Ο Νίκος Παπάζογλου στο Μusic Corner...

Music Corner: Να ξεκινήσουμε με τις καλοκαιρινές συναυλίες... Τέλος για φέτος;
Νίκος Παπάζογλου: Ναι βέβαια... Δεν έγιναν και πολλές συναυλίες φέτος. Μία στην Κω στις 20 Αυγούστου, μία στη Θεσσαλονίκη στο Λιμάνι, για πρώτη φορά εκεί στην παλιά προβλήτα και άλλη μία, προ ημερών στον Λυκαβηττό.

MC: Έχεις πάντως μια τάση να επιλέγεις για τις συναυλίες σου μέρη πρωτότυπα...
Ν.Π.: Αυτό είναι αλήθεια!

MC: Ποια συναυλία σου έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη σου σαν κάτι πολύ ιδιαίτερο;
Ν.Π.: Ξεχωριστή συναυλία ήταν στο ηφαίστειο της Νισύρου. Επίσης ξεχωριστή ήταν στο Κάστρο της Νερατζιάς στη Κω. Το πρωτοανοίξαμε εμείς μετά από 640 χρόνια και μπήκε μέσα ο κόσμος! Ήταν μια εκπληκτική συναυλία για την οποία βοήθησαν πολύ οι ίδιοι οι κάτοικοι του νησιού. Ήταν συγκινητικό. Θυμάμαι οι υπάλληλοι των τραπεζών είχαν στήσει γκισέ και πουλούσαν στους δρόμους εισιτήρια εθελοντικά! Τελικά ήρθαν 3000 άτομα στη συναυλία. Το χαρήκαμε πραγματικά...

MC: Ο χώρος, το περιβάλλον, μετράει πολύ σε μια συναυλία, έτσι δεν είναι;
Ν.Π.: Μετράει πολύ σε επίπεδο διάθεσης. Είναι όμως και κάτι άλλο. Όσο πιο ουδέτερος είναι ένας χώρος, τόσο πιο ανοιχτή είναι η "αγκαλιά" του. Μπορεί να έρθει ακόμη και μια γριούλα, που σε έναν άλλο τυπικό - κλειστό χώρο ίσως να μη πήγαινε ποτέ. Το όμορφο περιβάλλον το επιδιώκω πάντα στις συναυλίες μου.

MC: Νίκο πολλοί λένε ότι στο χώρο της ελληνικής μουσικής έχεις δημιουργήσει μια δικιά σου σχολή. Είναι έτσι;
Ν.Π.: Δεν επιδιώκω κάτι τέτοιο.

MC: Δεν είναι θέμα επιδίωξης. Ρωτάω αν πιστεύεις ότι μέσα στην πολύχρονη πορεία σου στο ελληνικό τραγούδι, δημιούργησες ένα εντελώς προσωπικό στυλ και ύφος, που ίσως πολλοί θέλησαν να μιμηθούν και να ακολουθήσουν.
Ν.Π.: Αυτό πάντα γίνεται. Κάτι επιτυχημένο βρίσκει πολλούς μιμητές. Δεν είναι κακό αυτό. Νομίζω όμως πως έχω επηρεάσει θετικά αρκετά νέα παιδιά με τα οποία έχω συνεργαστεί και αυτό είναι το ευχάριστο συναίσθημα που εγώ προσωπικά εισπράττω.

MC: Έχεις βοηθήσει να αναδειχθούν αρκετά ταλέντα μέχρι σήμερα. Είναι κάτι που το επιδιώκεις, να βοηθάς νέα παιδιά ή τυχαίνει;
Ν.Π.: Κυρίως βοηθάω αυτούς που βλέπω πως έχουν κάτι να δώσουν και αυτό το "κάτι" δεν το έχει δει ακόμη κάποιος άλλος που θα μπορούσε να τους βοηθήσει. Μπαίνω λοιπόν στη διαδικασία να τους βοηθήσω εγώ. Αυτό το κάνω επειδή κι εγώ κάποτε βοηθήθηκα και αισθάνομαι ότι το οφείλω...

MC: Εσύ βοηθήθηκες...
Ν.Π.: Από τον Διονύση Σαββόπουλο και από τον Μάνο Χατζιδάκι... Επίσης είχα βοήθεια από την εταιρεία μου τη Lyra, που μου έδειξε μεγάλη εμπιστοσύνη...

MC: Και στην οποία είσαι πιστός όλα αυτά τα χρόνια...
Ν.Π.: Ναι, συνεργάζομαι όλα τα χρόνια με τη Lyra. Δεν είμαι αγνώμων. (γέλια)

MC: Το "σχολείο" μέσα από το οποίο αναδεικνύεις νέα ταλέντα, είναι η "Λοξή Φάλαγγα", το συγκρότημά σου. Θα ήθελα λοιπόν να μου πεις τι σημαίνει για σένα η "Λοξή Φάλαγγα", αλλά και τι πιστεύεις πως σημαίνεις εσύ για αυτήν, για όλους τους μουσικούς που την απαρτίζουν...
Ν.Π.: Επειδή εγώ είμαι μαθημένος στα σχολικά group - από εκεί ξεκίνησα - θέλω η ομάδα που συνεργάζομαι να είναι όσο πιο μόνιμη γίνεται, γιατί παράλληλα με τη μουσική πρόοδο αναπτύσσεται και η φιλία που είναι κι αυτή μέρος της μουσικής. Κάποτε ένας διάσημος μουσικός της Jazz έλεγε "θέλω να ξέρω ότι ο μουσικός που θα συνεργαστώ ξέρει να παίζει και καλή πόκα, δεν μ' ενδιαφέρει να είναι μόνο καλός μουσικός". Χρειάζεται η φιλία. Είσαι με έναν άνθρωπο στους δρόμους, από νησί σε νησί, νύχτα μέρα επί τρεις μήνες. Πρέπει να μπορείς να επικοινωνείς μαζί του σε όσο το δυνατόν περισσότερα επίπεδα. Η ευχάριστη συμβίωση αντανακλά και στη μουσική εκτέλεση. Έτσι έδωσα στην ορχήστρα που σχημάτισα, ένα "πλακατζίδικο" όνομα με "πολεμική μουσική διάθεση"!

MC: Πως προέκυψε αυτό το όνομα;
Ν.Π.: Επειδή είχαμε διάθεση με την καλή έννοια "πολεμική", να κατακτήσουμε έναν χώρο, έτσι μου πέρασε από το μυαλό η "Λοξή Φάλαγγα", που μας παραπέμπει σε αρχαίους χρόνους, στη Φάλαγγα του Επαμεινώνδα για παράδειγμα! Μάλιστα η πρώτη συναυλία που κάναμε κατεβαίνοντας στην Αθήνα, ήταν στη Χαιρώνεια!

MC: Δεν μου απάντησες όμως τι σημαίνεις εσύ ο ίδιος για τη "Λοξή Φάλαγγα"...
Ν.Π.: Εγώ είμαι μάλλον ο πόλος γύρω από τον οποίο μαζεύεται αυτή η ορχήστρα κάθε χρόνο. Το Χειμώνα σκορπιζόμαστε. Η δουλειά του μουσικού σε μια επαρχιακή πόλη, ακόμη και τόσο μεγάλη όσο είναι η Θεσσαλονίκη, είναι όλο αγωνία. Πρέπει να κλειστεί σε ένα χώρο για τουλάχιστον έξι μήνες, γιατί από εκεί εξασφαλίζει το κυρίως εισόδημά του. Αυτή η Ορχήστρα, σαν σύνολο, δεν μπόρεσε ποτέ να βρει δουλειά και αυτό μου φαίνεται πολύ περίεργο, πως δηλαδή ένα σύνολο τόσο καλών μουσικών, μια έτοιμη ορχήστρα, δεν μπορεί να δουλέψει σε κάποιο μαγαζί. Οπότε αυτό που σημαίνω εγώ για την "Λοξή Φάλαγγα" είναι ότι είμαι ο πόλος γύρω από τον οποίο συσπειρώνεται κάθε καλοκαίρι εδώ και 12 χρόνια. Επίσης είμαι το δημιουργικό τους διέξοδο, γιατί τους αφήνω πολύ μεγάλη ελευθερία αυτοσχεδιασμών, ώστε να αναδείξουν τη τέχνη τους σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Και βέβαια είμαι και ένας πολύ καλός φίλος για όλους.

MC: Θα μείνω λίγο στη Θεσσαλονίκη που αναφέρθηκες νωρίτερα. Πολλοί καλλιτέχνες και από τη Θεσσαλονίκη αλλά και από πολλά μέρη της επαρχίας, επιλέγουν να έρθουν στην Αθήνα πιστεύοντας πως μόνο έτσι θα μπορέσουν να προωθήσουν τη δουλειά τους και να γίνουν γνωστοί. Εσύ έχεις αποδείξει ακριβώς το αντίθετο. Έχεις κάνει μεγάλη επιτυχία, ζώντας στη Θεσσαλονίκη. Τελικά είναι μύθος ότι από την επαρχία δεν μπορείς να κάνεις καριέρα;
Ν.Π.: Ακόμη προσπαθώ να το υποστηρίξω και να το αποδείξω αυτό. Είναι κρίμα να αδειάζει η επαρχία από ταλέντα που έρχονται στην Αθήνα και τελικά χάνονται. Η Θεσσαλονίκη έχει αδειάσει πλέον. Όποιος έκανε μια επιτυχία έφυγε για Αθήνα. Δεν τους αδικώ. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι πια σε θέση να κρατήσει ούτε τους δικούς μου μουσικούς. Φέτος το Χειμώνα ο ένας θα δουλέψει στο Βόλο, ο άλλος στην Κατερίνη, άλλος στις Σέρρες. Δεν υπάρχουν πια εκείνα τα μικρά τα στέκια που βοηθούσαν και σαν χώροι δημιουργίας. Είχες κάπου να παίξεις τα τραγούδια σου. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα.

MC: Τα πράγματα στην επαρχία, είναι δηλαδή δύσκολα...
Ν.Π.: "Ξεζουμίστηκε" από ταλέντα η επαρχία. Είναι πολύ λυπηρό αυτό.

MC: Μήπως σε αυτή τη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, φταίει λίγο και η μουσική βιομηχανία; Για παράδειγμα οι δισκογραφικές που, τουλάχιστον οι μεγάλες, δεν έχουν έστω ένα παράρτημα στη Θεσσαλονίκη. Όλα είναι εδώ στην Αθήνα.
Ν.Π.: Φταίει και η μουσική βιομηχανία, βέβαια. Ξέρω περιπτώσεις κοριτσιών που είχαν άλλα πράγματα στο μυαλό τους να τραγουδήσουν. Όταν όμως ήρθαν στην Αθήνα τους είπαν "είσαι ένα ωραίο κορίτσι, αν θέλεις να κάνεις επιτυχία και να προχωρήσεις, πρέπει να τραγουδήσεις αυτό το στυλ"... Σιγά σιγά τους παίρνουν το τραγούδι που σκόπευαν να πουν από το στόμα. Τις οδηγούν στο δρόμο που αυτοί θέλουν. Αυτό είναι επιζήμιο και για τον ψυχισμό τους, κάτι που φαίνεται στην πορεία, ενώ δεν είναι καθόλου ωφέλιμο και για την υπόθεση "τραγούδι". Είναι καλό μόνο για την υπόθεση "διασκέδαση". Αλλά το να πάρεις έναν άνθρωπο με τέτοιο ταλέντο και να τον ρίξεις στο "τσίρκο", το λιγότερο νομίζω πως τον αδικείς... Και αδικεί και αυτός τον εαυτό του, αλλά οι κανόνες επιβίωσης τον αναγκάζουν να δεχτεί.

MC: Γυρνώντας το χρόνο πίσω, πως μπήκες στα μουσικά πράγματα; Ποιος ήταν αυτός που έβαλε τη μουσική στο ...αίμα σου;
Ν.Π.: Νομίζω η οικογένειά μου, χωρίς να το θέλει. Συγγενείς και φίλοι των γονιών μου που μαζεύονταν και τραγουδούσαν. Έβλεπα ότι όταν κάποιος τραγουδούσε καλά και έλεγε κάτι συγκινητικό, πως αυτό περνούσε στους υπόλοιπους. Ήταν μια μαγική διαδικασία με την οποία βάλθηκα να ασχοληθώ κι εγώ. Είχα αρχίσει να παίζω ένα μπουζούκι ξεχασμένο στο σπίτι από κάποια επίσκεψη! Μάλιστα επειδή ήμουν μικρός η μητέρα μου το έβαζε στη ντουλάπα για να μη το παίρνω! Περίμενε να έρθει ο δικαιούχος του για να το πάρει. Αργότερα σκάλιζα μια κιθάρα ενός γείτονα. Η αρχή είχε γίνει. Κάπου στη Δευτέρα Γυμνασίου, υπήρχε στην τάξη ένα παιδί που είχε αρχίσει ήδη να κάνει ένα γκρουπάκι. Με φώναξε και μένα γιατί του άρεσε όπως έπαιζα τους ρυθμούς με τα χέρια στο ...θρανίο! (γέλια) Έτσι άρχισα να μπαίνω σε κάποια group. Τέλη δεκαετίας '60, αρχές '70, το ένα group διαδέχθηκε το άλλο. Η πρώτη επαγγελματική δουλειά ήταν με τους Olympians. Είχε έρθει ώρα να πάει ο τραγουδιστής τους ο Πασχάλης στο στρατό και μου ζήτησαν να τον αντικαταστήσω. Μετά έκανα ένα δικό μου group.
Γενικά εκείνο το καιρό υπήρχε πολύ και καλή παραγωγή rock μουσικής. Οι στίχοι τότε είχαν μια φόρτιση διαμαρτυρίας που πολύ μου πήγαινε. Ασχολήθηκα πολύ λοιπόν με μουσικές του Dilan, με επαναστατική ποίηση που κυκλοφορούσε εκείνα τα χρόνια, με group που εξέφραζαν την αγανάκτηση για τον ψυχρό πόλεμο. Μου πήγαινε πολύ όλο αυτό το σκηνικό και η κύρια ασχολία μου τότε ήταν με groups σε νεανικά clubs. Στο σπίτι μου βέβαια εγώ καλλιεργούσα τα δικά μου, με μπουζούκι και έτσι τα πρώτα τραγούδια που έκανα είχαν όλα τα χαρακτηριστικά της μητρικής γλώσσας που μου είχε ήδη δοθεί. Αργότερα ξεκαθάρισε το τοπίο, τα groups αντικαταστάθηκαν από πικάπ στις disco και εγώ ακολούθησα το δρόμο μου. Αρχίσαμε να φτιάχνουμε τραγούδια με τον Τάκη Σιμώτα και μετά ήρθε η ώρα της "εκδίκησης της γυφτιάς". Από εκεί και πέρα η πορεία μου είναι λίγο πολύ γνωστή...

MC: Σε ρωτάνε πολλοί για το περίφημο "κόκκινο μαντήλι" που φοράς στις συναυλίες σου! Εγώ δεν θα σε ρωτήσω τι σημαίνει για σένα, έτσι κι αλλιώς όλοι λίγο πολύ πλέον ξέρουμε. Θα σε ρωτήσω όμως πως αισθάνεσαι όταν όλοι σε ρωτούν για αυτό!
Ν.Π.: Κάποια στιγμή, επειδή το μαντήλι άρχισε να γίνεται "σήμα", είχα αποφασίσει να το εγκαταλείψω. Με ενοχλούσε το ενδεχόμενο να γίνει στυλ. Αλλά δεν μπορώ. Δεν βγαίνω από το σπίτι χωρίς ένα μαντήλι στην τσέπη!

MC: Έχεις άλλα γούρια ή φετίχ;
Ν.Π.: Όχι, δεν θα το 'λεγα...

MC: Έχεις περάσει μια φήμη ότι γενικά είσαι λιγομίλητος με τα media, δεν δίνεις συχνά συνεντεύξεις, και προσέχεις πολύ να μη δίνεις λαβές για σχόλια.
Ν.Π.: Δεν είμαι ...σκανδαλιάρης! (γέλια) Δεν έχω όμως αρνηθεί ποτέ μια σοβαρή κουβέντα.

MC: Γενικά πάντως πιστεύεις ότι η πολύ δημοσιότητα κάνει κακό;
Ν.Π.: Ακόμη και το νερό που δεν έχει τίποτα κακό, σε μεγάλες ποσότητες βλάπτει!

MC: Αυτό το έχουν καταλάβει κάποιοι συνάδελφοί σου που επεδίωξαν δημοσιότητα με αρνητικά όμως αποτελέσματα στην πορεία.
Ν.Π.: Ξέρεις, πολλοί στο χώρο μας φοβούνται ότι θα ξεχαστούν. Θέλουν λοιπόν να ασχολούνται με αυτούς τα διάφορα σκανδαλοθηρικά περιοδικά, αλλά αυτό κάποια στιγμή γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον τους...

MC: Μου έχεις δώσει την εντύπωση και δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει, ότι έχεις μια τάση "μοναχικής δημιουργίας και εκτέλεσης". Τι εννοώ... Έχεις δικό σου studio όπου εσύ ο ίδιος δουλεύεις τα τραγούδια σου, τις συναυλίες σου τις διοργανώνεις μόνος σου χωρίς κάποια εταιρεία, έχεις την παραγωγή των δίσκων σου, δεν είχες ποτέ manager... Όλο αυτό είναι εμπιστοσύνη προς τον εαυτό σου ή έλλειψη εμπιστοσύνης σε άλλους ανθρώπους γύρω σου που θα δουλέψουν για σένα;
Ν.Π.: Όχι, όχι... Εγώ κάνω εδώ και 20 χρόνια, τουλάχιστον 25 με μάξιμουμ 40 συναυλίες κάθε καλοκαίρι. Φαντάσου έναν επαγγελματία manager να του έλεγα πάμε να στήσουμε μια συναυλία στο Αγαθονήσι, που έχει 250 κατοίκους. Θα μου έλεγε τρελός είσαι; Εγώ όμως από μόνος μου το έκανα. Θα μου πεις εσύ τρελός είσαι; Όχι αλλά επειδή εγώ όταν άρχισα δεν είχα άλλο τρόπο να διαλαλώ την "πραμάτεια" μου, ούτε ραδιόφωνο υπήρχε ούτε τίποτα, είχα αποφασίσει να κάνω αυτό το πράγμα. Ήξερα ότι υπάρχουν άνθρωποι παντού που αγαπούν το τραγούδι και έτσι έκανα έναν εσωτερικό υπολογισμό και έλεγα. Μας παίρνει να κάνουμε δέκα συναυλίες για ..."ψυχικό"! Άλλες δέκα "ίσα βάρκα ίσα νερά"! Και πέντε κερδοφόρες! Και με έναν πρόχειρο υπολογισμό έβλεπα πως εντάξει είμαστε. Το ισοζύγιο θα βγει. Αυτό όμως ένας επαγγελματίας δεν θα το έκανε ποτέ. Θα μου έλεγε να κάνουμε μια μεγάλη συναυλία στην Αθήνα, άλλη μια στον Πειραιά, μία στη Θεσσαλονίκη, μία στην κεντρική Ελλάδα και τα νησιά και τα χωριά άστα... Αυτό θα απέκλειε μεγάλο τμήμα της Ελλάδας, γιατί ο γνώμονας αυτών των ανθρώπων είναι το κέρδος και μόνο.

MC: Πάντως πέρα από τις συναυλίες, αυτός ο "μοναχισμός" συμβαίνει και στις δισκογραφικές σου δουλειές, όπου έχεις το studio σου, το περίφημο πλέον "Αγροτικόν".
Ν.Π.: Ισχύει ότι προσπαθώ να βγάλω τις δουλειές μου όπως εγώ θέλω. Όχι ότι θα με επηρέαζε κανείς τώρα πια να ακολουθήσω μια άλλη κατεύθυνση, αλλά είναι ο τρόπος που μου ταιριάζει. Μέσα από πολύ σκληρή δουλειά το πέτυχα. Δεν θα το εγκαταλείψω τώρα...

MC: Και οι "Στρόγγυλοι δίσκοι"; Το δικό σου label στη δισκογραφία;
Ν.Π.: Υπάρχουν και μέσα από αυτό το label έχουν αναδειχθεί πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες.

MC: Ποιους σκοπούς εξυπηρετούν οι "Στρόγγυλοι δίσκοι"; Γιατί δημιουργήθηκαν;
Ν.Π.: Οι "Στρόγγυλοι δίσκοι" έχουν σκοπό να αναδείξουν νέα ταλέντα. Για να ανανεώνεται ο χώρος. Ταλέντα που ίσως έχουν γυρίσει τις δισκογραφικές με μια κασέτα στο χέρι και που τους αρνήθηκαν συνεργασία επειδή δεν βλέπουν μεγάλο τιράζ. Εμένα δεν με ενδιαφέρουν οι πωλήσεις. Αν δω πως κάποιο παιδί έχει να προτείνει κάτι αξιόλογο, έστω και για πολύ μικρή κυκλοφορία 500 δίσκων, θα του κάνω την έκδοση. Το ότι έχω δικό μου studio μου λύνει τα χέρια οικονομικώς.

MC: Η χρήση ηλεκτρικής κιθάρας σε κάποια τραγούδια σου, έγινε με σκοπό την διεύρυνση του μουσικού σου ορίζοντα ή προέκυψε τυχαία;
Ν.Π.: Εγώ όπως σου είπα δούλεψα στην αρχή πολύ με μικρές ηλεκτρικές μπάντες. Η ηλεκτρική κιθάρα είναι για μένα πολύ σημαντική για την "φόρτιση διαμαρτυρίας" που έχει ο ήχος της και μια συγκεκριμένη τεχνική. Είχα δίλημμα στο να τη χρησιμοποιήσω, γιατί θα μπορούσε ίσως να εκληφθεί σαν προσπάθεια εξηλεκτρισμού του ήχου μου. Σαν να πετάμε την παλιά μας γκαζιέρα και παίρνουμε ηλεκτρική κουζίνα! Δεν είναι καθόλου όμως έτσι. Αυτό φαίνεται στο σημείωμα στο οπισθόφυλλο του δίσκου "Χαράτσι" που είναι λίγο απολογητικό, αλλά συγχρόνως αναδεικνύει και μια θέση πάνω σε αυτή τη πρακτική της μίξης των ήχων. Είναι κάτι που μέσα μου έχει γίνει ένα και γιατί να το προδώσω. Κι εγώ εξάλλου είμαι εξίσου αλλοπρόσαλλο άτομο, όσο ο κάθε νεοέλληνας. Η μουσική μου παιδεία είναι ένας κυκεώνας. Και αυτό έπρεπε να εκφραστεί με κάποιο τρόπο στη μουσική που κάνω. Ήθελα να βγάλω προς τα έξω αυτό που είχα στο κεφάλι μου και αυτό ακριβώς μου βγήκε στην πιο ολοκληρωμένη του μορφή στο τραγούδι "ευχή".

MC: Σε κατηγόρησαν όμως τότε ότι προσπαθούσες να μπεις σε κάποια άλλα μονοπάτια, να το παίξεις rock...
Ν.Π.: Μα εγώ τότε μόλις έβγαινα από το χώρο της rock. Απλώς οι κιθάρες και τα τύμπανα ήταν ακόμα στις αποσκευές μου. Ήταν η στιγμή που το rock είχε χάσει την αιχμή του και άρχισε να γίνεται παιχνίδι στα χέρια των παιδιών! Από 'κει και πέρα δεν με ενδιέφερε. Από τη λήξη του πολέμου του Βιετνάμ και μετά το rock δεν με ενδιέφερε. Είχε χάσει την αιχμή του κυριολεκτικά. Τα παιδιά που ασχολήθηκαν από τότε και ύστερα, κράτησαν απλώς τη φόρμα του. Ότι έγινε από εκεί και πέρα ήταν χωρίς ουσία και το είδαμε να καταρρέει. Απλώς είχε ακόμη μια εμπορική αξία σαν "φόρμα".

MC: Πιστεύεις δηλαδή ότι σήμερα δεν υπάρχει rock μουσική;
Ν.Π.: Υπάρχει μόνο σαν διάθεση. Και σαν φόρμα. Αλλά δεν έχει την αξία που είχε το καιρό του πολέμου του Βιετνάμ ή των γεγονότων της Λωρίδας της Γάζας. Δεν έχει την ουσία, δεν έχει τη στιχουργική και τη δύναμη που είχε τότε. Ποιο από τα σημερινά παιδιά ξενυχτάει ακούγοντας στα μεσαία το "Ράδιο Καρολάιν" όλη νύχτα. Γράφοντας ακόρντα και στιχάκια. Μη ξεχνάς πως τότε ήταν ένα απαγορευμένο είδος το rock. Όταν είχε εμφανιστεί εκείνο το καιρό είχε λόγο ύπαρξης.

MC: Είδαμε προ καιρού μια δισκογραφική συνεργασία του Ρασούλη με τα Ημισκούμπρια, στο τραγούδι "τι γυρεύεις μες την Κίνα Τσάκι Τσαν". Πως κρίνεις αυτή τη συνεργασία, θα έκανες κάτι ανάλογο;
Ν.Π.: Όχι, δεν έχει ενδιαφέρον για μένα.

MC: Έχεις ένα παρατσούκλι "ινδιάνος". Σου προκαλεί όμορφα συναισθήματα αυτό;
Ν.Π.: Έτσι κι αλλιώς μοιάζω τόσο πολύ με Ινδιάνο... (γέλια) Μου αρέσει. Και σαν περιεχόμενο μου αρέσει, όχι μόνο από την οπτική του πλευρά...

MC: Κάποια συνεργασία στα σκαριά;
Ν.Π.: Για τον Χειμώνα, κατά τον Δεκέμβρη, ετοιμάζουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία με τον Διονύση Σαββόπουλο. Θα εμφανιζόμαστε στο Cine Κεραμεικός για δύο μήνες. Αργότερα μπορεί να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη και αλλού αυτό το πρόγραμμα. Είναι μια συνεργασία που βλέπω πολύ θετικά. Το μόνο αρνητικό είναι ίσως ότι ο χώρος είναι λίγο πιο φανταχτερός και ακριβός από ότι θα προτιμούσα. Κάνουμε όμως προσπάθειες με τον ιδιοκτήτη να τον κάνουμε προσιτό σε όλο το κόσμο.

MC: Η συμβουλή που έχεις δώσει στα παιδιά σου;
Ν.Π.: Αυτό με απασχόλησε πάρα πολύ όσο μεγάλωναν. Τελικά αποφάσισα ότι το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω γι' αυτά, εκτός από 2-3 τυπικές συμβουλές που κάθε γονιός τις δίνει, ήταν να τους δείξω τι αγαπώ εγώ και πόσο το αγαπώ. Να το δείξω με την δια βίου στάση μου για να καταλάβουν ότι είναι πολύ σημαντικό να αγαπάς κάτι. Ότι αξίζει τον κόπο η αγάπη. Από κει και πέρα δεν είναι ανάγκη να αγαπήσουν ότι κι εγώ. Και πράγματι αγάπησαν δικά τους πράγματα. Η κόρη μου μόλις τελείωσε Γλωσσολογία στο Harvard και ο γιος μου μαθηματικά στο Reed. Και προχωρούν για τα διδακτορικά τους.

MC: Δεν ακολούθησαν τα βήματά σου δηλαδή. Είναι κάτι που σε στενοχωρεί;
Ν.Π.: Όχι βέβαια. Με ευχαριστεί που ακολούθησαν κάτι που αγαπούν. Μουσική πάντως παίζουν και οι δύο. Τα ενθάρρυνα να ασχοληθούν κάποια στιγμή που έδειξαν ενδιαφέρον για κάποιο μουσικό όργανο. Στη μουσική πρέπει να έχουν πρόσβαση οι πάντες. Όλοι πρέπει να έχουν παίξει ένα οργανάκι, να έχουν μετάσχει κάποια στιγμή σε μια χορωδία, να δουν τι κάνει η δική τους αδύναμη φωνούλα μέσα σε ένα σύνολο. Πως προσθέτει και το αποτέλεσμα είναι πολλαπλάσιο του αθροίσματος! Αυτό είναι κάτι που όλα τα παιδιά πρέπει να το νιώσουν. Στην εποχή μας δεν έχουμε και πολλά πράγματα "ψυχικής αγωγής". Εκτός από τη μουσική, το χορό και το τραγούδι, νομίζω πως δεν έχουμε τίποτα άλλο.

MC: Τηλεόραση βλέπεις;
Ν.Π.: Όχι.

MC: Ποιος δίσκος πιστεύεις πως σε χαρακτηρίζει περισσότερο;
Ν.Π.: Το "Χαράτσι". Γι' αυτό και το ονόμασα έτσι, γιατί είναι ο "κεφαλικός μου φόρος" για όλα αυτά τα χρόνια ενασχόλησης με τη μουσική! Εκεί υπάρχουν τραγούδια πολλών διαφορετικών περιόδων που τα έβαλα να συνυπάρξουν μέσα στο πνεύμα που λέγαμε πριν. Δεν με ενδιαφέρει αν ήταν μπαλάντα που θυμίζει Woodstock ή μια ζεϊμπεκιά που έχει την ίδια συναισθηματική φόρτιση, ασχέτως αν ανήκει σε άλλη κουλτούρα. Είναι ένας δίσκος στον οποίο αφέθηκα στη μητρική μου γλώσσα. Που είναι η ελληνική παράδοση μέσα από τις τροπικές κλίμακες που ακόμα τις καλλιεργώ.

MC: Δισκογραφικά;
Ν.Π.: Τώρα που θα είμαι στην Αθήνα για τη συνεργασία με τον Διονύση Σαββόπουλο, έχω σκοπό να τελειώσω κάποια τραγούδια που έχουν μαζευτεί όλα αυτά τα χρόνια. Άργησα πολύ να μαζέψω καλά τραγούδια. Θα τα βάλω σε μια τάξη και πιστεύω πως το αργότερο την Άνοιξη θα έχουμε καινούριο δίσκο.

MC: Να περιμένουμε και live δίσκο από τη συνεργασία σου με τον Σαββόπουλο;
Ν.Π.: Εγώ δεν τα σκέφτομαι αυτά! Αυτά είναι "κόλπα" για να πουλάς κάτι "ξαναζεσταμένο". Εγώ δεν έχω τέτοιο ενδιαφέρον, αλλά αν πραγματικά προκύψει ένα ωραίο ακουστικό αποτέλεσμα, θα είναι καλοδεχούμενο. Υπάρχει λόγος ύπαρξης πάντως για live εκδόσεις cd. Είναι σαν μια καρτ ποστάλ ενός τόπου που επισκέφτηκες και σ' άρεσε και την αγοράζεις για να βλέπεις το μέρος αυτό συνέχεια...

*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus C-3000 zoom
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.