ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ

«Τα "live" είναι η ζωή μας...»

Συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στον Παύλο Ζέρβα
20/3/01

Φωτογραφίες: Σωτήρης Αναστασόπουλος

Δυο νέα παιδιά, ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος Παντελιάς, έκαναν πρόσφατα την πρώτη τους εμφάνιση στην ελληνική δισκογραφία. Το συγκρότημά τους έχει τον συμβολικό όπως λένε οι ίδιοι τίτλο "Κίτρινα Ποδήλατα". Το ομώνυμο πρώτο τους album αποτελεί μια πολύ καλή δουλειά, από την οποία ήδη έχουν ξεχωρίσει αρκετά κομμάτια.
Τα δύο αδέλφια μίλησαν στο Music Corner, αποκαλύπτοντας τις σκέψεις και τις απόψεις τους για την μουσική και όχι μόνο... Ατενίζουν το μουσικό τους μέλλον με αισιοδοξία, δηλώνουν όμως πανέτοιμοι να εγκαταλείψουν αν νιώσουν κάποια στιγμή ότι τα τραγούδια τους δεν αγγίζουν τον κόσμο. Κλαίνε με ένα ρομαντικό τραγούδι. Γελούν γιατί ξέρουν ότι έχουν καλούς φίλους γύρω τους. Ντρέπονται όταν τους ζητούν αυτόγραφα και μας κοίταξαν ...περίεργα όταν τους ζητήσαμε εμείς για το wallpaper.
Ήθος και αξιοπρέπεια. Αυτές είναι οι δύο λέξεις με τις οποίες τελικά τους χαρακτηρίζουμε εμείς. Και μια τρίτη... Ωριμότητα, υπερβολική όμως για την ηλικία τους. Εμείς ευχόμαστε να συνεχίσουν την "ποδηλατάδα" τους στην "πίστα" της ελληνικής μουσικής. Και να έχουν πάντα τη δύναμη να κάνουν αυτό που τους γεμίζει περισσότερο... "Live"!

M.C.: Η πρώτη ερώτηση έρχεται από μόνη της... Γιατί "Κίτρινα Ποδήλατα"; Πως προέκυψε αυτό το όνομα; Είναι κάτι συμβολικό;
Γιώργος Παντελιάς (Γ.Π.): Είναι όντως συμβολικό. Το όνομα εστιάζεται στα "ποδήλατα" που μας προκαλούν μια νοσταλγία. Στην παιδική μας ηλικία το ποδήλατο το θεωρούσαμε ένα τρόπο να νιώσεις λίγο ελεύθερος. Όταν για πρώτη φορά ισορροπείς πάνω στο ποδήλατο και κάνεις την πρώτη σου βόλτα, πιστεύω ότι είναι η πρώτη αίσθηση ελευθερίας που νιώθεις. Αυτό το συναίσθημα που έχουμε χάσει στις μέρες μας - όπου είναι δύσκολο να κάνουμε ποδήλατο, λόγω χώρου αλλά και χρόνου - το φέραμε πάλι στη ζωή μας εμμέσως, με το όνομα του συγκροτήματος. Τώρα το "κίτρινα" που το συνοδεύει, είναι απλά ένα χρώμα το οποίο θεωρούμε νεανικό, αισιόδοξο, έντονο...

M.C.: Μήπως κρύβεται και κάποια συμπάθεια προς την ΑΕΚ;
Γ.Π.: Είμαστε ΑΕΚ και ίσως υποσυνείδητα αυτό να έχει βοηθήσει αν και δεν είμαστε φανατισμένοι.

M.C.: Από που είστε;
Γ.Π.: Από το Χαϊδάρι. Αρχικά όμως μέναμε στο Περιστέρι.

M.C.: Πόσο χρονών είστε;
Αλέξανδρος Παντελιάς (Α.Π.).: 18 εγώ, 24 ο Γιώργος.

M.C.: Και σπουδάζετε κάπου;
Α.Π.: Ο Γιώργος είναι τελειόφοιτος στο μαθηματικό Αθήνας κι εγώ έχω περάσει σε ένα ΤΕΙ στον Πειραιά Ηλεκτρονικών Υπολογιστικών Συστημάτων. Ήταν μια από τις επιλογές μου. Ο έρωτάς μας όμως είναι η μουσική και το τραγούδι...

M.C.: Πως ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη μουσική;
Γ.Π.: Εγώ 5 χρονών ξεκίνησα να σπουδάζω κλασική κιθάρα. Οι γονείς μου με παρότρυναν να ασχοληθώ με τη μουσική γιατί ήταν δικό τους απωθημένο. Όταν ο Αλέξης έφτασε κι αυτός στην ηλικία των 5 χρονών, ξεκίνησε και αυτός κλασική κιθάρα.
Α.Π.: Μετά αρχίσαμε και θεωρητικές μουσικές σπουδές. Σήμερα ο Γιώργος ασχολείται και με το κλασικό τραγούδι.
Γ.Π.: Ο Αλέξανδρος πήγε μουσικό γυμνάσιο και λύκειο, όπου έμαθε κι άλλα όργανα. Σήμερα είναι κοντά στο πτυχίο αρμονίας.

M.C.: Τι μουσική που παίζετε σαν "κίτρινα ποδήλατα"; Σε ποιο είδος θα κατατάσσατε τα τραγούδια του πρώτου σας δίσκου;
Γ.Π.: Δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι καθαρά rock ούτε και pop. Βασίζεται στον ήχο της κιθάρας, αλλά έντονη την παρουσία του κάνει και το μαντολίνο. Υπάρχουν ηλεκτρικά κομμάτια, υπάρχουν μπαλάντες, παρεϊστικα κομμάτια... Τη δισκογραφία δεν την επιδιώξαμε. Η εταιρεία ήρθε και μας βρήκε σε μαγαζιά που παίζαμε ερασιτεχνικά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε δημιουργήσει κάποια τραγούδια. Ακριβώς αυτά τα τραγούδια, η ΜΒΙ μας έδωσε την ευκαιρία να τα βγάλουμε λίγο πιο έξω από το δικό μας στενό κύκλο.

M.C.: Τα τραγούδια δηλαδή του δίσκου προϋπήρχαν; Δεν δημιουργήθηκαν μετά το συμβόλαιο;
Γ.Π.: Προϋπήρχαν όλα. Εμείς γράφαμε για εμάς! Για να εξωτερικεύσουμε κάποιες καταστάσεις ή συναισθήματα που ζούσαμε εμείς ή οι φίλοι μας. Οτιδήποτε μας συγκινούσε το κάναμε μελωδία και στίχους. Δεν σκεφτόμασταν ότι κάποια στιγμή θα κάνουμε δίσκο. Αυτό έτυχε στην πορεία.

M.C.: Τραγουδιστής ποιος είναι;
Α.Π.: Κυρίως τραγουδάει ο Γιώργος. Σε μερικά κομμάτια τραγουδάω κι εγώ.

M.C.: Η άνθηση των group στην χώρα μας, όπως και η συνεχής εμφάνιση νέων τραγουδιστών, που οφείλεται; Μήπως είναι πλέον ένα ασφαλές επάγγελμα με καλές απολαβές και πολύ φήμη;
Γ.Π.: Το ότι θα βγάλει κάποιος λεφτά από το τραγούδι, δεν είναι καθόλου σίγουρο. Τώρα γιατί υπάρχει αυτή η τάση προς το τραγούδι ίσως δεν είμαστε οι κατάλληλοι άνθρωποι για να το ερμηνεύσουμε. Πιστεύουμε όμως ότι όσοι τραγουδούν γιατί νιώθουν μέσα τους αυτή την ανάγκη, υπηρετούν πραγματικά το ελληνικό τραγούδι.
Α.Π.: Είναι τρόπος έκφρασης η μουσική. Κι εμείς στην αρχή έτσι το είδαμε...

M.C.: Ποια άλλα group σας αρέσουν;
Α.Π.: Από τον ξένο χώρο οι "U2" και οι "Massive Attack". Από ελληνικά μας αρέσουν λίγο πολύ όλες οι προσπάθειες. Για παράδειγμα οι "Πυξ Λαξ", οι "Ενδελέχεια", τα "Υπόγεια Ρεύματα", τα "Ξύλινα Σπαθιά" και πολλά ακόμη...
Γ.Π.: Εγώ έχω επηρεαστεί πολύ και από την ξένη μουσική της δεκαετίας του 80.

M.C.: Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν είδατε τον δίσκο να κυκλοφορεί στην ελληνική αγορά και ακούσατε τα τραγούδια σας να παίζονται από τα ραδιόφωνα;
Α.Π.: Πρώτη αντίδραση... Δεν το πιστεύεις! Το ακούς στο ραδιόφωνο και δεν πιστεύεις ότι παίζεται ένα δικό σου τραγούδι.

M.C.: Τι πιστεύετε ότι πετύχατε με αυτό το δίσκο;
Γ.Π.: Σίγουρα ήταν μεγάλη η χαρά μας, όμως δεν πιστεύουμε πως πετύχαμε και κάτι φοβερό. Όπως είπα και πριν, δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε δίσκο. Είναι απλά ένα καλό βήμα.

M.C.: Δεν σας ενδιαφέρουν δηλαδή οι πωλήσεις του album;
Γ.Π.: Αν σου πως πώς δεν έχουμε ακόμη ρωτήσει τι πωλήσεις κάνει ο δίσκος, θα με πιστέψεις; Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι να είμαστε με την παρέα μας και να παίζουμε μουσική. Μας ενδιαφέρει και η ανταπόκριση του κόσμου σε μια live εμφάνιση.
Α.Π.: Το καλύτερο συναίσθημα ήταν όταν για πρώτη φορά παίξαμε live δικά μας κομμάτια και το κοινό ήταν αρκετά θετικό απέναντί μας. Τα καλά τους σχόλια μας έκαναν να αισθανθούμε πολύ όμορφα.
Γ.Π.: Όταν είδαμε ότι ήρθαν κάποιοι άνθρωποι να μας ακούσουν, ήταν μια αίσθηση που εμείς πρώτη φορά γνωρίσαμε. Όπως δηλαδή πηγαίναμε εμείς να δούμε έναν αγαπημένο καλλιτέχνη, τώρα αυτό έγινε με εμάς. Αυτό το συναίσθημα δεν ανταλλάσσεται ούτε με δίσκους, ούτε με λεφτά, ούτε με τίποτα.

M.C.: Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να συνεργάζονται δύο αδέλφια σε ένα μουσικό group;
Γ.Π.: Είναι τόσο εύκολο, όσο και δύσκολο! Για μας ήταν πολύ εύκολο. Έχουμε πολύ καλή επικοινωνία, ζούμε στο ίδιο χώρο, έχουμε κοινά βιώματα, κοινούς φίλους και συνεννοούμαστε τέλεια.
Α.Π.: Καταλαβαίνει απόλυτα ο ένας τον άλλο και αυτό φαίνεται και στη σκηνή.
Γ.Π.: Φυσικά υπάρχουν και οι γκρίνιες, όμως η χημεία μεταξύ μας είναι φοβερή.

M.C.: Λένε ότι τα τραγούδια σας είναι επηρεασμένα αρκετά από αυτά των Πυξ Λαξ... Τι έχετε να απαντήσετε σε αυτό;
Γ.Π.: Το έχουμε ακούσει αυτό. Οι Πυξ Λαξ είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι ένα συγκρότημα που ηχητικά έχει επηρεάσει τα νεότερα παιδιά που ασχολούνται με τη μουσική. Υπάρχουν όμως κομμάτια στο δίσκο μας που διαφοροποιούνται αρκετά από αυτό το στυλ. Τώρα αν ένα ή δύο κομμάτια πλησιάζουν το ύφος των Πυξ Λαξ, δεν έχει γίνει επίτηδες και δεν θα πρέπει να δημιουργούν σύγχυση και να μας συνδέουν μαζί τους.

M.C.: Ποιο είναι το κύριο στοιχείο που κάνει τα τραγούδια σας αγαπητά στον κόσμο;
Γ.Π.: Θα σου πω τι μας έχει πει ο ίδιος ο κόσμος στη διάρκεια μιας συναυλίας. Μας είπαν ότι έχουμε καταφέρει με πολύ απλές μελωδίες, απλά λόγια και καταστάσεις, να αγγίξουμε κάτι μέσα τους. Δηλαδή, ο στίχος τους φάνηκε απλός, αλλά κατανοητός και συνάμα "ισχυρός".

M.C.: Οι στίχοι που γράφετε αποτελούν απλά κάποιες σκέψεις και ιδέες σας, ή είναι αποτέλεσμα προσωπικών σας βιωμάτων;
Γ.Π.: Είναι αληθινές καταστάσεις. Αν απομονώσεις τα λόγια από τα τραγούδια, είναι σαν μικρές ιστοριούλες.
Α.Π.: Αποτελούν βιώματα δικά μας ή πολύ κοντινών φίλων μας.

M.C.: Στο "μια γεμάτη καρδιά" λέτε "κι εγώ μεθυσμένος, σου γράφω τραγούδια, να με κάνουν να κλάψω μπορούν". Έχετε κλάψει ποτέ ακούγοντας ένα τραγούδι;
Γ.Π.: Αυτό συμβαίνει πολλές φορές. Όταν ακούω ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ και αγγίζει ευαίσθητες καταστάσεις, είναι ικανό να με κάνει να κλάψω.

M.C.: Ο έρωτας αποτελεί πηγή έμπνευσης για ένα μουσικό;
Α.Π.: Ναι, ο έρωτας είναι από τις πιο δυνατές στιγμές που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος και τον κάνει πιο δημιουργικό.
Γ.Π.: Εγώ νομίζω πως το 90% των τραγουδιών είναι εμπνευσμένα από τον έρωτα. Είναι και κατά βάση μελαγχολικά αλλά νομίζω πως εδώ στην Ελλάδα μας αρέσει να μελαγχολούμε με ένα τραγούδι.

M.C.: Τα τραγούδια σας θα τα χαρακτηρίζατε κυρίως ερωτικά;
Γ.Π.: Σ' αυτή τη πρώτη δουλειά, θα έλεγα ναι. Υπάρχουν όμως και κομμάτια με κοινωνικό στίχο.

Από την πρόσφατη εμφάνιση τους στο House of Art (φώτο Music Corner)

M.C.: Ποιοι είναι οι στόχοι σας; Που θέλετε να φτάσετε;
Γ.Π.: Δεν έχουμε προλάβει ακόμη να κάνουμε μακροπρόθεσμους στόχους. Για την ώρα κάνουμε πρόβες, δουλεύουμε και επιδιώκουμε να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερες εμφανίσεις γιατί πάνω απ' όλα αυτό μας γεμίζει. Επίσης θέλουμε να δούμε κατά πόσο τα κομμάτια μας κερδίζουν το κοινό. Με λίγα λόγια ακόμη προσπαθούμε να δούμε αν έχουμε λόγο ύπαρξης σαν συγκρότημα! Αν δούμε κάποια στιγμή πως τα τραγούδια μας είναι αδιάφορα, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να αποσυρθούμε.

M.C.: Πολύ ώριμη σκέψη αυτή... Μιλήστε μου λίγο για τον δίσκο σας και τους συντελεστές του.
Γ.Π.: Υπάρχουν 12 τραγούδια στο δίσκο. Τα 9 είναι δικά μας και τα υπόλοιπα μας τα έχουν προσφέρει ο Γιάννης Κουτουβός και ο Σάκης Μαξούτης. Τα παιδιά που έπαιξαν στο δίσκο είναι ο Γιάννης και ο Τάσος Λυμπέρης, πατέρας και γιος δηλαδή, η Κατερίνα Καραμανώλη παιδική μας φίλη και ο Πέτρος Λαμπρίδης.

M.C.: Πάντως τα περισσότερα όργανα στο δίσκο παρατήρησα πως τα παίζετε οι ίδιοι. Μάλιστα, αν και είστε ακόμη μικροί σε ηλικία, γνωρίζετε αρκετά μουσικά όργανα...
Γ.Π.: Αν αγαπάς κάτι και ασχολείσαι, το μαθαίνεις γρήγορα. Ο αδελφός μου άκουσε μια μέρα κάποιον να παίζει μαντολίνο και "τρελάθηκε". Μαζέψαμε λεφτά και αγοράσαμε ένα μαντολίνο, το οποίο έμαθε να παίζει σε χρόνο ρεκόρ! Τον βοήθησε βέβαια σ' αυτή την έφεση και το μουσικό γυμνάσιο και λύκειο που παρακολούθησε, όπου έμαθε πολλά πράγματα. Παίζει ακόμη τρομπέτα, κιθάρα, τύμπανα, κρουστά...

M.C.: Με το Internet ασχολείστε;
Α.Π.: Πρόσφατα πήραμε υπολογιστή όμως η χρήση του κατά 90% αφορά τη μουσική μας. Με το internet τώρα ξεκινάμε να ασχολούμαστε.

M.C.: Να κλείσει το Napster ή να παραμείνει;
Γ.Π.: Όχι, γιατί να κλείσει... Αν θες την άποψη μου είναι τιμή για κάποιο καλλιτέχνη το να ψάξει κάποιος στο internet να βρει τη δουλειά του. Δεν το βλέπω αρνητικά. Δεν ξέρω. Ίσως σκέφτομαι έτσι γιατί ακόμη είμαστε καινούριοι και θέλουμε η δουλειά μας να φτάσει στ' αυτιά του κόσμου και να αξιολογηθεί.
Α.Π.: Εγώ πάλι δεν νομίζω ότι θα κατέβαζα ποτέ ένα κομμάτι από το internet. Μου αρέσει η διαδικασία να πάω στο δισκοπωλείο, να ψάξω τα cd και να πάρω αυτά που μου αρέσουν.
Γ.Π.: Το ιδανικό θα ήταν να κατέβαζες ένα τραγούδι, να το άκουγες και αν σου άρεσε να αγοράσεις το cd.

M.C.: Τι άλλα χόμπι έχετε πέρα από τη μουσική;
Γ.Π.: Ο χρόνος μας πλέον είναι πολύ περιορισμένος. Εμένα πάντως μου αρέσει πολύ ο αθλητισμός. Να τρέχω στο στίβο, ή να παίζω ποδόσφαιρο. Έχω την τύχη να υπάρχει ένα γήπεδο 5Χ5 ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου και αθλούμαι εκεί αρκετά συχνά. Επίσης και στους δυο μας αρέσει πολύ η ζωγραφική και ο κινηματογράφος.

M.C.: Γιώργο θέλω να μου πεις τι θαυμάζεις και τι σε ενοχλεί στον Αλέξανδρο...
Γ.Π.: Ο Αλέξανδρος είναι 6 χρόνια μικρότερος από μένα, αλλά τον θαυμάζω πάρα πολύ. Από πολύ μικρός ήξερε τι θέλει και έκανε σταθερά βήματα προς τις κατευθύνσεις που είχε επιλέξει. Είναι πολύ οργανωτικός. Το ελάττωμά του είναι ότι δεν αγχώνεται ποτέ! Μπορεί να έχουμε χίλια προβλήματα και αυτός δεν αγχώνεται...

M.C.: Κι αυτό σαν πλεονέκτημα μου ακούγεται. Αλέξανδρε η σειρά σου να απαντήσεις στο ίδιο ερώτημα για τον Γιώργο.
Α.Π.: Το καλό του είναι ότι με καταλαβαίνει πάρα πολύ. Μπορούμε να συνεννοηθούμε άριστα μεταξύ μας. Έχει πολύ καλό χιούμορ.
Γ.Π.: Το ελάττωμα πες...!
Α.Π.: Είναι εκνευριστικά τακτικός και συνεπής σε όλα του. Στο δωμάτιό μας η μισή πλευρά, η δική μου είναι σαν να έχει πέσει βόμβα και η πλευρά του Γιώργου είναι σε πλήρη τάξη...
Γ.Π.: Αλληλοσυμπληρωνόμαστε όμως με αυτό το τρόπο... (γέλια).
Α.Π.: Συχνά προσπαθεί να με αγχώσει, αλλά δεν τα καταφέρνει!

M.C.: Τι μουσική ακούτε;
Γ.Π.: Ότι μπορείς να φανταστείς. Κατά περιόδους πολλά πράγματα. Ας πούμε πριν κάποιο διάστημα εγώ άκουγα συνέχεια Μάλαμα. Μετά άκουγα Περίδη. Μετά Θαλασσινό, Massive Attack, ελληνικά group... Πολύ μας άρεσε και η τελευταία δουλειά του Πορτοκάλογλου. Επίσης το ζωντανό του Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Α.Π.: Ακούμε ethnic... Γενικά τα πάντα...

M.C.: Πόσο άλλαξε η ζωή σας από τη στιγμή που βγάλατε το δίσκο; Πως περνάει πλέον μια ημέρα σας;
Γ.Π.: Τρέχουμε και δεν φτάνουμε! Θέλουμε να είμαστε σωστοί σ΄αυτό που κάνουμε και στις εμφανίσεις μας να είμαστε άψογοι. Έτσι κάνουμε πολλές πρόβες. Αυτό όμως προϋποθέτει ώρες, κούραση, μειωμένο ελεύθερο χρόνο. Τίποτα όμως δεν έχει αλλάξει στη διάθεση μας και στο μεράκι μας να παίζουμε μουσική όπως παλιότερα. Μαζευόμαστε η παρέα, κάνουμε το κέφι μας, τις πρόβες μας και περιμένουμε πως και πως να παίξουμε. Αυτό δεν έχει αλλάξει.

M.C.: Η δημοσιότητα που αποκτάτε, αισθάνεσθε πως έχει αλλάξει τη συμπεριφορά των φίλων σας απέναντί σας; Νιώθετε να σας αγαπούν ή ενδεχομένως να σας ζηλεύουν περισσότερο;
Γ.Π.: Είμαστε πολύ τυχεροί γιατί έχουμε πολλούς καλούς φίλους. Φυσικά υπήρχαν και περιπτώσεις ξαφνικά να μας "αγαπήσουν" άτομα τα οποία πριν δεν μας είχαν και για τους καλύτερους φίλους τους. Μας πειράζει όμως όταν κολλητοί φίλοι μας, μας ζητούν αυτόγραφα... (γέλια).

M.C.: Θα σας ενδιέφερε να τραγουδάτε κάπου σε μόνιμη βάση ή προτιμάτε να κάνετε συναυλίες όποτε τυχαίνει;
Α.Π.: Και τα δύο μας ενδιαφέρουν.
Γ.Π.: Αν μας γίνει κάποια πρόταση για τακτικές εμφανίσεις σε κάποιο μαγαζί, μάλλον θα τη δεχθούμε.

M.C.: Πως θα θέλατε να κλείσετε αυτή τη συνέντευξη;
Γ.Π.: Κατ' αρχήν θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε που μας φιλοξενείτε στο ηλεκτρονικό περιοδικό σας και να σας ευχηθούμε καλή επιτυχία. Και αν μπορώ να δώσω μια συμβουλή... Υπάρχουν πολλά παιδιά που μπορούν να γράψουν ή να τραγουδήσουν πολύ καλά, όμως ακόμη δεν τους έχει δοθεί η ευκαιρία να φανούν. Θα ήθελα λοιπόν να συμβουλέψω αυτά τα παιδιά που αγαπούν πολύ τη μουσική και θέλουν να κάνουν κάτι, να το διεκδικήσουν με πάθος και να το αγαπήσουν πραγματικά και κάποια στιγμή θα τους δοθεί η ευκαιρία. Όπως μας δόθηκε εμάς, από το πουθενά...