Μusic Corner: Πού γεννήθηκατε;
Κίτρινα Ποδήλατα: Στην Αθήνα γεννηθήκαμε. Και οι γονείς μας απ' την Αθήνα. Βέβαια η καταγωγή μας είναι από Ανδρο. Σαν όνομα, οι Παντελιάδες είναι από την Άνδρο. Αλλά είμαστε παιδιά της πόλης, μεγαλώσαμε στην πόλη. Παιδιά του διαμερίσματος που λένε.

Μusic Corner: Πότε μπαίνει η μουσική στη ζωή σας;
Γιώργος: Θα μιλήσω εγώ σαν μεγαλύτερος, μόνο και μόνο γι' αυτό! Η μουσική μπήκε στη ζωή μου στα 5 μου χρόνια! Κιθάρα και βασικές κλασικές σπουδές. Όλα τα όργανα τα ξεκινάς στα πέντε, άντε στα έξι. Οχι νωρίτερα, στα 5 είναι μια καλή ηλικία να ξεκινήσει κάποιος ένα μουσικό όργανο. Προτροπή των γονιών μας. Θεώρησαν ότι η μουσική θα μας βοηθούσε στη ζωή μας γενικότερα. Ήταν μια πλευρά της παιδείας που έπρεπε να την έχουμε. Έτσι ξεκίνησα εγώ. Ισως να ήταν κι ένα δικό τους ανεκπλήρωτο όνειρο. Ήθελαν να ασχοληθούν παλιότερα με μουσική, αλλά λόγω εποχής, λόγω συνθηκών ή δεν ξέρω για ποιον άλλο λόγο δεν μπόρεσαν. Ίσως να μην το ήθελαν τελικά και τόσο πολύ.
Αλέξανδρος: Είναι καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες και οι δύο. Ζωγραφίζουν, γράφουν, τους αρέσει η μουσική πολύ, θα ήθελαν πολύ να ασχοληθούν με αυτόν τον χώρο αλλά δεν τα κατάφεραν.
Γιώργος: Οπότε εγώ ξεκίνησα στα πέντε. Δεν είχα παραστάσεις στην οικογένειά μου ή κάποιον άλλον να βλέπω να παίζει μουσική κι ήταν πολύ δύσκολο για μένα. Δεν υπήρχε κάποιος να με διορθώσει όταν έβαζα λάθος τα δάχτυλά μου στην μελέτη, πέραν του δασκάλου. Ο Αλέξανδρος, σαν δεύτερος, γιατί έχουμε έξι χρόνια διαφορά, ξεκίνησε κι αυτός πέντε χρονών. Αλλά γενικά τις σπουδές του τις προχώρησε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, απ' ότι εγώ.
Αλέξανδρος: Ναι, αυτό που λέει ο Γιώργος είναι σημαντικό. Για μένα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Ξεκινήσαμε κλασική κιθάρα και οι δύο, που είναι ένα δύσκολο όργανο για να ξεκινήσει ένα παιδί. Δύσκολα βγάζει ήχο η κιθάρα. Δεν είναι σαν το πιάνο που θα πατήσεις και θα ακούσεις τη νότα. Στην κιθάρα τα χέρια σου πονάνε, πρέπει να ζυμωθούν καλά για να καταφέρεις να πατήσεις σωστά στις χορδές, να βγάλεις ήχο. Έγω είχα παραστάσεις. Άκουγα τον Γιώργο, μου έδειχνε...
Γιώργος: Να πούμε ότι όταν ο Αλέξανδρος έκανε το πρώτο του μάθημα, εγώ είχα φτάσει ήδη σε ένα επίπεδο που άκουγε πού θα καταλήξει αυτό που κάνει. Δεν ήταν μονο αγγαρεία. Φυσικά τον διόρθωνα και λίγο όταν έκανε κανένα λάθος. Είχε έναν άνθρωπο να του δείξει. Από εκεί και πέρα, αργότερα, με προσπέρασε, πήγε πολύ μπροστά. Ηταν πολύ πιο ολοκληρωμένες οι σπουδές του και στο θέμα της μουσικής το ταλέντο του είναι πολύ μεγαλύτερο. Είναι πολύπλευρος μουσικός πια κι ασχολείται με πάρα πολλά πράγματα ο Αλέξανδρος. Μιλάω εγώ για εκείνον γιατί κανένας μας δεν πρόκειται να σου πει για τον εαυτό του. Εκείνος είχε συνειδητοποιήσει πολύ νωρίς τι σημαίνει μουσική.
Αλέξανδρος: Ο Γιώργος έκανε διαφορετικά πράγματα. Έκανε κλασική κιθάρα, κλασικό τραγούδι. Ασχολήθηκε με αυτόν τον τομέα. Εγώ συνέχισα κλασική κιθάρα, πήγα και στο Μουσικό Γυμνάσιο - Λύκειο. Γενικά απ' ότι φαίνεται δεν είχαμε μόνο αυτό που λένε "ταλέντο" να πιάνουμε ένα μουσικό όργανο να βγάζουμε ήχο, είχαμε και την όρεξη να το δουλέψουμε. Θεωρήσαμε την κλασική παιδεία σημαντική. Δεν την αφήσαμε.

Μusic Corner: Μαθηματικό Πανεπιστημίου Αθήνων & ΤΕΙ Πειραιά, Τμήμα Ηλεκτρονικών Υπολογιστών Συστημάτων. Σπουδές που θα ζήλευε κάποιος, τελικά όμως σας κέρδισε η μουσική;
Γιώργος: Εγώ τελείωσα Μαθηματικό Αθηνών, ο Αλέξανδρος στο ΤΕΙ Ηλεκτρονικών Υπολογιστικών Συστημάτων. Ο Αλέξανδρος ναι μεν μπήκε εκεί γιατί ήθελε να αναπτύξει τις γνώσεις του, να μάθει κι άλλα πράγματα, ειδικά στους υπολογιστές, που πλέον έχουν μπει για τα καλά στη παραγωγή μουσικής, αλλά ήταν εντελώς ...δεύτερο αυτό που έκανε. Οι δικές μου σπουδές, ήταν σπουδές που πόνταρα πάνω τους. Ο Αλέξανδρος είχε αποφασίσει από μικρός ότι θα γίνει επαγγελματίας μουσικός και θα ολοκληρώσει τις σπουδές του σ' όλα τα επίπεδα: θεωρία, αρμονία, πτυχίο κιθάρας, παίζει πολλά όργανα λόγω Μουσικού Γυμνασίου. Εγώ Μαθηματικός μπήκα γιατί ήθελα να σπουδάσω. Ήθελα να έχω μόρφωση γενικά. Με κέρδισε η μουσική, ιδιαίτερα από τότε που έκανα κλασικό τραγούδι. Όταν μπήκα στο τραγούδι και ξεκίνησα να φτιάχνω τη φωνή μου, να την καλλιεργώ και να γνωρίσω πώς είναι όλο αυτό της μονωδίας, με κέρδισε εντελώς! Όμως τις σπουδές μας τις θέλαμε γιατί πιστεύουμε ότι για να πετύχεις σ' αυτόν τον χώρο και να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, πρέπει να έχεις γερές βάσεις, για να μπορείς να πεις τα "όχι" που πρέπει. Αυτό συμβουλεύουμε κι όλους τους νέους ανθρώπους που μας ρωτούν τι πρέπει να κάνουν. Η παιδεία, οι γνώσεις, το επίπεδο που μπορεί να έχει κάποιος και να δώσει στον απέναντί του την εντύπωση ότι "έχω κάποιον θωρακισμένο με γνώση, με επίπεδο, καλό συζητητή, άνθρωπο που ξέρει, που δεν παρασύρεται και ανά πάσα στιγμή ξέρει που βρίσκεται και τι κάνει", αυτό το αποκτούμε με τη γενική γνώση. Ειτε Πανεπιστήμιο είτε ένα ΤΕΙ. Έχουμε κάτι σίγουρο στα χέρια μας. Έτσι μπορούμε να μην πηγαίνουμε όπου φυσάει ο άνεμος, μπορούμε να αντισταθούμε στον "αέρα".

Μusic Corner: Υπάρχει τώρα πια η πιθανότητα να διδάξεις ως καθηγητής κάποια στιγμή;
Γιώργος: Το έκανα κι αυτό. Τα πρώτα χρόνια που ξεκινήσαμε, τα τελευταία φοιτητικά μου δηλαδή, βοήθησα κάποια παιδιά με ιδιαίτερα μαθήματα. Νομίζω τα πήγα πολύ καλά γιατί είχα έναν αυξημένο δείκτη μεταδοτικότητας. Όμως γενικά έχουμε ερωτευτεί αυτό που κάνουμε τώρα και όταν ερωτεύεσαι δεν σκέφτεσαι. Από τη στιγμή που μας είπαν ότι τη μουσική την έχετε, συνεχίστε, εμείς έχουμε δοθεί ολοκληρωτικά! Πιστεύουμε πως όταν θες να κάνεις κάτι πολύ καλά και ν' αφήσεις πίσω σου έργο, πρέπει ν' αφιερωθείς σ' αυτό. Οποιαδήποτε στιγμή όμως, μπορώ να κάνω μαθήματα. Δεν έχω πρόβλημα. Μ' αρέσει. Είναι πολύ δημιουργικό.

Μusic Corner: Θυμάστε την πρώτη φορά που τραγούδησατε μπροστά σε κοινό κρατώντας μικρόφωνο; Πώς νοιώθατε;
Γιώργος: Ο Αλέξανδρος είναι ο ήχος του συγκροτήματος. Κάνει όλες τις ενορχηστρώσεις. Τα έχουμε κατά κάποιον τρόπο χωρίσει και προχωράμε έτσι. Θέλεις να πούμε πότε σταθήκαμε μαζί πάνω στη σκηνή μπροστά σε κόσμο; Ήταν ένα μαγαζί στη Μεταμόρφωση, που "σπίτωσε" το πρώτο μας live. Ήμασταν ο Αλέξανδρος, ο Γιώργος κι ένας φίλος μας στα ντραμς. Το πρώτο πρώτο ήταν στο Αιγάλεω, στη γειτονιά μας κι αμέσως μετά πήγαμε στη Μεταμόρφωση. Ήταν ένα συνοικιακό μαγαζί που έβαζε και live μουσική. Έδινε την ευκαιρία σε παιδιά που το ήθελαν, να πάνε να παίξουν. Εμείς είχαμε πάει να δούμε ένα σχήμα που έπαιζε, ο ξάδελφος του ντράμερ μας. Είδαμε ότι οι τύποι δεν έπαιζαν καλύτερα από εμάς. Εμείς, τότε ακόμα, παίζαμε μονο στο σπίτι. Είπαμε "γιατί να μην παίξουμε κι εμείς μια φορά εδώ;". Μαζέψαμε 10 φίλους κι είπαμε στον ιδιοκτήτη θα παίξουμε. Εντελώς για πλάκα. Το πρώτο μας live είχε από κάτω 20 άτομα, 20 φίλους, για να κάνουμε την πλάκα μας.
Αλέξανδρος: Ο Γιώργος έχει το μέρος το τραγουδιστικό, και την επαφή με το κοινό. Μου αρέσει ο ρόλος μου στην μπάντα, παίζω, κάνω δεύτερες φωνές, λεω και κανένα τραγούδι. Μ' αρέσει η φωνή του Γιώργου και σε πολύ λίγες περιπτώσεις θα πω "Α, να τραγουδήσω ένα τραγούδι εγώ". Εγώ θυμάμαι έντονα ένα από τα πρώτα μας live. Ήμουν 13 στα 14 και ήρθε ο καταστηματάρχης και λέει στο Γιώργο, με τον οποίο είχε κάνει τη συμφωνία, "Τι μου το έφερες εδώ αυτό;". Την πρώτη πρώτη φορά που παίξαμε. Αφού παίξαμε και μετά, πήγαν όλα καλά, αλλά το θυμάμαι γιατί ήμουν πολύ μικρός. Ο Γιώργος μ' εμπιστευόταν από πολύ μικρό. Αυτό μου έχει κάνει καλό. Μ' έπαιρνε στις παρέες του, μ' εμπιστευόταν σαν μουσικό όταν παίζαμε ζωντανά, μου έδωσε χώρο.
Γιώργος: Η αλήθεια είναι, εκεί την πρώτη μας φορά, το παρουσιαστικό του Αλέξανδρου φαινόταν πολύ πιτσιρίκι. Γι'αυτό είχε αντιρρήσεις στην αρχή ο ιδιοκτήτης. Οταν όμως ο Αλέξανδρος έπιανε την κιθάρα, οι αμφιβολίες έφευγαν. Η μουσική δεν έχει να κάνει με ηλικίες. Όταν κάποιος είναι ταλέντο ατόφιο, δεν έχει τόση σημασία η ηλικία του, έχει να κάνει με το πόσο ώριμο είναι το μυαλό του να το αναπτύξει. Ή μένει στην ηλικία των 14 σαν μουσικός και σαν νοοτροπία ή θα το αναπτύξει κι όσο μεγαλώνει θα αυξάνεται κι αυτή η ικανότητά του ως μουσικού. Το καλό είναι να γερνάει μαζί με το μουσικό του οργανό. Αυτή τη στιγμή ο Αλέξανδρος είναι 26 χρονών και η μουσική του υπόσταση μεγαλώνει μαζί του.

Μusic Corner: Ποια ήταν τα πρώτα ακούσματά σας; Επηρέασαν τον δρόμο που ακολουθήσατε;
Κίτρινα Ποδήλατα: Πρώτα απ' όλα ό,τι ακουγόταν από τους γονείς μας. Ακούγαν πολύ Κ. Χατζή, Χ. Αλεξίου και Μ. Λοΐζο από ελληνικά. Ακούσματα κλασικά από το Ωδείο μας και από τις σπουδές μας. Ακούγαμε και λαϊκά, Γ. Πουλόπουλο, Γ. Πάριο, Στ. Καζαντζίδη, Στρ. Διονυσίου ό,τι ακουγόταν τότε.
Ομως οι ορίζοντες των δικών μας ήταν πιο ανοικτοί. Ακούγονταν στο σπίτι δίσκοι των Barry White, Elvis Presley, Michael Jackson και Donna Summer. Οι γονείς μας άκουγαν πολύ μουσική. Διάφορα είδη. Δεν ήταν μονόπλευροι. Μετά, ανάλογα με την εφηβεία του καθενός, την περίοδο που αρχίσαμε να ψάχνουμε μουσική από μόνοι μας, ήταν διαφορετικά και τα ακούσματά μας.
Γιώργος: Εγώ άκουγα disco δεκαετίας '80, όταν ξεκίνησα να διαλέγω τι θα βάλω στο πικ-απ. Συγκροτήματα κλασικά όπως οι Deep Purple, οι Led Zeppelin, hard rock σχήματα, Metallica, Queen, όλα αυτά που ακούνε οι έφηβοι. Μπορεί τότε ακόμα να μην μπορούσα να πάω να πάρω μόνος μου ένα δίσκο αλλά υπήρχαν μέσα στο σπίτι. Οι δικοί μου είχαν ένα αρκετά ευρύ φάσμα επιλογής μουσικής. Όταν άρχισα να αγοράζω δίσκους, ο Αλέξανδρος είχε πια μεγαλώσει πολύ και τους διαλέγαμε μαζί.
Αλέξανδρος: Να, ένα ακόμα σημείο που εγώ σαν δεύτερος στάθηκα τυχερός. Είχα βρει ένα ακόμα άτομο να έχει διαφορετικά ακούσματα κι έτσι άρχισα να ψάχνω κι εγώ. Μου άρεσε και η Βρεταννική σκηνή και η Trip Hop. Γενικά είμαστε ανοικτοί. Μας αρέσουν τα καλοστημένα τραγούδια. Υπάρχει περίπτωση κι από έναν χώρο που δεν είναι ο δικός μας να μας αρέσουν τραγούδια.

Μusic Corner: Τα ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ υπάρχουν στον χώρο από το 2000 (δισκογραφικά). Ποιος διάλεξε αυτό το όνομα για το γκρουπ και γιατί;
Κίτρινα Ποδήλατα: Είναι θέμα φιλοσοφίας για τον τρόπο που θέλαμε να κινηθούμε στον χώρο. Θέλαμε να κάνουμε πετάλι, να απολαύσουμε τη διαδρομή, να βρούμε δυσκολίες, να βασιστούμε στις δυνάμεις μας. Έχουμε όρεξη για ανηφόρες, να κτυπήσει ο αέρας το πρόσωπό μας, να φάμε βροχή. Με βροχές, με δυσκολίες και κάποια στιγμή θα βρεθεί κι η κατηφόρα.
Να μη βιαστούμε να φτάσουμε. Να καταλάβουμε τη διαδρομή σε κάθε της πτυχή. Το βασικό είναι να κάνουμε πετάλι για να φτάσουμε. Να μη μας τα δώσουν όλα έτοιμα σε μια νύχτα. Η ανηφόρα είναι δύσκολη αλλά υπέροχη κι είναι καταπληκτικά όταν την καταφέρνεις τελικά κι έρχεται μετά το ίσωμα. Σκεφτήκαμε αυτό, γιατί όταν ξεκινήσαμε μας είπαν μερικοί "είστε πολύ καλά παιδιά για το χώρο και δε θα καταφέρετε, δεν θα την παλέψετε, πιστεύουμε ότι ο χώρος αυτός θα σας πετάξει έξω, δεν θα αντέξετε". Κι εμείς είπαμε ότι θα πάμε με την ηθική και τη λογική που νομίζουμε κι ας αργήσουμε. Πόσο γρήγορα μπορείς να πας με ένα ποδήλατο; Τελικά, δε νομίζω πως αργούμε. Ολα πιστεύουμε πως γίνονται φυσιολογικά. Σε κανονικους ρυθμούς.
Γενικά έχουμε αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες στα 10 χρόνια, αλλά είμαστε ευχαριστημένοι. Δεν νοιώθουμε τυχεροί που φτάσαμε ως εδώ, πιστεύουμε ότι είναι μια κίνηση που έγινε με τις δικές μας δυνάμεις. Κρύβεται πολλή δουλειά πίσω από αυτή την πορεία. Δεν είμαστε αχάριστοι. Ξέρουμε ότι τα βήματα που έχουμε κάνει είναι πολύ σημαντικά για το χώρο που βρισκόμαστε στη δισκογραφία κι έχουμε και διάθεση να συνεχίσουμε.
Ολα αυτά τα χρόνια, το εύκολο ή δύσκολο έχει να κάνει με τη φιλοσοφία με την οποία κινείσαι. Υπήρξαν πολλές φορές που θα μπορούσαμε να έχουμε κερδίσει πράγματα πολύ πιο εύκολα, σε διάφορους τομείς. Τότε ευτυχώς, είχαμε την ωριμότητα ή την σωστή σκέψη και είπαμε "όχι". Εμείς δεν είμαστε τύποι του life style. Δεν μπήκαμε στο σύστημα που κινείται με συγκεκριμένο τρόπο, που πρέπει να οφείλεις σε κάποιους αυτά που σου πρόσφεραν, που σε έβαλαν σε ένα ποτάμι που ρέει όπου θέλουν εκείνοι. Όταν λοιπόν φτάνεις κάπου και δεν έχεις μπει στη ροή του ποταμού αυτού, σε βλέπουν μπροστά τους δεν μπορούν να σε πάνε πίσω. Διότι έχεις καταφέρει μόνος σου να φτάσεις, μέσα από μια σχέση ειλικρίνειας με το κοινό σου. Από αυτήν την άποψη αργήσαμε να καταφέρουμε πράγματα που ίσως να τα είχαμε κερδίσει πιο νωρίς. Αργήσαμε. Φάγαμε πολλές σφαλιάρες και πήγαμε πίσω. Αυτή τη στιγμή όμως, δεν υπάρχει κάποιος να πει "σας βοήθησα και μου το χρωστάτε". Έχει πέσει πολλή δουλειά σ' αυτό που λέγεται ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ. Η ζωή μας όλη είναι αυτό που κάνουμε και τολμώ να πω ότι δεν κάνουμε τίποτα άλλο. Σε επίπεδο αποτελέσματος κάνουμε πρωταθλητισμό! Δε θυσιάζουμε τίποτα από τη ζωή μας χωρίς να το θέλουμε. Δηλαδή αν δεν πάμε για όγδοη συνεχή χρονιά διακοπές φέτος δεν μας νοιάζει γιατί θα κάνουμε μουσική.
Το κίτρινο ήταν απλά το χρώμα που θέλαμε να "βάψουμε" τα ποδήλατα. Είναι έντονο, ζωηρό, πολύ αισιόδοξο, νεανικό, γι' αυτό το διαλέξαμε. Είμαστε κι εμείς αισιόδοξοι σαν άνθρωποι. Το κίτρινο χρώμα κρύβει και μια πτυχή: Σ' αυτό που ακούγαμε σαν ροκ μουσική, την έντονη, την ηλεκτρική θέλαμε να αλλάξουμε "κάτι". Να δούμε μια πιο φωτεινή πλευρά. Προσπαθήσαμε να κάνουμε μια πιο φωτεινή ροκ μουσική. Συνήθως αυτό το είδος έχει να κάνει με άτομα περιθωριακά, λίγο περίεργα, σκοτεινά. Οταν κάποιος ακούει ροκ, ο κόσμος περιμένει να φοράει σκισμένα τζιν, ίσως να πίνει, ίσως να καπνίζει κι όλα είναι άναρχα στη ζωή του.
Εμείς θέλαμε αυτά που θα πούμε στους νέους να είναι ανοικτά μηνύματα, πιο ζωηρά, πιο αισιόδοξα. Θέλαμε να κάνουμε μια φωτεινή πλευρά της δυνατής μουσικής. Βέβαια, πάλι αντιμετωπίσαμε το πρόβλημα: Ο κόσμος είχε ταυτίσει τη ροκ με κάτι άλλο. Όταν εμείς το 2002 τραγουδήσαμε "Να σε δω να γελάς", πολλοί έλεγαν "Τι είναι αυτά; Δεν είναι ανατρεπτικά. Δεν είναι ροκ". Περνάνε όμως τα χρόνια και τώρα βλέπουμε ότι ίσως αυτό το τραγούδι είναι πια πιο ανατρεπτικό από άλλα ροκ. Αυτό που λείπει αυτή την εποχή από τον άνθρωπο είναι η ηρεμία του, έχασε το χαμόγελό του και οι καλές στιγμές που περνάμε είναι πολύ λίγες. Οταν μάλιστα έρθει μια όμορφη στιγμή λέμε "Τι ωραία!" Περνάμε καλά 5 λεπτά και μας φαίνεται θησαυρός. Οταν ξεκινήσαμε είχαμε να πούμε πράγματα που κάποιοι θεώρησαν ότι είναι πιο light από τα πιο βαρύγδουπα ή πιο σκοτεινά που είχαμε συνηθίσει. Με τον καιρό, με τη στάση μας, επιβεβαιώνουμε το όνομα ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ. Η πορεία μας είναι αυτή που θέλαμε να κάνουμε και το κίτρινο δηλώνει αισιοδοξία.

Μusic Corner: Τι κρατάτε από τις εμφανίσεις στην ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ φέτος;
Κίτρινα Ποδήλατα: Πολλά πράγματα κρατάμε. Τα τελευταία 5 χρόνια παλεύουμε να στήσουμε αυτή την παράσταση που παρουσιάσαμε στην ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ φέτος. Το ίδιο πρόγραμμα "ταξιδεύουμε" τρία χρόνια τώρα στις συναυλίες μας, προσπαθώντας να το βελτιώνουμε και να το σύμπληρώνουμε συνέχεια. Θέλουμε να δίνουμε στον κόσμο ό,τι καλύτερο. Στην ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ βάλαμε ένα στοίχημα με τον Αλέξανδρο, σε επίπεδο επιτυχίας παράστασης πάνω στη σκηνή, σε επίπεδο προσέγγισης του κόσμου, σε επίπεδο καθαρά παραγωγής. Θέλουμε να προτείνουμε διαφορετικά, καινούργια, φρέσκα πράγματα σ' αυτό που λέγεται ροκ σκηνή στον ελληνικό χώρο. Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ είναι ένας νέος χώρος, μεγάλος, με ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει σαν ρίσκο, κι ένας χώρος που από την πρώτη μέρα που πήγαμε, γέμισε. Περάσαμε πολύ καλά. Παρουσιάσαμε ένα πρόγραμμα που απότι λένε άρεσε κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αυξάνεται ο κόσμος από μέρα σε μέρα. Αυτήν την παράσταση την πάμε πάνω κάτω σ' όλη την Ελλάδα ακόμα και στα πιο δύσκολα μέρη. Ίσως κάποιοι δε μπορούν να φανταστούν πόσο δύσκολο είναι να στήνεις παντού μια τόσο δύσκολη παράσταση. Είναι διαφορετικό να τη στήσεις μια φορά στην Αθήνα και να παίζεις σερί κάθε μέρα στον ίδιο χώρο και άλλο να την ταξιδεύεις. Χρειάζεται 7 -8 ώρες να στηθεί και φυσικά έχεις ξοδέψει χρόνια για να το φτιάξεις όλο αυτό. Χρήματα, κόπο, γνώση για να το στήσεις. Να συνδυάσεις μια ζωντανή μπάντα που αποτελείται από σκηνοθετημένα βίντεο, ξεχωριστά για κάθε τραγούδι, απόλυτα συγχρονισμένα και με real time σκηνοθεσία από 5 κάμερες. Σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις ντουέτα με καλλιτέχνες που δεν είναι στη σκηνή και μπορούν να κάνουν φωνητικά ή να παίζουν μουσική. Να συνδυαστείς με μουσικούς π.χ. κρουστούς ή άλλους πνευστούς που δεν είναι στο χώρο αλλά συνδυάζονται μαζί σου. Να δώσεις ευκαιρία στο κοινό να επιλέξει πώς θα συνεχιστεί το πρόγραμμα. Να μπορέσεις μέσα από τα τραγούδια να βγάλεις μηνύματα γαι το ίδιο το τραγούδι αλλά και για το σκοπό που γράφτηκε. Όπως το CD που κάναμε και τα έσοδα πήγαν στην "Φλόγα". Το πρόγραμμά μας είναι μια οπτικοακουστική παράσταση που δεν έχει να κλέψει από το μουσικό μέρος, απλά να το στηρίξει, να το ανεβάσει συναισθηματικά και συγκινησιακά. Η παράστασή μας, τολμούμε να πούμε, είναι για τα ελληνικά δεδομένα κάτι πρωτοποριακό σ' αυτό τον χώρο. Οταν πας από Έβρο και Κομοτηνή μέχρι Κρήτη και Ρόδο ή Σάμο και βλέπουν ότι σέβεσαι την πρόσκλησή τους και τους δίνεις αυτό που έχεις να προσφέρεις. Η λέξη "αρπαχτή" για τον Γιώργο και τον Αλέξανδρο είναι άγνωστη. Δεν υπάρχει. Αντίθετα, αυτό που ζητάμε είναι το ύψιστο επίπεδο παραγωγής. Γι' αυτό όταν πάμε κάπου που δεν έχουν τίποτα ως υποδομή, έχουμε τα πάντα ό,τι χρειάζεται και τα βάζουμε εμείς. Είναι απλό. Λέγεται "τρέλα"! Φέτος στην ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ πραγματικά το φχαριστηθήκαμε. Ξεκινήσαμε το 2006 μ' αυτό το πρόγραμμα αλλά δε σταματήσαμε να το διορθώνουμε, να προσθέτουμε, να βελτιώνουμε. Τώρα έφτασε εκεί που θέλαμε. Το κατάλαβε κι ο κόσμος. Είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι γιατί δουλέψαμε πολύ καλά, σε μια εποχή που μεγάλα ονόματα και σχήματα μάθαμε δεν πήγαν τόσο καλά.
Ήμασταν μόνο 2 άτομα πάνω στη σκηνή, χωρίς φωνητικά, χωρίς τίποτα, 3 ώρες συνεχώς. Το άγχος φυσικά ήταν μεγάλο αλλά ευτυχώς πήγαινε όλο και καλύτερα. Το στοίχημα το κερδίσαμε. Τώρα δεν μένουμε σ' αυτό, πάμε ακόμα παραπέρα.

Μusic Corner: Στο νέο σας CD (ΑΝΑΔΥΣΗ) έχετε ένα ντουέτο με τη Δήμητρα Γαλάνη. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία; Πώς ήταν; Τι κρατάτε ως ανάμνηση;
Κίτρινα Ποδήλατα: Η Δήμητρα Γαλάνη ήταν καθαρά συνειδητή επιλογή. Δεν ήταν αποτέλεσμα δισκογραφικών εταιρειών. Όπως και όλες οι άλλες μας συνεργασίες. Θέλαμε το συγκεκριμένο τραγούδι να το πει η Δήμητρα. Την βρήκαμε, της το δειγματίσαμε, της άρεσε! Την ευχαριστούμε πάρα πολύ γιατί ασχολήθηκε ιδιαίτερα. Μας έδειξε ότι δουλεύει πολύ. Ήταν μεγάλη εμπειρία για εμάς. Σέβεται τους νέους. Μείναμε έκπληκτοι από τον επαγγελματισμό της. Έδωσε έμφαση. Το πίστεψε. Νομίζω είναι από τους καλλιτέχνες που δεν βάζουν την υπογραφή τους όπου να 'ναι. Υποστηρίζουν μια καριέρα χρόνων και αυτό γεμίζει ευθύνη κι εμάς.
Από την αρχή της καριέρα μας, μας έβαλαν στην οικογένειά τους ο Ορφέας Περίδης, ο Μαχαιρίτσας, η Τσανακλίδου, η Γλυκερία. Σου δείχνουν ένα δρόμο που πρέπει από σεβασμό και μόνο να τον ακολουθήσεις. Το πιο σημαντικό με τη Δήμητρα Γαλάνη ήταν ότι κατάλαβε την προσπάθειά μας. Γενικά σαν άλμπουμ. Δεν είναι μόνο ένα τραγούδι που της άρεσε και το είπε. Άκουσε όλο το δίσκο και εμείς ξέραμε ότι θα κάνουμε ένα δύσκολο δίσκο. Είναι δυνατή μουσική με οξύ ήχο που τα πιο πολλά ραδιόφωνα θα τον αρνηθούν. Η Δήμητρα κατάλαβε τι θέλουμε να κάνουμε, ότι δεν πάμε στην "έκπτωση" και θεώρησε πιο σημαντικό να βοηθήσει αυτά τα παιδιά που έχουν να δώσουν πράγματα και φυσικά της άρεσε και το τραγούδι.

Μusic Corner: Δισκογραφικα έχετε συνεργαστεί με Δήμητρα Γαλάνη, Γεράσιμο Ανδρεάτο, Ορφέα Περίδη, Γλυκερία, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Τάνια Τσανακλίδου, Δέσποινα Ολυμπίου, τελευταία με Ελεονώρα Ζουγανέλη και με Ελένη Πέτα αλλά και στο καινούργιο CD του Βασίλη Καζούλη. Επί σκηνής με Περίδη, Μαχαιρίτσα, Καζούλλη, Ζιώγαλα, Σταρόβα, Ολυμπίου... Ποια ήταν για εσάς η πιο ενδιαφέρουσα συνεργασία;
Κίτρινα Ποδήλατα: Θα πούμε λίγα λόγια για τον καθένα ξεχωριστά. Ο Ορφέας Περίδης πάνω στη σκηνή είναι ένα ολόκληρο σχολείο. Βρεθήκαμε και σε live μαζί πέρα από τη δισκογραφική συνεργασία μας.
Γιώργος: Εμένα μου έλεγαν "πάψε να τον κοιτάς επί σκηνής". Έπαιρνα πράγματα που δεν μπορείς να μάθεις σε ένα Ωδείο 15 χρόνια. Είναι γεμάτος μουσική, λυρικός, ολόκληρος ένα μάθημα, καθαρή πρακτική. Επικοινωνεί με τον κόσμο. Φτιάχνει λίστα με πρόγραμμα. Διαλέγει ποια τραγούδια θα ακουστούν και ποια όχι τελικά. Το πώς αντιμετωπίζει απρόβλεπτες καταστάσεις την ώρα της συναυλίας και πώς περίεργες καταστάσεις με το κοινό. Η συναυλία είναι μια μέρα πριν ταξίδι, είναι επικοινωνία με τους ανθρώπους που δουλεύουν μαζί σου, είναι δύσκολα όλα αυτά. Στήσιμο, sound check, πώς θα επικοινωνήσεις με τον κόσμο, πώς θα παίξεις. Από το Ορφέα πήραμε μια γενική στάση πώς πρέπει να σκέφτεσαι στη συναυλία.
Πόσα δεν χρωστάμε στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα;!... Μάθαμε πάρα πολλά πράγματα. Μας έδωσε χώρο και ανοικτές συναυλίες, συναυλίες με 10.000 κόσμο. Εντελώς διαφορετικό πεδίο. Επρεπε να σταθούμε. Ήταν κάτι που δεν το είχαμε ξαναζήσει. Το 2001 ήμασταν ένα χρόνο στο χώρο, έπρεπε να βγούμε να παίξουμε. Είναι μαγικό να μπορέσεις να πάρεις και να δώσεις αυτή την ενέργεια που θα σου δώσουν οι 10.000 άνθρωποι. Ομως για να το καταφέρεις αυτό, θα πρέπει να δώσεις κι εσύ ενέργεια για 10.000 άτομα για να μπορέσεις να την πάρεις πίσω. Δεν μπορείς να δώσεις ενέργεια για 5 άτομα και να πάρεις πίσω για 10.000. Αυτό μάθαμε από τον Λαυρέντη. Τι σημαίνει να βγαίνεις στη σκηνή και να τα δίνεις όλα. Να κάνεις όλο αυτό τον κόσμο να κουνηθεί πάνω - κάτω. Είναι πολύ σημαντικό ένας άνθρωπος να σου δίνει χώρο και να μη φοβάται ότι το έδαφος τρίζει κάτω από τα πόδια του. Από το Λαυρέντη έχουμε βοηθηθεί και στο μέλλον θα βοηθήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας. Έχουμε πάρει αγάπη και βοήθεια και χώρο. Είναι φοβερό ένας καλλιτέχνης να είναι σίγουρος για τον εαυτό του, να είναι ακομπλεξάριστος, να χαίρεται που ένας νέος δίπλα του στη σκηνή προσφέρει και μπορεί να τον ξεπεράσει για λίγο και πάλι να έρθουν στα ίσα και ξανά και ξανά. Δεν είναι ο άνθρωπος του "ό,τι περισσεύει το κόβουμε".
Σε θέματα τραγουδιού, ερμηνείας, απόδοσης ο Διονύσης Τσακνής ξέρει πώς ακόμα κι ένα δύσκολο τραγούδι μπορεί να φτάσει κάτω στον κοσμο. Μαζί του το μάθαμε αυτό. Η Γλυκερία... Όταν ήρθε στο στούντιο μάθαμε τι θα πει επαγγελματισμός. Μάθαμε ότι 30 χρόνια να περάσουν θα πρέπει να δουλεύεις σαν την πρώτη μέρα. Οταν ήρθε να τραγουδήσει το τραγούδι μας "Πότε θα με μάθεις", ήταν 12 τα μεσάνυχτα. Όταν πάρκαρε έξω απ' το στούντιο της έσπασαν το παρμπρίζ, της έκλεψαν την τσάντα. Τρέξαμε στο Αστυνομικό Τμήμα για δηλώσεις ως τις 2 το πρωί. Ενώ εμείς είπαμε "ΟΚ, δεν πειράζει, θα το κάνουμε άλλη μέρα το τραγούδι, μετά από όλη αυτή τη σύγχυση", εκείνη γύρισε πίσω στο στούντιο για να ηχογραφήσει! Αυτό σε στέλνει αδιάβαστο! Λες "δυο λεπτά, έτσι είναι"; Ναι, έτσι είναι. Μαθαίνεις. Από την Τάνια Τσανακλίδου μάθαμε τι σημαίνει θεατρικότητα, τι σημαίνει αλήθεια. Τι σημαίνει καλλιτέχνης. Γι' αυτό, κάθε φορά που παίζει πηγαίνουμε τουλάχιστον 2 με 3 φορές να ...φάμε την σφαλιάρα μας για να δούμε πόσο δρόμο έχουμε να διανύσουμε ακόμα. Οταν παίζει κάπου η Τάνια βγάζουμε "εισιτήριο διαρκείας"!
Ολοι οι καλλιτέχνες, και φοβόμαστε μην ξεχάσουμε κάποιον τώρα, ο καθένας είναι ένα σχολείο. Άν όλα αυτά μπορέσεις να τα συλλέξεις, θα δεις πόσο καλό σου κάνουν!... Δεν ξεχωρίζουμε κάποιον από όλους. Όλες οι συνεργασίες μας είναι σημαντικές. Όσο για τη Δήμητρα Γαλάνη, τι να πούμε; Ογκόλιθος. Ξέρεις τι είναι να έχεις ένα τραγούδι στο συρτάρι σου χρόνια και ξαφνικά να το ακούς με τη φωνή ενός καλλιτέχνη που χρόνια θαυμάζεις κι επιθυμείς να το πει; Ηταν μαγική στιγμή. Μια αγαπημένη χροιά μπαίνει σε δική σου σύνθεση. Γίνεται με αγάπη και αλήθεια κι από τις δύο πλευρές.
Έχουμε πει πολλά "όχι" σε ανθρώπους. Ο καθένας από όλους όσοι συνεργαστήκαμε, ξεχωρίζει για το ήθος του. Εχουμε πει και πολλά "όχι" σε καλλιτέχνες που ήθελαν να συνεργαστούμε, να τους δώσουμε τραγούδια. Αυτή την άρνηση την έχουμε πληρώσει με διάφορους τρόπους. Με εμπάργκο, με διάφορα. Δεν πειράζει...

Μusic Corner: Οι τραγουδιστές της γενιάς σας ή και της νεότερης ξεκινούν έχοντας στο μυαλό τους περισσότερο μια διεθνή καριέρα. Σκεφτήκατε ποτέ κι εσείς έτσι;
Γιώργος: Αν πω οτι δεν με ενδιαφέρει η διεθνής καριέρα θα πω ψέματα. Ναι, θα ήθελα. Όμως πρώτα θέλω σαν άνθρωπος που είμαι στα 32 μου χρόνια σήμερα, στον τομέα μου να διορθώσω πράγματα στη χώρα μου. Το έχω ανάγκη. Να προτείνω, να φτιάξω και αφού νιώσω ότι έχει πετύχει αυτό, αν έχω πάει λίγο πιο μπροστά κι έχω διορθώσει κάποια άσχημα ή έχω τουλάχιστον προσπαθήσει, τότε ναι, θα ήθελα να κάνω μια προσπάθεια στο εξωτερικό. Αλλά πρώτα μ' ενδιαφέρει στον τομέα μου να διορθωθούν κάποια πράγματα στον χώρο αυτό, εδώ. Από εκεί και πέρα, μπορούμε να κάνουμε μια περιοδεία και ευχαρίστως να δούμε τι θα γίνει στη συνέχεια.
Αλέξανδρος: Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να γίνει κι ένα βήμα έξω. Για την εμπειρία. Ακούμε πολλά για το εξωτερικό. Ωραίο θα ήταν να γίνει μια προσπάθεια. Όταν θα νιώσουμε ότι μπορούμε. Για να πάρουμε παραστάσεις, εμπειρία. Να μπορέσουμε να τη μεταφέρουμε εδώ. Είναι όπως ένα ταξίδι που κάνεις σε μια άλλη χώρα να δεις πώς λειτουργεί και γυρίζεις πίσω και συνειδητοποιείς πόσο χάλια είναι τα πράγματα εδώ. Άκούμε πολλά για Βρετανική σκηνή, για Αμερική, για Ευρώπη. Καλό θα ήταν να πάμε εκεί να τα δούμε.

Μusic Corner: Αν υποθέσουμε ότι κάποιος ξένος καλλιτέχνης, που τον θαυμάζετε, σας ζητά να του στείλετε δίσκους με ελληνική μουσική, με ό,τι ακούγεται εδώ στη χώρα μας, τι μουσική θα του στέλνατε;
Κίτρινα Ποδήλατα: Τα CD μας! (γέλια!) Θα του στέλναμε δίσκους του Μάνου Χατζιδάκι. Οι μελωδίες του, οι μουσικές του ειναι πολύ ελληνικές και πολύ ευρυματικές. Θα στέλναμε και κάτι με παραδοσιακό χαρακτήρα. Θα εντυπωσιαζόταν ένας ξένος με κάποια Ηπειρώτικα τραγούδια. Είναι κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό. Αν δεν το ξέρει θα ανοίξει διάπλατα τα μάτια "Ωπ! Τι είναι αυτό;". Δε θα πουλήσεις ροκ στους Βρετανούς και τους Αμερικανούς, θα πουλήσεις Ελλάδα. Ίσως κάποια νησιώτικα. Τον "Δρόμο" του Μίμη Πλέσσα με τον Γιάννη Πουλόπουλο. Πολύ ελληνικός και πολύ δικός μας. Αλλά θα του δίναμε και 5-6 ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου με τα soundtracks μέσα. Να δουν τι σημαίνει χιούμορ, πνεύμα από συνθέτες, στιχουργούς και σεναριογράφους. Εποχής του 1950 ή 1960 που για εμάς είναι χρυσή εποχή. Ένα έργο με τον Χορν να τραγουδάει, την Κάλπικη Λύρα ίσως κλπ. Από μουσική θα στέλναμε κυρίως Χατζιδάκι, Λοΐζο και Θεοδωράκη.

Μusic Corner: Αν ο ίδιος καλλιτέχνης ερχόταν πρώτη φορά στη χώρα μας, φιλοξενούμενός σας, σε ποια μαγαζιά θα τον πηγαίνατε;
Κίτρινα Ποδήλατα: Εκτός από ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ, σε παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών. Ένα Ηρώδειο, μια Επίδαυρο, σε κάτι με ύφος ελληνικό και σε κάτι λαϊκό. Θα τον πηγαίναμε στα μπουζούκια. Ν' ακούσει Δημήτρη Μητροπάνο. Θα τον πηγαίναμε και θέατρο. Υπάρχουν πολύ καλές πειραματικές σκηνές, απίστευτα ταλαντούχα νέα παιδιά, που κάνουν σε μικρά θέατρα εκπληκτικές παραστάσεις. Υπάρχουν και χορευτικές ομάδες με πολύ ταλαντούχα παιδιά. Καλό θα ήταν να δει και χορό. Να του δείξουμε ότι υπάρχουν άτομα με ταλέντο που ζουν και εργάζονται σε μια χώρα που δεν τους προβάλει όσο θα έπρεπε. Για να τους βρεις πρέπει να ψάξεις πολύ. Δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα είτε σε επίπεδο μουσικών είτε σε επίπεδο χορευτών είτε σε επίπεδο ηχοληπτών είτε σε επίπεδο σκηνοθετών. Απλά είμαστε σε μια χώρα που αυτό που στη στη Βιέννη ή στην Αγγλία θεωρείται ύψιστη μορφή τέχνης και του δίνει το Υπουργείο, η Κοινωνία, η Πολιτεία τη σημασία που πρέπει, εδώ γίνεται το αντίθετο.
Στην Βιέννη είδαμε Σάββατο απόγευμα έκλειναν τα μαγαζιά και ξαφνικά γινόταν "το έλα να δεις" έξω από την Albertina όπου είναι ο μεγαλύτερος εκθεσιακός χώρος της πόλης. Ήταν η έκθεση του Πικάσο. Αυτό που γίνεται εδώ έξω από την Πέγκυ Ζηνα και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη από κόσμο, γινόταν εκεί για την έκθεση. Γυναίκες έγκυες με το καροτσάκι με το τρίχρονο παιδί τους, με τα ακουστικά να του εξηγούν τι είναι αυτό που βλέπει απέναντι του. Ενας άλλος κόσμος. Εδώ, αν μια κοπέλα πει στον πατέρα της "Μπαμπά έχω δεσμό με έναν ζωγράφο" θα την κλειδώσει μέσα και θα τη ρωτάει "Τι δουλειά κάνει;". Ενώ εκεί ο ζωγράφος και κάθε καλλιτέχνης είναι το τιμώμενο πρόσωπο στην κοινωνία, μπορεί να ζήσει από την τέχνη του. Έχει τις ευκαιρίες που πρέπει.

Μusic Corner: Η σχέση σας με τους νεότερους καλλιτέχνες που βγαίνουν τώρα στο χώρο, πώς είναι; Πώς τους αντιμετωπίζετε; Ποια είναι η γνώμη σας;
Κίτρινα Ποδήλατα: Είμαστε πολύ αισιόδοξοι για τα νέα παιδιά. Γενικά πιστεύουμε στα νέα παιδιά. Έρχονται κάποιοι μας δίνουν τα demo τους, αλλά με την κατάσταση που επικρατεί τώρα, αν ακούσεις κάτι καλό αγχώνεσαι. Μας ρωτάνε τι να κάνουν κι όταν τους λες απογοητεύονται. Κι όταν η προσπάθειά κάποιου είναι πράγματι αξιόλογη, τι μπορείς να κάνεις; Να τον πάμε στην εταιρεία που είμαστε, που βλέπουμε ότι δεν λειτουργούν κι όλα τέλεια, που κι εμείς μετά από 10 χρόνια, με 6-7 δίσκους στην πλάτη, ακόμα αντιμετωπίζουμε προβλήματα όταν ξεκινάμε να ηχογραφήσουμε καινούργιο δίσκο ή να τον πάμε αλλού; Να τον αφήσουμε μόνο του; Δεν μπορούμε να του πούμε "βγάλτο μόνος σου". Οταν δούμε ότι κάποιος αξίζει, δεν θέλουμε να μην ασχοληθούμε, βοηθάμε όπως μπορουμε, ενορχηστρωτικά, κάνουμε παραγωγές σε νέα παιδιά. Ο,τι περνάει από το χέρι μας το κάνουμε.

Μusic Corner: Σας έχει γίνει ποτέ πρόταση να συμμετέχετε σε ένα reality, τύπου μουσική ακαδημία; Θα δεχόσασταν να μπείτε για την εμπειρία;
Κίτρινα Ποδήλατα: Ναι, μας έχουν πει. Να πάμε να παίξουμε σαν guests. Να πάρουμε μέρος, όχι. Μετά από έναν χρόνο από το δικό μας ξεκίνημα άρχισαν τα reality. Οταν ξεκίνησε το Big Brother, εμείς είχαμε έναν χρόνο ήδη που παίζαμε σαν γκρουπ. Απλά από την ώρα που ξεκίνησαν τα reality τύπου "μουσική ακαδημία" και μετά, φτύσαμε αίμα! Ολο αυτό είναι ανασταλτικός παράγοντας για ένα γκρουπ που θέλει να κάνει καριέρα. Υπάρχουν άνθρωποι πιο παλιοί από εμάς, όπως ο Μπάμπης Στόκας που έχει πει "Τι να σας κάνω ρε παιδιά, κάνετε σε λάθος 10ετία ό,τι θα έπρεπε να κάνετε πιο πριν. Τώρα έχετε να αντιμετωπίσετε βουνά". Γενικά, είμαστε αντίθετοι με αυτή την έκθεση του εαυτού σου 24 ώρες το 24ωρο για να κερδίσεις απλά αναγνωρισιμότητα. Πολλές φορές μας έχουν προτείνει να πάμε σαν guests και σε μεγάλα events, με ακροαματικότητα κλπ κλπ. Δεν πήγαμε ποτέ γιατί δεν το υποστηρίζουμε όλο αυτό. Δεν έγινε και τίποτα αν δεν πάμε. Γιατί να πάμε για λίγη δημοσιότητα; Αφού δεν το στηρίζουμε ισα - ίσα μήπως χάσουμε όσα κερδίσαμε ως τώρα;
Αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες με τα reality. Αυτή η βιομηχανία ήθελε να έχει τουλάχιστον 5 με 6 άτομα το χρόνο ενεργά, να δισκογραφούν την εποχή που παιζόταν και στην τηλεόραση. Τους μοίραζαν: το 2004 θα δισκογραφήσουν αυτοί, το 2005 αυτοί, το 2006 οι άλλοι, με συμβόλαια ενός χρόνου. Κάθε χρόνο είχαν 10 παιδιά με τρομερή αναγνωρισιμότητα, δισκογραφούσαν, κάλυπταν κενές θέσεις σε παραλιακά μαγαζιά πίστας κυρίως. Οπότε, μια εταιρεία, είχε κάνει ήδη 10 δισκογραφικές κινήσεις όταν κάποιος νέος προσπαθούσε μόνος να κάνει κάτι. Είχε ήδη ποντάρει σε κάποια ονόματα για ένα χρόνο. Συνήθως ένας καλλιτέχνης έχει να σου δώσει τα καλύτερά του τραγούδια σε 5 χρόνια. Στην αρχή όμως θέλει το χρόνο του. Μ' αυτή τη λογική και αυτή τη ροή δεν μπορεί. Ολα πάνε έλα - μπες - κάνε - φύγε.
Εμείς στα 5 χρόνια δεν είχαμε την αναγνωρισιμότητα που έχει ένα παιδί που ήταν μέσα σ' ένα reality για 5 μήνες. Έβγαινε κάποιος από αυτούς, έλεγε ένα τραγούδι δικό μας από τα πιο γνωστά μας και όλοι νόμιζαν ότι είναι δικό του. Εμείς είχαμε κάνει 5 χρόνια την Ελλάδα πάνω - κάτω και νόμιζαν ότι αντιγράφουμε! Πόσο εύκολο είναι αυτό; Καθόλου. Υπάρχει και ένα άλλο θέμα. Σε κάποια βραβεία π.χ. έχει μια κατηγορία με υποψήφιους 3 καλλιτέχνες αυτής της βιομηχανίας. Προσθέτεις και 1 - 2 γκρουπ από την άλλη πλευρά και ξαφνικά σοβαρεύει η κατηγορία. Γίνεται πιο υπολογίσιμη. Δηλαδή, θέλουν να υπάρχεις για να δίνεις αίγλη σε κάποιους που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να την αποκτήσουν. Θέλουν να υπάρχεις για να καπηλεύονται την προσπάθειά σου και να ταυτίζουν ανόμοια πράγματα. Δεν είναι το ίδιο να βγαίνει σε 8 μήνες, να του παρέχεις τα πάντα και κάποιος να αγωνίζεται 9 χρόνια βήμα - βήμα. Ξαφνικά βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, στο ίδιο τσουβάλι. Μόνος σύμμαχός μας είναι ο χρόνος. Πράγματα περνάνε και πράγματα μένουν. Προσπαθούμε κι όταν αργότερα θα κάνουμε τον απολογισμό μας, στο βάθος χρόνου, θα δούμε αν άξιζε. Αν έστω ένα τραγούδι μας περάσει σε επόμενη γενιά και λένε "αυτό το τραγούδι εκπροσωπεί αυτό και γράφτηκε τότε από ένα συγκρότημα που λεγόταν Κίτρινα Ποδήλατα", αυτό θα σημαίνει ότι αφήσαμε "κάτι" στο χώρο, βάλαμε ένα σταθερό πετραδάκι στο οικοδόμημα της δισκογραφίας.

Μusic Corner: Οταν διαβάζετε κριτικές για τη δουλειά σας, πώς αισθάνεστε;
Κίτρινα Ποδήλατα: Θέλουμε να διαβάζουμε κριτικές για τη δουλειά μας. Τις καλές δεν τις διαβάζουμε. Αν μάθουμε ότι το τάδε έντυπο έχει μια αποθέωση, θα το διαβάσουμε μόνο αν πέσει στα χέρια μας. Ειλικρινά. Υπάρχουν περιοδικά, έντυπα ή ιντερνετικά, που κάνουν κριτικές και είναι όλα καλά. Πιάνουν 10 δίσκους και τους βγάζουν όλους καλούς. Αυτά δεν τα διαβάζουμε. Διάβουμε όμως μια κριτική που ξέρουμε ότι έχει βάρος. Αν για παράδειγμα είναι σ' ενα περιοδικό που φαίνεται ότι έχουν ακούσει το cd. Μια κακή κριτική με καλή όμως πρόθεση, θα τη διαβάσουμε και θα προσπαθήσουμε να δούμε ότι ο συγκεκριμένος κριτικός που ξέρουμε ότι είναι χρόνια στο χώρο έχει ακούσει μουσική, έχει ακούσει το cd μας, κάτι θα έχει να μας προτείνει. Μας έχουν βοηθήσει τέτοιες κριτικές. Φαίνεται ποιος γράφει έχοντας ακούσει το cd και ποιος γράφει έχοντας δει μόνο το εξώφυλλο. Η κακοπροαίρετη κριτική δεν κρύβεται. Η κακή κριτική έχει επιχειρήματα. Τόσο απλά. Από μια κριτική που θα διαβάζουμε καταλαβαίνουμε ποιος έμαθε τα Κίτρινα Ποδήλατα και ποιος δεν τα ήξερε ποτέ. Καταλαβαίνουμε ποιος βλέπει πολύ Λαζόπουλο και μια μέρα ξαφνικά μας ανακάλυψε. Δεν δίνεις το ίδιο βάρος σε κάποιον που βλέπει τηλεόραση και ξαφνικά σε πέτυχε πάνω στο ζάπινγκ και σε έναν άλλον που σε ακούει χρόνια και παρακολουθεί την εξέλιξή σου και τις συναυλίες σου και βλέπει τι κάνουμε τόσα χρόνια. Στον τελευταίο μας δίσκο, εμείς, ξέρουμε πολυ καλά τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε. Την ηθική με την οποία τον κάναμε. Κάποτε κάποιος κριτικός έγραψε "τα Κίτρινα Ποδήλατα δεν μπορώ να τα χαρακτηρίσω ροκ συγκρότημα γιατί είναι μια μπάντα που ανεβαίνει να παίξει αλλά ενορχηστρωτικά τα τραγούδια που κάνει τείνουν να γίνουν η πεπατημένη. Μπάντα που δεν τα λέει "έξω από τα δόντια" και δεν "γκαζώνει" δεν λέγεται ροκ". Το διαβάζουμε και μας βοήθησε πάρα πολύ. Ήταν ο προάγγελος για να τολμήσουμε να γράψουμε τη μουσική για τη σειρά "504 χλμ Βόρεια της Αθήνας" και όσα γράψαμε μετά από αυτό. Αυτή λοιπον η κριτική λειτούργησε πάρα πολύ καλά. Είχε επιχειρήματα. Μας ταρακούνησε, μας βοήθησε. Δεν έκανε κακοπροαίρετη κριτική. Εκανε κακή κριτική στο cd, ακύρωσε το δίσκο αλλά, είχε δίκιο. Δεν δεχόμαστε κάποιον που λέει ότι η τελευταία μας δουλειά είναι κλώνος και απομίμηση Πυξ-Λαξ. Σαν μουσικοί και σαν συνθέτες μπορούμε να ξέρουμε πώς έγινε αυτή η προσπάθεια, ποια θα είναι η συνέχειά της, τι προσέξαμε, τι όχι. Αν βρείτε ένα κομμάτι που να μοιάζει με τραγούδι των Πυξ-Λαξ θα πούμε "ναι, είχε δίκιο η κριτική".
Η κακοπροαίρετη κριτική δείχνει ότι αυτός που την έγραψε θέλει μονο να βλάψει εσένα και όχι ότι έχει άποψη πάνω στη δουλειά σου. Δεν προσφέρει κάτι. Αν κάποιος έχει την ευθύνη του λόγου σ' ένα έντυπο ή σε ένα site όπου μπαίνουν 20-30.000 άτομα και διαβάζουν, πρέπει να προσέχει. Υποτίθεται ότι πληρώνεται για να είναι συνεπής. Οταν η κριτική έχει επιχειρήματα θα τη δεχτούμε.

Μusic Corner: Μπορείτε να θυμηθείτε κάποιο σχόλιο θεατή που να έδωσε άλλη προοπτική στη δουλειά σας;
Αλέξανδρος: Μπορώ να θυμηθώ το Γιώργο που είχε σαστίσει όταν παίζαμε σ' ένα σχολείο το 2002 ή το 2003, στις αρχές. Είχαμε δει ένα στιχάκι δικό μας γραμμένο πάνω σ' ένα θρανίο από κάποιο παιδί. Φέραμε τον εαυτό μας στη θέση ενός παιδιού του Γυμνασίου και προσπαθήσαμε να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να πάρεις ένα τραγούδι, να το ακούσεις 10.000 φορές και να γράφεις παντού τα λόγια του. Φάγαμε σφαλιάρα! Ήταν η περίοδος που ξεκινήσαμε να καταλαβαίνουμε πόσο επηρεάζουμε με τη μουσική και τα τραγούδια μας. Αυτό που κάνουμε δεν το κάνουμε μόνο για μας. Αφορά κι άλλα άτομα. Γυρίσαμε σπίτι και διαβάζαμε όλους τους στίχους μας να δούμε τι έχουμε γράψει. Είναι κίνηση υπευθυνότητας να προσέχεις το τι δίνεις προς τα έξω. Εχουμε πολύ νεανικό κοινό. Είναι η αδυναμία μας τα νέα παιδιά γιατί βρισκόμαστε πολύ κοντά ηλικιακά. Θυμόμαστε πόσο σημαντικό είναι να έχεις ένα τραγούδι και να το κάνεις τρόπο ζωής. Από τότε, ήμασταν και είμαστε πολύ προσεκτικοί και με τα λόγια μας στις συναυλίες. Τι θα τους πούμε και τι θα πούμε από το μικρόφωνο απευθυνόμενοι στο κοινό μας. Τι θα τους παρουσιάσουμε και τι θα τους πούμε όταν έρχονται μετά τη συναυλία να μας βρουν. Προσέχουμε και τον τρόπο που θα βγούμε στη συναυλία. Δεν υπάρχει περίπτωση να ανεβούμε στην σκηνή πιωμένοι ή να βγούμε και να καπνίζουμε. Δεν καπνίζουμε έτσι κι αλλιώς. Η έκθεση η δική μας στα παιδιά, σαν πρότυπο πια, έστω κι ένα παιδί να επηρεάζει είμαστε υπεύθυνοι. Εκείνο το στιχάκι μας πάνω στο θρανίο, άλλαξε γενικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Γιώργος: Είναι υπέροχο να βλέπεις μηνύματα από όλη την Έλλάδα που να λένε ότι τα παιδιά, ήρθαν στη συναυλία σου, κατάλαβαν αυτό που κάνεις και σ' ακολουθούν. Μάθανε για το Σύλλογο "Φλόγα", ενημερώθηκαν εκείνα, οι γονείς τους. Μας τηλεφωνούν ότι "είχαμε μια τραγική κατάληξη ενός συγγενή μας από την επάρατη νόσο και σκέφτηκα ότι αντί να φέρουν όλοι οι συγγενείς στεφάνια να μαζέψω ένα ποσό να το στείλω στη Φλόγα". Μόνο μ' αυτό βλέπεις πόση επιρροή μπορείς να έχεις. Η μουσική έχει μεγάλη δύναμη. Υπάρχουν 10 τρόποι να τη χρησιμοποιήσεις. Αυτό εμάς, μας σοκάρει. Προσέχουμε πάρα πολύ τι λέμε και πώς το λέμε. Γι' αυτό μερικές φορές ...τσαντιζόμαστε όταν ακυρώνουν μια προσπάθεια που γίνεται σε μια εποχή από αυτές που γίνονται με το σταγονόμετρο. Χωρίς να θέλω να ευλογήσω τα γένια μου. Αν θέλαμε θα πηγαίναμε σε πίστα κι εμείς και θα παίρναμε 3.000 ευρώ τη βραδιά, θα κάναμε το κομμάτι μας, ζελέ στο μαλλί, ανοικτά πουκάμισα, δόξα τω Θεώ ωραία παιδιά είμαστε, δεν θα μας ένοιαζε τίποτα! Από τη στιγμή που δεν το κάνουμε αυτό, κάνουμε κάτι άλλο που μας θέλει 24 ώρες το 24ωρο απίκο με χίλιες δυο δυσκολίες, να προσέχουν κάποιοι τι λέμε και πώς το λέμε.

Μusic Corner: Ποιο CD αγοράσατε τελευταία; Αγοράζετε ή "κατεβάζετε" από το ιντερνετ CDs;
Κίτρινα Ποδήλατα: Δεν συνηθίζουμε να "κατεβάζουμε" CD. Μας αρέσει να αγοράζουμε αυτά που πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο να τα έχουμε. Αυτά που θεωρούμε σημαντικά. Μας αρέσει όλη η διαδικασία, να ψάξεις στο δισκοπωλείο, να βρεις, να πάρεις. Ειδικά αυτά που θέλουμε να τα μελετήσουμε, τα αγοράζουμε φυσικά. Το "Viva la Vida" των Coldplay πήραμε τελευταία. Θεωρούμε ότι και η μουσική του και το μήνυμά του είναι όμορφα. Το "Magic" του Bruce Springstean, το πήραμε γιατί θέλαμε να δούμε μετά από τόσα χρόνια αυτός ο ροκάς τι άλλο μπορεί να κάνει και πράγματι κάνει πολλά. Πήραμε και των Prodigy το τελευταίο τους CD. Εννοείται πήραμε το τελευταίο live του Ορφέα Περίδη, έχουμε μια αδυναμία. Αγοράσαμε και το τελευταίο δισκάκι του Βασίλη Καζούλλη διότι έχουμε και συμμετοχή μέσα. Ζήσαμε αυτό το CD από τη γέννησή του κι είδαμε με τι άγχος και με τι αγάπη το έφτιαξε ο Βασίλης. Πραγματικά θέλαμε να το αποκτήσουμε γιατί το ζήσαμε από τόσο κοντά.

Μusic Corner: Υπάρχουν μέρη στην Αθήνα που σας αρέσουν; Υπάρχουν μέρη που δεν τα αντέχετε;
Κίτρινα Ποδήλατα: Φυσικά υπάρχουν. Το πιο αγαπημένο μας μέρος όμως, όλων των εποχών, είναι λίγο έξω από την Αθήνα, η παραλία "Μαρίκες" στην Ραφήνα. Εκεί μεγαλώσαμε, εκεί είναι όλες μας οι αναμνήσεις, εκεί αισθανόμαστε καλύτερα απ' ότι στο σπίτι μας. Χειμώνα - Καλοκαίρι πηγαίνουμε, όταν θέλουμε να ξεκουραστούμε από την ένταση είτε ο καθένας μόνος του είτε κι οι δύο μαζί, καθόμαστε στην παραλία. Είναι ένα μέρος που το λατρεύουμε! Εκεί πρωτοπερπάτησε ο Αλέξανδρος, 8 μηνών. Απιστευτες στιγμές, όλα μας τα καλοκαίρια. Ενας τόπος που μας ηρεμεί. Κι άλλες περιοχές μας αρέσουν βέβαια. Περιστέρι και Χαϊδάρι είναι οι έδρες μας.
Η Αθήνα είναι μια πόλη φορτική. Δεν υπάρχει περιοχή που να μην μας αρέσει. Δεν μας αρέσει ο τρόπος που κινείται ο κόσμος μέσα στην πόλη πια. Γίνεται φορτική και απαράδεκτη. Γίνεται όμως ωραία πόλη το βράδυ. Ευτυχώς με τη δική μας δουλειά, δεν θα σηκωθούμε 8 το πρωί να πάμε στο κέντρο. Με τη δουλειά μας, βλέπουμε μια πιο όμορφη εικόνα της Αθήνας. Μας αρέσει να κινούμασετε με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, μας αρέσει το Μετρό, θα πάρουμε και το ποδήλατο για κοντινές διαδρομές. Υπάρχει τρόπος να δεις όμορφες περιοχές μέσα στην Αθήνα. Το βράδυ βέβαια αλλάζει και η διάθεση του κόσμου. Είναι πιο χαλαροί. Η Πανεπιστημίου το βράδυ είναι ωραίος δρόμος. Κατά διαστήματα περνάμε από τα μαγαζιά που ξεκινήσαμε να παίζουμε ζωντανά, για να θυμόμαστε τις παραστάσεις, να συναντάμε τους ανθρώπους αυτούς, είναι κάποια μέρη που μας αρέσουν.

Μusic Corner: Ταξιδεύετε; Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι; Ο αγαπημένος σας προορισμός...
Κίτρινα Ποδήλατα: Αν μπορούσαμε, αν είχαμε την δυνατότητα, δεν θα κάναμε τίποτα άλλο! Οτιδήποτε έξω από την Αθήνα όταν μπουχτίζουμε. Στην Ελλάδα παντού. Με τις συναυλίες μας έχουμε ταξιδέψει σε πάρα πολλά μέρη. Συνειδητοποιήσαμε ότι για να δεις αυτή τη χώρα, σε όλο της το φάσμα, χρειάζονται δύο ζωές! Εκτός από το καλοκαίρι που οι περισσότεροι πάνε στα νησιά, υπάρχουν βουνά, λαγκάδια, καταρράκτες, απίστευτα μέρη να δεις. Να λες "που βρίσκομαι τώρα;". Η Ελλάδα είναι ευλογημένη. Κι αν κάποιος έχει τη δυνατότητα να ταξιδεύει περισσότερο από τις 10 μέρες με την καλοκαιρινή άδεια, τον Αύγουστο, σίγουρα έχει καταπληκτικά μέρη να επισκεφτεί. Αν είχαν οι άνθρωποι την ευκαιρία να γυρίσουν μέσα στην Ελλάδα θα καταλάβαιναν ότι δεν υπάρχει ωραιότερο μέρος.
Γιώργος: Πήγα στη Μάλτα, δεν με εντυπωσίασε τίποτα. Ένα μέρος της Κρήτης να γυρίσεις, η Μάλτα δεν σου λέει τίποτα μετά. Στη Βιέννη που πήγα ήταν καλά. Κατάλαβα τι σημαίνει κράτος. Τα ταξίδια είναι απαραίτητα. Όταν ξεκλέβουμε χρόνο, φεύγουμε. Μια φορά στα τρία χρόνια το καταφέρνουμε.

Μusic Corner: Μελλοντικά, θα σας ενδιέφερε να γράψετε ξανά μουσική για ταινίες;
Κίτρινα Ποδήλατα: Σίγουρα. Μας αρέσει πάρα πολύ σαν ιδέα. Η εικόνα και ο ήχος στις μέρες μας είναι δεμένα. Κάνει πιο συγκεκριμένη την άποψη για την μουσική, αλλά μας αρέσει αυτή η ανάγκη που έχει η εικόνα για μουσική. Αν δεις ένα έργο μόνο με διαλόγους και δεν ακούς μουσική θα καταλάβεις πόσο πολύ χάνει η εικόνα από αυτήν την έλλειψη. Εικόνα και μουσική πάνε μαζί. Ο κινηματογράφος είναι μια τέχνη που χρειάζεται και την μουσική. Ενώ η μουσική από μόνη της είναι ατόφια και πλήρης. Μας αρέσει το νόημα που δίνει η μουσική σε μια ταινία, σε μια εικόνα. Θα μπορούσαμε να "ντύσουμε" ακόμα και ντοκιμαντέρ και πολλά άλλα είδη..

Μusic Corner: Αν πάθαινατε αμνησία, τι δεν θα θέλατε να ξεχάσετε;
Γιώργος: Δεν με νοιάζει να ξεχάσω τα πάντα, αλλά να μην ξεχάσω τον αδελφό μου. Να υπάρχει καποιος που θα μου θυμίζει ό,τι έχω ξεχάσει! Θα ήθελα να θυμάμαι τα πάντα. Ακόμα κι όσα έχουμε περάσει. Ειδικά τα δύσκολα, ακόμα κι όταν παλεύεις για την οργάνωση και το στήσιμο μιας συναυλίας.
Αλέξανδρος: Τραγικό είναι να πάθεις αμνησία. Με τρομάζει σαν ιδέα. Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα. Ειδικά τον αδελφό μου θα ήθελα να μην τον ξεχάσω. Γιατί θα μπορεί να μου πει όσα έχουμε ζήσει. Να τα θυμάμαι όλα θέλω.

Μusic Corner: Μπήκε το καλοκαίρι. Θα κάνετε συναυλίες στην Ελλάδα;
Κίτρινα Ποδήλατα: Συνεχίζουμε και τώρα το καλοκαίρι τις εμφανίσεις μας σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Δεν σταματάμε καθόλου. Δόξα τω Θεώ, πάμε πολύ καλά. Ο κόσμος που έρχεται μας αποδέχεται, η παραγωγή έχει ανέβει σε πολύ υψηλά standards. Καλούς φωτισμούς, καλό ήχο, με ένα πρόγραμμα που το έχουμε δουλέψει πολύ κι έχει κάτι να προτείνει. Τώρα είναι η στιγμή που πέρασε η μεγάλη ανηφόρα και βρισκόμαστε στην ευθεία. Πολλές φορές λέμε "χαλάλι τον κόπο, χαλάλι τις δυσκολίες". Εντάξει περάσαμε δύσκολα παλιότερα αλλά ξέρεις με τι αγάπη θυμόμαστε τώρα όσα περάσαμε; Αν δεν είχαμε περάσει όλα αυτά, δε θα εκτιμούσαμε το πού έχουμε φτάσει αυτή τη στιγμή. Τώρα ευχαριστιώμαστε αυτό που κάνουμε γιατί ξέρουμε ότι είναι στο επίπεδο που θέλουμε κι έχει και την ανταπόκριση που θέλουμε.
Εχουμε μία μεγάλη συναυλία μαζί με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, στην Πλ. Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη στις 18 Ιουνίου. Σύμπραξη με Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Δημήτρη Σταρόβα. Μετά, υπάρχουν πολλές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.

Μusic Corner: Ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο που μας διαθέσατε. Καλή επιτυχία να έχετε σε ό,τι κάνετε!
Κίτρινα Ποδήλατα: Κι εμείς ευχαριστούμε πολύ για όλα!

------