Μπορεί τα διάφορα τηλεοπτικά reality να αμφισβητούνται για την αξία τους και την ποιότητά τους, μπορεί συχνά να ακούγεται ότι όσα παιδιά βγαίνουν από αυτά αποτελούν "αναλώσιμα προϊόντα" χωρίς μέλλον, ότι οι ικανότητές τους είναι περιορισμένες και αυτό αποδεικνύεται από τη στιγμή που καταφεύγουν στη λύση ενός talent show, όμως... Πόσο όμως μπορεί να αντέχουν αυτοί οι ισχυρισμοί, σε περιπτώσεις που από τα reality ξεπηδούν ταλέντα με αναμφισβήτητες ερμηνευτικές ικανότητες και πραγματική μουσική παιδεία; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το μέλλον που έχουν στο χώρο κάποια παιδιά, ανάμεσα στα οποία και η σημερινή φιλοξενούμενη του Music Corner, η Ραλλία Χρηστίδου; Αυθεντικό ταλέντο με μουσικές σπουδές και φωνή που μπορεί να ...την κάνει ότι θέλει, η Ραλλία μπορεί να μη κέρδισε στο Fame Story 2 (ας όψονται τα νάζια της Καλομοίρας!) όμως αυτή η δεύτερη θέση που τελικά πήρε είναι μάλλον εικονική. Κι αυτό γιατί όλοι γνωρίζουν πως αυτή άξιζε τη νίκη, πολύ απλά γιατί είχε τη καλύτερη φωνή και τη μεγαλύτερη ερμηνευτική άνεση και ικανότητα. Μπορεί λοιπόν να μη νίκησε στο Fame, νίκησε όμως στο στοίχημα που έβαλε όταν έμπαινε στο παιχνίδι. Να πείσει το κοινό για την αξία της και μέσα από το τηλεπαιχνίδι να ξεκινήσει τη καριέρα της! Άτομο μετρημένο, που η επιτυχία δεν την ...απογείωσε πάνω σε καλαμιές, που ξέρει καλά πως απλώς βρίσκεται στην αρχή ενός δύσκολου δρόμου και μάλιστα προσπαθεί ακόμα να συνειδητοποιήσει όλα αυτά που έχουν συμβεί, η Ραλλία μίλησε στο Music Corner και τα είπε έξω απ' τα δόντια! Έχοντας το θάρρος της γνώμης της, έθιξε καταστάσεις που την ενοχλούν στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού, ενώ μας μίλησε για το ξεκίνημά της, το Fame Story, το πρώτο της cd, αλλά και τα μελλοντικά της σχέδια. Η συζήτηση μαζί της έγινε φυσικά στο στέκι του Music Corner, στο Πάρκο Ελευθερίας και είχε πολύ ενδιαφέρον. Μάλιστα στο τέλος μας αποκάλυψε κατ' αποκλειστικότητα τους στίχους ενός νέου τραγουδιού που "μαγειρεύει" - όπως χαρακτηριστικά μας είπε - και τους οποίους μπορείτε να τους διαβάσετε στο wallpaper που συνοδεύει αυτή τη συνέντευξη!

Κάντε "κλικ" για να κατεβάσετε το αυτόγραφο - "wallpaper" της Ραλλίας Χρηστίδου, σε ανάλυση 800Χ600 ή 1024Χ768

Music Corner: Ραλλία στο ένθετο του πρώτου σου cd γράφεις πως ζεις σ' ένα όνειρο. Συνεχίζεις να ζεις σ' αυτό το όνειρο ή πλέον έχεις συνειδητοποιήσει αυτά που έχεις καταφέρει;
Ραλλία Χρηστίδου: Έχω την αίσθηση ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε κάποια άλλη!

MC: Είναι σαν να παρακολουθείς δηλαδή τη καριέρα ενός τρίτου!
Ρ.Χ.: Ναι, κάπως έτσι. Νομίζω ότι βλέπω μια φίλη μου και χαίρομαι με τις χαρές της!

MC: Και πως τα πηγαίνει αυτή η "φίλη" σου;
Ρ.Χ.: Καλά τα πάει! (γέλια)...

MC: Να πάρουμε λίγο τα πράγματα απ' την αρχή... Πες μου πως ξεκίνησες με το τραγούδι. Ξέρω πως από πολύ μικρή ηλικία άρχισες σπουδές στη μουσική...
Ρ.Χ.: Σπούδασα κλασική κιθάρα. Έχω πάρει πτυχίο. Σπούδασα ανώτερα θεωρητικά, δηλαδή συνέχισα και πέρα από τις υποχρεωτικές σπουδές. Αυτές οι σπουδές ξέρεις είναι κάτι που δεν τελειώνει. Το θέμα τραγούδι ήρθε πολύ αργότερα. Βέβαια στην οικογένειά μου υπήρχαν άνθρωποι που ασχολιόντουσαν πολύ με τη μουσική. Για παράδειγμα ο παππούς μου έπαιζε κιθάρα και ήταν και τραγουδιστής στο "Τρίο Μπελκάντο"! Ήταν λοιπόν κάτι σαν αυτονόητο, ότι θα ασχοληθώ κι εγώ τουλάχιστον με τη κιθάρα. Στα 7, στη Δευτέρα Δημοτικού, με έγραψε η γιαγιά μου στο ωδείο. Το θέμα τραγούδι ήρθε πολύ αργότερα, στο σχολείο, με παρεούλες και τέτοια... Αν και ήξερα πως αυτό ήταν το μεγαλύτερό μου όνειρο, δεν ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένη. Μάλιστα όταν με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω, ποτέ δεν έλεγα τραγουδίστρια. Ήταν στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, αλλά στο μπροστινό μέρος που λειτουργεί χωρίς συναισθηματισμούς, αυτό πάντα φαινόταν σαν ένα πολύ μακρινό όνειρο. Ένας λόγος που φαινόταν μακρινό, είναι ότι μόλις τελείωσα το σχολείο και αφού έδωσα δύο φορές πανελλήνιες εξετάσεις θέλοντας να περάσω σε στρατιωτική σχολή, τελικά γρήγορα κατέληξα να δουλεύω σε άσχετο με το τραγούδι αντικείμενο.

MC: Με εκπλήσσει λίγο ότι ήθελες να μπεις σε στρατιωτική σχολή!
Ρ.Χ.: Μου αρέσει η πειθαρχία. Αν και νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να πειθαρχήσω τον εαυτό μου, έχω προσπαθήσει πάρα πολύ για να το καταφέρω. Κάποια στιγμή λοιπόν, πήρα ...ανάποδη στροφή! Αισθανόμουν ότι κάτι μου λείπει. Τότε είναι που άρχισα να σκέφτομαι το τραγούδι. Για διάφορους λόγους όμως, δεν μπορούσα να περάσω από τη διαδικασία εύρεσης δουλειάς σε κάποιο μαγαζί...

MC: Δεν σου άρεσε να βρεθείς σε κάποιο νυχτερινό κέντρο;
Ρ.Χ.: Ίσως να μη μου ταίριαζε. Δεν έχω όμως πρόβλημα με τις πίστες. Ίσα ίσα που έχω υπάρξει πολλές φορές πελάτισσα σε τέτοιου είδους μαγαζιά. Έχω όμως πρόβλημα ως προς την αισθητική του ήχου ή ως προς την αισθητική των σκηνικών. Δεν μπορώ να πάω να δω έναν καλλιτέχνη και να χρειάζομαι ωτοασπίδες για να τον παρακολουθήσω, εξ' αιτίας της κακής ποιότητας ήχου. Αυτά ίσως είναι ψιλά γράμματα για πολλούς, όμως για μένα ήταν πολύ σημαντικά. Και το ουσιαστικότερο ήταν ότι δεν μπορούσα να φανταστώ πως χρειάζονταν "ανταλλάγματα" για να μπεις σ' αυτή τη δουλειά. Και μιλάμε για "ανταλλάγματα" πολύ επώδυνα για έναν νέο άνθρωπο. Αν δεν σε ξέρουν, όπως εμένα που δεν με ήξερε κανείς, πρέπει να δώσεις "ανταλλάγματα".

MC: Πλέον όμως σε ξέρουν, είσαι γνωστή.
Ρ.Χ.: Όχι και τώρα δεν με ξέρουν. Δεν μιλάω για τον κόσμο, αλλά για τους ανθρώπους του χώρου. Αυτοί δεν με ξέρουν.

MC: Δεν το πιστεύω αυτό...
Ρ.Χ.: Όχι, είναι αλήθεια! Για όλους τους ανθρώπους του χώρου υπάρχει μια ιστορία. Για μένα δεν υπάρχει καμία ιστορία.

MC: Εντάξει, για σένα τώρα γράφεται...
Ρ.Χ.: Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα! Αυτά όλα τα λέω γιατί θέλω να καταλήξω κάπου. Υπάρχει ένα πρόβλημα με τα παιδιά που βγαίνουν απ' το Fame ή από κάποιο άλλο reality. Κάποιοι από αυτούς έχουν περάσει την επώδυνη διαδικασία των "ανταλλαγμάτων" που προανέφερα, κάποιοι άλλοι δεν την έχουν περάσει. Επώδυνη διαδικασία είναι το ότι πρέπει να κάνεις χιλιάδες άλλα πράγματα προκειμένου να σου ανοίξει μια μικρή μικρή πορτίτσα. Δεν μπορείς να βρεις εύκολα σ' ένα μαγαζί αν δεν είσαι του "χώρου". Αν δεν έχεις κάποιον "πρώην", κάτι... Πώς να σας το εξηγήσω;

MC: Δηλαδή το πρόβλημα υπάρχει εκ των έσω;
Ρ.Χ.: Φυσικά! Πρέπει να είσαι μες στο κύκλωμα, να έχεις γνωριμίες. Εγώ δεν ήξερα κανέναν.

MC: Ποια ήταν η σημαντικότερη κίνηση που είχες κάνει πριν το Fame Story;
Ρ.Χ.: Είχα γνωριστεί με τον κ. Θύμιο Παπαδόπουλο, ο οποίος είναι παραγωγός στην ΑΚΤΗ, στη SONY. Τον είχα γνωρίσει θυμάμαι σε ένα τηλεοπτικό διαγωνισμό του MEGA, που διοργάνωνε η Ρούλα Κορομηλά. Τότε ήμουν 17 χρονών. Εκεί πήγαινες με δικό σου τραγούδι, που το παρουσίαζες και σε ψήφιζε ο κόσμος. Εκείνη την εποχή είχα βγει εγώ πρώτη, δεύτερος είχε βγει ο Νίκος Καραγιάννης, ο γιος της Νάντιας Καραγιάννη και τρίτος ο Πάνος Κιάμος που τότε δούλευε με την Άντζελα Δημητρίου!

MC: Ομολογώ πως δεν θυμάμαι καθόλου αυτό το διαγωνισμό! Πότε είχε γίνει;
Ρ.Χ.: Το 1997. Η γυναίκα του Θύμιου Παπαδόπουλου ήταν υπεύθυνη στα καλλιτεχνικά της εκπομπής και όταν είχα πάει για την οντισιόν με είχε ακούσει. Της άρεσα και με έστειλε στον Θύμιο στον οποίο έκανα νέα ακρόαση. Είχα μάλιστα δει και τον κ. Γιαρμενίτη. Κόλλησε όμως η ιστορία γιατί τότε ήμουν ακόμα ανήλικη.

MC: Είχες πάει είπες με δικό σου τραγούδι;
Ρ.Χ.: Ναι...

MC: Το οποίο προφανώς είχες γράψει σε πολύ μικρή ηλικία. Πότε ξεκίνησες να γράφεις;
Ρ.Χ.: Στα 15-16...

MC: Υπάρχει το τραγούδι που ερμήνευσες στην εκπομπή της Κορομηλά, μέσα στο πρώτο σου cd;
Ρ.Χ.: Όχι. Όμως κι εκείνο λεγόταν "για σένα"! Κάτι παίζει με το "για σένα"! (γέλια)

MC: Η συμμετοχή σου στο Fame Story ήταν απόφαση μετά από ώριμη σκέψη ή ήταν κάτι ξαφνικό;
Ρ.Χ.: Πρώτ' απ' όλα να σου πω πως εγώ δεν ήθελα καθόλου να πάω! Η μαμά μου το ήθελε. Εκείνη με έβαλε στη πρίζα!

MC: Η μαμά σου δηλαδή, γνωρίζοντας τις δυνατότητές σου και πιστεύοντας σε σένα σε έστρεψε προς το Fame για να βρεις έναν δρόμο...
Ρ.Χ.: Ναι, μου είπε ότι δεν μπορείς να κάνεις αυτά που κάνουν κάποιοι άλλοι. Οπότε κάνε αυτό. Κι αν δεν θέλεις να κάνεις ούτε αυτό, βγάλε το τραγούδι απ' το μυαλό σου και παράτα τα...

MC: Αποφασιστική η μαμά σου!
Ρ.Χ.: Ναι! (γέλια) Θυμάμαι μάλιστα πως είχαμε φτάσει να τσακωθούμε επειδή επέμενε να πάω στο Fame. Μου είχε πει να στείλω ένα βιογραφικό αλλά εγώ επέμενα πως δεν θα με πάρουν. Όντως τελικά έστειλα ένα βιογραφικό και μαζί έστειλα και δύο φωτογραφίες! Ενώ ζητούσαν μόνο φωτογραφία προσώπου, εγώ έστειλα και ολόσωμη για να είμαι απόλυτα ειλικρινής! Ως προς το χαρακτήρα μου είχα γράψει ότι δεν μου αρέσουν οι φασαρίες...

MC: Σε βλέπω λίγο απαισιόδοξη;
Ρ.Χ.: Όχι κάθε άλλο. Απαισιόδοξη δεν είμαι. Είμαι πολύ προσγειωμένη για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο, να μη μου έρχονται στραβές και στενοχωριέμαι.

MC: Είσαι δηλαδή από τους ανθρώπους που σκέφτονται το χειρότερο για να ελπίζουν στο καλύτερο.
Ρ.Χ.: Μέσα μου πάντα αισθάνομαι πως όλα θα πάνε καλά. Έχω μια σιγουριά γι' αυτά που κάνω. Όμως κρατάω μικρό καλάθι. Το σχέδιο του Θεού δεν το ξέρει κανείς, τι μπορεί να συμβεί αύριο μεθαύριο. Κι έτσι βαδίζω σιγά σιγά, γιατί όταν έρχεται η στραβή και η ανάποδη στενοχωριέμαι. Κι όταν στενοχωριέμαι, στενοχωριέμαι πολύ και δεν συμφέρει! (γέλια)

MC: Κατά πολλούς είσαι η ηθική νικήτρια του Fame Story 2. Το περίμενες ότι θα έχεις τόσο μεγάλη αποδοχή από το κοινό;
Ρ.Χ.: Όχι.

MC: Άρα να που είσαι απαισιόδοξη! (γέλια)
Ρ.Χ.: Δεν είμαι. Είμαι δύσκολη στο να με καταλάβει κάποιος. Ας πούμε εσύ σ' αυτή τη συνέντευξη με κάνεις να αισθάνομαι οικεία. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να συμβεί. Συνήθως οι άνθρωποι με κοιτούν με κάποια επιφυλακτικότητα, δεν ξέρω γιατί. Σαν να φοβούνται κάτι. Μάλλον φοβούνται μήπως είμαι fake, μήπως δεν μπορούν να με κατανοήσουν. Ότι και καλά το παίζω "προσγειωμένη".

MC: Το έχεις νιώσει αυτό δηλαδή με ανθρώπους των media;
Ρ.Χ.: Ναι, κατ' επανάληψη. Και είναι λίγο δυσάρεστο να προσπαθείς να πείσεις ότι έτσι είσαι. Δηλαδή πρέπει όλοι να είμαστε "καβαλημένοι"; Υπάρχουν και άνθρωποι στο χώρο που δεν είναι καθόλου καβαλημένοι.

MC: Η τελική νικήτρια πάντως του δικού σου Fame ήταν η Καλομοίρα. Η κάθε μια έχει πλέον ξεκινήσει τη δική της καριέρα. Θα συνεργαζόσουν όμως στο μέλλον μαζί της;
Ρ.Χ.: Η μικρή είναι ένα πλάσμα πάρα πολύ ταλαντούχο. Το πιστεύω αυτό που λέω. Μπορεί να κάνει πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν κάποιοι άλλοι και αυτό είναι ταλέντο. Ξέρει πάρα πολύ καλά τι της γίνεται. Δεν θεωρεί τον εαυτό της "Μαρία Κάλλας". Προσπαθεί να εκμεταλευθεί όπως όλοι οι άνθρωποι, τα προσόντα της. Εγώ θα χαιρόμουν γενικά αν συνεργαζόμουν με παιδιά του δικού μου Fame. Γιατί οι περισσότεροι ήταν πολύ καλά παιδιά και τα βρήκαμε μεταξύ μας. Όλοι ήξεραν πολύ καλά ποιες είναι οι δυνατότητές τους και τι μπορούν να κάνουν.

MC: Πάντως το Fame γενικά έχει δώσει μια νέα αντίληψη στο ποιος θεωρείται καλός τραγουδιστής σήμερα. Οι νικητές και στα τρία Fame δεν είχαν τη καλύτερη φωνή. Μπορεί να είχαν πολλά άλλα προσόντα αλλά όχι και τη καλύτερη φωνή. Τελικά τι χρειάζεται σήμερα ένας τραγουδιστής για να πετύχει; Δεν είναι απαραίτητη η φωνή;
Ρ.Χ.: Το να βγεις πρώτος στο Fame δεν σημαίνει τίποτα. Το Fame απλά είναι ένα βήμα να δείξεις σε σύντομο χρονικό διάστημα, τι περίπου είσαι. Δεν είναι όμως διαγωνισμός τραγουδιού. Ο κόσμος δεν ψηφίζει με βασικό κριτήριο τη φωνή των παιδιών. Να σου πω και κάτι άλλο; Όποιος πάει εκεί δεν νομίζω πως πάει για τα χρήματα. Αυτό μπορώ να το πω με βεβαιότητα για τα παιδιά του Fame 2 που τα ξέρω καλά. Στο Fame 2 κανέναν δεν απασχόλησαν τα χρήματα.

MC: Κάποια στιγμή - δεν το έχω ακούσει ο ίδιος αλλά το έμαθα - είχες μιλήσει αρνητικά για το Fame Story.
Ρ.Χ.: Όχι, ίσα ίσα αυτό ήταν μια καθαρά προσωπική άποψη της Τατιάνας Στεφανίδου. Η αφορμή ήταν ένα τραγούδι που λέγαμε στον Κεραμικό και στη Θεσσαλονίκη στο Fix. Ήταν ένα κομμάτι που τραγουδούσαμε όλοι μαζί, με τον Γιάννη Κότσιρα, τον Μανώλη Φάμελλο και τη Μελίνα Ασλανίδου. Το τραγούδι το είχε γράψει ο Φάμελλος και το λέγαμε κατά την έναρξη του προγράμματος. Ο καθένας έλεγε την ιστορία του, από πού προέρχεται. Ότι η Μελίνα ήταν σε ρεμπέτικες κομπανίες, ο Γιάννης έτσι, ο Μανώλης έτσι και συναντήθηκαν και έφτιαξαν ένα δίσκο και εμένα με βρήκαν απ' την ακαδημία. Υπήρχε ένας αυτοσαρκασμός. Δεν λέγαμε και τίποτα ιδιαίτερο. Λέγαμε για τα φώτα της τηλεόρασης και ότι τώρα θα δείξεις ποια είσαι κι αν αξίζεις πραγματικά... Προφανώς η κ. Στεφανίδου βρήκε κάτι να πει, με αφορμή αυτό το τραγούδι. Μάλιστα εγώ λίγο νωρίτερα από αυτό, είχα δώσει συνέντευξη στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και είχα πει ότι η τηλεόραση είναι ένα μέσο που μεγενθύνει τα πάντα, ακόμα και ένα συναίσθημα. Είπα ότι το Fame με βοήθησε πάρα πολύ γιατί δεν υπάρχει άλλος μηχανισμός ανάδειξης νέων ταλέντων. Είναι γενικά λάθος να λέγεται ότι κατηγόρησα το Fame, γιατί δεν συνέβη ποτέ αυτό.

MC: Τελικά το Fame σε βοήθησε να γίνεις καλύτερη τραγουδίστρια;
Ρ.Χ.: Όχι. Μου δημιούργησε μάλιστα αρκετές ανασφάλειες. Με βοήθησε όμως σε άλλα πράγματα. Μου έμαθε να έχω πολύ υπομονή. Με βοήθησε στο να με γνωρίσουν κάποιοι άνθρωποι του χώρου και να εκτιμήσουν τη δουλειά μου. Πχ ο Γιάννης Κότσιρας ή η Heaven.

MC: Καλά η Heaven ήταν μέσα στο όλο κόλπο.
Ρ.Χ.: Ναι αλλά δεν ήταν και υποχρεωμένη να μου κάνει δισκογραφική δουλειά. Το συμβόλαιο μας δέσμευε για τρία χρόνια και μετά η εταιρεία θα μπορούσε να αποφασίσει αν θα μας κάνει δίσκο ή όχι.

MC: Είναι και λίγο παγίδα το συμβόλαιο αυτό;
Ρ.Χ.: Είναι μεγάλο το ρίσκο. Πολύ μεγάλο. Όμως επειδή σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει και αυτή η δουλειά είναι πλέον οπτικοακουστική εργασία και δεν αρκεί μόνο το ακουστικό ζήτημα αλλά πρέπει να υπάρχει και ένα αξιοπρεπές οπτικό δείγμα, δεν μπορεί κανείς να πει ότι το Fame δεν τον βοηθάει. Εντάξει, εγώ προσωπικά δεν εκτέθηκα και πολύ στις κάμερες. Εμένα δεν με έπαιζαν στα καθημερινά επεισόδια σχεδόν καθόλου. Έδειχναν μόνο τη πρόβα μου και ο κόσμος περίμενε το live της Κυριακής.

MC: Η αλήθεια είναι ότι σε σένα είχαν εστιάσει στις καλλιτεχνικές δυνατότητές σου και όχι σε προσωπικά ζητήματα. Πιστεύω όμως πως αυτό ξεκίνησε από σένα. Ήσουν το καλό παιδί στη παρέα, που δεν προκαλούσε, δεν έφτανε σε ακραίες συμπεριφορές.
Ρ.Χ.: Η πλάκα είναι ότι μια βδομάδα πριν τελειώσει το παιχνίδι, μας φωνάζει κάποιος από τη παραγωγή, ο οποίος ήταν υπεύθυνος και για το αρχικό casting. Έρχεται η κουβέντα σε μένα και μου λέει "εσένα αλλιώς σε περιμέναμε και αλλιώς μας βγήκες! Εμείς σε θέλαμε αλλιώς και μας έχεις βγει το καλύτερο παιδί εδώ μέσα"... Και λέω γιατί, καλό δεν είναι αυτό; Και γυρίζει και μου λέει "όχι, εμείς αλλιώς σε θέλαμε"...! Προφανώς είναι αυτό που είπα στην αρχή. Ότι όταν κάποιος με γνωρίζει νομίζει διάφορα τρελά για μένα, ενώ η πραγματικότητα απέχει πολύ.

MC: Αφήνουμε το Fame και ερχόμαστε πάλι στο πρώτο σου cd. Πες μου αν καλύπτει τις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες. Αν είναι αυτό που περίμενες ή αν κάτι θα το ήθελες διαφορετικό.
Ρ.Χ.: Νομίζω ότι είναι περίπου στο 65 με 70% από αυτό που θα θεωρούσα τέλειο. Για πρώτη δουλειά κινείται σε ένα πολύ καλό επίπεδο παραγωγής. Είναι προσεγμένη δουλειά και αυτό φαίνεται και οφείλεται στην εταιρεία και στον Κώστα Καλημέρη που είχε τη παραγωγή. Φυσικά και στον Γιάννη Κότσιρα που είχε την επιμέλεια και παρακολουθούσε τη πορεία της ετοιμασίας του album. Εγώ είχα μερίδιο ευθύνης ως προς τις επιλογές των τραγουδιών.

MC: Σημαντικό αυτό για νέο καλλιτέχνη...
Ρ.Χ.: Πολύ σημαντικό. Ήμουν πολύ τυχερή που το είχα αυτό. Μου αρέσει επίσης που είναι pop γιατί μου αρέσει η pop μουσική.

MC: Έχει όμως και δύο λαϊκά τραγούδια τα οποία πως επιλέξατε να τα περάσετε στο cd;
Ρ.Χ.: Είναι ένα δείγμα του τι μπορώ να πω. Ότι μπορώ να πω και αυτό. Ότι μου αρέσει και μπορώ να το υπηρετήσω μελλοντικά. Πιστεύω ότι τα πραγματικά λαϊκά τραγούδια θέλουν για να τα πεις σωστά βιώματα και εμπειρίες τις οποίες ένα κορίτσι 25 χρονών δεν τις έχει. Για παράδειγμα το "τελεσίγραφο" που μου αρέσει πολύ σαν τραγούδι, νομίζω πως μια γυναίκα 32-33 ετών θα το υπηρετούσε πολύ καλύτερα απ' ότι εγώ.

MC: Λόγω περισσότερων προσωπικών εμπειριών που θα είχε;
Ρ.Χ.: Ακριβώς. Ο καλλιτέχνης που θα υπηρετήσει το λαϊκό τραγούδι, πρέπει να έχει στη πλάτη του βιώματα. Εγώ δεν τα έχω ακόμα. Στη περίπτωσή μου όμως το λαϊκό τραγούδι είναι μάλλον θέμα DNA!

MC: Παρακολουθείς τα airplay των ραδιοφώνων; Τι περίπου παίζουν;
Ρ.Χ.: Ναι.

MC: Το "εγώ για σένα" παίζεται συνεχώς. Αν είχαμε ένα ραδιόφωνο μπροστά μας και γυρίζαμε τους σταθμούς, κάπου θα το πιάναμε! Ωστόσο νομίζω ότι παρακούγεται το "εγώ για σένα" και έχουν μείνει πίσω τα υπόλοιπα. Το έχεις προσέξει αυτό εσύ;
Ρ.Χ.: Νομίζω ναι.

MC: Τα θεωρώ λίγο αδικημένα τα υπόλοιπα τραγούδια, αν και δεν τους αξίζει...
Ρ.Χ.: Το "εγώ για σένα" για κάποιο λόγο που δεν τον ξέρω, γιατί δεν είναι και από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια στον δίσκο, έχει "κάτσει" πολύ περίεργα! 6 ή 7 εβδομάδες ήταν Νο1 στα airplays πανελλαδικά. Δεν ξέρω τι γίνεται. Στην επαρχία παίζονται πολύ και άλλα κομμάτια, όπως το "ίσως". Επίσης το "τελεσίγραφο" παίζει πολύ και το "είσαι μακριά".

MC: Είναι θέμα πολιτικής προώθησης;
Ρ.Χ.: Κατά ένα μεγάλο ποσοστό, ναι, οφείλεται εκεί. Στην Αθήνα κυρίως. Η εταιρεία προτείνει κάτι και οι μουσικοί παραγωγοί το δέχονται ή το απορρίπτουν. Υπάρχει όμως κάποια γραμμή.

MC: Ποια τραγούδια σου σε εκφράζουν περισσότερο;
Ρ.Χ.: Η "σιωπή και το ψέμα", το κομμάτι της Μαρίας Παπαδοπούλου.

MC: Περίεργο κομμάτι, που δεν το κατατάσσεις εύκολα σε κάποιο μουσικό είδος.
Ρ.Χ.: Ναι, τραγούδι σαν κι αυτό είχα πάρα πολύ καιρό να ακούσω. Γενικά η Μαρία Παπαδοπούλου είναι πολύ ταλαντούχα συνθέτρια.

MC: Είναι ένα κομμάτι που δεν το πρόσεξα στην αρχή, όμως μου άρεσε όλο και περισσότερο όσο το άκουγα.
Ρ.Χ.: Ναι, είναι τραγούδι που θέλει το χρόνο του. Δύσκολο κομμάτι, αλλά είναι ένα πολύ ωραίο album track. Δεν μπορεί όμως να οδηγήσει το cd. Το "εγώ για σένα" είναι πιο εμπορικό κομμάτι.

MC: Βλέπεις κάποια τραγούδια σου να μένουν στο χρόνο;
Ρ.Χ.: Το "δεν σ' αγαπώ, δε μ' αγαπάς" είναι ένα κομμάτι το οποίο δεν το βαριέμαι. Και λέω ότι δεν το βαριέμαι γιατί το έχω γράψει εδώ και χρόνια κι ακόμα το ακούω πολύ ευχάριστα.

MC: Τι χρειάζεται ένα τραγούδι για να κερδίσει το χρόνο;
Ρ.Χ.: Νομίζω να είναι αληθινό. Δηλαδή να μιλάει με κάποιο τρόπο στη ψυχή σου. Πάνω απ' όλα όμως, για μένα να αρέσει στα αυτιά μου. Υπάρχει κόσμος που μπορεί να ξεχωρίσει ένα τραγούδι μόνο και μόνο για το στίχο του. Εγώ δεν το μπορώ αυτό. Επειδή έχω σπουδάσει μουσική, θέλω το τραγούδι να έχει μια μελωδική γραμμή, να έχει μια σωστή ανάπτυξη η δομή του, να έχει εισαγωγή, κουπλέ, γέφυρα, ρεφρέν.

MC: Ποιος είναι ο άνθρωπος που σε στήριξε στα πρώτα σου βήματα μετά τη κυκλοφορία του cd;
Ρ.Χ.: Ο Γιάννης Κότσιρας έδωσε μια ώθηση στα πράγματα. Ήταν ίσως ο άνθρωπος που στάθηκε μπροστά σαν προστατευτικό τοίχος για μένα. Γιατί γενικά στο χώρο που βρίσκομαι εγώ, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα για ένα παιδί που προέρχεται από ένα reality. Υπάρχει μεγάλη αμφισβήτηση, στα όρια του ρατσισμού και είναι πολύ λυπηρό να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να υπάρχουν κολλημένα μυαλά.

MC: Αυτό που κάνει εντύπωση, είναι ότι αυτά τα κολλημένα μυαλά - θα συμφωνήσω μαζί σου πως υπάρχουν - βρίσκονται κυρίως στον καλλιτεχνικό χώρο που κινείται ο Γιάννης Κότσιρας. Ο οποίος όμως σε στήριξε από τη πρώτη στιγμή.
Ρ.Χ.: Μα αυτό είναι που τον τιμά. Είναι προς τιμήν του ότι έκανε για μένα. Μπορεί να εκτέθηκε και να άκουσε χιλιάδες αρνητικά σχόλια που ασχολήθηκε μαζί μου. Μπορεί όλο αυτό να λειτούργησε και αρνητικά για τη καριέρα του. Όμως το έκανε. Το καλό είναι ότι μαθαίνω πως αυτοί που μπορεί να του είπαν κάτι αρνητικό, μετά τη κυκλοφορία του δίσκου αλλάξανε γνώμη. Καλό θα ήταν όμως να περιμένουν να ακούσουν πρώτα και μετά να κρίνουν.

MC: Έχει εντοπίσει ο Κότσιρας κάτι που κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να βελτιώσεις;
Ρ.Χ.: Φυσικά. Είναι πολύ αυστηρός. Και γι' αυτό τον εκτιμώ πάρα πολύ, γιατί είναι δίκαιος. Ξέρω πως αυτό που θα μου πει θα είναι σωστό. Και δεν είναι μόνο αυτός έτσι. Και ο Κώστας Καλημέρης είναι πολύ αυστηρός και δίκαιος.

MC: Τι σου είπε ο Κότσιρας πως πρέπει να βελτιώσεις;
Ρ.Χ.: Να σταματήσω να τραγουδάω σαν μουσικός. Να μη με απασχολούν δηλαδή κατά τη διάρκεια της ερμηνείας τόσο πολύ οι νότες. Δεν πειράζει και να στονάρεις κάπου, δεν τρέχει τίποτα. Αυτό είναι το σημαντικότερο. Εγώ τραγουδάω ένα κομμάτι και στο μυαλό μου δεν είναι τόσο ο στίχος, όσο οι νότες.

MC: Δεν ζεις το τραγούδι δηλαδή;
Ρ.Χ.: Το ζω αλλά με έναν δικό μου "σχιζοφρενή" τρόπο! Να σου πω ένα περιστατικό. Ήμουν με τη Μαρία Παπαδοπούλου στο studio και γράφουμε το "η σιωπή και το ψέμα". Το τραγούδι έχει ένα σημείο στο ρεφρέν που λέει "προτιμώ τη σιωπή απ' το ψέμα, δεν χρωστάει πια κανείς σε κανέναν". Το "ψέμα", το "ψε", είναι ντο δίεση. Έχει όμως από κάτω ένα ακόρντο που δεν ταιριάζει με το ντο δίεση. Είναι έξω από το ντο δίεση. Αυτό το σημείο δεν μπορούσα να το τραγουδήσω! Τραγουδούσα άλλη νότα! Και να με σταματάει συνέχεια να μου λέει δεν είναι έτσι η μελωδία! Προσπάθησα πολύ για να το τραγουδήσω σωστά, γιατί όπως σου είπα ο νους μου ήταν στις νότες και όχι στην ερμηνεία.

MC: Είναι τελικά πιο δύσκολο να είσαι συγχρόνως τραγουδιστής και μουσικός;
Ρ.Χ.: Ναι, έτσι πιστεύω. Γιατί είναι διαφορετική η νοοτροπία του τραγουδιστή από αυτή του μουσικού.

MC: Τώρα που μπήκες στο χώρο της δισκογραφίας, πες μου πως βλέπεις τα πράγματα. Υπάρχει κάτι που σε "χαλάει";
Ρ.Χ.: Βλέπω μια μιζέρια, ιδίως στο χώρο που κινούμαι εγώ. Χώρος που δεν ξέρω τι είναι πια, δεν θέλω να τον πω έντεχνο γιατί δεν μου αρέσει. Θα έλεγα καλύτερα πως είναι χώρος με τραγούδια πιο ψυχαγωγικά παρά διασκεδαστικά.

MC: Στο χώρο σου εντοπίζεις πως υπάρχει πρόβλημα;
Ρ.Χ.: Ναι.

MC: Υπάρχει δηλαδή κάποια μορφή υποκρισίας μεταξύ καλλιτεχνών;
Ρ.Χ.: Υπάρχει πολύ "δήθεν". Είμαι δήθεν σοβαρός, είμαι δήθεν κάποιος... Βλέπω μια μιζέρια, πώς να το πω, στενομυαλιά; Παρωπίδες; Δεν ξέρω πώς να το πω.

MC: Υπάρχουν καλλιτέχνες δηλαδή που έχουν σταθεί απέναντί σου υποτιμητικά;
Ρ.Χ.: Απέναντί μου όχι, ευτυχώς. Έχουν όμως φτάσει στ' αυτιά μου διάφορα... Αλλά, it's ok, δεν πειράζει...

MC: Είναι σημαντικό πάντως απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση να λες δεν πειράζει.
Ρ.Χ.: Πρέπει να γίνει κάτι. Χρειάζεται νέος κόσμος. Δεν μπορώ αυτό το φόβο "μη μου πάρουν τη θέση". Εγώ πιστεύω στη μοναδικότητα των ανθρώπων. Δηλαδή ένας καλλιτέχνης που έχει κάνει αξιόλογα πράγματα τα τελευταία 30 χρόνια, δεν υπάρχει κανείς να του πάρει τη θέση. Θα είναι πάντοτε αυτός που είναι. Γιατί υπάρχει μέσα στη καρδιά μας, έχει καταγραφεί μέσα μας, στη συνείδησή μας στο μυαλό μας. Είναι ο τάδε και η τάδε... Τελείωσε...

MC: Υπάρχουν όμως και καλλιτέχνες που έχασαν την αίγλη τους μετά από τόσα χρόνια. Αυτό πιστεύεις πως είναι κάτι που οφείλεται στους ίδιους;
Ρ.Χ.: Φυσικά. Εγώ πιστεύω πως όταν ένας καλλιτέχνης νιώθει μοναξιά και όταν είναι πάνω στη σκηνή, τότε θα πρέπει να σταματάει. Να ασχολείται με άλλα πράγματα, όπως τη παραγωγή ενός δίσκου ή με το να βοηθήσει έναν νέο καλλιτέχνη, να του μάθει πράγματα, να βοηθήσει δηλαδή στη συνέχεια αυτού του πράγματος που αγαπάει. Επειδή οι καλλιτέχνες είναι φάρα περίεργη και δεν εννοώ μόνο τους τραγουδιστές, αλλά και τους μουσικούς, τους ηθοποιούς, τους γλύπτες, τους ζωγράφους, όλους τέλος πάντων, κάνουν αυτό που αγαπούν επάγγελμα επειδή πηγάζει από μέσα τους μια ανασφάλεια ανεξέλεγκτη. Στη βάση τους είναι ανασφαλή άτομα. Το "χειροκρότημα" για έναν καλλιτέχνη είναι η τροφή. Ζει γι' αυτό το πράγμα. Τα χρήματα έρχονται πολύ μετά, αλλά σ' έναν πραγματικό καλλιτέχνη δεν προσφέρουν τροφή. Μπορείς λοιπόν να νιώθεις μόνος σου οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, πάνω στη σκηνή όμως είσαι κάτι άλλο. Εκεί δεν νιώθεις μόνος σου γιατί ανταλλάσσεις ενέργεια με το κοινό. Παίρνεις πράγματα, δίνεις πράγματα, γίνεται μια τέτοια διαδικασία. Όταν ένας καλλιτέχνης φτάσει στο σημείο να είναι πάνω στη σκηνή και να νιώθει κι εκεί μόνος του, επειδή βαριέται ή επειδή κουράστηκε ή επειδή δεν μπορεί άλλο πια και έχει φτάσει σ' ένα σημείο που δεν υπάρχει παρακάτω, εκεί πρέπει να σταματάει. Και να ασχολείται με άλλους τομείς της καλλιτεχνίας του.

MC: Κάτι δηλαδή σαν τον αθλητή που μετά γίνεται προπονητής...
Ρ.Χ.: Ναι, κάπως έτσι. Δυστυχώς όμως υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν ενώ πρέπει να σταματήσουν.

MC: Δεν θα σε ρωτήσω ονόματα, αλλά πιστεύεις πως είναι αρκετοί αυτοί που θα έπρεπε να έχουν σταματήσει;
Ρ.Χ.: Ναι. Θα έκανε καλό και σ' αυτούς και στο κοινό. Ο κόσμος παίρνει αυτό που του δίνεις. Αν εσύ δεν έχεις πλέον να του δώσεις κάτι, πάει αλλού.

MC: Πάντως νέα πρόσωπα έχω την εντύπωση ότι βγαίνουν αρκετά στο τραγούδι.
Ρ.Χ.: Γενικά...

MC: Ναι γενικά...
Ρ.Χ.: Αναλογικά όμως, αν μοιράσουμε τα πόστα...

MC: Είναι πολύ λίγοι αυτοί που βγαίνουν στο δικό σου χώρο.
Ρ.Χ.: Ναι, γιατί; Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα γιατί είναι μια πιο κλειστή κοινωνία για κάποιο λόγο. Και δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό, γιατί συμβαίνει. Δεν ξέρω.

MC: Είναι τελικά πιο δύσκολο να εισχωρήσεις σε αυτή τη κοινωνία και είναι πιο εύκολο να μπεις σε πιο ανάλαφρα λαϊκά μονοπάτια;
Ρ.Χ.: Ναι, γιατί να προσφέρουμε τόσο πολύ στη διασκέδαση και στη ψυχαγωγία όχι;

MC: Ερχόμαστε λοιπόν στα πρώτα λόγια σου ότι είναι πολύ δύσκολο να μπεις ειδικά σε αυτό το κύκλωμα.
Ρ.Χ.: Ναι, αλλά γιατί τόσο δυσκολία; Χρειαζόμαστε πλουραλισμό. Που είναι τα ανοιχτά μυαλά;

MC: Θα συμφωνήσω μαζί σου... Ας αλλάξουμε όμως θέμα. Video clip έχεις κάνει;
Ρ.Χ.: Το "εγώ για σένα".

MC: Ετοιμάζεις κάποιο άλλο;
Ρ.Χ.: Το "είσαι μακριά".

MC: Δική σου επιλογή ή της εταιρείας;
Ρ.Χ.: Περισσότερο της εταιρείας. Κι εγώ όμως βρέθηκα σύμφωνη.

MC: Σου αρέσει η διαδικασία του γυρίσματος ενός video clip;
Ρ.Χ.: Είναι πολύ κουραστική για μένα. Το "εγώ για σένα" πήρε από το πρωί στις 9 μέχρι τις 10 το βράδυ.

MC: Από εμφανίσεις τι ετοιμάζεις;
Ρ.Χ.: Ξεκινάμε πρόβες στην "Άνοδο Πειραιώς". Θα ξεκινήσουμε περίπου στις 20 Νοέμβρη. Μετά υπάρχουν σχέδια να ανέβουμε και Θεσσαλονίκη. Και μετά συναυλίες το καλοκαίρι.

MC: Η καθημερινότητά σου πότε ήταν πιο ενδιαφέρουσα; Πριν γίνεις διάσημη ή τώρα; Πότε περνούσες καλύτερα;
Ρ.Χ.: Περνάω τώρα καλύτερα, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τη διασημότητα ή μάλλον με την αναγνωρισημότητα για να μην υπερβάλλουμε. Τώρα βέβαια είναι πιο κουραστικά τα πράγματα, γιατί δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο ωράριο. Η καθημερινότητά μου όμως είναι πιο δύσκολη τώρα, όμως μου αρέσει γιατί έχω επιλέξει να μη σκορπιέμαι δεξιά και αριστερά χωρίς ουσιαστικό λόγο. Δουλεύω πλέον γι' αυτό που γουστάρω.

MC: Γενικά βγαίνεις έξω με την ευκολία που έβγαινες κάποτε;
Ρ.Χ.: Τα τελευταία χρόνια δεν είμαι πολύ του έξω. Τη διαδικασία του club και του "πάω στα μπουζούκια" και του "επιστρέφω στις 9 το πρωί" τα πέρασα σε νεότερη ηλικία και τα χόρτασα.

MC: Σκέφτεσαι να πας σε κάποιο σχήμα φέτος με μπουζούκια;
Ρ.Χ.: Θα ήθελα να πάω σε κάποια σχήματα όπου συμμετέχουν παιδιά του Fame. Θα ήθελα ας πούμε να πάω στον Πλούταρχο γιατί μαζί του είναι η Αθηνούλα, η Αθηνά Βελισσάρη. Τη θεωρώ εξαιρετική τραγουδίστρια.

MC: Αυτό μοιάζει πάντως περισσότερο σαν κίνηση αλληλεγγύης, παρά σαν κίνηση που την κάνεις γιατί σου αρέσει να πας σε ένα τέτοιο μαγαζί.
Ρ.Χ.: Τα έχω χορτάσει αυτά, όπως σου είπα. Δεν με τραβάνε και τόσο πλέον.

MC: Τον εαυτό σου μετά από 10 χρόνια πως τον φαντάζεσαι;
Ρ.Χ.: Μακάρι να έχω την υγειά μου κι εγώ και οι γονείς μου και οι άνθρωποι που αγαπάω. Θα ήθελα να υπάρχω ακόμα στο χώρο. Να μη με έχει φάει το ...μαύρο σκότος (γέλια), οι σκοτεινές δυνάμεις! Θα ήθελα κάποια στιγμή να κάνω οικογένεια, γιατί όχι; Να κάνω έναν γιο και να μου μοιάζει! Αυτά θα ήθελα σε 10 χρόνια!

MC: Εμείς θα ευχηθούμε να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου!

BAR RESTAURANT CAFE ΠΑΡΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (Βασ. Σοφίας) 210.7223784

*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας στην Βασ. Σοφίας, στο Μέγαρο Μουσικής (Bar-Restaurant-Cafe, τηλ. 210.7223784).
*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus.
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.