Η Καλλιόπη Βέττα στο Μusic Corner...

Music Corner: Βρίσκεσαι ήδη έξι χρόνια στη δισκογραφία και οι επιλογές σου φανέρωσαν απ' τα πρώτα κιόλας βήματα πως θέλησες να διανύσεις το δικό σου μονοπάτι στα μουσικά δρώμενα. Πόσο εύκολο ήταν να βρει "πρόσφορο έδαφος" μια τέτοια επιλογή, όταν πρωτοξεκινούσες;
Καλλιόπη Βέττα: Απ' την αρχή οι επιλογές ήταν δικές μου, σε συνάθροιση βέβαια με αυτές του Γιάννη Ιωάννου που ήταν ο παραγωγός και ο ενορχηστρωτής απ' το πρώτο μου δίσκο. Δεν ενέδωσα σε κάποια καθοδήγηση δισκογραφικής εταιρείας για το τι θα τραγουδήσω και τι όχι αλλά έκανα αυτό που ήθελα ακριβώς... Σε αυτό συνέβαλε και ο Γιάννης Πετρίδης, διευθυντής της Virgin, ο οποίος μας έδωσε τη δυνατότητα να επιλέξουμε το υλικό που θέλαμε. Κοίταξε, βρήκα "πρόσφορο έδαφος" με την έννοια ότι μπόρεσα να κάνω αυτό που επιθυμούσα και απ' την άλλη πλευρά, αυτό που έκανα είχε ανταπόκριση και αγαπήθηκε απ' τον κόσμο. Αυτό που με συγκινεί είναι ότι ενώ βρίσκομαι πια στο τέταρτο, κατά σειρά, album, που φιλοδοξεί και ήδη κυκλοφορεί σε πολλές χώρες του κόσμου, πουλάει το ίδιο με όλες τις προηγούμενες δισκογραφικές μου δουλειές αν τελικά μετρήσουμε με νούμερα... Φαίνεται δηλαδή πως κάποιος που ακούει ένα απ' τα τραγούδια μου ή πέσει στα χέρια του ένας δίσκος μου, κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν για να ανακαλύψει και τους υπόλοιπους! Αυτό για μένα δεν φαντάζεσαι πόσο σημαντικό είναι... Και όχι γιατί υπάρχουν πωλήσεις και αυτό μεταφράζεται σε χρήματα. Αν και είναι πια η δουλειά μου αδιαφορώ γι' αυτό, πίστεψέ με... Για μένα το πιο σημαντικό είναι πως διακρίνεται μια διαχρονικότητα στα τραγούδια που επέλεξα να τραγουδήσω καθώς επίσης και ότι υπάρχει ένα υπόβαθρο σ' όλα αυτά. Όπως σου είπα και πριν, ένας άνθρωπος που ανακαλύπτει μια δημιουργία απ' τον τέταρτο δίσκο, θα ψάξει έπειτα ν' ακούσει τον πρώτο, τον δεύτερο και τον τρίτο...

M.C.: Καλλιόπη, ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή: Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Κοζάνη. Θα ήθελα να μου πεις πως προέκυψε η ενασχόλησή σου με τη μουσική, ποιες ήταν οι πρώτες σου μουσικές επιρροές... Να υποθέσω πως ο αδελφός σου ήταν εκείνος που ανακάλυψε το ταλέντο σου (σημ.: ο αδελφός της Καλλιόπης, Βαγγέλης Βέττας, είναι μουσικός) και σε παρακίνησε αρχικά να τραγουδήσεις;
Κ.Β.: Ναι, έπαιξε ρόλο ο αδελφός μου... Γεννήθηκα σε μια μουσική οικογένεια στην οποία η μουσική υπήρχε διάχυτη πολύ έντονα σ' όλες τις εκδηλώσεις μας αφού πάρα πολλοί συγγενείς μου έπαιζαν όργανα και τραγουδούσαν... Με τέτοια ακούσματα μεγάλωσα. Η μητέρα μου που τραγουδούσε υπέροχα μου έμαθε τα πρώτα πράγματα στο τραγούδι και βέβαια, είχα τη τύχη να έχω αδελφό το Βαγγέλη ο οποίος, ως ταλαντούχος και ανήσυχο πνεύμα, ανακάλυπτε και μου μάθαινε μουσικές. Αρχικά πρωτοτραγούδησα μαζί του σε ένα δικό του group, αφού είναι μεγαλύτερος και έκανε πράγματα πριν από μένα. Αν και μένει μόνιμα στη Κοζάνη, ακόμα συναντιόμαστε που και που και παίζουμε... Πάντα η μουσική ήταν παρούσα στη ζωή μου, άσχετα αν εγώ παρέκκλινα κάποιες φορές και ασχολήθηκα με άλλα πράγματα.

M.C.: Και οι σπουδές σου στη Γυμναστική Ακαδημία της Μόσχας που χωράνε μέσα σ' αυτή τη πορεία; Ήταν στόχος ζωής;
Κ.Β.: Η μουσική και ο αθλητισμός ήταν οι δυο μεγάλες μου αγάπες. Επέλεξα τότε να πάω και να τελειώσω τη Γυμναστική Ακαδημία επειδή, πρώτα απ' όλα, μου άρεσε. Δεν μπορεί ν' ασχοληθεί κάποιος με τον αθλητισμό αν δεν του αρέσει, είναι μια δουλειά την οποία πρέπει ν' αγαπάς για να τη κάνεις. Όμως αργότερα άλλαξαν οι προτεραιότητές μου... Όχι πως η μουσική δεν ήταν τότε προτεραιότητά μου, αλλά ήταν λίγο ακαθόριστο το όλο πράγμα σχετικά με το τραγούδι. Ήθελα να έχω μια πανεπιστημιακή μόρφωση και αφού τέλειωσα το πανεπιστήμιο, μου έμειναν απωθημένο οι σπουδές μου στη μουσική και γι' αυτό πήγα στο Ωδείο Αθηνών.

M.C.: Αν κρίνω τη κίνησή σου να σπουδάσεις μουσική, φαντάζομαι πως θεωρείς απαραίτητες τις μουσικές σπουδές για έναν καλλιτέχνη που αγαπά και σέβεται τη δουλειά του...
Κ.Β.: Ναι, δεν φτάνει μόνο το ταλέντο... Σίγουρα το ταλέντο είναι η πρώτη ύλη και πρέπει να υπάρχει αλλά από 'κει και πέρα θεωρώ απαραίτητη τη μουσική παιδεία.

M.C.: Η απόφασή σου να εγκαταλείψεις τη γυμναστική για το τραγούδι ένιωσες πως σου "κόστισε" καθόλου; Επαγγελματικά είχες μια "τακτοποιημένη" ζωή αλλά αυτό δεν σε εμπόδισε να κάνεις μια καινούργια αρχή...
Κ.Β.: Σταμάτησα τη γυμναστική τότε που θεώρησα ότι στο τραγούδι δεν θα κάνω υποχωρήσεις. Επειδή το τραγούδι δεν το είδα ποτέ σαν δουλειά, ήθελα κατά κάποιο τρόπο να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά και μετά να ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό. Αρχικά δηλαδή επιθυμούσα να έχω τη γυμναστική ως επάγγελμα και τη μουσική ως χόμπι. Όμως κάποια στιγμή που τα πράγματα έγιναν πια πολύ σοβαρά και οι υποχρεώσεις πολύ περισσότερες, έπρεπε να είμαι παρούσα στο χώρο. Έτσι σταμάτησα τη γυμναστική γιατί δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω συγχρόνως και στα δύο. Δεν το μετάνιωσα και δεν ένιωσα ότι μου στοίχισε γιατί είμαι πολύ ευχαριστημένη μ' αυτό που κάνω. Θεωρώ ευτυχισμένο τον άνθρωπο που κάνει αυτό που θέλει στη ζωή του και μπορεί να συνδυάζει το χόμπι του με τη δουλειά του.

M.C.: Δισκογραφικά εμφανίζεσαι το 1997 αλλά έχω την αίσθηση πως η μεγάλη ώθηση στη καριέρα σου έγινε με τη διασκευή του "Marakesh Night Market" της Lorenna Mc Kennit...
Κ.Β.: Με αυτή τη διασκευή που περιέχεται στο δεύτερο album με τίτλο "Στο φως" με γνώρισε πιο πολύ ο κόσμος. Προσωπικά όλες τις δισκογραφικές μου δουλειές τις αγαπάω, αν και ο πρώτος μου δίσκος "Στη χώρα των ασμάτων" είναι απ' τους πιο αγαπημένους μου. Καταρχήν, όλες μου οι δουλειές σημαίνουν για μένα πολλή δουλειά, αναζήτηση, κόπο, άπειρες ώρες ηχογράφησης και πρόβας αλλά η "Χώρα των ασμάτων" ήταν το πρώτο βήμα και δημιουργήθηκε με την ορμή του ερασιτέχνη, με την ορμή του πρωτόγνωρου και του άγνωστου... Αισθάνομαι πως όλες οι διαδικασίες είχαν μια μαγεία, ακόμη και η απλή ηχογράφηση στο studio είχε κάτι το διαφορετικό! Αυτό δεν σημαίνει πως όλα αυτά έγιναν ρουτίνα - γιατί ποτέ δεν είδα το τραγούδι ως ρουτίνα - αλλά η "ιδιαιτερότητα" αυτή του πρώτου album με οδηγεί πολλές φορές στη κίνηση να ανατρέξω σ' αυτό...

M.C.: Δύο χρόνια μετά το "Καλειδοσκόπιο", επιστρέφεις με το "Horizon" που αποτελεί τη νέα δισκογραφική σου πρόταση. Πόσο ικανοποιημένη νιώθεις απ' το τελικό αποτέλεσμα, τώρα που έχουν περάσει ήδη τέσσερις μήνες απ' τη κυκλοφορία του και μπορείς να βγάλεις τα συμπεράσματά σου πιο ήρεμα;
Κ.Β.: Έχεις δίκιο σ' αυτό... Είναι αλήθεια πως όταν αποστασιοποιείσαι απ' τα πράγματα, μπορείς να δεις αντικειμενικά τι έχεις δημιουργήσει. Όταν είσαι "μες στο καζάνι και βράζεις" δεν μπορείς να καταλάβεις... Κοίτα, πάντα προσπαθώ οι δίσκοι μου να έχουν μια αρτιότητα, να είναι δηλαδή όσο το δυνατόν πιο σωστοί τεχνικά και ερμηνευτικά. Αυτοί είναι που μένουν τελικά στο χρόνο και αυτό που μένει είναι και αυτό που, κατά κάποιο τρόπο, σε "κυνηγάει"... Αν ολοκληρώσεις μια δουλειά και πεις αργότερα "αχ, αυτό να το 'κανα αλλιώς" είναι άσχημο. Βέβαια μετά από χρόνια μπορεί να τα αντιμετωπίσω αλλιώς, αλλά με την αισθητική και το κριτήριο που έχω αυτή τη στιγμή προσπαθώ να βρίσκομαι μπροστά σε ένα αποτέλεσμα, όσο γίνεται, πιο άρτιο. Στο "Horizon" όμως συνέβη κάτι διαφορετικό γιατί είναι ένας δίσκος που ξεκίνησε αλλιώτικα απ' ότι οι προηγούμενοι. Η πρόταση ήρθε από τους Γάλλους και συγκεκριμένα απ' το διευθυντή της EMI Ευρώπης αλλά ως αφορμή στάθηκαν κάποιες συλλογές - εφτά νομίζω στον αριθμό - που κυκλοφορούν παγκόσμια και συμμετείχα σ' αυτές με ένα τραγούδι. Εδώ θέλω να σου πω πως είναι μεγάλη ικανοποίηση να βλέπεις το όνομά σου δίπλα στο όνομα π.χ του Sting και της Emma Shapplin... Αυτές λοιπόν οι συλλογές ήταν η αφορμή - όπως επίσης και το "Κονσέρτο για μια φωνή" - για τη πρόταση να κάνουμε τη δουλειά αυτή για το εξωτερικό. Απ' τη μεριά της Γαλλίας βρισκόταν ο παραγωγός και ενορχηστρωτής Philippe Eidel και απ' την Ελλάδα ο Γιάννης Ιωάννου, πολύ στενός μου συνεργάτης και πολύ καλός μου φίλος. Όλη η διαδικασία ήταν πολύ πρωτόγνωρη για μένα και δύσκολη συγχρόνως, διότι δουλεύαμε το υλικό δύο χρόνια και παράλληλα προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που βρέθηκαν στο δρόμο μας. Το "Horizon" γράφτηκε στο Παρίσι και στην Αθήνα και ο Philippe ερχόταν στην Ελλάδα για να ηχογραφήσουμε τη φωνή και τις μουσικές, αλλά τις πιο πολλές τις έγραψε εκεί. Αυτό σημαίνει πως ό,τι έγραφε, μας το έστελνε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και αφού το ακούγαμε μαζί με τον Γιάννη Ιωάννου, στέλναμε τις παρατηρήσεις μας... όπως καταλαβαίνεις, έχουμε ανταλλάξει άπειρα email! Το τελικό αποτέλεσμα όμως, για να φτάσω στην απάντηση της ερώτησής σου, με ικανοποιεί απόλυτα. Ειλικρινά είναι μοναδική εμπειρία να δουλεύεις με ένα ξένο παραγωγό, με αλλιώτικο "αέρα" και τρόπο και απ' την άλλη πλευρά, με ένα τελείως διαφορετικό άνθρωπο με άλλα ακούσματα... Πάντα με γοήτευε η πρόσμιξη ήχων και πραγμάτων, με σεβασμό βέβαια σε κάποια στοιχεία... Αυτό έγινε και στο "Horizon". Υπάρχει μια πολιτισμική πολυμορφία - αν μπορώ να το ονομάσω έτσι - αφού στα ακούσματα του Philippe που μένει σε ένα μουσικό σταυροδρόμι όπως είναι η Γαλλία, υπάρχουν επιρροές από Ανδαλουσία, από Αφρική και από πολλές άλλες χώρες. Απ' τη δική μου μεριά και του Γιάννη Ιωάννου, υπάρχει η ίδια κατάσταση γιατί ζούμε στην Ελλάδα που επίσης είναι ένα σταυροδρόμι μουσικό και "κουβαλάμε" διάφορους ήχους...

M.C.: Ξένος τίτλος αλλά ελληνικοί στίχοι και παραδοσιακά όργανα: Πως συνδυάζονται αρμονικά όλα αυτά;
Κ.Β.: Κι όμως ο τίτλος είναι ελληνικότατος! Η λέξη "horizon" είναι ελληνική λέξη και την ψάχναμε πάρα πολύ γιατί ζητούσαμε ένα τίτλο που να έχει διεθνή διάσταση. Με αντιπροσωπεύει απόλυτα διότι για μένα είναι πραγματικά ένας καινούργιος ορίζοντας. Αν το δεις και μεταφορικά, αποφάσισα να βγάλω ένα δίσκο στα ελληνικά που όμως θ' ακούγεται στη Πορτογαλία ή στην Ελβετία ή αλλού...

M.C.: Χαρακτηρίζει όμως μουσικά και το δίσκο αυτός ο τίτλος...
Κ.Β.: Βέβαια, γιατί είναι ένα "πάντρεμα" ήχων. Αν και δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα οι χαρακτηρισμοί γιατί θεωρώ ότι περιορίζουν τα πράγματα - αλλά βοηθούν ίσως τους δημοσιογράφους ή τα ράφια των καταστημάτων για την ένταξη της κάθε δουλειάς - θα λέγαμε ότι είναι "world music" ή αλλιώς "οι μουσικές του κόσμου" και ας είναι στα ελληνικά... Αυτό εξάλλου έγινε εσκεμμένα. Για να στο εξηγήσω, ως μουσικός μπορώ να αναπαράγω ήχους και να έρθω κοντά στη προφορά μιας γλώσσας άσχετα αν δεν τη γνωρίζω, όπως συμβαίνει με όλους τους μουσικούς. Όμως ο Philippe επέμενε ιδιαίτερα να τραγουδήσω στα ελληνικά. Πιστεύει πως όταν τραγουδάς στη μητρική σου γλώσσα, το τραγούδι φτάνει καλύτερα στο στόχο του. Και ο στόχος του τραγουδιού είναι η καρδιά των ανθρώπων...

M.C.: Στέκεσαι με πολύ σεβασμό και αγάπη απέναντι στη παραδοσιακή μας μουσική. Είναι τελικά μια απ' τις μεγάλες σου αγάπες;
Κ.Β.: Μ' αρέσει πάρα πολύ η παραδοσιακή μουσική. Παρόλο που στο "Horizon" έχει γίνει διασκευή σ' αυτά τα κομμάτια, πάντα στέκομαι με σεβασμό απέναντί τους γιατί πιστεύω ότι δεν πρέπει να τα κακοποιούμε. Απ' την άλλη πλευρά, θεωρώ πως δεν είναι ένα ρούχο που πρέπει να μένει στη ναφθαλίνη και να μην το "πειράζουμε"... Πρέπει να του δίνουμε τα καινούργια στοιχεία που έχει σήμερα η εποχή μας, γι' αυτό και πραγματοποιώ μικρές παρεμβάσεις σ' αυτά. Όμως τα παραδοσιακά μας τραγούδια είναι τόσο "δυνατά" και κρύβουν μια τέτοια αλήθεια μέσα απ' τους αιώνες που έρχονται, διαθέτοντας αμεσότητα με αυτό τον απλό στίχο που τα διακρίνει - και όχι τον απλοϊκό - που κατορθώνουν να μη χάνουν το χαρακτήρα τους. Τα παραδοσιακά τραγούδια είναι τα πρώτα μου ακούσματα διότι γεννήθηκα και μεγάλωσα σε χωριό και είχα μια έντονη σχέση με αυτά. Δεν έχω τραγουδήσει πολλά αλλά τα κουβαλάω μέσα μου ως μνήμες και ως μελωδίες...

M.C.: Τι καινούργιο πιστεύεις πως έχει να προτείνει στο κοινό αυτό το cd; Πιστεύω πως είναι μια δουλειά που "ζωγραφίζει" εικόνες και "γεννάει" συναισθήματα στο σύνολό της... Όμως εσάς ποιος ήταν ο στόχος σας; Προσωπικά πάντως, απ' τη πρώτη κιόλας ακρόαση, με "ταξίδεψε"...
Κ.Β.: Αυτός είναι ο στόχος! Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που το ακούω αυτό... Ο στόχος δηλαδή να μπορέσω να πάρω τον ακροατή και να τον οδηγήσω να ταξιδέψει μαζί μου, στο ταξίδι αυτό που και 'γω έκανα μέσα απ' τα τραγούδια... Πάντα θέλω να έχουν ένα ταξιδιάρικο χαρακτήρα τα τραγούδια μου, να σε παίρνουν και να σε ταξιδεύουν σε εικόνες, χρώματα, μυρωδιές και άλλες καταστάσεις... Όμως ειδικά το "Horizon", επειδή έχει ένα τελείως διαφορετικό χαρακτήρα, φέρνει πολλά καινούργια πράγματα: Πρώτα απ' όλα, ο ήχος του είναι αλλιώτικος και σ' αυτό έπαιξε ρόλο η διαφορετική ενορχήστρωση του Philippe και του Γιάννη. Επίσης, έπαιξαν ρόλο οι ξένοι μουσικοί που συμμετείχαν, όπως και ο Τάτο - ένας gypsy με Ανδαλουσιανή κουλτούρα και με στοιχεία flamenco -που μοιράζομαι μαζί του το τελευταίο "κρυφό" κομμάτι του cd. Ακόμη και στα παραδοσιακά τραγούδια - τα οποία είναι σαν ένα μεγάλο και σταθερό δέντρο με βαθιές ρίζες που δεν μπορείς με καμιά δύναμη να τα λυγίσεις - έχουν μπει νέα στοιχεία... Μέσα σ' όλα αυτά προστίθενται και οι νέες δημιουργίες του Philippe, ενός ανθρώπου με άλλη κουλτούρα από τη δική μας. Γενικά όλη η ατμόσφαιρα του δίσκου είναι πολύ "προχωρημένη"... Όμως υπάρχει μια ενότητα σ' όλα αυτά, ένα μεσογειακό χρώμα που περιβάλλει ολόκληρη τη δουλειά.

M.C.: Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα cd που τα τραγούδια του χρειάζονται χρόνο για ν' αποκτήσουν τη θέση που τους αξίζει. Αυτό σημαίνει πως η επιτυχία για σένα ισοβαθμεί με αργά αλλά σταθερά βήματα;
Κ.Β.: Έτσι ξεκίνησα... Ποτέ δεν έχω ποντάρει σ' ένα τραγούδι και όλα τα υπόλοιπα να είναι το "παραγέμισμα" του δίσκου. Βέβαια αυτό είναι λίγο επώδυνο για μένα, με την έννοια ότι χρειάζονται σταθερά, συνεχόμενα επίμονα, βήματα. Είναι πολύ πιο εύκολος ο δρόμος για τον ίδιο το τραγουδιστή όταν σου "κάτσει" μια επιτυχία, όταν νιώσεις πως ένα τραγούδι έχει ταυτιστεί μαζί σου... Σαφώς μ' ενδιαφέρει η επιτυχία και θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν μ' ενδιαφέρει ούτε αυτή αλλά ούτε η ευκολία που σου δίνει, όμως ποτέ δεν θα προχωρούσα σε μια δουλειά που δεν θα τη χαρακτήριζε η διαχρονικότητα. Επιδιώκω κάθε δίσκος μου ν' ακούγεται απ' την αρχή μέχρι το τέλος, όπως με τις δουλειές που έγιναν στο παρελθόν... Το "Λιβυκό" είναι ένα τραγούδι απ' τη πρώτη μου δουλειά που οι Γάλλοι θέλησαν, μαζί με ακόμα δύο παλιότερα τραγούδια, να το εντάξουν στο "Horizon". Εδώ να σου πω πως ήδη ένας, πολύ γνωστός στη χώρα του, Ιάπωνας τραγουδιστής πήρε τα δικαιώματα για να το τραγουδήσει στα Γιαπωνέζικα! Ειδικά ο Γιάννης Ιωάννου το καταχάρηκε αφού μια δική του σύνθεση θ' ακούγεται στην Ιαπωνία!

M.C.: Στο ένθετο του cd περιλαμβάνεται ένα σημείωμα του συνθέτη Γιάννη Ιωάννου στο οποίο επισημαίνει ότι ανοίγεις τα φτερά σου για έναν ευρύτερο ορίζοντα. Εκτός από τη μουσική διάσταση, αυτό ισχύει και με τη κίνησή σου ν' ακουστεί η φωνή σου και εκτός συνόρων; Και εννοώ αν είναι κάτι που το επιδίωξες ή ήρθε από μόνο του...
Κ.Β.: Σου απάντησα αρχικά εν μέρει σ' αυτή την ερώτηση όταν σου είπα ότι στάθηκαν ως αφορμή κάποιες συλλογές που συμμετείχα...

M.C.: Δηλαδή δεν το είχες σκεφτεί ποτέ;
Κ.Β.: Δεν είχα αυτή τη φιλοδοξία. Σαφώς μ' ενδιαφέρει να φτάσει η φωνή μου και ν' ακουστούν τα τραγούδια μου σε όσο πιο πολύ κόσμο γίνεται γιατί αυτό είναι το όνειρό μου ως καλλιτέχνης... Όμως δεν είχα αυτό το "ψώνιο" τέλος πάντων! (γέλια) Δεν το έβλεπα έτσι... Ήρθε σχετικά από μόνο του και η πρώτη συλλογή με το "Βαλς" με το οποίο συμμετείχα, ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Μετά απ' τη "Χώρα των ασμάτων" ακολούθησαν και όλες οι υπόλοιπες συλλογές. Όταν ήρθε η πρόταση από τη Γαλλία ήταν πραγματικά απίστευτο! Τώρα που παίρνω ενθαρρυντικές κριτικές, ακούγονται ωραία πράγματα και βλέπω ότι υπάρχει μια θετική ανταπόκριση, χαίρομαι πάρα πολύ! Έγραψε για μένα το "Billboard", το "Music and Media"... Μα δεν ξέρεις πόση χαρά μου δίνει αυτό!

M.C.: Πιστεύεις πως το ελληνικό τραγούδι ζει μια άνοιξη σήμερα; Στο βωμό της εφήμερης επιτυχίας ουκ ολίγοι είναι εκείνοι που πέφτουν στη παγίδα των "εύκολων" τραγουδιών που διαρκούν το πολύ για ένα μήνα και έπειτα εξαφανίζονται απ' το μουσικό χάρτη...
Κ.Β.: Θεωρώ ότι περνάει πολύ δύσκολες στιγμές το ελληνικό τραγούδι. Δεν θα έλεγα ότι ζει μια άνοιξη... Αντίθετα είναι μες στο καταχείμωνο! (γέλια) Διανύουμε μια δύσκολη περίοδο για την καλή ελληνική μουσική διότι, όπως είπες, όλοι κυνηγούν την ευκολία... Προπάντων οι εταιρείες, αλλά και οι καλλιτέχνες επιζητούν με κάθε τρόπο την επιτυχία. Δεν είναι κατακριτέο αυτό... Το κατακριτέο είναι το μέσο που ακολουθούν αφού επιδιώκουν να τραβήξουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας με κάθε τρόπο, όπως με ένα συνθηματολογικό στίχο τον οποίο θα επαναλαμβάνουμε δέκα φορές την ίδια λέξη ώστε να εμπεδωθεί γρήγορα. Βλέπεις, το μόνο μέλημα των εταιρειών είναι το γρήγορο και άμεσο κέρδος και όχι αυτό που θα βοηθήσει να επενδύσουμε γι' αργότερα... Το τελευταίο είναι και το ζητούμενο για μένα γιατί τα καλά πράγματα αντέχουν στο χρόνο. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν κλασσικά κομμάτια που έχουν τη "φρεσκάδα" του σήμερα και νιώθεις σαν να γράφτηκαν μόλις χθες... Δυστυχώς είναι πολύ λίγα τα πράγματα τα οποία θα μείνουν στη δισκογραφία μετά από κάποια χρόνια. Παρόλο που είμαι αισιόδοξο άτομο απ' τη φύση μου, είμαι πάρα πολύ απαισιόδοξη σ' αυτό το θέμα. Και βέβαια νομίζω πως οι δισκογραφικές εταιρείες εισπράττουν αυτά τα αποτελέσματα γιατί καμιά εταιρεία δεν πάει καλά. Βέβαια είναι εμπορικές εταιρείες αλλά το τραγούδι δεν είναι μια οποιαδήποτε δουλειά... Αν δεν επενδύσουμε στη ποιότητα και στη διαχρονικότητα, χάνεται το παιχνίδι.

M.C.: Παρόλα αυτά, δεν νομίζω πως οι δισκογραφικές εταιρίες δείχνουν τη πρόθεση ν' αλλάξουν τακτική... Οι τελευταία "ανακαλύψεις" τους προέρχονται, ως επί το πλείστον, απ' τα reality games...
Κ.Β.: Αυτό συμβαίνει γιατί ζούμε στην εποχή της εικόνας και η εικόνα κυριαρχεί στα πάντα. Αυτοί είναι οι "διάττοντες" αστέρες που ανάβουν, φωτίζουν και μετά χάνονται και δεν θυμάσαι καν το όνομά τους... Αυτό έχει μια γρήγορη επιτυχία αλλά όσο γρήγορη είναι η άνοδος, τόσο γρήγορη είναι και η πτώση. Προσωπικά επέλεξα μια άλλη πορεία, αυτή που χτίζεται μέρα με τη μέρα και κερδίζεις τον ακροατή σώμα με σώμα...

M.C.: Πιστεύεις όμως πως έχεις εισπράξει το μερίδιο της επιτυχίας που σου αναλογεί, αν "μετρήσεις" την έως τώρα πορεία σου στο χώρο;
Κ.Β.: Είμαι ικανοποιημένη... Θα ήταν πραγματικά άδικο να πω ότι δεν είμαι. Θεωρώ ότι έχω κάνει πολύ σημαντικά πράγματα. Έχω τραγουδήσει σε πολύ ωραία θέατρα σ' όλο τον κόσμο ως σολίστ αλλά και έχω συνεργαστεί και με τον Γιώργο Νταλάρα, με τη συμφωνική ορχήστρα του Ισραήλ, του Καναδά και της Νέας Υόρκης, με την ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης", με το Μάριο Φραγκούλη που κάναμε πέρυσι μαζί περιοδεία, αλλά και με τον Nicola Piovanni, την Lorenna Mc Kennit... Αυτά είναι σπουδαία βήματα για ένα καλλιτέχνη και απ' την άλλη πλευρά, ανήκουν στους ανθρώπους που εκτιμώ βαθύτατα. Σαφώς όμως τα όνειρα δεν έχουν ηλικία και δεν τελειώνουν ποτέ... Γι' αυτό πάντα βάζω στόχους που θέλω να πραγματοποιήσω και προσπαθώ να προχωρώ ανοδικά.

M.C.: Έχεις αποδείξει πως με τη φωνή σου κινείσαι με ευκολία σε πολλά είδη... Παρόλα αυτά, υπάρχει κάποιο κομμάτι που θυμάσαι πως φοβόσουν να προσεγγίσεις ερμηνευτικά στη, μέχρι τώρα, διαδρομή σου στο τραγούδι;
Κ.Β.: Υπήρχαν πολλά κομμάτια που είχαν μεγάλο δείκτη δυσκολίας. Για παράδειγμα, το "Κονσέρτο για μια φωνή" είναι ένα δύσκολο τραγούδι που χρειάζεται μια πολύ καλή τοποθέτηση στη φωνή και μία εμπειρία πάνω στο κλασσικό τραγούδι γιατί ακροβατεί σε νότες... Το κάθε τραγούδι έχει τη δική του προσέγγιση. Προσωπικά προσπαθώ ν' ακούω κάθε φορά τι μου ζητάει ένα τραγούδι. Το ζητούμενο δεν είναι να δεις απλά τη μελωδική γραμμή ή το ρυθμό του... Πρέπει να προσέξεις την αναπνοή σου, να μελετήσεις πως θα προφέρεις τη κάθε συλλαβή, να προσπαθήσεις να μεταδώσεις στον ακροατή το συναίσθημα που σου προκαλεί ένας στίχος. Είναι πράγματα τα οποία ανακαλύπτεις όταν αναλύεις και "ζεις" το κάθε κομμάτι. Ξέρεις, θα ήθελα πολύ να ηχογραφήσω τραγούδια που έχω ερμηνεύσει ζωντανά γιατί είναι σπουδαίο "σχολείο" οι ζωντανές εμφανίσεις. Ο τελικός αποδέκτης, το κοινό είναι πάντα εκεί και τότε καταλαβαίνεις πόσο φτάνει στο κόσμο ένα τραγούδι. Προσωπικά μ' ενδιαφέρει να "εκπέμπω" πράγματα που θα φτάνουν στο προορισμό τους και θα έρχονται ξανά πίσω σε μένα... Όταν γυρνούν, βοηθούν τα κομμάτια ώστε να γίνονται πιο "πλούσια", πιο όμορφα και καλύτερα ερμηνευτικά. Όπως είπες, έχω τραγουδήσει διαφορετικά είδη αλλά μ' αρέσει αυτό γιατί όλα αυτά τα είδη κυλούν στο αίμα μου και με συγκινούν. Απ' την άλλη πλευρά, θεωρώ ότι η φωνή μου και οι μουσικές μου γνώσεις μου επιτρέπουν να μπορώ να "παίξω" με κάθε είδος και να δώσω τα δικά μου στοιχεία στο κάθε ένα απ' αυτά. Για να ανακεφαλαιώσω λοιπόν, δεν μπορώ να πω πως μόνο ένα ή δύο τραγούδια ήταν δύσκολα γιατί κάθε τραγούδι σου ζητάει διαφορετικά πράγματα, αρκεί να έχεις την ωριμότητα και τη δυνατότητα να τα ακούσεις...

M.C.: Όπως είπες πριν, έχεις βρεθεί δίπλα σε σπουδαία ονόματα του ελληνικού τραγουδιού. Ωστόσο υπάρχει κάποια μουσική συνάντηση της οποίας η χημεία αποδείχτηκε ιδιαίτερα ξεχωριστή;
Κ.Β.: Απ' τον αδελφό μου Βαγγέλη έως τον Λουδοβίκο των Ανωγείων και απ' τον Γιώργο Νταλάρα που έπεσα μαζί του στα βαθιά νερά έως την ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης", τον Μάριο Φραγκούλη που αγαπώ πάρα πολύ και τον Γιάννη Ιωάννου που κάναμε μαζί τόσα πολλά πράγματα, κάθε συνεργασία είχε να μου δώσει κάτι... Μια συνεργασία που συνεχίζεται και με ικανοποιεί πολύ είναι αυτή με το Γιάννη Ιωάννου, γιατί είναι ένας μουσικός που γνωρίζει πάρα πολύ καλά τις δυνατότητες της φωνής μου και όταν υπάρξει σύγκρουση, πάντα είναι καλοπροαίρετη γιατί πάντα βγαίνουν στην επιφάνεια καλά στοιχεία, ακόμη και στις συγκρούσεις μας... Επίσης πολύ όμορφα θυμάμαι τη συνεργασία μου με το Μάριο Φραγκούλη. Είχαμε βρεθεί στην Ιερά Οδό αλλά δεν είχαμε συμπέσει ποτέ ταυτόχρονα στη σκηνή. Πέρυσι όμως κάναμε όλη τη περιοδεία μαζί. Θεωρώ ότι είναι ένας πολύ ταλαντούχος άνθρωπος και πραγματικά ήταν ιδιαίτερη η χαρά μου που μοιραστήκαμε τραγούδια και μουσικές. Ο Μάριος είναι ένας γενναιόδωρος άνθρωπος και δεν έχει τις μικροπρέπειες που συναντάς στο χώρο γενικότερα, από εκείνες που ο καθένας αποκτά όταν, από ανασφάλεια, προσπαθεί να διασφαλίσει το δικό του κομμάτι... Δεν διακατέχεται από τέτοιου είδους ανησυχίες και αυτό είναι κάτι που το εκτίμησα ιδιαίτερα, πέρα απ' το γεγονός ότι μ' αρέσει πάρα πολύ ως στοιχείο του χαρακτήρα του. Επιπλέον, η συνεργασία μου με τον Γιώργο Νταλάρα μου έδωσε τη δυνατότητα να βρεθώ με το πρώτο μου δίσκο σε μια μεγάλη μουσική σκηνή και να βλέπω από κοντά τον τρόπο που δουλεύει...

M.C.: Αισθάνεσαι τυχερή; Πιστεύεις στη τύχη;
Κ.Β.: Πιστεύω στις συμπτώσεις και στις συγκυρίες. Δεν ξέρω αν αυτό είναι τύχη... Βασικά πιστεύω πως ο άνθρωπος φτιάχνει εν μέρει τη τύχη του. Το αρχαίο ρητό "συν Αθηνά και χείρα κίνει" νιώθω πως ισχύει πάρα πολύ σε μένα. Βέβαια παίζει σημαντικό ρόλο να βρεθείς στο κατάλληλο μέρος τη πρέπουσα στιγμή, με τους συγκεκριμένους ανθρώπους...

M.C.: Ποιο θεωρείς πως είναι το μεγαλύτερο αγαθό στη ζωή;
Κ.Β.: Η ίδια η ζωή...

M.C.: Απολαμβάνεις πιο πολύ τη διαδικασία της ηχογράφησης στο studio ή τις live εμφανίσεις και την άμεση επαφή με το κοινό;
Κ.Β.: Ξέρεις την απάντηση! (γέλια) Είναι οι ζωντανές εμφανίσεις, που τις χαρακτηρίζει αυτός ο "ηλεκτρισμός", το "δούνε και λαβείν", η επικοινωνία... Γιατί το τραγούδι βασικά είναι έκφραση και επικοινωνία για μένα. Το απολαμβάνω πάρα πολύ... Νιώθω πως "ανοίγουν" οι δρόμοι για να επικοινωνήσω.

M.C.: Όμως οι εμφανίσεις σου περιορίζονται μόνο σε λίγες συναυλίες το χρόνο. Νιώθεις πως δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι χώροι για να παρουσιάσεις τη δουλειά σου;
Κ.Β.: Θα 'θελα να ήταν πιο πολλές οι εμφανίσεις μου ... Ωστόσο μέχρι τώρα ήταν επιλογή μου να μη δουλεύω κάθε βράδυ. Δεν το θεωρώ κακό, απλά δεν ήμουν σε τέτοια φάση. Τώρα νιώθω ότι μπορώ να το κάνω, όμως για λίγο χρονικό διάστημα. Δεν θέλω να μπαίνω στη ρουτίνα. Το τραγούδι το αγαπώ τόσο πολύ που προτιμώ κάθε εμφάνιση μου να είναι ξεχωριστή. Θα ήθελα κάποια στιγμή να βρεθεί ένα στέκι στο οποίο θα τραγουδάω και θα έρχεται, όποιος επιθυμεί, για να επικοινωνήσουμε...

M.C.: Με το Internet πως τα πας;
Κ.Β.: Η ιστοσελίδα μου στο διαδίκτυο είναι απ' τις πιο παλιές σελίδες που έχουν δημιουργηθεί. Η ύπαρξή της οφείλεται στον Γιάννη Ιωάννου που, όπως λέει και ο ίδιος, είναι από "αγνά, σπιτικά υλικά"! (γέλια) Όταν το 1997 ο Γιάννης θέλησε να σχεδιάσει τη σελίδα δεν μπορούσα να καταλάβω τη χρησιμότητά της, μέχρι που έλαβα email από διαφορετικά σημεία του πλανήτη και κατάλαβα πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην επικοινωνία. Στο www.kalliopivetta.gr μπορεί να βρει πολύ μεγάλο υλικό κάποιος που θα ζητήσει να μάθει πράγματα για τη πορεία μου στο χώρο και απ' την άλλη πλευρά, είναι για μένα μια πρόσκληση επικοινωνίας. Μου δίνουν τα email, τα απαντώ αλλά γενικά δεν είμαι απ' τους ανθρώπους που θ' ασχοληθούν με τις ώρες στο Internet. Μου αρέσει όμως να δέχομαι τα θετικά αποτελέσματα που μου προσφέρει.

M.C.: Ήδη έχεις ξεκινήσει συναυλίες... Ποια άλλα πράγματα συγκαταλέγονται στο άμεσο επαγγελματικό σου πρόγραμμα;
Κ.Β.: Έχω κάποιες συναυλίες και ενδιάμεσα κάνω και διακοπές. Έπειτα, στις 2 Οκτώβρη, φεύγω για Αυστραλία για μια μεγάλη περιοδεία με τον Δημήτρη Μπάση και την ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης". Δεν έχω πάει ποτέ στην Αυστραλία και χαίρομαι πάρα πολύ που θα τραγουδήσουμε σ' όλες αυτές τις πόλεις. Μόλις επιστρέψω, ξεκινώ κάποιες εμφανίσεις σε θέατρα της Κύπρου με χορωδία και ορχήστρα. Η ίδια μουσική παράσταση θα πραγματοποιηθεί στο Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα. Αυτό είναι το πρόγραμμά μου μέχρι αρχές Δεκέμβρη. Γι' αργότερα υπάρχουν ήδη κάποιες προτάσεις για συναυλίες στην Ελβετία, στην Αυστρία και αλλού, αλλά θα τις εξετάσω με τη πάροδο του χρόνου. Για το χειμώνα ακόμα δεν έχω καταλήξει αλλά αν βρω ένα στέκι που θα πληροί τις δικές μου προδιαγραφές, τότε θα εμφανιστώ κάπου.

M.C.: Τελικά ο χώρος του τραγουδιού είναι ένας δρόμος σπαρμένος με ρόδα ή με αγκάθια;
Κ.Β.: Δύσκολη ερώτηση... Κοίταξε, μ' αρέσει πολύ αυτό που κάνω και γι' αυτό μπορώ να ανταπεξέρχομαι στα αγκάθια που συναντώ στο δρόμο μου. Υπάρχουν πολλά αγκάθια... και το ίδιο το ρόδο έχει αγκάθια! Νομίζω πως κάπως έτσι είναι και ο δρόμος του τραγουδιού, ειδικά όταν είσαι ένας άνθρωπος που ψάχνει συνεχώς και δεν συμβιβάζεται... Και εγώ δεν συμβιβάζομαι με ορισμένα πράγματα. Πάντα θα αντιδρώ και θα προσπαθώ ν' αφαιρέσω τα αγκάθια απ' το ρόδο για να μη με "τσιμπάνε"...!

M.C.: Καλό καλοκαίρι και καλή επιτυχία σ' όλους σου τους στόχους...
Κ.Β.: Ευχαριστώ πάρα πολύ. Εύχομαι πολλές επιτυχίες και πολλές επισκέψεις στο Music Corner και να έχετε γενικότερα μια πολύ καλή ανταπόκριση...

BAR RESTAURANT CAFE
ΠΑΡΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (Βασ. Σοφίας) 210.7223784

*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας στην Βασ. Σοφίας, στο Μέγαρο Μουσικής (Bar-Restaurant-Cafe, τηλ. 210.7223784).
*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus C-3000 zoom
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.