O Νίκος Ζιώγαλας στο Μusic Corner...

Music Corner: Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Νίκος Ζιώγαλας: Πήγαινα σχολείο στη Βέροια, απ' όπου και κατάγομαι και εκείνη τη δεκαετία του '60 ως έφηβος έκανα το πρώτο μου group στο σχολείο. Παίζαμε τα rock τραγούδια των συγκροτημάτων εκείνης της εποχής, με πολύ πάθος, πολύ τρέλα αλλά με πολύ λίγες μουσικές γνώσεις.
Μοιράσαμε του ρόλους, εσύ θα μάθεις κιθάρα, εσύ τύμπανα, εγώ θα τραγουδάω. Η έκρηξη της μουσικής τη δεκαετία του 1960 ήταν πολύ έντονη. Για παράδειγμα εμείς, σε μια επαρχία μακριά από τα κέντρα που γεννιόταν αυτή η μουσική και χωρίς καμιά άλλη εικόνα παρά μόνο με κάτι δισκάκια 45άρια που ακούγαμε τότε, τα έφερναν κάτι φίλοι που τα ψάχνανε, κάποιοι που οι γονείς τους ήτανε μετανάστες και ερχόντουσαν το Πάσχα ή τις γιορτές και μας έφερναν και ακούγαμε.
Έτσι άκουσα για πρώτη φορά, το "Honky Tonk Woman" των Rolling Stones , σ' ένα πάρτυ που κάναμε. Είχε έρθει ένας φίλος και λέει δειλά, δειλά, να βάλουμε αυτό να το ακούσουμε; Είναι καινούργιο... Ε, κόλλησε το δισκάκι στο πικ-απ όλη τη νύχτα!
Δηλαδή στη κυριολεξία αυτή ήταν η μουσική κι αυτός ήταν ο λόγος που έφυγα από τη Βέροια και ήρθα στην Αθήνα, προσπαθώντας να μοιάσω στα είδωλα μου, σ΄ αυτούς που θαύμαζα τότε με αποτέλεσμα να μπω σ' ένα ταξίδι που προσπαθώντας να μοιάσω στους άλλους να ανακαλύπτω τον εαυτό μου.
Αυτή ήταν η αφορμή. Ύστερα στην Αθήνα κάναμε διάφορα group, τα "Άκαρα", που παίζαμε διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών της Κεντρικοδυτικής Μακεδονίας, αργότερα με το Σαββόπουλο και τους "Αχαρνείς", με τους "Σπυριδούλα", το '83 μ' ένα δικό μου συγκρότημα τους "Ερμαφρό" και από το '85 solo με μια δισκογραφία, που μέχρι σήμερα έχει φτάσει τους εννιά δίσκους.

Μ.C.: Άλλες συνεργασίες; Σε είχα δει παλιά με το Βασίλη Καζούλη...
N.Ζ.: Ναι και με τον Βασίλη τον Καζούλη, με τον Πορτοκάλογλου, με το Φάμελλο κ.α.
Τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα έκανα στενή παρέα με το Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα, τα δύσκολα χρόνια της μεταπολίτευσης, που λέω δύσκολα, γιατί έτσι ήταν τότε για μας που ήμασταν πολύ νέοι και είχαμε αρχίσει να δημιουργούμε πράγματα τα οποία όμως ήταν αδύνατον λόγο συνθηκών να προχωρήσουν, δεν υπήρχε κανείς που να ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Τότε υπήρχαν τα αντάρτικα, υπήρχαν τα απαγορευμένα τραγούδια, ο κόσμος τότε ήταν αλλού. Έτσι η δικιά μου γενιά βγήκε λίγο πιο καθυστερημένα και βγήκαμε στη δισκογραφία το 1985 και εγώ και πολλά άλλα παιδιά.

Μ.C.: Εξακολουθούσε να υπερισχύει το rock στις προτιμήσεις σου;
N.Ζ.: Βέβαια τότε ήμουνα, φουλ στα rock ακούσματα, πολύ παθιασμένος και δοσμένος αλλά άλλο το τι ακούς και με τι παθιάζεσαι κι άλλο όταν πας να γράψεις τι σου βγαίνει. Είναι λίγο διαφορετικά αυτά τα πράγματα.

Μ.C.: Η παραδοσιακή μουσική τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
N.Ζ.: Κοίταξε εγώ έχω αγαπήσει πολύ τα δημοτικά τραγούδια. Αρκεί να σου πω ότι έχω γεννηθεί σ' ένα χωριό στο οποίο μέχρι τα επτά μου χρόνια άκουγα μόνο παραδοσιακά τραγούδια, γιατί δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκεί. Όλοι στο σπίτι τραγουδούσαν παραδοσιακά, οι μπάντες που έπαιζαν, ορχήστρες από τα Γρεβενά... Θυμάμαι ότι έτρεχα πίσω από τους νταουλιέριδες, με μάγευε αυτό το όργανο και τους παρατηρούσα.

Μ.C.: Στο Γυάλινο που εμφανίζεσαι λες ένα τραγούδι παίζοντας νταούλι.
N.Ζ.: Ναι, το είχα πάντα στο μυαλό μου... Αν και δεν είχα παίξει ποτέ, ήμουν σίγουρος ότι ξέρω να παίζω... Χωρίς να έχω εξασκηθεί ποτέ! Πράγματι πήρα ένα νταούλι, το άφησα στο σπίτι περίπου δύο χρόνια, δεν το άγγιξα, και κάποια στιγμή είπα θα παίξω. Πάντως πέρα από την εξάσκηση που χρειάζεται το κάθε όργανο, την αίσθηση την έχω. Ήμουνα πίσω από το όργανο, πίσω από το ρυθμό. Αυτή λοιπόν, η παραδοσιακή μουσική ήταν και η πρώτη που άκουσα.
Μετά ήταν τα λαϊκά της δεκαετίας του '60, που μικρός στη Βέροια, σε μια πόλη που ανοικοδομήτο με τρελούς ρυθμούς, άκουγα τους τεχνίτες στις πολυκατοικίες, να τραγουδάνε τα λαϊκά του Αγγελόπουλου, του Νίκου Καζαντζίδη, του Άκη Πάνου.

Μ.C.: Αυτά είναι βαριά λαϊκά, αυτά επηρέασαν την τελευταία σου δουλειά;
N.Ζ.: Αυτά. Ο τελευταίος μου δίσκος ήτανε μια βουτιά σ΄ εκείνη την εποχή.

Μ.C.: Έχεις γράψει τους στίχους σε αρκετά κομμάτια που το θέμα έχει κοινωνικό προβληματισμό...
N.Ζ.: Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που γράφω τέτοιο στίχο και αυτό προέκυψε επειδή ασχολήθηκα με τέτοιου είδους τραγούδια. Δηλαδή, στους προηγούμενους δίσκους, κοινωνικό-πολιτικό στίχο δε έχω γράψει, έπαιρνα σαν αφορμή κάποια πράγματα και προέβαλλα την ερωτική τους πλευρά. Αυτός ο δίσκος έχει περισσότερο κοινωνικό, πολιτικό προβληματισμό.

Μ.C.: Εμένα πάντως το "Άχρηστα πράγματα" μου άρεσε πολύ.
N.Ζ.: Τώρα που το λες αυτό, μου έγραψαν μια κριτική σ' ένα περιοδικό και έτσι πολύ αβίαστα, αποφάσισαν για το δίσκο. Λέει ότι η στιχουργική είναι μία από τα ίδια. Καμία σχέση δεν έχει αυτή η δουλειά. Εντάξει εγώ γράφω τους στίχους, κοινές αναφορές θα υπάρχουν.

Μ.C.: Πάντως οι αναφορές rock είναι φανερές και δω...
N.Ζ.: Κοίταξε αν υπάρχουν κάποιοι που βάζουν ταμπέλα για το λαϊκό ή για το rock, εμένα δεν με απασχολεί καθόλου αυτό το πράγμα. Εγώ έχω αγαπήσει αυτές τις μουσικές και θέλω να παίζω μαζί τους, χωρίς κόμπλεξ. Ούτε με την παραδοσιακή μουσική έχω πρόβλημα, πάντα την αγαπούσα, το λαϊκό τραγούδι επίσης το αγαπώ, το ίδιο και τη rock μουσική. Έχω κάνει κάποιες μίξεις, κατά καιρούς, αυτή η τελευταία δουλειά, είναι μια ματιά πιο καθαρή στην εποχή. Αλλά με σημερινό προβληματισμό στο στίχο.
Στο μαγαζί, λέω δύο τραγούδια από το δίσκο αλλά ο κόσμος δεν μπορεί μόνο από αυτά να σχηματίσει άποψη και να καταλάβει τι είναι αυτός ο δίσκος.

Μ.C.: Θα κάνεις κάποιες εμφανίσεις μετά το Γυάλινο;
N.Ζ.: Ναι. Μόλις τελειώσουν οι εμφανίσεις μου εκεί θα μου δοθεί η ευκαιρία να παίξω σε διάφορους χώρους, που θα παρουσιάσω το σύνολο των τραγουδιών γιατί θέλω να τα κρίνει ο κόσμος. Περισσότερο ο κόσμος παρά οι ειδικοί. Γιατί ο κόσμος ακούει άδολα. Αυτό δεν σημαίνει ότι αν κάποιος έχει ειδικές γνώσεις δεν θα τον ακούσω αλλά θα ήθελα να ακούσω κάτι που θα με βοηθήσει να κάνω κάτι καλύτερο. Πες μου αν κάτι δεν σου αρέσει, αλλά πες μου και το γιατί.

Μ.C.: Στο μαγαζί, στις συναυλίες υπάρχει αμεσότητα με τον κόσμο;
N.Ζ.: Υπάρχουν κάποια πράγματα που λεω, κάποια σχόλια πριν αρχίσει ένα τραγούδι, για να προϊδεάσω τον κόσμο και χωρίς να πω τον τίτλο του τραγουδιού λέω το σχόλιο.

Μ.C.: Πως περνάτε στην τωρινή συνεργασία; Έμαθα ότι περνάτε όμορφα.
N.Ζ.: Γενικά η συνεργασία είναι πάρα πολύ καλή. Περνάμε πολύ καλά, αν και εγώ αυτά τα παιδιά δεν τα ήξερα, δεν ήξερα κανέναν.
Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με ανθρώπους που δεν τους ξέρω. Δηλαδή, απλά με πήρανε τηλέφωνο και είπα με κάποιο τρόπο αυτό θα είναι καλό. Δεν έπεσα έξω, είμαστε 17 άτομα εκεί και κάτι γίνεται.

Μ.C.: Έχεις κάνει συνεργασίες με πολύ κόσμο, είσαι ανοιχτός άνθρωπος;
N.Ζ.: Είμαι από αυτούς που έχουν κάνει τις λιγότερες συνεργασίες, πάντως δεν μπορώ να πω ότι είμαι ιδιαίτερα ανοιχτός άνθρωπος, αλλά θέλω να ακούσω τι μου προτείνει ο άλλος. Έχει προκύψει να τραγουδήσω με τον Μητροπάνο, τον Πορτοκάλογλου, που είμαστε και φίλοι, με το Φάμελλο, με τη Μουτσάτσου, με τη Γλυκερία. Αν μετρήσεις, είναι λίγες οι συνεργασίες.

Μ.C.: Είμαι όμως διαφορετικά είδη.
N.Ζ.: Ναι, αλλά το όμορφο και το αυθεντικό έχει διαφορετικά πρόσωπα. Τα όμορφα δεν είναι αποκλειστικά σε ένα φαινομενικά ωραίο πρόσωπο, μπορεί να τα βρεις και σε ένα πιο σκληρό πρόσωπο. Είναι υποκειμενική η ομορφιά, βγαίνει από την ψυχή.
Αν δεν είσαι ωραίος μέσα σου, τότε δε βγαίνει τίποτα. Η ομορφιά είναι κάτι που ακτινοβολεί από μέσα...

Μ.C.: Στο μαγαζί εμφανίζεσαι με κουστούμι.
N.Ζ.: Τι πάει να πει; Δεν έχεις δει τον Eric Clapton ή και τους Beattles με κουστούμι;
Οι rock καλλιτέχνες, που σέβονται τον εαυτό τους φοράνε και κουστούμι. Μου πήγαινε;

Μ.C.: Μια χαρά ήταν... (γέλια)
N.Ζ.: Παλιά φορούσα, είναι λίγο και σαν στολή, που τη φοράς κι αλλάζεις, είναι και η εποχή απ την οποία έχω επηρεαστεί για το δίσκο, έχω κι ένα πρόβλημα με τα χρώματα, δεν μπορώ να τα συνδυάσω καλά (πάλι γέλια).

Μ.C.: Σχεδιάζεις κάποιο δίσκο με παραδοσιακά τραγούδια, η "Βασιλική" ας πούμε είναι πολύ ωραίο κομμάτι...
N.Ζ.: Εδώ και χρόνια ετοιμάζω δίσκο με παραδοσιακά αλλά δεν έχει προκύψει κάτι ακόμα, δεν ξέρω γιατί. Υπάρχει υλικό, υπάρχουν όμως και ερωτήματα για τη μορφή της δουλειάς. Αν θα είναι διασκευή ή όχι, πειραματίζομαι πάνω σε κάποια πράγματα, αλλά ακόμα δεν ξέρω να σου πω. Μπορεί να γίνει κάτι σύντομα, μπορεί και όχι.

Μ.C.: Πηγαίνοντας πάλι πίσω στο χρόνο, να ρωτήσω για την εμπειρία να τραγουδήσεις με το Σαββόπουλο στους "Αχαρνείς".
N.Ζ.: Εμείς τότε ήμασταν μια χορωδία, εγώ, ο Χάρης Κατσιμίχας, ο Μανώλης Ρασούλης, ο Νίκος Παπάζογλου κάναμε τους καρβουνιάρηδες, ήταν μια καταπληκτική εμπειρία και βλέπω ότι όλοι εμείς που παίζαμε εκεί, όταν συναντιόμαστε πραγματικά είναι σα να συναντάμε ξανά παλιούς "συμπολεμιστές". Υπάρχει μια αλληλεγγύη, ήταν κάτι που μας χαρακτήρισε, γιατί όταν είσαι πολύ νέος και σου τυχαίνει να συμμετέχεις σε μια τέτοια δουλειά, σου αφήνει πράγματα να δουλεύεις για το μέλλον.

Μ.C.: Θα κάνεις περιοδεία μες το χειμώνα;
N.Ζ.: Ναι, είναι λίγο περίεργο αλλά αυτό κάνω μέσα στο χειμώνα. Γυρίζω την Ελλάδα και τραγουδάω, παίζω πιο πολύ απ ότι το καλοκαίρι.

Μ.C.: Είσαι συναυλιακός τύπος;
N.Ζ.: Η συναυλία είναι κάτι διαφορετικό από το μόνιμο στέκι. Είναι κάτι πιο προσωπικό, αλλά και πιο κουραστικό. Αν κάνεις συναυλία μόνος σου με το γκρούπ παίρνεις το βάρος της εμφάνισης συν το ταξίδι, συν αντίξοες συνθήκες, είναι πολύ δύσκολο. Ενώ το πρόγραμμα είναι πιο σταθερό. Κάθε μέρα παίζεις βέβαια διαφορετικά, αλλά οι κινήσεις που κάνεις, τα ηχητικά, οι φωτισμοί ως ένα βαθμό είναι ίδια.

Μ.C.: Παλιά, την εποχή που αναφέρεις στον καινούργιο δίσκο, έπαιζαν κάθε βράδυ.
N.Ζ.: Τότε τα πράγματα ήταν αλλιώς. Τώρα έχει συρρικνωθεί η νύχτα. Εμένα πάντως αυτή η αναφορά στην παλιά εποχή με γέμισε χαρά. Με έπιασε μια ωραία νοσταλγία, χωρίς να μου βγει κλάμα. Περισσότερο επικοινώνησα με αυτή τη δουλειά.
Είναι αναδημιουργία πάνω στο λαϊκό τραγούδι, ο στίχος νομίζω ότι είναι αρκετά καθοριστικός, γιατί όταν μιλάμε για τραγούδι μιλάμε για στίχο και δεν είναι κάποιος στίχος που κλαίει, πονάει αλλά ψάχνει να βρει πάντα μια έξοδο, να βρει ένα παράθυρο. Αυτά θα τα ακούσει ο κόσμος και όποιος ενδιαφέρεται για να δει τι έχει γίνει μέσα σ αυτή τη δουλειά. Εγώ μπήκα σε μια ατμόσφαιρα, ολοκληρωμένα, η δουλειά είναι ομοιογενής. Συνήθως εγώ έγραφα, αποσπασματικά, ένα ροκ, ένα λαϊκό, εδώ τώρα η έμπνευση είχε μία ροή, μια κατεύθυνση. Το έκανα με μεγάλη χαρά. Τα τραγούδια προέκυπταν σαν ξαφνιάσματα.

Μ.C.: Έγιναν σε μικρό χρονικό διάστημα;
N.Ζ.: Σχετικά ναι. Ενώ παράλληλα έγραφα κι άλλα τραγούδια ολοκλήρωνα κι αυτά.
Αυτά πάντως τα τραγούδια, αυτού του είδους τα λαϊκά τραγούδια είναι κόντρα στην εποχή, δε γράφονται. Μπορεί να μη γίνει αποδεκτό αυτό είναι ρίσκο.

Μ.C.: Αφού έχεις κάτι να πεις, το λες.
N.Ζ.: Ναι, κάνω κάτι με ειλικρίνεια, με αγάπη, και το προτείνω, τώρα αν παρεξηγηθεί κανείς ας με συγχωρέσει. Το θέμα είναι να έχουμε να προτείνουμε πράγματα, να επαναλαμβάνουμε τα παλιά λαϊκά; Όχι.
Έγραψα καινούργια τραγούδια, και τα τραγούδησα μόνος μου. Ήθελα να τα γράφω να τα πω και να κλείσω το μάτι σ αυτούς που ασχολούνται με το λαϊκό, κι αν παρεξηγηθώ τι να κάνω, εγώ το έκανα με καλή πρόθεση. Έτσι γράφονται τα τραγούδια, δεν είναι στημένα. Ορισμένα μου προκύψαν την ώρα που οδηγούσα.
Ευτυχώς είχα παρέα κι έγραφε!

Μ.C.: Ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη συνέντευξη και ευχόμαστε καλή πορεία στη νέα δουλειά.
N.Ζ.: Κι εγώ ευχαριστώ.

*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο "Cafe Polis".
*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus C-3000 zoom
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.

CAFE POLIS
"ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ"
BAR RESTAURANT CAFE
ΠΕΣΜΑΖΟΓΛΟΥ 5 (τηλ. 210.3249588)