Η Μαργαρίτα Ζορμπαλά στο Μusic Corner...

Music Corner: Επιστροφή με νέα τραγούδια μετά από ένα σεβαστό διάστημα απουσίας τριών χρόνων. Τόσο περίπου κάνατε να βγάλετε δίσκο με καινούργια τραγούδια. Σας έλειψε όλη αυτή η διαδικασία του studio, των καινούργιων ακουσμάτων;
Μαργαρίτα Ζορμπαλά: Αυτή η δουλειά ξεκίνησε πριν 1,5 χρόνο. Δεν γνωριζόμασταν με τον Νίκο τον Ζούδιαρη, μόνο ξέραμε και θαυμάζαμε ο ένας το άλλο σαν ονόματα. Κατά μία περίεργη σύμπτωση έτυχε η χρονική στιγμή που εγώ έψαχνα καινούριο υλικό, να κάνω σύγχρονα τραγούδια και εκείνος έψαχνε να κάνει για πρώτη φορά έναν ολοκληρωμένο δίσκο με γυναικεία φωνή. Η συνάντηση έγινε μέσω μιας κοινής μας γνωστής της Γιώτας Τσουκαλά η οποία συνδύασε τις επιθυμίες και των δυο μας και μας έφερε σε επαφή. Από την πρώτη συνάντηση υπήρξε άμεσα μια χημεία ανάμεσα σε μένα και τον Νίκο και ξεκινήσαμε αμέσως να δουλεύουμε. Αυτό το δίσκο λοιπόν τον δουλεύουμε 1,5 χρόνο τώρα, ψάξαμε πολύ τα τραγούδια, είχαμε κάποιες δυσκολίες, αλλά ταυτόχρονα όλη αυτή η διαδικασία ήταν πολύ δημιουργική. Ήταν ένα ταξίδι που ξεκίνησε με όνειρο και ευτυχώς συνεχίστηκε και τελείωσε με όνειρο. Πολλές φορές ξέρεις ξεκινάς με ένα όνειρο και καταλήγεις μακριά από αυτό...

MC: Έχω την εντύπωση πως αυτός ο δίσκος δίνει στην καριέρα σας έναν εντελώς καινούριο ήχο...
Μ.Ζ.: Αυτό ήταν το ζητούμενο. Ήθελα κάτι σημερινό, κάτι σύγχρονο. Αυτός ο δίσκος έχει πράγματι έναν διαφορετικό ήχο από τους προηγούμενους που έχω κάνει. Ήθελα επίσης ένα στίχο που να είναι κι αυτός σημερινός, να μιλάει τη γλώσσα των σύγχρονων ανθρώπων χωρίς όμως να απαρνιέται το παρελθόν ούτε και να "ακουμπάει" στο μέλλον... Αυτά τα στοιχεία πιστεύω πως υπάρχουν στο cd και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να βρω ένα καινούριο "μονοπάτι" στην ερμηνεία μου. Αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα γιατί όπως και να το κάνεις όταν τραγουδάς αρκετά χρόνια στο ίδιο στυλ, αποκτάς κάποιες "κακές συνήθειες", συγκεκριμένους τρόπους ερμηνείας. Ήθελα να πω τα τραγούδια με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ' ότι έχω συνηθίσει το κοινό μου και ταυτόχρονα αυτός ο τρόπος να είναι φυσικός, να παραμένει δικός μου.

MC: Όταν πρωτοακούσατε αυτό το υλικό, αυτά τα τραγούδια, σας φόβισαν καθόλου; Είναι ένας δρόμος μάλλον άγνωστος στα μέχρι σήμερα ερμηνευτικά σας ανοίγματα.
Μ.Ζ.: Με φόβισε πάρα πολύ. Υπήρξαν στιγμές που πραγματικά απελπιζόμουν γιατί δεν είναι εύκολο μετά από 20 χρόνια να τραγουδάς με έναν τρόπο και μετά να προσπαθείς να "σπάσεις" φόρμες και μονοπάτια ερμηνείας που έχεις συνηθίσει. Ξέρεις, δεν φοβόμουν πως θα δεχθεί ο κόσμος τη δουλειά. Φοβόμουν πως θα τα καταφέρω εγώ. Δεν ήξερα αν θα καταφέρω να πορευτώ σ' αυτό το νέο δρόμο. Κάποιες στιγμές στο studio ήταν πολύ δύσκολες. Έγινε πάρα πολύ δουλειά. Είναι πρώτη φορά που τραγούδησα τόσες πολλές ώρες στο studio γιατί τα πρώτα δείγματα δεν με ικανοποιούσαν. Κάποια τραγούδια χρειάστηκαν ακόμη και δέκα μέρες δουλειάς στο studio και επαναλήψεων, για να καταλήξω να πω πως είναι έτοιμα για το δίσκο.

MC: Ο Νίκος ο Ζούδιαρης πως είναι σαν συνεργάτης;
Μ.Ζ.: Κατ' αρχήν δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω χωρίς τη δική του βοήθεια. Ήταν καθοριστική η συμμετοχή του. Άλλωστε έχοντας γράψει τους στίχους και τη μουσική ήξερε απόλυτα το υλικό του. Πολλές φορές με οδήγησε και με βοήθησα να καταλήξω σε κάποια πράγματα. Επίσης με βοήθησαν οι ενορχηστρώσεις του Δημήτρη Μπαρμπαγάλα, στο να "ακουμπήσω" σ' αυτό το καινούριο δρόμο.

MC: Πάντως πρόκειται για τραγούδια που έχουν "βάθος" και με αυτή την έννοια χρειάζονται και "βάθος χρόνου" για να τα γνωρίσει ο κόσμος και να τα καταλάβει.
Μ.Ζ.: Συμφωνώ. Δεν είναι τραγούδια πρώτης ακρόασης. Δεν είναι όμως και απόμακρα. Θέλουν αρκετές ακροάσεις για να τα νιώσεις.

MC: Αυτό σημαίνει πως πλέον δεν σας ενδιαφέρει καθόλου αυτό που λέμε "σουξέ", οι πωλήσεις, η γρήγορη επιτυχία...
Μ.Ζ.: Έτσι κι αλλιώς εγώ ποτέ δεν ήμουν η τραγουδίστρια του "σουξέ"...

MC: Κι όμως κάποια στιγμή στην καριέρα σας πλησιάσατε λίγο τον πιο ποπ ήχο, τα τραγούδια που μπορούσαν και έγιναν γρήγορα επιτυχίες πρώτης ακρόασης.
Μ.Ζ.: Μιλάς για το "κάτι γίνεται"...

MC: Ναι, τον δίσκο με τον Αλέξη Παπαδημητρίου ή και τον επόμενο με τον Μαχαιρίτσα.
Μ.Ζ.: Ναι, δοκίμασα για λίγο στη ζωή μου και αυτά τα τραγούδια (γέλια). Σήμερα είμαι σε φάση που πραγματικά δεν με ενδιαφέρει τι θα πουλήσω. Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Δεν εννοώ βέβαια πως δεν με ενδιαφέρει, ας μη το αγοράσει και κανένας. Όχι, μακάρι να τον αγοράσουν πολλοί και να τον ακούσουν. Δεν είναι όμως αυτός ο στόχος. Θέλω στο εξής κάθε φορά να κάνω αυτό που μου αρέσει, αυτό που πιστεύω και να μην υπάρχουν καθόλου δεύτερες σκέψεις αν αυτό που κάνω θα αρέσει στον κόσμο κι αν θα πουλήσει. Αυτές οι σκέψεις έρχονται μετά την παραγωγή του δίσκου.

MC: Το θέμα όμως είναι πως σήμερα είναι τέτοιες οι εποχές που είναι δύσκολο ένας καλλιτέχνης να σκέφτεται "καλλιτεχνικά". Υπάρχει μια εταιρεία πίσω, που στόχο έχει το άμεσο κέρδος και αυτό αναγκάζει τους καλλιτέχνες να σκέφτονται πολύ και το εμπορικό κομμάτι μιας δουλειάς τους.
Μ.Ζ.: Σ' αυτό το δίσκο έχω αναλάβει πλήρως και την παραγωγή. Η εταιρεία ανέλαβε απλώς τη διανομή του δίσκου. Έτσι δεν έχω κάποιον να με "κυνηγάει" πως πρέπει αυτός ο δίσκος να πουλήσει και να φέρει τα λεφτά του πίσω.

MC: Ο "αλμυρός" τίτλος "Νερό κι αλάτι" πως επιλέχθηκε;
Μ.Ζ.: Από το ομώνυμο τραγούδι...

MC: Γιατί όμως εστιάσατε σ' αυτό το συγκεκριμένο τίτλο;
Μ.Ζ.: Μας άρεσε πολύ. Είναι ένας δυνατός τίτλος. Αυτός ο δίσκος έχει πολυμορφία. Δεν έχει κλειστά σύνορα. Είναι ανοιχτός ηχητικά και εκτός συνόρων της Ελλάδας. Ακουμπάει σε ακούσματα και άλλων πολιτισμών. Εμένα προσωπικά μου φέρνει την εικόνα της θάλασσας. Δεν έχει ορίζοντα, οι ορίζοντες είναι ανοιχτοί. Από την άλλη η θάλασσα έχει τρομερή ποικιλία και στο χρώμα και στην αγριάδα ή την ηρεμία της, έτσι ποικίλο είναι και το cd. Το "Νερό κι αλάτι" για μένα είναι μια θάλασσα. Άλλοι λένε πως είναι ένα δάκρυ. Ο καθένας βρίσκει ένα δικό του νόημα σε αυτό το τίτλο. Είναι πάντως μια ωραία φράση και σημαίνει και ωραία πράγματα, συμφιλίωση...

MC: Ξεκινήσατε με Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και άλλους κλασικούς συνθέτες, στη συνέχεια πήγατε σε πιο ποπ ήχους όπως είπαμε και πιο πριν, με Μαχαιρίτσα, Παπαδημητρίου, Λάκη Παπαδόπουλο, πήγατε σε ακόμη πιο ροκ με τον Μιτζέλο και τώρα έρχεστε σε ένα μείγμα ανατολής και δύσης, με τον Ζούδιαρη. Μοιάζετε να περνάτε διάφορες φάσεις μέσα στην καλλιτεχνική σας πορεία. Αυτές οι φάσεις εξαρτώνται περισσότερο από τη διάθεσή σας ή από τις ανάγκες των καιρών;
Μ.Ζ.: Αν μιλάμε για μέχρι πριν δέκα χρόνια ήταν όλα μαζί. Ήταν τα "θέλω" μου, η διάθεσή μου, οι ανάγκες της εποχής, ήταν όλα μαζί. Αν μιλάμε για τα τελευταία χρόνια, είναι πλέον απόλυτες επιλογές μου. Δηλαδή το "Καφενείο η Ελπίς" που έκανα στην Κύπρο και δεν έγινε πολύ γνωστό εδώ στην Ελλάδα, η "άκρη ενός φιλιού", το live "νύχτα μαγικιά" και το τελευταίο μου album, αποτελούν πολύ συνετές επιλογές, απολύτως δικής μου ευθύνης.

MC: Έχετε πάντως κάνει μια καριέρα με μεγάλο εύρος συνεργασιών. Θυμάμαι εκτός από τα παραπάνω και άλλες συνεργασίες με Σαββόπουλο, με Κηλαηδόνη, με Vollenweider... Δεν εστιάζατε ποτέ τελικά σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής!
Μ.Ζ.: Ναι και για αυτό κατά ένα μεγάλο μέρος ευθύνεται ο χαρακτήρας μου. Κατά κάποιο τρόπο βαριέμαι τα ίδια πράγματα και συνεχώς προσπαθώ να ανανεώνομαι με κάτι καινούριο. Αλλιώς νιώθω ότι αρχίζω να "πεθαίνω" δημιουργικά κι ότι η επανάληψη δεν με βοηθάει.

MC: Ξεκινήσατε με κλασικούς συνθέτες. Αισθάνεστε τυχερή γι' αυτό; Νιώθω ότι έχετε ακολουθήσει μια εντελώς διαφορετική πορεία. Άλλοι συνήθως ξεκινούν από αλλού, πιο χαμηλά και προσπαθούν να φτάσουν κάποια στιγμή να ερμηνεύσουν τραγούδια μεγάλων συνθετών όπως του Θεοδωράκη. Εσείς ξεκινήσατε κάπως "ανάποδα"...
Μ.Ζ.: Σίγουρα αισθάνομαι τυχερή. Ταυτόχρονα όμως ήταν τεράστιο το βάρος και το πως να συνεχίσεις, μετά από μια τέτοια αρχή. Ίσως να ήταν τελικά καλύτερα να ξεκινήσω κι εγώ πιο χαλαρά και να φτάσω στους μεγάλους δημιουργούς... Ξέρεις αν ξεκινήσεις έτσι, σε βαραίνει μετά και η ταυτότητα όλων αυτών των μεγάλων ονομάτων. Πολύ δύσκολα αυτή η ταυτότητα φεύγει από πάνω σου.

MC: Αισθάνεστε δηλαδή πως σας έχουν κολλήσει κάποια ταυτότητα κλασικής ερμηνεύτριας;
Μ.Ζ.: Νομίζω πως ναι. Έχω αυτή την αίσθηση πως με έχουν κατατάξει στο κλασικό κομμάτι της μουσικής μας.

MC: Κι αυτό είναι κάτι που θα θέλατε να το διώξετε από πάνω σας;
Μ.Ζ.: Από τη μία με τιμά, από την άλλη όμως δεν είμαι άτομο που μπορεί να περιοριστεί σε μια ταυτότητα.

MC: Το μυστικό της επιτυχίας που μένει και όχι της εφήμερης, κρύβεται μέσα σε σπουδές, σε ταλέντο, στη φωνή; Ή υπάρχουν τελικά άλλοι μηχανισμοί που αναδεικνύουν και τελικά στηρίζουν έναν καλλιτέχνη;
Μ.Ζ.: Η διαχρονική επιτυχία ξεκινάει από το βασικό. Να έχεις ταλέντο. Αν δεν έχεις δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Η μόρφωση τόσο στη μουσική όσο και στο τραγούδι είναι κατά τη γνώμη μου απαραίτητη. Επίσης χρειάζεται πολύ δουλειά. Να ακούς, να δοκιμάζεις πράγματα, να περνάς από διάφορους μουσικούς χώρους. Για μένα ήταν σχολή το γεγονός πως τραγούδησα σε πολλούς διαφορετικούς χώρους. Επίσης παίζει μεγάλο ρόλο στο επάγγελμά μας και η τύχη.

MC: Θα αλλάζατε κάτι στην καριέρα σας;
Μ.Ζ.: Όχι δεν θα άλλαζα, αν και μερικές στιγμές ίσως θα προτιμούσα κάποιες κινήσεις μου να λείπουν από την καριέρα μου. Μέσα όμως και από τα λάθη μας, από κάποιες λανθασμένες επιλογές, πιστεύω ότι μαθαίνουμε, ωριμάζουμε και το ότι αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε πολύ ώριμο και ξεκάθαρο στάδιο, πιστεύω πως το χρωστάω και στα λάθη μου.

MC: Είστε άνθρωπος που μετανιώνει; Κάνετε την αυτοκριτική σας;
Μ.Ζ.: Κάνω πολύ αυτοκριτική, αρκετές φορές μάλιστα βασανίζοντας τον εαυτό μου. Δεν μετανιώνω όμως. Μπορεί πάνω στα νεύρα μου να θυμώσω με κάτι που έκανα λάθος, αλλά όταν είμαι σε ήρεμη και νηφάλια κατάσταση δεν μετανιώνω για τίποτα.

MC: Έλεγα πριν ότι έχετε ακολουθήσει μια πορεία αντίθετη από τα συνηθισμένα ξεκινώντας με μεγάλους δημιουργούς. Ακολουθήσατε όμως και αντίθετη πορεία από αυτό που συνηθίζεται ως προς τον τόπο που ζείτε. Φύγατε από την Ελλάδα και πλέον ζείτε στην Κύπρο. Συνήθως οι καλλιτέχνες κάνουν το αντίθετο!
Μ.Ζ.: Αυτό έχει γίνει για προσωπικούς λόγους, αφού πλέον ζω με έναν άνθρωπο στο πλευρό μου που είναι Κύπριος. Επιλέξαμε να μείνουμε εκεί.

MC: Το ότι ζείτε στην Κύπρο, δεν έχει επηρεάσει την καριέρα σας;
Μ.Ζ.: Σίγουρα, για να κάνεις καριέρα στο τραγούδι πρέπει να είσαι στην Αθήνα. Όμως εγώ δεν κάνω πια καριέρα. Το έχω αποδείξει άλλωστε ότι δεν είμαι πλέον επαγγελματίας στο χώρο, ούτε πρωταθλητισμό κάνω. Κάνω αυτά που μου αρέσουν, αυτά που με γεμίζουν εμένα προσωπικά.

MC: Ωστόσο και στην Κύπρο έχετε κάνει σημαντικές δουλειές.
Μ.Ζ.: Ναι και στην Κύπρο έχω κάνει πολύ ωραίες δουλειές και πιστεύω πως έχω αγαπηθεί πολύ εκεί. Είμαι το αγαπημένο τους παιδί. Μπορεί να παίζει ρόλο και αυτό που είπες πριν, ότι ενώ όλοι οι Κύπριοι καλλιτέχνες φεύγουν για να κάνουν καριέρα στην Ελλάδα, εγώ προτίμησα να φύγω από την Ελλάδα και να μείνω μόνιμα εκεί. Νομίζω αυτό το εκτιμούν στη Κύπρο.

MC: Ανάμεσα στα άλλα έχετε σπουδάσει και υποκριτική! Ήταν ένα μεράκι, ένα κρυφό σας όνειρο;
Μ.Ζ.: Στα πολύ αρχικά μου στάδια στο τραγούδι, ένιωσα ότι δεν μου έφτανε να βγαίνω απλώς μπροστά σε ένα μικρόφωνο και να τραγουδάω. Είμαι τραγουδίστρια των ζωντανών εμφανίσεων και πιστεύω πως είμαι πολύ καλύτερη στα live. Με ενδιαφέρει πολύ η επαφή με τον κόσμο, αυτή η ανταλλαγή ενέργειας. Πραγματικά πιστεύω ότι στις ζωντανές εμφανίσεις μου "ανθίζω"! Με ενδιέφερε πολύ λοιπόν η σκηνή και ήθελα μια βοήθεια σκηνικής παρουσίας. Γι' αυτό πήγα τότε στη Δραματική. Βέβαια μπαίνοντας στη Δραματική και αρχίζοντας να δουλεύω κάποια θεατρικά κείμενα, ένιωσα ότι με ενδιαφέρει και αυτός ο χώρος. Έτσι μετά από κάμποσα χρόνια έπαιξα και σε δύο παραστάσεις και σε ένα σήριαλ. Το θέατρο συνεχίζει ακόμη να με ενδιαφέρει. Στην Κύπρο είχα μάλιστα κάποιες προτάσεις να παίξω στο θέατρο, αλλά τις απέρριψα επειδή ένιωθα πως δεν μπορώ να σηκώσω συγχρόνως δύο διαφορετικά πράγματα. Όνειρό μου είναι κάποια στιγμή να συνδυάσω και το θέατρο και το τραγούδι μαζί. Πιστεύω πως αυτή θα είναι η κορυφαία στιγμή της πορείας μου.

Η Μαργαρίτα Ζορμπαλά με τον Νίκο Ζούδιαρη...

MC: Έχετε δει τελευταία κάποιες παραστάσεις;
Μ.Ζ.: Δυστυχώς έχω προλάβει να δω μόνο μία, το "Proof". Ένα σύγχρονο έργο που μου άρεσε τελικά πολύ.

MC: Η ιστορία με το Ιράκ, τι συναισθήματα σας άφησε;
Μ.Ζ.: Πολλά, αλλά το κυρίαρχο συναίσθημα είναι θυμός. Ήταν σαν να αφορούσε εμένα προσωπικά. Σαν να καταπατούσαν τη δική μου ελευθερία. Το πήρα πολύ προσωπικά...

MC: Οι συναυλίες είναι τελικά το "νερό κι αλάτι" ενός καλλιτέχνη... Εσείς ετοιμάζετε κάτι;
Μ.Ζ.: Ναι, συζητάμε για κάποιες καλοκαιρινές συναυλίες. Την τελευταία μου δουλειά θα προτιμούσα να την παρουσιάσω σε κλειστούς, μικρότερους χώρους, αλλά ο δίσκος καθυστέρησε να βγει και έτσι οι προθεσμίες χάθηκαν...

*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.