Το επώνυμό του μαρτυρά πως η μουσική "κύκλωνε" τη ζωή του από πολύ μικρό παιδί. Εν τούτοις ο Λευτέρης Καρβέλας, ανιψιός του ανατρεπτικού συνθέτη και τραγουδιστή Νίκου Καρβέλα, δεν ήταν ποτέ απ' τα παιδιά που κρατούσαν μια χτένα για μικρόφωνο και τραγουδούσαν μπροστά στο καθρέφτη τους. Το μικρόβιο εκδηλώθηκε στα δεκαέξι του χρόνια, παρόλο που τα ερεθίσματα ζούσαν στο υποσυνείδητο του πολλά χρόνια πριν. Ήταν την εποχή που ξεκίνησε να παίζει κιθάρα, ενώ λίγο αργότερα ανέλαβε το ρόλο του lead guitarist σε κάποιο συγκρότημα φίλων. Μετά το Κολλέγιο Αθηνών, η συνέχεια της προσωπικής του ιστορίας τον οδηγεί στην Αμερική για σπουδές οικονομικών. Αν και μας εξομολογήθηκε ότι ποτέ δεν ένιωθε σίγουρος γι' αυτή την απόφαση, δεν είχε καταλάβει ακόμα ότι η μουσική θα ήταν εκείνη που θα του φανέρωνε την οδό της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας. Όταν πλέον το συνειδητοποίησε, αποφάσισε να δώσει στα όνειρά του τη κατάλληλη τροχιά: "Το σκέφτηκα πάρα πολύ σοβαρά για τρεις μήνες. Ξαφνικά ξύπνησα ένα πρωί και είπα στον ευατό μου: "Ή θα μείνεις στο πανεπιστήμιο που είσαι ή θα προσπαθήσεις να μπεις σε κάποιο μουσικό πανεπιστήμιο". Με δέχτηκαν στο Berklee College of Music της Βοστώνης και σιγά - σιγά όλα πήραν το δρόμο τους..."

Έχω την εντύπωση πως θα μπορούσε να ζήσει άνετα στις Ηνωμένες Πολιτείες και να ενσωματωθεί χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες στις "συνήθειές" της. Με εκπλήσσει που μου απαντά ότι προτιμά περισσότερο τον τρόπο ζωής την Ελλάδα, αν και μου τονίζει ότι νιώθει καλά όταν μπορεί να είναι δημιουργικός, ανεξάρτητα από τον γεωγραφικό χώρο στον οποίο βρίσκεται. Παρόλα αυτά, σπεύδω να τον ρωτήσω ποια είναι η ομορφότερη ανάμνηση που έχει κρατήσει στο νου από τα χρόνια της παραμονής του στη Βοστώνη και εκείνος μου απαντά: "Η αίσθηση του να μαθαίνεις. Η Βοστώνη είναι μια ολόκληρη πανεπιστημιούπολη και υπήρχαν ερεθίσματα για να μάθεις όπου και να κοιτούσες. Όπως στην Ελλάδα βλέπεις ανθρώπους να περπατάνε στους δρόμους, εκεί αντικρύζεις μουσικούς με μπάσα, κιθάρες και σαξόφωνα στη πλάτη τους. Γι' αυτό όταν ερχόντουσαν στιγμές που κουραζόμουν απ' το διάβασμα, έκανα μια βόλτα στους διαδρόμους του πανεπιστημίου και όταν έβλεπα άτομα να μελετούν, έλεγα: "Tι κάνω τώρα εγώ; Πάμε πάλι πίσω να διαβάσουμε". Η περιοχή, το πανεπιστήμιο και το περιβάλλον σε κινητοποιούσε να θες να μάθεις, εφόσον το είχες μέσα σου βέβαια. Αυτό το θυμάμαι με πολλή ομορφιά και η αλήθεια είναι ότι μου λείπει αρκετές φορές..."

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του δημιουργεί το δικό του συγκρότημα και το ονομάζει "The L.C Band", εμπνευσμένο από τα αρχικά του ονόματός του. Με αυτό τον τρόπο του δίνεται η ευκαιρία να γράψει τις δικές του συνθέσεις (από blues μέχρι jazz μουσική) και να τις παρουσιάσει μέσα από ζωντανές εμφανίσεις σε bars και clubs της Βοστώνης. Τέσσερα χρόνια μετά αποφοιτεί ως αριστούχος με πτυχίο Guitar Performance, αλλά οι πρώτες επιδιώξεις για την είσοδό του στην δισκογραφία είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, όταν η μουσική είχε ήδη ξεπεράσει τα στενά όρια ενός αγαπημένου χόμπι. Τελικά οι προσπάθειες ευοδώθηκαν όταν εγκατάσταθηκε μόνιμα στην Ελλάδα πριν πέντε χρόνια, αφού λίγο καιρό αργότερα υπογράφει το πρώτο δισκογραφικό του συμβόλαιο. Το φετινό καλοκαίρι ο Λευτέρης Καρβέλας μας συστήνεται με το cd - single "Τίποτα δεν είναι όπως παλιά" που ποζάρει πλέον στα ράφια των δισκοπωλείων με την ετικέτα της SONY - BMG.

M.C.: Ένα δείγμα από τη πρώτη δισκογραφική σου δουλειά κυκλοφόρησε το περασμένο Ιούνιο. Είναι ένα όνειρό σου που έγινε πραγματικότητα;
Λ.Κ.: Το ήθελα πολύ και σαφώς είναι ένα πρώτο βήμα. Το "όνειρο" είναι μια πολύ μεγάλη εικόνα: Να βγει με το καλό η ολοκληρωμένη δισκογραφική μου δουλειά, ο κόσμος να αγκαλιάσει τη μουσική μου, να αποκτήσω το κοινό μου… Όμως είμαι ακόμα στην αρχή και προχωράω με βήματα σταθερά. Σαφώς και είμαι ευχαριστημένος αλλά δεν μένω εδώ πέρα. Υπάρχουν ακόμα πολλά που πρέπει να γίνουν.

M.C.: Αν ήσουν ένας απλός ακροατής, γιατί θα αγόραζες τη πρώτη δισκογραφική σου προσπάθεια;
Λ.Κ.: Το άκουσμά του είναι ειλικρινές. Δεν έχει δημιουργηθεί με σκοπό "πάμε να τα πάρουμε όσο μπορούμε". Επίσης πιστεύω ότι συνδυάζει κάποια δυτικά στοιχεία που συγχρόνως τα ακούμε και δεν τα ακούμε εδώ στην Ελλάδα. Γενικά νομίζω ότι έχει γερές μελωδίες, γιατί ο ήχος σου γεμίζει το αυτί. Δεν κατηγοριοποιώ τη μουσική, γιατί για μένα υπάρχουν τραγούδια καλά και τραγούδια κακά, ό,τι κι αν είναι αυτό που ακούω. Πιστεύω ότι είναι καλά τραγούδια, ότι έχουν πυγμή και ο ήχος είναι μεστός. Νομίζω ότι είναι κάτι το οποίο το νιώθεις όταν το ακούς...

M.C.: Θεωρείς πως σήμερα υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος για νέα πρόσωπα που θέλουν να εκφράσουν τη προσωπική τους αισθητική στα μουσικά μας πράγματα;
Λ.Κ.: Στην Ελλάδα είναι περίεργο γιατί δεν νομίζω πως αυτή η κατάσταση με τα μαγαζιά συμβαίνει σε άλλη χώρα. Κάθε μέρα εμφανίζεται και ένας καινούργιος τραγουδιστής που υπάρχει μόνο για μερικούς μήνες, ενώ τα πιο πολλά μαγαζιά τείνουν προς σε ένα συγκεκριμένο άκουσμα. Υπάρχουν και οι μικρές μουσικές σκηνές αλλά μακάρι να υποστηριζόταν πιο πολύ - και δεν εννοώ την εναλλακτική μουσική σκηνή, αλλά όχι μόνο το λαϊκό άκουσμα όπως το γνωρίζουμε. Δεν είναι πως δεν μου αρέσει, αλλά σίγουρα υπάρχουν και άλλα πράγματα. Ακούω από νεολαία και από μεγάλους ανθρώπους πόσο χαίρονται όταν ακούνε ένα "φρέσκο" άκουσμα, ένα άκουσμα που δεν αισθάνεσαι ότι είναι "μία από τα ίδια". Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που προσπαθούν να βοηθήσουν νέους ανθρώπους και αυτό είναι θετικό, αλλά δεν είναι εύκολο να βρεθεί ο τρόπος για να εκφραστείς ελεύθερα.

M.C.: Εσύ σε ποιους χώρους προτιμάς να βρίσκεσαι και να τραγουδάς;
Λ.Κ.: Δεν είναι ο χώρος, είναι ο τρόπος που στήνεται ένα πρόγραμμα. Μπορεί σε κάποιο χώρο να εμφανιζόταν πέρυσι ένα λαϊκό σχήμα, αλλά την επόμενη χρονιά να στηθεί κάτι άλλο με διαφορετικούς ανθρώπους και να αποκτήσει μια τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα. Για παράδειγμα, το χειμώνα θα είμαι στο "Βοτανικό" με τη Δέσποινα Ολυμπίου, το Δημήτρη Κοργιαλά, τους Going Through και την Άννα Βίσση: Είναι ένα πρωτότυπο σχήμα και, τουλάχιστον εμένα ως ακροατής, θα μου τραβούσε το ενδιαφέρον. Αυτό που συνειδητοποιώ είναι ότι πρέπει να προσπαθείς να εντάξεις αυτό που έχεις να δώσεις μέσα στο πλαίσια της ελληνικής πραγματικότητας. Αντίθετα, στην Αμερική θα πρέπει πρώτα να σκεφτείς τι θέλει το κοινό...

M.C.: Με ποια εφόδια πρέπει να πορεύεται ένας τραγουδιστής; Θεωρείς πως η γνώση είναι πιο ισχυρή απ' το ταλέντο;
Λ.Κ.: Το ταλέντο είναι πολύ σημαντικό αλλά πρέπει να το εξασκήσεις. Από 'κει και πέρα πιστεύω πως είναι σωστό κάποιος να ξέρει τι κάνει σε ο,ποιοδήποτε τομέα της ζωής του. Είμαστε στη μουσική γιατί θέλουμε να βγούμε εξώφυλλο σε ένα περιοδικό και να μας τη "πέσουν" πέντε γυναίκες παραπάνω ή γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε; Υπάρχουν άτομα που συναντώ και είναι χρόνια στο χώρο και μου εύχονται όλοι "καλό κουράγιο". Κάτι θα ξέρουν... Αν το κίνητρό σου δεν είναι "αγνό" και δεν υπάρχει αγάπη γι' αυτό που κάνεις, κάποια στιγμή θα ξεφτίσει. Πρέπει να μην επαναπαύεσαι και να προκαλείς συνεχώς τον εαυτό σου...

Μου μιλάει για τα πρόσωπα της μουσικής του μυθολογίας και δηλώνει θαυμαστής του Jimi Hendrix, των Radiohead και του Sting. Το θεωρώ λίγο εώς πολύ αναμενόμενο, λόγω της ηλικίας, των σπουδών και των μουσικών του επιρροών. Αντίθετα, μου προκάλεσε εντύπωση το ενδιαφέρον που δείχνει για τους ελληνικούς λαϊκούς δρόμους: "Μου αρέσει πολύ η ελληνική μουσική και από τότε που εγκαταστάθηκα μόνιμα στην Ελλάδα, άρχισα να ακούω λαϊκά τραγούδια. Είχα πάει στη συναυλία που έγινε φέτος προς τιμή της Βίκυς Μοσχολιού και μ' άρεσε πάρα πολύ. Ξέρεις, γράφω και λαϊκά τραγούδια! Απλά επειδή δεν έχω μεγαλώσει με αυτά τα ακούσματα, τα μαθαίνω και τα ανακαλύπτω τώρα..." Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην τον ρωτήσω αν φαντάζεται τον εαυτό του να ερμηνεύει κάποια στιγμή λαϊκά τραγούδια, αλλά ο ίδιος μου διευκρινίζει πως δεν μπορεί να ξέρει τι θα του φέρει το μέλλον. Πάντως στην ολοκληρωμένη δισκογραφική του δουλειά - της οποίας η κυκλοφορία αναμένεται κάπου μέσα στο χειμώνα - δεν θα συμπεριλαμβάνονται τέτοιου είδους μουσικά μονοπάτια, παρόλο που του επισημάνω πως δεν είναι ουκ ολίγες οι πρώτες δισκογραφικές δουλειές νέων παιδιών που εμπεριέχουν όλα τα ακούσματα της εποχής.

Αν ωστόσο νομίζετε πως δεν είναι η πρώτη φορά που έχετε δει το όνομά του σε κάποια δισκογραφική δουλειά, δεν κάνετε λάθος. Ο Λευτέρης Καρβέλας συμμετείχε στο δίσκο της Άννας Βίσση "Παράξενες εικόνες", τόσο στη σύνθεση και στους στίχους όσο και στο τομέα της παραγωγής και της ενορχήστρωσης. Του ζητάω να μου μιλήσει γενικότερα για τις δύο τελευταίες του ιδιότητες και εκείνος μου εξηγεί: "Όταν επιμελείσαι τη παραγωγή και την ενορχήστρωση, το πακέτο είναι πιο ολοκληρωμένο. Είναι σαν να έχεις μια ωραία γυναίκα ή έναν ωραίο άνδρα και να σκέφτεσαι πώς θα τον ντύσεις, κάτι που στο τελικό αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον το 50%. Βλέπεις ανθρώπους που είναι ωραίοι αλλά όταν τους βάφεις και τους ντύνεις προσεγμένα, γίνονται ξαφνικά πάρα πολύ ωραίοι. Αντίθετα, μπορείς εύκολα να καταστρέψεις ένα τραγούδι με την ενορχήστρωση..."

Μετρά συνεργασίες με το Χρήστο Δάντη, το Γιώργο Δημητριάδη αλλά και την Ελισάβετ Καρατζόλη στη μουσική σκηνή του "Συρμού" μόλις τη περασμένη χρονιά. Η πρώτη του επαγγελματική συνεργασία εντός συνόρων πραγματοποιήθηκε πριν μερικά χρόνια στα "Αστέρια" δίπλα στην Άννα Βίσση και στο Νίκο Καρβέλα. Μου ακούγεται λίγο - πολύ ως μια "οικογενειακή υπόθεση", γι' αυτό και με κεντρίζει η ιδέα να τον ρωτήσω πώς βίωσε μια τέτοια εμπειρία. Εκείνος σπεύδει να μου πει: "Η Άννα και ο Νίκος είναι επαγγελματίες και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Όπως φέρονταν σε κάθε μουσικό, έτσι αντιμετώπιζαν και μένα. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία να παίζεις με ένα τόσο μεγάλο όνομα και με όλους τους υπόλοιπους μουσικούς σε ένα μαγαζί σαν τα "Αστέρια". Γενικά οι ώρες πάνω στη σκηνή ήταν μια μεγάλη εμπειρία. Κάθε εμπειρία, είτε θετική είναι είτε αρνητική, σου προσφέρει. Το θέμα είναι εσύ τι κερδίζεις από αυτό που ζεις..."

Ένα απ' τα τελευταία πράγματα που είχα περιέργεια να τον ρωτήσω είναι πόσο έτοιμος είναι να αντιμετωπίσει τα κακόβουλα σχόλια που προκύψουν, πριν προβούν καν στην ακρόαση της πρώτης δισκογραφικής του προσπάθειας, απλά και μόνο επειδή βρίσκεται στη θέση να έχει ένα πολύ σημαντικό επίθετο στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού. "Δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους, είναι ο κανόνας του παιχνιδιού" μου αναφέρει αρχικά. "Βέβαια κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές, τη θετική και την αρνητική. Υπάρχουν άνθρωποι που σχημάτισαν άποψη πριν ακόμα με γνωρίσουν και ακούσουν τη μουσική μου. Όμως πιστεύω ότι δίνω το δικό μου στίγμα και αργά ή γρήγορα αυτό θα φανεί..."

* Ποια νέα πρόσωπα θέλετε να φιλοξενήσουμε στη στήλη μας; Περιμένω τις δικές σας προτάσεις στο k.mathioudaki@musiccorner.gr

* Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας στην Βασ. Σοφίας, στο Μέγαρο Μουσικής (Bar-Restaurant-Cafe, τηλ. 210.7223784).