Εδώ και αρκετό καιρό, κάθε αναφορά στο Νίκο Καρβέλα έχει να κάνει περισσότερο με "διάσημες" κόντρες του ή την προσωπική του ζωή παρά με αυτό για το οποίο τον ξέρουμε, δηλαδή την μουσική. Τώρα όμως έχει κυκλοφορήσει ένα νέο δίσκο με 13 τραγούδια και τον ντίτλο "Τρακτέρ" και είναι καιρός να εστιάσουμε στους στίχους και τη μουσική που αυτός περιέχει.

Από μουσική λοιπόν, ο Νίκος Καρβέλας ήταν πάντα ένας πραγματικός "χαμαιλέοντας": όσο εύκολα μπορούσε να γράψει μια λαϊκο-ποπ επιτυχία, το ίδο εύκολα μπορούσε να ξεσηκώσει τους Beach Boys ("Καλοκαιρινές διακοπές") ή τον Jerry Lee Lewis και τον Little Richard ("Θεία Λόλα", "Εσώρουχα" κλπ). Στο "Τρακτέρ" εστιάζει πιο πολύ στο ροκ ήχο, από τη δεκαετία του 1970 ως το εναλλακτικό ροκ του σήμερα και έχει πολύ ενδιαφέρον το παιχνίδι ..."βρείτε την επιρροή".

Για παράδειγμα, το εναρκτήριο "Η Νέα Γενιά" θυμίζει Dandy Warhols (οπότε και λίγο Stones) και στη συνέχεια έχουμε Red Hot Chili Peppers, Rage Against The Machine, Pink Floyd, Talking Heads, John Lennon κ.ο.κ.. Όπως καταλαβαίνετε, ο δίσκος έχει αρκετή ποικιλία η οποία στηρίζεται και από την παραγωγή και τις ενορχηστρώσεις που είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Αξοσημείωτο επίσης το ότι ο Νίκος Καρβέλας παίζει όλα τα όργανα πλην ντραμς στο "Η λύση". Τώρα, το που σταματάει η "επιρροή" και που ξεκινάει το "ξεπατίκωμα" είναι ένα σημείο που σηκώνει αρκετή κουβέντα και δεν αφορά μόνο το "Τρακτέρ". Αρκεί να γνωρίζετε ότι αν ακούτε ροκ, το "Τρακτέρ" θα σας θυμίσει διάφορα πράγματα από τη δισκοθήκη σας ή το MP3 player σας. Αν πάλι δεν ακούτε ροκ, τότε μάλλον αυτός ο δίσκος δεν είναι για εσάς.

Το σημείο ωστόσο που θα σηκώσει την περισσότερη συζήτηση δεν είναι η μουσική αλλά οι στίχοι καθώς ο δίσκος περιέχει τα , "Η λύση", "Κουφαλίτσες" και "Ποιος φοβάται τον Πάσσαρη", ήδη γνωστά από το CD-single "Ποιος φοβάται τον Πάσσαρη" ενώ και τα υπόλοιπα τραγούδια έχουν ως επί το πλείστον κυρίως προκλητική θεματολογία: επιθέσεις στην θρησκεία, στους αγρότες, τους διαπλεκόμενους, τους ψηφοφόρους, τους ...διαιτολόγους κι ένα τραγούδι αγάπης για να σπάσει λίγο ο πάγος. Προφανώς δεν θα βρείτε κάποιο τραγούδι για να αντικαταστήσει τις "Καλοκαιρινές Διακοπές" στα πάρτυ σας αλλά ίσως οι νεότεροι (που λογικά είναι και το target group - εξάλλου κι ο ίδιος ο Νίκος Καρβέλας ομολογεί μια "ταύτιση σουρεαλιστική" με τη νέα γενιά) να βρουν κάτι καινούριο να γράφουν στα θρανία.

Προφανώς κάποιοι θα εξαναστούν με τη θεματολογία και άλλοι θα συφωνήσουν. Άλλοι θα σκεφτούν "καλά τα λέει" και άλλοι θα αναλογιστούν τον πρώτερο "ανέντιμο" βίο του Νίκου Καρβέλα (Je t'aime, Ο σκύλος μου είναι gay κλπ) και θα τον χλευάσουν. Άλλοι θα δουν τους στίχους ως μια σοβαρή προσπάθεια να δούμε την αλήθεια κατάματα, μακριά από τα συνήθη έθιμα της ελληνικής ποπ και άλλοι θα τους απορρίψουν ως κενή συνθηματολογία. Και άλλοι πάλι θα τους υιοθετήσουν σαν συνθηματολογία! Στα αυτιά του γράφοντος όμως, το πρόβλημα δεν έγκειται τόσο στο περιεχόμενο, για το οποίο ο καθένας θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, όσο στον τρόπο που προσπαθεί να το περάσει. Γιατί ο όρος "πολιτικό" σε ένα "πολιτικό τραγούδι" δεν πρέπει να μειώνει τον όρο τραγούδι και οι στίχοι εξακολουθούν να παραμένουν στίχοι. Και αυτό είναι ένα γνώρισμα που διέκρινε το καλό πολιτικό τραγούδι, από τον Woody Guthrie και το Σαββόπουλο μέχρι τα πρωτοπαλίκαρα του punk (Clash, Sex Pistols) και τους Rage Against The Machine (σημείο αναφοράς εδώ) στα καλά τους. Με το "Τρακτέρ" είναι περισσότερο σαν να διαβάζουμε ένα blog παρά σαν να ακούμε κάτι με μέτρο, ρυθμό, ομορφιά. Ως συνέπεια, ακόμα και οι καλές μελωδίες να δυσκολεύονται να σηκώσουν τους στίχους που στριμώχνονται πάνω τους. Σίγουρα θα υπήρχε κάποιος καλύτερος τρόπος να εκφραστούν όλα όσα ο συνθέτης είχε κατά νου, χωρίς να ακούγεται σαν να κρυφακούμε συζήτηση στο διπλανό τραπέζι της καφετέριας, σωστά; Και αν πάλι το μήνυμα είναι πιο σημαντικό από το μέσο, δεν θα έπρεπε τόσο σοβαρά θέματα, όπως το πολιτικό σκηνικό, η ανεργία, ο Πάσσαρης και η διαπλοκή να έχουν υποστεί λίγο μεγαλύτερη ανάλυση;

Κι ένα παράδοξο: αν η Γη είναι το μεγαλύτερο "στρατόπεδο συγκέντρωσης", πώς κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος; Κυκλοφόρησε όμως και είναι σίγουρο ότι οι συζητήσεις για το δίσκο θα είναι ίσες ή και περισσότερες με τις ακροάσεις και ίσως το ίδιο διασκεδαστικές. Και αν περιμένατε ένα δίσκο, το νέο δίσκο του Νίκου Καρβέλα, να περάσει απαρατήρητος, μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείτε. Ο δημιουργός του φρόντισε γι' αυτό...

... Η ποικιλία στους ήχους χωρίς να χάνεται η ροκ ταυτότητα του δίσκου, το μπητλικό ρεφραίν του "Πότε θα χαλάσει ο καιρός", τα δυνατά riffs στα περισσότερα κομμάτια ...

"Όλοι είσαστε βαράτε με κι ας κλαίω,
Όλοι είσαστε όπως σας το λέω
Μια τους βρίζετε την άλλη τους ψηφίζετε
Μια τους αποθεώνετε, την άλλη τους σταυρώνετε
Άντε και Καλά Χριστούγεννα παιδιά,
Άντε και του χρόνου πάλι
Με τα τρακτέρ ξανά στην Εθνική Οδό
Να κωλοτρίβεστε για κάνα ψίχουλο"...

(στίχοι: Νίκος Καρβέλας - "Τρακτέρ")

Τίτλος CD
"ΤΡΑΚΤΕΡ"
Εταιρεία: PAN-VOX
Είδος: CD