Όταν έχω στα χέρια μου τον καινούριο δίσκο ενός καλλιτέχνη, πρώτα εξετάζω τους συντελεστές - δημιουργούς και συνεργάτες - και ύστερα ακούω τα τραγούδια προσεκτικά και υπομονετικά ώστε να σχηματίσω άποψη...

Το "Μαζί χωριστά" λοιπόν δίνει τις καλύτερες υποσχέσεις, καθώς συναντάμε το Μιχάλη Χατζηγιάννη ο οποίος έχει την επιμέλεια παραγωγής, υπογράφει τη μουσική όλων των κομματιών, συμμετέχει ερμηνευτικά σε ένα τραγούδι και κάνει δεύτερες φωνές και φωνητικά σε αρκετά από τα υπόλοιπα (χαρά στο κουράγιο του!), το Νίκο Μωραΐτη να υπογράφει τους στίχους σε δέκα από τα δώδεκα τραγούδια, την Ελεάνα Βραχάλη η οποία συμμετέχει στιχουργικά σε ένα τραγούδι, και τέλος συναντάμε το Soumka, το Δημήτρη Μπέλλο και τον Ντίνο Γεωργούντζο να υπογράφουν τις ενορχηστρώσεις. Με αυτά τα στοιχεία και μόνο "μυρίζομαι" σουξέ...! Είναι όμως έτσι; Μέχρι κάποιο σημείο, ναι. Λαμβάνοντας υπόψη τους συντελεστές, θα μπορούσε να περιμένει κανείς μια αντιγραφή τού "Φίλοι & εχθροί". Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Ευτυχώς...

Ας προχωρήσουμε στον πυρήνα του δίσκου, που είναι φυσικά τα τραγούδια. Βρίσκουμε γνώριμα, ίσως και προβλέψιμα, ακούσματα (το γεγονός αυτό οφείλεται στο συνθέτη και τους ενορχηστρωτές), μα η έκπληξη σε αυτό το δίσκο εντοπίζεται στους στίχους του Μωραΐτη, που κάθε φορά αποδεικνύει ότι ανταποκρίνεται πολύ καλά στις προσδοκίες που προκύπτουν από τις συνεργασίες του! Με αυτή τη δουλειά γίνεται "κλασσικός", με την έννοια ότι ο λόγος του αποκτά πλέον ταυτότητα και μοναδικό χαρακτήρα... Οι ερμηνείες της Ολυμπίου είναι μάλλον μέτριες και αυτό οφείλεται στις συνθέσεις των τραγουδιών, που ναι μεν της ταιριάζουν, από την άλλη όμως δεν της επιτρέπουν να εκφραστεί όπως θα έπρεπε και θα μπορούσε... Συνολικά, η τραγουδίστρια μου ακούγεται κάπως "σφιγμένη", όσο κι αν έχει τη διάθεση να δείχνει άνετη.

Στο δίσκο υπάρχουν πολύ καλές στιγμές, όπως το ομώνυμο τραγούδι (με το πρώτο άκουσμα φαίνεται ότι ο Ντίνος Γεωργούντζος έχει κάνει καλή δουλειά στην ενορχήστρωση - όπως και στο δίσκο "Δεν είναι ο έρωτας ...παιδί της λογικής" του Γιάννη Πλούταρχου), το "Δευτερόλεπτα" (είναι από τα τελευταία κομμάτια στο CD και φαίνεται ότι θα γίνει σουξέ - ίσως η δεύτερη καλύτερη σύνθεση μετά το κομμάτι που προαναφέραμε), το υπέροχο "Φιλικά" (εξαιρετικά ενορχηστρωμένο από το Δημήτρη Μπέλλο, με κανονάκι και φλογέρα ανάμεσα στα όργανα - η σύνθεσή του θα μπορούσε να θεωρηθεί συνδυασμός του "Πήγε τρεις" από το "Φίλοι & εχθροί" και του "Αυτά που θα 'λεγα σε σένα" από την "Ακατάλληλη σκηνή"), ενώ το "Μη ρωτάς" πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει επιτυχία καθώς έχει γρήγορο ρυθμό, ωραίο ήχο και ζωηρή ερμηνεία! Ενδιαφέρον είναι το "Σ' αγαπώ μα δε φτάνει αυτό" το οποίο κινείται στα γνωστά μονοπάτια της μπαλάντας "Φίλοι κι εχθροί" (μουσική "εξέλιξη" του "Το σ' αγαπώ" από το "Κρυφό φιλί", του "Πού είναι η αγάπη" από την "Ακατάλληλη σκηνή" και αυτού που μόλις αναφέραμε). Έχει τις δυνατότητες να ξεχωρίσει γρήγορα...

"Ο παράδεισος δε φτιάχτηκε για μας" είναι το ντουέτο της Ολυμπίου με το Χατζηγιάννη και ενώ αποτελεί μια ενδιαφέρουσα σύνθεση (στα ρεφραίν, όχι στα κουπλέ), ο ήχος του ακούγεται εντελώς άδειος, γεγονός αναμενόμενο για ένα τραγούδι του οποίου η ενορχήστρωση γίνεται σχεδόν εξολοκλήρου με ηλεκτρονικά μέσα (που και που να ακούμε και κανένα φυσικό όργανο βρε παιδιά! - στους ενορχηστρωτές απευθύνομαι). Τι να πω, ίσως να παραείναι μοντέρνο για τα δικά μου ακούσματα... Αναπόφευκτα το συνέκρινα με το "Να 'σουν αλλιώς" (θυμάστε, το τραγούδι με το οποίο έγινε το "μπαμ" της Ολυμπίου το 2003) και φυσικά "νικητής" αναδείχθηκε το τελευταίο...!

Το γνωστό "Πες το δυνατά" ακολουθεί την κλασσική πλέον χατζηγιαννική συνταγή που όσο και να αρέσει μάλλον έχει αρχίσει να κουράζει. Η παραγωγή του όμως είναι πολύ προσεγμένη, η ιδανική για να γίνει σουξέ. Τέλος, το "Πάρ' το αλλιώς" της Ελεάνας Βραχάλη είναι ένα απογοητευτικό τζαζ κομμάτι που δεν ταιριάζει καθόλου στη χροιά της Ολυμπίου, όσο κι αν αυτή προσπαθεί να δώσει έναν παιχνιδιάρικο τόνο στην ερμηνεία της...

Μέσα σε όλα αυτά, έρχεται και το (όμορφο κατά τα άλλα) ένθετο του CD που περιέχει πληροφορίες για το πώς μπορούμε να κατεβάσουμε στο κινητό μας ringtones με τα τραγούδια! Τι πρωτότυπο!! Και τι "χρήσιμο", θα έλεγα...!

Σε γενικές γραμμές, το "Μαζί χωριστά" έχει κάποια καλά στοιχεία που αξίζουν την προσοχή μας, παρουσιάζει όμως και ουσιαστικές αδυναμίες! Τολμώ να πω ότι μετά την πρώτη ακρόαση μου άφησε ένα κενό, αφού περίμενα ν' ακούσω κάτι που να μ' εντυπωσιάσει, γεγονός που φυσικά δε συνέβη... Δε γνωρίζω αν αυτό οφείλεται στις υψηλές αξιώσεις που είχα θέσει εξαρχής λόγω των συντελεστών. Μετά από κάποιες ακροάσεις όμως εντόπισα μέχρι ενός ορισμένου σημείου "τι θέλει να πει ο ποιητής"! Για να μην κουράζουμε άλλο το θέμα, οι εγγυήσεις που θεωρητικά δίνουν οι συντελεστές του δίσκου, δυστυχώς δε βρίσκουν εφαρμογή στην πράξη... Περιμένουμε να δούμε τι ανταπόκριση θα βρει στο κοινό αυτή η δουλειά της Δέσποινας Ολυμπίου και εμείς είμαστε πάντα εδώ για να σχολιάσουμε, με καλοπροαίρετη πάντα διάθεση...

... Η γενική επιμέλεια του Μιχάλη Χατζηγιάννη που είναι πασιφανής σε όλα τα τραγούδια... Οι στίχοι του Νίκου Μωραΐτη ...

"Κι όμως έχει η γη τέρμα
στα σύννεφά του τελειώνει ο ουρανός
κι αν σε νιώθει το δέρμα
τώρα θα πρέπει να μάθει αλλιώς

Στο μικρό λούνα-παρκ
τα φώτα σβήνουν ξανά

Όταν θα φεύγεις θα 'μαι μπροστά
όπου πηγαίνεις θα 'μαι μπροστά
στα δυο σου μάτια θα 'μαι μπροστά
έτσι τα 'φερε η ζωή, μαζί χωριστά"...

(στίχοι: Νίκος Μωραΐτης - "Μαζί χωριστά")

Τίτλος CD
"ΜΑΖΙ ΧΩΡΙΣΤΑ"
Εταιρεία: MERCURY
UNIVERSAL
Είδος: CD