Ο Γιώργος Δημητριάδης στο Μusic Corner

Music Corner: Θέλω να ξεκινήσω αυτή τη συνέντευξη με το καινούργιο σου cd και με αφορμή τον τίτλο "αυτός που δεν ξέρει", που είναι και από τα πρώτα κομμάτια στην πρώτη πλευρά του cd να ρωτήσω: τελικά "τυχερός αυτός που δεν ξέρει";
Γιώργος Δημητριάδης: Ναι, να σου πω, ίσως είναι καλό και αυτό, ε; (γέλια)

MC: Κι αυτοί που λένε όμως ότι η άγνοια σκοτώνει; Τυχερός αυτός που ζει στην άγνοια, ή ίσως αυτός που ξέρει την μισή αλήθεια ή ό,τι μας βολεύει τελικά;
Γ.Δ.: Μπορείς να το πεις κι έτσι, δεν είναι όμως ακριβώς αυτό το πράγμα. Καμιά φορά μας βολεύει και να μαθαίνουμε την αλήθεια και να μην ξέρουμε ακριβώς ποια είναι αυτή. Δε νομίζω ότι υπάρχει μια αλήθεια, σε κάθε υπόθεση υπάρχουν πολλές αλήθειες, αλλά "αυτός που δεν ξέρει" τελικά σαν "concept" στο άλμπουμ, δείχνει μια αβεβαιότητα.

MC: Με ποιο σκεπτικό επιλέχθηκε σαν τίτλος;
Γ.Δ.: Ακριβώς μ' αυτό το σκεπτικό... Επιλέχθηκε βέβαια από το τραγούδι που σίγουρα έχει ένα πολύ πιο συγκεκριμένο νόημα - ένας άνθρωπος που δεν ξέρει καθόλου τον εαυτό του και μαθαίνει, έχει πολύ δρόμο μπροστά του - αλλά την ίδια στιγμή εφόσον μπαίνει σαν τίτλος δίσκου σίγουρα αποστασιοποιείται από το ίδιο το τραγούδι και αν θέλεις αναλαμβάνει και μεγαλύτερες ευθύνες σαν τίτλος και φορτώνεται με νοήματα.

MC: Πάντως αυτό που παρατήρησα ως προς τη σειρά των τραγουδιών είναι ότι ενώ το cd ξεκινάει με το "αυτός που δεν ξέρει", η πρώτη ενότητα τελειώνει με το "κάτι ο Ντένικεν ίσως ξέρει" οπότε καλά πάμε;
Γ.Δ.: Πλάκα έχει, ναι! Και ποιος μπορεί να το ξέρει, ο Ντένικεν. Αυτός ο γερμανόφωνος ερευνητής ο οποίος ισχυριζόταν ότι ήξερε την αλήθεια για την προέλευση του ανθρώπινου γένους και του πολιτισμού... Φοβερά πράγματα δηλαδή... (γέλια)

MC: Ωστόσο το cd τελειώνει με του "παραδείσου το κλειδί", που όμως είναι χαμένο...
Γ.Δ.: Είναι ξέρεις αυτή η συνεχής αναζήτηση του "κλειδιού του παραδείσου" που συνεχώς σου ξεφεύγει...

MC: Οπότε τελικά δεν μαθαίνεις ποτέ τίποτα...
Γ.Δ.: Μαθαίνεις, αλλά οι ερωτήσεις που τίθενται είναι πολύ πιο σημαντικές από τις απαντήσεις...

MC: Ανεξάρτητα από την απάντηση που θα δώσεις;
Γ.Δ.: Πολλές φορές ναι...

MC: Γενικά σαν καλλιτέχνης, αλλά και σαν άνθρωπος, είσαι ο τύπος που του αρέσει να "ψαχουλεύει", να ασχολείται και να μαθαίνει διαρκώς νέα πράγματα;
Γ.Δ.: Φυσικά υπάρχει τέτοια διάθεση. Κοίτα... Δεν είναι ότι δεν με ενδιαφέρουν οι απαντήσεις, όμως οι απαντήσεις απλώς προωθούν άλλα ερωτήματα. Οι απαντήσεις θέτουν "βεβαιότητες" και εγώ με τις βεβαιότητες δεν τα πάω καλά...

MC: Από ανασφάλεια είναι αυτό; Ή ποτέ δεν είσαι σίγουρος για κάτι, οπότε σου αρέσει να το ψάχνεις διαρκώς και να το βελτιώνεις...
Γ.Δ.: Δεν μου αρέσει να είμαι σίγουρος. Γιατί όταν είμαι σίγουρος για κάτι, γίνομαι φανατικός. Και για να μη παρεξηγούμαι δεν μιλάω για αυτοπεποίθηση. Άλλο δηλαδή το να είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου. Μιλάω για "κοσμικές βεβαιότητες", νοηματικές... Ξέρεις έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές στην ιστορία, στην επιστήμη, στη φιλοσοφία παντού... Αλήθειες γενικά παραδεκτές σε ιστορικά συγκεκριμένες περιόδους της ανθρωπότητας, πλέον θεωρούνται αναληθείς ή δεν ισχύουν πια. Με λίγα λόγια δεν υπάρχει τελικά μία αλήθεια...

MC: Στον κόσμο τι είναι αυτό που προσπαθείς να μεταφέρεις μέσα από τη μουσική σου;
Γ.Δ.: Θα ήθελα να μεταφέρω τη "μουσική" μου. Δεν θα ήθελα να μεταφέρω τίποτε άλλο. Εγώ δεν χρησιμοποιώ τη μουσική σαν "όχημα" για να μεταφέρω μηνύματα. Πιστεύω η μουσική η ίδια είναι ένα μήνυμα. Τα λόγια δεν αποτελούν πρόφαση. Ούτε έχουν κάποιο περιθωριακό ρόλο στα τραγούδια μου. Ίσα ίσα... Η μουσική είναι κάτι "αδιάσπαστο". Εγώ συμπεριφέρομαι σαν μουσικός περισσότερο απέναντι στα τραγούδια που φτιάχνω. Ένα τραγούδι δεν είναι μόνο "κατεβατά προβληματισμού", είναι και μουσική. Τραγουδάμε λόγια τα οποία βέβαια φέρουν νοήματα και συναισθήματα και τα ντύνουμε με μουσική. Καλό είναι λοιπόν όλα αυτά να μεταφέρονται στον κόσμο και να αποτελούν ένα αδιάσπαστο πράγμα.

MC: Έχεις πει παλιότερα, "η μουσική μου προτιμώ να προβληματίσει λίγο, παρά να δώσει έτοιμες σκέψεις"...
Γ.Δ.: Αν ήμουν πιτσιρικάς και αντιμετώπιζα ένα φάσμα κατάθλιψης, φλερταρίσματος ας πούμε με καταθλιπτικές σκέψεις, ίσως να έβγαζα τα "απωθημένα" μου μπροστά στον κόσμο, προσπαθώντας να ξεφορτωθώ τα δικά μου συναισθήματα και να τα περάσω στον κόσμο που με ακούει... Ποτέ όμως δεν είχα το rock 'n' roll σαν ένα μέσο για να κάνω αυτή τη δουλειά. Εγώ το είχα σαν ένα μέσο εκτόνωσης των συναισθημάτων και σκέψεών μου. Δεν το είδα σαν μια μονοδιάστατη κατάσταση συνεχούς προβληματισμού. Το τραγούδι, πρέπει να κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται. Να τον κάνει να "κουνιέται", η ψυχή και το σώμα του... Αν δεν τα καταφέρνει αυτά κάποιος μέσα από ένα τραγούδι, τότε καλύτερα να ασχοληθεί με κάτι άλλο, ας διαβάσει κανένα βιβλίο...

MC: Πιστεύεις στην έμπνευση της στιγμής, ή στην έμπνευση που έρχεται μέσα από εμπειρίες;
Γ.Δ.: Μάλλον στο δεύτερο. Η στιγμή προϋποθέτει συσσωρευμένα πράγματα, συσσωρευμένο υλικό. Η έμπνευση όμως δεν έρχεται στα καλά καθούμενα, χρειάζεται να αναμοχλεύσεις κι εσύ τη κατάσταση. Πρέπει να κλειστείς σε ένα δωμάτιο, πρέπει να περάσεις κάποια βράδια διαβάζοντας κάποια πράγματα...

MC: Για όλα δηλαδή απαιτούνται αφορμές...
Γ.Δ.: Μπράβο, αφορμές χρειάζονται. Οι αιτίες υπάρχουν, θέλουμε τις αφορμές. Αυτός ήταν άλλωστε και ο τίτλος στον πρώτο μου δίσκο, "αφορμές για ανταρσία"!

Από τα φετινά live στον "Σταυρό του Νότου"

MC: Μπήκαμε πλέον στο 2002. Διάβαζα πως το 46% των ελλήνων δηλώνει ιδιαίτερα απαισιόδοξο αναφορικά με την πορεία αυτού του έτους. Ίσως επειδή κρύβει μέσα του "δύο μηδενικά και δύο δυάρια". Έχει χαρακτηριστεί ως η εποχή, των "έντονων αντιθέσεων". Τι πιστεύεις εσύ; Είσαι καθόλου προληπτικός;
Γ.Δ.: Ίσως καμιά φορά πιστεύω στα σημεία. Έχω μια διαίσθηση που πιστεύω και πολλές φορές ακολουθώ. Δεν μπορώ να ξέρω πως ακριβώς θα είναι αυτό το έτος αλλά δε θέλω να είμαι και απαισιόδοξος...

MC: Φυσιογνωμικά το στυλ σου μου θυμίζει λίγο Beatles. Ήθελα να σε ρωτήσω αν στα πρώτα σου μουσικά ερεθίσματα υπήρχαν επιρροές από αυτό το μουσικό ρεύμα...
Γ.Δ.: Φυσικά και υπήρχαν τέτοιες επιρροές. Στην παιδική μου ηλικία το πρώτο πράγμα που με σημάδεψε πάρα πολύ ήταν οι Beatles. Ήταν βέβαια κι άλλα πράγματα, που όλα έπαιξαν το ρόλο τους στην ανάπτυξη της μουσικής μου φιλοσοφίας, όμως οι Beatles ήταν το σημαντικότερο. Εγώ μεγάλωσα σε μια μεσοαστική οικογένεια στη Θεσσαλονίκη, που ακούγανε περισσότερο λαϊκό τραγούδι, όπως Γούναρη και κάποια άλλα ακούσματα όπως Θεοδωράκη. Μόλις όμως "έσκασαν" οι Beatles αν και ήμουν μικρός σε ηλικία τότε, αμέσως παρατήρησα ένα άκουσμα τόσο φωτεινό και αισιόδοξο που δεν μπορούσα να μη τους προσέξω. Έπαιζαν μια μουσική εντελώς νέα για τα ελληνικά δεδομένα. Οι άνθρωποι ήταν αλλού, πολύ πιο μπροστά... Ύστερα είναι και το άλλο. Η οικογένειά μου έχει κάποιες ρίζες από την Αγγλία καθώς η γιαγιά του πατέρα μου καταγόταν από εκεί. Όπως καταλαβαίνεις το αγγλικό στοιχείο υπήρχε στο σπίτι μου και τελικά η μουσική αυτή πέρασε εύκολα σε μένα. Σαν συγκρότημα μου έδωσαν τη δυνατότητα να φαντάζομαι όμορφα πράγματα. Ουσιαστικά ήταν η είσοδος για μένα στο βασίλειο του rock 'n' roll. Οι Beatles γενικά "άνοιξαν" κάτι εκείνη την εποχή που ακόμη "τρέχει", δεν έχει κλείσει... Νεανική μουσική έκφραση που έγινε τελικά μόδα, που στηρίχτηκε πάνω της μια ολόκληρη βιομηχανία. Ξέρεις πίστευα και πιστεύω ακόμα στο rock 'n' roll. Είμαι ταυτισμένος με αυτή τη μουσική φιλοσοφία.

MC: Η οικογένειά σου πως σε βοήθησε; Εκείνη την εποχή οι μεγαλύτεροι έβλεπαν τη rock μουσική με μια καχυποψία.
Γ.Δ.: Όντως οι νοοτροπίες ήταν πολύ περίεργες εκείνη την εποχή.. Έβλεπαν με μεγάλη καχυποψία, μέσα από ιδεολογικές παγιδεύσεις και φοβερές αυταπάτες, κάποιους τύπους οι οποίοι ήταν και "bons viveurs". Τους θεωρούσαν ύποπτους. Δεν μπορώ να πω όμως ότι υπήρξαν αντιρρήσεις από το οικογενειακό μου περιβάλλον για αυτό που επέλεξα να κάνω.

MC: Υπήρξε κάποια στιγμή στην πορεία σου που να ένιωσες απογοητευμένος και να σκέφτηκες πως ίσως τελικά έπρεπε να ασχοληθώ με κάτι άλλο;
Γ.Δ.: Δεν σου κρύβω πως κάποιες στιγμές καταριόμουν την ώρα και τη στιγμή που "μολύνθηκα" με το μικρόβιο του rock 'n' roll και αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό. Δεν έφτασα όμως ποτέ να σκεφτώ να ασχοληθώ με κάτι άλλο.

MC: Ποια εποχή θεωρείς καθοριστική για την εξέλιξή σου σαν μουσικός;
Γ.Δ.: Πιστεύω τα πιο καθοριστικά στάδια ήταν όταν δεν είχα φτάσει ακόμη στο σημείο να με γνωρίζει το ευρύτερο κοινό. Η επιτυχία ήρθε αργότερα, στον τρίτο μου δίσκο το "σαν να μη πέρασε μια μέρα". Πριν από αυτόν είχα βέβαια και άλλους δύο δίσκους με διαφορετικές μάλιστα εταιρείες.

MC: Πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν τελικά οι εταιρείες, στην προώθηση ενός cd;
Γ.Δ.: Σίγουρα παίζουν πολύ σημαντικό και να σου πω και κάτι; Δεν είναι τυχαίο ότι οι τρεις τελευταίοι δίσκοι μου έχουν γίνει στη Virgin. Αυτό σημαίνει ότι εκεί βρήκα ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Μου αρέσει να συνεργάζομαι με ανθρώπους που εμπιστεύονται τη δουλειά μου και δείχνουν ενδιαφέρον για αυτή. Υπήρχαν βέβαια κατά καιρούς πολλά προβλήματα μέχρι και συγκρούσεις! Είναι όμως ένα χώρος που μπορώ να εκφραστώ χωρίς παρεμβάσεις. Έχω υπογράψει συμβόλαιο για 5 δίσκους και έχω άλλους δύο ακόμα. Είναι σημαντική για μένα η συνεργασία μου με τη Virgin...

MC: Από τη συνεργασία σου με τον Σαββόπουλο υπάρχει κάτι που να θυμάσαι πολύ έντονα;
Γ.Δ.: Μόνο κάτι; Ήταν ίσως ο πρώτος σημαντικός σταθμός στην καριέρα μου και απόλυτα καθοριστική εμπειρία για μένα. Ουσιαστικά ήταν το ξεκίνημά μου στην Αθήνα. Γύρω στο 1988 ήρθε η πρόταση από τον Διονύση μέσω κάποιας φίλης, της Μαριλένας Οικονομίδου. Συνεργάστηκα μαζί του στα φωνητικά. Ωραίες εποχές!

MC: Τις νοσταλγείς ακόμα αυτές τις στιγμές του παρελθόντος; Το κλίμα των τότε συνεργασιών;
Γ.Δ.: Μπα, δεν θα το έλεγα. Νοσταλγώ βέβαια στοιχεία από εκείνες τις παραστάσεις, ποιοτικά συστατικά. Αν υπάρχει κάτι που σίγουρα νοσταλγώ είναι τα παιδικά μου χρόνια (γέλια)!

MC: Μίλησες για ποιότητα του παρελθόντος. Θεωρείς ότι σήμερα έχει χαθεί;
Γ.Δ.: Κακά τα ψέματα. Ζούμε σε μια εποχή που δεν δίνει και ιδιαίτερη βάση στην ουσία. Δεν την απασχολεί πλέον η ουσία. Η ουσία ενοχλεί τόσο πολύ σήμερα, θέτει τέτοια ερωτηματικά που δεν είναι έτοιμοι οι άνθρωποι να τα απαντήσουν. Και ίσως τελικά δεν είναι της ώρας να βρούμε απαντήσεις. Γι' αυτό έχουμε όλοι "αποβλακωθεί" αυτή την εποχή. Δεν είμαι γενικά απαισιόδοξος, αλλά πιστεύω ότι περνάμε την χειρότερη περίοδο στην ελληνική ιστορία. Κάποιος άλλος βέβαια μπορεί να λέει πως διανύουμε την καλύτερη. Εντάξει, εξαρτάται... Είναι χειρότερη πιστεύω από άποψη ουσίας και νοημάτων. Η εποχή μου μου θυμίζει έναν ..."νοικοκύρη ακατάστατο" ο οποίος έχει κρύψει τα σκουπίδια κάτω από το χαλάκι για να φαίνονται όλα καθαρά και τακτοποιημένα!

MC: Κάποια στιγμή τραγουδούσες με τους "Απροσάρμοστους" του Παύλου Σιδηρόπουλου, αφού όμως αυτός είχε φύγει από τη ζωή. Υπήρχε μέσα σου η σκέψη, ίσως και ο φόβος, ότι πολλοί θα σε θεωρούσαν ως τον αντικαταστάτη του και ίσως και να σε συνέκριναν μαζί του;
Γ.Δ.: Ναι φυσικά, πράγμα και το οποίο έγινε τελικά. Η συνεργασία μου με τους "Απροσάρμοστους" ξεκίνησε το Σεπτέμβριο του '91, περίπου δηλαδή ένα χρόνο μετά το θάνατο του Σιδηρόπουλου. Γνώριζα κάποια από τα παιδιά και αυτοί τότε έψαχναν για τραγουδιστή, όχι για αντικαταστάτη. Ήθελαν να συνεχίσουν το συγκρότημα. Έτσι συνεργαστήκαμε και ξεκινήσαμε με μια πανελλήνια τουρνέ που κράτησε δύο ολόκληρα χρόνια.

MC: Και οι "Μικροί ήρωες";
Γ.Δ.: Αυτοί ήταν μια μετεξέλιξη. Όταν έκλεισε κάποια στιγμή ο κύκλος με τους "Απροσάρμοστους", δεν υπήρχε πλέον νόημα να συνεχιστεί αυτή η συνεργασία. Θέλησα να προχωρήσω μόνος μου, να δώσω το προσωπικό μου στίγμα.

MC: Υπάρχει στην εποχή μας χώρος για ήρωες έστω και μικρούς ή δεν είναι εποχή για "ηρωικά κατορθώματα";
Γ.Δ.: Ηρωικά κατορθώματα γίνονται πάντα, αλλά καμιά φορά είναι και επικίνδυνα...

MC: Μπορούμε να δώσουμε ένα ορισμό του ήρωα; Ποιον θεωρείτε ήρωα;
Γ.Δ.: Είναι άνθρωποι που ακριβώς δεν έχουν συναίσθηση του τι κάνουν. Δεν έχουν αίσθηση του κινδύνου. Μολονότι ξέρουν ότι υπάρχει, θέλουν να "πέσουν" μέσα του...

MC: Τα μουσικά πράγματα πως τα βλέπεις να εξελίσσονται; Τα νέα συγκροτήματα, τα νέα μουσικά ρεύματα...
Γ.Δ.: Πιστεύω ότι όλοι λίγο πολύ, ανεξάρτητα από το χώρο που κινούμαστε, αντιπροσωπεύουμε ένα κομμάτι της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Σήμερα θα χαρακτήριζα τη μουσική ως προϊόν ευρείας κατανάλωσης. Βέβαια αυτό είναι κάτι που επιβάλλεται. Καθοριστικό ρόλο παίζουν και τα "κέντρα" που αντιμετωπίζουν τη μουσική κατά αυτό τον τρόπο προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους...

MC: Η eurovision πόσο πιστεύεις ότι βοηθάει στην προβολή της μουσικής μιας χώρας; Πως τη βλέπεις σαν θεσμό;
Γ.Δ.: Δεν νομίζω ότι εξυπηρετεί πλέον εθνικές υποθέσεις. Εξυπηρετεί προσωπικές φιλοδοξίες καριέρας, μουσικών οι οποίοι θέλουν να ξανοιχτούν στο στίβο της ευρωπαϊκής ποπ μουσικής. Μόνο η ετικέτα δείχνει τη χώρα.

MC: Για το θέμα της ανάμιξης ελληνικού και ξένου στίχου στα κομμάτια, τι πιστεύεις;
Γ.Δ.: Αν συμμετέχεις σε τέτοιες διοργανώσεις είναι φυσιολογικό να συμβαίνουν αυτά. Ξέρεις είναι και θέμα που δεν με αφορά πολύ γιατί τα τραγούδια που ακούγονται δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο. Είναι μια μουσική που κάποιοι θέλουν να έχουν, ας τη "φάνε" λοιπόν... Υπάρχει ο κόσμος που είναι έτοιμος να το δεχθεί και να το "μασήσει" και αυτοί που του το δίνουν και οι οποίοι είναι άξιοι της τύχης τους. Κατ' εμέ όμως, δεν είναι καλή μουσική. Είναι μουσική φτιαγμένη κατά παραγγελία. Μόνο οι Abba το '74 είχαν κάτι να πουν. Να σου πω και κάτι άλλο; Το θεωρώ πολύ χαζό να διαγωνίζονται τραγούδια! Γενικά δε μπορώ τους διαγωνισμούς (γέλια)...

MC: Σχετικά με την τελευταία σου δουλειά, πως βλέπεις το τελικό αποτέλεσμα και την ανταπόκριση του κόσμου;
Γ.Δ.: Η δουλειά αυτή είναι ακόμη πολύ "φρέσκια". Τη δούλεψα ένα χρόνο, βγήκε τον Νοέμβριο... Ευχαριστημένος είμαι. Υπάρχουν κάποια πράγματα που σίγουρα θα μπορούσαν να είχαν γίνει καλύτερα. Θα προσπαθήσω να τα κάνω στην επόμενη. Είμαι όμως ευχαριστημένος γιατί αυτός ο δίσκος είναι πολύ άμεσος, ανεπιτήδευτος. Δεν έχω την ανάγκη να αποδείξω τίποτα σε κανέναν και δούλεψα με άνεση. Όχι βέβαια ότι έκανα και ποτέ δουλειές για να αποδείξω κάτι... Το ζητούμενο για μένα είναι να βγάζω ενδιαφέρουσες δουλειές. Να έχουν ενδιαφέρον και να "κλωτσάνε". Ας γίνουν και αρνητικές κριτικές. Είναι καλό κι αυτό.

MC: Πως πήρες την απόφαση να συμπεριλάβεις στο δίσκο σου το "αν θυμηθείς τ' όνειρό μου", ένα τραγούδι που κινείται σε διαφορετικό ύφος από αυτό που σε έχουμε συνηθίσει;
Γ.Δ.: Πρέπει να πω ότι είναι λάθος να πιστεύουμε ότι πρόκειται για διασκευή. Απλώς το έκανα πιο πιο ηλεκτρικό. Ήθελα να παίξω αυτό το τραγούδι με τον τρόπο που μια rock μπάντα αντιλαμβάνεται αυτό το κομμάτι. Όπως είχαν κάνει παλιότερα με το ίδιο κομμάτι και οι Beatles.

MC: Δείχνεις "επικοινωνιακός τύπος". Πιστεύω ότι αυτό είναι βασικό για ένα τομέα που λέγεται "δημόσιες σχέσεις". Εσύ ασχολείσαι με αυτό το τομέα;
Γ.Δ.: Κάνω δημόσιες σχέσεις με ανθρώπους που δείχνουν ειλικρινές ενδιαφέρον για τη δουλειά μου. Ασχολούμαι με αυτούς που ασχολούνται με τη δουλειά μου. Με αυτούς έχω δημόσιες σχέσεις. Με τους υπόλοιπους, δεν υπάρχει λόγος να έχω... Δεν είναι κακό να ασχοληθώ με αυτό το κομμάτι, αλλά εγώ πάνω απ΄όλα είμαι μουσικός.

MC: Ευχαριστημένος από τη συνεργασία με το "Σταυρό του Νότου";
Γ.Δ.: Πάρα πολύ. Ήδη πάμε για τον τέταρτο μήνα συνεργασίας.

MC: Αν σου πρότειναν να ασχοληθείς σε ανάλογο χώρο στην επαρχία θα το έκανες;
Γ.Δ.: Φυσικά.

MC: Για τη συνέχεια τι να περιμένουμε;
Γ.Δ.: Υπάρχουν συζητήσεις, αλλά θα προτιμούσα να μην αποκαλύψω κάτι ακόμη αφού τίποτα δεν είναι οριστικό. Ας το αφήσουμε για έκπληξη...

*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Club του "Σταυρού του Νότου" (Φραντζή & Θαρύπου 35-37, Ν. Κόσμος).
*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus C-3000 zoom.

Φραντζή & Θαρύπου 35-37, Ν. Κόσμος, 9226975 - 9239031