Όταν τα πρώτα βήματα ενός νέου στη δισκογραφία καλλιτέχνη φέρουν τη σφραγίδα της Χάρις Αλεξίου, τότε ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πως έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιαίτερα αξιόλογο ταλέντο; Αυτό συνέβη στη περίπτωση της Ζωής Παπαδοπούλου, που πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το πρώτο της cd με τίτλο "κρύσταλλα κόκκινα φιλιά", που επιμελήθηκε η Χάρις Αλεξίου και με την οποία ερμηνεύει μάλιστα το περίφημο ντουέτο "Αχ! και να σ' είχα εδώ"! Και δεν είναι μόνο αυτό... Γυρίζοντας πίσω στο χρόνο, τη νεαρή Ζωή την είχε ξεχωρίσει ο Μανώλης Ρασούλης που όσοι είναι στο χώρο ξέρουν καλά πόσο επιλεκτικός είναι! Αργότερα ο Δημήτρης Μητροπάνος την ακούει τυχαία στη Θεσσαλονίκη και το ένστικτό του τον οδηγεί να της κάνει πρόταση για να εμφανιστεί μαζί του στην Αθήνα! Όλα φαίνεται να πηγαίνουν απίστευτα καλά για τη Ζωή Παπαδοπούλου, το άστρο της οποίας ανάβει δυνατά και προκαλεί το ενδιαφέρον ανθρώπων με ιστορία στο τραγούδι! Στην Αθήνα, η Χάρις Αλεξίου την ακούει και εντυπωσιάζεται από τη φωνή της! Την παίρνει αμέσως στο σχήμα της και λίγο αργότερα θα επιμεληθεί εξ' ολοκλήρου, το ντεμπούτο album της! Το πρώτο cd της, έχει πετύχει σχεδόν καθολική αποδοχή από τους ειδικούς, σαν ένα ιδιαίτερα ποιοτικό και προσεγμένο album με πολύ καλά τραγούδια, που η Ζωή τα υποστηρίζει ερμηνευτικά με τρόπο ιδανικό! Με τη Ζωή Παπαδοπούλου, είχαμε τη χαρά να τα πούμε από κοντά, φυσικά στο στέκι του Music Corner στο Πάρκο Ελευθερίας. Διαβάστε στη συνέχεια την αποκλειστική συνέντευξη που μας παραχώρησε η ..."καλλίφωνη μορφονιά" απ' τη Θεσσαλονίκη!

Κάντε "κλικ" για να κατεβάσετε το αυτόγραφο - "wallpaper" της Ζωής Παπαδοπούλου, σε ανάλυση 800Χ600 ή 1024Χ768

Music Corner: Ζωή τι σημαίνει για σένα, να σε στηρίζει από το πρώτο σου κι όλας cd μια καλλιτέχνιδα του βεληνεκούς της Αλεξίου;
Ζωή Παπαδοπούλου: Είμαι πολύ ευτυχισμένη που συνέβη αυτό και παράλληλα είμαι πολύ χαρούμενη που επέλεξε εμένα για να ξεκινήσει να κάνει παραγωγή σε ένα νέο παιδί. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω ακόμα. Είναι κάτι πολύ σημαντικό. Από την άλλη όμως, νιώθω τεράστια ευθύνη. Θέλω να φανώ αντάξια της επιλογής της.

MC: Πόσο έχει συμβάλλει η Χάρις στη ποιότητα του album;
Ζ.Π.: Η συμβολή της στο album άγγιξε σχεδόν το απόλυτο, το 100%! Ήταν από τη πρώτη μέρα μαζί μου στο studio, επιλέξαμε μαζί τα κομμάτια, μου έδειξε τρόπους να προσεγγίσω σωστότερα τα κομμάτια, κάτι που από μόνη μου δεν θα το κατάφερνα τόσο καλά... Ήταν σαν να ήταν δική της δουλειά!

MC: Αν δεις το cd σαν ακροάτρια και όχι σαν Ζωή Παπαδοπούλου, σαν να ήταν το cd μιας άλλης καλλιτέχνιδας, ποια θα ήταν η γνώμη σου γι' αυτό το album, θα το αγόραζες;
Ζ.Π.: (γελάει) Ωραία ερώτηση! Ναι βέβαια! (γέλια)

MC: Και τι θα ξεχώριζες από αυτό;
Ζ.Π.: Κοίτα, δεν μπορώ να δω αυτό το cd σαν ακροάτρια. Όσο κι αν προσπαθώ να το δω αποστασιοποιημένα, μάλλον δεν μπορώ. Ούτε και μπορώ να ξεχωρίσω ακόμα κάποιο κομμάτι.

MC: Υπάρχουν τραγούδια που θα "έλιωνες" στο cd;
Ζ.Π.: Ναι, υπάρχουν. Αλλά ποιο να πω; Και τα δέκα τραγούδια μου αρέσουν πολύ, έχουν αξιόλογους στίχους, ωραίες μελωδίες. Τα αγαπημένα μου πάντως είναι τα δύο της Μαρίας Παπαδοπούλου, το 1 και το 4 (σημ.: "Με ποιο ψέμα" και "Όσοι αγάπησα). Ειδικά το "όσοι αγάπησα" με τους στίχους της Ελεάνας Βραχάλη μου αρέσει πάρα πολύ. Επίσης η μπαλάντα που μου έγραψε η Χάρις Αλεξίου. Και τα υπόλοιπα ...7 κομμάτια μου αρέσουν εξίσου! (γέλια)

MC: Ας δούμε λίγο τη πορεία σου στο χώρο, από τότε που αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι. Κάνε μου ένα σύντομο flash-back...
Ζ.Π.: Στην οικογένεια μου υπήρχε πάντα η μουσική. Όλοι λίγο πολύ ασχολούμασταν με το τραγούδι. Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου όμως να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό, τουλάχιστον όσο ήμουν μικρή. Συμμετείχα σε χορωδίες, μετά σε κάποια συγκροτήματα του δήμου που ανήκα και όταν μπήκα στο γυμνάσιο, εκεί ήταν που άρχισα να το σκέφτομαι λίγο διαφορετικά. Ήθελα πολύ να τραγουδάω κι έτσι όταν τέλειωσα το σχολείο συνέχισα με κάποια παιδιά ένα γκρουπάκι που είχαμε φτιάξει. Τραγουδούσαμε σε ένα μουσικό στέκι της γειτονιάς και ουσιαστικά ήταν τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα. Στη συνέχεια πέρασα σε γνωστότερα σχήματα, σε μουσικές σκηνές της πόλης, με τον Μανώλη Ρασούλη, τον Νίκο Ζιώγαλα και άλλους.

MC: Έχεις κάνει από την αρχή πολύ σημαντικές συνεργασίες.
Ζ.Π.: Ναι σ' αυτό ήμουν πολύ τυχερή.

MC: Η πρώτη σου σημαντική συνεργασία ποια ήταν;
Ζ.Π.: Ο Μανώλης Ρασούλης.

MC: Και πως σου προέκυψε;
Ζ.Π.: Είχα πάει σε μια οντισιόν που διοργανώθηκε στη μπουάτ που θα εμφανιζόταν ο Μανώλης Ρασούλης. Εκεί με επέλεξαν και ξεκίνησε η συνεργασία. Φοβερή συνεργασία, καταπληκτικός άνθρωπος και συνεργάτης ο Μανώλης Ρασούλης. Την ίδια σεζόν στο μαγαζί εμφανιζόταν και ο Νίκος Ζιώγαλας και συμμετείχα και στο δικό του σχήμα.

MC: Και μετά πήρες φόρα! Ήρθαν πολλές ακόμα σημαντικές συνεργασίες, έτσι;
Ζ.Π.: Μετά συνέχισα σε άλλη μουσική σκηνή για δύο χρόνια. Η τελευταία χρονιά με βρήκε στο Πέτρινο του Μύλου με τον Χρήστο Μητρέτζη που θεωρώ πως ήταν από τις πιο σημαντικές μου συνεργασίες. Εκεί διαμόρφωσα πολύ μεγάλο μέρος του ρεπερτορίου μου. Ο Χρήστος έχει την εμπειρία και ψάξαμε πολλά παλιά λαϊκά κομμάτια που δεν είχαν ακουστεί πολύ.

MC: Ερμήνευες λαϊκά κομμάτια τότε;
Ζ.Π.: Ναι, ειδικά στον Μύλο, παλιά λαϊκά και παραδοσιακά και ρεμπέτικα. Στα υπόλοιπα όμως μαγαζιά ερμήνευα περισσότερο ροκ τραγούδια.

MC: Κινείσαι σε όλους τους χώρους!
Ζ.Π.: Μου αρέσουν πολλά και διαφορετικά είδη! Στον Μύλο λοιπόν, με είδε ο Δημήτρης Μητροπάνος και μου έκανε πρόταση να κατέβω στην Αθήνα. Έτσι ήρθα στην Αθήνα το 2002, χωρίς να το σκεφτώ και πολύ μετά από μια τέτοια πρόταση!

MC: Έπαθες πλάκα φαντάζομαι όταν ο Μητροπάνος σε κάλεσε να συνεργαστείς μαζί του!
Ζ.Π.: Καλά, δεν το περίμενα με τίποτα! Ξέρεις περνούσε απ' το μυαλό μου να κατέβω στην Αθήνα για να βοηθήσω τη καριέρα μου, αλλά ότι αυτό τελικά συνέβη με μια τόσο σπουδαία πρόταση δεν το περίμενα!

MC: Πόσο εύκολο σου ήταν να αφήσεις τη Θεσσαλονίκη όπου είχες εκεί μια ζωή, γονείς, φίλους...
Ζ.Π.: Δεν μπορώ να πω ότι ήταν πολύ δύσκολο γιατί ήρθα με πρόταση. Θα μου ήταν πολύ δύσκολο αν ερχόμουν χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο. Στην αρχή μου έλειψε βέβαια πολύ η οικογένειά μου και με πείραζε το γεγονός πως έμενα ξαφνικά μόνη μου στο σπίτι, ενώ πριν "συγκατοικούσα" με άλλα 4 άτομα, με την οικογένειά μου!

MC: Στην Αλεξίου πως φτάσαμε;
Ζ.Π.: Μετά από δύο χρόνια που ήμουν με τον Μητροπάνο. Έγινε μια οντισιόν πάλι για το σχήμα Αλεξίου - Κότσιρας. Κι εκεί τα κατάφερα και έφτασα σ' αυτή τη συνεργασία.

MC: Είσαι άνθρωπος των ...οντισιόν μου φαίνεται!
Ζ.Π.: (γέλια) Πήγε πολύ καλά! Ήταν μάλιστα ωραία εμπειρία. Ωραία αλλά και με μεγάλο άγχος γιατί ήταν απέναντί μου η Χάρις Αλεξίου και μου ζήτησε να πω το "όλα σε θυμίζουν". Το τραγούδησα και μετά μου ζήτησε κάτι πιο παραδοσιακό. Είπα τον "Μπαρμπαγιαννακάκη" και ήρθε και με αγκάλιασε! Εγώ είχα μείνει κάγκελο! Μπήκα στο σχήμα και την επόμενη χρονιά ήρθε στο σχήμα και η Ελευθερία Αρβανιτάκη.

MC: Η παραγωγή και κυκλοφορία αυτού του δίσκου πιστεύεις πως είναι το τέλος μιας δύσκολης πορείας ή τώρα αρχίζουν ουσιαστικά τα δύσκολα;
Ζ.Π.: Τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά με το δίσκο, αλλά τώρα ξεκινάει το δύσκολο του πράγματος. Θέλει πολύ αγώνα. Είμαι όμως πολύ αισιόδοξη. Λένε πως η πρώτη δουλειά καθορίζει τη μετέπειτα πορεία σου και πιστεύω ότι αυτό το cd είναι μια πολύ αξιόλογη δουλειά.

MC: Η πρώτη δουλειά συμφωνώ πως καθορίζει τη μετέπειτα πορεία ενός καλλιτέχνη, πολλές φορές όμως καθορίζει και το στυλ του. Εδώ εσύ μας μπέρδεψες λίγο, καθώς το cd σου έχει πολλά στυλ, από pop και rock μέχρι ανατολίτικα και ethnic κομμάτια. Αυτό ήταν κάτι που το είχες ζητήσει εσύ; Να έχεις δηλαδή τραγούδια τόσο διαφορετικά ή έτσι προέκυψαν από τους συνθέτες που σε ανέλαβαν;
Ζ.Π.: Η επιλογή ήταν κατ' αρχήν της Χαρούλας Αλεξίου και μετά του Λουκά Μπάρλου που βοήθησε και αυτός στην επιμέλεια παραγωγής και δική μου. Δεν ήθελα να ακολουθήσω ένα μόνο είδος τραγουδιού. Η αλήθεια είναι πως ήθελα να πειραματιστώ λίγο. Κι επειδή μου αρέσει και η pop μουσική και τα rock αλλά και τα πιο λαϊκότροπα κομμάτια κι επειδή βρέθηκαν κι όλας τέτοια κομμάτια, ήθελα να δοκιμάσω.

MC: Το στυλ όμως που πιστεύεις πως σου πάει περισσότερο είναι το λαϊκότροπο ή το pop;
Ζ.Π.: Περισσότερο το λαϊκό.

MC: Είναι νωρίς που σε ρωτάω, αλλά στο μέλλον σε τι στυλ θα σε ακούσουμε; Πως το σκέφτεσαι; Πως θα 'θελες να κινηθείς;
Ζ.Π.: Μεταξύ λαϊκού και pop! (γέλια) Εντάξει, περισσότερο κλίνω προς το λαϊκό, η φωνή μου δηλαδή έχει κάποια γνωρίσματα περισσότερο λαϊκά. Που δεν μπορώ να τα παραβλέψω. Δεν ξέρω όμως ακόμα.

MC: Πιστεύεις ότι ανήκεις στη πλευρά των "έντεχνων" ή των ..."άλλων";
Ζ.Π.: Αυτός ο διαχωρισμός είναι εντελώς λανθασμένος.

MC: Ότι κάνω αυτή την ερώτηση δεν σημαίνει πως τη πιστεύω!
Ζ.Π.: Το ξέρω! (γέλια)

MC: Θέλω όμως τη δική σου άποψη.
Ζ.Π.: Δεν υπάρχει έντεχνο και εμπορικό. Είναι αυτό που έχουν πει πολλοί πριν από μένα. Είναι τα καλά και τα κακά τραγούδια. Πολλά καλά τραγούδια είναι και εμπορικά. Δεν ξέρω που μπορεί να ανήκω εγώ γιατί δεν πιστεύω σε αυτό το διαχωρισμό. Αυτό που ελπίζω είναι η δουλειά μου να έχει κομμάτια που να μπορούν να αγγίξουν τον ακροατή. Που θα του μείνει κάτι από τα τραγούδια, δεν θα τα ξεχάσει αμέσως.

MC: Ωστόσο υπάρχουν καλλιτέχνες που λένε πως όχι μόνο υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός, αλλά και ότι οι λεγόμενοι "έντεχνοι" δεν αφήνουν εύκολα νέους καλλιτέχνες να περάσουν στη δική τους πλευρά. Το έχεις παρατηρήσει εσύ αυτό;
Ζ.Π.: Όχι καθόλου. Αυτό ίσως να γινόταν τα παλιότερα χρόνια. Ναι, τώρα που το σκέφτομαι πιο παλιά υπήρχε αυτό, τώρα όμως δεν νομίζω πως υφίσταται.

MC: Στη πλευρά του δημιουργού έχεις προσπαθήσει να μπεις ή είναι κάτι που δεν σ' ενδιαφέρει; Για παράδειγμα, δε σου λέω να γράψεις μουσική που φυσικά θέλει ιδιαίτερες γνώσεις και προσόντα, αλλά έστω να γράψεις κάποιους στίχους.
Ζ.Π.: Έχω προσπαθήσει να γράψω στίχους, αλλά είναι σε ...νηπιακό στάδιο! Με αγγίζει όμως πολύ μια τέτοια προσπάθεια. Με εντυπωσιάζει πάρα πολύ η δημιουργία και θα ήθελα κάποια στιγμή να μπορώ να εκφράσω αυτά που έχω μέσα μου είτε στιχουργικά είτε συνθετικά. Θέλει όμως καιρό.

MC: Είδα το πρώτο σου video clip, το "αχ και να σ' είχα εδώ" που τραγουδάς με την Αλεξίου. Αυτό που κατ' αρχήν πρόσεξα είναι ότι το τρέξιμο που έριξες μπορώ να το συγκρίνω μόνο με τα περίφημα τρεχαλητά του Βέγγου στις ταινίες του!
Ζ.Π.: (γέλια) Έτσι ακριβώς ήταν!

MC: Πρόσεξα επίσης ότι έτρεχες και με ιδιαίτερη τεχνική! Τα χέρια ψηλά, σωστές αναπνοές... Ήταν σαν να βλέπω επαγγελματία σπρίντερ! Έχεις ασχοληθεί με αθλητισμό ποτέ;
Ζ.Π.: Ξέρεις τι έγινε; Όταν ξεκίνησα να τρέχω εκεί τα είδα όλα, γιατί δεν γυμνάζομαι συστηματικά. Μου είπαν λοιπόν τα παιδιά πώς να παίρνω σωστές αναπνοές και τα εφάρμοσα και ένιωσα πολύ πιο άνετα τρέχοντας! Πάντως έπεσε πολύ τρέξιμο. Αυτά τα λεπτά που φαίνονται στο clip ήταν ώρες γυρισμάτων για μένα!

MC: Το video clip αυτό έδειξε μια ιστορία μητέρας κόρης. Ήταν μια ιδέα του σκηνοθέτη ή απ' την αρχή το τραγούδι γράφτηκε με μια τέτοια προοπτική;
Ζ.Π.: Όχι, ήταν ιδέα του σκηνοθέτη, του Ευάγγελου Καλαϊτζή. Αφού μας είπε τη σκέψη του, η Χαρούλα θεώρησε πως ήταν μια πολύ καλή ιδέα. Να φανεί δηλαδή αυτό που ούτως ή άλλως ισχύει. Υπάρχει μια σχέση με τη Χάρις μάνας - κόρης ή δασκάλας - μαθήτριας.

MC: Είναι κάτι που το αισθάνεστε...
Ζ.Π.: Ναι, πάρα πολύ. Περισσότερο εγώ τη νιώθω σαν δασκάλα μου αλλά πολλές φορές και σαν μάνα! Πιστεύω ότι αυτό φάνηκε στο video clip.

MC: Η όλη διαδικασία των γυρισμάτων του video clip πως σου φάνηκε; Αισθάνθηκες λίγο ηθοποιός;
Ζ.Π.: Μου άρεσε να πω την αλήθεια! Είμαι και λίγο ψώνιο! (γέλια) Μικρή μου άρεσε περισσότερο το θέατρο. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία.

MC: Υπάρχει κάποιο άλλο τραγούδι που ετοιμάζεις για video clip;
Ζ.Π.: Ακόμα δεν το έχουμε αποφασίσει.

MC: Το "να 'βρισκα ένα τρόπο" ίσως;
Ζ.Π.: Ναι, μιας και το ανέφερες είναι ένα από τα κομμάτια που σκεφτόμαστε.

MC: Μου είπες για θέατρο λίγο πριν. Ποια άλλη καλλιτεχνική έκφραση σε γεμίζει, πέρα από το τραγούδι;
Ζ.Π.: Μου αρέσει πολύ το θέατρο. Με ενθουσιάζει πολύ, υπάρχει μια μαγεία πάνω στη σκηνή και μάλιστα κυρίως για τους ηθοποιούς τους ίδιους. Παράλληλα μου αρέσει και το cinema και ότι έχει να κάνει με τέχνες.

MC: Ξένη μουσική ακούς;
Ζ.Π.: Πολύ. Και μάλιστα το τελευταίο καιρό ακούω περισσότερο ξένη!

MC: Παραδείγματα;
Ζ.Π.: Μου αρέσει πολύ η jazz, η r'n'b, η soul. Από καλλιτέχνες ξεχωρίζω από τις πιο παλιές την Aretha Franklin. Αγαπημένη μου στα γυμνασιακά μου χρόνια ήταν η Mariah Carey, αλλά και η Whitney Houston. Τώρα μου αρέσει πολύ η Norah Jones.

MC: Απόλυτη επιτυχία για σένα τι σημαίνει;
Ζ.Π.: Δεν νομίζω να υπάρχει "απόλυτη" επιτυχία για κανέναν. Ο καθένας βάζει κάποιους στόχους και προσπαθεί να τους φτάσει. Εγώ είχα πάντα στο μυαλό μου να ασχοληθώ με το τραγούδι και αυτός ο στόχος μου πραγματοποιήθηκε και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Είχα σαν όνειρό μου να γνωρίσω τη Χάρις Αλεξίου. Τη γνώρισα και συνεργάστηκα μαζί της, που επίσης αυτό το θεωρώ πως είναι επιτυχία. Το γεγονός πως ολοκληρώθηκε ο πρώτος μου δίσκος, επίσης είναι επιτυχία για μένα. Από κει και πέρα όμως τι θα επακολουθήσει δεν το ξέρω. Η επιτυχία δεν τελειώνει ποτέ ώστε να είναι απόλυτη.

MC: Η Χάρις Αλεξίου είναι απόλυτα επιτυχημένη;
Ζ.Π.: Η Χάρις Αλεξίου είναι ένα φαινόμενο ανθρώπου, καλλιτέχνη, γυναίκας... Εγώ κάθε φορά ανακαλύπτω καινούργια πράγματα στο χαρακτήρα της και στη προσωπικότητά της. Είναι καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης. Τη νοιάζει πάρα πολύ αυτό που κάνει. Θα μπορούσε με όλα αυτά που έχει πετύχει να μην ενδιαφέρεται και πολύ για τη συνέχεια. Κι όμως ψάχνεται συνεχώς να κάνει νέα πράγματα, να προχωρήσει ακόμα πιο πέρα. Ενημερώνεται, γράφει... Είναι πολύ σπουδαίο αυτό.

MC: Τι μπορεί να σου προκαλέσει φοβίες και άγχος;
Ζ.Π.: Στην ηλικία που βρίσκομαι δεν έχω πλέον σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση του φόβου. Προτιμώ να τολμήσω να κάνω πράγματα παρά να φοβάμαι και να αγχώνομαι. Τώρα αρχίζω και λειτουργώ έτσι. Ο δίσκος με βοήθησε να πιστεύω στον εαυτό μου περισσότερο απ' όσο πριν.

MC: Η ολοκλήρωση ενός καλλιτέχνη από τι προκύπτει; Ή δεν υπάρχει ποτέ επαγγελματική ολοκλήρωση για έναν καλλιτέχνη;
Ζ.Π.: Εγώ πιστεύω πως είναι μια επιτυχημένη πορεία με πολύ καλές συνεργασίες και επιλογές. Ακόμα και μια ισορροπημένη προσωπική ζωή είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για να προχωρήσεις επαγγελματικά.

MC: Σου κάνω αλλιώς την ερώτηση. Πιστεύεις πως κάποιος καλλιτέχνης ολοκληρώνεται με την έννοια όμως πως δεν έχει τίποτ' άλλο να κάνει και απλώς επαναλαμβάνεται; Ότι μπορεί στη πορεία του να τα έχει πετύχει όλα, αναγνώριση, βραβεία, διακρίσεις, χειροκρότημα... Πρέπει τελικά ένας καλλιτέχνης να σταματάει κάποια στιγμή;
Ζ.Π.: Αν όντως είσαι καλλιτέχνης δεν νομίζω πως σταματάς ποτέ. Έχεις κάτι που σε τρώει μέσα σου. Είναι αυτές οι ανησυχίες που έχουν οι καλλιτέχνες περισσότερο ίσως από κάποιους άλλους ανθρώπους. Δεν πιστεύω πως σταματάει ποτέ να ψάχνεται ένας καλλιτέχνης.

MC: Οι καλλιτέχνες λέγεται συχνά πως είναι και ανασφαλείς.
Ζ.Π.: Πολύ.

MC: Εσύ αισθάνεσαι ανασφάλεια;
Ζ.Π.: Αισθάνομαι ανασφάλεια και ανταγωνισμό, με τέτοιο τρόπο όμως που να με κάνει να προσπαθώ να γίνομαι όλο και καλύτερη. Δεν είναι ανασφάλεια που με τρώει μέσα μου και μου δημιουργεί τρομερό άγχος. Είναι μια δημιουργική ανασφάλεια.

MC: Τι είναι αυτό που σου έχει λείψει περισσότερο, τώρα που ζεις στην Αθήνα;
Ζ.Π.: Μου έχει λείψει το να πάω για καφέ με τη κολλητή μου, έτσι, χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει. Εδώ ο χρόνος τρέχει τόσο που πρέπει όλα να τα προγραμματίζεις και να τρέχεις να τα φτάνεις! Έστω και για να κάνεις ένα τηλέφωνο πρέπει να το βάλεις στο πρόγραμμα! Στη Θεσσαλονίκη αυτά δεν υπήρχαν.

MC: Ποια είναι τα σχέδιά σου από εδώ και πέρα;
Ζ.Π.: Αυτό τον καιρό είμαι με τον Αντώνη Ρέμο και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη στο Αθηνών Αρένα, αλλά για μετά τις γιορτές έχω φτιάξει ένα γκρουπάκι από πέρσι και σκεφτόμαστε να κάνουμε εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές στην Αθήνα. Δεν υπάρχει ακόμα συγκεκριμένη συμφωνία πάντως, όμως είναι κάτι που το θέλουμε πολύ να το κάνουμε. Μου αρέσει πολύ να τραγουδάω σε πιο μικρά και παρεΐστικα μαγαζιά...

BAR RESTAURANT CAFE ΠΑΡΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (Βασ. Σοφίας) 210.7223784

*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας στην Βασ. Σοφίας, δίπλα από το Μέγαρο Μουσικής (Bar-Restaurant-Cafe, τηλ. 210.7223784).
*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus.
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.