-------------------- "Είκοσι χρόνια διαδρομή και μοιάζουν μόνο μια στιγμή"... Ο πρώτος στίχος που ακούγεται στο καινούριο cd του Νίκου Πορτοκάλογλου "Ένα βήμα πιο κοντά", δίνει το στίγμα ολόκληρης της νέας του δουλειάς, που αποτελεί για τον ίδιο μια "Νέα αρχή", έπειτα από 25 χρόνια επιτυχημένης πορείας στο ελληνικό τραγούδι! Ο Νίκος Πορτοκάλογλου "ανοίγει" έναν καινούριο κύκλο στην καριέρα του, κάνοντας "ένα βήμα πιο κοντά στην καρδιά μας" μέσα από 14 τραγούδια που έχουν ως κεντρικό θέμα τον χρόνο που περνάει, εκφράζοντας παράλληλα και άλλα ερωτήματα που απασχολούν τον δημιουργό τους! Άλλωστε όπως κι ο ίδιος ο Νίκος Πορτοκάλογλου παραδέχεται, αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να δημιουργεί τραγούδια που αισθάνεται οτι είναι αληθινά και φορτισμένα με τα συναισθήματα και τις αγωνίες του! "Μόνο μια στιγμή..." μου φάνηκε και έμενα οτι κράτησε η πολύ όμορφη κουβέντα που είχαμε ένα απόγευμα στο σπίτι του, καθώς ο χρόνος πάντα κυλάει γρήγορα όταν μιλάς με ενδιαφέροντες ανθρώπους που έχουν σημαντικά πράγματα να πουν! Μόνο αργότερα, ακούγοντας μόνη μου στο κασετοφωνάκι όσα είπαμε, συνειδητοποίησα την πραγματική διάρκεια αυτής της κουβέντας...!

Κάντε "κλικ" για να κατεβάσετε το αυτόγραφο - "wallpaper" του Νίκου Πορτοκάλογλου (φωτο Κατερίνα Αλέπα / αρχείο Music Corner)

Μusic Corner: Να ξεκινήσουμε με τη νέα σας δισκογραφική δουλειά... "Ένα βήμα πιο κοντά", ένα βήμα πιο κοντά, πού;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Σε σένα, στον ακροατή μου, στον εαυτό μου, στην καρδιά μου όπως λέει το τραγούδι, αλλά και στην καρδιά σου!

MC: Έπειτα από τόσα χρόνια στη δισκογραφία τα συναισθήματα σας παραμένουν το ίδιο έντονα όταν κυκλοφορείτε νέα δουλειά;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Ναι, πάντα το ίδιο είναι. Πάντα έχω αγωνία, είμαι ανυπόμονος, βιάζομαι να ακούσω τις γνώμες των ανθρώπων, τα συναισθήματα που τους "γέννησαν" τα τραγούδια. Επειδή δουλεύω πολύ καιρό για κάθε δίσκο, ας πούμε αυτός ο δίσκος είναι τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής μου, τα τραγούδια γράφτηκαν μέσα σ' αυτό το διάστημα και από τότε που αρχίσαμε πρόβες με το γκρουπ και μπήκαμε μέσα στο στούντιο πέρασαν έξι μήνες. Όπως καταλαβαίνεις, εγώ έχω κάνει ένα ολόκληρο ταξίδι μ' αυτά τα τραγούδια, μερικές φορές φτάνω στο σημείο να μην μπορώ να τ' ακούσω πια απ' τις πολλές επαναλήψεις! Όταν βγαίνει λοιπόν ο δίσκος, με πιάνει μια ανυπομονησία γιατί εγώ τα έχω ακούσει τόσες φορές και οι φίλοι μου και το κοινό μου δεν τα έχουν ακούσει ούτε μια! Και τα τραγούδια θέλουν χρόνο, δεν είναι σαν τις ταινίες που τις βλέπεις μια φορά και όποια συναισθήματα στα προκαλούν μέσα σε δυο ώρες! Τα τραγούδια είναι "μυστήρια υπόθεση", μπορεί να ακούσεις ένα δίσκο, στην αρχή να σου φανεί αδιάφορος και να τον ξεχάσεις στο ράφι σου και να τον ακούσεις μετά από έξι μήνες και να συγκινηθείς βαθιά! Έχουν το χρόνο τους τα τραγούδια, τις στιγμές τους! Ή μπορεί ένα τραγούδι να σου φανεί αδιάφορο τις πρώτες πέντε φορές που το άκουσες και να το ακούσεις ένα πρωί στο ραδιόφωνο, οδηγώντας και όντας στενοχωρημένος και ξαφνικά να αποκτήσει τεράστιο νόημα για σένα. Έτσι λοιπόν, είμαι σ' αυτή την "άχαρη" φάση που περιμένω να δουλέψει ο χρόνος! Είναι σαν εγώ να στέλνω ένα μήνυμα γεμάτο συναισθήματα και περιμένω να μου έρθουν πίσω άλλα μηνύματα. Άλλοτε μέσα από e-mail, μέσα από τηλέφωνα και το πιο σημαντικό από την αντίδραση του κοινού στις συναυλίες πια.

MC: Διάβασα οτι αυτό το cd για σας σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Γιατί νέα αρχή;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Γιατί τα τελευταία χρόνια αισθάνθηκα ότι έκλεισε ένα μεγάλος κύκλος από το ξεκίνημα μου μέχρι εδώ, ένας κύκλος 25 χρόνων.

MC: Ποιο γεγονός σηματοδότησε το κλείσιμο του κύκλου;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Ξέρεις, αυτά απλώς τα αισθάνεσαι. Το γεγονός είναι ότι βγήκε ένα βιβλίο που περιείχε όλους μου τους στίχους, συνεντεύξεις και κείμενα που γράφτηκαν για τη δουλειά μου και ένα οδοιπορικό σ' όλα αυτά τα 25 χρόνια και το δεύτερο ότι βγήκε ένας live διπλός δίσκος που ήταν αναδρομή σ' όλη μου τη δουλειά. Είναι σαν να σταματάς λίγο να κάνεις έναν απολογισμό, να κάνεις "ταμείο", να δεις τι έχεις πετύχει, που έχεις πετύχει και που έχεις αποτύχει, που έκανες λάθη και να βρεις δύναμη να ξεκινήσεις ξανά. Γι' αυτό και ο δίσκος ξεκινάει με το ορχηστικό "Νέα αρχή" και τελειώνει με το τραγούδι "Νέα αρχή". Το "Άντε καρδιά μου" έχει το ίδιο θέμα...

MC: Σ' αυτό το τραγούδι είναι χαρακτηριστικοί οι στίχοι που λένε "πρέπει να μάθεις κάτι πάλι, κάτι καινούριο, κάτι νέο, κάτι πιο δύσκολο κι ωραίο"...
Νίκος Πορτοκάλογλου: Κάθε νέα αρχή είναι σαν πηγαίνεις σε καινούρια τάξη και τα συναισθήματα σου είναι ανάμεικτα, από τη μια χαίρεσαι που μεγαλώνεις και που προοδεύεις και απ' την άλλη αγχώνεσαι γιατί πρέπει να μάθεις καινούργια πράγματα, πρέπει να δυσκολευτείς, να μάθεις κάτι πιο δύσκολο. Αλλά είναι κάτι πιο δύσκολο κι ωραίο γιατί είναι κάτι καινούριο!

MC: Υπάρχει κάποιο τραγούδι που αγαπάτε ξεχωριστά σ' αυτό το άλμπουμ, κάποιο περισσότερο αυτοβιογραφικό ίσως;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω γιατί αυτός ο δίσκος είναι σαν ένα τραγούδι! Ένα τραγούδι με 14 διαφορετικά μέρη. Τα τραγούδια μπλέκονται μεταξύ τους σ' αυτό τον δίσκο. Υπάρχουν λέξεις και εικόνες που επαναλαμβάνονται και το ένα συμπληρώνει το άλλο. Είναι τραγούδια που μιλάνε πολύ για το χρόνο που περνάει, ένα θέμα που απασχολεί τους ανθρώπους μετά τα 40. Ή μάλλον μας απασχολεί πάντα αλλά ανάλογα με την ηλικία, βλέπεις από άλλη σκοπιά τον χρόνο. Μετά τα 40 καταλαβαίνεις πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος. Όσο η κλεψύδρα αδειάζει, τόσο πιο πολύτιμος είναι ο κάθε κόκκος άμμου που μένει! Και πολλά τραγούδια μιλάνε γι' αυτό, όπως το "Όλα αλλάζουν". Αλλά και ο πρώτος στίχος που ακούγεται στο cd είναι "Είκοσι χρόνια διαδρομή και μοιάζουν μόνο μια στιγμή", μπαίνει στο θέμα κατευθείαν. Επίσης, υπάρχουν διάφορα ερωτηματικά στο δίσκο, όπως στο τραγούδι "Το βάρος". Γιατί ένας άνθρωπος που έχει πετύχει τόσα στη ζωή του κι έχει ζήσει πολλά πράγματα που ονειρευόταν, κουβαλάει αυτό το βάρος; Γιατί δεν είναι ανάλαφρος, πιο ευτυχισμένος; Αυτό ξεκινάει από δικό μου βίωμα αλλά φαντάζομαι αφορά πολύ κόσμο.

MC: Θα τον χαρακτηρίζατε ως τον πιο αυτοβιογραφικό αυτό τον δίσκο σε σχέση με τους προηγούμενους;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Όλοι μου οι δίσκοι έτσι είναι! Ξέρεις, υπάρχει αυτό το στερεότυπο που έλεγε ο Φελίνι "Μια ζωή κάνω την ίδια ταινία". Όλοι μας αυτό κάνουμε, κι εγώ μια ζωή τον ίδιο δίσκο κάνω! Αν με ρωτήσεις τις διαφορές, θα έλεγα ότι ο δίσκος αυτός είναι πιο εσωτερικός, πιο λυρικός...

MC: Και πιο αισιόδοξος ίσως;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Αυτός ο δίσκος έχει το σκοτάδι και το φως σε ίσες δόσεις! Όπως είναι στο εξώφυλλο. Είναι σαν ένα ποτήρι γεμισμένο μέχρι τη μέση που άλλος το βλέπει μισογεμάτο κι άλλος μισοάδειο! Έχει πλάκα, γιατί από όσους το έχουν ακούσει, άλλοι μου λένε ότι είναι πολύ φωτεινός δίσκος, κι άλλοι μου λένε ότι είναι ο πιο μελαγχολικός μου δίσκος! Νομίζω οτι ο καθένας το βλέπει ανάλογα με την κατάσταση που βρίσκεται ο ίδιος!

MC: Εσείς σε ποια ψυχολογία από τις δυο ήσασταν όταν το δημιουργούσατε;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Το ίδιο αίσθημα έχω κι εγώ! Ας πούμε το εξώφυλλο, έτσι το φανταζόμουν από την αρχή. Φανταζόμουν τη φιγούρα μου να περπατάει μες το δάσος και να χάνεται. Κάλεσα τον φίλο μου τον Τάσο Βρεττό, τον φωτογράφο που δουλεύουμε μαζί εδώ και 15 χρόνια, στο Πήλιο όπου περνάω τα καλοκαίρια και κάναμε τη φωτογράφηση παίζοντας! Βγήκε ακριβώς αυτό που φανταζόμουν! Αυτή τη φωτογραφία όταν τη βλέπω, άλλες φορές βλέπω κάποιον που έχει έναν πολύ συγκεκριμένο δρόμο που τραβάει στη ζωή του και μάλλον πάει προς το φως και άλλες φορές βλέπω κάποιον που έχει χαθεί στο δάσος! Έτσι είναι και τα τραγούδια του δίσκου, ο καθένας τους δίνει το δικό του χρώμα.

MC: Στην καριέρα σας ξεκινήσατε με τους Φατμέ. Τι σας έχει μείνει από εκείνη την εποχή; Υπάρχει κάτι που νοσταλγείτε;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Δεν υπάρχει κάτι που νοσταλγώ, αλλά υπάρχουν ωραίες μνήμες, ωραίες εικόνες στο μυαλό μου! Αυτό που θυμάμαι πιο πολύ είναι τα ταξίδια που κάναμε, που περιοδεύαμε με ένα παλιό "2CV", που ήταν το αυτοκίνητο μου και ταξιδεύαμε και οι τέσσερις με ανοιχτή την οροφή μες το κατακαλόκαιρο, με βρεγμένα καπέλα για να μην πάθουμε ηλίαση! Η άλλη εικόνα που μου έχει μείνει είναι τα πρώτα χρόνια που μέναμε σε ένα σπίτι στο Παλιό Φάληρο και όλη μέρα "αλητεύαμε" και παίζαμε μουσική.

MC: Ήταν μια εποχή "αθωότητας";
Νίκος Πορτοκάλογλου: Δεν ξέρω αν υπάρχουν εποχές αθωότητας, ήταν μάλλον μια εποχή ανεμελιάς. Αυτό είναι το μόνο που μου λείπει μερικές φορές τώρα. Εγώ βέβαια ποτέ δε σταματάω να την ψάχνω αυτή την ανεμελιά παρόλο που μεγαλώνοντας, μαζεύονται διάφορες ευθύνες στο κεφάλι σου. Ακόμα τη βρίσκω αυτή την αίσθηση της "άπλας" και της ελευθερίας πάλι στις περιοδείες, αλλά και τις ώρες που παίζουμε μουσική, τις ώρες που μαζευόμαστε στο υπόγειο και κάνουμε πρόβες, ηχογραφούμε στο στούντιο. Είναι στιγμές που είμαι ξανά 15 χρονών!

MC: Η ζωή σας εκτός από τη δουλειά σας περιλαμβάνει πολύ μουσική; Δηλαδή, εκτός από τα επαγγελματικά πλαίσια ακούτε μουσική στην καθημερινή σας ζωή, όταν π.χ οδηγείτε;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Μερικές φορές όταν δουλεύω 10 ώρες στο στούντιο είμαι τόσο μπουχτισμένος που δεν μπορώ να ακούσω ούτε ραδιόφωνο.

MC: Αγοράζετε cd;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Ναι, ακόμα και στις πρώτες εποχές της μεγάλης αφραγκίας, όπως έβαζα στην άκρη λεφτά για φαγητό, έβαζα και για βιβλία και δίσκους. Ήταν για μένα είδος πρώτης ανάγκης και συνεχίζει να είναι.

MC: Θα κάνατε ποτέ κάτι εντελώς ανατρεπτικό στην καριέρα σας; Κάτι που να μην το περίμενε κανείς από τον Νίκο Πορτοκάλογλου;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Σαν τι; Είμαι ανοιχτός σε ιδέες, δώστε μου μια καλή ιδέα...!

MC: Μια πολύ ανατρεπτική συνεργασία ή να εμφανιζόσασταν σε έναν χώρο ενδεχομένως που θα ξάφνιαζε... 'Η πιστεύετε οτι πρέπει ως καλλιτέχνης να είστε συνεπής σε μια συγκεκριμένη πορεία αφού έτσι σας έχει αγαπήσει ο κόσμος;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Δε σκέφτηκα ποτέ έτσι! Δε σκέφτηκα ποτέ τι περιμένει ο κόσμος από μένα! Γι' αυτό και δεν προέβαλα ποτέ ένα συγκεκριμένο στυλ, ένα ντύσιμο, γενικότερα το lifestyle. Θέλω να αισθάνομαι ελεύθερος, να κάνω ότι μου κατέβει...

MC: Τελικά όμως, αν κρίνω από την επιτυχία όλα αυτά τα χρόνια, μάλλον σε καλό σας έχει βγει αυτή η ελευθερία...
Νίκος Πορτοκάλογλου: Η επιτυχία πολλές φορές είναι μια σύμπτωση! Αυτό που με ενδιαφέρει εμένα είναι να ηχογραφώ τραγούδια που τα πιστεύω, που αισθάνομαι ότι είναι αληθινά και φορτισμένα με τα συναισθήματα και τις αγωνίες μου. Αυτά θέλω να μοιραστώ με τον κόσμο! Τώρα αν τυχαίνει αυτά να αφορούν τον κόσμο εκείνη τη στιγμή, αυτό είναι επιτυχία, μεταφράζεται σε πωλήσεις, σε εισιτήρια... Πάντα έχω την αγωνία να δω αν επικοινώνησα με τους ανθρώπους, αλλά αν δεν συμβεί τι να κάνουμε; Εμένα με ενδιαφέρει να είμαι εγώ ήσυχος, ότι έκανα έναν αληθινό δίσκο! Εκεί που δεν κοιμάμαι καλά είναι άμα δε μ' αρέσει εμένα δίσκος που έκανα!

MC: Θα μπορούσατε να κάνετε ένα επάγγελμα που δε σας αρέσει επειδή ενδεχομένως θα βρισκόσασταν σε ανάγκη; Θα το αντέχατε σαν χαρακτήρας;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Όχι δε θα το άντεχα! Πάλεψα από πολύ μικρός να κάνω δουλειά μου το πάθος μου. Δεν αισθάνομαι τυχερός γι' αυτό, αισθάνομαι ότι το πλήρωσα, ότι το κέρδισα με πολύ αγώνα!

MC: Παρότι έχετε μια πολύ σπουδαία και πολύχρονη καριέρα με πολλές επιτυχίες, αρκετός κόσμος σας έχει ταυτίσει με το " Αχ Θάλασσα μου σκοτεινή"...
Νίκος Πορτοκάλογλου: Αυτό ισχύει για το μεγάλο κοινό, το οποίο μέχρι τότε δεν ενδιαφερόταν για τη μουσική μου! Αλλά εγώ έζησα επί 25 χρόνια με το "άλλο" κοινό, με ένα κοινό μικρότερο, το οποίο όμως με ακολούθησε και στα εύκολα και στα δύσκολα. Η "θάλασσα" ήταν μια από τις συγκυρίες που είπα πριν.

MC: Τι πιστεύετε ότι είχε αυτό το τραγούδι και αγαπήθηκε τόσο πολύ και μάλιστα απ' όλες τις ηλικίες;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Γιατί έτυχε εκείνη τη στιγμή να απασχολεί τον κόσμο το συγκεκριμένο θέμα, να "έχουν όλοι πολλά και να θέλουν περισσότερα". Νομίζω ότι ήταν ένα υπαρξιακό τραγούδι που άγγιξε τις κρυφές σκέψεις των ανθρώπων. Αυτό που σκεφτόντουσαν όλοι μέσα τους αλλά δεν ήξεραν πώς να το πουν, το είπε ένα τραγούδι με πολύ απλό τρόπο και είπαν όλοι "ναι, αυτό είναι"! Αλλά το να ταυτιστούν τόσοι πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι, συμβαίνει πολύ σπάνια πια. Ζούμε σε μια εποχή που ο καθένας ζει σε ένα διαφορετικό κόσμο, οπότε το να βγουν όλοι απ' το καβούκι τους και να ταυτιστούν με ένα τραγούδι είναι 10 φορές πιο δύσκολο απ' ότι π.χ στη δεκαετία του '60!

MC: "Θάλασσα" τότε, "Το ποτάμι" τώρα... Διακρίνω μια αγάπη προς το νερό ή είναι τυχαίο;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Δεν είμαι ούτε ψαράς, ούτε δύτης, ούτε τίποτα τέτοιο! Αλλά το νερό συμβολίζει πολλά πράγματα. Η θάλασσα ας πούμε είναι από την αρχαιότητα ένας συμβολισμός της ζωής. Η ζωή είναι μια θάλασσα, άλλοτε είναι ήρεμη, άλλοτε είναι άγρια... Πάντως είναι σίγουρα βαθιά, κρύβει πάρα πολλά κάτω από την επιφάνεια της και είναι ανεξερεύνητη, γι' αυτό μας γοητεύει, μας τρομάζει και μας τραβάει ταυτόχρονα! Και το ποτάμι επειδή είναι πάλι νερό, αλλά ένα νερό που κινείται με ορμή, θυμίζει το χρόνο που κυλάει και δε γυρνάει πίσω!

MC: Έχετε ιδιαίτερη σχέση με τη φύση;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Η φύση είναι για μένα ένα είδος θεραπείας! Μ' αρέσει πολύ η πόλη, την αγαπάω πολύ, είμαι παιδί της πόλης, αλλά έχω πολύ μεγάλη ανάγκη για τη φύση. Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη τις δεκαετίες '60 και '70, που ήταν κάτι μεταξύ πόλης και φύσης. Ήταν μια καταπράσινη γειτονιά με μονοκατοικίες και τεράστιες αυλές, αλάνες που παίζαμε μπάλα όλη μέρα. Γι' αυτό και εξακολουθώ να μένω σε συνοικία και όχι στο κέντρο της πόλης. Η φύση, τα δέντρα, το πράσινο, η θάλασσα, όλα αυτά είναι αναζωογόνηση και θεραπεία! Και σ' αυτόν τον δίσκο επειδή τα περισσότερα τραγούδια τα έγραψα στη φύση, στο Πήλιο, ήθελα και η εικόνα που συνοδεύει τον δίσκο να είναι η εικόνα της φύσης και ειδικά του δάσους.

MC: Το καλοκαίρι πραγματοποιήσατε μια πολύ μεγάλη συναυλία στο Λυκαβηττό στην οποία συμμετείχαν και πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες που ερμήνευσαν τραγούδια σας. Πείτε μου για αυτή την εμπειρία...
Νίκος Πορτοκάλογλου: Η συναυλία αυτή ξεκίνησε από την επαφή μου με την "Εταιρία προστασίας Σπαστικών", μια εταιρία που κάνει εκπληκτική δουλειά, άνθρωποι που δουλεύουν οι περισσότεροι εθελοντικά και έχουν στήσει ένα καταπληκτικό κτήριο στην Αργυρούπολη, για να στηρίξουν αυτά τα παιδιά και τις οικογένειες τους, να τα "βγάλουν" απ' τα σπίτια τους, να τα κοινωνικοποιήσουν! Είναι απ' αυτά τα "ηρωικά" πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και κανείς δεν τα παίρνει χαμπάρι! Γιατί στην τηλεόραση βλέπουμε συνέχεια μόνο τις συμφορές και μόνο τα σκάνδαλα και τη διαφθορά! Όλους τους άλλους ήρωες που πολεμάνε κάθε μέρα, κανείς δεν ενδιαφέρεται να τους προβάλλει γιατί δεν "πουλάνε", υποτίθεται. Οπότε γνωρίζοντας αυτούς τους ανθρώπους, από μια συναυλία που έκανα στο χώρο τους, προέκυψε αυτή η ιδέα. Η συναυλία στήθηκε γι' αυτό το σκοπό και εξελίχθηκε σε μια μεγάλη γιορτή! Κάλεσα και κάποιους φίλους, οι οποίοι ήρθαν όλοι με μεγάλο ενθουσιασμό και ήταν μια βραδιά πολύ ξεχωριστή, πολύ φορτισμένη συναισθηματικά! Επίσης κατάλαβα ότι μετά από τόσες συναυλίες που έχω κάνει στο Λυκαβηττό και πάντα είχα καλεσμένους συναδέλφους μου, ήταν η πρώτη φορά που όλοι οι καλεσμένοι μου ήταν νεότεροι από μένα! (γέλια) Να κάτι που μου θυμίζει πόσο περνάει ο χρόνος! Και τα τελευταία χρόνια γενικά συνεργάζομαι πολύ με νεότερους.

MC: Αλήθεια, πώς βλέπετε τη νέα γενιά στο τραγούδι;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Βλέπω να δυσκολεύονται να βρουν χώρο να εκφραστούν, να κάνουν δίσκους,
δυσκολεύονται με τις εταιρείες... Η δισκογραφία περνάει κρίση. Το χώρο τα τελευταία χρόνια τον είχαν καταλάβει όλα τα "νέα αστέρια" από τα reality, οπότε όλα τα υπόλοιπα παιδιά που δε "γουστάρανε" τα reality, δυσκολευόντουσαν πολύ να βρούνε χώρο για να κάνουν τη δουλειά τους. Νομίζω ότι αυτό ξεφούσκωσε πια και βλέπω ότι απ' αυτό τον καταιγισμό από την τηλεόραση και τα ραδιόφωνα του "ποπ-λαϊκού", έφτασε σε τέτοιο πληθωρισμό και μπούχτισμα ο κόσμος, που αρχίζει πάλι να υπάρχει ανάγκη για καλούς δίσκους. Δεν λέω ότι οι καλοί δίσκοι είναι οι έντεχνοι σώνει και καλά, αλλά όχι επιτυχιούλες του ενός μηνός! Έναν δίσκο που μπορεί στον άλλον να κρατήσει συντροφιά, να τον ταξιδέψει, να τον πάει κάπου άλλού... Αν και σ' αυτόν το δίσκο λέω ότι δεν υπάρχει "άλλου", το "αλλού" είναι ένα βήμα πιο κοντά στην καρδιά μας! Και τελευταία έχω ακούσει τέτοιους δίσκους: Ο δίσκος του Ξυδάκη με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο δίσκος του Αγγελάκα, του Παύλου Παυλίδη που άσχετα με το μουσικό στυλ που αντιπροσωπεύει ο καθένας, είναι όλα καλά άλμπουμ!

MC: Ποιο είναι για σας το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας, αυτό που σας απασχολεί έντονα στην κοινωνία μας;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Πρώτα απ' όλα έχω αγωνία σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου! Τις προάλλες είδα την ταινία "Τα παιδιά των ανθρώπων" που μιλάει για ένα πολύ κοντινό μέλλον που οι άνθρωποι πια δε μπορούν να κάνουν παιδιά και γενικά ένα ζοφερό μέλλον. Η ταινία ήταν πολύ καλή αλλά με απασχολεί πολύ πώς θα ζήσουν σε έναν κόσμο, που διάφορα πράγματα που ήταν ταυτόσημα με τη ζωή, ο ήλιος ας πούμε, αρχίζουν να ταυτίζονται με τον θάνατο! Ή το σεξ που κάποτε ήταν χαρά τώρα είναι και κίνδυνος, η μόλυνση, ο υπερπληθυσμός... Όλα αυτά με απασχολούν και με αγχώνουν. Τώρα συγκεκριμένα στην Ελλάδα, με εξοργίζει και με κουράζει το ότι δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να οργανώσουμε ένα κράτος που να κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη. Με προβληματίζει ακόμα ότι στην Ελλάδα μιλάνε όλοι εναντίον της διαφθοράς αλλά την δέχονται σαν κάτι αυτονόητο στην καθημερινή τους ζωή! Μου κάνει εντύπωση ας πούμε οτι πάει η κόρη μου να βγάλει δίπλωμα οδήγησης και της λένε χωρίς προσχήματα οτι πρέπει να "λαδώσει" για να το πάρει! Κανείς δε φοβάται να το πει, είναι κάτι κοινώς αποδεκτό! Και αυτοί οι άνθρωποι που τα κάνουν αυτά, κατηγορούν τους πολιτικούς ότι είναι διεφθαρμένοι! Μα η διαφθορά είναι αυτό που συμβαίνει στην καθημερινότητα μας! Επίσης με ενοχλεί που έχει υποβαθμιστεί τόσο πολύ η πολιτική και υπάρχει γενικά μια άποψη ότι όλοι τα ίδια είναι, ότι όλοι είναι απατεώνες. Αυτό το θεωρώ πολύ επικίνδυνο. Και δε συμφωνώ και μ' αυτούς που λένε ότι από τότε που τέλειωσε η εποχή των αριστερών οραμάτων δεν υπάρχει τίποτα για να παλέψει κανείς. Γιατί νομίζω ότι όλοι μας, ό,τι δουλειά και να κάνουμε, αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα σοβαρά διλήμματα! Ο αγώνας είναι εδώ και συνεχίζεται, απλά είναι πιο μοναχικός. Με ενοχλεί ο κυνισμός της εποχής μας! Ότι δηλαδή, αφού όλα είναι χάλια ας είμαι κι εγώ χάλια! Αφού όλοι είναι βουτηγμένοι στο βούρκο, ας βουτήξω κι εγώ!

MC: Τις κινητοποιήσεις στην εκπαίδευση λοιπόν που ήταν μια αντίδραση, να υποθέσω οτι τις είδατε θετικά, έτσι;
Νίκος Πορτοκάλογλου: Nαι... απλώς τα Μέσα προέβαλλαν πάλι μόνο ένα πράγμα, το οικονομικό. Στην εκπαίδευση κι αν βλέπεις ανθρώπους μέσα σ' αυτό το "αραχνιασμένο", "απολιθωμένο" σύστημα, που αισθάνομαι ότι από την εποχή που ήμουν εγώ στα θρανία έχουν γίνει ελάχιστα βήματα προόδου! Λίγο βελτιωμένα βλέπω κάποια βιβλία αλλά εξακολουθεί να είναι μια παιδεία παπαγαλίας και αποστήθισης που τα παιδιά εκπαιδεύονται να λένε σωστά το "ποίημα", αυτό που περιμένουν οι άλλοι απ' αυτά και όχι να αναπτύσσουν την κρίση τους, την ικανότητα να εκφράσουν τη δική τους σκέψη! Είμαστε 100 χρόνια πίσω σ' αυτό το θέμα! Και δεν άκουσα να συζητιέται αυτό δυστυχώς! Αλλά νομίζω ότι είναι μια εποχή, που η απάθεια και η ακινησία μας έχουν κουράσει, και τους νεότερους και τους μεγαλύτερους, ότι έχουμε ανάγκη να ξυπνήσουμε, να σηκωθούμε από τον καναπέ, να κλείσουμε την τηλεόραση!

MC: Θέλω να κλείσουμε την κουβέντα με τα προσεχή σχέδια σας...
Νίκος Πορτοκάλογλου: Αυτή την εποχή κάνω πρόβες με ένα καινούριο γκρούπ, νέους μουσικούς, εκτός από τον Οδυσσέα Τσάκαλο που είναι πάντα μαζί μου και τη Βασιλική Καρακώστα που τραγουδάει μαζί μου από πέρσι, είναι μαζί μου και ο Αποστόλης Βαλαρούτσος που παίζει κιθάρα και τραγουδάει, ο Μιχάλης Βρέττας παίζει βιολί και τραγουδάει, ο Θανάσης Τσαουσέλης στο πιάνο και ο Δημήτρης Φροσίνης στο μπάσο. Μ' αυτή την ομάδα ετοιμαζόμαστε για εξόρμηση! Θα ξεκινήσουμε απ' την Κρήτη αρχές Δεκεμβρίου, από 15 Δεκεμβρίου θα παίξουμε 2 μήνες στο "Σταυρό του νότου" και μετά θα συνεχίσουμε ξανά στην επαρχία. Ετοιμάζουμε ένα πρόγραμμα που θα παρουσιάσω αρκετά τραγούδια από τον καινούριο δίσκο και μια αναδρομή σε όλη μου τη δουλειά. Θα παίξω πολλά παλιά τραγούδια των Φατμέ που είχα καιρό να τα παίξω και τα επιθύμησα και θα με βοηθήσουν σ' αυτό οι νέοι συνεργάτες μου που θα τραγουδήσουν πολλά απ' αυτά.

MC: Σας ευχαριστώ πολύ...
Νίκος Πορτοκάλογλου: Να 'στε καλά

*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.