Δεν είμαι σίγουρη ποιος θα μπορούσε να είναι ο κατάλληλος πρόλογος για τον Παναγιώτη Ραφαηλίδη... Δεν ξέρω αν θα πρέπει να εστιάσω στη μεστή φωνή που διακρίνει ένα παιδί μόλις 26 χρονών, στη ρομαντική διάσταση που χαρίζει στα τραγούδια που ερμηνεύει, στη "χαμηλών τόνων" παρουσία του που δεν αναλώνεται σε κινήσεις εντυπωσιασμού και φανερώνει έναν άνθρωπο που επιθυμεί να σταθεί με αξιοπρέπεια στο χώρο ή στην ανατροπή να συστηθεί στο κοινό με μια πρώτη δισκογραφική δουλειά που κάνει την έκπληξη και τη διαφορά, σε σχέση με τα ακούσματα που έχουμε δεχθεί το τελευταίο καιρό από τη πλειονότητα των πρωτοεμφανιζόμενων τραγουδιστών. Το σίγουρο είναι ότι ο Παναγιώτης έχει όλα όσα μπορούν να τον κάνουν αγαπητό στο ευρύ κοινό και όλα όσα απαιτούνται για να κερδίσει την εκτίμηση των, μαγαλύτερων ή μικρότερων στη πορεία, συναδέλφων του. Παρόλα αυτά, αν με ρωτούσαν ποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ξεχωρίζω από τη μουσική του φυσιογνωμία, νομίζω πως θα στεκόμουν στο γεγονός ότι χωρίς να είναι διόλου αφελής, έχει ένα αγνό και "καθαρό" βλέμμα απέναντι στα πράγματα που αφορούν τη μουσική και αυτό είναι κάτι που δεν το βρίσκεις συχνά και εύχομαι να το κρατήσει σαν φυλαχτό σε όλη τη διάρκεια του μουσικού του ταξιδιού. Με την ευκαιρία της πρώτης δισκογραφικής του δουλειάς με τίτλο "Θέλω να μάθω", θελήσαμε να μάθουμε περισσότερα για εκείνον και τον συναντήσαμε μια απ' τις πρώτες βραδιές του Σεπτεμβρίου στο καμαρίνι του στο "Posidonio", όπου πραγματοποιεί τις ζωντανές του εμφανίσεις από το περασμένο Ιούνιο δίπλα στο Νίκο Βέρτη. Ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης είναι ο καινούργιος μας "φιλοξενούμενος" στις ηλεκτρονικές σελίδες του Music Corner και ένα καλοδεχούμενο νέο πρόσωπο στο χώρο της σύγχρονης ελληνικής μουσικής...

Κάντε "κλικ" για να κατεβάσετε το αυτόγραφο - "wallpaper" του Παναγιώτη Ραφαηλίδη, σε ανάλυση 800Χ600 ή 1024Χ768

Music Corner: Είναι αλήθεια ότι στα διόμιση σου χρόνια έχασες τη φωνή σου; Πες μου λίγο γι' αυτό...
Παναγιώτης Ραφαηλίδης: Όχι στα διόμιση, στα ενάμιση. Εγώ είμαι το πρώτο παιδί της οικογένειας και όταν ήμουν ενός περίπου, γεννήθηκε ο αδερφός μου - τον οποίο μετέπειτα χάσαμε, δυστυχώς... Αλλά όταν γεννήθηκε και ήρθε ένα δεύτερο παιδί στην οικογένεια, μάλλον ζήλεψα και εκεί που είχα αρχίσει να μιλάω και να εκφράζομαι κανονικά, μου κόπηκε τελείως η μιλιά και είναι αστείο ότι επανήλθα από το γεγονός ότι ο λογοθεραπευτής πρότεινε στη μητέρα μου να μου λέει τα πάντα τραγουδιστά. Και έτσι ξαναμίλησα!

M.C.: Κάτι σου έδειχνε αυτό γι' αργότερα! Μήπως τη καλλιτεχνική σου κλήση τη κληρονόμησες από κάποιο μέλος της οικογένειάς σου;
Π.Ρ.: Ακούγεται ότι τραγουδούσε πολύ καλά ο πατέρας της μαμάς μου, ο παππούς μου, τον οποίο εγώ δεν πρόλαβα καλά - καλά να τον γνωρίσω γιατί τον χάσαμε όταν ήμουν πολύ μικρός. Αλλά γενικώς δεν υπήρχε κάτι συγκεκριμένο, δηλαδή κάποιος μουσικός ή τραγουδιστής στην οικογένεια.

M.C.: Ποιες είναι οι μουσικές σου επιρροές;
Π.Ρ.: Mainstream έντεχνο ελληνικό. Δηλαδή Αλεξίου, Νταλάρας, Πάριος, παλιό λαϊκό, Καζαντζίδης αλλά και Γαλάνη, Πρωτοψάλτη... Αυτά άκουγα, αυτά επέλεγα, αυτή τη μουσική αγόραζα πάντα αλλά ποτέ δεν μου ξέφευγε κάτι. Δηλαδή και τη ξένη σκηνή παρακολουθούσα πάντα, έστω και πιο ερασιτεχνικά, και την ποπ - ροκ ελληνική σκηνή αλλά και το "σκυλάδικο"! Δεν έχανα ποτέ κανένα επεισόδιο! Ήμουνα πάντα ενημερωμένος...

M.C.: Πότε συνειδητοποίησες ότι ζεις το δικό σου παραμύθι; Ότι θες να κάνεις αυτό και τίποτε άλλο στη ζωή σου;
Π.Ρ.: Το 'χω συνειδητοποιήσει από τα δεκαεφτά - δεκαοχτώ μου. Όταν πέρασα στη Πάντειο κατάλαβα ότι αφενός δεν θέλω να ασχοληθώ με κάτι που έχει να κάνει με γραφείο. Ήθελα να κάνω κάτι που έχει να κάνει με προετοιμασία και στη συνέχεια, με έκθεση. Θα μπορούσα να είμαι ηθοποιός, να κάνω τις πρόβες μου και να συμμετέχω σε παραστάσεις ή θα μπορούσα να ζωγραφίζω και να εκθέτω αυτό που κάνω, αλλά το τραγούδι ήταν πάντα ένας τρόπος με τον οποίο εκφραζόμουν πιο εύκολα. Όμως δεν προσανατολίστηκα αμέσως προς αυτό, δηλαδή ξεκίνησα να σπουδάζω οικονομικά στη Πάντειο...

M.C.: ...για να έχεις ένα χαρτί, ένα πτυχίο στην άκρη;
Π.Ρ.: ...γιατί αυτό το δρόμο είχε πάρει η ζωή μου. Γενικά δεν είμαι άνθρωπος που ρισκάρω την αξιοπρέπειά μου ή τη σιγουριά μου για μερικά πράγματα. Φοβόμουν να χτυπήσω πόρτες, φοβόμουν μην εκτεθώ, φοβόμουν μην είμαι ψώνιο! Δεν ήξερα αν έχω ταλέντο ή όχι, όμως ήξερα ότι μ' αρέσει να το κάνω αλλά δεν το ρίσκαρα, δεν ρίσκαρα να ρεζιλευτώ. Τελικά ήρθε και με βρήκε μόνο του - είχε και τη δική μου συμμετοχή σ' αυτό, αλλά ήρθε όντως μόνο του... Κάποιο τρίτο πρόσωπο λοιπόν δήλωσε συμμετοχή το 2004 στο διαγωνισμό Eurostar. Αυτό που έκανα εγώ ήταν ότι απλά πήγα στη πρώτη οντισιόν - δεν ξέρω τι σκεφτόμουν και το έκανα αλλά καλώς έκανα τελικά - και από 'κει ξεκίνησαν όλα. Διακρίθηκα σ' αυτό το διαγωνισμό αν και δεν τον είδε πολύς κόσμος και παρόλα αυτά, μου δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσω να δουλεύω με τον Γιάννη Πλούταρχο στο "Posidonio" το καλοκαίρι του 2004. Τη πρώτη κιόλας εβδομάδα ήρθε το συμβόλαιο με τη MINOS - EMI γιατί έτυχε να με δει ο παραγωγός του. Κατόπιν συνεργάστηκα με τη Χαρούλα Αλεξίου και την Ελευθερία Αρβανιτάκη, όπου η επαφή έγινε μέσω της εταιρείας - εκεί με πρωτοάκουσε η Αλεξίου από κάποια demo και με ζήτησε - ενώ το χειμώνα που μας άφησε ξανασυνεργάστηκα με τον Γιάννη Πλούταρχο και τώρα, εδώ και δύο μήνες περίπου, είμαι στο "Posidonio" με το Νίκο Βέρτη και έχουμε ακόμα μέλλον μπροστά μας σαν σχήμα. Προβλέπεται να πάμε μέχρι τον Οκτώβρη - δεν ξέρω για παράταση, δεν έχει ανακοινωθεί κάτι τέτοιο επίσημα - και μετά στη Θεσσαλονίκη.

M.C.: Όταν διαγωνιζόσουν στις οντισιόν για την ελληνική συμμετοχή στη Eurovision, είχες σκεφτεί τη πιθανότητα να εκπροσωπούσες τη χώρα σου σε ένα διαγωνισμό που έχει τεράστια απήχηση, κυρίως εκτός συνόρων;
Π.Ρ.: Όχι, τίποτα δεν είχα σκεφτεί. Ήταν πολύ επιπόλαιη η συμμετοχή μου και νομίζω πως κανείς απ' όλους όσους έλαβαν μέρος δεν είχε στην ουσία, ως βασικό και αρχικό στόχο, να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. Ήμαστε όλοι άπειροι και κυνηγούσαμε ένα τρόπο μάλλον για να ξεκινήσουμε, μη έχοντας προσωπικά καμία γνωριμία. Δε μετάνιωσα γιατί πήγα καλά και δεν εκτέθηκα. Παρόλο που ήταν τηλεοπτικός ο διαγωνισμός δεν είχε καμία σχέση με τα reality. Πήγα, τραγούδησα και έφυγα.

M.C.: Τι σου προσφέρει η μουσική;
Π.Ρ.: Μου προσφέρει τη πολυτέλεια του να εκφράζομαι πολύ εύκολα. Θεωρώ ότι με τη μουσική, με το τραγούδι αν θες, μπορώ να εκφραστώ 100%. Με το λόγο υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να τα εκφράσω...

M.C.: Δεν θα πρέπει όμως να βρίσκεις και τα κατάλληλα τραγούδια;
Π.Ρ.: Mα υπάρχουν, δεν υπάρχουν; Υπάρχει μεγάλος πλούτος...

M.C.: Πώς είναι να βλέπεις τον εαυτό σου στο ράφι ενός δισκοπωλείου;
Π.Ρ.: Δεν ξέρω γιατί από τότε που βγήκε ο δίσκος, δεν έχω πατήσει σε δισκοπωλείο! Ντρέπομαι! Αλήθεια...! Δεν έχει τύχει να πάω ποτέ. Θα πάω... Θα το ξεπεράσω και θα πάω να πάρω κάτι άλλο, θα ρίξω μια ματιά στο ράφι και θα σου πω πως νιώθω τότε!

M.C.: Ήταν δύσκολο να κάνεις αυτό το δίσκο; Σε ρωτάω επειδή το άκουσμά του δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο ακούμε αυτή την εποχή, ενώ οι πρωτοεμφανιζόμενοι που βγαίνουν το τελευταίο διάστημα στη δισκογραφία συνηθίζουν να επιλέγουν πιο λαϊκούς δρόμους...
Π.Ρ.: Αυτό που μου λες ως αποτέλεσμα και αυτό που αντιλήφθηκες ήταν και ο στόχος: να το αντιληφθεί ο κόσμος ως κάτι διαφορετικό, ως κάτι που έχει λόγο ύπαρξης. Τιμώ το λαϊκό τραγούδι, το εκτιμώ πάρα πολύ και το υποστηρίζω στις ζωντανές εμφανίσεις μου αλλά θέλησα να συστηθώ με ένα τρόπο πιο φρέσκο και πιο νεανικό. Ίσως η δεύτερη δισκογραφική μου δουλειά να είναι πιο πολύ προσανατολισμένη προς το λαϊκό τραγούδι, αλλά με τρόπο που δεν θα το προσβάλλει, με τρόπο που θα κάνω αυτά για τα οποία είμαι ώριμος και σίγουρος ότι μπορώ να κάνω. Δεν θα παρεκτραπώ γιατί δεν θέλω να κάνω κάτι σαν λαϊκό τραγούδι, θέλω να κάνω κάποια στιγμή αυτό που λέμε "καλό λαϊκό τραγούδι".

M.C.: Η έκδοση του πρώτου σου δίσκου ενίσχυσε τη διάθεσή σου να βλέπεις το τομέα "μουσική" πλέον πιο σοβαρά;
Π.Ρ.: Επειδή γενικά τη δουλειά αυτή την αντιμετωπίζω περισσότερο ως ερασιτέχνης παρά ως επαγγελματίας, τη δίψα και το κίνητρο να ασχολούμαι με το τραγούδι το είχα ούτως ή άλλως. Αν περίμενα τη κυκλοφορία της δουλειάς μου για να μου ενισχύσει αυτή τη δίψα, μάλλον θα ήμουνα ένας στυγνός επαγγελματίας και δεν είμαι. Απολαμβάνω με ρομαντικό τρόπο πολύ απλά πράγματα σ' αυτή τη δουλειά... Ενώ κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτός ο τύπος χαίρεται που βλέπει το video - clip του στις τηλεοράσεις ή ακούει το τραγούδι του στο ραδιόφωνο, δεν ξέρω πώς θα σου φανεί αλλά θα σου πω ότι προσωπικά χαίρομαι από το γεγονός και μόνο ότι τραγουδάω με μια ζωντανή ορχήστρα. Με γοητεύει πάρα πολύ, με συναρπάζει, δεν το 'χω συνηθίσει! Το απολαμβάνω πολύ...

M.C.: Υπάρχει κάποιο τραγούδι που να κρύβει κάποια ιδιαίτερη ιστορία, είτε από τον δημιουργό του είτε από κάποιο περιστατικό που έζησες στο studio;
Π.Ρ.: Υπάρχουν πολλά περιστατικά και αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να απομονώσω ένα και να σου πω. Να σου πω για ένα τραγούδι όμως που έχει στιγματίσει τη δική μου σχέση με αυτό το δίσκο και είναι "Η συνάντηση" ή αλλιώς "Φαντασία". Είναι ένα κομμάτι απ' τα πρώτα που άκουσα και απ' τα πρώτα τραγούδια που έκανα demo και πώς να στο πω... Ήμουν σίγουρος μέσα μου ότι αυτό το τραγούδι είναι δικό μου και ότι πρέπει να έχει εμένα πρώτο ερμηνευτή και έκανα τα πάντα για να το κρατήσω! Έκανα τα πάντα για να το αποδώσω καλά στο studio και για να υπάρχει λόγος τελικά να το έχω πει εγώ. Είναι ένα τραγούδι που δεν έχει ακουστεί ακόμα αλλά τώρα, από το Σεπτέμβρη ξεκινάει ένας δεύτερος κύκλος promo γι' αυτό το δίσκο και αυτό το κομμάτι θα οπτικοποιηθεί. Θα το ακούσει και ο κόσμος πιο καλά και είμαι σίγουρος ότι θα εκτιμηθεί, θα αγαπηθεί. Είναι ένα πάρα πολύ τρυφερό τραγούδι...

M.C.: Προβληματίζεσαι για την εμπορική τύχη του δίσκου; Αν δεν πάει όπως ενδεχομένως να περιμένεις, τι μπορεί να σημαίνει αυτό για σένα;
Π.Ρ.: Στην εποχή των reality, το γεγονός ότι ο δίσκος πάει όπως πάει, ακούγεται όσο ακούγεται και πουλάει όσο πουλάει, είναι πολύ παραπάνω από τις προσδοκίες μου. Θεωρώ ότι έχω πετύχει κάτι αρκετά δύσκολο, να ακούγονται τραγούδια μου σε μια φάση που τα φώτα είναι στραμμένα εντελώς αλλού. Επομένως θα σου πω ότι την εμπορική επιτυχία θα τη προσδοκώ πιο ουσιαστικά και πιο επίμονα στις επόμενες δουλειές μου, όταν θα έχω καταφέρει να με ξέρει καλά ο κόσμος. Προς το παρόν, είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος. Και σε νούμερα βέβαια, δεν μεταφράζεται άσχημα αυτό που έχει γίνει. Ήδη είναι πάρα πολύ καλά τα πράγματα...

M.C.: Πώς βιώνεις τις στιγμές που είσαι πάνω στη σκηνή;
Π.Ρ.: Τις στιγμές που βρίσκομαι πάνω στη σκηνή τις αντιλαμβάνομαι ως τις στιγμές που, απ' όλο μου το 24ωρο, βρίσκομαι πια στο φυσικό μου περιβάλλον. Δηλαδή όλα τα άλλα τα θεωρώ υποκατάστατα... Αυτό δεν σημαίνει ότι με τη σκηνή έχω υποκαταστήσει ουσιώδεις και σημαντικές έννοιες της ζωής και σίγουρα δεν τη βάζω πάνω από την αληθινή αγάπη, από την αγάπη της οικογένειάς μου, από την αγάπη των φίλων και από τις ανθρώπινες σχέσεις. Αλλά σε εντελώς προσωπικό επίπεδο, όταν είμαι πάνω στη σκηνή, είναι από τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές...

M.C.: Τι σε κάνει να διαφέρεις από τους υπόλοιπους νέους καλλιτέχνες;
Π.Ρ.: Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που με κάνει να διαφέρω από τους υπόλοιπους νέους καλλιτέχνες... Θα σου πω τι ξέρω για τον εαυτό μου γιατί δεν μπορώ να σου πω τι ξέρω για τον εαυτό μου σε σχέση με τους άλλους. Ξέρω ότι αυτό που κάνω το κάνω με πραγματική αγάπη, ξέρω ότι ανεβαίνοντας πάνω σε μια πίστα ή σε μια σκηνή και τραγουδώντας, πραγματικά αποκαλύπτομαι και δεν κρύβω τίποτα από τον εαυτό μου. Είμαι ειλικρινής λοιπόν απέναντι στο τραγούδι και απέναντι στο κοινό και προσπαθώ να είμαι καλός, προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερος. Αν όλα αυτά είναι κάτι που μπορεί κανείς να εκτιμήσει σε εμένα σε σχέση με τους άλλους, καλώς... Αλλά είναι αυτά που μου συμβαίνουν.

M.C.: Νομίζω ότι είναι στοιχεία που ο καθένας μπορεί να τα εκτιμήσει σε ο,ποιονδήποτε εκτίθεται, όταν κάνει μια δουλειά σαν τη δική σου. Από 'κει και πέρα θεωρώ ότι παίζει ρόλο και η προσωπικότητα του κάθε ατόμου...
Π.Ρ.: Σίγουρα όλοι ξεκινάνε με πολύ καλές διαθέσεις και προθέσεις. Νομίζω όμως ότι πετυχαίνουν αυτοί που καταφέρνουν να πείσουν τελικά ότι κάνουν αυτή τη δουλειά γιατί όντως τους εκφράζει...

M.C.: Τελικά τι θεωρείς πως είναι πιο σημαντικό σ' αυτή τη δουλειά; To ταλέντο, η τύχη, η εμφάνιση ή οι δημόσιες σχέσεις;
Π.Ρ.: Λέμε για την εποχή του "πακέτου" συνέχεια... Πιστεύω όμως ότι πρώτα απ' όλα πρέπει να υπάρχει ταλέντο. Μια καλή εμφάνιση μπορεί να μη βοηθήσει, μια κακή όμως θα σταθεί εμπόδιο. Αυτή την αίσθηση έχω... Νομίζω ότι δεν έχω ούτε την εμφάνιση που θα βοηθήσει, αλλά ούτε και μια εμφάνιση που θα μου πούνε ότι "δεν μπορείς". Νομίζω ότι είμαι ένα συμπαθητικό παιδί που περνάει σ' αυτή τη δουλειά. Θεωρώ επίσης πολύ σημαντικό παράγοντα τη τύχη. Μπορώ να σου πω ότι ειδικά στα πρώτα βήματα τη βάζω σε ποσοστό ίσο με αυτό του ταλέντου, γιατί έχω συναντήσει ανθρώπους με ταλέντο αλλά χωρίς τύχη.

M.C.: Τις δημόσιες σχέσεις τις τοποθετείς στο ίδιο σημείο;
Π.Ρ.: Η τύχη περιλαμβάνει τα πάντα γιατί οι δημόσιες σχέσεις είναι να βρίσκεσαι στο σωστό χώρο, με τους σωστούς ανθρώπους, τη κατάλληλη στιγμή. Γιατί έχουμε δει και δημοσιοσχετίστες που κυκλοφορούν χρόνια και προσπαθούν να καταφέρουν κάτι, ενώ αυτό που κάνουν είναι απλά να κουράζουν τους συνομιλητές τους. Οπότε νομίζω πως η τύχη και το ταλέντο είναι τα δύο βασικά συστατικά...

M.C.: Ποια είναι η πιο πρόσφατη ευτυχισμένη στιγμή που σου έρχεται στο μυαλό, όσο αφορά τη δουλειά σου; Να μαντέψω πως είναι η παρουσίαση της πρώτης δισκογραφικής σου δουλειάς το περασμένο Ιούνιο;
Π.Ρ.: Ναι, αυτή ήταν βασικά. Ήταν η παρουσίαση που έγινε στο "Malvazia", την οποία κάλυψες κιόλας, και ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά ένιωσα ότι έχω μια νύχτα δική μου. Eίναι εξαιρετικά τιμητικό το να βρίσκομαι σε μεγάλα μαγαζιά δίπλα σε επιτυχημένους καλλιτέχνες αλλά κακά τα ψέμματα, δεν είχα νιώσει ποτέ τόσο μεγάλη ελευθερία στο να τραγουδήσω ό,τι θέλω και για όση ώρα θέλω, να επικοινωνήσω 100% με τους ανθρώπους που ήταν εκεί και να τιμήσω με αυτό το τρόπο τη δισκογραφική μου δουλειά, τους δημιουργούς, τους συνεργάτες και όλους αυτούς που με υποστήριξαν.

M.C.: Τι έχεις απομυθοποιήσει σε αυτό το χώρο;
Π.Ρ.: Λογικά έχω απομυθοποιήσει πράγματα και ανθρώπους αλλά όχι την ουσία του πράγματος... Δεν έχω απομυθοποιήσει το τραγούδι. Δεν απογοητεύτηκα απ' αυτό που είναι τελικά το τραγούδι επαγγελματικά, ίσα - ίσα που γοητεύτηκα πολύ περισσότερο. Έχει τύχει ανθρώπους που τους έβλεπα πολύ διαφορετικά να τους δω αλλιώς, όχι απαραίτητα με τη κακή έννοια. Η απομυθοποίηση μπορεί να σημαίνει απλά και μία οικειότητα... Ευτυχώς μέχρι τώρα έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που τους απομυθοποίησα μόνο ως προς αυτό το σκέλος, δηλαδή ως προς το ότι τους νιώθω πιο οικείους μου, αλλά δεν απομυθοποίησα ούτε το ταλέντο τους, ούτε την αξία τους. Και πώς θα μπορούσα άλλωστε, γιατί όταν συνεργάζεσαι με τη Χαρούλα Αλεξίου που είναι ένα τεράστιο μέγεθος, το μόνο που μπορεί να σου προσφέρει η γνωριμία της μαζί σου είναι - πέρα το ότι γίνεσαι καλύτερος σε όλα τα επίπεδα - διαπιστώνεις ότι μόνο και μόνο που τη συναναστρέφεσαι, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η Χαρούλα είναι μια απίστευτη προσωπικότητα, ένα μεγάλο ταλέντο και μία γυναίκα που κάνει πανέξυπνες κινήσεις και αντιλαμβάνεται τα πάντα γύρω της. Ο Γιάννης Πλούταρχος θεωρώ ότι είναι από τις μεγαλύτερες λαϊκές φωνές της γενιάς μας και από τους τραγουδιστές που διαδέχονται - και νομίζω ότι θα φανεί με το χρόνο - "ιερά τέρατα" όπως ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Γιάννης Πουλόπουλος και ο Στράτος Διονυσίου. Η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι μια σπουδαία ερμηνεύτρια που και εκείνη, ενώ ανήκει στη νεότερη γενιά των πιο έντεχνων ερμηνευτριών, έχει δώσει με απίστευτο τρόπο το στίγμα της. Ο Νίκος Βέρτης είναι ένα εξαιρετικά ταλαντούχο πρόσωπο το οποίο - πέρα από το ότι έχει πολύ καλή φωνή και πολύ έξυπνο, σύγχρονο και επίκαιρο ρεπερτόριο - ξέρει να επικοινωνεί, ξέρει να διασκεδάζει και ξέρει να γεμίζει ένα μαγαζί. Είναι μια άλλη πτυχή που γνωρίζω, σε σχέση με τους προηγούμενους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα.

M.C.: Μπορούν τα media να "φτιάξουν" ή να καταστρέψουν ένα νέο τραγουδιστή;
Π.Ρ.: Θεωρώ ότι τα media είναι ένα όπλο για κάθε άνθρωπο που ασχολείται με μια δουλειά όπως η δική μου. Άλλα όπως ένα όπλο μπορεί να σε βοηθήσει να κερδίσεις σε μια μάχη, μπορεί να γίνει και αυτό με το οποίο θα αυτοκτονήσεις. Είναι ένα όπλο που θέλει το χειρισμό του, θέλει μέτρο και πρέπει να ξέρεις προς τα πού θα το στρέψεις γιατί καμιά φορά όταν στρέφουμε πάνω μας τη κάμερα - "κάνη", μπορεί να αυτοπυροβοληθούμε!

M.C.: Θέλεις να αντέχεις στο τώρα ή στο χρόνο;
Π.Ρ.: Δεν έχω την αίσθηση του να είμαι σε μία κορυφή ακίνητος. Με γοητεύει πιο πολύ η αίσθηση της ανηφόρας, δηλαδή ότι ανεβαίνω κάπου, κινούμαι και προχωράω και μαθαίνω και κερδίζω και χάνω... Με ενδιαφέρει λοιπόν η διάρκεια και όχι η επιτυχία η πρόσκαιρη.

M.C.: Δύσκολες οι ανηφόρες όμως...
Π.Ρ.: Οι ανηφόρες όμως όταν κατακτιούνται, είναι πιο γοητευτικές από το να "σκάσεις" με ένα αερόστατο σε μια κορυφή ξαφνικά...!

M.C.: Πώς σου φαίνεται το φαινόμενο "Fame Story" ή "Dream Show";
Π.Ρ.: Δεν είναι πια φαινόμενο, είναι πια καθημερινότητα. Είναι πια συνήθεια, η συνήθεια που έγινε λατρεία, όπως λέει και η ...Τατιάνα! Είναι ο επιβεβλημένος τρόπος ανάδειξης τραγουδιστών... Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που δεν μου χρειάστηκε να κάνω κάτι τέτοιο - αν και δεν γνωρίζω αν θα το έκανα - γιατί έχει τύχει να θαυμάσω μεγάλους καλλιτέχνες και όλους αυτούς τους καλλιτέχνες ποτέ μου δεν τους φαντάστηκα με τις πυτζάμες τους σε ένα καναπέ να τσακώνονται ή να φαλτσάρουν κάνοντας πρόβα ένα κομμάτι. Μου αρέσει να μου παρουσιάζει ο άλλος τη δουλειά του και να βλέπω τη δουλειά του μέσα από το αποτέλεσμά της. Μ' αρέσει να ξέρω αυτά που με αφορούν και όπως σαν ακροατής έχω αυτή την αισθητική, αυτή την αισθητική έχω και σε άλλους καλλιτέχνες.

M.C.: Ποιο είναι το στοιχείο που σε χαρακτηρίζει ως άνθρωπο και ποιο είναι το στοιχείο που σε γοητεύει αντίστοιχα στους ανθρώπους;
Π.Ρ.: Αυτό που με χαρακτηρίζει μάλλον είναι η ειλικρίνεια αλλά ξέρεις, δεν είναι πάντα ευχάριστη. Αυτό που με γοητεύει στους ανθρώπους και είναι το κλειδί για να με κερδίσουν συνήθως είναι το χιούμορ, όταν διαπιστώσω τελικά ότι δεν προκύπτει από πονηριά αλλά από εξυπνάδα και καλή διάθεση.

M.C.: Υπάρχει κάποιος στον οποίο χρωστάς πολλά γι' αυτό που είσαι;
Π.Ρ.: Ναι, βέβαια υπάρχει. Υπάρχει ένας βασικός άνθρωπος, ο άνθρωπος που με "ανακάλυψε", που έτυχε να βλέπει τηλεόραση και να μπορεί να με συστήσει σε κάποιους άλλους ανθρώπους. Είναι ένας άμεσος συνεργάτης, ένας άνθρωπος που έχω πάντα στο πλευρό μου. Είναι το μάτι στη πλάτη μου, το μάτι μου στο χώρο που δουλεύω όταν εγώ δεν μπορώ να βλέπω τι συμβαίνει κάτω, που όντως με προστατεύει, με συμβουλεύει και είναι εκείνος με τον οποίο συζητάμε. Είναι ένας άνθρωπος που το γεγονός ότι είναι αφανής, κάνει πιο ουσιαστική τη προσφορά του. Γιατί καμιά φορά βλέπουμε και το φαινόμενο κάποιοι να μανατζάρουν καλλιτέχνες και σε μια κοινή τους εμφάνιση να πέφτουν οι φωτογράφοι πάνω στο μάνατζερ και όχι στο καλλιτέχνη...! Αυτός δεν κάνει καλά τη δουλειά του.

M.C.: Ποια είναι η εικόνα της απόλυτης ευτυχίας;
Π.Ρ.: Γενικά προσπαθώ να εντοπίζω την ευτυχία στο σήμερα, στις καθημερινές μου στιγμές. Αυτό που λέμε απόλυτη όμως ευτυχία είναι κάτι που έχω στο μυαλό μου λίγο πιο μακρινό. Απόλυτη ευτυχία θα νιώσω όχι όταν θα ακούγεται ένα τραγούδι μου στο ραδιόφωνο ή όταν θα πουλήσει ένας δίσκος μου, αλλά όταν θα 'χω κάνει πολλές δουλειές, θα έχω αφήσει πια το στίγμα μου, θα έχω καθιερωθεί σ' αυτό που κάνω. Θα είμαι ευτυχισμένος όμως όχι μόνο αν είμαι επιτυχημένος αλλά και όταν θα έχω υγεία, θα έχω γύρω μου ανθρώπους που αγαπάω και θα έχουν υγεία, όταν θα έχω οικογένεια... Είναι κάτι πολύ μακρινό, ξέρεις. Αλλά...

M.C.: ...Όταν θα νιώθεις πλήρης, θα είσαι και ευτυχισμένος.
Π.Ρ.: Ναι, η πληρότητα είναι η ευτυχία μάλλον για μένα.

M.C.: Με τι μουσική θα έντυνες το soundtrack της ζωής σου;
Π.Ρ.: Μ' αρέσει αυτό... Να σου πω κάτι; Δεν ξέρω από ποια ταινία, αλλά ξέρω ότι θα επέλεγα για διάφορες στιγμές της ζωής μου, από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, μουσικές που έχει γράψει ο Danny Elfman. Δεν ξέρω αν τον έχεις προσέξει, αλλά έχει γράψει για πάρα πολλές ταινίες και είναι εκπληκτικός! Τον αναγνωρίζω μουσικά χωρίς να έχω διαβάσει το όνομά του. Είναι ένας άνθρωπος που δίνει τέλεια το κάθε συναίσθημα και τη κάθε στιγμή στον ακροατή μουσικά...