Ο Τάσος Βουγιατζής στο Μusic Corner

Music Corner: Τάσο έχεις αποτραβηχτεί γενικά από την ιδιότητα του τραγουδιστή τα τελευταία χρόνια. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό;
Τάσος Βουγιατζής: Ο τελευταίος μου δίσκος ήταν πριν δυο χρόνια. Κάναμε ένα cd σαν "Τάσος και Αξιότιμοι Κύριοι", το "Ιδού". Ήταν κάτι διαφορετικό απ' όσα cd έχω κάνει ως σήμερα. Αυτό ήταν το τελευταίο. Από τότε ασχολούμαι κυρίως με τη σύνθεση. Κατάλαβα πως πλέον έχω ανάγκη να προσφέρω κάτι διαφορετικό. Σκέφτηκα απλά, πως, τουλάχιστον μέχρι τώρα, τραγουδιστικά έδωσα ότι είχα και αποφάσισα να ασχοληθώ αποκλειστικά με την τραγουδοποιία. Ο κόσμος μπορεί βέβαια να σκέφτεται πως αποσύρθηκα γιατί κάτι με στενοχώρησε, αλλά δεν είναι έτσι. Απλώς κάνω αυτό που έχω ανάγκη. Στο τραγούδι δεν έχω, για την ώρα τουλάχιστον, να δώσω κάτι παραπάνω...

MC: Πιστεύεις δηλαδή πως άλλοι τραγουδιστές που επιδιώκουν μετά... "μανίας" κάθε χρονιά να κάνουν δίσκο, έχουν να δώσουν κάτι παραπάνω;
Τ.Β.: Κάθε άνθρωπος καταλαβαίνει διαφορετικά πότε και γιατί πρέπει να σταματάει. Κάποιος μπορεί να το καταλάβει στα ...80 του χρόνια. Εγώ το κατάλαβα τώρα. Έδωσα ότι είχα και αποφάσισα να σταματήσω για να μη γίνω κουραστικός. Εξάλλου η σύνθεση είναι για μένα ένας εξίσου ενδιαφέρον τομέας.

MC: Είναι σκληρή η επιβίωση μέσα στο μουσικό χώρο;
Τ.Β.: Πιστεύω πως σε κάθε χώρο είναι σκληρή η επιβίωση σήμερα. Ειδικά όμως στο χώρο της μουσικής τα πράγματα είναι λίγο πιο λεπτά. Η μουσική είναι "ευαίσθητη", είναι κάτι άυλο, που όμως κρύβει πολλά συναισθήματα. Πιστεύω πως αν δεις κάτι στραβό, ή κάτι που προσβάλει τη μουσική, στενοχωριέσαι. Έτσι όμως είναι τα πράγματα και καθένας εκφράζεται όπως νομίζει. Αν δεις το θέμα σφαιρικά, πιστεύω πως δεν σε πληγώνει τίποτα. Μπορεί για παράδειγμα κάποιος να θεωρεί προσβολή ένα αστείο τραγούδι, όμως σε κάποιον άλλο μπορεί αυτό να αρέσει.

MC: Υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός; Βλέπουμε συχνά κόντρες μεταξύ τραγουδιστών, ποιος θα είναι το πρώτο όνομα, ακόμη και ποιος έγραψε κάποιο τραγούδι. Όλα αυτά εμένα, με κάνουν να βλέπω ένα χώρο πολύ σκληρό.
Τ.Β.: Πιστεύω πως και σε άλλα επαγγέλματα συμβαίνουν τέτοια περιστατικά, όμως εδώ υπάρχει και η δημοσιότητα που τα "διογκώνει"... Γενικά πάντως είναι ένας χώρος που έχει και ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές.

MC: Η απόφασή σου να σταματήσεις να τραγουδάς, είναι οριστική ή υπάρχει περίπτωση στο μέλλον να σε ξαναδούμε με μικρόφωνο στο χέρι;
Τ.Β.: Ποτέ δεν ξέρεις... Είμαι πολύ απρόβλεπτος. Τώρα νιώθω πολύ καλά ασχολούμενος με τη σύνθεση. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου πάλι πάνω σε μια σκηνή, όμως ποτέ δεν ξέρεις... Το αφήνω ανοιχτό. Μπορεί να προκύψει, μπορεί και όχι...

MC: Είναι παρόμοια τα συναισθήματα που παίρνεις γράφοντας ένα τραγούδι για κάποιον άλλο, απ' ότι όταν το γράφεις για να το ερμηνεύσεις ο ίδιος;
Τ.Β.: Όταν είμαι πάνω στη σκηνή, αισθάνομαι ένας πολύ διαφορετικός άνθρωπος. Αυτό πιστεύω πως θα το καταλαβαίνουν και όλοι οι συνάδελφοί μου. Αισθάνομαι όμως ένας διαφορετικός άνθρωπος και όταν γράφω ένα τραγούδι. Δεν πατάω στη γη... Είναι ένα συναίσθημα που δεν εξηγείται... Είναι μια δυνατή στιγμή.

MC: Δεν σου έχει τύχει ποτέ ακούγοντας ένα δικό σου τραγούδι να γίνεται επιτυχία από κάποιον άλλο, να σκεφτείς γιατί να μην το έλεγες εσύ;
Τ.Β.: Όχι ποτέ... Μου το έχουν πει άλλοι. Μου λένε δηλαδή, "γιατί δεν το κράτησες αυτό για τον εαυτό σου;" Εγώ όμως χαίρομαι ειλικρινά, όταν ακούω μια άλλη φωνή να λέει ένα τραγούδι μου. Αισθάνομαι πως μπαίνει μέσα στην ψυχή μου... Δεν με αφορά ποιος λέει το τραγούδι. Εμένα με ενδιαφέρει και χαίρομαι για το γεγονός ότι γράφτηκε το τραγούδι. Αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά μου...
Συμβαίνει όμως κι αυτό που λες. Έχω συναντήσει συνάδελφους που λένε "δεν κράταγα αυτό το τραγούδι για τον εαυτό μου;" Είναι ένας κρυφοεγωισμός, που εμένα όμως δεν με αφορά

MC: Με τι ασχολείσαι γενικά αυτό το καιρό, εκτός από το να γράφεις μουσική και στίχους;
Τ.Β.: Δεν σου κρύβω ότι η μεγάλη μου αγάπη και αυτό που αποζητούσα πάντα ήταν η "ησυχία". Κάτι που με καλύπτει απόλυτα και τη "βρίσκω" μέσα στην οικογένεια. Αυτό ήταν κάτι που δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Πάντα ήμουν όπως λέμε "χύμα". Ζούσα τη ζωή έντονα. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως μέσα στην οικογένεια θα βρω μια ισορροπία. Είμαι 6 χρόνια παντρεμένος και έχω μια κόρη 5 χρονών, τη Σοφία. Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν "ρουφώ" την κάθε στιγμή μέσα στην οικογένεια. Και ακόμη και σήμερα αυτό είναι η μεγαλύτερή μου απόλαυση. Η οικογένεια. Αφιερώνω πλέον πολύ χρόνο στην κόρη μου και στη γυναίκα μου και λιγότερο στη μουσική. Φυσικά παρακολουθώ τα μουσικά δρώμενα και ακούω τα πάντα όπως και παλιότερα. Όμως αυτές οι απλές χαρές είναι πλέον που με συναρπάζουν. Σήμερα μάλιστα αντλώ και ενέργεια από την οικογένεια. Παλιότερα υπήρχε μια άποψη, που την υιοθετούσα κι εγώ. Ότι για να γράψεις καλή μουσική, έπρεπε να είσαι στενοχωρημένος ή πικραμένος. Όταν λοιπόν ένιωσα ευτυχισμένος, το συναίσθημα αυτό με φόβισε απέναντι στα επαγγελματικά μου. Διαπίστωσα όμως ότι επίσης αυτό το συναίσθημα μπορεί να σου δώσει μια διαφορετική άποψη και να γράφεις "φωτεινά" πράγματα...

MC: Μου δίνεις την εικόνα ενός καλλιτέχνη που αρκείται στα λίγα και δεν αποζητά χρυσά συμβόλαια και παχυλούς μισθούς όπως επιδιώκουν πολλοί συνάδελφοί σου...
Τ.Β.: Αυτό που πρέπει να κάνει κάποιος, είναι να επιδιώκει αυτό που έχει μέσα του. Αν κάποιος πιστεύει ότι πρέπει να τρέχει 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και να επιδιώκει συνεχώς χρήματα, ας τρέχει. Η άποψη η δική μου είναι διαφορετική. Πιστεύω πως έτσι χάνεις σημαντικό μέρος της ζωής. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή από τα εκατομμύρια. Οι πραγματικές απολαύσεις κρύβονται αλλού. Θυμάμαι και την εποχή που συμμετείχα ενεργά στη δισκογραφία με προσωπικές δουλειές, μου έλεγαν διάφοροι πως πρέπει να τρέξω, να κάνω ετούτο κι εκείνο... Δεν μου πολυάρεσε αυτό όμως...

MC: Δεν ήσουν κι από τους πλέον τακτικούς στη δισκογραφία, με την έννοια κάθε χρόνο να κάνεις δίσκο για να προβάλλεσαι...
Τ.Β.: Όχι δεν ήμουν. Γενικά είμαι άνθρωπος που ακούει πάρα πολύ τι λέει η καρδιά του. Δεν θα με ενδιέφερε δηλαδή ποτέ να κάνω κάτι απλά επειδή είναι της μόδας. Αν μου άρεσε κάποια στιγμή η λαϊκή μουσική για παράδειγμα, αυτό με επηρέαζε βαθιά και σ' αυτό που έγραφα. Το "κουκλί, το κουκλάκι" και κάποια άλλα τραγούδια που υπήρχαν στους δίσκους μου, όπως οι συμμετοχές του Νότη Σφακιανάκη, ήταν καθαρά λαϊκά τραγούδια. Και μου έλεγαν τότε γιατί έκανα λαϊκά τραγούδια. Ήταν γιατί εκείνη την εποχή με είχαν επηρεάσει...

MC: Ήθελα να σε ρωτήσω πάνω σ' αυτό που λες... Αν και δεν έχεις δείξει και πολλά δείγματα ότι είσαι λαϊκός τραγουδιστής, έχεις πάντως συνεργαστεί με απόλυτη επιτυχία με πολλούς λαϊκούς τραγουδιστές, όπως τον Νότη Σφακιανάκη και τη Νατάσσα Θεοδωρίδου πρόσφατα. Τελικά η μουσική φιλοσοφία σου δεν γέρνει προς κάποια κατεύθυνση...
Τ.Β.: Η μουσική είναι για μένα μια ..."παιδική χαρά". Θα πάω και στην ...τραμπάλα και στην τσουλήθρα! (γελάει). Μερικές φορές όμως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στο χώρο που σου λένε ότι πρέπει να είσαι μόνο στην τραμπάλα. Δεν είναι όμως αυτό για μένα "χαρά". Να μου επιβάλλεις σε τι χώρο θα κινηθώ. Θέλω λοιπόν να αλλάζω στη μουσική. Είναι προκλήσεις για μένα να γράφω για ανθρώπους που ποτέ δεν φανταζόταν κάποιος πως θα μπορούσα να συνεργαστώ. Να έχω ελευθερία να γράφω αυτό που κάθε φορά αισθάνομαι. Μόνο έτσι μπορώ να γράφω ωραία τραγούδια...

MC: Ας κάνουμε ένα σύντομο back up για το πως ξεκίνησες να τραγουδάς...
Τ.Β.: Κατ' αρχήν πρέπει να σου πω πως δεν πίστευα ποτέ πως θα ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι. Παλιά κάναμε συγκροτήματα και παίζαμε στους φίλους μας... Έτσι απλά. Είχα βγάλει κάποια τραγούδια που "γρατζούναγα" στη κιθάρα και τα ακούγαμε με τους φίλους μου και σπάγαμε πλάκα όλοι μαζί, όπως ήταν οι "μασέλες". Αρχές του 80 φτιάξαμε και τις "Μασέλες", το συγκρότημα, και παίζαμε σε μικρές συναυλίες και σε κλαμπάκια στον Πειραιά. Αυτό κάποια στιγμή έγινε και δίσκος.

MC: Οι "μασέλες" ήταν πρωτοποριακή κίνηση για την εποχή, έτσι; Δεν υπήρχαν τότε και πολλά συγκροτήματα που να τολμούσαν μάλιστα να δοκιμάσουν εντελώς νέους ήχους.
Τ.Β.: Πράγματι περνούσαμε νέους ήχους, αλλά αυτό δεν το καταλαβαίναμε τότε. Απλώς φτιάχναμε μουσική που μας άρεσε, που μας γέμιζε... Δεν υπήρχε κανείς να μας επιβάλει τι να παίξουμε. Όλο το σκηνικό ήταν πρωτόγνωρο. Θυμάμαι παίζαμε με τους Φατμέ στην Πλάκα, κουβαλάγαμε μόνοι μας τα όργανα, πληρώναμε από την τσέπη μας χωρίς να κερδίζουμε τίποτα... Ήταν όμως ωραία. Κι αυτό θέλαμε να κρατήσει, ήταν όμως πολύ δύσκολο. Ήρθε κάποια στιγμή ο στρατός, τα πανεπιστήμια και τελικά διαλύσαμε. Τότε κι εγώ έπρεπε να κάνω κάτι για να ζήσω. Δύσκολες εποχές. Ήμουν λοιπόν έτοιμος να φύγω για Αυστραλία, όπου είχα κάποιους συγγενείς και με παρότρυναν να πάω εκεί και να μου βρουν δουλειά. Ακριβώς εκείνη την περίοδο που ήμουν πολύ πεσμένος ψυχολογικά, μου τηλεφώνησε η Ελένη Δήμου. Είχε ακούσει το δίσκο με τις Μασέλες και της άρεσε. Εκείνη την περίοδο θα ξεκινούσε πρόγραμμα στο Άλσος, μαζί με τον Χρήστο Δάντη - στα πρώτα του βήματα τότε ο Χρήστος - και ένα καταπληκτικό Αφρικάνικο συγκρότημα. Ένα πρόγραμμα καταπληκτικό, πολύ προχωρημένο. Μου πρότεινε λοιπόν η Ελένη Δήμου να συμμετέχω κι εγώ σ' αυτό το πρόγραμμα και έτσι ξαφνικά, χωρίς να το πολυκαταλάβω, βρέθηκα σε ένα άλλο κόσμο... Αυτό ήταν και το ουσιαστικό "βάπτισμά" μου στη νύχτα. Πολύ σημαντική χρονιά για μένα, στα τέλη της δεκαετίας του 80. Σιγά σιγά λοιπόν μπήκα στα πράγματα και με τη βοήθεια και του συζύγου της Ελένης Δήμου, του παραγωγού Άκη Γκολφίδη, άρχισα πλέον να μπαίνω μόνος στη δισκογραφία. Και μετά να κάνω και τραγούδια για άλλους, ξεκινώντας με το "ψέμα" που έδωσα στην Ελένη Δήμου. Άνοιξε λοιπόν για μένα ένας άλλος δρόμος, εξίσου σημαντικός. Κι όλα αυτά όπως σου είπα από ένα τηλεφώνημα από το πουθενά της Ελένης Δήμου. Και μάλιστα μέσα από την Ελένη και τον Άκη βγήκαν και πολλοί ακόμη όπως ο Δάντης και ο Σφακιανάκης. Σημαντικό κομμάτι της ελληνικής δισκογραφίας, είχε τη βάση του σ' εκείνη τη "παρέα".

MC: Μπορούμε στην Ελλάδα να είμαστε υπερήφανοι για την μουσική μας;
Τ.Β.: Εγώ το συνδυάζω και με την κοινωνία μας. Όπως είναι η κοινωνία έτσι είναι και το τραγούδι. Αν είμαστε ευχαριστημένοι από την κοινωνία που ζούμε, τότε θα είμαστε και για το τραγούδι.

MC: Εγώ όμως θέλω να ρωτήσω εσένα αν είσαι ικανοποιημένος...
Τ.Β.: Θα σου απαντήσω απλά. Υπάρχουν καλά, υπάρχουν και άσχημα τραγούδια. Δεν μένω σε καλλιτέχνες, εγώ κοιτάω τα τραγούδια. Εμένα αυτά μου μένουν.

MC: Η ανατολίτικη ή η δυτική μουσική κουλτούρα ταιριάζει περισσότερο στον σημερινό Έλληνα;
Τ.Β.: Και οι δύο. Η Ελλάδα είναι σε ένα τέτοιο σημείο που δεν μπορείς να την κατατάξεις κάπου. Θα ήταν και λάθος να την κατατάξεις. Πάντα το ένα πόδι θα είναι από δω και το άλλο από κει...

MC: Ωστόσο αν και απολαμβάνουμε μουσική και από τους δύο αυτούς κόσμους, θα έλεγα ότι προς την ανατολή, ειδικά τα τελευταία χρόνια, εξαγάγουμε σε μεγαλύτερο βαθμό τη μουσική μας. Γίνεται πιο εύκολα αποδεκτή εκεί. Στη δύση δεν είχαμε μέχρι σήμερα και πολλές επιτυχίες...
Τ.Β.: Το θέμα είναι θέλουμε να βγάλουμε επιτυχίες στο εξωτερικό; Είναι κάτι που το ζητάμε;

MC: Εσύ θα ήθελες να κάνεις επιτυχία στο εξωτερικό;
Τ.Β.: Στο παρελθόν είχε γίνει κάτι, αλλά ήταν τόσο απρόσμενο που ούτε κατάλαβα πως ήρθε η ευκαιρία και πως έφυγε. Ούτε και με πείραξε ιδιαίτερα πάντως. Μιλάω για το "φιλάκι" που το είχαμε κάνει στα αγγλικά σαν "prove your love" και είχε πάει καλά στην Ευρώπη. Θα μπορούσε να πάει και καλύτερα, αλλά η εδώ δισκογραφική δεν το κυνήγησε και πολύ το θέμα. Αφού λοιπόν δεν έκανε κάτι η εταιρεία, εγώ τι μπορούσα να κάνω;

MC: Μιας και αναφέρθηκες σε δισκογραφικές εταιρείες, πιστεύεις πως τελικά δρουν με γνώμονα αποκλειστικά το δικό τους συμφέρον; Υπολογίζουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες των καλλιτεχνών τους;
Τ.Β.: Υπάρχουν περιπτώσεις που σέβονται τις επιθυμίες των καλλιτεχνών. Υπάρχουν παραγωγοί που βοηθούν πολύ. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που σου λένε "αυτό είναι". Σου επιβάλλουν τι να κάνεις και τι να τραγουδήσεις. Σε ακραίες περιπτώσεις σου επιβάλλονται και στην καθημερινή σου ζωή... πχ. ότι για 5 χρόνια ...δεν θα παντρευτείς! Αυτά βεβαίως είναι αστεία πράγματα. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που βοηθούν και σέβονται τον καλλιτέχνη.

MC: Ας περάσουμε στο "θέμα των καιρών"! Ο "πλανητάρχης" πρόσφατα κήρυξε "πόλεμο προς όλες τις κατευθύνσεις" για να καταπολεμήσει τη τρομοκρατία. Υπόσχεται να ξεπληρώσει το αίμα με νέο αίμα... Πως τα βλέπεις όλα αυτά; Για να δανειστώ και από τους τίτλους των τραγουδιών σου, μοιάζουν "μικρές ανήθικες προτάσεις" ή "μεγάλες κουβέντες";
Τ.Β.: Μου μοιάζουν μάλλον "τραγικά". Αν μπεις στο βάθος αυτής της ιστορίας και προσπαθήσεις να δεις την αλήθεια, είναι να απορείς για "τη δικαιοσύνη χωρίς όρια" που διατυμπανίζουν... Εγώ έχω μείνει στην περίπτωση ενός ανθρώπου, που δεν θυμάμαι τώρα αν ήταν από τις σωστικές δυνάμεις ή απλά κάποιος που βρισκόταν στους πύργους. Αυτός λοιπόν μέσα από ένα νοσοκομείο, με καμένο πρόσωπο αλλά με πολύ ψυχραιμία, έλεγε στις κάμερες "τι θα βγει αν πάμε να τους χτυπήσουμε εμείς; Μετά κι αυτοί θα ξανακάνουν τρομοκρατική ενέργεια. Και θα τους ξαναχτυπήσουμε και θα μας ξανααπαντήσουν... Και αυτό θα γίνει κύκλος αίματος για όλους" Που είναι λοιπόν η λογική μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό; Για ποια δικαιοσύνη μας μιλάνε; Τραγικά πράγματα...

MC: Τι συναισθήματα σου γεννάει όλη αυτή η κατάσταση; Αισθάνεσαι ίσως φόβο για το "τι μέλλει γενέσθαι"...
Τ.Β.: Όχι, αν έχεις ψάξει την αλήθεια δεν αισθάνεσαι φόβο. Υπάρχει όμως μια πικρία για τους ανθρώπους που θα τους ήθελε κανείς πιο δίκαιους, πιο ειλικρινείς, με περισσότερη αγάπη... Και ξαφνικά βλέπεις έναν άνθρωπο εντελώς διαφορετικό. Αυτό εμπεριέχει μια "πίκρα". Για όλους μας το θέμα είναι πως θα σταθούμε όρθιοι μέσα σ' αυτόν τον "πανζουρλισμό". Γιατί αυτή η ιστορία στο τέλος θα μας τρελάνει. Δεν ξέρουμε ποιο είναι το δίκαιο και ποιο το άδικο. Το μαθαίνουμε από τις τηλεοράσεις. Όλοι μας έχουμε μέσα μας το "δίκαιο" και έρχεται η τηλεόραση να μας ανατρέψει την ίδια μας τη λογική.

MC: Ζούμε την εποχή του παραλόγου ή της ψυχρής λογικής;
Τ.Β.: "Του παραλόγου" σίγουρα. Δεν υπάρχουν λογικές εξηγήσεις για όσα συμβαίνουν. Όσο υπάρχουν συμφέροντα, θα συμβαίνουν και τέτοια γεγονότα.

MC: Πάμε σε ποιο ευχάριστα... Θα σου βάλω ένα δίλημμα... Πειραιάς ή Θεσσαλονίκη; Ξέρω πως λατρεύεις και τα δύο αυτά μέρη...
Τ.Β.: Αχ τι μου λες τώρα... Δεν μπορώ να διαλέξω... Στον Πειραιά μεγάλωσα, αλλά όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη, είναι σαν να ξαναγεννήθηκα εκεί. Βρέθηκα εκεί να δουλεύω και κάποιοι με προειδοποιούσαν ότι το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι δύσκολο και διάφορα τέτοια. Αυτό που διαπίστωσα είναι πως οι άνθρωποι εκεί είναι αληθινοί. Και σαν τρόπος ζωής εδώ στην Αθήνα είμαστε συνέχεια στην "τσίτα". Απ' το πρωί μέχρι το βράδυ τρέχουμε, γιατί έτσι είναι η ζωή εδώ. Στη Θεσσαλονίκη ακόμα είναι με το "φρένο". Ή τουλάχιστον ήταν. Σκεφτόντουσαν και λιγάκι. Εδώ δεν είχαμε αυτή τη πολυτέλεια... Βέβαια αυτά δυστυχώς δεν πολυσυμβαίνουν και στις μέρες μας.

MC: Υπάρχουν ακόμη πράγματα που μπορούμε να θαυμάζουμε σ' αυτές τις μεγαλουπόλεις;
Τ.Β.: Σίγουρα έχουν μείνει πράγματα να θαυμάζουμε. Απλώς δεν είναι τα πράγματα όπως παλιά. Και η Θεσσαλονίκη σήμερα έχει λιγάκι αλλοτριωθεί κι αυτή. Αλλά αυτό που με ενοχλεί αφάνταστα, είναι αυτή η περίεργη κόντρα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ Θεσσαλονίκης - Αθήνας, κυρίως με το ποδόσφαιρο.
Να σου πω και κάτι άλλο σχετικά με όλα αυτά. Πολλοί λένε πως η Αθήνα είναι πρωτεύουσα και όλα εκεί γίνονται... Τίποτα... Οι πόλεις έξω από την Αθήνα δημιουργούν μόδα και στυλ, που στη συνέχεια έρχεται στην Αθήνα και "ισοπεδώνεται". Συμβαίνουν πράγματα σε άλλα μέρη, όπως στη Θεσσαλονίκη ή την Κρήτη για παράδειγμα και έχουν μια "λάμψη". Το έζησα αυτό με τα "λαδάδικα" της Θεσσαλονίκης. Μετά ήρθαν στην Αθήνα και "χάθηκαν"...

MC: Θέλω να μου κάνεις ένα σύντομο σχολιασμό για κάποια πρόσωπα της ελληνικής μουσικής πραγματικότητας... Και να ξεκινήσω με την Άννα Βίσση.
Τ.Β.: Είναι πολύ επαγγελματίας και πολύ καλή φωνή. Συνεργαστήκαμε και στον τελευταίο της δίσκο σε ένα τραγούδι που της έγραψα τους στίχους. Όταν ακούω τη φωνή της σ' αυτό το τραγούδι, ειλικρινά με γεμίζει. Γενικά δίνει ψυχή στο τραγούδι...

MC: Ημισκούμπρια...
Τ.Β.: Μου θυμίζουν τις "Μασέλες". Μου αρέσουν. Δεν ξέρω βέβαια πόσο θα κρατήσουν αλλά μου αρέσουν πολύ. Μακάρι να κρατήσουν. Έχουν ταλέντο αυτά τα παιδιά.

MC: Ελένη Πέτα...
Τ.Β.: Ε εντάξει... Με την Ελένη έχουμε ζήσει πάρα πολλά. Η συνεργασία μας άρχισε μέσα από τις "μικρές ανήθικες προτάσεις". Την Ελένη τότε δεν την ήξερα, μου την πρότειναν από την εταιρεία και όταν ήταν τότε να κάνουμε το ντουέτο και άκουσα την φωνή της, ενθουσιάστηκα! Πάντα πίστευα ότι μπορεί να κάνει πολύ μεγάλα πράγματα στην ελληνική μουσική σκηνή. Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταφέρουμε τελικά να βγει ο πραγματικός της εαυτός. Το κατορθώσαμε με το "αυτό που ξέρω". Αυτή ήταν η μεγαλύτερή μας νίκη και χαρά. Και για τους δύο. Πρόκειται για μια πολύ καλή φίλη με πολύ καλή φωνή και αξιόλογο ηθικό χαρακτήρα.

MC: Στέλιος Καζαντζίδης...
Τ.Β.: Τι να πούμε εδώ... Όταν ήμουν μικρός, ο Καζαντζίδης ήταν από τους αγαπημένους τραγουδιστές του πατέρα μου. Άκουγε συνέχεια. Μάλιστα όπου κι αν πηγαίναμε, σε συγγενείς, όλοι άκουγαν Καζαντζίδη. Αποτέλεσμα όταν έφτασα στο 16 μου να μη θέλω να ακούω άλλο. Ξανάκουσα Καζαντζίδη στα 27 στη Θεσσαλονίκη. Κι εκεί ένοιωσα περί τίνος πρόκειται! Ο άνθρωπος είναι ιστορία ολόκληρη. Κουβαλάει όλη την ελληνική λαϊκή μουσική. Κι άντε τώρα να βρεθεί νέος Καζαντζίδης. Δεν υπάρχει περίπτωση.

MC: Τάσος Βουγιατζής...
Τ.Β.: (γελάει) Ένας τύπος που ταξιδεύει από ήχο σε ήχο, από συναίσθημα σε συναίσθημα... Ένας ταξιδιάρης! Δεν μπορώ να μένω στα ίδια. Θα με έπιανε ανία. Αυτό είμαι...

MC: Ετοιμάζεις κάτι αυτό το καιρό;
Τ.Β.: Μαζί με τον Σόλωνα Αποστολάκη, συνεργάτη μου εδώ και χρόνια, ετοιμάσαμε τραγούδια για τον Κώστα Δόξα που θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα τον πρώτο του δίσκο. Γενικά δουλεύουμε τώρα με νέα στο χώρο παιδιά. Κι ευτυχώς και οι εταιρείες σήμερα έχουν δείξει ενδιαφέρον για νέες φωνές...

MC: Θα ήθελες να συμπληρώσεις κάτι;
Τ.Β.: Απλώς να είμαστε ισορροπημένοι. Η εποχές είναι δύσκολες και βλέπω προβλήματα. Ζούμε την εποχή που τα έχουμε όλα και δεν έχουμε τίποτα. Κι ενώ θα έπρεπε να είμαστε ευτυχισμένοι, δεν είμαστε... Πρέπει να τα σκεφτούμε λίγο αυτά...

*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο "Πάρκο Ελευθερίας".
*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus C-960

BAR RESTAURANT CAFE
ΠΑΡΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (Βασ. Σοφίας) 7223784