Ο Χρήστος Θηβαίος είναι ένας πραγματικά χαρισματικός άνθρωπος με πολύ κέφι και αγάπη για τη μουσική και τη ζωή. Η συνάντηση μαζί του έμοιαζε με συνάντηση δύο φίλων που μιλάνε για τη ζωή, τα πάθη, τη μουσική, το παρελθόν και το μέλλον ανάμεσα στις απαραίτητες μπύρες, τα κουτσομπολιά και το χιούμορ που διακατέχει τους σοβαρούς ανθρώπους. "Μόνο νερό στη ρίζα" σημαίνει κάτι, αυθεντικό, καθαρό, δροσερό, γεμάτο αλήθεια και μοναδικότητα, έτσι είναι και ο Χρήστος Θηβαίος, αληθινός όπως τα τραγούδια του...

Κάντε "κλικ" για να κατεβάσετε το αυτόγραφο - "wallpaper" του Χρήστου Θηβαίου, σε ανάλυση 800Χ600 ή 1024Χ768 Artwork: MC Team

Music Corner: Είχα παρακολουθήσει τις παραστάσεις στο "Σταυρό του Νότου" με το Θάνο Μικρούτσικο και πρέπει να πω ότι η ατμόσφαιρα ήταν μοναδική...
Χρήστος Θηβαίος: Υπήρξε μια πολύχρονη διαδικασία εκμάθησης και μ' αρέσει να το τονίζω αυτό, γιατί ο Θάνος εκτός από ένας εξαιρετικός άνθρωπος είναι κι ένα εξαιρετικός συνεργάτης με την έννοια ότι κατέχει απόλυτα τον τρόπο να μεταδίδει αυτά που ξέρει, σε πολλά σημεία μου θυμίζει τον Ουμπέρτο Έκο γιατί έχει ταυτόχρονα πειθαρχία μεταδοτικότητα και χιούμορ. Είναι τα τρία χαρακτηριστικά του Θάνου-δάσκαλου, γιατί ο Θάνος είναι δάσκαλος με πραγματικές περγαμηνές, ξέρει μουσική, γράφει μουσική και έχει γράψει απίστευτα κλασσικά έργα. H δουλειά που έκανε με τον Gary Burton είναι εξαιρετική, όπως και μία δουλειά με ποίηση του Arthur Rimbaud που απαγγέλλει ο Γιώργος Κιμούλης.
Ο Θάνος είναι ένας καταπληκτικός κλασσικός συνθέτης και από 'κει ξεκινάνε όλα, ξέρει να χειρίζεται την τραγουδοποιεία του και θα τον θεωρούσα μίνιμαλ τραγουδοποιό κάτι που είναι πολύ δύσκολο και πολύ ιδιαίτερο. Δηλαδή εάν δεις συνθετικά τα έργα του πάνω στο τραγούδι ο Θάνος παρότι έχει τη δυνατότητα να γράφει ατονάλ ή οτιδήποτε μουσικά, τραγουδοποιητικά είναι ένας μίνιμαλ τραγουδοποιός. Ο "Σταυρός του Νότου" είναι μίνιμαλ. Επειδή λοιπόν είναι τόσο σπουδαίος, δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους καινούργιους, δηλαδή μπορείς να καθίσεις δίπλα του και να σου διδάξει όλα του τα "μαγικά" με έναν απίστευτα χιουμοριστικό τρόπο, να σου δώσει βιβλιογραφία, πάρα πολλά πράγματα... Κι εγώ ήμουνα πολύ τυχερός να με διαλέξει ένα τέτοιος δάσκαλος να τραγουδήσω δίπλα του. Τραγουδήσαμε στο Μέγαρο, κάναμε τον "Άμλετ της σελήνης" που είναι ένα αποτέλεσμα μιας πολύχρονης εργασίας. Δηλαδή τρεις μήνες πριν κάνουμε τον "Άμλετ" τον ρώτησα "θα κάνουμε δίσκο"; Και δουλεύαμε δυο χρόνια μαζί! Ο Θάνος ήθελε για το δίσκο αυτό, τον "Άμλετ", να έχει ως ερμηνευτή των τραγουδιών του ένα τραγουδοποιό. Έτσι κατέληξε η δικιά μου μαθητεία δίπλα του με δέχτηκε και με σεβάστηκε ως τραγουδοποιό πάνω απ' όλα και φυσικά σαν ερμηνευτή για να μου εμπιστευτεί αυτά τα τραγούδια. Ήταν πολύ βασικό το γεγονός ότι στις συναυλίες που κάναμε σε όλη την Ελλάδα, στην Ιταλία, στο Μιλάνο και στο Βερολίνο, υπήρχαν στιγμές που ήταν ακραιφνώς συναυλιακές, δηλαδή τραγουδούσε ο κόσμος και το ίδιο συνέβη όταν παρουσιάσαμε αυτή την παράσταση μέσα σε κλειστούς χώρους όπως στο "Σταυρό". Ο κόσμος ήταν σε θέση από τη μία να τραγουδήσει μαζί μας τον Άμλετ στη Σελήνη ή το κοντρόλ ή το γορίλα και από την άλλη να ακούσει για τρία λεπτά αντίστιξη από ακορντεόν, ηλεκτρική κιθάρα και βιολί, αυτό ήταν τρομερή επιτυχία των συναυλιών.

M.C.: Μιλώντας για τις παραστάσεις στο "Σταυρό του Νότου" τι άλλο είναι αυτό που θεωρείς σημαντικό;
Θ.Μ.: Οι μουσικοί που έπαιζαν ήταν πολύ σπουδαίοι και είδα για πρώτη φορά σε συναυλία ότι οι μουσικοί έχουν ρόλο πάνω στη σκηνή, δηλαδή, είχαν σολιστικά μέρη γραμμένα από το συνθέτη αλλά και αυτοσχεδιαστικά και στο τέλος ο κόσμος έπαιρνε αυτόγραφα και από τους μουσικούς!

M.C.: Ο τελευταίος σου δίσκος, έχει πάρα πολλά κλασικά στοιχεία.
Θ.Μ.: Ναι, για να είμαι ειλικρινής όταν έμπαινα στο στούντιο να ηχογραφήσω το "Μόνο νερό στη ρίζα", η νοοτροπία μου ήταν να μπω στο στούντιο και να γράψω τον τρίτο δίσκο των "συνήθων υπόπτων".

M.C.: Υπάρχει και συμμετοχή από δύο " υπόπτους" σε αυτό το δίσκο...
Θ.Μ.: Συμμετέχουν στην παραγωγή, η Παπαδημητρίου η οποία δεν ήταν στους συνήθεις, έχει κάνει την ενορχήστρωση αλλά ουσιαστικά, μετά τη διάλυση των υπόπτων είναι η μόνιμη συνεργάτης μου μαζί με το Βαγγέλη τον Κοντόπουλο. Οι συνεργάτες μου από τους συνήθεις ύποπτους είναι ο Άγγελος Σφακιανάκης που έχει κάνει την παραγωγή και ο ηχολήπτης ο Γιώργος ο Κορρές.
Πάντως η νοοτροπία που είχα όταν ηχογραφούσα ήταν αυτή του γκρουπ, δηλαδή πως θα συναντηθώ με τους μουσικούς, πως θα επεξεργαστώ τη δουλειά, τα κομμάτια, έτσι ώστε να τα παίξουμε ζωντανά μέσα στο στούντιο και μετά να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε ότι χρειαζόταν.

M.C.: Με τη διάλυση του συγκροτήματος κλείνει ένας κύκλος και ανοίγει ένας άλλος καινούργιος, υπάρχει για σένα η "μοναξιά της σκηνής";
Θ.Μ.: Όχι, όσο υπάρχουν οι φίλοι μου που παίζουμε μαζί, όσο κάνω συναυλίες με αυτούς τους μουσικούς...

M.C.: ...και όχι μόνο, οι συμμετοχές, οι συνεργασίες με καταξιωμένους συναδέλφους είναι πάρα πολλές, Αλεξίου, Αρβανιτάκη...
Θ.Μ.: Με Γιώργο Νταλάρα, με το μεγάλο συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου, τους Active member, Οccasional Dream και σε αυτό το δίσκο η μόνιμη συνεργάτης μου Emilia Ottaviano αλλά και ο Βασίλης Παϊτέρης.

M.C.: Το τραγούδι που είχατε κάνει με την Ελευθερία Αρβανιτάκη "Ιστορία Παλιά" είναι διασκευή και βλέπω ότι η μουσική που χρησιμοποιείς στο δίσκο είναι επηρεασμένη από διάφορους μουσικούς δρόμους.
Θ.Μ.: Ναι, αυτό είναι ένα τραγούδι ενός Αφρικανού, Του Ισμαήλ Λο! Ακούω πάρα πολύ τις μουσικές της Μεσογείου, τελευταία μάλιστα ακούω κάποια πράγματα από μαδριλένιους μουσικούς οι οποίοι συγχωνεύουν ηλεκτρονική μουσική με Φλαμέγκο.

M.C.: Προβλέπεται δηλαδή κι άλλη συμμετοχή;
Θ.Μ.: Δεν είναι απίθανο...

M.C.: Πόσο καιρό πριν ετοίμαζες τον τελευταίο δίσκο, που έχεις γράψει στίχους και μουσική;
Θ.Μ.: Τα τραγούδια έχω αρχίσει και τα γράφω από το 2000, επίσης υπάρχει ένα το "μεσημέρι του Ιούλη" που ήταν έτοιμο και είναι περίεργο πως δεν μπήκε τότε στον τελευταίο δίσκο των "υπόπτων".

M.C.: Έχει πολύ ενδιαφέρον η θεματολογία στο νέο σου δίσκο.
Θ.Μ.: Ναι, ουσιαστικά περιγράφει μία μέρα, τη μέρα των ανθρώπων που ξεκινούν το πρωί και καταλήγουν το βράδυ να έχουν περάσει τα πάντα, τον έρωτα, την πολιτική, τον τρόπο που κάποιος ξεκινάει τη μέρα του και πως έρχεται σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο και με τον ίδιο του τον εαυτό, από ποιές πλευρές μπορεί να εστιάσει τον έρωτα, από ποιές πλευρές μπορεί να προσεγγίσει την πολιτική, από ποιές πλευρές τον επηρεάζει η πολιτική δομή μέσα στην οποία ζει και είναι σίγουρα ένας φόρος τιμής προς τις μουσικές και τους ποιητές που μ' έχουν επηρεάσει μέχρι τώρα. Ένας από αυτούς είναι ο Νίκος Καρούζος και ένας άλλος ο Erri De Luca.

M.C.: Ο Erri De Luca είναι συγγραφέας;
Θ.Μ.: Ναι, είναι ένας συγγραφέας άγνωστος στην Ελλάδα, και κατά πάσα πιθανότητα θα κάνω μεταφράσεις των βιβλίων του. Θα ξαναγυρίσω στα φιλοσοφικά μου ενδιαφέροντα!

M.C.: Τα οποία απ' ότι καταλαβαίνω αγαπάς πολύ, δεν έχεις απομακρυνθεί από αυτά και αυτό φαίνεται στην τελευταία δουλειά.
Θ.Μ.: Πράγματι έτσι είναι...

M.C.: Υπάρχει ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ, "Η τράπουλα"...
Θ.Μ.: Λοιπόν θα σας πω κάτι γι' αυτό... Έβλεπα ένα έργο, το "Swing" του Τόνυ Γκάμπλεϋ, είναι αυτός που έχει κάνει και τον "Pancho Villa". Ενθουσιάστηκα, επειδή, αν κάποιος δει την ταινία και ύστερα ακούσει το "μόνο νερό στη ρίζα", θα νομίσει ότι έγραψα αυτή τη μουσική για αυτή την ταινία, υπάρχουν τόσα πολλά κοινά στοιχεία με αυτή την ταινία που έπαθα πλάκα! Υπάρχει η μουσική του Τένγκο Ράιχ, υπάρχουν τέτοια στοιχεία τζαζ στο δίσκο, υπάρχει η μουσική των τσιγγάνων, υπάρχει μία σκηνή με δύο παιδιά που τρέχουν σε ένα λιβάδι και αυτό θα μπορούσε να είναι βίντεο κλίπ γα το τραγούδι "ένα μεσημέρι του Ιούλη". Στο φινάλε ένα ερμαφρόδιτο πλάσμα που τον ακολουθεί και στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι είναι κορίτσι, και στο σημείο που γίνεται η αλλαγή, συμμετέχει σε αυτόν τον αποχωρισμό της σχέσης σε αυτό που κανονικά ήτανε ένα υπέροχο παραμύθι αλλά τελικά καταλήγει σε ένα χωρισμό και τα παπούτσια της αυτά τα περίεργα που φοράνε οι τσιγγάνοι, έχουν μία τράπουλα πάνω. Μεγάλη έκπληξη!

M.C.: Υπάρχει κάποιο τραγούδι εβραϊκό;
Θ.Μ.: Υπάρχουν δύο τραγούδια που είναι εβραϊκής καταγωγής. Να σας πω από πού προέρχονται... Στη Μπολόνια έπρεπε για τις ανάγκες της μεταπτυχιακής μου διατριβής, με κυρίαρχη φιγούρα το Σπινόζα, να εξετάσω τις αρχές του μοντερνισμού από το 1540 μέχρι το 1642 και με βοήθημα τα τελευταία σεμινάρια του Μισέλ Φουκώ στην Ercole des haut etudes στο Παρίσι, όπου είχε μιλήσει για τις σεξουαλικές ανωμαλίες των παιδιών, το βασικό θέμα της μεταπτυχιακής μου διατριβής ήτανε το τρίγωνο: "γνώση - εξουσία - ανθρώπινο κορμί". Δηλαδή το πως η γνώση παράγει εξουσία, το πως η εξουσία παράγει γνώση και το πως αυτά τα δύο πράγματα καθρεφτίζονται εξουσιάζοντας το ανθρώπινο σώμα. Για να μπορέσω λοιπόν να μελετήσω αυτά τα πράγματα, έπρεπε να χειρίζομαι τα αρχαία ελληνικά, τα λατινικά και τα εβραϊκά για να μπορέσω να διαβάσω από το αυθεντικό κείμενο τη Βίβλο γιατί όλες οι ερμηνείες και η δικογραφία ιδιωτικού ή δημοσίου δικαίου γινόταν πάνω στην ερμηνεία της Βίβλου. Οπότε επειδή άρχισα να διαβάζω εβραϊκά, άρχισα να ασχολούμαι και με τις απολύσεις της εβραϊκής γλώσσας οι οποίες κατ' εξοχήν είναι δύο, αφορά στα δύο κύματα, τα μεταναστευτικά το ένα προς την Κεντρική Ευρώπη που είναι τα Ασκεναζίτικα δηλαδή τα γερμανόφωνα εβραϊκά και το άλλο είναι από τα βόρεια παράλια, Μαρόκο, Ισπανία όπου είναι τα Σεφαραδίτικα, τα ισπανικά. Πήγαινα και έψαχνα να βρω μουσικές αυτών των λαών πιο πολύ μια γλωσσολογική μουσικολογία. Έτυχε στις βιβλιοθήκες και στις δισκοθήκες του Πανεπιστημίου να συναντήσω τρεις ανθρώπους πολύ σημαντικούς, έναν Ιταλό-εβραϊκής καταγωγής, μία Γερμανίδα από το Βερολίνο και ένα Σέρβο-εβραίο που είχαν ένα γκρουπ και μαζί με αυτούς είχαμε ένα υλικό μουσικό και παίζαμε.

M.C.: Ο εβραίος μιλούσε με τη Γερμανίδα;
Θ.Μ.: Ναι στα Ιταλικά...!

(Επειδή αυτό το σύνολο μας φάνηκε ...περίεργο ο Χρήστος Θηβαίος αποφάσισε να μας πει κάτι ακόμα πιο παράξενο!)

Θ.Μ.: Όταν ήμουνα στο Πανεπιστήμιο έτυχε ένα βράδυ να δω μία από τις συγκλονιστικότερες παραστάσεις που έχω δει στη ζωή μου. Στο αμφιθέατρο των πολιτικών επιστήμων του Πανεπιστημίου της Μπολόνια είχε έρθει το Παλαιστινιακό θέατρο της Ιερουσαλήμ. Αυτό σημαίνει ότι μέσα σε αυτή την ομάδα ήταν οι μισοί εβραίοι και οι άλλοι μισοί παλαιστίνιοι, κι όμως συνυπάρχουν! Έπαιξαν ένα έργο θρησκευτικού περιεχομένου που αφορούσε τις σταυροφορίες και στο τέλος του έργου έρχονταν ανάμεσα στο κοινό και με αγγλικά ή ιταλικά μας ρώταγαν "τι θρησκεία πιστεύεις"... Αν έλεγες ότι ήσουνα Χριστιανός σου απαντούσαν: "θέλεις να γίνεις εβραίος;" έλεγες "όχι", και απαντούσαν: "τότε εγώ γιατί να γίνω χριστιανός;" η κατάληξη ήταν μία απίστευτη γιορτή με μουσικές της Ιερουσαλήμ όπου όλοι χορεύανε μαζί!
Ήταν ένας κόσμος πολιτιστικός, ζούσαμε καθημερινά με ανθρώπους από διάφορα μέρη, εγώ τότε έπαιζα σαν φοιτητής (ανάμεσα στις άλλες δουλειές που έχω κάνει), σε μία μπυραρία στο τουριστικό κέντρο, χωρίς μικρόφωνο, με την κιθάρα και τραγουδούσα έλληνες τραγουδοποιούς και ρεμπέτικα και ιταλούς στο τέλος, αλλά με ενδιέφερε να τραγουδάω Χατζιδάκη, Θεοδωράκη, Λοΐζο, Μικρούτσικο, Σαββόπουλο, Μούτση, Λεοντή, μέχρι τα τελευταία χρόνια το 1994 που είχανε βγει και οι πρώτοι δίσκοι του Μάλαμα, του Περίδη, οι Χαΐνηδες, Κατσιμιχέους, Φατμέ, Τερμίτες, τα πάντα... Έκανα όμως το εξής, πριν αρχίσει το κομμάτι έλεγα: θα σας παίξω ένα τραγούδι που είναι ενός Έλληνα συνθέτη που λέγεται Μικρούτσικος και έχει μελοποιήσει ένα ποίημα ενός ποιητή που λέγεται Καββαδίας. Αυτό μιλάει για μια ιστορία ενός μαχαιριού... Έτσι λέγοντας την ιστορία του τραγουδιού, αναζωπυρωνόταν και ένα ενδιαφέρον τραγουδοποιητικό από μεριάς του κόσμου!

M.C.: Μέσα στη μουσική σου υπάρχουν και στοιχεία αυτοσαρκασμού;
Θ.Μ.: Κοίταξε, ως τραγουδοποιός μπορεί να υπάρχει πολλές φορές μια μελαγχολία αν και νομίζω ότι υπάρχει περισσότερος τσαμπουκάς σε αυτό και μία εξομολογητική διάθεση αλλά υπάρχει και μία διάθεση κεφιού, χαράς. Εμένα μου αρέσει να γελάω, να λέω ανέκδοτα, αλλά αυτό να βγαίνει και στα τραγούδια.
Στις ηχογραφήσεις του δίσκου "Μόνο νερό στη ρίζα" μου έκαναν την τιμή να έρθουν όλοι αυτοί οι μουσικοί, η Βάσω Δημητρίου που είναι το δεξί μου χέρι όλα αυτά τα χρόνια, ο Βαγγέλης Κοντόπουλος, ο Γιώργος ο Κοντραφούρης, ο Τάκης Πατερέλης, ο Ηρακλής Βαβάτσικας και επειδή ακριβώς πίστευα ότι αυτό το υλικό κατ' αρχήν θα τους ενδιέφερε ως μουσικούς, έτσι ξεκίνησε... Δηλαδή τους είπα, παιδιά θα ήθελα να παίξετε σε περίπτωση μόνο που σας ενδιαφέρει και θέλετε να το κάνετε, εάν δεν πιστεύετε ότι υπάρχει κάτι το οποίο να μπορεί να σας κινήσει το ενδιαφέρον ως μουσικούς και ως αυτές τις μονάδες που εκτιμώ όλα αυτά τα χρόνια που είστε, πείτε μου πολύ ειλικρινά δεν θέλουμε να παίξουμε. Κι όμως πήγα στο στούντιο και παίξανε απίστευτα και είναι ζωντανά όλα, για παράδειγμα "η τράπουλα" είναι ένα τραγούδι που δεν παίζω εγώ κιθάρα, παίζει η Βάσω! Σε αυτό λοιπόν εγώ τραγουδάω και η φωνή ηχογραφήθηκε εκείνη την ώρα!

M.C.: Συναυλιακά ετοιμάζεις κάτι για το καλοκαίρι;
Θ.Μ.: Τώρα το 2004 θα κάνουμε μία μεγάλη περιοδεία με το Λαυρέντη έχουμε ήδη κλεισμένες γύρω στις 26 συναυλίες στην Ελλάδα και την Κύπρο και για τον επόμενο χειμώνα θέλω να κάνω μία μουσική παράσταση κατά πάσα πιθανότητα στο "Θέατρο Χώρα".

M.C.: Σε τι μορφή θα είναι αυτό;
Θ.Μ.: Έχω γράψει κάποια κείμενα, προσδοκώ να κάνω μία συνάντηση για να γνωρίσω το Στέλιο Κούλογλου ο οποίος έχει κάνει ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ για τα ψέματα του πολέμου, να συνδυάσω και κάποια στοιχεία από το Swing.

M.C.: Καλή επιτυχία, σε αυτή την διαφορετική προσπάθεια. Είσαι άνθρωπος με πολιτική σκέψη και προβληματισμό. Πως αυτό επηρεάζει τη μουσική;
Θ.Μ.: Αυτό βγαίνει και στη δουλειά μου. Ειδικά ο συγκεκιρμένος δίσκος γεννήθηκε σε τρομερές πολιτικές διαστάσεις. Το κατ' εξοχήν πολιτικό γεγονός είναι ότι εκτιμώ και αγαπάω αφάνταστα τα χώματά μου, την Ελλάδα. Είμαι από την Αθήνα, ζω στα Εξάρχεια αλλά λόγω δουλειάς έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα και έχω ανακαλύψει θησαυρούς παντού σε όλη την Ελλάδα, όχι όμως με την έννοια του Ελλάς - πατρίδα - οικογένεια... Όπως είπε και ο Βίκτωρ Ουγκώ, "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, είναι το τελευταίο καταφύγιο των αχρείων"! Δηλαδή η εκτίμηση της οικογένειας, η εκτίμηση του τόπου μας ή του βαθιά θρησκευτικού συναισθήματος που μπορεί να νοιώθει κάποιος, σίγουρα απέχει πολύ μακριά από αυτά που λέει ο Χριστόδουλος. Για μένα βαθιά θρησκευτικός είναι ο Παζολίνι, ο Ταρκόφσκι.

M.C.: Αν ξεκινούσες τώρα σα νέος τραγουδοποιός θα πήγαινες σε ένα reality;
Θ.Μ.: Χαρακτηριστικό τραγούδι γι' αυτό είναι το "γίνε αντίλαλος χαρά μου"! Εγώ όχι δεν θα πήγαινα... Κάθε φορά που τυχαίνει να δω κάτι τέτοιο αισθάνομαι πολύ άσχημα για ένα πολύ απλό λόγο, πως κάποτε υπήρχε ο καθυστερημένος του χωριού και του δένανε τενεκέδια στα πόδια και τον κοροϊδεύανε όλοι, το βλέπεις και γελάς! Φοβερό είναι ότι μέσα από αυτές τις εκπομπές φαίνονται άλλα πρόσωπα και όχι τα παιδιά, αλλά εκείνοι που είναι στις εταιρίες και δεν είναι αυτή η τέχνη. Πείτε μας ποιον σταρ θέλετε να φύγει και ποιον να μείνει... Έχουνε γίνει σταρ χωρίς να κάνουν τίποτα, φρίκη. Είναι απίστευτο. Υπάρχουν τόσα πολλά ταλέντα που γράφουν, Γιώτης Κιουρτσόγλου, Σταύρος Λάντσιας... Καλύτερα να ασχολούμαστε με τα παιδιά που δουλεύουν και είναι εκεί με την αγωνία του Δημοσθένη Ταμπάκου και του Βλάση Μάρα. Φαντάσου μία Ελλάδα που η μέρα θανάτου του Σεφέρη ή του Χατζιδάκη θα είναι αργία. Είπε κάτι πολύ σημαντικό ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, όταν πέθανε ο Μάνος Λοΐζος... Ο πατέρας τους δεν τους άφησε να πάνε σχολείο γιατί ήταν αργία εκείνη η μέρα για το σπίτι τους! Έτσι έπρεπε να είναι τα ελληνικά πράγματα.

M.C.: Που γεννήθηκες;
Θ.Μ.: Λοιπόν, γεννήθηκα στο Μεταξουργείο, μετά μετακόμισα σταθμό Λαρίσης, στον Άγιο Παύλο, έπαιζα επαγγελματικά μπάλα στο Λαρισαϊκό Αγίου Παύλου, ήμουνα τερματοφύλακας, μέχρι τα 17 έπαιζα, μετά έμαθα κιθάρα και σταμάτησα. Πήγα σχολείο στη Βάθης και μένω στα Εξάρχεια, όπου για μένα είναι ένας πανέμορφος "λεκές επαρχίας" μέσα στην Αθήνα, δηλαδή κάτι που απο τη μία έχει την έννοια του λεκέ που εξαπλώνεται και απο την άλλη βγαίνεις στο δρόμο και λες "ρε Κώστα τι ψωμί έχεις σήμερα" και σου λέει "Χρήστο έχω αυτό", είναι η παρέα της γειτονιάς...

M.C.: Κατάγεσαι απο καλλιτεχνική οικογένεια, οι γονείς σου ήταν ηθοποιοί.
Θ.Μ.: Όχι μόνο, ο πατέρας μου ήταν τενόρος, πέντε χρονών παρακολουθούσα Μποέμ, από εκεί είχα και την κλασσική παιδεία, αλλά και από την πλευρά της μητέρας μου, η ιστορία πάει πολύ πιο βαθιά. Ο παππούς μου και η γιαγιά μου, είχανε τσαντίρι, περιπλανώμενος θίασος απο την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη και εκεί είχαν το θέατρο "Τιτάνια". Ο παππούς μου έπαιζε κορνέτα, η γιαγιά μου έκανε ακροβατικά, ο αδελφός της γιαγιάς μου τύμπανα. Είχαν τρία παιδιά τη μητέρα μου, τη θεία μου που ζει στον Καναδά και είναι τραγουδίστρια και το θείο μου που ήταν ο πιο γνωστός, ο Αντώνης Παπαδόπουλος, θα τον ξέρεις απο τις ταινίες του Βέγγου, έπαιζε μαζί του (καταπληκτικός ο Χρήστος Θηβαίος στις μιμήσεις μας κάνει το θείο του και είναι απίστευτα καλός). Ο νονός μου επίσης ήταν ο ντράμερ του Χιώτη...!

M.C.: Οι επιλογές με τέτοιους συγγενείς είναι ή ηθοποιός ή τραγουδοποιός καταδικασμένος, έχεις σκεφτεί να παίξεις στο θέατρο; Έχεις γράψει μουσική για το θέατρο...
Θ.Μ.: Ναι, έχω κάνει μουσική για θέατρο. Υπήρξε μία πολύ μεγάλη επιρροή λόγω φιλίας, αλλά την ευκαιρία την έχασα, ήταν όμως κάτι που με έχει συγκλονίσει. Γεννηθήκαμε μαζί με τον Πέτρο Φιλιππίδη, ήταν οι μανάδες μας κολλητές φιλενάδες απο το 1940 και όταν ο Πέτρος ήταν στη σχολή του θεάτρου Τέχνης, εγώ τότε ήμουνα Ιταλία. Ήθελε πάρα πολύ να γυρίσω και να δώσω εξετάσεις στη σχολή για να είμαστε παρέα. Ήταν κάτι που το σκεφτόμουν πολύ, αλλά τότε με είχε απορροφήσει πολύ η φιλοσοφία και η ακαδημαϊκή μου πορεία. Μετά άρχισα να γράφω μουσική, τραγούδια...

M.C.: Οι γονείς σου τι είπαν για όλα αυτά;
Θ.Μ.: Οι γονείς δε θέλανε με τίποτα, αλλά τελικά γύρισα, βγήκε ο δίσκος και με άκουγε η μητέρα μου στο ραδιόφωνο και έλεγε μα καλά, εσύ είσαι αυτός;

M.C.: Εσύ κάνεις μουσική, στίχους, ερμηνεία βάζεις κάτι απο τον εαυτό σου σε όλα αυτά.
Θ.Μ.: Ότι κάνω το χρωστάω κατ' αρχήν στο "γάλα της μάνας μου", μέχρι τους σύγχρονους τραγουδοποιούς που ακούω και αγαπάω. Με την έννοια ότι υπάρχει μία παιδεία από το τσαντίρι, από το θέατρο, από τη σκηνή, από το σανίδι. DNA! Μέχρι το γεγονός ότι πέρασα από το Πανεπιστήμιο, συνάντησα πολύ καλούς δασκάλους και ερχόμενος στην ελληνική πραγματικότητα μελετούσα από τους κλασσικούς συνθέτες μέχρι και τους σύγχρονους τραγουδοποιούς. Για μένα μπορεί να είναι κάλλιστα δάσκαλος ο Καμίλ Σεν Σανς, ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Ορφέας Περίδης, είναι όλοι οι τραγουδοποιοί, ο Μάλαμας, ο Αλκίνοος, οι Κατσιμίχα, ο Πασχαλίδης, άνθρωποι που δεν έχω δουλέψει πάρα πολύ μαζί τους, αλλά είναι η ερμηνευτική πλευρά του Γιώργου Νταλάρα, της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, του Γιώργου Ανδρέου, νέοι μουσικοί, ο Απόστολος Ρίζος, ο Γιάννης ο Χαρούλης.

M.C.: Τι λες γι' αυτά τα νέα παιδιά;
Θ.Μ.: Νομίζω πως έχουνε κότσια και αν υπάρξουν και καλές συνεργασίες, δε φοβάμαι καθόλου για τη μουσική του τόπου μου νομίζω ότι έχουμε τσαγανό και θα πάμε πάρα πολύ καλά.

M.C.: Η παραδοσιακή μουσική πιστεύεις ότι έχει μέλλον εδώ;
Θ.Μ.: Αυτό μπορεί να σου απαντήσει ένας στίχος των Mode Plagal, εγώ θέλω να κάνω κάποια στιγμή μία κάθετη βουτιά για να μελετήσω αυτή τη δημοτική μουσική ή τη μουσική των νησιών.

M.C.: Από που βγαίνει ο τίτλος του δίσκου "Μόνο νερό στη ρίζα", τι σημαίνει;
Θ.Μ.: Είναι ξημερώματα στα Ανώγεια και εγώ είμαι πολύ στενοχωρημένος γιατί επίκειται η διάλυση των Υπόπτων... Είμαι χάλια, γυρνάω ξημερώματα έχω πιει κι εγώ δεν ξέρω πόσες ρακές και συναντάω τη γιαγιά που έχει τα δωμάτια, την Κυρά Αργυρώ και τη ρωτάω "Κυρά Αργυρώ, που είναι ο καφές για να φτιάξω"; Μου λέει "θα στον φτιάξω εγώ", λέω "όχι μην παιδεύεσαι, θα φτιάξω εγώ", μου λεει "δεν είσαι καλά ε;" "όχι, καλά είμαι" απαντάω, "όχι γιε μου" λέει "κάτι σε βασανίζει", "έχετε δίκιο" λέω "κάτι με βασανίζει", "θα σου φέρω κάτι να σου γιατρέψει το βάσανο"... Φεύγει, πάει στον κήπο της και κόβει κάτι βερίκοκα τα οποία μου τα έφερε σε ένα πιάτο και ήταν πανάσχημα αλλά για να μην την προσβάλω πήρα ένα κι έφαγα. Ειλικρινά δεν έχω φάει ωραιότερα βερίκοκα στη ζωή μου και μου λέει "φάε να γλυκάνεις το βάσανό σου γιατί έχουν μόνο νερό στη ρίζα"! Τότε είπα ότι όταν βγάλω δίσκο, αυτός θα είναι ο τίτλος του!

M.C.: Με ποιο συνθέτη θα ήθελες να συνεργαστείς, Έλληνα ή όχι;
Θ.Μ.: Με τον Paul McCartney ή με έναν από τους Doors ή από τους Pink Floyd από ξένους. Από έλληνες με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Νίκο Ζούδιαρη.

M.C.: Σε ποια εποχή θα ήθελες να ζήσεις;
Θ.Μ.: Στο σήμερα, έτσι όπως είμαι...

M.C.: Θα ζούσες μόνιμα εκτός Ελλάδας;
Θ.Μ.: Υπάρχουν εκπληκτικές πόλεις, όπως η Μπολόνια, το Βερολίνο, το έχω προσπαθήσει λοιπόν στο παρελθόν αλλά δεν μπορούσα.

M.C.: Τι μουσική ακούς αυτό τον καιρό;
Θ.Μ.: Τελευταία ακούω πάρα πολύ τον Ράιχαρτ, τον Πατ Μέθανυ, κάποιες συλλογές από dj μαδριλένιους, τα κλασσικά έργα του Θάνου. Όταν ακούω μουσική αφήνω τον εαυτό μου να μεθύσει από το άκουσμα. Προσπαθώ να ακούσω και να θεωρήσω πάντα ότι αυτό που έχω γράψει εγώ είναι κατώτερο από αυτό που ακούω. Θέλω πάντα να κάνω βουτιά μέσα σε αυτό που ακούω.

M.C.: Όταν έχεις συναυλίες, μπαίνεις σε κάποια ιδιαίτερη εσωτερική διαδικασία;
Θ.Μ.: Ναι, η αλήθεια είναι ότι αφήνω κατά μέρος την τραγουδοποιητική πλευρά μου. Επειδή είναι τρομερά κουραστικές οι συναυλίες, παίρνεις το αεροπλάνο, τραγουδάς την ίδια μέρα... Βέβαια με μια καλή συζήτηση πριν τη συναυλία με τους μουσικούς, μία σύμπτυξη, δηλαδή να "λιώνουμε" παρέα και να τρώμε ένα ψάρι μαζί και να πίνουμε τις μπύρες μας, να συζητήσουμε, και να αισθανθούμε παρέα. Αυτό δίνει φοβερή δύναμη, οπότε μετά να βγούμε στη σκηνή και να τραγουδήσουμε έτσι.

M.C.: Τελειώνοντας να επιστρέψουμε στην τελευταία αυτή δουλειά, το "μόνο νερό στη ρίζα", διαβάζεις ένα βιβλίο και γράφεις κάτι από αυτό το βιβλίο...
Θ.Μ.: Ναι είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ, είναι κάτι που το θεωρώ χρέος μου, να διαβάσω πρώτα δηλαδή. Εγώ δεν γράφω εάν δεν διαβάσω, δε συνθέτω εάν δεν ακούσω. Η έμπνευση είναι το 1% , το ταλέντο είναι πως θα επεξεργαστείς αυτό το ελάχιστο της έμπνευσης που έχεις.

M.C.: Ευχαριστούμε πολύ ήταν πραγματικά μία πολύ ενδιαφέρουσα και ζωντανή συνέντευξη.
Θ.Μ.: Κι εγώ ευχαριστώ.

BAR RESTAURANT CAFE ΠΑΡΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (Βασ. Σοφίας) 210.7223784

*** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας στην Βασ. Σοφίας, στο Μέγαρο Μουσικής (Bar-Restaurant-Cafe, τηλ. 210.7223784).
*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus.
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.