O Μπάμπης Τσέρτος, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές του ελληνικού τραγουδιού, έχει κατορθώσει στην μακρόχρονη πορεία του να παραμείνει συνεπής στις ποιοτικές επιλογές του διευρύνοντας διαρκώς το ρεμπέτικο και λαϊκό ηχόχρωμα μέσα από τις προσωπικές του αναζητήσεις και συνεργασίες. Ύστερα από 4 χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία επιστρέφει με μια νέα δουλειά "Το Μονοπάτι", με την οποία εγκαινιάζει τη συνεργασία του με την "PROTASIS" και προτείνει δεκαέξι σπάνια, αλλά και πολύ γνωστά τραγούδια, που καλύπτουν μια μουσική διαδρομή σχεδόν ογδόντα χρόνων. Με αφορμή την κυκλοφορία αυτού του νέου του CD, μας υποδέχτηκε, νωρίς το απόγευμα της Τρίτης, στα γραφεία της δισκογραφικής, "...για να είμαστε πιο ήσυχα και να μιλήσουμε πιο άνετα από οπουδήποτε αλλού...", όπως μου είπε στην πρώτη τηλεφωνική επαφή που είχα μαζί του!

Κάντε "κλικ" για να κατεβάσετε το "wallpaper" του Μπάμπη Τσέρτου!

Music Corner: Από τα Τρόπαια Γορτυνίας, στην Αθήνα. Από το Τμήμα Φυσικού Αθηνών στο τραγούδι. Πόσο σχετικά μπορεί να είναι αυτά;
Μπάμπης Τσέρτος: Ήρθα στην Αθήνα 17 χρονών, δεκαέξι μισό. Ήρθαμε όλη η οικογένεια. Βέβαια απώτερος σκοπός ήταν οι σπουδές. Εγώ τότε βρισκόμουν στα μέσα της Ε' Γυμνασίου, το 1973. Την επόμενη χρονιά, 1974, εισήχθην στο Φυσικό Αθηνών. Από το οποίο ουδέποτε ...εξήχθην! Το ότι δεν τελείωσα ποτέ οφείλεται ίσως περισσότερο στο ότι άρχισα να δουλεύω και όχι γιατί ασχολήθηκα με το τραγούδι. Πιθανόν φταίει το ότι μπήκα σε μια σχολή που στην πραγματικότητα δεν ήθελα να μπω. Τότε η ενημέρωση σε εμάς δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο είναι τώρα στην παιδεία. Δήλωνες μια σχολή με βάση το πόσο καλή φαινόταν. Εγώ δήλωσα πρώτα Χημικό, δεν πέρασα εκεί και μετά Φυσικό. Ήθελα να μείνω στην Αθήνα κι έτσι πήγα στο Φυσικό! Όμως, αν αφήσεις αυτές τις σχολές, σε αφήνουν κι αυτές. Δεν γίνεται να πάρεις πτυχίο αν δεν "προγραμματιστείς", να πεις αφιερώνω τα επόμενα 3 - 4 χρόνια σε σπουδές και ασχολούμαι μόνο με αυτές, αλλιώς δεν γίνεται να προχωρήσεις. Πρέπει να παρακολουθείς, να δίνεις εξετάσεις, να πηγαίνεις στα εργαστήρια, να περνάς σε όλα τα μαθήματα, να μην αφήνεις μαθήματα άλλου έτους... Δεν νομίζω ότι φταίει το τραγούδι που τα παράτησα. Ίσως στην πορεία ανακαλύπτεις ότι δε θες να μπλέξεις με εργαστήρια, δε σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα το αντικείμενο. Το άφησα...

MC: Αλήθεια, πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε επαγγελματικά με το τραγούδι;
Μπάμπης Τσέρτος: Επαγγελματικά ασχολήθηκα τυχαία. Μέχρι το 1982, είχα αρχίσει να παίζω μπουζούκι, μετά συμμετείχα ως τραγουδιστής στο συγκρότημα του Πανεπιστημίου. Παίζαμε σε διάφορες εκδηλώσεις νεολαιών από εδώ και από εκεί, εκδηλώσεις της Σχολής, σε φεστιβάλ της ΚΝΕ κλπ. Ξαφνικά έρχεται ένας φίλος και μου λέει υπάρχει μια ταβέρνα στην Κυψέλη και ψάχνουν να βρουν δύο τρία άτομα να παίζουν εκεί. "Φίλοι" λεγόταν, δεν υπάρχει τώρα πλέον, έχει γκρεμιστεί. Πήγα με έναν τότε φίλο και, μετέπειτα κουνιάδο μου, από την Σχολή και έναν ακόμα φίλο, που τώρα έχει πεθάνει, ο οποίος έπαιζε μπαγλαμαδάκι και έτσι αρχίσαμε. Μέχρι τότε έπαιζα ή τραγουδούσα κάθε βράδυ σε παρέες, σε ταβέρνες, αλλά δεν ήταν επαγγελματικά, δηλαδή δεν πληρωνόμουν. Αρχή έγινε εκεί στην Κυψέλη. Επαγγελματίας έγινα στα 26 μου.

MC: Πως επιλέξατε να ασχοληθείτε με το ρεμπέτικο τραγούδι και τι σημαίνει για σας ρεμπέτικη μουσική;
Μπάμπης Τσέρτος: Δεν ασχολήθηκα με το ρεμπέτικο αποκλειστικά. Εκείνη την εποχή ασχολήθηκα με όλα τα είδη τραγουδιού. Από το '74 και μετά ήταν τα χρόνια διαφορετικά. Τραγούδησα τότε από αντάρτικο και Μίκη Θεοδωράκη μέχρι λαϊκά. Πολλά. Εκείνη την περίοδο ξεκίνησε μια προσπάθεια να επανεκδοθούν οι παλιές εκτελέσεις τραγουδιών του '30, άρχισαν κάποιες εκπομπές στο ραδιόφωνο τότε, από συλλέκτες όπως ο Κουνάδης που έπαιζαν εκτελέσεις προ του '40. Εγώ ήξερα τα ρεμπέτικα, άκουγα στο χωριό, αλλά καινούργιες εκτελέσεις. Μπιθικώτση, Καζαντζίδη και Γιώτα Λύδια. Μόλις λοιπόν, εδώ στην Αθήνα, ακούστηκαν αυτά τα τραγούδια στις πρώτες εκτελέσεις, ας πούμε με τον Μάρκο (Βαμβακάρη), οι πιο πολλοί νέοι της εποχής, άρχισαν να παίρνουν μπουζούκια να παίζουν σε ταβέρνες, σε παρέες και λοιπά. Το πολιτικό τραγούδι τότε ήταν ένα μπουζούκι, Μάρκος, μίμηση της φωνής του, γιατί πρέπει να τοποθετείς αλλιώς τη φωνή σου για τα τραγούδια του κι έτσι ξεκίνησα. Δεν είχα καμία διάθεση να γίνω επαγγελματίας. Η αδελφή μου ήταν ήδη επαγγελματίας από το 1975. Η Νάντια Καραγιάννη είναι αδελφή μου και δούλευε σε μεγάλα κέντρα με Διονυσίου, με Πάριο... Εγώ δεν είχα τέτοιες βλέψεις. Δούλευα σε μια καφετέρια. Προέκυψε όμως αυτή η πρόταση από την ταβέρνα στην Κυψέλη που σου είπα πιο πριν, πήγα και γλυκάθηκα. Μου άρεσε γιατί δεν άλλαξα κάτι από αυτό που ήμουν. Δηλαδή έπαιζα και τραγουδούσα αυτά που ήξερα και αυτά που ήθελα. Οπότε, σιγά σιγά μπήκα στη διαδικασία και αυτό κάνω από τότε μέχρι τώρα. Τώρα τι σημαίνει ρεμπέτικο είναι μεγάλη ιστορία. Στην πραγματικότητα είναι το λαϊκό τραγούδι που τραγουδήθηκε από την αστική τάξη. Αλλά όσο ζούσαν οι παλιοί ρεμπέτες είχε κακοχαρακτηριστεί γιατί θεωρούσαν τους λαϊκούς αυτούς τραγουδιστές ως χασισοπότες, οπιομανείς και διάφορα άλλα. Υπάρχουν όμως αθάνατα τραγούδια της εποχής που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν με τον όρο αυτόν. Δεν μπορείς να βάλεις στην ίδια μοίρα την "Φραγκοσυριανή" του Βαμβακάρη, που εγώ θεωρώ ως άκρως ερωτικό τραγούδι, όταν λέει "...μια φούντωση, μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά... λες και μάγια μού 'χεις κάνει..."... Δεν μπορείς να συγκρίνεις αυτή την ευαισθησία με κάποια άλλα πιο βαριά, πιο λαϊκά, του Τσιτσάνη ας πούμε.

MC: Ισχύει αυτό που λένε ότι η σκηνή ασκεί μια γοητεία, κρύβει μια μαγεία αυτή η επικοινωνία με τον κόσμο;
Μπάμπης Τσέρτος: Για εμένα δεν ίσχυσε αυτό που λένε ότι σε μαγεύει η σκηνή και θέλεις να παραμείνεις εκεί. Όχι. Πάντα τραγουδούσα σε κοινό 10 - 20 ατόμων, κάθε βράδυ και γινόμασταν μια παρέα! Η διαφορά ήταν ότι στην ταβέρνα σε πλήρωναν κιόλας. Δηλαδή έκανες το κέφι σου και πληρωνόσουν. Και φυσικά αυτό σου έδινε την ευκαιρία σιγά σιγά να σταματήσεις την όποια άλλη δουλειά έκανες και να συνεχίσεις στο τραγούδι. Κι αν αυτό σου άρεσε πραγματικά, ασχολιόσουν αποκλειστικά με αυτό.

MC: Τι νοσταλγείτε περισσότερο από τα παιδικά ή τα εφηβικά σας χρόνια; Τι από όλα σας άρεσε στα Τρόπαια που, ίσως, δεν βρήκατε εδώ στην Αθήνα;
Μπάμπης Τσέρτος: Θεωρώ ότι τίποτα δεν βρήκα στην Αθήνα από όσα άφησα στο χωριό. Η Αθήνα μου αρέσει πολύ όμως. Δεν ξέρω αν ήταν εκεί χειρότερα ή καλύτερα. Αυτό έχει να κάνει με τα βιώματα. Αν έχεις περάσει τα καλύτερά σου χρόνια, παιδικά και εφηβικά, στο χωριό, όλες οι μνήμες σου είναι αποτυπωμένες εκεί. Ό,τι και να ζήσεις μετά, αυτά που έχεις περάσει μέχρι τα δεκάξι σου, καλά ή κακά, τα θεωρείς τα καλύτερα.

MC: Ποιο είναι το πρώτο πρώτο τραγούδι που θυμάστε να ακούσατε ως παιδάκι; Αυτό που θα λέγαμε η πρώτη σας μουσική ανάμνηση...
Μπάμπης Τσέρτος: Δεν μπορώ να θυμηθώ το πρώτο τραγούδι που άκουσα μικρός. Το σπίτι μας ήταν πάντα "βουτηγμένο" στη μουσική. Η μητέρα μου τραγουδούσε, ο πατέρας μου τραγουδούσε και έψελνε, η αδελφή μου ασχολήθηκε με τη μουσική από πολύ νωρίς καθώς φοιτούσε στο Ωδείο των Τρόπαιων. Μεγάλωσα μέσα στη μουσική, ανάμεσα σε διαφορετικά είδη της. Στην καρδιά μου, έχω τα δημοτικά τραγούδια του χωριού.

MC: Ποια είναι τα 2 - 3 αγαπημένα σας τραγούδια στο χώρο που κινείστε; Ποιο τραγούδι θεωρείτε ότι σας αντιπροσωπεύει περισσότερο;
Μπάμπης Τσέρτος: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Αγαπημένα μου είναι πάρα πολλά τραγούδια. Εκατοντάδες τραγούδια. Όχι μόνο δύο ή τρία. Κινούμαι άλλωστε σε διάφορους χώρους. Δεν τραγουδώ αποκλειστικά ρεμπέτικα, ίσως έχω καθιερωθεί σ' αυτό το είδος γιατί υπήρξε το "Πίνω και μεθώ" ας πούμε, αλλά ασχολούμαι και με τη Μαντολινάτα "Διονύσιος Λαυράγκας", πολλά χρόνια. Εκεί πάλι τραγουδάμε άλλου είδους τραγούδια. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο τραγούδι που με αντιπροσωπεύει. Αγαπώ όλα τα τραγούδια που λέω, μου είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω μόνο ένα.

MC: Σας αρέσουν τα ταξίδια; Ο πρώτος προορισμός που σας έρχεται στο μυαλό είναι...;
Μπάμπης Τσέρτος: Ταξιδεύω πολύ συχνά. Μπορώ να πω μου αρέσουν τα ταξίδια. Βέβαια, ο λόγος που ταξιδεύω είναι περισσότερο επαγγελματικός, με την έννοια ότι τα καλοκαίρια οργώνουμε όλη την Ελλάδα με συναυλίες. Σπάνια φεύγω για αναψυχή, όπως λέμε. Στην περίπτωση που έχω λίγο χρόνο ελεύθερο, ο προορισμός μου είναι τα Τρόπαια. Πάω όσο πιο συχνά μπορώ, έστω και για μία μέρα. Αν τύχει και έχω περισσότερες μέρες στη διάθεσή μου, μπορώ να πάω για 2 μέρες στο χωριό και μετά όπου αλλού. Χαίρομαι να επιστρέφω εκεί πάντως, σε κάθε ευκαιρία.

MC: Πώς περνάτε τις ελεύθερες ώρες σας; Περιγράψτε μου μια χαλαρή μέρα σας.
Μπάμπης Τσέρτος: Μια ήσυχη μέρα, που δεν έχω το μαγαζί ας πούμε. Τότε, παίζω μπουζούκι, ακούω κάποια τραγούδια, μελετάω καινούργια, βρίσκω άλλα παλιότερα και τα δοκιμάζω είτε στη φωνή είτε στο μπουζούκι, διαβάζω, κυρίως ασχολούμαι με κάτι σχετικό με τη δουλειά μου. Έτσι πρέπει για να προχωρήσεις. Άλλοτε πάλι παίζω τάβλι με το φίλο μου τον Αντρέα, από την Μαντολινάτα! Ήσυχα πράγματα... Κι αν το πρόγραμμα έχει διασκέδαση, τότε θα συναντηθούμε με φίλους για καμιά βόλτα, κάπου ήσυχα για φαγητό.

MC: Αν μπορούσατε να ζήσετε σε μια άλλη εποχή, ποια θα διαλέγατε;
Μπάμπης Τσέρτος: Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να ζήσω άλλη εποχή. Αν και όποιον ρωτήσεις θα πει ότι παλιότερα ήταν όλα καλύτερα. Αν ρωτήσεις τη μάνα μου, στα 85 της, θα σου πει όταν ήμασταν στο χωριό κάναμε γλέντια με τα όργανα και τραγουδούσαμε και χορεύαμε και ήμασταν 20 χρονών και τι καλά περνούσαμε. Έτσι, θα μπορούσα με τη σειρά μου να σου πω ότι θα ήθελα να ζούσα τώρα όπως τότε που ήμουν στο χωριό. Στην πραγματικότητα βέβαια, τα παλιότερα χρόνια ήταν η ζωή πιο δύσκολη, ανέσεις δεν υπήρχαν, ακόμα και για το νερό κόπιαζαν οι παλιότεροι, το κουβαλούσαν σε τενεκέδες, ποιος ξέρει από που. Οι άνθρωποι πάλι, τότε, ήταν πιο σκληροί. Άντεχαν. Όχι όπως τώρα. Όμως, φαίνεται πως όσο προχωράς μπροστά νοσταλγείς τα παλιά, αλλά ποιες στιγμές; Τις πιο ωραίες. Αν έρθουμε στη σημερινή εποχή, έχει χαθεί η ανθρωπιά, η ανθρώπινη επαφή δεν υπάρχει πια. Αλλά δεν είμαι άνθρωπος που νοσταλγώ τα νιάτα μου. Ωραία είναι κάθε εποχή, κάθε στιγμή.

MC: Αλήθεια, θα αλλάζατε κάτι στον σημερινό τρόπο διασκέδασης;
Μπάμπης Τσέρτος: Στο χώρο που εμφανίζομαι εγώ, στο ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ δεν θα άλλαζα τίποτα. Είμαι όμως εντελώς αντίθετος με τον τρόπο διασκέδασης σε άλλους χώρους. Δυστυχώς έχει επικρατήσει κι εδώ ο δυτικός (ας τον πούμε έτσι) τρόπος διασκέδασης. Παλιότερα, πριν 10 - 15 χρόνια υπήρχαν κάποια μαγαζιά, τα λεγόμενα "ελληνάδικα", συνήθως υπόγειες αίθουσες, με μουσική σε απίστευτα μεγάλη ένταση, όπου δε μπορούσες να μιλήσεις, να καθίσεις, ούτε να σταθείς καλά καλά, να επικοινωνήσεις με τον διπλανό σου. Το μόνο που έμενε ήταν, να πίνεις ασταμάτητα ακούγοντας μόνο την μουσική που σε ξεκούφαινε. Αστείο, αλλά και για κλάματα, να είσαι ανάμεσα σε χίλια άτομα, μα μόνος! Ουσιαστικά μέσα στη μοναξιά σου. Σ' αυτά τα μαγαζιά έπαιζαν ελληνικά τραγούδια, αλλά από Χατζηδάκι μέχρι το τελευταίο σκυλάδικο. Όλα μαζί και ανακατεμένα. Ο,τι χειρότερο σε διασκέδαση δηλαδή. Έτσι δεν διασκεδάζεις. Μετά, οι διάφορες μεγάλες φίρμες, τα ονόματα του τραγουδιού, πήραν τα μεγάλα λαϊκά κέντρα, όπου διασκέδαζε ο κόσμος και τα μετέτρεψαν. Τώρα απαιτούν να μην σηκωθείς να χορέψεις (βλέπεις δεν υπάρχει πια πίστα σ'αυτά), τα γκαρσόνια να μη σερβίρουν την ώρα που τραγουδάει η φίρμα, παρά να καθίσει ο κόσμος, να τους κοιτάει όσο τραγουδάνε. Μα δεν είναι δυνατόν να ακούσεις το "Ζιγκουάλα... αγάπη γλυκιά μου..." και να μη κουνηθείς από τη θέση σου. Τσιφτετέλι είναι! Πώς θα πεις διασκέδασες; Έτσι, οι μεγάλες φίρμες έσπρωξαν τον κόσμο στα μαγαζιά που τώρα λέμε "σκυλάδικα". Δηλαδή σε μικρότερα, με λιγότερο ...διάσημες φωνές, αλλά με πίστα! Εκεί πάλι, είχαμε και έχουμε ακόμα, άλλη όψη διασκέδασης. Ανεβαίνουν οι κοπέλες στα τραπέζια, τάχα να χορέψουν εκεί καλύτερα, παρά κάτω κι έτσι υπάρχει μια εικόνα που πλησιάζει το χυδαίο περισσότερο. Θα πεις, τώρα πια εικόνα χυδαία παρουσιάζουν σχεδόν όλα τα κανάλια, ακόμα και τα Δελτία Ειδήσεων. Παλιότερα ονομάζαμε "σκουπίδια" συγκεκριμένες εκπομπές στην τηλεόραση, τώρα έχουν εξαπλωθεί παντού. Αυτός είναι ο κόσμος σήμερα.
Όταν πριν από χρόνια γίνονταν διαμαρτυρίες για το ωράριο στα νυχτερινά κέντρα, έβγαιναν στο Σύνταγμα με τέρμα τη μουσική στα αυτοκίνητα και τις κοπελίτσες να χορεύουν με τα κοντά ως εκεί πάνω, κι η κάμερα να δείχνει όλο αυτό στις ειδήσεις. Είμαι αντίθετος σ' αυτόν τον τρόπο διασκέδασης. Ούτε να εξευτελιζόμαστε στις πίστες ή πάνω στα τραπέζια στα σκυλάδικα, αλλά ούτε και να πάμε στο αντίθετο, να ικανοποιούμε τους μεγάλους τραγουδιστές ακούγοντάς τους παθητικά από κάτω. Για μένα, δε γίνεται να βγεις έξω να διασκεδάσεις, χωρίς να τραγουδήσεις και να χορέψεις. Για μένα η διασκέδαση είναι η μουσική, με το τραγούδι και το χορό, ένα πράγμα. Αδιαίρετο. Αδιάσπαστο...

MC: Ποια πιστεύετε είναι η θέση του ρεμπέτικου στα ΜΜΕ; Υπάρχει προβολή;
Μπάμπης Τσέρτος: Αν και φαίνεται περίεργο, ναι, υπάρχει θέση και για το ρεμπέτικο στην τηλεόραση και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Προβάλλεται αρκετά, αλλά γιατί; Διότι το απαιτεί ο κόσμος. Όσο υπάρχει κόσμος που ακούει ρεμπέτικα και διασκεδάζει μ' αυτά, υποχρεώνει τα κανάλια, της κρατικής κυρίως τηλεόρασης, να καλούν ανθρώπους που ασχολούνται μ' αυτό το είδος. Εντάξει δεν μπορούμε να πάμε σε όλα τα κανάλια, γιατί δεν ενδιαφέρονται όλες οι εκπομπές για το είδος. Παλιότερα πηγαίναμε ακόμα και σε πρωινές εκπομπές ιδιωτικών καναλιών. Τώρα πια μας καλούν περισσότερο σε εκπομπές των κρατικών καναλιών.

MC: Υπάρχουν νέες αξιόλογες φωνές που μπορούν να σταθούν στο χώρο του ρεμπέτικου τραγουδιού κατά τη γνώμη σας; Υπάρχει το μεράκι για το είδος αυτό στους νέους ανθρώπους που ασχολούνται με το τραγούδι;
Μπάμπης Τσέρτος: Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν αξιόλογες φωνές και πολύ "δυνατές" φωνές. Ακόμα και ανάμεσα στα παιδιά που συμμετέχουν σε ριάλιτι και εκπομπές σαν το Fame Story, ας πούμε, υπάρχουν καλές φωνές. Όμως για το ρεμπέτικο, δεν αρκεί να βγεις στην τηλεόραση να σε μάθει ο κόσμος να γίνεις γνωστός. Είμαι αντίθετος με τον τρόπο που προβάλλουν αυτά τα παιδιά. Τα καταστρέφουν στην ουσία. Τους εφοδιάζουν με εύκολα τραγουδάκια, τους μαθαίνουν να μην κοπιάζουν, βγαίνουν από εκεί με τα φώτα πάνω τους, και πόσο κρατάει; Για ένα, άντε δύο χρόνια. Μετά; Φύγε εσύ, που πάλιωσες, να έρθει ο άλλος ο πιο καινούργιος. Όλα αυτά τα παιδιά όσο καλές φωνές κι αν έχουν δεν διδάσκονται ότι πρέπει να μελετάνε συνεχώς ή να δουλεύουν πολύ. Μαθαίνουν στα εύκολα. Δεν αρκεί να μπορείς να λες δυο τρία εύκολα τραγουδάκια. Πρέπει να ξέρεις να τραγουδήσεις τα πάντα! Όσο περισσότερη γκάμα έχεις τόσο καλύτερα. Η Αλεξίου τραγουδά τα πάντα. Ο Νταλάρας επίσης. Χωρίς δουλειά και χωρίς μελέτη δεν καταφέρνεις τίποτα.

MC: Αν δεν ήσασταν αυτό που είστε τώρα, πετυχημένος στο είδος σας, με τι άλλο θα μπορούσατε να αλλάξετε την καριέρα σας;
Μπάμπης Τσέρτος: Είμαι ευχαριστημένος με αυτό που έχω τώρα. Δεν συνηθίζω να κοιτάζω πίσω. Ούτε να ψάχνω τι άλλο θα μπορούσα να είχα κάνει. Με ενδιαφέρει πολύ να εξελίσσομαι και να προχωράω, να γίνομαι καλύτερος σ' αυτό που έχω διαλέξει και κάνω τώρα. Δεν μπορώ να σκέφτομαι τι θα μπορούσα να είχα κάνει, κάτω από άλλες συνθήκες ή σε διαφορετικές περιστάσεις. Αυτό φέρνει μια μελαγχολία που δεν την θέλω και δε μου χρειάζεται. Μ' αρέσει όπως είμαι. Δεν αλλάζω τίποτα.

MC: Πρόσφατα κάνατε όμως μια αλλαγή. Αλλάξατε δισκογραφική εταιρεία. Πώς έγινε αυτό;
Μπάμπης Τσέρτος: Ναι, είναι αλήθεια. Χρόνια συνεργαζόμουν με την WARNER. Δεν είχα κανένα παράπονο. Πραγματικά... Κανένα πρόβλημα από την συγκεκριμένη εταιρεία, αν και μάθαινα και ακόμα μαθαίνω, ότι συμβαίνουν διάφορα άσχημα στις δισκογραφικές. Ίσως ήμουν από τους τυχερούς, δεν αντιμετώπισα σε όλη τη διάρκεια της συνεργασίας μου μαζί τους κανένα πρόβλημα. Ο,τι ήθελα, από το πιο απλό ως το πιο σύνθετο το έκανα. Ακόμα και ο διευθυντής μου έδινε το ελεύθερο να κάνω αυτό που θέλω. Αν και του ζητούσα τη γνώμη του, δεν επενέβαινε στη δουλειά μου. Από το ποιον μουσικό θα πάρω να παίξει σε ηχογράφηση ως τι τραγούδια θα γραφτούν στο δίσκο, εγώ το αποφάσιζα χωρίς παρεμβάσεις. Αλλά κάποια στιγμή μου πρότειναν να εμφανιστώ στην τηλεόραση, στο Fame Story, πριν δύο χρόνια αν θυμάμαι καλά, να παίξω ζωντανά μπουζούκι να τραγουδήσει ο Περικλής στον τελικό το "Πίνω και μεθώ". Δεν δέχτηκα. Είμαι αντίθετος με αυτού του είδους τις εκπομπές και το θεώρησα άσχημο για την δική μου εικόνα να εμφανιστώ εκεί. Πήγαν όλοι. Διάφορα μεγάλα ονόματα. Εγώ δεν πήγα. Έτσι ήρθε η ρήξη. Άλλαξε και η διεύθυνση, έπαψαν να ενδιαφέρονται καθαρά για το τραγούδι, έτσι χρειάστηκε να φύγω από την εταιρεία.
Όμως μου έγινε πρόταση από την Protasis, και βρέθηκα σ' αυτήν την μικρότερη και νεότερη δισκογραφική. Είναι αλήθεια, προτιμώ να συνεργάζομαι με ανθρώπους που γνωρίζουν και αγαπούν το τραγούδι και δεν κινούνται με βάση άλλα συμφέροντα. Βέβαια, οι εποχές αλλάζουν και αυτού του είδους οι δισκογραφικές θα πάψουν με τον καιρό να υπάρχουν, εκ των πραγμάτων.

MC: Γιατί το λέτε αυτό; Αν έχουν βαθιά γνώση της μουσικής και αγαπούν πραγματικά το τραγούδι γιατί να μη συνεχίσουν να υπάρχουν;
Μπάμπης Τσέρτος: Εξελισσόμαστε και σε λίγο καιρό ο κάθε δημιουργός, ο κάθε τραγουδιστής θα μπορεί να ...πουλάει τον εαυτό του στο Ιντερνετ. Εκεί θα παρουσιάζονται τα τραγούδια, ο καθένας θα αναλαμβάνει να προωθήσει τον εαυτό του και αν αρέσει στον κόσμο θα προχωράει και που ξέρεις; Θα πετυχαίνει. Ίσως έτσι να είναι και καλύτερα τα πράγματα τότε. Αν αξίζεις θα προχωράς. Δε θα χρειάζεσαι ούτε εταιρείες ούτε τίποτα.

MC: Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας, άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα;
Μπάμπης Τσέρτος: Ετοιμάζω ένα διπλό CD. Πέρσι συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του Μιχάλη Σουγιούλ. Στη μνήμη του λοιπόν, θα κυκλοφορήσω ένα CD με δικά του τραγούδια. Πολύ σύντομα θα βρεθούμε με τις κόρες του, με τις οποίες διατηρώ πολύ καλές σχέσεις και θα αρχίσουμε να ξεδιαλέγουμε τραγούδια δικά του. Υπολογίζουμε κοντά στο Πάσχα αυτή η δουλειά να είναι έτοιμη. Είναι κάτι που δεν σας κρύβω πως περιμένω ανυπόμονα! Κάτι που ήθελα από καιρό να κάνω. Αυτά είναι τα άμεσα σχέδιά μου. Πιο μακρινά δεν έχω ακόμα. Υπάρχουν πάντα προτάσεις για κάτι πιο μελλοντικό, αλλά ήδη αυτό που σχεδιάζω θα ολοκληρωθεί 6 μήνες μετά. Αρκετά μακρινό δηλαδή.

MC: Ο Χειμώνας σας βρίσκει στο ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ, με ένα CD που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα με τον τίτλο "Το Μονοπάτι", θέλετε να πούμε λίγα λόγια για αυτή τη δουλειά σας;
Μπάμπης Τσέρτος: Το αγαπώ πολύ αυτό το CD. Είναι τραγούδια που ήθελα από χρόνια να "γράψω" σε δίσκο. Κάποια από αυτά τα λέω πάρα πολύ στο μαγαζί, κάθε βράδυ γιατί τα ζητάει κι ο κόσμος, όμως δεν είχε τύχει ως τώρα να μπουν σε κάποιο CD μου. Είναι όλα επανεκτελέσεις και υπάρχει ποικιλία. Βρίσκεις Μιχάλη Σουγιούλ αλλά και Μίκη Θεοδωράκη και Ζαμπέτα ακόμα και Σωκράτη Μάλαμα! Αν τα πάρουμε ένα ένα τα τραγούδια, υπάρχει το πρώτο η "Φεριχά" του Μιχάλη Σουγιούλ που είναι από τα λιγότερο γνωστά, υπάρχει ένα του Ζαμπέτα το "Να ζει κανείς ή να μη ζει", που κυκλοφορεί για πρώτη φορά σε επανεκτέλεση. Επίσης το "Όταν σε βλέπω να γυρίζεις" που είναι πιο γνωστό ως "Τα μαναβάκια" το παρουσιάζουμε σε μια διαφορετική διασκευή : με δύο πιάνα. Για μένα προσωπικά το στοίχημα στον συγκεκριμένο δίσκο παίχτηκε στο "Γωνιά γωνιά". Τραγούδι με την σφραγίδα της φωνής του Μπιθικώτση και ήταν το στοίχημα που έβαλα με τον εαυτό μου, αν θα μπορέσω να το πω ικανοποιητικά, χωρίς να το προδώσω, και πιστεύω το μπόρεσα. Ακόμα και η "Πριγκηπέσσα" του Σωκράτη του Μάλαμα, αυτού του άξιου τραγουδοποιού, παρουσιάζεται με διαφορετική άποψη. Προσπάθησα να του δώσω μια πιο απαλή ερμηνεία από αυτήν του Σωκράτη. Εκείνος το έκανε γνωστό, ανάμεσα στην νεολαία κυρίως, με μια πιο τραχιά ερμηνεία. Είναι και η χροιά της φωνής που χαρακτηρίζει κάποιο τραγούδι μερικές φορές. Το σημαντικό στις επανεκτελέσεις είναι να παίρνεις τραγούδια παλιά να τα παρουσιάζεις με νέα πνοή αν γίνεται. Εκεί που πριν 40 ή και 60 χρόνια είχαν δύο ή τρία όργανα για να ηχογραφήσουν, σήμερα έχουμε τόσες δυνατότητες! Από την άλλη, υπάρχουν τραγούδια που προσφέρονται για νέα ενορχήστρωση. Εννοώ ότι τους κάνει καλό να τα παρουσιάσεις στους νεότερους με διαφορετική ματιά. Όπως αλλάζει ο κόσμος που ζούμε, αλλάζει και ο τρόπος που ακούμε τα τραγούδια.

MC: Κλείνοντας, θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για το πρόγραμμα στο ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ;
Μπάμπης Τσέρτος: Βρίσκομαι στο ίδιο χώρο, εκεί στο ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ τα τελευταία 8 χρόνια. Το μαγαζί υπάρχει εκεί από το 1968, υπό την ίδια διεύθυνση και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Σαν επιχείρηση ξεκίνησε από το 1964 και μέχρι σήμερα ο τρόπος που προτείνουμε για να διασκεδάσει ο κόσμος που έρχεται παραμένει ίδιος. Είναι ζεστός, φιλικός χώρος, η επαφή με τον κόσμο είναι άμεση, επιτρέπουμε να σηκωθούν να χορέψουν, το φαγητό είναι πολύ καλό, η ένταση της μουσικής είναι σε ανεκτά επίπεδα, μπορείς να συζητήσεις ακούγοντας και τα τραγούδια αν θέλεις. Φέτος έχω μαζί μου τη Βάσια Ζήλου, τη Ντένια Κουρούση, τη Δανάη Παπαδοπούλου. Μπουζούκι το Χρήστο Κωνσταντίνου. Το ευχάριστο είναι ότι απευθυνόμαστε σε ηλικίες από 18 ως 80 χρονών και πολύ συχνά βλέπουμε άτομα με διαφορά ηλικίας ακόμα και 60 χρόνια, να χορεύουν όλοι μαζί! Είναι πολύ ωραίο αυτό. Συνεργάζομαι χρόνια με τους ίδιους μουσικούς και έχουμε πετύχει, ανάλογα με το τι κόσμος υπάρχει στο μαγαζί να προσαρμόζουμε αυτόματα το πρόγραμμα. Διαλέγουμε επιτόπου ποια τραγούδια θα πούμε. Κάθε βράδυ είναι διαφορετικό από το χθεσινό και αλλιώτικο από το επόμενο. Υπάρχει μια ανταλλαγή από τη σκηνή στον κόσμο και πάλι πίσω σε εμάς. Κι είναι ωραίο όλο αυτό.

"κλικ" στο cd του Μπάμπη Τσέρτου για λεπτομέρειες...

MC: Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διαθέσατε...!
Μπάμπης Τσέρτος: Εγώ σας ευχαριστώ. Να είστε καλά!

---------

*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus.
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner