Άκουσα το όνομά του για πρώτη φορά πριν από ένα περίπου χρόνο, όταν συνάντησα το συγκρότημα των "Red" στο studio που είχαν δημιουργήσει, κάπου στα δυτικά προάστια. Στα πλαίσια της συνέντευξής μας για το Music Corner, μου είχαν αναφέρει ότι στον ίδιο χώρο θα πραγματοποιηθεί και η ηχογράφηση του δίσκου ενός καινούργιου ερμηνευτή και δημιουργού, σε μια παραγωγή που θα επιμεληθεί ο Στάθης Δρογώσης. Συγκράτησα στο νου μου τις λέξεις τους, γιατί τα πρόσωπα που θέλησαν να "ανακατευτούν" σ' αυτή τη δουλειά καθώς και οι αξιόλογες κινήσεις της συγκεκριμένης δισκογραφικής εταιρείας δεν μου άφηναν περιθώρια να σκεφτώ πώς πρόκειται για κάποια τυχαία περίπτωση πρωτοεμφανιζόμενου τραγουδοποιού στο χώρο.

Η πρώτη δισκογραφική δουλειά του Γιώργου Μυλωνά κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβριο με τη σφραγίδα της Lyra και ντύθηκε με τον όμορφο και αισιόδοξο τίτλο "Τα καλοκαίρια που γελούν". Ένα μεγάλο μουσικό κύμα δροσιάς μας "έλουσε" ήδη το περασμένο καλοκαίρι, όταν το πρώτο single του album με τίτλο "Το μεγάλο καλοκαίρι" φρόντισε να διεκδικήσει μια απ' τις σημαντικότερες θέσεις στο playlist των μουσικών ραδιοφωνικών σταθμών. Απ' την άλλη πλευρά, η μελωδία ενός δεύτερου κομματιού ("Μια βουτιά") επελέγη από γνωστή εταιρεία για να συνοδεύσει τη διαφήμιση και τη προβολή ενός νέου μοντέλου κινητού τηλεφώνου mp3-player κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών. Σκέφτομαι να τον ρωτήσω πώς νιώθει τώρα πια που η δισκογραφική δουλειά έχει ολοκληρωθεί και βρίσκεται εδώ και ένα μήνα στα ράφια των δισκοπωλείων και στη διάθεση του αγοραστικού κοινού: "Να σου πω την αλήθεια, δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Δεν το κυνήγησα με άγχος για να προλάβω... Νομίζω ότι ήρθε πολύ ομαλά σ' αυτό που κάνω και επειδή δουλεύτηκε πολύ παρεΐστικα και έβαλα μέσα δικά μου τραγούδια και τραγούδια ανθρώπων που αγάπησα σαν να είναι δικά μου, μου φάνηκε ένα αρκετά προσγειωμένο βήμα. Επειδή είμαστε πρωτάρηδες ακόμα, το θέμα είναι να υπάρχει και μια καλή συνέχεια... Ξέρεις, ακούω πολλούς να λένε ότι είναι τρομερό πράγμα να ακούσεις τον εαυτό σου στο ραδιόφωνο! Την πρώτη φορά όμως που μου έτυχε ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο και επειδή εκείνη την εποχή άκουγα συνέχεια το δίσκο μέχρι να κυκλοφορήσει γιατί τον δουλεύαμε πολύ, αρχικά δεν το συνειδητοποίησα και νόμιζα ότι είχα βάλει το cd για να προσέξω τι έχουμε κάνει και να διορθώσω τα λάθη μας"!

Μου βεβαιώνει τη διαπίστωσή μου ότι η σχέση του με τη μουσική είναι ένα χόμπι που έγινε επάγγελμα, αλλά ο ίδιος μου επισημαίνει απ' τη πρώτη στιγμή της συζήτησής μας ότι προτιμά να την αντιμετωπίζει με τη πρώτη και, σαφώς πιο ρομαντική, εκδοχή της. Ωστόσο ο Γιώργος Μυλωνάς έχει κάθε λόγο να νιώθει ικανοποιημένος από ένα βιογραφικό που αποδεικνύει στο μέγιστο τη μουσική του παιδεία και το πλήθος των σπουδαίων συνεργασιών του απ' το πρόσφατο παρελθόν που είμαι σίγουρη ότι θα ζήλευαν πολλοί συνομήλικοί του, ακόμα και από θέμα εμπειρίας. Στα χρόνια της εφηβείας ξεκινά ήδη να συμμετέχει μαζί με συμμαθητές σε διάφορους μουσικούς διαγωνισμούς νέων συγκροτημάτων, ενώ παράλληλα συνέχιζε τις εμφανίσεις του σε διάφορα καφέ και μπουάτ με φίλους. Μάλλον τον αιφνιδιάζω όταν τον ρωτάω να μου πει πώς προέκυψε το όνομα του group ..."Οι ωραίοι και το τέρας" (!) και εν τέλει μου εξηγεί: "Ήμουν τότε στη πρώτη λυκείου και αυτό ήταν το πρώτο γκρουπάκι που φτιάξαμε. Μ' αυτή τη μπάντα συμμετείχαμε και στο διαγωνισμό "Battle of the Bands" του "Aν Club". Πώς προέκυψε το όνομα; Ξέρεις, ήμασταν νάρκισσοι, περνιόμασταν για ωραίοι αλλά είχαμε και έναν άσχημο στο γκρουπ...! (γέλια) Το τέρας υποτίθεται ότι ήταν η "ψαγμένη" εξήγηση του ονόματος, δηλαδή η άσχημη πλευρά του καθενός από εμάς..."
Στη τελευταία τάξη του λυκείου εκπροσωπεί τη χώρα μας στην Ευρωπαϊκή Χορωδία στο Συνέδριο των Υπουργών Παιδείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Νορβηγία και στο τέλος της σχολικής χρονιάς, παίρνει το πτυχίο αρμονίας απ' το ωδείο και παράλληλα αποφοιτεί από το Μουσικό Λύκειο Παλλήνης. Μερικά χρόνια αργότερα, θα περάσει στη σχολή Μουσικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εκπλήσσομαι ευχάριστα όταν μαθαίνω ότι στα 19 του χρόνια βρίσκεται ανάμεσα στη τετράδα - επιλογή ενός καθηγητή του για να κάνει φωνητικά στο πρόγραμμα του "Diogenis Studio" δίπλα στη Χαρούλα Αλεξίου! Ακολουθούν οι συνεργασίες με το Μάριο Φραγκούλη στην "Ιερά Οδό" και με το Γιάννη Πάριο στο "Diogenis Studio". Είναι αναπόφευκτο λοιπόν να του ζητήσω να μου πει δυο λόγια γι' αυτές τις μοναδικές ευκαιρίες που βρέθηκαν στο δρόμο του και σηματοδότησαν την επαγγελματική του σταδιοδρομία: "Ήταν μια τρομερή εμπειρία γιατί έμαθα πολλά και νιώθω πολύ τυχερός γι' αυτό. Σε τέτοιες συνεργασίες πρέπει να έχεις μάτια και αυτιά ανοιχτά για να παίρνεις πράγματα... Να βλέπεις πώς δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι και πόσο καλοί είναι σ' αυτό που κάνουν, γιατί μιλάμε για κάποια ονόματα που έχουν αφήσει ιστορία στο ελληνικό τραγούδι..."

Music Corner: Έχεις ένα "πλούσιο" βιογραφικό. Ήσουν αποφασισμένος να μην κάνεις "εκπτώσεις" στη καριέρα σου για να γίνεις πιο εύκολα γνωστός ή απλά η μία συνεργασία έφερε την άλλη;
Γιώργος Μυλωνάς: Νομίζω πως ήταν καθαρά θέμα τύχης... Θέλω να πω ότι ως Γιώργος δεν κυνήγησα επίτηδες κάτι τέτοιο. Όταν είσαι 19 χρονών, ακόμα δεν ξέρεις ούτε τι θες να κάνεις ούτε τι θες να γράψεις. Απλά το ακολουθείς, ακόμα και αν μπορείς να γράφεις ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής με βάση τα ακούσματα που έχεις. Εγώ τουλάχιστον είχα στο μυαλό μου να δω και να "ρουφήξω" ό,τι καλό έχει ο καθένας απ' αυτούς τους καλλιτέχνες που συνεργάστηκα και να το ευχαριστηθώ όσο περισσότερο μπορούσα.

M.C.: Μια ερώτηση που μου αρέσει να κάνω σ' όλους τους πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες είναι η εξής: Θεωρείς πως υπάρχει σήμερα ο απαιτούμενος χώρος για δισκογραφικές δουλειές που εκφράζουν τη προσωπική αισθητική νέων ανθρώπων;
Γ.Μ.: Νομίζω ότι υπάρχει χώρος. Και νομίζω ότι ο καθένας, άμα θέλει, βρίσκει τον χώρο μόνος του. Σίγουρα δεν βοηθάει η μουσική πραγματικότητα που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στη χώρα μας, αλλά αν υπάρχει κάποιος που έχει να δώσει κάτι και υπάρχει και ένα ταλέντο που τον βοηθάει, θα καταφέρει να πει την άποψή του μέσα από τη μουσική του. Θέλει ίσως μεγαλύτερη προσπάθεια απ' ότι παλιότερα γιατί βομβαρδιζόμαστε κάθε μέρα από διαφορετικά μουσικά στυλ, αλλά νομίζω ότι αν έχεις κάτι να πεις και το υποστηρίζεις επειδή το αγαπάς, θα βρεις το χώρο. Αν εσύ είσαι καλά με αυτό που θες να πεις, θα το κάνεις και τότε θα βρεις το χώρο για να σ' ακούσουν και άλλοι άνθρωποι.

M.C.: Πριν λίγο μίλησες για το ταλέντο. Θεωρείς ότι υπάρχουν άλλες αρετές που μετράνε περισσότερο απ' αυτό;
Γ.Μ.: Ναι. Νομίζω ότι το ταλέντο είναι απλά ένα καλό όπλο για να ασχοληθείς με κάτι, είτε είναι η μουσική είτε ο,ποιαδήποτε άλλη τέχνη. Αν και ακούγεται κλισέ, το ταλέντο δεν φτάνει και αυτό ισχύει. Απλά σε βοηθάει στην αρχή για να δημιουργήσεις κάτι, αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά, γνώση, αφοσίωση και ωριμότητα σ' αυτό που πας να κάνεις. Το ταλέντο είναι απλά ένα καλό εφόδιο και ένα καλό εργαλείο για να αρχίσεις να "σμιλεύεις" όλο αυτό που λέγεται μουσική, τέχνη ή ο,τιδήποτε άλλο...

M.C.: Ποιους νέους τραγουδοποιούς ξεχωρίζεις;
Γ.Μ.: O Ζακ Στεφάνου, που είναι και μικρότερος από μένα, μου αρέσει και θα έλεγα ότι "του βγάζω το καπέλο". Μου έκανε φοβερή εντύπωση η μουσική του, αλλά κυρίως ο λόγος του. Ήταν 20 χρονών παιδί τότε που άκουσα το δίσκο του και νομίζω ότι έχει αρκετά πράγματα να πει... Και ο Στάθης Δρογώσης έχει να πει αρκετά πράγματα, με ένα δικό του τρόπο. Μου αρέσουν και οι "Ρόδες", επιτέλους βγήκε ένα γκρουπάκι με hip-hop στοιχεία και με στίχο καυστικό και συγχρόνως σοβαρό. Επίσης μου αρέσει ο Μάνος Πυροβολάκης, ο οποίος έκανε τώρα επιτυχία με το "Της εκκλησιάς τη πόρτα", αν και το τραγούδι έχει κυκλοφορήσει σε cd πολλά χρόνια πριν. Κοίτα να δεις πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή... Είναι οι συγκυρίες, η σωστή στιγμή και είναι και θέμα τύχης, όπως λέγαμε και πριν. Βλέπεις, το είχε τραγουδήσει πριν τόσα χρόνια και δεν είχε ακουστεί ιδιαίτερα. Εγώ το είχα ακούσει σε μια συναυλία που είχε κάνει στο Λυκαβηττό με το Νίκο Πορτοκάλογλου και είχα πει σ' ένα φιλαράκι μου: "Της εκκλησιάς τη πόρτα! Ποιο τραγούδι είναι αυτό; Φανταστικό!" Δεν το ξέραμε. Και είχε βγει λάθος καιρό...

M.C.: Εκτός από τον έρωτα και την αγάπη, τι άλλο θα μπορούσε να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον στη καθημερινότητα που βιώνεις και θα ήθελες να το κάνεις τραγούδι;
Γ.Μ.: Θα σου πω κάτι σχετικά με την αγάπη και τον έρωτα: Δύσκολα έχω πιάσει τον εαυτό μου να γράφει ερωτικά τραγούδια. Δεν ξέρω γιατί... Νομίζω ότι γράφω χαζά πράγματα, όταν προσπαθώ να καταπιαστώ με ερωτικό στίχο. Εμένα μου αρέσει το τραγούδι να μιλάει για καθημερινά πράγματα και όχι απαραίτητα για την αγάπη και τον έρωτα: Για μια εικόνα που βιώνουμε κάθε μέρα, για τη πόλη που ζούμε, για το σημερινό άνθρωπο, για το πώς ζει και τι βιώνει σήμερα ένας νέος άνθρωπος. Ξέρεις, καμιά φορά μπορεί και να εμπνευστείς από μια εικόνα που είδες τυχαία κάπου και να σου θυμίσει μια δική σου ανάμνηση...

M.C.: Ο χώρος του τραγουδιού δεν είναι ιδιαίτερα εύκολος. Σε φοβίζει το αύριο;
Γ.Μ.: Νομίζω ότι κάθε άνθρωπος και ειδικά όταν ασχολείται κάτι με το οποίο εκτίθεται - σε μεγάλο ή σε μικρό κοινό δεν έχει σημασία - έχει πάντα μια ανασφάλεια. Και η ανασφάλεια γίνεται όλο και μεγαλύτερη όταν κάνεις πράγματα που σε εκφράζουν όλο και πιο πολύ, όταν απευθύνεσαι σε ένα κοινό που έχει ανάλογες απαιτήσεις με αυτό που πας να κάνεις. Είναι σαν να έχεις απέναντι τον εαυτό σου και, ανάλογα με το τι θες να περάσεις, να ανεβάζεις λίγο - λίγο το πήχη και έτσι να ανεβαίνει και το άγχος σου, αν και κάτι τέτοιο πολλές φορές είναι θεμιτό. Συνήθως αυτό το βόλεμα στην ευκολία δεν είναι καλό... Όσο η ανασφάλεια λειτουργεί καλά στη δουλειά σου και δεν ξεφεύγει από τα όρια, είναι χρήσιμη.

M.C.: Πoια είναι η γνώμη σου για τα νέα παιδιά που επιλέγουν την εύκολη αναγνωρισιμότητα μέσα από τα reality shows; Θα έχουν διάρκεια στο χώρο;
Γ.Μ.: Νομίζω ότι αυτό έχει να κάνει με κάθε συγκεκριμένο άτομο ξεχωριστά. Καλώς ή κακώς, το καλύτερο βήμα για να προβληθεί ένας άνθρωπος σήμερα είναι η τηλεόραση. Τα reality για κάποιους είναι μια ευκαιρία, για κάποιους άλλους όχι...

M.C.: Για σένα θα μπορούσε να ήταν κάποια στιγμή μια ευκαιρία, αν έβρισκες τις πόρτες κλειστές από τις δισκογραφικές εταιρείες και δεν μπορούσες να προωθήσεις τη δουλειά σου με το παραδοσιακό τρόπο;
Γ.Μ.: Δεν θα 'θελα να φτάσω ως εκεί... Θα κοιτούσα να εξαντλήσω ο,ποιοδήποτε άλλο τρόπο. Δεν θα ήθελα να μπω σ' ένα σπίτι και να ασχολείται ο κάθε άνθρωπος με τη ζωή μου. Αυτό που θέλω όμως να πω είναι ότι η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου και πιο συγκεκριμένα, η ωριμότητά του - είτε βγει μέσα από ένα reality είτε βγει από κάποια μπαράκια που έπαιζε μουσική - θα φανεί στη πορεία. Πάντως τα reality έχουν αποδείξει μέχρι στιγμής ότι λίγα παιδιά κατάφεραν και κράτησαν μια παρουσία στα μουσικά μας πράγματα. Αυτό όμως δεν είναι απόλυτο... Σου δίνεται μια ευκαιρία, γι' αυτό θα πρέπει να τη χειριστείς σωστά και να πατάς στα πόδια σου - αν σε αφήσουν να πατήσεις στα πόδια σου - και να κάνεις αυτό που θες. Αν ξεκινήσεις μόνος σου, περνάς από διάφορα στάδια και επειδή δεν σου έρχεται τίποτα ξαφνικά, έχεις δει και τη δύσκολη πλευρά του πράγματος και σίγουρα εκτιμάς καλύτερα αυτά που θα έρθουν... Αλλά αν είναι να σου έρθει και εύκολα κάτι, γιατί να μην σου έρθει;

Μου μιλάει με ενθουσιασμό για τη συμμετοχή του στη παράσταση "Αχαρνής" του Διονύση Σαββόπουλου, μόλις το καλοκαίρι που μας πέρασε. Είναι φανερό ότι τον θαυμάζει απεριόριστα και σπεύδει να μου εξηγήσει ότι η συνεργασία του μαζί του αποτελούσε πάντα για εκείνον ένα "όνειρο ζωής". Η αλήθεια είναι ότι αν μερικά χρόνια πριν του έλεγαν ότι θα βρίσκεται δίπλα σ' αυτή τη τεράστια μουσική φυσιογνωμία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, δεν θα έπαιρνε κανέναν στα σοβαρά. Εξάλλου λίγο αργότερα μια φράση του δεν χωρά περαιτέρω διευκρινίσεις: "Aυτό που κάποιοι ονομάζουν "είδωλο" για μένα είναι ο Διονύσης Σαββόπουλος..." Ανάμεσα στη κουβέντα μας, ο Γιώργος βρίσκει την ευκαιρία να μου σκιαγραφήσει στιγμές και εικόνες από αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα του ελληνικού τραγουδιού. Μου δίνει την εντύπωση ότι για λίγα λεπτά έχω απέναντί μου ένα μικρό μαθητή που σέβεται πραγματικά το δάσκαλό του και φροντίζει να μάθει το κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια και να "ρουφήξει" σαν σφουγγάρι, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ό,τι πολυτιμότερο έχει να του προσφέρει αυτή η σχέση: "Κάτι που μου είχε πει και έχει μεγάλη σημασία είναι ότι σαν ερμηνευτής πρέπει να θυμάσαι και να φέρνεις στο μυαλό σου μια παρόμοια φάση που έχεις ζήσει ο ίδιος, ώστε να νιώσεις το κάθε στίχο και με αυτό το τρόπο να τον τραγουδήσεις όσο πιο εκφραστικά γίνεται".

Συζητάμε για τη σημερινή κατάσταση στο ελληνικό τραγούδι και για τη κριτική που, πολλές φορές, μεταβάλλεται σε διασυρμό και ξεφεύγει από το στόχο της. Μου αναφέρει ένα παράδειγμα που διάβασε πρόσφατα σε γνωστό περιοδικό και αφορά ένα απ' τα δημοφιλέστερα πρόσωπα της ελληνικής μουσικής. Μου διευκρινίζει ότι αν ο εκάστοτε κριτικός οφείλει να κάνει σωστά τη δουλειά του, αρκεί να εστιάζει στη φωνή και στη πορεία του κάθε καλλιτέχνη και βέβαια δεν έχει καθόλου άδικο... Λίγο πριν κλείσω το κασσετοφωνάκι, μου γεννιέται το ενδιαφέρον να μάθω τι άλλο επιθυμεί να του φέρει η επόμενη μέρα. Υπάρχει άραγε κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρό του; "Αυτό θα ακουστεί "παππουδίστικο", αλλά η επόμενη μέρα επιθυμώ να μου φέρει υγεία. Άμα είμαστε καλά, όλα τα άλλα έρχονται..."

Τον χαιρετώ με την υπόσχεση να τα ξαναπούμε σύντομα από κοντά στο club του "Σταυρού του Νότου". Εκεί θα βρείτε και εσείς το Γιώργο να τραγουδάει ζωντανά κάθε βράδυ, εκτός Δευτέρας και Τρίτης, μαζί με τη συντροφιά αξιόλογων νέων φωνών. Εντωμεταξύ, βάλτε στο cd - player το πρώτο cd του Γιώργου Μυλωνά για να ανακτήσετε εκείνη τη "γελαστή" καλοκαιρινή διάθεση που χάσατε με τον ερχόμο του φθινοπώρου και με αυτό το τρόπο να προκαλέσετε το φετινό χειμώνα να σας χαρίσει το πιο ζεστό του χαμόγελο...!

* Ποια νέα πρόσωπα θέλετε να φιλοξενήσουμε στη στήλη μας; Περιμένω τις δικές σας προτάσεις στο k.mathioudaki@musiccorner.gr

* Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας στην Βασ. Σοφίας, στο Μέγαρο Μουσικής (Bar-Restaurant-Cafe, τηλ. 210.7223784).