Ανήσυχη ιδιοσυγκρασία, με πολυδιάστατες καλλιτεχνικές αναζητήσεις, δίψα για ζωή και καινούργιες εμπειρίες, ισχυρό πείσμα και θέληση και μεγάλη αγάπη για το τραγούδι. Αυτός είναι ο Sarbel, ο 22χρονος νεαρός που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λονδίνο, αλλά μια μέρα αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα και να δοκιμάσει τις δυνατότητές του στην ελληνική δισκογραφία. Εφτά μήνες μετά τη κυκλοφορία της πρώτης δισκογραφικής του προσπάθειας τα τραγούδια του ακούγονται παντού, εκείνος έχει γίνει ιδιαίτερα περιζήτητος σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το "Παράξενο συναίσθημα" επανακυκλοφορεί με τη προσθήκη καινούργιων μουσικών προτάσεων και σε τελική ανάλυση το ένστικτο των ανθρώπων που τον ανακάλυψαν και τον εμπιστεύτηκαν αποδεικνύεται αλάνθαστο, αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για το μοναδικό πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη που κατάφερε να γνωρίσει τεράστια απήχηση και επιτυχία ...χωρίς να περάσει το κατώφλι ενός τηλεοπτικού talent show!

Η αλήθεια είναι πως το ξεχωριστό μουσικό του παρελθόν και η "εμπλουτισμένη" καταγωγή του (ένα κράμα από Ελλάδα, Κύπρο και Λίβανο) τον καθιστούν μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση στα ελληνικά μουσικά δεδομένα. Μου εξηγεί ότι το ανατολίτικο στοιχείο είναι ένα κομμάτι του εαυτού του, γι' αυτό και το πρώτο τραγούδι ("Σε πήρα σοβαρά") με το οποίο επέλεξε να συστηθεί στο ευρύ κοινό, ήθελε να είναι κάτι πολύ προσωπικό. Απ' την άλλη πλευρά, η προϊστορία του στο καλλιτεχνικό χώρο κρύβει σημαντικές κινήσεις και περιπλανήσεις που συνδυάζουν τη μουσική με την υποκριτική τέχνη, όπως οι συμμετοχές του στις παραστάσεις του "English National Opera" και "Opera House Covert Garden" του Λονδίνου για δώδεκα ολόκληρα χρόνια και η ενασχόλησή του με το αρχαίο θέατρο (σπουδές και συμμετοχές σε θεατρικές ομάδες) στη Κρήτη. Παρόλα αυτά, η έντονη επιθυμία του να ζήσει εδώ ήταν ο κύριος και πρωταρχικός λόγος για να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα! "Στη Κρήτη είχα πάει όταν ήμουν 18 χρονών, γιατί ήθελα μια αλλαγή στη ζωή μου. Ήθελα να φύγω από το σπίτι μου και από τους γονείς μου και να ανοίξω τα φτερά μου. Βέβαια μικρός ερχόμουν πολύ συχνά με το πατέρα μου και τη μητέρα μου σε όλα τα νησιά αλλά ως ενήλικας πια γνώρισα φανταστικούς ανθρώπους, οι οποίοι είναι ακόμα φίλοι μου, τους βλέπω και μιλάμε πολύ συχνά. Έμεινα σχεδόν ένα χρόνο εκεί και από τότε ερωτεύτηκα την Ελλάδα και δεν ήθελα να φύγω! Είχα πρόβλημα δηλαδή γιατί θυμάμαι ότι με έπαιρνε η μάνα μου στο τηλέφωνο και έλεγε 'Έλα, έλα, έλα, έλα..." και έλεγα "Όχι, όχι, όχι, όχι... Εδώ θα κάτσω!" Τελικά νίκησε η μητέρα μου και γύρισα πίσω στην Αγγλία για να ξεκινήσω σπουδές στο πανεπιστήμιο, όμως δεν μπορούσα να μείνω γι' αυτό και βρήκα την ευκαιρία να επιστρέψω στην Αθήνα με το πανεπιστήμιο και να σπουδάσω αρχαίο θέατρο. Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία, όχι μόνο για να σπουδάσω, αλλά και για να ζήσω στην Αθήνα. Τώρα βρίσκομαι σ' αυτή τη θέση και χαίρομαι πιο πολύ, όχι για τα τραγούδια και την επιτυχία - αν μπορώ να το ονομάσω έτσι αυτό που μου συμβαίνει - αλλά επειδή βρήκα την ευκαιρία να ζήσω εδώ. Ήταν σαν ευχή για μένα... Ήθελα να ζήσω στην Ελλάδα. Μη με ρωτήσεις γιατί, επειδή δεν ξέρω το γιατί... Το ήθελα."

Έχω την απορία να τον ρωτήσω αν έχει σκεφτεί ποτέ να ενώσει στο μέλλον όλες τις γνώσεις και τις εμπειρίες του και να παρουσιάσει μια σύγχρονη παράσταση στο κοινό, που θα συνδυάζει μουσική και θέατρο και θα ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Μάλλον νιώθει πλήρης απ' το συγκεκριμένο "κομμάτι" της πορείας του, αφού μου εξηγεί ότι έχει κάνει πολλές παραστάσεις στο παρελθόν και δεν είναι αυτό που τον "καίει" αυτή τη στιγμή να πραγματοποιήσει ξανά στη καριέρα του. Εξάλλου κάτι ανάλογο θεωρεί πως επιτυγχάνει φέτος με τις ζωντανές του εμφανίσεις στην "Ιερά Οδό", γι' αυτό και μου αναφέρει: "Αν περάσεις από την "Ιερά Οδό" θα δεις ότι κατά κάποιο τρόπο αυτό που κάνω είναι σαν μια θεατρική παράσταση για μένα. Είναι το πώς παρουσιάζει τον εαυτό του ένας καλλιτέχνης: Όταν τραγουδάω ένα λυπημένο τραγούδι, το παρουσιάζω και σαν λυπημένο τραγούδι γι' αυτό και μπορεί να κλάψω. Αν είναι χαρούμενο, αντίθετα θα διασκεδάσω και θα χορέψω με το κόσμο..."

M.C.: Διάβασα πρόσφατα σε ένα περιοδικό ότι εκπροσωπείς το "αραβικό - pop τσιφτετέλι". Εσύ θα μπορούσες να κατατάξεις τα τραγούδια σου σε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής;
Sarbel: Εγώ δεν μπορώ να βρω το στυλ αυτών των τραγουδιών. Αν το σκεφτείς, το "Σε πήρα σοβαρά" δεν είναι ούτε καθαρόαιμο pop, ούτε καθαρόαιμο λαϊκό, ούτε καθαρόαιμο ανατολίτικο. Το "Σοκολάτα" είναι ρούμπα αλλά γενικά με τα τραγούδια το ύφος είναι pop, επειδή υπάρχει κάποιο beat. Πάντως είναι κομμάτια που εκφράζουν εμένα και που πιστεύω ότι έχουν ένα άλλο στυλ, λίγο πιο πρωτότυπο...

M.C.: Θεωρείς πως ένα "πιασάρικο" τραγούδι είναι απαραίτητο για ένα νέο τραγουδιστή;
Sarbel: Αν ο άνθρωπος που ακούει το τραγούδι δεν το συμπαθεί ή δεν μπορεί να το μάθει εύκολα, σίγουρα περνάει δύσκολα στο κόσμο γενικότερα. Πολλές φορές δεν σκέφτομαι αυτό που αρέσει προσωπικά σε μένα αλλά αυτό που αρέσει στο κόσμο. Μη ξεχνάμε ότι ως καλλιτέχνες είμαστε εδώ για τον κόσμο, όχι για μας... Είμαστε εδώ για να διασκεδάζουμε τον κόσμο, γιατί αυτή είναι η δουλειά μας.

M.C.: Δεν φυλακίζεις όμως έτσι και λίγο τα "θέλω" σου;
Sarbel: Kατά κάποιο τρόπο δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη δουλειά που κάνεις. Αλλά υπάρχουν τραγούδια που μ' αρέσουν, που θα αγαπήσω επειδή τα αγαπάει ο κόσμος και θα τα πω στο μαγαζί.

M.C.: Εκτός από το τραγούδι, θα ήθελες κάποια στιγμή να υπογράφεις τα δικά σου κομμάτια;
Sarbel: Έχω γράψει τραγούδια... Μπαλάντες γράφω πιο πολύ αλλά είναι στα αγγλικά, στη μητρική μου γλώσσα. Τα έχει ακούσει ο παραγωγός μου, η εταιρεία μου και άνθρωποι που τους έχω πολύ κοντά. Είχα γράψει μερικά τραγούδια σε μια φάση που δεν ήμουν καλά και πραγματικά νιώθω πως βγήκαν μέσα απ' τη ψυχή μου. Θα 'θελα κάποια στιγμή να βγάλω δύο - τρία στο κόσμο, όταν με μάθουν πιο πολύ και με αγαπήσουν. Ίσως ναι, μια μέρα...

M.C.: Τι σου προσφέρει το επάγγελμα που επέλεξες και τι σου στερεί;
Sarbel: Αν το πιστεύεις, με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Δεν ξέρω, πολύ δύσκολη ερώτηση... Πολύ καλή ερώτηση όμως. Ίσως επειδή έχω καταλάβει με αυτή τη δουλειά την αξία της οικογένειάς μου και την αξία που έχουν για μένα οι φίλοι από τα παιδικά μου χρόνια, έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος. Τους δίνω απίστευτη αγάπη χωρίς να θέλω κάτι πίσω. Βέβαια μέσα απ' τη δουλειά που κάνω έχω γίνει καλύτερος και σαν τραγουδιστής, δεν το συζητάω. Όταν τραγουδάς κάθε βράδυ, αποκτάς εμπειρίες και περνάς δυσκολίες, απ' τις οποίες μαθαίνεις. Με έχει κάνει λοιπόν καλύτερο σαν άνθρωπο αλλά και σαν καλλιτέχνη...

M.C.: Μήπως φταίει κιόλας ότι αν κάνουμε αυτό που μας αρέσει, είμαστε ευτυχισμένοι άρα και περισσότερο δοτικοί;
Sarbel: Βοηθάει... Είναι πολύ σημαντικό να κάνεις αυτό που αγαπάς, και ας είναι κάτι μικρό.

M.C.: Τι έχεις απομυθοποιήσει σε αυτό το χώρο;
Sarbel: Τίποτα. Αντίθετα, επειδή σ' αυτή τη δουλειά γνωρίζεις συνέχεια καινούργια πράγματα και καινούργιους ανθρώπους, νιώθω πως κάθε μέρα ζω ένα όνειρο...

Φαντάζομαι πως ένα απ' τα μεγάλα του όνειρα ήταν και η φετινή του συνεργασία με το Γιάννη Πάριο και τη Νατάσα Θεοδωρίδου. Μάλιστα με την τελευταία οδηγήθηκαν και στην ηχογράφηση ενός ντουέτου, που εμπεριέχεται στη τελευταία δισκογραφική της δουλειά "Ως εκεί που η καρδιά μπορεί ν' αντέξει". Όσο και αν ακούγεται τετριμμένη μια τέτοια ερώτηση, θα ήταν άδικο να την αποφύγω λόγω αυτών των, αδιαμφισβήτητα σπουδαίων, ονομάτων του ελληνικού τραγουδιού. Ο Sarbel μoυ λέει χαρακτηριστικά: "Θεωρώ ότι έχω τη πιο μεγάλη τιμή, προσωπικά και επαγγελματικά, που βρίσκομαι κοντά - και όχι μαζί - στο κ. Γιάννη Πάριο. Είναι η πιο μεγάλη τιμή που θα μπορούσα να έχω στη δουλειά μου, επειδή αυτός ο άνθρωπος είναι η κορυφή για μένα. Μόνο που τον έβλεπα στις πρόβες έκλαιγα... Τη Νατάσα Θεοδωρίδου δεν τη θαυμάζω μόνο, αλλά τη λατρεύω πολύ και ως άνθρωπο. Είναι καταπληκτική και πολύ ζεστή και θεωρώ ότι είναι η καλύτερη νέα λαϊκή τραγουδίστρια που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Νιώθω πάρα πολύ ευτυχισμένος, θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερός και σίγουρα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για μένα. Με έχουν πάρει και οι δύο στην αγκαλιά τους και όπως καταλαβαίνεις, είμαι πολύ υπερήφανος που έχουν αφήσει λίγο χώρο για να υπάρχω και 'γω μέσα σ' αυτό το σχήμα..."

Αυτό που εκτίμησα στον Sarbel καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησής μας, είναι ότι ο ίδιος δεν θέλησε να αποποιηθεί ούτε για μια στιγμή το ρόλο του "διασκεδαστή". Αντίθετα, τον δέχεται με χαρά και σεβασμό και φρόντισε να μου επισημάνει πως του αρέσει πολύ να τραγουδά σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί για τον εξής λόγο: "M' αρέσει που αντιδρά ο κόσμος! Διασκεδάζουν, έχουν το ποτό τους και τα φρούτα τους, βλέπουν κάποιον που αγαπάνε, θα χορέψουν μετά... Υπάρχει αντίδραση και μ' αρέσει αυτό. Επίσης όταν είμαι στη πίστα νιώθω ότι κάθε στιγμή που βρίσκομαι εκεί, διασκεδάζω μαζί με το κόσμο. Και είναι φοβερό συναίσθημα..."

Το repackaging του "Παράξενου συναισθήματος" κυκλοφορεί ήδη στα δισκοπωλεία με την εκδοχή του hit "Boro boro" αλά Σαρμπέλ, το remix της "Σοκολάτας" από τον Βαλεντίνο και το pop-rock κομμάτι "Θέλω να πετάξω". "Είναι ένα τραγούδι που το έχω αγαπήσει, επειδή με ανεβάζει! Ξέρεις, μου είναι πολύ δύσκολο να ακούω τη δική μου φωνή και τα δικά μου κομμάτια, γι' αυτό και δεν το έχω πάθει ποτέ ξανά με δικό μου τραγούδι. Όμως αυτό το κομμάτι είναι πολύ θετικό και με ανεβάζει πολύ!"

* Ποια νέα πρόσωπα θέλετε να φιλοξενήσουμε στη στήλη μας; Περιμένω τις δικές σας προτάσεις στο k.mathioudaki@musiccorner.gr

* Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας στην Βασ. Σοφίας, στο Μέγαρο Μουσικής (Bar-Restaurant-Cafe, τηλ. 210.7223784).