Με ένα τραγούδι συντροφιά...!

Πόσο συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι... Πόσες φορές μας αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία, μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες ή δυσάρεστες σκέψεις...
Στη στήλη αυτή, κάθε Τετάρτη, παρουσιάζουμε τραγούδια μιλώντας για το στίχο, τη μουσική και την ερμηνεία σε καθένα απο αυτά. Δεν είναι απαραίτητο να τα έχουμε λατρέψει, ίσως και να τα έχουμε μισήσει! Εξάλλου απ' το καλό κι απ' το κακό έρχεται η τέχνη...!

ΚΑΙΤΗ ΓΑΡΜΠΗ - ΔΙΑΜΑΝΤΟΣΚΟΝΗ

CD: ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ (2006)

Νέος δίσκος από την Καίτη Γαρμπή και νέος προβληματισμός για εμάς. Ενώ την είχαμε συνηθίσει να είναι πολύ καλή στη μέχρι τώρα πορεία της, τον τελευταίο καιρό τολμώ να πω ότι μας έχει απογοητεύσει. Αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λόγο αναλώνεται σε πρόχειρες συνταγές και σε επιταγές της μόδας και παύει να έχει ως σημείο αναφοράς στιγμές σαν το "Μη με συγκρίνεις", "Αρχίζω πόλεμο", "Ευαισθησίες"... Πιστεύω πως είναι μία τραγουδίστρια που έχει δώσει πολλά και που μπορεί να δώσει περισσότερα, αλλά τώρα τη βλέπουμε πανικόβλητη να τρέχει να προλάβει τις εξελίξεις. Και μένει πίσω, καταϊδρωμένη.

Θα αναφερθούμε σε ένα τραγούδι από το άλμπουμ "Πώς αλλάζει ο καιρός" με τον τίτλο "Διαμαντόσκονη" σε στίχους Νίκου Σαρρή και μουσική Αντώνη Σκόκου.

Τι να τα κάνω τόσα αστέρια
δεν έχει ο ουρανός σκαλιά
κι η μοναξιά μου δεν έχει χέρια
για να την πάρω αγκαλιά
Τι να τα κάνω τα όνειρά μου
αφού ξυπνάμε χωριστά

Τη διαμαντόσκονη απ' της καρδιάς μου τ' ορυχείο
τη μοιραστήκαμε στα ίσα μια βραδιά
μα ούτε χαλίκι εσύ δεν έκοψες στα δύο
από την πέτρα που εσύ τη λες καρδιά

Τι να την κάνω τόση φλόγα
λιώνουν αμέσως τα κεριά
Δεν παίρνει ο πόνος από λόγια
έλα και πάρε με αγκαλιά
Τι να τα κάνω τα όνειρά μου
αφού ξυπνάμε χωριστά

Ο στίχος κινείται στην κόψη του ξυραφιού. Περιέχει νοήματα που αποδίδονται μέσω εξεζητημένων λέξεων και εκφράσεων. Ποιο είναι το αποτέλεσμα τελικά; Είτε δέχεσαι το τραγούδι είτε όχι. Ή το λατρεύεις ή το μισείς. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο στιχουργός έχει καταφέρει κάτι που προσπαθούν (ασυνείδητα ή ενσυνείδητα) όλοι οι δημιουργοί, να μην περνάει απαρατήρητος. Άρα έχει πετύχει το σκοπό του, να προκαλέσει δηλαδή τα αισθήματά μας.

Ας προχωρήσουμε στο δια ταύτα. Ο στίχος είναι ερωτικός και εκφράζει πικρία και παράπονο. Μιλάει για μοναξιά και εγκατάλειψη. Με λίγα λόγια, αυτός που έμεινε πίσω, κάποτε είχε προσφέρει πολλά, είχε δώσει κάτι από πολύ βαθιά του. Όμως το πρόσωπο στο οποίο απευθύνεται δεν υπολογίζει τη θυσία και φέρεται με σκληρότητα και αδιαφορία.

Στο ρεφραίν, μέσα από κάποιες υπερβολικά τολμηρές μεταφορές, διακρίνουμε άμεσα την ανάγκη του προσώπου που μιλά να δώσει στον άλλον να καταλάβει ότι μοιράστηκε αρκετά μαζί του ("Τη διαμαντόσκονη απ' της καρδιάς μου τ' ορυχείο / τη μοιραστήκαμε στα ίσα μια βραδιά"), αλλά και να τον κάνει να νιώσει τύψεις που δεν έκανε κάτι ανάλογο ("Μα ούτε χαλίκι εσύ δεν έκοψες στα δύο / από την πέτρα που εσύ τη λες καρδιά").

Η μελωδία του τραγουδιού είναι το στοιχείο που προκαλεί τις (δυσάρεστες κατά γενική ομολογία) εντυπώσεις. Ο συνθέτης επέλεξε να αποδώσει το τραγούδι σε ρυθμό τσάμικου. Προχωρημένο, δε λέω, αλλά παρατραβηγμένο. Πρώτον, η μουσική του κομματιού είναι αταίριαστη σε σχέση με το συνολικό ηχόχρωμα του άλμπουμ και δεύτερον, δεν υποστηρίζει αλλά και δεν υποστηρίζεται από το στίχο, αφού τα λόγια αυτά θα ταίριαζαν περισσότερο σε μπαλάντα ή κάτι σχετικό. Θα μπορούσε η μελωδία να έχει γραφτεί για στίχους με θέμα εμπνευσμένο από την παράδοση (ας πάρουμε για παράδειγμα τα "Ένα μαντήλι" του Γ. Πλούταρχου και "Δίκοπο φιλί" του Αντ. Ρέμου που κινούνται σε παραδοσιακούς ηπειρώτικους ρυθμούς).

Η ενορχήστρωση κρίνεται ως ανεκδιήγητη. Στον ήχο έχουν στριμωχτεί (καταναγκαστεί ίσως) ηλεκτρικές κιθάρες, μπουζούκι, κλαρίνο, ακορντεόν ανάμεσα σε άλλα όργανα! Για ποιο λόγο; Εφόσον το τραγούδι θέλει να "περαστεί" για τσάμικο πιστεύουμε πως το κλαρίνο θα ήταν υπεραρκετό (αν και υπάρχει περίπτωση όπου ο συνδυασμός ηλεκτρικού ήχου και κλαρίνου είναι εκπληκτικός: Αδερφοί Κατσιμίχα - "Του έρωτα" και Μιχ. Χατζηγιάννης - "Μόνος μου")...

Τέλος, η ερμηνεία της Καίτης Γαρμπή είναι πραγματικά πολύ καλή και στέκεται στο ύψος των προσδοκιών αφού αποτελεί το στοιχείο που πραγματικά σώζει το τραγούδι. Είναι στιβαρή και με ωραία λαϊκο-δημοτικά γυρίσματα. Γοητεύει ιδιαίτερα ο στεναγμός της τραγουδίστριας στο τέλος του κομματιού...

Συμπερασματικά, αν ο στίχος ήταν πιο ταιριαστός με τη μελωδία ή η μελωδία πιο ταιριαστή με το στίχο, ίσως να μιλούσαμε για μία ενδιαφέρουσα μουσική άποψη, θεωρώντας πάντα ότι αυτό που ζητά την προσοχή μας στην προκειμένη περίπτωση είναι η τόλμη του ρυθμού. Δε φτάνει μόνο να κλείνεις πονηρά το μάτι αλλά και να έχεις λόγο για να το κάνεις...