Η Ηρώ στο Μusic Corner...

Music Corner: Ηρώ επιστρέφεις δισκογραφικά δύο χρόνια μετά από ένα album που αγαπήθηκε πολύ. Μιλώ για την "απογείωση" η οποία γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Πόσο αυτή η επιτυχία σε άγχωσε στη δημιουργία του νέου σου album, δεδομένου ότι σαν συνέχεια έπρεπε να κάνεις κάτι ανάλογο αν όχι ένα καλύτερο cd...
Ηρώ: Δεν έχω ποτέ τέτοιου είδους άγχος. Αν θα υπάρχει συνέχεια στις δουλειές μου. Απόδειξη αυτού ίσως είναι ότι αυτός ο δίσκος κυκλοφόρησε 2 χρόνια και τρεις μήνες μετά τον προηγούμενο. Είναι ένα αρκετά σημαντικό διάστημα. Αν λοιπόν είχα άγχος για την καριέρα μου, πως δηλαδή θα κρατηθώ στο προσκήνιο, σίγουρα θα έκανα δίσκο κάθε χρόνο. Δεν έχω όμως τέτοιο πρόβλημα. Όσο για το cd τώρα που κυκλοφόρησε, μπορώ να πω πως είναι μια δουλειά που μου αρέσει πάρα πολύ. Αυτό το album νομίζω ότι τελικά είναι το καλύτερο από τα τέσσερα που έχω κάνει μέχρι τώρα.

M.C.: Τι καινούριο έχει αυτό το album σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές;
Ηρώ: Έχει κινηθεί στο ίδιο πνεύμα με την "απογείωση", έχει το ίδιο ύφος και τον ίδιο ήχο, όμως αυτός ο δίσκος είναι πιο "ώριμος" από τον προηγούμενο. Εγώ και ο Δημήτρης Κοντόπουλος, ο παραγωγός του δίσκου, ξέρουμε που πατάμε πλέον, ξέρουμε τι θέλουμε να βγάλουμε προς τα έξω. Τα τραγούδια τόσο συνθετικά όσο και στιχουργικά είναι αρκετά πιο ώριμα και κατασταλαγμένα.

M.C.: Αισθάνεσαι "ασφάλεια" ακολουθώντας ξανά ένα μουσικό δρόμο που σου έχει φέρει επιτυχία; Να περιμένουμε ότι και στο μέλλον οι κινήσεις σου θα είναι ανάλογες;
Ηρώ: Όχι, σε καμία περίπτωση. Δεν επαναπαύομαι, είμαι από τη φύση μου νευρική και μονίμως ψάχνω καινούρια πράγματα. Στο "κοίτα με, αντέχω" ακολούθησα μια συγκεκριμένη μουσική φόρμα απλώς γιατί δεν ήθελα να αλλάξω τόσο γρήγορα. Έκανα έναν αγώνα για να δημιουργήσω μια εικόνα για την "Ηρώ". Αυτή την εικόνα πρέπει να τη σταθεροποιήσω πρώτα, να την παγιώσω και μετά να προχωρήσω σε κάτι καινούριο. Γενικά πάντως δεν ανήκω στην κατηγορία των καλλιτεχνών που κάνουν μελετημένα βήματα. Εγώ αγαπάω τη μουσική. Δεν τη κάνω ούτε για να βγάλω πολλά λεφτά, ούτε για να γίνω η δοξασμένη πρώτη τραγουδίστρια της Ελλάδας ούτε τίποτα τέτοιο. Εγώ "τη βρίσκω" μέσα στο studio, στα live... Όποιος με έχει γνωρίσει σαν τραγουδίστρια και με έχει δει δυο-τρεις φορές πιστεύω πως καταλαβαίνει αυτό που λέω. Αγαπάω αυτό που κάνω και το κάνω αυθόρμητα.

M.C.: Το "κοίτα με, αντέχω" το αφιερώνεις στον πατέρα σου, όπως καταλαβαίνουμε διαβάζοντας το σημείωμά σου στο ένθετο του cd. Έχασες πρόσφατα τον πατέρα σου. Τι σου έχει λείψει περισσότερο από αυτόν;
Ηρώ: Δεν μου έχει λείψει τίποτα παραπάνω από την παρουσία του. Ο πατέρας μου ήταν ο "κλασικός μπαμπάς", ούτε ο πολύ κοντινός γονιός που σε φιλάει όλη την ώρα και σε αγκαλιάζει, όπως συνήθως είναι η μαμά, ούτε όμως και απόμακρος. Ήταν ζεστός άνθρωπος και ότι είχε να δείξει, το έδειχνε με άλλους τρόπους. Με το βλέμμα του, με συζήτηση... Γενικά ήταν ένας άνθρωπος που ήξερε να μιλάει και να τοποθετείται σωστά απέναντι στα πράγματα. Έτσι μας έμαθε και εμένα και τον αδερφό μου να σκεφτόμαστε σωστά. Μου έχει λείψει όμως η παρουσία του. Ιδιαίτερα σε αυτή τη φάση της ζωής μου ήθελα πάρα πολύ να είναι κοντά μου. Μου λείπει πάρα πολύ.

M.C.: Η ζωή όμως κύκλους κάνει. Έχασες τον πατέρα σου, ετοιμάζεσαι όμως να φέρεις η ίδια στον κόσμο μια νέα ζωή...
Ηρώ: Μα εδώ είναι η ειρωνεία... Τα δύο αυτά γεγονότα ήρθαν πολύ κοντά το ένα με το άλλο. Είναι τρομερό. Αν το δεις φιλοσοφημένα θα πεις πως έτσι είναι η ζωή. Από την άλλη όμως στενοχωριέμαι που δεν είναι κοντά για να δει τον εγγονό του, ξέρω πως είναι κάτι που ήθελε πάρα πολύ. Ωστόσο μη νομίζεις πως έχω πέσει σε κατάθλιψη, προσπαθώ να το βλέπω όσο το δυνατόν πιο ώριμα και στωικά γίνεται. Υπάρχουν όμως πάντα και χειρότερα. Τουλάχιστον ο πατέρας μου πρόλαβε να μας δει να μεγαλώνουμε εμένα και τον αδερφό μου και να πετυχαίνουμε τους στόχους μας. Άλλοι γονείς δυστυχώς δεν προλαβαίνουν ούτε αυτό...

M.C.: Ας περάσουμε όμως στα ευχάριστα... Μπαίνεις πια στον 6ο μήνα εγκυμοσύνης. Έχεις αρχίσει να αισθάνεσαι την "ευθύνη" της μητέρας;
Ηρώ: Την ευθύνη της μητέρας σαν ευθύνη γυναίκας, την ένιωθα ανέκαθεν. Ήθελα πάντα να κάνω παιδιά. ήταν κάτι που με έτρωγε συνέχεια. Αγαπάω πάρα πολύ τα παιδιά. Ο λόγος που το "ευτυχές γεγονός" δεν είχε έρθει τόσο καιρό ήταν απλά ότι δεν το είχα βάλει σε κάποιο προγραμματισμό. Εξάλλου ήθελα πρώτα να έχουν παγιωθεί κάποια πράγματα στη ζωή μου. Όχι για να μπορέσω εγώ με άνεση να κάνω καριέρα, αλλά για να υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια για το παιδί μου. Σ' αυτή τη φάση της ζωής μου, το παιδί ήρθε θα έλεγα πάνω στο πλήρωμα του χρόνου! Είμαι πια σε ηλικία που μπορώ να πω πως είμαι έτοιμη για ένα παιδί. Και δεν θέλω να κάνω μόνο ένα...!

M.C.: Είσαι έτοιμη για υποχωρήσεις; Ένα παιδί σίγουρα θα σου ζητήσει πολύ χρόνο, ο οποίος λογικά θα πρέπει να αφαιρεθεί από την επαγγελματική σου ζωή, η οποία και αυτή απαιτεί πολύ χρόνο.
Ηρώ: Η δουλειά η δική μας, είναι πολύ πιο εύκολη από πολλές άλλες δουλειές. Αυτό το λέω και το ξαναλέω. Ειδικά για μένα που όπως σου είπα και πριν, δεν είμαι η τραγουδίστρια που θέλω να γίνω το Νο1 ή που θέλω να βγάλω τρελά λεφτά. Αν σκεφτώ έτσι, τότε σίγουρα δεν έχω χρόνο για τίποτα. Όμως κάθε τι έχει το τίμημά του. Όταν έχεις ένα παιδί, δεν είναι σωστό να δουλεύεις ασταμάτητα. Ούτε να τρέχεις από εκπομπή σε εκπομπή και από πάρτυ σε πάρτυ. Εγώ δεν τρέχω ποτέ σε πάρτυ για να με βλέπει ο κόσμος και να μη με ξεχνάει! Ούτε παίρνω φόρα και τρέχω σε όλα τα κανάλια και σε όλες τις εκπομπές για να με βλέπει ο κόσμος. Ποτέ λοιπόν δεν είχα αυτή τη ζωή που θα έλεγε κάποιος "πω πω θυσίες που πρέπει να κάνει τώρα η Ηρώ και να μείνει σπίτι της για το παιδί". Εγώ περνάω έτσι κι αλλιώς πάρα πολλές μέρες σπίτι μου και δεν δουλεύω 360 μέρες το χρόνο. Δουλεύω πολύ λιγότερο. Και δεν μ' ενδιαφέρει αν δεν έχω εκατομμύρια όπως άλλοι τραγουδιστές. Ζω καλά και είμαι ευχαριστημένη που πάντα έχω χρόνο για τον εαυτό μου και για τον σύντροφό μου και τώρα θα έχω και για το παιδί μου. Εντάξει, όσο χρειάζεται θα με βοηθήσει και η μαμά (γέλια)! Πάντα η γιαγιά βοηθάει. Μια οικογένεια χωρίς γιαγιά, είναι "μισή οικογένεια"!

M.C.: Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η οικογένεια; Τι είναι η οικογένεια για σένα;
Ηρώ: Η οικογένεια για τον καθένα είναι αυτό που έχει βιώσει. Αν κάποιοι έχουν μεγαλώσει σε μια "τυπική" οικογένεια, με τον μπαμπά, τη μαμά, τη γιαγιά και τον παππού ίσως, που μεγαλώνουν με φασαρίες και διαπληκτισμούς αλλά και με πολλές καλές στιγμές, που κάποια στιγμή τα παιδιά μεγαλώνουν και παίρνουν το δρόμο τους, αλλά έχουν πάντα τη στήριξη των γονιών τους, όλοι όσοι έχουν ζήσει μια τέτοια ζωή, μεταξύ αυτών και εγώ, είμαστε τυχεροί. Αυτό είναι το πρότυπο της οικογένειας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να σταθεί μια οικογένεια μόνο με τον μπαμπά ή τη μαμά, κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά. Απλώς εγώ είχα την τύχη μεγαλώνοντας να έχω βιώσει την οικογένεια "πλήρη".

M.C.: Η μητέρα σου ήταν μουσικός. Αυτή ήταν και η αιτία που εσύ τελικά ασχολήθηκες με τη μουσική;
Ηρώ: Κοίταξε, πιάνο στο σπίτι μου υπήρχε από τη μέρα που γεννήθηκα. Νομίζω όμως ότι η έφεση στη μουσική υπήρχε γονιδιακά. Τη μουσική την αγαπούσε πολύ και ο πατέρας μου, άκουγε μάλιστα πάντα καλή μουσική. Η μητέρα μου ήταν μουσικός και τραγουδούσε. Ίσως όλα αυτά με επηρέασαν κι εμένα. Ωστόσο το ταλέντο που μπορεί να κουβαλάς δεν νομίζω πως μπορεί να προσφέρει τίποτα αν δεν το αναπτύξεις σωστά.

M.C.: Ονειρευόσουν δηλαδή από μικρή να γίνεις τραγουδίστρια;
Ηρώ: Όχι, καμία σχέση! Είχα μουσική μόρφωση, αλλά ποτέ δεν σκεφτόμουν να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό. Εγώ ...εισαγγελέας ήθελα να γίνω! Αυτό είναι το "ανέκδοτο" της καριέρας της Ηρώς!

M.C.: Και ακόμη μεγαλύτερο ανέκδοτο πως κάποια στιγμή πέρασες στη Νοσηλευτική;
Ηρώ: (γελάει) Δεν είναι φοβερό; Να δίνεις για Νομική και να περνάς τελικά στη Νοσηλευτική! Την παρακολουθούσα μάλιστα στην Πάτρα, 3 ολόκληρα χρόνια! Χρωστούσα μόνο 10 μαθήματα πριν την παρατήσω... Μα δεν μπορούσα να κάνω κάτι που ούτε καν με ενδιέφερε. Προσπάθησα να τελειώσω για τους γονείς μου, να έχω ένα χαρτί, ξέρεις τώρα...

M.C.: Και τελικά πως προέκυψε και ασχολήθηκες με το τραγούδι;
Ηρώ: Άρχισα να δουλεύω και να παίζω πιάνο σε ξενοδοχεία και διάφορα μαγαζιά στην Πάτρα, για να βγάζω κάποια χρήματα. Από μικρή ήθελα να είμαι ανεξάρτητη. Τότε ακόμη δεν τραγουδούσα, έπαιζα μόνο πιάνο. Κάποια στιγμή έτυχε και να τραγουδήσω, έτσι πάνω στο κέφι της στιγμής. Επαγγελματικά το αποφάσισα να ασχοληθώ με το τραγούδι όταν είδα πως οι πρώτες αντιδράσεις του κόσμου που με άκουγε να τραγουδώ, ήταν θετικές. Τότε αποφάσισα να έρθω στην Αθήνα και να συνεχίσω...

M.C.: Τι εννοούμε όταν λέμε "καταξίωση";
Ηρώ: Αυτή είναι μια πολύ σοβαρή ερώτηση... Καταξίωση για μένα σίγουρα δεν είναι αν κάνεις 100.000 πωλήσεις δίσκων ή 10.000 πωλήσεις. Σημασία έχει οι άνθρωποι που σε ακούνε, όσοι κι αν είναι αυτοί, να είναι "συνειδητοί" ακροατές. Να ξέρουν τι έρχονται να ακούσουν, τι μπορούν να περιμένουν από τον τραγουδιστή. Αυτό είναι επιτυχία για μένα. Και κάτι ακόμη σημαντικό για έναν καλλιτέχνη είναι και ο χρόνος αντοχής του στο χρόνο. Ο χώρος που κινούμαστε είναι πολύ σκληρός. Για εμπορικούς καθαρά λόγους έχει τη διάθεση να σε "απομυζήσει" και μετά να σε πετάξει. Λειτουργεί καθαρά σαν βιομηχανία. Ο μεγάλος αγώνας τελικά δεν είναι μόνο να επιβιώσεις απέναντι στον κόσμο που σε παρακολουθεί, αλλά και απέναντι στην εμπορική πλευρά του τραγουδιού. Είναι πολύ πιο εύκολο να καταφέρεις κάποια στιγμή να συγκεντρώσεις 3.000 άτομα σε μια συναυλία σου, από το να πείσεις τους επαγγελματίες ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας ότι αυτό που κάνεις έχει αξία και διάρκεια...

M.C.: Θα ήθελες να λειτουργούσε κάπως διαφορετικά η μουσική βιομηχανία;
Ηρώ: Θα προτιμούσα να ήταν λίγο πιο "ευαίσθητη". Εγώ είμαι 16 χρόνια στο χώρο και ότι έχω κάνει το έχω καταφέρει σκαλοπάτι-σκαλοπάτι. Όλα αυτά που σου λέω είναι τα συμπεράσματά μου μέσα από μια πολύ μεγάλη προσπάθεια. Είχα απομονωθεί για τέσσερα χρόνια κάποια στιγμή και δεν είχα επαφή ούτε με εταιρείες ούτε με κανέναν του χώρου. Γιατί είχα απογοητευθεί. Έβλεπα πως τελικά το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι για να καταφέρεις κάτι σε αυτή τη δουλειά, είναι το ταλέντο, το να έχεις καλή φωνή ή να είσαι καλός δημιουργός. Μια γυναίκα έπρεπε να είναι αρκετά αδύνατη, να γυμνάζεται, να είναι όμορφη, αν είναι δυνατόν να είναι και λίγο ..."Barbie"! Έπρεπε επίσης να κάνει υποχωρήσεις, να μην την ενδιαφέρει αν γίνεται "μαϊντανός" σε διάφορες εκπομπές, αρκεί ο κόσμος να τη γνωρίσει. Όλα αυτά είναι θέμα της προσωπικότητας του καθενός, αν θα μπορέσει να τα αντέξει. Εγώ πολλές φορές έχω πει συγχαρητήρια σε ανθρώπους που βλέπω πως αντέχουν να κάνουν τέτοιες υποχωρήσεις μόνο και μόνο για να υπάρχουν στο χώρο...

M.C.: Είναι όμως κι απαραίτητο μερικές φορές αυτό. Ειδικά για έναν νέο καλλιτέχνη, ο οποίος δεν είναι εύκολο να επιβάλλει τα δικά του "θέλω" στις εταιρείες.
Ηρώ: Δεν είναι ακριβώς έτσι. Απλώς ο νέος καλλιτέχνης που θέλει να κρατήσει το επίπεδό και να ακολουθήσει το δικό του δρόμο, θα χρειαστεί αρκετά χρόνια υπομονή για να αναδειχθεί. Θα έχει μείνει όμως ακέραιος ως χαρακτήρας. Χρειάζεται χρόνο. Ο χρόνος είναι το "άγχος" της εποχής μας. Για όλους μας. Πόσο χρόνο θα κάνω να φτάσω στην κορυφή, πόσο χρόνο θα αντέξω στην κορυφή, πόσο χρόνο θα χρειαστώ για να ανέβω ξανά αν κάτι δεν πάει καλά. Όλα παίζουν με το χρόνο. Αν αυτό βγει από το μυαλό μας και σκεφτούμε πως δεν τρέχει τίποτα αν κάνεις καριέρα στα 31 και όχι στα 21, αν καταλάβουμε πως δεν χάθηκε ο κόσμος αν κάνουμε λίγη υπομονή, θα λειτουργήσουμε πολύ καλύτερα. Θα σταματήσουμε να τρέχουμε πίσω από το χρόνο, θα βρούμε λίγη ώρα να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, με την οικογένειά μας ή τη σχέση μας. Τον χρόνο δεν υπάρχει περίπτωση να τον προλάβουμε ποτέ, όσο κι αν τον κυνηγάμε. Ας το καταλάβουμε κάποια στιγμή αυτό. Όταν εγώ αποφάσισα να βγάλω από μέσα μου αυτό το άγχος, ηρέμησα πολύ ως προσωπικότητα, λειτούργησα καλύτερα.

M.C.: Όταν δουλεύεις σε κάποιο καινούριο album, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που εμπιστεύεσαι την άποψή τους, που τους χρειάζεσαι για να ξέρεις αν αυτό που ετοιμάζεις είναι καλό;
Ηρώ: Όχι, όταν μπει κάτι στο μυαλό μου, θέλω να το κάνω έτσι κι αλλιώς, αρέσει δεν αρέσει. Η μόνη συζήτηση που κάνω σε θέματα δουλειάς, έχει να κάνει με την ενορχήστρωση, όπου εκεί συνεργάζομαι με τον Δημήτρη τον Κοντόπουλο. Πιστεύω πως ο Δημήτρης ηχητικά κάνει πολύ καλή δουλειά. Δεν έχει πολλά ελληνικά ακούσματα μέσα του και καταφέρνει ο ήχος του να είναι αρκετά εξευρωπαϊσμένος. Αυτό ακριβώς ενδιέφερε κι εμένα.

M.C.: Ωστόσο επιστρέφοντας στην προηγούμενη ερώτηση, το ότι τελικά κάνεις αυτό που εσύ θέλεις, ανεξάρτητα από τη γνώμη τρίτων, είναι θέμα εμπιστοσύνης προς τον εαυτό σου, εγωισμός ή κάτι άλλο;
Ηρώ: Όχι μη το βλέπεις έτσι. Απλώς θέλω να έχω την ευθύνη αυτού που κάνω. Πες το αν θέλεις "συγκεντρωτισμό", σε καμία περίπτωση όμως εγωισμό. Είναι θέμα προσωπικής ευθύνης. Δεν θέλω κάποια στιγμή να βρεθώ να πω ότι κάποιο cd δεν πήγε καλά, γιατί έφταιγε κάποιος τρίτος. Η ευθύνη της επιτυχίας ή της αποτυχίας, θέλω να βαραίνει αποκλειστικά εμένα την ίδια.

M.C.: Οι αρνητικές κριτικές σε επηρεάζουν;
Ηρώ: Δεν έχω μέχρι τώρα αρνητικές κριτικές.

M.C.: Δεν έχεις διαβάσει ποτέ κάτι αρνητικό;
Ηρώ: Όχι, ποτέ. Μόνο μια φορά είχα διαβάσει κάτι αρνητικό για μια εμφάνισή μου στο House of Art. Ένα δημοσίευμα έλεγε ότι θέλω να το παίξω rock. Ποτέ όμως δεν έχω επιδιώξει να αποκτήσω ταμπέλα rock τραγουδίστριας, δεν είμαι άλλωστε. Rock άνθρωπος είμαι, όχι όμως και τραγουδίστρια. Άλλα αρνητικά δημοσιεύματα δεν θυμάμαι. Με την προσωπική μου ζωή δεν έχει ασχοληθεί κανείς γιατί δεν έχω επιτρέψει ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο.

M.C.: Είναι δυνατόν δηλαδή να προστατέψει ένας τραγουδιστής τη προσωπική του ζωή;
Ηρώ: Βεβαίως και μπορεί. Εγώ να σου πω και κάτι άλλο. Είμαι αυθόρμητη, δηλαδή δεν προσπάθησα να περάσω ποτέ κάτι που δεν είμαι. Με αυτό το τρόπο ο άλλος δεν ψάχνει να ανακαλύψει πάνω μου κάτι που κρύβω, γιατί απλούστατα δεν κρύβω τίποτα! Δεν στέκεται ο φωτογράφος στη γωνία να βρει κάτι που να δείχνει πως η Ηρώ δεν είναι αυτό που δείχνει, αλλά κάτι άλλο. Είμαι αυτό ακριβώς που βλέπει ο κόσμος. Επίσης δεν προκαλώ. Και τι εννοώ πρόκληση; Να τρέχω σε κάθε κοσμικό γεγονός και να επιδιώκω να είμαι μέσα στα τηλεοπτικά πλάνα και τις φωτογραφίες. Αυτό είναι πρόκληση και πολλοί τραγουδιστές δεν το καταλαβαίνουν. Μπροστά στην πρόκληση να τους τραβήξει η κάμερα, πολλοί τρέχουν από 'δω κι από κει. Έτσι όμως δίνουν αφορμές για σχόλια. Και το ντύσιμό τους θα σχολιαστεί και η εμφάνισή τους γενικότερα και το τι ενδεχομένως είπαν ακόμη και με ποιον ήταν. Είναι λογικό αυτό. Εγώ δεν τρέχω σε αυτά τα πράγματα, οπότε τι να πουν για μένα; Ότι η Ηρώ είναι στο σπίτι με τις πιζάμες; Α, τώρα που το θυμήθηκα. Η μεγάλη πλάκα είναι που έγραψαν πρόσφατα για την εγκυμοσύνη μου, "το μεγάλο μυστικό της Ηρώς"! Ποιο μυστικό ρε παιδιά; Κρύβονται αυτά τα πράγματα; Είναι αστείο δηλαδή, είναι για γέλια! Ή μήπως περίμεναν να πράξω όπως ενδεχομένως κάποιοι άλλοι και με το που έμαθα ότι είμαι έγκυος να έστελνα παντού δελτίο τύπου; Γέλασα πάρα πολύ με αυτό το "μυστικό". Είναι η προσπάθεια να γίνει "μεγάλη είδηση" κάτι που δεν είναι! Όταν πάλι πέθανε ο πατέρας μου, ορισμένοι έγραψαν πως είμαι απαρηγόρητη και δεν μπορώ να συνέλθω. Ποιος άνθρωπος δηλαδή χάνει το γονιό του και δεν είναι έτσι; Τουλάχιστον ευτυχώς τα σχόλια έχουν φτάσει μέχρι εκεί. Ποτέ δεν έχω μπει σε "κακώς κείμενα", ειδικά για τη δουλειά μου.

M.C.: Τα χρήματα δεν σ' ενδιαφέρουν καθόλου;
Ηρώ: Τα χρήματα υπάρχουν για να ζούμε. Όχι για να κάνουμε πραγματικότητα ότι φαντάζεται ο νους μας ή η ματαιοδοξία μας. Δεν υπήρξα ποτέ ματαιόδοξη με τα χρήματα. Ζω κανονικά, χωρίς υπερβολές, χωρίς σπατάλες και χωρίς πολυτέλειες.

M.C.: Δεν σ' ενδιαφέρει δηλαδή να έχεις ένα πολυτελές αυτοκίνητο ή ένα σπίτι με πισίνα.
Ηρώ: Όχι είναι πολύ μακριά από μένα όλο αυτό. Είναι όσο μακριά δεν φαντάζεσαι. Αυτό που σου έλεγα πριν που μιλούσαμε για την οικογένεια. Πως έχει μεγαλώσει καθένας. Στο σπίτι μου δεν υπήρξε ποτέ ματαιοδοξία. Γιατί να γίνω εγώ ματαιόδοξη; Δηλαδή ξαφνικά να χρειάζομαι πισίνα για να ζήσω; Ε δεν τη χρειάζομαι... Το μόνο καλό που προσφέρει το χρήμα ξέρεις τι είναι; Να κερδίσεις χρόνο για τον εαυτό σου. Να μπορείς να δουλεύεις λιγότερο και να χαρίζεις περισσότερες στιγμές στους δικούς σου ανθρώπους.

M.C.: Μια καλή "μεταγραφή" δηλαδή δεν σε ενδιαφέρει. Γιατί τώρα ο όρος "μεταγραφή" έχει περάσει και στο τραγούδι.
Ηρώ: Δεν καίγομαι. Αν είμαι ευχαριστημένη από τη συνεργασία μου με μια εταιρεία, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Σίγουρα όμως μέσα στην εταιρεία θα προσπαθούσα να προσαρμόσω τις συνθήκες της δουλειάς μου όπως εγώ θα ήθελα. Όχι όμως ότι θα άλλαζα εταιρεία γιατί αλλού θα μου έδιναν κάποια λεφτά παραπάνω.

M.C.: Ανοίγω ένα θέμα που έχει πολυσυζητηθεί τελευταία, ωστόσο θέλω να ζητήσω και τη δική σου άποψη. Τι φταίει για την κακή πορεία μας στη Eurovision φέτος με τη Μαντώ;
Ηρώ: Νομίζω ότι ασχολούμαστε πολύ για το τίποτα. Η Eurovision δεν μπορεί να καταξιώσει ή να φθείρει τραγουδιστές. Η παρουσία της Μαντώ ήταν άψογη κατά τη γνώμη μου. Αυτό που με ενοχλεί με τη Eurovision είναι που έχουμε μάθει να τη παρομοιάζουμε με ένα μεγάλο show. Δηλαδή βγαίνει ο ένας και κάνει τον τρελό, βγαίνει ο άλλος και χοροπηδάει πάνω στη σκηνή, ο άλλος κατεβαίνει από τον ...πολυέλαιο. Όλοι αυτοί καλά κάνουν και εμφανίζονται έτσι. Γιατί όμως εμείς "πετάμε" τον τραγουδιστή που βγαίνει απλώς για να τραγουδήσει; Είναι σαν να απορρίπτω όλους τους μεγάλους τραγουδιστές της Ελλάδας. Δηλαδή ο Καζαντζίδης ή ο Βοσκόπουλος τραγουδούσαν πηδώντας μέσα από φωτιές; Γιατί λοιπόν να κατηγορήσουμε την Μαντώ που βγήκε απλώς να τραγουδήσει, ότι δεν είχε κίνηση, παρουσία ή δεν ξέρω τι άλλο; Τραγούδησε η γυναίκα, τι άλλο να κάνει δηλαδή;

M.C.: Μήπως ο κόσμος έχει χάσει το κριτήριό του;
Ηρώ: Ο κόσμος εντυπωσιάζεται. Δυστυχώς όλοι εμείς οι καλλιτέχνες που δεν είμαστε του "εντυπωσιασμού", περνούμε ένα "λούκι" παραπάνω. Είναι πιο δύσκολο να πείσουμε. Ζούμε ξέρεις σε μια εποχή που η εικόνα παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από την ουσία. Εδώ στον πόλεμο στο Ιράκ, περιμέναμε κάθε βράδυ τις ειδήσεις να δούμε εικόνες φρίκης. Κομμένα χέρια και πόδια. Και όλο αυτό το βλέπαμε σαν κινηματογραφική ταινία. Φρίκη. Ζούμε σε μια εποχή εικόνων και το όνειρο με την αυταπάτη έχει γίνει ένα πράγμα. Δεν ξέρουμε αν αυτό που βλέπουμε είναι κινηματογραφική ταινία ή πραγματικότητα. Βλέπουμε ένα γυμνό και δεν ξέρουμε αν είναι έργο τέχνης ή μια καθαρά σεξουαλική πράξη...

M.C.: Κι όλα αυτά δεν προκαλούν εντύπωση, δεδομένου ότι το μορφωτικό επίπεδο έχει ανέβει τα τελευταία χρόνια;
Ηρώ: Έχει ανέβει; Σε τι; Σε στείρα γνώση μόνο. Όχι σε ουσία. Όχι σε κρίση. Παίρνουμε ένα βιβλίο, το διαβάζουμε, το μαθαίνουμε απ' έξω και περνάμε στο πανεπιστήμιο. Η κρίση που είναι σε όλη αυτή την ιστορία;

M.C.: Καλοκαίρι έρχεται... Φέτος δεν μπορείς λόγω εγκυμοσύνης να δουλέψεις. Θα απολαύσεις κάπου διακοπές;
Ηρώ: Γενικώς θα κάτσω! (γέλια) Το μόνο που θα μου λείψει θα είναι οι συναυλίες.

M.C.: Νομίζω πως θα σου λείψουν ειδικά μετά την προηγούμενη χρονιά. Πέρσι ήταν η χρονιά σου συναυλιακά. Έτσι δεν είναι; Έκανες αμέτρητες συναυλίες και μάλιστα με πολύ μεγάλη επιτυχία!
Ηρώ: Είναι γεγονός αυτό. Πήγαμε πολύ καλά με την Ελένη Πέτα. Όποτε έχω δουλέψει με την Ελένη, έχουμε μια πάρα πολύ καλή συνεργασία. Φέτος οι συναυλίες θα μου λείψουν. Αυτά τα παιδιά, ειδικά στην επαρχία, που δεν σε βλέπουν συχνά και περιμένουν να σε ακούσουν μια φορά το χρόνο, έχουν πολύ διαφορετικές αντιδράσεις. Καταφέρνουν και σου γεμίζουν τις "μπαταρίες" με τον τρόπο τους! Καμία σχέση απολύτως με τα νυχτερινά κέντρα. Στις συναυλίες βλέπεις συναισθήματα, βλέπεις πρόσωπα, βλέπεις τα πάντα.

M.C.: Τα παιδιά στην επαρχία περιμένουν πως και πως αυτές τις συναυλίες, είναι γεγονός αυτό και το διαπιστώνουμε συχνά και εμείς μέσα από e-mails που μας στέλνουν και μας ρωτούν με πολύ αγωνία, πότε θα έρθει κάποιος τραγουδιστής στα μέρη τους να τραγουδήσει.
Ηρώ: Ναι, αυτή η αγωνία εκδηλώνεται με εκπληκτικό τρόπο στη διάρκεια της συναυλίας. Να σου πω για ένα υπέροχο μέρος της Ελλάδας που πιστεύω πως είναι ξεχασμένο, την Σπάρτη. Αυτή η πόλη λειτουργεί στην Ελλάδα σαν να μην υπάρχει. Έτσι όπως είναι και η γεωγραφική της θέση, περιστοιχισμένη από βουνά, είναι απομονωμένη τελείως. Αν δεις πως αντιδρούν τα παιδιά εκεί, είναι κάτι συγκινητικό! Πέρσι ήταν η πρώτη μου συναυλία στην Σπάρτη και μάλιστα μόνη μου, χωρίς την Ελένη. Σοκαρίστηκα με τον κόσμο. Ήταν εκεί 3.500 άτομα! Τα είδα όλα, δεν το περίμενα! Τρομερό συναίσθημα. Οι εντυπώσεις που μου έχουν μείνει είναι αξέχαστες. Κυριολεκτικά με "φυγάδευσαν" από τη σκηνή, όλος ο κόσμος ήθελε να με αγκαλιάσει!

M.C.: Αισθάνθηκες δυνατή;
Ηρώ: Αισθάνθηκα όμορφα. Ξέρεις είναι κάτι που σε συνεπαίρνει, να βλέπεις 3.500 άτομα να "ουρλιάζουν" για σένα. Ωστόσο πρέπει να βάλεις και την λογική και να το δεις το πράγμα ώριμα. Να καταλάβεις πως δεν φωνάζουν όλοι για σένα, αλλά πως οι 500 παρασύρουν και τους υπόλοιπους. Λειτουργούν σαν μάζα. Μερικοί τραγουδιστές δεν το καταλαβαίνουν αυτό και καβαλούν το καλάμι. Στη Νέα Σμύρνη είχαμε 4.500 κόσμο. Εκείνη τη στιγμή που τους βλέπεις όλους είναι ωραίο να σε συνεπαίρνει αυτό το σκηνικό, το θέμα είναι να μη σε συνεπαίρνει και μετά που γυρίζεις σπίτι σου. Εκείνη την ώρα είναι πολύ ωραίο να ζεις έντονα, να χοροπηδάς, να τα δίνεις όλα, να δίνεις το χέρι στα παιδιά. Μετά όμως που πας στο σπίτι σου είναι το θέμα τι σου έχει αφήσει όλο αυτό. Πρέπει να μπορείς να επανέρχεσαι.

M.C.: Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη θα ήθελα να σε ρωτήσω για μια διασκευή που έχεις στο cd σε ένα κομμάτι του Sakamoto (σ' αγάπησα κι αυτό αρκεί)...
Ηρώ: Είναι ένα κομμάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Όταν έμαθα για την ασθένεια του πατέρα μου πριν 1,5 χρόνο, για κάποιο λόγο, αυθόρμητα εκείνη τη στιγμή έγραψα αυτούς τους στίχους. Άκουγα δηλαδή τη μελωδία και μου ήρθε αυτός ο στίχος. Ήθελα πάρα πολύ το τραγούδι να μπει σε αυτό το cd. Τα παιδιά μάλιστα της εταιρείας ταλαιπωρήθηκαν πάρα πολύ μέχρι να εξασφαλίσουν την άδεια χρήσης αυτής της σύνθεσης. Άξιζε όμως τον κόπο νομίζω, γιατί μου αρέσει πολύ σαν τραγούδι. Δεν πίστευα βέβαια ποτέ πως το ελληνικό κοινό θα ακούσει ευρέως αυτή τη μουσική, είναι δύσκολη σύνθεση, όμως είναι κάτι που το έκανα για μένα.

Η Ηρώ με την Ελένη Πέτα και την Τζώρτζια των Μπλε
κατά τη διάρκεια απονομής χρυσού δίσκου για την "απογείωση"

*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus C-3000 zoom
*** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.