Είμαι σίγουρη ότι το μέλλον της ανήκει γιατί έχει τις ικανότητες να διεκδικήσει μια ξεχωριστή θέση στο τοπίο του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού. Είμαι ακόμα πιο σίγουρη ότι κάτι το ιδιαίτερο θα διέκριναν στη μουσική της φυσιογνωμία κάποιοι σπουδαίοι τραγουδοποιοί και ερμηνευτές της μουσικής σκηνής, όταν δέχτηκαν να συμμετέχει στους δίσκους τους (Στάθης Δρογώσης, Γιάννης Κότσιρας, Ζακ Στεφάνου κ.α.) και να τους συντροφεύει στις ζωντανές εμφανίσεις τους. (Μανώλης Φάμελλος, Δήμητρα Γαλάνη, Ελένη Βιτάλη, Νίκος Ζιώγαλας, Σταύρος Λογαρίδης, Φοίβος Δεληβοριάς κ.α.) Προσωπικά θυμόμουν το όνομά της από τις δισκογραφικές δουλειές του Μανώλη Φάμελλου και η αλήθεια είναι ότι αυτό το γεγονός δεν μου άφηνε περιθώριο να αμφισβητήσω την ό,ποια αξία της. Αντίθετα περίμενα την ευκαιρία που θα μπορούσα να της δώσω τη μέγιστη προσοχή μου, αφού έχω καταλάβει ότι ο συγκεκριμένος τραγουδοποιός είναι πολύ αυστηρός στις επιλογές του και δεν θα ανεχόταν κάποια μέτρια παρουσία στο πλάι του. Όταν το περασμένο καλοκαίρι αγόρασα το cd του τελευταίου "Ποτέ όπως πριν" και την άκουσα να τον συνοδεύει στη "Ζωή που τρέχει", όταν μετά από μερικούς μήνες βρέθηκε στα χέρια μου η πρώτη δισκογραφική δουλειά του Γιώργου Μυλωνά "Τα καλοκαίρια που γελούν" και την άκουσα να τραγουδά μαζί του στο ντουέτο "Το ξέρω πως μ' αγαπάς", σκέφτηκα πως γι' άλλη μια φορά δεν είναι ουτοπία να πιστεύουμε σ' ένα ευοίωνο μέλλον στη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή, αρκεί να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά για να ανακαλύπτουμε τις αληθινά αξιόλογες φωνές και τα όνειρα που αξίζει να βρουν το στόχο τους.

Η Λουίζα Σοφιανοπούλου προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια και είχε τη χαρά να βρίσκεται σε άμεση επαφή με τη μουσική και το τραγούδι απ' τα πρώτα χρόνια της ζωής της. Με πατέρα να κινείται στο χώρο της σκηνοθεσίας, με μητέρα να ασχολείται με το χορό και με θεία της τη γνωστή τραγουδίστρια Μελίνα Τανάγρη, μάλλον δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει μια διαφορετική πορεία. Μου εξομολογείται ότι έχει κρατήσει μια κασσέτα όπου βρίσκεται στη τρυφερή ηλικία των δύο χρόνων και τραγουδάει κάθε λογής παιδικό τραγούδι ενώ, πέντε χρόνια μετά, θυμάται να ρωτά την αδερφή της αν τελικά μπορεί να γίνει τραγουδίστρια! Παρόλα αυτά, αρκετά χρόνια αργότερα, μου εξηγεί ότι οδηγήθηκε στο δρόμο της υποκριτικής και θέλησε να παρακολουθήσει κάποια σεμινάρια στο θεατρικό εργαστήρι "Θέατρο των Αλλαγών". Τη ρωτώ αν θεωρεί ότι την βοήθησαν στο τρόπο που εκφράζεται πάνω στη σκηνή και μου απαντά: "Σίγουρα, γιατί χρησιμοποιείς όλο σου το σώμα πια σαν εικόνα. Στο θέατρο πρέπει όλο σου το σώμα να παίζει, να έχει ενέργεια, να εκφράζει συναισθήματα. Δεν είναι μόνο η φωνή σου ή το πρόσωπό σου όπως είναι στο κινηματογράφο. Ναι, βοηθάει πολύ στο να στηθείς μπροστά στο κόσμο και να έχεις μια ενδιαφέρουσα παρουσία"...

Η πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή ήταν στο θέατρο, σε ηλικία μόλις 14 χρονών! Ο Κώστας Αρζόγλου έψαχνε ένα παιδί για το ρόλο του Πουκ στο "Όνειρο θερινής νυκτός" για τις παραστάσεις του Κολλεγίου Αθηνών. Αυτή ήταν "η πρώτη της ψυχρολουσία", όπως μου λέει χαρακτηριστικά, ενώ έπειτα από τρία χρόνια ακολούθησε η συμμετοχή της στο musical "Showtime" στο Deree και μετά το σχολείο, οι πρώτες της εμφανίσεις στο πλευρό της Μελίνας Τανάγρη στο "House of Art" και στο "Αερικό". Πιστεύει ότι θα ήταν μεγάλη πρόκληση να συνδυάσει στο μέλλον τη μουσική με το θέατρο και σκέφτομαι πώς θα ήταν επίσης τρομερά ενδιαφέρον από τη πλευρά του κοινού να βλέπει νέους ανθρώποιυς να τολμούν και να δοκιμάζονται σε ανάλογες προσπάθειες. Ξετυλίγοντας σιγά - σιγά τη μουσική της διαδρομή, σπεύδω να τη ρωτήσω ποια είναι η πιο αγαπημένη της συνεργασία και η Λουίζα μου τονίζει: "Αυτή που έχω μέσα στη καρδιά μου και δεν φεύγει ποτέ είναι η συνεργασία μου με το Διονύση Τσακνή, το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τα "Κίτρινα ποδήλατα". Περάσαμε καταπληκτικά, αγαπηθήκαμε πολύ και γελάσαμε πάρα πολύ! Εγώ ήμουνα και πολύ μικρή, 19-20 χρονών τότε και ήταν η πρώτη μου εμπειρία, την οποία θυμάμαι πάντα με απίστευτη αγάπη και νοσταλγία. Αν υπάρχει κάτι που θυμάμαι τόσο έντονα, είναι αυτή η συνεργασία"...

M.C.: Θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου να τραγουδά σε μεγάλες πίστες;
Λουίζα Σοφιανοπούλου: Η αλήθεια είναι ότι δεν το βλέπω πολύ αυτό... Δεν μου αρέσουν οι μεγάλες πίστες, έχω πάει κατά καιρούς να δω καλλιτέχνες αλλά η αλήθεια είναι ότι μου φαίνονται λίγο εργοστασιακοί χώροι. Είναι τόσο πολύς ο κόσμος εκεί που συνήθως ταλαιπωρείσαι κιόλας σαν θεατής, στριμώχνεσαι, γίνεται φασαρία, δεν μπορείς να ακούσεις και να ευχαριστηθείς τίποτα. Θα μ' άρεσε πολύ βέβαια να κάνω συναυλίες σε μεγάλα στάδια, αλλά όχι σε τόσο μεγάλους χώρους. Με φοβίζει αυτό...

M.C.: Θεωρείς πως σήμερα υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος για δισκογραφικές δουλειές που εκφράζουν τη προσωπική αισθητική νέων ανθρώπων;
Λουίζα Σοφιανοπούλου: Πιστεύω ότι πάντα υπάρχει χώρος, απλά πρέπει να κάνεις το κόσμο να ενδιαφερθεί για σένα. Εκεί είναι το όλο κόλπο... Χώρος υπάρχει αλλά μπορεί αυτό που θα κάνεις να μην ενδιαφέρει κανέναν ή να μην αρέσει σε κανέναν! Αν όμως αρέσει αυτό που κάνεις και έχεις να προτείνεις κάτι που να τραβήξει το κοινό, νομίζω ότι μπορείς να βρεις όσο χώρο θέλεις.

M.C.: Αυτό που το εστιάζεις; Στην ερμηνεία, στη σύνθεση ή στο στίχο;
Λουίζα Σοφιανοπούλου: Ένα σύνολο είναι όλα. Από ένα ωραίο τραγούδι δεν μπορώ να ξεχωρίσω τη μουσική ή το στίχο ή την ερμηνεία. Ο δικός μου στόχος είναι να λέω ωραία τραγούδια, με ωραίο στίχο και να μπορώ να τα λέω όσο το δυνατόν καλύτερα, ώστε όταν έρθει κάποιος να μ' ακούσει και να με δει, να είναι το καλύτερο που μπορώ να του δώσω εκείνη τη στιγμή. Αν μπορώ να το καταφέρω αυτό - κάποιες φορές στη ζωή μου, γιατί δεν γίνεται πάντα - θα είμαι πολύ ευτυχισμένη.

M.C.: Είσαι ένας άνθρωπος με παιδεία στη μουσική. Το γεγονός ότι στηριζόμαστε πια σε reality προς αναζήτηση ταλέντων, θεωρείς ότι υποβιβάζει το ελληνικό τραγούδι;
Λουίζα Σοφιανοπούλου: Νομίζω ότι δημιουργεί μια διαχωριστική γραμμή. Απ' ότι έχω καταλάβει, πολλά παιδιά που πάνε στα reality ή κάνουν τέτοιες προσπάθειες, είναι σπουδαγμένοι, έχουν γνώσεις μουσικής και δεν είναι τυχαίοι. Απλά αυτός ο τρόπος έκθεσης σε οδηγεί λίγο πιο μακριά απ' τη μουσική, σε πιο εφήμερα πράγματα και σε πιο εύκολα ακούσματα. Καμία αντίρρηση δεν έχω να γίνεται μουσική για να έρθει ο κόσμος και να διασκεδάζει, αλλά νομίζω ότι είναι λίγο πιο διαφορετικό από τη δημιουργία για τη δημιουργία...

M.C.: Πώς ονειρεύεσαι να είναι το πρώτο σου cd;
Λουίζα Σοφιανοπούλου: Το σκέφτομαι πολλά χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι θέλω να είναι ...καταπληκτικό! (γέλια) Θέλω να είναι διαφορετικό, να υπάρχει ένας λόγος υπάρξης αυτού του δίσκου και όχι να τον κάνω απλά για να τον κάνω. Θέλω να πει κάποιος "ωραία ιδέα", να είναι κάτι πρωτότυπο, να είναι μια πρόταση. Θέλω να έχει προσωπικότητα, να είναι αυτό που θέλω να είμαι και 'γω: Να έχω προσωπικότητα ως καλλιτέχνης. Αν δεν έχω προσωπικότητα ως καλλιτέχνης, δεν θα είμαι ικανοποιημένη. Δεν ξέρω τι θα καταφέρω, αλλά θα προσπαθήσω να έχω μία προσωπικότητα συγκεκριμένη.

M.C.: H καλή αισθητική μπορεί να μετατρέψει κάτι από κακόγουστο σε καλόγουστο;
Λουίζα Σοφιανοπούλου: Βεβαίως. Νομίζω ότι όλα είναι θέμα αισθητικής. Και 'γω έχω εκπλαγεί ακούγοντας κάτι που μπορεί να μη μου άρεσε αρχικά και ξαφνικά να το ακούω σε μια άλλη εκδοχή και να λέω "βρε, κοίτα τι ωραίο που έγινε"! Θυμάμαι ένα σουξέ του Σώτη Βολάνη που το τραγουδούσε παλιότερα ο Μανώλης Φάμελλος σε κάποιες συναυλίες του στο "Σταυρό του Νότου" και το έλεγε με τόσο συναίσθημα και τέτοια γλύκα ...που άλλαζε όλο το τραγούδι! Τα περισσότερα πράγματα στη ζωή είναι θέμα αισθητικής. Άμα τα φορτώσεις με κακόγουστα στοιχεία, χαλάνε. Άμα τα φτιάξεις όμως...

M.C.: Tι λείπει από το ελληνικό τραγούδι σήμερα;
Λουίζα Σοφιανοπούλου: Πολλά και τίποτα... Λείπει ίσως η μεγαλύτερη προσοχή σε αξιόλογα πράγματα. Θα ήθελα να ακούω πιο συχνά ωραία τραγούδια που ξέρω ότι υπάρχουν και όχι τόσο πράγματα της μόδας. Ακόμα και απ' τα ραδιόφωνα που παίζουν λιγότερο εφήμερη μουσική, θα ήθελα να παίζουν συχνότερα εκείνα τα τραγούδια που δεν τα έχουμε ακούσει πολύ, που είναι λίγο πιο κρυμμένα. Παραπονιόμαστε ότι το τραγούδι χάθηκε και περιμένουμε να γίνει ένα φεστιβάλ για να δούμε ότι υπάρχουν ακόμα καλά τραγούδια... Παντού υπάρχουν καλά τραγούδια! Όμως ακούμε πράγματα της εποχής, πράγματα που προωθούνται και που μας σερβίρονται έτοιμα, ενώ θα έπρεπε το ίδιο το κοινό να ψάχνει να βρει αυτά τα τραγούδια που σου γεμίζουν τη καρδιά με συναισθήματα, με χαρά και με λύπη...

Της ζητώ να μου πει ένα απ' τα αγαπημένα της "κρυμμένα" τραγούδια. Θεωρώ ότι δεν έχει άδικο όταν μου αναφέρει ότι συγκινείται με το "Γυρισμό" από το τελευταίο δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Παρόλα αυτά, οι μουσικές της επιρροές καλύπτουν μια μεγάλη γκάμα επιλογών που περιλαμβάνει από κλασσική μουσική ...ως τα ελληνικά pop hits της δεκαετίας του '90! "Μεγαλώνοντας άκουγα πολύ κλασσική μουσική. Θυμάμαι ότι τα πρώτα μου ακούσματα ήταν Μπαχ και Βιβάλντι... Μικρή χοροπηδούσα με τις "Τέσσερις εποχές" του Βιβάλντι για να καταλάβεις! Πέρασα βέβαια την εποχή μου που έβλεπα Jeronimo Groovy και άκουγα Μαντώ και Ευρυδίκη και μετά πέρασα περισσότερο στην επανάσταση και άρχισα να ψάχνομαι με συνθέσεις και τραγούδια..."

Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ είναι όταν έβλεπα τη Λουίζα να μου μιλάει με πολύ ζήλο για τις σπουδές της... "Έκανα πάντα μουσική, αλλά ποτέ δεν ήμουν αποφασισμένη. Αφού έκανα και τη πρώτη μου περιοδεία με τον Τσακνή και τον Μαχαιρίτσα και μπήκα μέσα στη δουλειά, συνειδητοποίησα πόσο πολύ ανάγκη έχω να το σπουδάσω καλά αυτό το αντικείμενο. Πήγα ξανά στο ωδείο - γιατί είχα σταματήσει - και τώρα κάνω πτυχίο αρμονίας και πιάνου και νιώθω πανευτυχής. Ποτέ στη ζωή μου δεν διάβαζα τόσο πολύ - ήμουνα πάντα τεμπέλα - και τώρα θέλω συνέχεια να διαβάζω, να προχωράω, να μαθαίνω καινούργια πράγματα"...

Μου εξομολογείται ότι ανεβάζει συνεχώς ψηλά το πήχη και γίνεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο αυστηρή με τον εαυτό της. Όνειρό της είναι να μπορεί να γράφει κάποτε τα δικά της τραγούδια, αν και δεν το θεωρεί πολύ εύκολο αφού τελευταία έχει εγκαταλείψει την απόπειρα γιατί μελετάει μουσικές άλλων. "Έχω την ελπίδα ακόμα ότι θα έρθει αυτή η μέρα!" μου λέει γελώντας. Για το τέλος, θα ήθελα να μάθω αν υπάρχει κάτι που της στερεί αυτό το επάγγελμα και μου εξηγεί πως δεν έχει την ησυχία μιας φυσιολογικής ζωής, όπως οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι στην εποχή μας που σπουδάζουν, έχουν ήδη μια δουλειά που τους βοηθάει να περνούν καλά και το χρόνο για να βγαίνουν με τους φίλους τους. Απ' τη άλλη πλευρά όμως, δεν θα ήθελε να είναι τίποτα διαφορετικό στη ζωή της γιατί δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο... "Είναι λες και χάνομαι μέσα σ' αυτήν... Δεν μπορώ να αναπνεύσω χωρίς μουσική, μου δίνει ζωή..." σπεύδει να μου πει χαρακηριστικά!

Η Λουίζα Σοφιανοπούλου ξεκινά σύντομα περιοδεία με τα "Κίτρινα ποδηλάτα" σε όλη την Ελλάδα. Σύντομα θα καταλήξουν στη Θεσσαλονίκη και μετά από μερικούς μήνες, γύρω στο Φλεβάρη του επόμενου χρόνου, θα κατηφορίσουν και σε κάποιο γνώριμο μουσικό χώρο στην Αθήνα.

* Ποια νέα πρόσωπα θέλετε να φιλοξενήσουμε στη στήλη μας; Περιμένω τις δικές σας προτάσεις στο k.mathioudaki@musiccorner.gr

* Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας στην Βασ. Σοφίας, στο Μέγαρο Μουσικής (Bar-Restaurant-Cafe, τηλ. 210.7223784).