Τραγούδι : "Παράξενες εικόνες"
Στίχοι : Νίκος Καρβέλας
Σύνθεση : Νίκος Καρβέλας
Ερμηνευτής : Άννα Βίσση

Κορυφαία show woman.
Από τις καλύτερες τραγουδίστριες.
Από τις εκπληκτικότερες φωνές.
Από τις ωραιότερες ελληνίδες.
Από τις πιο ενεργητικές καλλιτέχνιδες των ελληνικών μουσικών δεδομένων.
Από τις πιο πετυχημένες γυναίκες στο χώρο της.
Οι ερμηνείες της γίνονται σημείο αναφοράς.
Ευφυέστατη.
Πολυτάλαντη.
Αστείρευτη.
Ακούραστη.
Πρότυπο μίμησης για όλες τις υπόλοιπες, που προσπαθούν να τη φτάσουν (ή έστω να της μοιάσουν) στον τρόπο ερμηνείας, στον τρόπο κίνησης, στον τρόπο έκφρασης.
Με χιλιάδες φανατικούς οπαδούς που τη λατρεύουν και την ακολουθούν παντού χρόνια τώρα με το σύνθημα "Ζούμε για να σε ακούμε"!

Δεν αναφερόμαστε σε πολλές γυναίκες. Αναφερόμαστε σε μία!
Στην Άννα Βίσση!

Σημερινή μας επιλογή το τραγούδι "Παράξενες εικόνες", το οποίο βρίσκεται στο ομότιτλο διπλό cd της Άννας. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από τα πιο όμορφα που έχει γράψει για την Άννα ο Νίκος Καρβέλας. Θα μπορούσα να γράφω αρκετή ώρα για το Νίκο Καρβέλα και την Άννα Βίσση, αλλά θα ξεφύγω από το περιεχόμενο της στήλης. Οπότε επανέρχομαι και μπαίνω κατευθείαν σε όσα θέλω να αναφέρω.

Το τραγούδι δεν είναι κατασκευασμένο σουξέ. Είναι τραγούδι που γράφτηκε από το Νίκο, σε ανύποπτο χρόνο (πηγή το αλάνθαστο ένστικτό μας). Είναι αποτέλεσμα μιας έντονα δυσάρεστης θυμικής κατάστασης. Αυτό απαντά και στην απορία όσων αναρωτιούνται γιατί δεν στηρίχτηκε όσο άλλα τραγούδια. Το μουσικό του ύφος είναι κλασσικά "Καρβελικό". Έναρξη με σπαρακτική μελωδικότητα. Κορύφωση με άγριο ξέσπασμα της Άννας και ηλεκτρική κιθάρα σε "χοντρά γκάζια". Η ενορχήστρωση έγινε από τον ίδιο τον Καρβέλα, με τη σύμπραξη σε προγραμματισμό computer και keyboards από τον Γιάννη Κυφωνίδη και κιθάρων από το Λευτέρη Καρβέλα.
Θέμα του τραγουδιού: Ο ψυχικός πόνος.

Σημεία που αξίζουν την προσοχή μας
1. Έναρξη με σπαρακτική μελωδικότητα.
2. Σταδιακό ανέβασμα της έντασης με αυτό που ακούτε ως "τουμπερλέκι" αλλά παράγεται από τα πλήκτρα.
3. Μικρή "γέφυρα" μελωδίας ...όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει...
4. Κορύφωση στη λήξη με άγριο ξέσπασμα της Άννας και ηλεκτρική κιθάρα σε άγριους ρυθμούς.
5. Ο ιδιαίτερος κλαυθμός στον τρόπο που η Άννα λέει τη λέξη ..πονάει.. πριν τελειώσει το τραγούδι.
6. Τέσσερις στροφές το κουπλέ, δύο το ρεφρέν.
7. Στο ρεφρέν είναι το θέμα και το ξέσπασμα.
8. Στα κουπλέ η αιτία που ξύπνησε τον πόνο.
9. Η στοίχιση στα κουπλέ, πρώτο - δεύτερο. Στα ρεφρέν πρωτο-τρίτο- έκτο. (Το μέτρημα έγινε όπως ακριβώς αναφέρονται οι στίχοι στο ένθετο του cd).

Ο πόνος, η οδύνη που νιώθει ο δημιουργός προέρχεται από την πρώτη αγάπη ...αθώα μου φιλιά...

Αθώα είναι συνήθως τα πρώτα μας σκιρτήματα, γιατί μετά την πρώτη απογοήτευση το ουσιαστικότερο πράγμα που χάνουμε είναι η αθωότητά μας. Πολλά επανέρχονται μέσα μας, όσο περνά ο καιρός, πολλές πληγές ξεπερνιούνται, αλλά η ψυχική αθωότητα με την οποία αφεθήκαμε στην πρώτη μας αγάπη δεν ξαναγυρίζει. Αυτή η απώλεια της αθωότητας ...στην κόλαση με πάει...

Ο χρόνος είναι μεγάλος θεραπευτής. Υπάρχουν όμως κάποια συναισθήματα σαν τη λύπη, σαν τη θλίψη, που μένουν μέσα μας και τα κουβαλάμε χρόνια ...όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει...
Στο κεφάλι μας είναι όλα τακτοποιημένα, αποθηκευμένα. Σιγυρισμένα έτσι, ώστε η εικόνα τους δεν είναι πλέον σε περίοπτη θέση.
...Ξεχασμένες παλιές κολώνιες... που ίσως να έχουν εξατμιστεί, ...σκονισμένες παλιές κρυψώνες... που ίσως έχουμε εγκαταλείψει.

Μπορεί όμως να μην είναι έτσι ακριβώς, γιατί ...τις νύχτες πάλι ακούω τη δική σου φωνή... άρα έχω ήχους από σένα και βλέπω ...στάχτη από τσιγάρο στα λυτά μου μαλλιά... δηλαδή εκτός από τους ήχους έχω και εικόνες.
Όλα, εικόνες και ήχοι, λειτουργούν σαν βλαπτικά ερεθίσματα.
...Αλήθεια μου γυμνή...
Κι ας έχω κουραστεί να αγαπώ μόνο εγώ ...κουρασμένες αγάπες μόνες...κι ας έσκισες ότι με αγνότητα ζωγράφιζα ..στης ψυχής μου το καμβά.. Κι ας εξαφανίστηκες ...χαμένο δαχτυλίδι στο βυθό... Κι ας μην το μαρτυράω ούτε στον εαυτό μου ...πικρό μου μυστικό... Όλα ξανά ανακατωμένα στο μυαλό μου ...παράξενες εικόνες... πάνω που νόμιζα ότι τακτοποιήθηκαν, συνηδητοποιώ ότι ...σε σκέφτομαι... και με ...πονάει... με παροργίζει. Μου προκαλεί μια σύγχυση και με εκνευρίζει. Ο εκνευρισμός μου και ο θυμός μου είναι ένα καμουφλάζ για να καλύψω τον πόνο. Καταφέρνω μεν να το φωνάξω ότι ...πονάει, η αγάπη που σου έχω δεν περνάει... αλλά γκαζώνω το ρυθμό που ξεκίνησα σα γλυκιά μελωδία, προσπαθώντας με το γκάζι της κιθάρας μου να καμουφλάρω το πόσο πονάω.

Η ψυχολογία λέει ότι ο έμφυτος εγωισμός του ανθρώπου, δεν τον αφήνει να δείχνει τον πόνο του, γιατί ο πόνος θεωρείται μείωση και αδυναμία. Γι' αυτό, όταν πληγώνουμε κάποιον εκείνος αντιδρά με φασαρίες και ύβρεις. Πόσες φορές άλλωστε έχει συμβεί σε όλους μας να νιώθουμε πληγωμένοι και αντί να εξωτερικεύουμε τον πόνο μας, να απαντάμε με τσαμπουκά και αγριάδα;

Για να κλείσει το θέμα που πονάει την ψυχή σας, παραδεχτείτε αφ' ενός ότι υπάρχει θέμα! Αλλιώς πάντα θα ξεπροβάλλουν παράξενες εικόνες που θα σας υπενθυμίζουν την ύπαρξή του. Αφ' ετέρου νιώστε όμορφα και ικανοποιητικά για τις παράξενες εικόνες που ζήσατε, γιατί όσο και αν τώρα σας πονάει, το σημαντικότερο είναι ότι τις ΖΗΣΑΤΕ. Προσωπική μου πεποίθηση είναι, πως καλύτερα να ζούμε στιγμές έστω και αν πονάει η κατάληξη παρά να μη ζούμε τίποτα.

Να περνάτε καλά και να τραγουδάτε όποτε βρίσκεται ευκαιρία.

(Η στήλη ευχαριστεί τα μέλη του club των θαυμαστών της Άννας για τη συμμετοχή τους. Παιδιά, τα mail σας είναι αρκετά. Σας ευχαριστούμε που μας επιλέγετε για τη μουσική σας ενημέρωση).

Μάρθα Μανώλη
martha@musiccorner.gr