Ανήκει στα λεγόμενα "πρώτα" ονόματα που τα τελευταία χρόνια ανοίγουν τα προγράμματα στα καλύτερα μαγαζιά της νυχτερινής Αθήνας. Είναι φοιτητής στη Νομική Αθηνών αλλά επειδή πιστεύει πως όλα τα πράγματα στη ζωή μας γίνονται για κάποιο λόγο, αποφάσισε να συνδυάσει τις σπουδές του με τη πρόκληση να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική και το τραγούδι. Άδραξε τη κατάλληλη ευκαιρία δίνοντας "σάρκα και οστά" στο όνειρό του πριν τέσσερα περίπου χρόνια, όμως η πρώτη φορά που τον άκουσα να τραγουδάει ήταν το περασμένο Ιούνιο στη πίστα του "Romeo Reloaded".MG.

Η πρώτη εντύπωση που μου άφησε περιστρεφόταν γύρω απ' το τρίπτυχο της καλής φωνής, του όμορφου ρεπερτορίου (που ξεκινούσε από τις γνωστές επιτυχίες του Μιχάλη Χατζηγιάννη και κατέληγε στους χαρακτηριστικούς ρυθμούς του Μάνου Πυροβολάκη) και μιας ιδιαίτερα θετικής ενέργειας, που αμέσως σου έδινε να καταλάβεις ότι πρόκειται για ένα νέο παιδί που απολαμβάνει και χαίρεται αυτό που του συμβαίνει. Αν και για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν επεδίωξα να τον γνωρίσω, τελικά βρεθήκαμε τυχαία και συστηθήκαμε στο ίδιο μαγαζί τη βραδιά του φινάλε της καλοκαιρινής σεζόν. Αποχαιρετιστήκαμε με την υπόσχεση να βρεθούμε ξανά από κοντά το φετινό χειμώνα στο "Πειραιώς 130", με την έναρξη των επόμενων ζωντανών του εμφανίσεων δίπλα στην Έλλη Κοκκίνου, το Κωνσταντίνο Χριστοφόρου, τη Χρύσπα, τη Καλομοίρα και τον Ανδρέα Στάμο. Όταν γεννήθηκε το "Κάθε όνειρο στο χάρτη", ο Γιάννης Μαύρος ήταν απ' τα πρώτα ονόματα που σκέφτηκα ότι θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν σε αυτή τη στήλη. Τελικά, μετά από πολλές σκέψεις και αλλαγές, αποφάσισα να μην παρέμβω καθόλου σε αυτή τη συνέντευξη, αφενός γιατί μας αρέσει να ανακαλύπτουμε νέες αξιοσημείωτες παρουσίες και να τους δίνουμε τόση προσοχή και τόσο χώρο, όση προσοχή και όσο χώρο θα τους δίναμε αν είχαν ήδη εισβάλλει στη δύσκολη αρρένα της δισκογραφίας και αφετέρου γιατί στη περίπτωση του Γιάννη, η συνέντευξη εξελίχθηκε σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που κατά τη γνώμη μου, αξίζει να να τη παραθέσουμε αυτούσια...

Music Corner: Γιάννη, πότε έγινε η πρώτη σου επαφή με το τραγούδι;
Γιάννης Μαύρος: Είχα πάντα στο μυαλό μου ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να ασχοληθώ με το τραγούδι. Το σκεφτόμουν και περίμενα να περάσει κάποιο διάστημα, ώστε να μου δοθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες και να ξεκινήσω από κάπου. Το ήθελα από μικρή ηλικία και έκανα κάποια θεωρητικά το πρώτο καιρό, σολφέζ και φωνητική. Δυστυχώς, με κάποιο μουσικό όργανο ακόμα δεν έχω προλάβει να ασχοληθώ αλλά έχω μάθει βασικές έννοιες της μουσικής και κάποια στιγμή που θα μου δοθεί η ευκαιρία, θα το επιδιώξω.

M.C.: Πόσα χρόνια δουλεύεις επαγγελματικά;
Γ.Μ.: Τώρα είμαι στο τέταρτο χρόνο...

M.C.: Τι ήταν αυτό που σε προσέλκυσε στο χώρο του τραγουδιού;
Γ.Μ.: Δεν είναι ότι με προσέλκυσε κάτι συγκεκριμένο. Από πολύ μικρή ηλικία το σκεφτόμουν, μ' άρεσε πολύ η μουσική γενικά, τραγουδούσα όλη την ώρα και κάποια στιγμή μεγαλώνοντας, άρχισα να βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το γεγονός να παρακολουθώ συναυλίες. Ήταν το μυαλό μου συνεχώς εκεί...

M.C.: Ποια είναι τα πρόσωπα της δικής σου μουσικής μυθολογίας;
Γ.Μ.: Δεν έχουν καμία σχέση με το χώρο που βρίσκομαι τώρα. Να σκεφτείς ότι ξεκινώντας, οι πρώτες μου δουλειές ήταν σε μουσικές σκηνές με hip - hop και soul συγκροτήματα! Έχω μεγαλώσει με ξένα κυρίως ακούσματα, όπως τη Mariah Carey που θεωρώ ότι έχει - μη φανώ και υπερβολικός γιατί τη λατρεύω - τη καλύτερη φωνή που υπάρχει, τη Whitney Hiouston που μ' αρέσει πάρα πολύ, το Stevie Wonder, την Aretha Franklin, είμαι αυτής της σχολής περισσότερο... Μετά, απ' τους πιο σύγχρονους, άρχισα να ακούω Robbie Williams και άλλους. Ελληνικά δεν άκουγα ποτέ ιδιαίτερα, λίγα πράγματα και περιορισμένα.

M.C.: Σε τι χώρους προτιμάς να τραγουδάς; Μουσικές σκηνές ή μεγάλες πίστες;
Γ.Μ.: Μ' άρεσε εκείνο που έκανα στις μουσικές σκηνές, αλλά δεν έτυχαν της ίδιας ανταπόκρισης. Σκέψου ότι ο κόσμος που πάει στις μουσικές σκηνές είναι πολύ λίγος, οι χώροι είναι πάρα πολύ μικροί, οι απαιτήσεις σου είναι περιορισμένες, γι' αυτό και θεωρώ ότι δεν μπορείς να κάνεις τα πράγματα που θέλεις. ντίθετα, Στα μαγαζιά που δουλεύω τώρα υπάρχει μεγάλη σκηνή που σε βοηθάει, μεγαλύτερη ορχήστρα, καλύτερος ήχος και είναι πιο πολλές οι επιλογές. Κακά τα ψέμματα, στην Ελλάδα αυτό είναι που πουλάει: για να κάνεις καριέρα μόνο αυτά τα μαγαζιά και αυτό το είδος είναι που σου προσφέρουν τις δυνατότητες. Δεν είναι ότι με πειράζει και ότι αισθάνομαι έξω απ' τα νερά μου γιατί την αγαπάω τη δουλειά μου και αν αυτό είναι η δουλειά μου, αυτό θα κάνω. Όταν κάποιες φορές αναγκάστηκα να δουλέψω στην επαρχία σε κάποιους άλλους χώρους, λιγότερο εκσυγχρονισμένους, το δεχόμουν κανονικά και έλεγα "αυτή τη στιγμή οι δυνατότητές μου είναι αυτές, αυτό θα κάνω και θα το κάνω όσο πιο καλά μπορώ. Αύριο θα δούμε, θα έρθει κάποια καλύτερη ευκαιρία". Θέλει υπομονή...

M.C.: Πρόερχεσαι από μουσική οικογένεια;
Γ.Μ.: Καμία σχέση! Θα σου πω όμως κάτι: Παρόλο που οι γονείς μου δεν είχαν ποτέ σχέση με τη μουσική, όταν πηγαίναμε ταξίδια και εκδρομές μας έβαζαν από πολύ μικρά και τραγουδούσαμε σ' όλη τη διαδρομή!

M.C.: Αυτό μου θυμίζει σκηνή από ελληνικό κινηματογράφο!
Γ.Μ.: Ναι! Αλλά σκέψου πως όταν ξεκίνησα να δουλεύω δεν το ήξεραν οι δικοί μου. Επειδή οι γονείς μου ήθελαν να ακολουθήσω αυτό που σπουδάζω, φοβόμουν την αντίδραση τους και το κράτησα κρυφό, μέχρι να φτάσω μόνος μου σε ένα επίπεδο που θα μπορώ να στηρίξω το επιχείρημά μου.

M.C.: Θυμάσαι τη πρώτη νύχτα που βγήκες να τραγουδήσεις μπροστά σε κόσμο;
Γ.Μ.: Κατερίνα, ήταν καταστροφική! Ήμουν τελείως άπειρος και ντρεπόμουν πάρα πολύ - όχι όμως με την έννοια ότι ντρέπομαι επειδή τραγουδάω σε κόσμο - αλλά ντρεπόμουν γιατί ήταν κάτι καινούργιο και είχα τρακ. Είχα πιει και λίγο για να μην πολυκαταλαβαίνω (γέλια) και όμως σε πληροφορώ ...ότι ήταν πολύ καλύτερη από τη δεύτερη νύχτα! Τη δεύτερη νύχτα ήταν παταγώδης η αποτυχία γιατί βγήκα και ξεχνούσα συνεχώς τα λόγια μου! Μάλιστα τότε ήταν η περίοδος που παιζόταν το πρώτο Fame Story και μου έκαναν πλάκα οι φίλοι μου λέγοντάς μου: "Άντε, για το Fame Story είσαι εσύ, να πας για να μάθεις"! (γέλια)

M.C.: Τώρα που μίλησες για το Fame Story, θα τολμούσες κάτι ανάλογο;
Πολλά παιδιά της γενιάς σου, προκειμένου να μπουν στον χώρο της δισκογραφίας, αποφασίζουν να δηλώσουν συμμετοχή σε τέτοιου είδους παιχνίδια.
Γ.Μ.: Πιστεύω ότι είναι καλή πόρτα το Fame Story. Βλέπεις ότι πολλά παιδιά έχουν κάνει καριέρα μέσω αυτών, όπως ο Θάνος Πετρέλης και ο Νίνο που έχουν διακριθεί πάρα πολύ...

M.C.: Ξέρεις ποιο είναι το περίεργο; Ότι τελικά μπαίνουν μέσα σπουδαγμένα παιδιά, τα οποία όμως δεν βρίσκουν άλλη δίοδο για να προχωρήσουν στην ελληνική μουσική σκηνή...
Γ.Μ.: Κοίταξε, να σου πω κάτι; Εγώ δεν θεωρώ ότι είναι ικανό αυτό το παιχνίδι να καθορίσει τη καριέρα ενός ανθρώπου. Πιστεύω ότι και αυτοί που έμειναν και έκαναν κάποια πράγματα μετά απ' αυτό το παιχνίδι, είχαν μπει λίγο - πολύ από πριν σε αυτή τη διαδικασία, είχαν ξεκινήσει κάποια πράγματα και σιγά - σιγά "ήρθε το νερό και μπήκε στο αυλάκι". Εγώ δεν νομίζω ότι θα το 'κανα γιατί δεν είμαι αυτής της νοοτροπίας, με τρομάζει το γεγονός ότι όλη η Ελλάδα θα βλέπει τι κάνω και πώς είμαι όταν ξυπνάω...! (γέλια) Κάποια στιγμή βέβαια μπήκα στη διαδικασία αυτή όταν η δουλειά μου δεν εξελισσόταν όπως θα ήθελα, γιατί η αλήθεια είναι ότι παίζουν πολλά πράγματα ρόλο σ' αυτή τη δουλειά. Πρέπει να έχεις γνωριμίες, πρέπει να έχεις και κάποιους ανθρώπους να τρέχουν για σένα (... σ' αυτό το σημείο ο Γιάννης μου τονίζει τη συμπαράσταση και τη βοήθεια της manager του, Κάτιας Μυλωνά...) αλλά όπως ξεκίνησα να ασχοληθώ, επιτόπου τα παράτησα. Είπα: "Εντάξει, τόσες υποχωρήσεις έχω κάνει. Δεν μου ταιριάζει εμένα το Fame Story".

M.C.: Έχεις αποφασίσει για το είδος πάνω στο οποίο θες να κινηθείς μουσικά στην ελληνική δισκογραφία, όταν με το καλό έρθει το πρώτο σου cd;
Γ.Μ.: Ακόμα είναι λίγο νωρίς. Γίνονται κάποιες συζητήσεις για κάτι μελλοντικό αλλά δεν μπορώ να σου πω συγκεκριμένα ένα είδος, γιατί σ' αυτό παίζει ρόλο ο παραγωγός, η εταιρεία σου... Εγώ σαν Γιάννης και μιλώντας αυτή τη στιγμή, θα ήθελα κάτι pop αλλά κάτι καλό, σαν αυτά τα χορευτικά κομμάτια από το εξωτερικό που παίζονται στα clubs και οι παραγωγές τους είναι πάρα πολύ καλές. Τραγούδια pop - χορευτικά που να μπορούν να υποστηριχθούν και από ένα καλό στίχο. Δεν είναι ότι σνομπάρω το λαϊκό, καμία σχέση... Θα μπορούσε το cd μου να έχει και κάποια πιο ελαφρολαϊκά κομμάτια, αφού έχω κρατήσει και λαϊκό πρόγραμμα στο παρελθόν. Δεν πιστεύω όμως ότι θα μου ταίριαζε το λαϊκό τραγούδι, αντίθετα θα προτιμούσα pop τραγούδια και ίσως δυο - τρία κομμάτια από το ελαφρολαϊκό είδος.

M.C.: Θεωρείς πως σήμερα υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος για δισκογραφικές δουλειές που εκφράζουν τη προσωπική αισθητική νέων ανθρώπων;
Γ.Μ.: Κοίταξε, γενικά με τη δισκογραφία τα πράγματα είναι λίγο περίεργα. Δεν μπορείς να μιλήσεις συγκεκριμένα για τη δισκογραφία... Βλέπεις ότι γίνονται δουλειές που δεν αξίζουν πολύ και πάνε ανέλπιστα καλά και άλλες δουλειές που, κατά κανόνα, θα έπρεπε να πάνε καλά αλλά παρόλα αυτά, δεν έχουν ανταπόκριση. Γι' αυτό παίζουν ρόλο πολλά πράγματα: παίζει ρόλο η προώθηση, παίζει ρόλο η εταιρεία που θα στηρίξει τη δουλειά αυτή και θα τη διαφημίσει, παίζει ρόλο ο ίδιος ο καλλιτέχνης που πρέπει να είναι σε ένα καλό σχήμα για να μπορέσει, μέσω αυτού, να διαφημίσει τον εαυτό του και αυτή τη δουλειά... Παίζει ρόλο τι κυκλοφορεί και τι ακούγεται την εποχή που θα βγει το cd, πόσο θα συμπέσει με αυτό που περιμένει ο κόσμος να ακούσει, είναι πολλά στη μέση. Μακάρι πάντως να μπορούν οι καλλιτέχνες να έχουν το τελευταίο λόγο στη δουλειά τους γιατί υποτίθεται ότι μιλάμε για μια προσωπική δισκογραφική δουλειά και θα είναι καλό να περιέχει μέσα και αυτά που θα ήθελε να πει ο τραγουδιστής.

M.C.: Ποια θεωρείς ότι είναι τα βασικά προσόντα που πρέπει να έχει ένας νέος τραγουδιστής για να μπορεί να υπάρξει σ' αυτό το χώρο; Το ταλέντο είναι πιο ισχυρό απ' τη γνώση;
Γ.Μ.: Δεν το θεωρώ αυτό σε καμία περίπτωση. Προσωπικά απ' το ωδείο έχω επωφεληθεί πάρα πολύ και ακόμα συνεχίζω και κάνω ιδιαίτερα μαθήματα. Έχω τη δασκάλα μου, τη Βίλλυ Σινούρη, που με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και συνεχίζει να με βοηθάει. Αυτό ίσως συμβαίνει επειδή είμαι και της νοοτροπίας του πανεπιστημίου και ανέκαθεν θεωρούσα ότι η γνώση είναι αυτή που θα σε βοηθήσει να στηρίξεις το ό,ποιο χάρισμα, και το ό,ποιο ταλέντο που έχεις και να το καλλιεργήσεις ακόμα περισσότερο. Όμως και με τη δουλειά μαθαίνεις... Σκέψου δηλαδή ότι ξεκίνησα να δουλεύω έχοντας κάνει ωδείο και αυτά που αντιμετώπισα στο πρώτο μαγαζί που δούλεψα ήταν τελείως διαφορετικά! Αλλά σίγουρα η γνώση βοηθάει… Εγώ κάνω φωνητική, κάνω χορό και προσπαθώ να εξελίσσω όσο μπορώ αυτό που έχω. Από 'κει και πέρα, υπάρχουν και τα λεγόμενα "φυσικά ταλέντα" που ίσως να μην έχει χρειαστεί ποτέ να κάνουν τίποτα για να εξελιχθούν. Παλιότερα που έβγαιναν τα "φυσικά ταλέντα" όπως η Μαρινέλλα, ο Στέλιος Καζατζίδης, η Βίκυ Μοσχολιού, υπήρχαν όλοι και όλοι δέκα με δεκαπέντε τραγουδιστές και τέσσερα με πέντε μαγαζιά. Τώρα έχουμε γίνει πια πάρα πολλοί, το επίπεδο δεν είναι πάντα ικανοποιητικό και θα πρέπει να είσαι πολύ επιλεκτικός στα ακούσματά σου, γιατί το αυτί μας "βρωμίζει" πολλές φορές με αυτά που ακούει.

M.C.: Πόσο χωράνε η ματαιοδοξία και ο ναρκισσισμός σ' αυτό το επάγγελμα;
Γ.Μ.: Δεν το αντιλαμβάνομαι έτσι. Εγώ αντιλαμβάνομαι ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Δηλαδή τα προσεγγίζω στη πιο θετική τους έννοια: Να μπορεί ο τραγουδιστής να πατάει γερά στα πόδια του και αυτό είναι το επιθυμητό και για μένα. Ξέρεις, υπάρχουν φορές που απογοητεύομαι αλλά απ' την άλλη πλευρά, προσπαθώ να είμαι σίγουρος για τον ευατό μου, να βελτιώνομαι όσο μπορώ και μέσα στα πλαίσια αυτά να λέω ότι "εντάξει, σήμερα τα κατάφερες" ή "σήμερα δεν τα κατάφερες". Πάντως ο ναρκισσισμός δεν πιστεύω ότι μου ταιριάζει σαν λέξη... Εντάξει, λίγο - πολύ όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε ερωτευμένοι με αυτό που κάνουμε, το αγαπάμε αλλά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανείς που το κάνει με το ζόρι. Μου αρέσει αυτό που συμβαίνει στη σκηνή, τα φώτα ο κόσμος, το χειροκρότημα ...αλλά μέχρι εκεί. Να βλέπω ότι ο κόσμος περνάει καλά, ότι διασκεδάζει και τότε περνάω και 'γω καλά. Βλέπω το κόσμο να περνάει καλά, να ενθουσιάζεται και χαίρομαι και 'γω που το καταφέρνω. Και συμβάλλω στο να γίνει...

M.C.: Την επαγγελματική καταξίωση πως την οριοθετείς; Πότε θα θεωρήσεις τον εαυτό σου επιτυχημένο τραγουδιστή;
Γ.Μ.: Κοίταξε, εξαρτάται και σε τι φάση βρίσκεσαι. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: H Έλλη Κοκκίνου αυτή τη στιγμή, για αυτό που κάνει, είναι πάρα πολύ επιτυχημένη. Ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου, για αυτό που κάνει, θεωρείται ο πιο επιτυχημένος. Η Καλομοίρα για το στυλ της είναι επιτυχημένη. Εγώ στη φάση αυτή που βρίσκομαι και που ανήκω στα παιδιά που βγαίνουν πρώτα και που ανοίγουν το πρόγραμμα, θεωρώ ότι έχω καταφέρει κάτι καλό. Σκέψου ότι αφότου ξεκίνησα να δουλεύω, μεσολάβησαν κάποια χρόνια που δεν μπορούσα να μπω σ' αυτά τα μεγάλα μαγαζιά και πέρασα ταλαιπωρίες τρέχοντας σε οντισιόν και σε μαγαζιά της επαρχίας. Τότε δεν θεωρούσα τότε ότι έχω πετύχει κάτι, ότι είμαι επιτυχημένος. Στη παρούσα φάση που μιλάμε, έχω καταφέρει και έχω μπει σε ένα πολύ καλό μαγαζί, σε ένα πολύ πετυχημένο μαγαζί - να το σημειώσεις αυτό γιατί πάμε πάρα πολύ καλά, σε ένα πολύ δύσκολο χειμώνα φέτος - και για τα χρόνια που δουλεύω και γι' αυτά που προσπαθώ αυτή τη στιγμή, θεωρώ ότι είμαι σε ένα καλό δρόμο. Είναι και αυτό μια πρώτη επιτυχία… Από 'κει και πέρα, κάθε χρόνο οι απαιτήσεις αυξάνονται, αρχίζεις να σκέφτεσαι και άλλα πράγματα, επιδιώκεις μια δισκογραφία, μία επιτυχία αργότερα... Όμως για την ώρα πιστεύω ότι είμαι σε ένα καλό δρόμο και είμαι και ευγνώμων γι' αυτό.
M.C.: Το φαινόμενο της "πειρατείας δίσκων" πόσο σε ανησυχεί ως νέο καλλιτέχνη;
Γ.Μ.: Κοίταξε, είναι τέλμα για τη δισκογραφία. Περισσότερο τελματίζει την ό,ποια εξέλιξη γιατί δεν αφήνει κανένα περιθώριο. Βλέπεις ότι η δισκογραφία δεν πάει καλά, άρα επηρρεάζεται και η δουλειά μας και επηρρεαζόμαστε και εμείς. Επειδή έχω φίλους στιχουργούς και μουσικούς που παίζουν σε cd, είναι άσχημο πράγμα. Είναι άσχημο γι' αυτούς γιατί δεν πουλάνε οι δουλειές τους, ενώ εκείνοι περιμένουν να πάρουν κάποια χρήματα και για την ηθική ικανοποίηση και φυσικά είναι η πνευματική τους ιδιοκτησία, είναι ο κόπος τους και η δουλειά τους. Η επιβράβευση αυτών των ανθρώπων που δεν τους χειροκροτάει ο κόσμος γίνεται μέσω των πωλήσεων αυτών των δίσκων. Είναι βέβαια επιβράβευση ότι παίζονται τα κομμάτια στο ραδιόφωνο και γίνονται επιτυχίες, αλλά είναι άσχημο πράγμα αυτό που συμβαίνει με τη πειρατεία. Δεν με επηρρεάζει άμμεσα, αλλά είναι πλήγμα για όλους μας μέσα στο χώρο και πιστεύω ότι παίζει ρόλο και στη ψυχολογία του τραγουδιστή.

M.C.: Θεωρείς πως ένα "πιασάρικο" τραγούδι είναι απαραίτητο για ένα νέο τραγουδιστή;
Γ.Μ.: Όχι μόνο για το νέο, αλλά και για το παλιό το τραγουδιστή! (γέλια) Όμως δεν θεωρώ ότι μια δισκογραφική δουλειά μπορεί να στηριχθεί σε ένα κομμάτι που θα έχει την "ατάκα" μέσα ή το ρυθμό εκείνο που μπορεί να είναι σίγουρο ότι θα φέρει την επιτυχία. Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει ένα περιεχόμενο αξιόλογο - όχι ότι αυτά δεν είναι αξιόλογα κομμάτια, μια χαρά είναι και στο κόσμο έχουν πέραση - απλώς αυτά λειτουργούν ως "κράχτης" μιας δισκογραφικής δουλειάς. Αυτά θα ακούσει ο κόσμος, θα επηρρεαστεί και θα μπει στη διαδικασία να δει και τη περαιτέρω δουλειά.

M.C.: Πώς καταφέρνεις να διατηρείς τις ισορροπίες ανάμεσα στο τραγούδι και την προσωπική σου ζωή; Είναι γνωστό πως η δουλειά αυτή είναι σκληρή, με πολλές ώρες δουλειάς και υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός...
Γ.Μ.: Δυστυχώς ισορροπία δεν υπάρχει, γι' αυτό έχω καταντήσει και ανισόρροπος τελείως! (γέλια) Σ' αυτή τη δουλειά πρέπει να μην παίρνεις τα πράγματα πολύ στα σοβαρά. Τώρα βέβαια, θα μου πεις πώς γίνεται; Δεν μπορείς να αλλάξεις και το χαρακτήρα σου… Πρέπει όμως να μην είσαι πολύ ευαίσθητος με κάποια πράγματα, ενώ ισορροπία δύσκολα υπάρχει και αν τελικά υπάρχει, δεν είναι για πάντα: είναι πρόσκαιρη και στηρίζεται σε πολύ λεπτά όρια. Όσο για τη προσωπική ζωή, έρχεται δυστυχώς σε δεύτερη μοίρα. Στερούμαι πολλά πράγματα και 'γω κατά καιρούς αλλά πιστεύω ότι αξίζει το κόπο... Πρέπει να κάνεις θυσίες, γιατί εύκολα δεν έρχεται τίποτα, σε ορισμένους ανθρώπους τουλάχιστον.

M.C.: Τι περιμένεις να σου φέρει η επόμενη μέρα;
Γ.Μ.: Δεν βάζω συγκεκριμένους στόχους για να μην απογοητεύομαι. Είμαι πάντα αισιόδοξος και οπτιμιστής μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο και πιστεύω ότι κάθε πράγμα έρχεται στην ώρα του. Είναι η φιλοσοφία που ακολουθώ στη ζωή μου, γι' αυτό μπορώ και διατηρώ πάντα μια ελπίδα. Μπορεί να μην είναι σήμερα η μέρα μας, θα είναι αύριο... Όταν είναι να γίνει κάτι, κατόπιν προσπάθειας και καλής τύχης, θα γίνει! Οπότε πάνω σε όλη αυτή τη διαδικασία στηρίζω και την όποια εξέλιξη...

* Ποια νέα πρόσωπα θέλετε να φιλοξενήσουμε στη στήλη μας; Περιμένω τις δικές σας προτάσεις στο k.mathioudaki@musiccorner.gr

* Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας στην Βασ. Σοφίας, στο Μέγαρο Μουσικής (Bar-Restaurant-Cafe, τηλ. 210.7223784).