Τραγουδάει από τότε που ...θυμάται τον εαυτό του, από τότε δηλαδή που άρχισε να έχει συναίσθηση του τι είναι, που είναι, ποιος είναι! Κατάγεται από μουσική οικογένεια και ο πατέρας του ήταν επαγγελματίας τραγουδιστής με καριέρα στην ελληνική δισκογραφία τη δεκαετία του '60 και λίγο αργότερα, στο εξωτερικό με τη μορφή ντουέτου. Η εικόνα του πατέρα του να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει και εκείνος να είναι δίπλα του και να πιάνει τις νότες συνθέτουν έντονα το album των νοσταλγικών εξομολογήσεων του Τάσου Φωτιάδη. Από παιδί ακόμα, ήξερε με έναν αδιόρατο τρόπο ότι ο δρόμος που θα ακολουθούσε θα ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη ο δρόμος του τραγουδιού. Σπεύδω να τον ρωτήσω αν το ίδιο αναπόφευκτη ήταν και για τους γονείς του μια τέτοια απόφαση και μου απαντά πως παρόλο που ο πατέρας του είχε αρχικά τους ενδοιασμούς του γιατί η ζωή της νύχτας είναι δύσκολη, συναίνεσε με την επιλογή του και τον ενθάρρυνε να κυνηγήσει το όνειρό του.

Μου εξομολογείται πως έχει ιδιαίτερη αδυναμία στη soul μουσική. Ο Stevie Wonder, η Aretha Franklin και πολλές άλλες σπουδαίες φωνές της "μαύρης" μουσικής ανήκουν στα πρόσωπα της δικής του μουσικής μυθολογίας και σαφώς επηρρέασαν τη μουσική του οντότητα και το τρόπο που τραγουδά σήμερα. Παρόλα αυτά, οι αναμνήσεις του ξετυλίγουν εικόνες από τη πατρίδα του, τη Καστοριά όπου ο πατέρας του είναι μαέστρος σε μια χορωδία και ο ίδιος θυμάται τον εαυτό του να πηγαίνει συχνά στις πρόβες και να τους ακούει να τραγουδούν παλιά κομμάτια από Γούναρη και Πολυμέρη. Μου αναφέρει ότι δεν είναι αρνητικός σε κανένα είδος μουσικής και του αρέσουν πολύ τα λαϊκά τραγούδια, ενώ προσθέτει με ειλικρίνεια ότι θεωρεί την Ελένη Βιτάλη μια απ' τις μεγαλύτερες φωνές στην Ελλάδα και μου τονίζει ότι θαυμάζει απεριόριστα τη Χαρούλα Αλεξίου και το Γιάννη Πάριο.

Η πρώτη του δισκογραφική προσπάθεια "Dimension-X feat TF" ήταν μια παραγωγή του Νίκου Βουτούρα, στη διασκευή του τραγουδιού του Mathew Fisher "Why 'd I have to fall in love with you". Παρόλο που μου εξηγεί ότι την επιτυχία που γνώρισε αυτή η διασκευή δεν τη περίμενε καθόλου, το πίστευε πολύ ως επιλογή γιατί ήξερε ότι είναι ένα κομμάτι που θα μπορούσε να αγγίξει μεγάλη γκάμα ηλικιών, από το νεαρόκοσμο ως και τους σαραντάρηδες. Το cd - single που ακολούθησε αμέσως μετά με τίτλο "Στη ζωή μου συμβαίνει συχνά" περιέχει πέντε τραγούδια με τη δική του συνθετική και στιχουργική αρωγή αλλά και εκείνες των Νίκου Βουτούρα, Δημήτρη Γιαννόπουλου, Θοδωρή Ζωγράφου, Χαράλαμπου Ξενίδη, Τάσου Βουγιατζή και Σόνιας Βλαχοπούλου, ενώ περιλαμβάνει το classic mix του "Why 'd I have to fall in love with you", το οποίο πλησιάζει πολύ την αρχική εκτέλεση του κομματιού.

Του θυμίζω τις ζωντανές εμφανίσεις που πραγματοποίησε στα πρώτα του βήματα δίπλα στο Γιώργο Αλκαίο και με έκπληξη συνειδητοποιούμε ότι έχουν περάσει εννέα ολόκληρα χρόνια! Τον θυμάμαι να ανοίγει το πρόγραμμα της "Πύλης" (στο σημερινό "Βοτανικό") και να ερμηνεύει - τουλάχιστον εξαιρετικά -το "Against all odds" του Phil Collins και τον βλέπω πάλι φέτος να τραγουδά υπέροχα το ίδιο κομμάτι στη πίστα του "Απόλλωνα" στο σχήμα με το Θάνο Πετρέλη, την Αποστολία Ζώη και τη Κατερίνα Στανίση. Εμφανισιακά δεν έχει αλλάξει πολύ, αλλά έχω την αίσθηση ότι είναι περισσότερο "λυμένος" πάνω στη πίστα και γι' άλλη μια φορά μου δίνει έντονα την εντύπωση ενός μικρού παιδιού που αν τον κατεβάσεις κάτω από τη πίστα και του αρνηθείς τον μικρόκοσμό του, θα του κάνεις σίγουρα το μεγαλύτερο κακό! Με επιβεβαιώνει όταν μου αναφέρει ότι η χειρότερη περίοδος για εκείνον ήταν όταν αναγκάστηκε πριν ένα μήνα να μείνει με εντολή του γιατρού για μια εβδομάδα εκτός δουλειάς, επειδή είχε πάθει ζημιά στις φωνητικές του χορδές. "Ήθελα να τραγουδήσω αλλά δεν μπορούσα καν να μιλήσω και η έννοια μου, από τη πρώτη μέρα που σταμάτησα, ήταν πώς θα τραγουδήσω τη πρώτο βράδυ που θα επιστρέψω στο μαγαζί. Προσπάθησα, μίλησε η καρδιά πάλι, τραγούδησα σχεδόν ψιθυριστά, αλλά τελικά τα κατάφερα"...

Η βοήθεια του Βασίλη Ζιώγα στάθηκε πολύτιμη στο ξεκίνημα της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, αφού "το νερό μπήκε στο αυλάκι" και ο μπασίστας του Γιώργου Αλκαίου τον σύστησε στο συγκεκριμένο τραγουδιστή, ο οποίος έμεινε άναυδος με τις φωνητικές του δυνατότητες. Ο ίδιος μου εξηγεί: "Είχα κάνει κάποια δικά μου demo και όταν γνωριστήκαμε κάποια φάση με το Βασίλη, του έδωσα τη κασέτα. Όταν την άκουσε ο Γιώργος Αλκαίος, δεν πίστεψε ότι αυτός που τραγουδάει είναι Έλληνας και ζει στη Καστοριά - τραγουδούσα ξένα κομμάτια και θυμάμαι ότι του είχα δώσει ένα τραγούδι της Tracey Chapman και του George Michael - ώσπου ήρθαν για μια ζωντανή εμφάνιση σ' ένα μαγαζί στη Καστοριά και με ανέβασε πάνω στη πίστα. "Τάσο, αν είσαι εσύ αυτό που έχω ακούσει στη κασέτα, είσαι καταπληκτικός και θέλω να το διαπιστώσω" μου είπε. Ξέρεις, εγώ δεν είχα ξανατραγουδήσει επαγγελματικά ως εκείνη τη στιγμή, γι' αυτό και του πρότεινα να του τραγουδήσω κάτι αλλά εκείνος επέμενε: "Όχι" μου λέει. "Θα ανέβεις πάνω στη πίστα". Οπότε με έριξε κατευθείαν στα βαθιά και έτσι η πρώτη μου εμφάνιση έτυχε να είναι στη πόλη μου. Eννοείται ότι υπήρχε τρακ αλλά τα κατάφερα και μετά απ' αυτό το σκηνικό, με "έκλεισε" ο Γιώργος Αλκαίος, κατέβηκα στην Αθήνα και έκτοτε έχω συνεργαστεί με πάρα πολλά ονόματα"...

Μusic Corner: Πώς βιώνεις τις στιγμές που είσαι πάνω στη πίστα; Έχεις άγχος;
Τάσος Φωτιάδης: Πάντα έχω άγχος... Ειδικά στις πρεμιέρες είναι φοβερό το άγχος. Βέβαια, κατά κοινή ομολογία, το άγχος ως ένα βαθμό κάνει καλό και σίγουρα πρέπει να προσπαθήσεις για να σου βγει δημιουργικό. Αν το αφήσεις και σε παραλύσει, έχεις χάσει. Επειδή κάθε βράδυ στη πίστα δίνεις εξετάσεις, πρέπει να δίνεις το 100% των δυνατοτήτητων σου, το καλύτερο που μπορείς. Βέβαια κάποιες βραδιές είσαι κουρασμένος αλλά πρέπει κάθε βράδυ να ξεχνάς τα πάντα - αυτό είναι κανόνας - και είτε είσαι καλά είτε δεν είσαι καλά, να είσαι πολύ καλά πάνω στη πίστα ώστε να μπορέσεις να το περάσεις και στο κόσμο... Γιατί μπορεί να έχεις μια πολύ καθαρή και ωραία φωνή αλλά να είσαι τόσο μαζεμένος στη πίστα και να μην "ανοίγεσαι", με συνέπεια να μην βγαίνει το σωστό αποτέλεσμα. Ο καλλιτέχνης φαίνεται στη πίστα, γι' αυτό σου 'πα και πριν ότι δίνεις εξετάσεις κάθε βράδυ. Προσωπικά είμαι πολύ σκληρός με τον εαυτό μου, τον χτυπάω πολύ τον Τάσο, σχεδόν αλύπητα... Αλλά ξέρεις, ο πιο αυστηρός κριτής είναι η οικογένεια. Στη δική μου οικογένεια τυχαίνει και όλοι να ασχολούνται με τη μουσική, οπότε όταν θα 'ρθουν οι γονείς μου είμαι σε μια απίστευτη ένταση. Μπορεί να είμαι καλά φωνητικά, να έχω κάνει τις ασκήσεις μου και να είμαι έτοιμος να βγω και να τα δώσω όλα ...και όταν θα βγω, το αριστερό και το δεξί πόδι μου να τρέμει! Σαν να βγαίνω πρώτη φορά στη πίστα!

Μ.C.: Τι είναι αυτό που καθορίζει τη σχέση σoυ με τη μουσική;
Τ.Φ.: Για μένα η μουσική είναι η ζωή μου. Yπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που καθορίζουν τη σχέση μου με τη μουσική, γιατί είμαι από τους ανθρώπους που ακόμα και τώρα μπορεί να δω κάτι στο απέναντι τραπέζι και να μου "ξυπνήσει" μια μελωδία ή να μου δώσει ένα ερέθισμα για να γράψω κάτι. Νομίζω ότι η σωστή απάντηση που πρέπει να σου δώσω είναι ότι τα πάντα προσπαθώ να τα εκφράσω μέσα απ' τη μουσική, γιατί η μουσική είναι η ζωή μου.

Μ.C.: Τι γεύση σου άφησε η συμμετοχή σου στο Fame Story;
Τ.Φ.: Το έχω συζητήσει πάρα πολλές φορές... Καμιά φορά αισθάνομαι ότι δεν υπήρξα μέσα στο Fame Story γιατί κάθισα μόνο διόμιση εβδομάδες. Βέβαια απ' τη μια πλευρά ήταν το αρνητικό ότι δεν απέκτησα τη δημοσιότητα που όλοι επιθυμούσαν, αλλά από την άλλη πλευρά πιστεύω ότι βγήκα κερδισμένος γιατί ακόμα και τώρα συναντάω κόσμο που με θυμάται από το παιχνίδι. Το αρνητικό του Fame Story είναι ότι όταν κάθεσαι τρεις μήνες, ο άλλος σ' έχει δει στα καλά σου, σ' έχει δει στα κακά σου, σ' έχει δει πώς αντιδράς σε μια συγκεκριμένη κατάσταση και εμένα αυτό δεν μου αρέσει. Βέβαια τώρα μιλάω εκ του ασφαλούς γιατί έφυγα νωρίς, αν έμενα μέχρι το τέλος μπορεί να σου μιλούσα διαφορετικά. Επειδή όμως κάθισα μόνο διόμιση εβδομάδες, δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω αυτό που λέμε "το μάτι του Big Brother", γιατί το είχα σαν παιχνίδι... Εγώ θυμάμαι ότι πήγαινα στη κάμερα και τους έκανα πλάκες! Μετά από τη τρίτη ημέρα δεν υπήρχαν κάμερες, δεν είχα στο νου μου ότι με παρακολουθεί κάποιος - κάτι το οποίο συμβαίνει σε όλους - αλλά λόγω του ότι κάθισα πολύ λίγο δεν υπήρξε φθορά, δεν άρχισε η ψυχολογική βία και το γεγονός είναι ότι μέχρι τότε ήταν όλοι μια παρέα γιατί μετά, κακά τα ψέμματα, έγιναν πηγαδάκια και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Από το Fame Story θυμάμαι πολύ έντονα τα μαθήματα με τη Julie, το δέσιμο με τα παιδιά και οι συμβουλές όταν μπήκαμε για πρώτη φορά στο studio κάτω από τη καθοδήγηση του Αντώνη Γούναρη, που για μένα είναι ο μουσικός μου πατέρας. Αυτά μου έχουνε μείνει πάρα πολύ... Βέβαια και το άγχος στα live, η αγάπη του κόσμου που μου φαινόταν κάτι εξωπραγματικό, κάτι απίστευτο για τόσο λίγο που κάθισα. Και όπως σου είπα και στην αρχή, καμιά φορά αισθάνομαι ότι μπορεί και να μην ήμουν μέσα στο Fame Story, ήταν τόσο λίγο... Αλλά έχει μείνει μια πολύ γλυκειά ανάμνηση!

Μ.C.: Και μετά το Fame Story I που ήσουν μαζί με το Θάνο Πετρέλη, οι πορείες σας συναντιούνται ξανά και τώρα διανύετε μαζί μια ιδιαίτερα επιτυχημένη σεζόν που ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι στο "Θάλασσα" και συνεχίστηκε το φετινό χειμώνα στον "Απόλλωνα".
Τ.Φ.: Βέβαια ο Θάνος "σκίζει", έκανε κάποια βήματα παραπάνω και να που τώρα είμαστε μαζί. Εγώ βέβαια είμαι ακόμα στα πρώτα βήματά μου, λόγω του ότι είχα μείνει πολύ λίγο στο παιχνίδι, αλλά είναι super! Καμιά φορά συζητάμε με το Θάνο και λέμε "κοίτα που ήμασταν και πού είμαστε τώρα" και τώρα που τυχαίνει να δουλεύουμε και μαζί, η αίσθηση που έχουμε είναι πολύ ωραία.

Μ.C.: Πώς ονειρεύεσαι να είναι το πρώτο σου cd;
Τ.Φ.: Σίγουρα θα είναι pop τα μονοπάτια, χωρίς να αποκλείω και κάτι πιο άμεσα ελληνικό. Το φαντάζομαι όπως είναι το cd - single, δηλαδή περίπου σε τέτοιο ύφος. Βέβαια αυτό που προσπάθησα να κάνω στο cd - single είναι το εξής: Έχουμε μέσα το "Πάντα εδώ" που είναι ένα καθαρά pop - rock κομμάτι, έχουμε τη διασκευή του "Why 'd I have to fall in love with you", έχουμε ένα ελληνικό house beat, μια καθαρά pop μπαλάντα, ενώ το πέμπτο κομμάτι είναι ένας πειραματισμός με βάση καθαρά hip - hop μουσική και μέσα από μια ερμηνεία ελληνική - έντεχνη. Με άλλα λόγια, έκανα το πείραμα να έχω πέντε διαφορετικά στυλ και είδη μουσικής, γι' αυτό και αφήνω τον κόσμο να μου δείξει που με κατατάσσει και σε πιο στυλ με θέλει να κινηθώ. Έτσι αναλόγως θα κάνω και τα βήματά μου...

Μ.C.: Δισκογραφικά σε ποια φάση σε βρίσκουμε αυτή την εποχή;
Τ.Φ.: Είμαι στη φάση που επιλέγω κομμάτια, απορρίπτω κομμάτια, ξανακούω τα κομμάτια. Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός στην επιλογή που θα κάνεις αλλά ξέρεις, δεν φοβάμαι καμιά φορά μην δεν κάνω τη σωστή επιλογή γιατί νομίζω ότι μέσα απ' τα λάθη μαθαίνεις. Ούτε πρέπει να μπει ο καλλιτέχνης στη ψυχολογία "γιατί το έκανα αυτό, θα μου κάνει ζημιά". Βέβαια καλό είναι να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού σου αλλά νομίζω ότι αν δεν τολμήσεις, δεν θα μπορέσεις να ανακαλύψεις και πράγματα μέσω της μουσικής για τον ίδιο σου τον ευατό. Οπότε και λάθη να κάνεις, θα πρέπει να κρατήσεις το θετικό: να μάθεις απ' αυτά και να συνεχίσεις...

Μ.C.: Θεωρείς πως σήμερα υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος για δισκογραφικές δουλειές που εκφράζουν τη προσωπική αισθητική νέων ανθρώπων;
Τ.Φ.: Πολλές φορές μας επιβάλλουν το τι μουσική πρέπει να ακούσουμε, από τις εταιρείες ως τους μαγαζάτορες. Πιστεύω ότι υπάρχει χώρος αλλά δυστυχώς, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν μπορείς να ζήσεις κάνοντας κάτι διαφορετικό έξω από το σύστημα. Αν δεν τραγουδήσεις αυτά που σου επιβάλλουν οι εταιρείες, το σίγουρο αποτέλεσμα είναι ότι θα απευθύνεσαι σε ένα πολύ μικρότερο κοινό και η προώθηση θα είναι και η ανάλογη. Νομίζω όμως ότι υπάρχει χώρος για όλα τα στυλ μουσικής και πιστεύω ότι, άσχετα με το τι θα τραγουδήσει ο κάθε καλλιτέχνης, αν υπάρχει υποστήριξη από την εταιρεία και αν έχει μια ομάδα γύρω του, μπορεί όντως να καταφέρει πράγματα. Αν είσαι μόνος σου είναι πολύ δύσκολο, όπως και σε κάθε δουλειά βέβαια...

Μ.C.: Τι σου προσφέρει το επάγγελμα που επέλεξες και τι σου στερεί;
Τ.Φ.: Αν και δεν μπορώ να πω ότι κουράζομαι πάρα πολύ γιατί δεν είμαι ο καλλιτέχνης που θα κρατήσει ένα μαγαζί και θα τραγουδήσει τέσσερις ώρες όπως τα μεγάλα ονόματα, αυτό που μου λείπει σίγουρα είναι η ξεκούραση. Επίσης μου λείπει πάρα πολύ να πω "απόψε δεν θέλω να κάνω τίποτα, θέλω να καθήσω σπίτι ή θέλω να πάω σινεμά", πράγματα βέβαια τα οποία κάνω στο ρεπό αλλά όταν δουλεύεις πέντε ημέρες την εβδομάδα, καταλαβαίνεις ότι είναι λίγο δύσκολο. Αυτό που μου προσφέρει και είμαι ευτυχισμένος γι' αυτό είναι ότι όταν θα πατήσω το πόδι μου πάνω στη πίστα, γίνεται ένα φοβερό "κλικ" που δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς είναι και χαίρομαι πάρα πολύ. Όταν είμαι πάνω στη πίστα, είμαι σαν μικρό παιδί... Μπορεί να μη φαίνεται αλλά εκείνη τη στιγμή τραγουδάει η ψυχή μου γιατί το χόμπι μου το 'χω κάνει και επάγγελμα. Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσει αυτό από μόνο του να με συντηρήσει οικονομικά, αλλά για τη δεδομένη στιγμή και με τις προσπάθειες που 'χω κάνει, είμαι ευχαριστημένος.

Μ.C.: Τι έχεις απομυθοποιήσει σε αυτό το χώρο;
Τ.Φ.: Όταν ήμουν πιο μικρός και έβλεπα κάποιον που ήταν ωραία ντυμένος να τραγουδάει, μου φαινόταν κάτι σαν παραμύθι... "Αυτός ο άνθρωπος τώρα τραγουδάει και όλοι από κάτω παραλληρούν και τον θαυμάζουν". Όταν όμως μπήκα στη δουλειά αυτό το απομυθοποίησα σιγά - σιγά και φυσικά, επειδή δεν ήξερα πώς να στηθώ ή το πώς πρέπει να αντιδράσω αν δω τον κόσμο ότι δεν είναι πολύ ζεστός, αυτό ήταν σχολείο για μένα. Έμαθα πώς πρέπει να ντύνομαι, έμαθα να προσέχω περισσότερο, έμαθα πώς θα ερμηνεύσω κάθε κομμάτι γιατί πιστεύω πάρα πολύ ότι ο τραγουδιστής σε ένα μεγάλο βαθμό οφείλει να είναι και ηθοποιός, για να μπορέσει να περάσει αυτό που θέλει στο κοινό. Αυτό λοιπόν απομυθοποίησα από το χώρο του τραγουδιού, από την άποψη ότι ξέρω πλέον το τι είναι και πώς πρέπει να γίνει, χωρίς να θέλω να πω ότι τα ξέρω όλα. Κάθε μέρα πάνω στη πίστα μαθαίνω πράγματα.

Μ.C.: Με ποια κριτήρια ορίζεις την επαγγελματική καταξίωση;
Τ.Φ.: Με τις αντιδράσεις του κόσμου. Όταν θα έρθει δηλαδή κάποιος και θα μου πει ένα καλό λόγο, όπως βέβαια συμβαίνει και τώρα και να μη κρυβόμαστε, θα 'θελα να συμβαίνει και σε μεγαλύτερο βαθμό γιατί αυτό επιθυμεί ο καλλιτέχνης. Βέβαια σίγουρα επιθυμεί να γίνει γνωστός, να έχει μία άνετη ζωή οικονομικά αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό που σου είπα πριν... Καμιά φορά με σταματάνε στο δρόμο και μου λένε: "Θυμάμαι ότι όταν σε είδα για πρώτη φορά στο Fame, δεν ήξερα ποιος είσαι αλλά είπες ένα κομμάτι και μ' έπιασαν τα κλάματα". Όταν το ακούς αυτό απ' το κόσμο λες ότι "ναι, κάνω γι' αυτή τη δουλειά και πρέπει να προσπαθήσω και να συνεχίσω". Για να σου φέρω ένα παράδειγμα, κάποια στιγμή μ' έπιασε μια γιαγιούλα, η οποία ούτε καν θυμόταν το όνομά μου, αλλά μου είπε: "Αγόρι μου, δεν σε ξέρω όπως ξέρω το Γρηγόρη ή το Θάνο ή το Νίνο, αλλά όταν ανέβηκες και τραγούδησες φτερούγισε η ψυχούλα μου". Όταν αυτό το ακούς από μια γιαγιούλα 70 χρονών, είναι ό,τι καλύτερο. Αυτό νομίζω ότι είναι η καταξίωση...

Μ.C.: Δεν νιώθεις και ένα βάρος όταν τα ακούς όλα αυτά;
Τ.Φ.: Βεβαίως. Και πρέπει να νιώθεις ένα βάρος και να έχεις και λίγο άγχος για να είσαι ok, να είσαι στη τσίτα. "Να αποδώσεις τα μέγιστα" που λένε.

Μ.C.: "Κλέβοντας" το τίτλο του cd - single, τι θα ήθελες να συμβαίνει συχνά στη ζωή σου;
Τ.Φ.: Να νιώθω ότι με αγαπάνε...

Μ.C.: Αγαπημένη live συνεργασία;
Τ.Φ.: Mε τα παιδιά του Fame Story, το οποίο ήταν απίστευτο αυτό που ζήσαμε. Μετά το τέλος του παιχνιδιού, εμφανιστήκαμε ζωντανά για δύο μήνες στην Αθήνα και μετά πήγαμε για ένα μήνα στη Θεσσαλονίκη. Αυτό που ήταν απίστευτο ήταν το πώς αντιδρούσε ο κόσμος. Και δεν ήταν ότι έκανε μόνο για το Νίνο ή για το Θάνο ή για μένα, ήταν για όλους... Και αυτό που ήταν εξίσου απίστευτο ήταν το αξέχαστο καλοκαίρι που ακολούθησε αμέσως μετά, όπου κάναμε γύρω στις 30 συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα. Αυτή ήταν η καλύτερή μου συνεργασία, χωρίς να αναιρώ και να βγάζω απ' έξω άλλες συνεργασίες όπως με το Γιώργο Αλκαίο που με βοήθησε στα πρώτα μου βήματα ή με τη Μαντώ όταν πήγαμε στη Eurovision. Ήταν πολύ καλή μαζί μας και μέσα από αυτή την εμπειρία είδα πώς λειτουργεί ένας τέτοιος θεσμός, πώς πρέπει να στηθείς, πώς είναι οι πρόβες, οι συνεντεύξεις...

Μ.C.: Πώς είναι να έχεις χιλιάδες ανθρώπους κάτω από τη σκηνή να σε παρακολουθούν και παράλληλα να τραγουδάς με την αίσθηση ότι υπάρχουν άλλα τόσα εκατομμύρια μάτια που σε βλέπουν από τη τηλεόραση;
Τ.Φ.: Δεν λειτουργείς... Έχω την εντύπωση - έτσι τουλάχιστον το βίωσα εγώ - ότι βάζεις τον αυτόματο! Βέβαια είσαι στη τσίτα γιατί θες να είσαι πολύ καλός και προσπαθείς να μη σκέφτεσαι ότι τώρα σε βλέπει δισεκατομμύρια κόσμος. Βέβαια δεν ήμουν ο ίδιος ο καλλιτέχνης που τραγουδούσε. Το βάρος πέφτει στο καλλιτέχνη, όπως και η κριτική μετά το διαγωνισμό. Αλλά ήμασταν και εμείς μέρος της αποστολής και αυτό τελικά ήταν πολύ ωραίο.

Μ.C.: Θα πήγαινες ποτέ να εκπροσωπήσεις τη χώρα σου στη Eurovision; Το έχεις σκεφτεί; Θα σου άρεσε;
Τ.Φ.: Εάν έβρισκα κάποιο κομμάτι που νομίζω ότι θα ήταν γραμμένο για μένα και θα μπορούσα να το φέρω εις πέρας, θα το τολμούσα. Και όχι ειδικά για πρωτιές, θα το έκανα και μόνο για τη συμμετοχή. Τη Eurovision τη βίωσα σαν ένα μεγάλο επταήμερο πάρτυ. Κάθε βράδυ γίνονταν πάρτυ, πηγαίναμε βόλτες έξω, κάναμε γνωριμίες με όλες τις αποστολές... Ήταν πολύ όμορφα!

Μ.C.: Ποια είναι η πιο σκληρή αλήθεια που έχεις κληθεί να αντιμετωπίσεις στη καριέρα σου ως τώρα;
Τ.Φ.: ... (σιωπή...)

Μ.C.: Δεν υπάρχει;
Τ.Φ.: Νομίζω όχι, δεν υπάρχει. Αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσεις είναι ο εαυτός σου. Να μην μείνεις στάσιμος, να ψάχνεσαι, να ακούς συνεχώς, να παρακολουθείς τις τάσεις της μουσικής. Να σου φέρω το μεγαλύτερο παράδειγμα και το πιο συνηθισμένο: Υπάρχουν καλλιτέχνες οι οποίοι δεν έχουν τη καλύτερη φωνή όπως π.χ η Madonna, αν μιλήσουμε σε παγκόσμιο επίπεδο. Όμως είναι πανέξυπνη και βλέπει που πηγαίνει η μουσική και ποιο θα είναι το επόμενο βήμα για να είναι μπροστά. Νομίζω ότι η πιο σκληρή αλήθεια που πρέπει να αντιμετωπίσω πάνω στη δουλειά είναι να μάθω τον εαυτό μου και να το αποδώσω αυτό, γιατί δεν σου κρύβω ότι ακόμα ψάχνομαι - όπως ψάχνονται πολλοί καλλιτέχνες. Πρέπει να είμαι 100% σίγουρος ότι αυτός είναι ο Τάσος και μετά αυτό να το περάσω και στο κοινό.

Μ.C.: Θα έκανες ποτέ υποχωρήσεις για χάρη του κοινού; Aν έβλεπες δηλαδή ότι αυτό που σε εκφράζει τη δεδομένη στιγμή δεν συμβαδίζει πλήρως με τις προτιμήσεις του κοινού, θα άφηνες στην άκρη τα "θέλω" σου;
Τ.Φ.: Θα το δοκίμαζα... Δεν το ορίζω ως υποχώρηση. Εάν νομίζω ότι μπορώ να τα καταφέρω και να είμαι καλά σε αυτό, θα το έκανα.

Μ.C.: Αγαπημένο τραγούδι που να έχεις "κολλήσει" τελευταία και να σου αρέσει πολύ;
Τ.Φ.: To "Goodbye my lover" με τον James Blunt. Το άκουσα συγκεκριμένα πριν μια εβδομάδα για πρώτη φορά και είπα "μπράβο, είναι πολύ ωραίος ο τύπος". Και απ' ότι άκουσα, ήταν πέντε χρόνια στο στρατό, τα παράτησε, έβγαλε το δίσκο και έκανε το "μπαμ". Και καλά έκανε... Χρειαζόμαστε τέτοιους καλλιτέχνες!

* Ποια νέα πρόσωπα θέλετε να φιλοξενήσουμε στη στήλη μας; Περιμένω τις δικές σας προτάσεις στο k.mathioudaki@musiccorner.gr

* Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας στην Βασ. Σοφίας, στο Μέγαρο Μουσικής (Bar-Restaurant-Cafe, τηλ. 210.7223784).