Τραγούδι : "Είμαστε χώρια"
Στίχοι : Γιώργος Μουκίδης
Σύνθεση : Γιώργος Μουκίδης
Ερμηνευτές : Πέγκυ Ζήνα - Νίκος Βέρτης

Χαμός στη γνωστή ακαδημία με την άρνηση του Σταύρου να ερμηνεύσει το συγκεκριμένο κομμάτι!

Εμείς δε θα σχολιάσουμε το πόσο καλό ή όχι, είναι το στιχουργικό μέρος του τραγουδιού, από το οποίο ο αναφερόμενος "σπουδαστής" αδυνατούσε να βρεί έστω μια ρανίδα να πιαστεί και να τραγουδήσει, ως όφειλε.
Άλλωστε για το στιχουργικό επίπεδο του μουσικοσυνθέτη Γιώργου Μουκίδη έχουμε γράψει και στο παρελθόν όταν σχολιάσαμε το "Όπως" που έγραψε για το Νότη Σφακιανάκη. Η αξία του συγκεκριμένου δημιουργού δε χωρά συζητήσεις.

Παρακολουθήσαμε όλο το ζωντανό επεισόδιο προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πήρε στραβά ο Σταύρος και πείσμωσε τόσο ώστε να φτάσει στο σημείο να μην υποχωρήσει ακόμη και μπροστά στο γεγονός ότι εξέθετε τη συμμαθήτρια του Σύλβια η οποία ομολογουμένως επέδειξε θάρρος και τραγούδησε μόνη... ένα ντουέτο!

Θα αναφέρουμε όμως πως για να ασκείς κριτική, έστω και με το ύφος σου, θα πρέπει να είσαι γνώστης καταστάσεων και πραγμάτων. Επίσης τη στάση ζωής που τηρείς την "προβάλλεις" με δουλειά και επιλογές και όχι με πείσμα και αρνητικότητα.
Έχω στο παρελθόν αναφέρει ότι η βασικότερη διαφορά που κάνει ένα τραγούδι να ξεχωρίζει για την ποιότητά του είναι το πόσο αυτό το τραγούδι μιλάει στις ψυχές αυτών που το ακούνε. Καλώς δεχόμενο λοιπόν το επιχείρημα του νεαρού, αλλά θα του επιτρεπόταν να το εκφράσει στην παρέα του. Όχι σε ένα παιχνίδι - ακαδημία από το οποίο πήγε να πάρει γνώσεις και δημοσιότητα.

Όμως ας επιστρέψουμε στο τραγούδι που είναι και το βασικό μας θέμα.

Λοιπόν, μη μου πείτε ότι δε σας έχει επηρεάσει το κρύο και η πτώση της θερμοκρασίας! Δε θα σας πιστέψω!

Ενώ το καλοκαίρι είμαστε όλοι σε φάση ελευθερίας και ουδεμία σημασία δίνουμε σε βαθυστόχαστα ζεστόψυχα νοήματα, το χειμώνα αντιθέτως ζητάμε ακριβώς το αντίθετο!
Μια αγκαλίτσα να τρυπώσουμε. Κάποιον ή κάποια να μας περιποιηθεί, να μας φερθεί τρυφερά και αγαπησιάρικα.
Το ρεφρέν του τραγουδιού έχει αποτυπωμένη ...έξω έχει κρύο και μ' έχει πιάσει μια στεναχώρια... ...εμείς οι δύο είμαστε χώρια... αυτή την "ψιλοεπιφανειακή" ανάγκη.
Θεωρώ ότι κάποιος που επιθυμεί να εισπράττει όσα αναφέρουμε, οφείλει - αφού πρώτα βρει (μέσα στο χαμό του πλήθους) τον άνθρωπο του - να έχει δημιουργήσει προϋποθέσεις είσπραξης των απαιτούμενων συναισθημάτων.

Γιατί αγάπη μου, δεν μπορεί να μου "τσιλιμπούρδαγες" όλο το καλοκαίρι και τώρα να μου θες ..."γούτσου - γούτσου"!
Δυστυχώς οι περισσότεροι προκειμένου να καλύψουν αυτή τη "χειμωνιάτικη" ανάγκη, δημιουργούν σχέσεις άνευ λόγου και ουσίας. Έτσι, απλά γιατι δεν έχουν τη δύναμη να σταθούν όρθιοι μόνη τους και προτιμούν να συμβιβάζονται με νερόβραστα υποκατάστατα αναπλάθοντας υποτιθέμενα σενάρια φλογερού έρωτα! Αμ δε! Άλλο να είσαι ερωτευμένος με τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου και άλλο να είσαι ερωτευμένος γενικώς και αορίστως με τον έρωτα!

Βέβαια παρατηρώντας προσεκτικότερα τους στίχους θα δούμε ότι αυτό δε συμβαίνει στην περίπτωση του ντουέτου που μας απασχολεί.

Στο συγκεκριμένο θέμα γίνεται διάλογος μεταξύ κοριτσιού και αγοριού.
Το αγόρι ...ένα φιλί να θυμάμαι... θυμάται ...ένα χάδι και μια της ματιά... και η μοναξιά του χωρισμού το κάνει να αναρωτιέται ...Η αγάπη, ρωτάω, που να' ναι; Ούτε 'συ δε μου λες τώρα πια... που πήγε η αγάπη που μοιράστηκε. Την έχει ανάγκη τώρα που εκτός από το σώμα του έχει κρυώσει και η ψυχή του.

Το κορίτσι αγαπά επίσης, όμως κάτι το κούρασε ...δεν θέλω αλήθεια να πω... έχω κρυφτεί στο σκοτάδι... δεν αφήνει στο αγόρι τρόπο να την πλησιάσει ...Το φιλί σου δε φέγγει το βράδυ δε μπορείς "σ' αγαπώ" να μου πεις...

Από τη στιγμή λοιπόν που μπορεί μεν να νιώθουν το ίδιο αλλά ο ένας από τους δύο δεν έχει άλλα ψυχικά αποθέματα να συνεχίσει την προσπάθεια, δυστυχώς η σχέση είναι καταδικασμένη. Το ακούμε στο κοινό ρεφρέν.

Σημεία που αξίζουν την προσοχή μας

1. Ο τρόπος που ο Γιώργος Μουκίδης αποτυπώνει σε τραγούδια στιγμές και εικόνες. ...έχει μείνει καφές στο φλιτζάνι... ...και στο τζάμι σταγόνες βροχής... ...Το φιλί σου δε φέγγει το βράδυ...
2. Ενώ το τραγούδι είναι μπαλάντα, οι τελευταίες επαναλήψεις του ρεφρέν είναι άγριες με έντονο ρυθμό. Αυτό συμβαίνει όταν δεν θέλουμε να "χωνέψουμε" κάτι που δεν μας αρέσει αλλά δυστυχώς είναι αλήθεια. Το λέμε και το ξαναλέμε στον εαυτό μας μέχρι να το πιστέψουμε! Ξανά και ξανά ...εμείς οι δύο είμαστε χώρια... Λήξη!

Βρε Σταύρο μου, τι την ήθελες την "ακαδημία τραγουδιού" με δόσεις "πραγματικότητας"; Αφού ήταν θέμα χρόνου να βρεθείς σε αυτή τη δύσκολη θέση.
Δίκιο ή άδικο που υπερασπίστηκες την άποψη σου μέχρι τέλους... Δεν ξέρουμε!
Ακούσαμε τη Δάφνη Μπόκοτα να λέει "Η ποιότητα αποδεικνύεται δεν δηλώνεται" και τη Ναταλία Γερμανού "Ξενέρωσα", όσον αφορά τη στάση του συμπαθούς κατά τ' άλλα Σταύρου.
Εμείς θα πούμε "Ο χρόνος μας κρίνει όλους!"

Να περνάτε καλά και να τραγουδάτε όποτε βρίσκεται ευκαιρία.

Μάρθα Μανώλη
martha@musiccorner.gr