 |
|
|
|
Προηγούμενες
στήλες
|
Γλυκερία
Χάρις
Αλεξίου
|
|||
|
Πόσο
συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι... Πόσες φορές μας
αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία, μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες
ή δυσάρεστες σκέψεις...
Από το δίσκο της Γλυκερίας "Βροχή των αστεριών" που κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβριο, ξεχωρίσαμε το "Ένα αντίο" σε στίχους Χαρούλας Αλεξίου και μουσική Χάρη Παπαδόπουλου: Κοιτάζω
τα καράβια που περνάνε Νομίζω
πως φωνάζουν τ' όνομά μου Τι
φοβήθηκες ψυχή μου Κοιτάζω
τα φεγγάρια που περνάνε Τι
φοβήθηκες ψυχή μου Πάντα
έβαζα στην άκρη Η στιχουργός βλέπει γύρω της να περνούν αγάπες, οι οποίες στα ταξίδια τους ζητούν καινούργιους προορισμούς και καινούργιες εμπειρίες. Στα ταξίδια αυτά λοιπόν προσκαλούν την ίδια να τις συντροφεύσει. Όμως, ενώ αυτό είναι κάτι που η καρδιά της το ποθεί και το λαχταρά, τελικά λυγίζει για άλλη μία φορά στη ζωή της και κάνει πίσω. Το όνειρό της είναι να παραδοθεί και να παρασυρθεί από κάποια αγάπη μακριά, πέρα από τα συνηθισμένα. Όμως διστάζει: Κοιτάζω
τα καράβια που περνάνε Νομίζω
πως φωνάζουν τ' όνομά μου Κοιτάζει μέσα της και αναζητά τις ευθύνες... Αναρωτιέται τι φταίει τελικά για την ατολμία της, η φοβία ότι στο τέλος πάλι θα είναι μόνη της, προδομένη και πληγωμένη ή ο πανικός του καινούργιου, δηλαδή η άγνωστη πορεία που θα διανύσει μέχρι να φτάσει σε κάποιο επιθυμητό αποτέλεσμα και οι εμπειρίες που αναγκαστικά θα αποκομίσει και θα της είναι βάρος για το μέλλον; Απογοητευμένη τελικά, η στιχουργός χαμογελώντας πικρά δηλώνει ότι είναι προετοιμασμένη για τον πόνο που θα νιώσει έτσι κι αλλιώς, είτε τολμήσει είτε όχι και ότι όπως και να ενεργήσει, κουβαλάει μαζί της ως οδηγό τα διδάγματα που πήρε από τα λάθη της: Τι
φοβήθηκες ψυχή μου Στη συνέχεια, με αφορμή το χρόνο που περνά, αναλογίζεται τη μοναξιά της, κι ενώ το συναίσθημα την καλεί να ακολουθήσει αυτό που πραγματικά θέλει και που θα την απογειώσει, για ακόμα μια φορά υποχωρεί και συμβιβάζεται με τη δειλία της: Κοιτάζω
τα φεγγάρια που περνάνε Τέλος, αφού εκφράσει και πάλι τις φοβίες της, η στιχουργός δηλώνει ότι ως μέσο προστασίας σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις όπου καλούνταν να πάρει μια γενναία απόφαση, "αποταμίευε" πάντα ό,τι περίσσευε από τα δάκρυά της, ώστε να παρηγορείται η καρδιά. Αυτό σημαίνει ότι είναι απόλυτα συνειδητοποιημένη και έτοιμη για ό,τι συμβαίνει στη ζωή της, γνωρίζοντας ότι ο πόνος και η απογοήτευση θα τη συντροφεύουν. Μάλιστα, πάντα διατηρεί στο συναισθηματικό της "οπλοστάσιο" ένα αντίο (η λέξη αυτή αποτελεί τον τίτλο του τραγουδιού, επομένως σε αυτήν επικεντρώνεται το νόημα), είτε για να το προσφέρει στις αγάπες που προσπερνούν χωρίς να τις αγγίξει καν είτε για να το επιστρέψει με ειρωνεία στον εαυτό της, μετανιωμένη για τα χρόνια που πέρασαν χωρίς να έχει τολμήσει αυτό που πραγματικά ποθεί... Πάντα
έβαζα στην άκρη Στους στίχους που μόλις προσεγγίσαμε, βρίσκω πολλές δικές μας καθημερινές αλήθειες! Λίγοι φαίνεται να είναι αυτοί οι οποίοι πραγματικά έχουν το θάρρος να διεκδικήσουν όσα θέλουν, τουλάχιστον όσα θεωρούν ότι θα τους φέρουν την ευτυχία. Αυτοί οι οποίοι δε διστάζουν να ανταποκριθούν σε κάθε πρόκληση ζωής! Οι υπόλοιποι εγκλωβίζονται σε μία πλάνη, θεωρώντας άλλοθι την έλλειψη τόλμης, που τελικά τους κάνει να ζουν σε μία εντελώς πλασματική ευτυχία... Ουσιαστικά. δεν ξέρω τι είναι περισσότερο οδυνηρό: να βιώνεις έντονα τις εμπειρίες και να αποδέχεσαι τις όποιες συνέπειες, ή να διώχνεις ευκαιρίες και αργότερα να μετανιώνεις οικτρά κατηγορώντας τον εαυτό σου για την έλλειψη τόλμης... Η Χάρις Αλεξίου έχει γράψει τα υπέροχα λόγια αυτού του τραγουδιού και μας αποδεικνύει ότι εκτός των άλλων είναι και δεινή στιχουργός! Για ακόμα μια φορά, αποτυπώνει στους στίχους της βιωματικές (έως αυτοσαρκαστικές κάποιες φορές) σκέψεις, νοήματα και προβληματισμούς. Συνηθίζει δηλαδή ("Πρώτη φορά συγγνώμη", "Οι φίλοι", "Πάντα ο ήλιος θα βγαίνει", "Η μπαλάντα της Ιφιγένειας", "Πανσέληνος", "Οι φίλοι μου χαράματα") να μιλά για πράγματα που ενδεχομένως έχει ζήσει (ή τέλος πάντων για πράγματα που είναι τόσο ρεαλιστικά σαν να τα έχει ζήσει κάποιος). Υποκλινόμαστε στο πολυσύνθετο ταλέντο της! Το "Ένα αντίο" έχει το ρυθμό αργού ζεϊμπέκικου, χωρίς να διαθέτει έντονο λαϊκό χρώμα. Η μελωδία στα κουπλέ είναι "απαλή", ενώ στο ρεφραίν το τραγούδι "ξεσπάει" και δείχνει την πραγματική του ταυτότητα... Ο Χάρης Παπαδόπουλος, έμπειρος συνθέτης, έχει χαρίσει στη δισκογραφία ενδιαφέροντα τραγούδια! Η Γλυκερία ερμηνεύει το κομμάτι καταπληκτικά, με ιδιαίτερη μάλιστα άνεση! Τα γυρίσματα της αλλά και το συναίσθημα που δίνει στον τρόπο με τον οποίο τραγουδά, δείχνουν ότι βρίσκεται σε φόρμα! Η όμορφη και μελωδική φωνή της και σε αυτό το τραγούδι επιβεβαιώνει την αξία και το επίπεδο της. Δεν την κατατάσσουν τυχαία στις καλύτερες τραγουδίστριες που εμφανίστηκαν ποτέ στην ελληνική μουσική σκηνή... Μπορεί τώρα τελευταία να κάνει "άνευρες" και μάλλον όχι ιδιαίτερης καλαισθησίας δισκογραφικές δουλειές (η ...πολυσυλλεκτικότητα δημιουργών και δημιουργιών ίσως να φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό, καθώς έτσι "χάνεται" η προσωπική ταυτότητα), πάντως δεν ξεχνάμε το εξαιρετικό έργο που έχει παρουσιάσει κατά το παρελθόν! Προσωπικά, προτιμώ ν' ακούω τη Γλυκερία σε τραγούδια ανάλογου επιπέδου με το "Ένα αντίο", παρά να καταναγκάζομαι στο σουξέ του "Κρυφτό" για παράδειγμα, μόνο και μόνο επειδή το έχει γράψει και συμμετέχει ερμηνευτικά σε αυτό ένας (εξαιρετικά λατρεμένος κατά τα άλλα) γνωστός "πιασάρικος" τραγουδοποιός...! --- |
|||
 |
|