Είναι νέος και γίνεται αρκετά συμπαθητικός με τη πρώτη ματιά. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, διανύει το 24ο έτος της ζωής του και βρίσκεται με ένα πτυχίο Πολιτικών Επιστημών στα χέρια του, αλλά δεν έχει σκοπό να το χρησιμοποιήσει σε επαγγελματικό επίπεδο. Στη περίπτωση του Μιχάλη Εμιρλή η φράση "Άλλος ένας νέος καλλιτέχνης... Ε, και;" μοιάζει τουλάχιστον αταίριαστη ή, για να το θέσω καλύτερα, σίγουρα άτοπη. Μπορεί "Η πίπα της ειρήνης" που ακούμε τους τελευταίους μήνες από τα ραδιόφωνα να ήταν η αφορμή για να τον προσέξουμε, αλλά με την ακρόαση της πρώτης δισκογραφικής του δουλειάς "Ζω περιμένοντας να ζήσω" βρεθήκαμε μπροστά στην ευχάριστη έκπληξη ενός τραγουδοποιού που όχι μόνο εκτίθεται γράφοντας για τα προσωπικά του βιώματα αλλά παράλληλα εμπνέεται από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, η οποία ξεκινά από τις κρίσισμες σχέσεις μεταξύ των νέων ζευγαριών ...και φτάνει ως το σχολιασμό και τη σατιρική ματιά ενός "κίτρινου" δελτίου ειδήσεων!

Μια συνάντηση μαζί του ήταν η ευκαιρία για να τον γνωρίσουμε καλύτερα και να ανακαλύψουμε ακόμα περισσότερα για τον Μιχάλη Εμιρλή που, απ' όσο όλα δείχνουν, ήρθε για να μείνει...

Music Corner: Ποιό ήταν το κίνητρο για να πιάσεις το μικρόφωνο και να ξεκινήσεις επαγγελματικά το τραγούδι;
Μιχάλης Εμιρλής: Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ, ήταν κάτι που μου άρεσε. Μου άρεσε να γράφω τραγούδια και κάποια στιγμή, με την ευκαιρία που μου δόθηκε, έκανα το βήμα στη δισκογραφία.

M.C.: Με τι μουσική μεγάλωσες;
Μ.Ε.: Στο σπίτι έπαιζε πολύ Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Σαββόπουλος. Σε νεαρή ηλικία άρχισα να ακούω πολύ Παπάζογλου, Σιδηρόπουλο... Κάποια στιγμή άρχισα να γράφω τα δικά μου τραγούδια γιατί θεώρησα ότι ήταν ένας τρόπος έκφρασης, μια διέξοδος να βγαίνεις από τα διαβάσματα ή από ο,τιδήποτε σε απασχολούσε και σιγά - σιγά αυτό ήθελα να το κάνω σε πιο επαγγελματικό βαθμό.

M.C.: Πότε έγραψες το πρώτο σου τραγούδι;
Μ.Ε.: Να σου πω την αλήθεια δεν θυμάμαι, αλλά ήμουνα μικρός, γύρω στα 12 - 13... Αλλά ξέρεις, τότε ήταν παιδικά ακόμα τα κομμάτια. Σιγά - σιγά στην εφηβεία άρχισα, αυτά που βιώνω, να θέλω να τα κάνω τραγούδι. Σ' αυτά δεν υπάρχει συνταγή, ό,τι σου βγαίνει εκείνη τη στιγμή το καταγράφεις...

M.C.: Είχες στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι στο μέλλον θα κατέβεις στην Αθήνα και θα κυνηγήσεις το όνειρό σου ή τα πράγματα σε οδήγησαν και λίγο από μόνα τους εδώ;
Μ.Ε.: Ναι, με οδήγησαν λίγο... Στάθηκα δηλαδή και τυχερός αλλά απ' την άλλη πλευρά, είναι κάτι που το ήθελα. Δηλαδή το είχα ως στόχο, ως κρυφή ελπίδα κυρίως, αλλά σ' αυτές τις περιπτώσεις πάντα με τη προοπτική "βλέποντας και κάνοντας" λειτουργείς. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι θα συμβεί και επίσης, "παίζει" πάντα και με το τι άλλες ασχολίες έχεις: τις σπουδές σου ή κάποιο άλλο επάγγελμα π.χ των γονιών σου, γιατί πάντα υπάρχουν τα διλήμματα τι πρέπει να ακολουθήσεις και κυρίως στην εφηβεία σου αυτό είναι το μόνιμο πρόβλημα. Για την ώρα θέλω να μπω δυναμικά στο χώρο του τραγουδιού και επειδή οι κριτικές για το δίσκο είναι αρκετά καλές, αυτό είναι ενθαρρυντικό για τη συνέχεια.

M.C.: Είχα ακούσει ότι η αρχή με το cd έγινε, αφότου έστειλες ένα demo...
Μ.Ε.: Ναι, έτσι έγινε. Ήμουν σ' ένα ωδείο όταν πέρασα στις Πολιτικές Επιστήμες και άρχισα να σπουδάζω κιθάρα και να κάνω και κάποια μαθήματα ορθοφωνίας. Εκεί έτυχε να συναντήσω το καθηγητή μου, τον κ. Οικονομάκη, ο οποίος ήταν ο πρώτος, αν θέλεις, που με συμβούλεψε να μπω σε κάποιο studio και να ηχογραφήσω τα τραγούδια που έγραφα. Πράγματι το έκανα με τη δική του βοήθεια, έστειλα ένα demo σε διάφορες δισκογραφικές και η συνέχεια είναι ότι μου τηλεφώνησε η Legend, μου είπε ότι ενδιαφέρεται και μετά από σειρά συζητήσεων, καταλήξαμε να βγει το cd "Ζω περιμένοντας να ζήσω".

M.C.: Την εποχή που ένας νέος τραγουδιστής "πρέπει" να περάσει τη πόρτα ενός reality ή ενός talent show για να διακριθεί, ακούγεται ελπιδοφόρο που μια δισκογραφική εταιρεία σε ξεχώρισε μέσα από ένα demo...
Μ.Ε.: Ναι, θεωρώ ότι στις μέρες μας είναι δύσκολο να διακριθούν τα νέα παιδιά αλλά απ' την άλλη πλευρά, θεωρώ ότι ο κάθε ένας μπορεί να βάλει κάποιους στόχους και να τους πραγματοποιήσει. Μπορεί κάποιος να σε προσέξει, αυτά που λες να του αρέσουν και έτσι να είναι λόγος για να συζητήσετε για κάποια δισκογραφική δουλειά.

M.C.: Ήταν στόχος σου να μπεις στη δισκογραφία;
Μ.Ε.: Κοίτα, εγώ πάντα επαφίομαι λίγο και στην ευκολία της στιγμής, δηλαδή καμιά φορά αφήνω για μετά κάτι που πρέπει να γίνει τώρα. Οπότε μπορώ να σου πω - αν και αυτή την ερώτηση πρέπει να στη κάνουν όταν όντως υπάρχει το δίλημμα - ότι ναι, δεν θα πήγαινα ποτέ σε reality αλλά εάν θέλεις κάτι πολύ, ενδέχεται να μπεις σ' αυτό το πειρασμό. Θέλω να πω ότι καταλαβαίνω τα παιδιά που θέλουν να πάνε εκεί, αλλά εγώ προσωπικά θα δυσκολευόμουν. Δεν είναι στο χαρακτήρα μου να πάω να κλειστώ κάπου και να έχω μια κάμερα από πάνω μου να με τραβάει στο καθετί. Γενικά ο χώρος είναι απαιτητικός, είναι πολύ δύσκολο και να διακριθείς και να διατηρηθείς αλλά άμα δεν σου αρέσει, μην ασχολείσαι. Ασχολήσου με κάτι άλλο...

M.C.: Τι είναι αυτό που καθορίζει τη σχέση σου με τη μουσική;
Μ.Ε.: Η αγάπη μου για τη μουσική είναι αυτό που με οδηγεί να γράφω τραγούδια και ίσως είναι και ένας τρόπος ψυχανάλυσης. Όπως κάποιοι πάνε σε ένα ψυχολόγο για να κάνουν τη ψυχανάλυσή τους, εγώ μέσα απ' τα τραγούδια μου γνωρίζω τον εαυτό μου και περιγράφω διάφορες καταστάσεις που μου συμβαίνουν ή που συμβαίνουν σε φίλους μου.

M.C.: Εμπνέεσαι από θέματα της καθημερινότητας, έτσι;
Μ.Ε.: Ναι, απ' το μικρόκοσμό μου. Ό,τι συμβαίνει σε μένα ή στους γύρω μου, είναι λόγος για να πεις ένα τραγούδι. Και ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πότε θα σου έρθει η έμπνευση. Μπορεί να σου έρθει τώρα, μπορεί να περάσει και ένας χρόνος και να μην έχεις γράψει τίποτα. Συνήθως πρέπει να σε εκφράζει κάτι για να το τραγουδάς και να το παίζεις σε μια κιθάρα, αλλιώς δεν έχει νόημα.

M.C.: Υπάρχει κάποιο τραγούδι στο δίσκο σου που για ένα ιδιαίτερο λόγο ξεχωρίζεις πιο πολύ από τα υπόλοιπα;
Μ.Ε.: Θα πω το πολύ τετριμμένο, αλλά όλα τα τραγούδια που είναι στο δίσκο έχουν μπει για κάποιο λόγο. Δεν είναι τυχαία η επιλογή τους. Υπάρχουν κάποια που τους έχω λίγο περισσότερο αδυναμία, όπως για παράδειγμα το "Σ' αγαπώ ακόμα" που είναι ένα τραγούδι το οποίο αισθάνομαι ότι του χρωστάω πολλά γιατί ήταν ένα απ' τα τρία κομμάτια που έστειλα στο demo και τελικά ήταν λόγος για να κάνω το cd. Επίσης "Η πίπα της ειρήνης" είναι ένα τραγούδι το οποίο, ακριβώς επειδή με αυτό με έχει μάθει ο κόσμος, πάλι αισθάνομαι ότι σ' αυτό το τραγούδι οφείλω κάποια πράγματα. Αν όμως μπούμε στη διαδικασία ποιο μου αρέσει περισσότερο, θα σου έλεγα ότι με εκφράζουν καλύτερα οι μπαλάντες, δηλαδή το "Ζω περιμένοντας να ζήσω" ή το "Νιώθω το τέλος να πλησιάζει".

M.C.: Με αφορμή τη "πίπα της ειρήνης" στην οποία αναφέρθηκες μόλις τώρα, θεωρείς ότι ένα "πιασάρικο" τραγούδι - με την έννοια ότι μπορεί να περιέχει κάποιο σλόγκαν ή να είναι λίγο χιουμοριστικό - είναι απαραίτητο για ένα νέο τραγουδιστή;
Μ.Ε.: Όταν μπήκαμε στο studio, σχεδόν είχε τελειώσει ο δίσκος. Καταρχήν, να πω ότι "Η πίπα της ειρήνης" είναι του Χριστόφορου Μπαλαμπανίδη όσον αφορά τους στίχους, ενώ η μουσική είναι δική μου. Θυμάμαι ότι λίγο πριν ολοκληρώσουμε την ηχογράφηση, έρχεται ο Χριστόφορος και μου λέει: "Έχω κάποιους στίχους χιουμοριστικούς που σατιρίζουν λίγο τη σχέση των ζευγαριών, αν θέλεις παρ' τους και μελοποίησέ τους". Πράγματι με το που διάβασα τους στίχους μου άρεσαν πάρα πολύ, γέλασα με τη ψυχή μου, οπότε μέσα σε μια νύχτα έκατσα με τη κιθάρα μου, έγραψα τη μουσική και τελικά μου βγήκε σε καλό. Θεωρώ ότι από ένα δίσκο δεν πρέπει ούτε να παίρνει ο ακροατής μόνο μελαγχολία, ούτε όμως και να είναι μες στη τρελλή χαρά! Πρέπει από μια δουλειά να γελάσεις, να διασκεδάσεις αλλά και να "ριχτείς" λίγο ψυχολογικά και να σε προβληματίσει, γιατί αλλιώς θα είναι κάτι που έχεις ακούσει πολύ γενικά.

M.C.: Αισθάνεσαι περισσότερο τραγουδιστής ή δημιουργός;
Μ.Ε.: Αισθάνομαι λίγο απ' όλα. Δεν μπορώ να με δω μόνο ως στιχουργό, ούτε μόνο ως συνθέτη ή ερμηνευτή. Ομολογώ ότι όταν ερμηνεύω τραγούδια άλλων ή γενικά όταν τραγουδάω μου αρέσει πολύ, αλλά χαίρομαι που μου δίνεται η δυνατότητα και μπορώ αυτά που αισθάνομαι να τα τραγουδάω. Όχι ότι δεν θα μου άρεσε στο μέλλον να τραγουδήσω τραγούδια άλλων... Θα ήταν πολύ ευχάριστο, αρκεί να με συγκινούσε και να ένιωθα αυτή τη καλώς εννοούμενη ζήλια. Και αυτός είναι και ο λόγος για να θελήσεις να πάρεις από κάποιον ένα τραγούδι...

M.C.: Θεωρείς πως σήμερα υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος για δισκογραφικές δουλειές που εκφράζουν τη προσωπική αισθητική νέων ανθρώπων;
Μ.Ε.: Σίγουρα υπάρχουν προτάσεις και καλές και κακές, από 'κει και πέρα ο κόσμος κρίνει τι του αρέσει. Δεν νομίζω ότι ο κόσμος δεν έχει τη πολυτέλεια να ακούσει και τη καλή και τη κακή πρόταση. Θέλω να πω ότι ο καθένας μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται και να λέει "εγώ κάνω τέχνη και είμαι εμπορικός ή ποιοτικός" αλλά προσωπικά, το μόνο διαχωρισμό που κάνω στα τραγούδια είναι ανάμεσα σε καλά και κακά τραγούδια. Ούτε ασχολούμαι με τις κατηγορίες - το έντεχνο ή το άτεχνο, δεν ξέρω ούτε πως τις λένε- αλλά νομίζω ότι αυτά σε μπερδεύουν περισσότερο, παρά σου δίνουν να καταλάβεις.

M.C.: Θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για τη συνεργασία σου με το '"Πρύτανη" από τα Ημισκούμπρια.
Μ.Ε.: Ο Κώστας ήταν επιλογή της εταιρείας. Με κέρδισε από τη πρώτη στιγμή γιατί είναι ένας άνθρωπος ο οποίος σου μεταδίδει μια χαλαρότητα, αλλά παράλληλα είναι και ένας άνθρωπος ο οποίος βλέπεις ότι ο τρόπος που δουλεύει είναι σαν να είναι η δική του δουλειά. Αυτό που χάρηκα στο Κώστα - κατά κόσμον "Πρύτανη" - ήταν ότι καθόμασταν ώρες ατέλειωτες στο studio χωρίς να σκέφτεται την ώρα, ενώ υπήρχαν στιγμές που είχα κάποιους προβληματισμούς και είχε πάντα να μου πει μια πρόταση! Μπορεί να διαφωνούσαμε σε κάποια πράγματα, αλλά η ουσία είναι ότι ήταν εκεί και ήθελε να βοηθήσει και αυτό ήταν σημαντικό... Νομίζω ότι εκτός από συνεργάτης είναι και φίλος μου. Ήταν πολύ ευχάριστη η συνεργασία μας.

M.C.: Με ποια εφόδια πρέπει να πορεύεται ένας νέος καλλιτέχνης; Θεωρείς ότι η γνώση είναι πιο ισχυρή απ' το ταλέντο;
Μ.Ε.: Όλα παίζουν ρόλο. Πρέπει να έχεις ταλέντο, πρέπει να έχεις όρεξη για δουλειά, πρέπει να έχεις γνώσεις, πρέπει να μπορείς να καταλαβαίνεις και να οσμίζεσαι τι συμβαίνει στο κόσμο. Να παίρνεις δηλαδή το σφυγμό γιατί πολλές φορές μπορεί να έχεις μία άποψη για τα πράγματα αλλά - χωρίς να είναι απαραίτητο να συμφωνείς με την άποψη του κόσμου - να μην καταλαβαίνεις προς τα που κινείται όλη η κατάσταση. Αν όμως, σώνει και καλά, είσαι σταθερός στις απόψεις σου και θέλεις να τις παρουσιάσεις, τις παρουσιάζεις και από 'κει και πέρα είναι στο κριτήριο του κοινού αν θα σε δεχτεί ή όχι. Νομίζω ότι το κοινό, ανάλογα με το τι του δίνεις σαν εικόνα, αποφασίζει τελικά τι του αρέσει γιατί μπορεί να πιστεύεις ότι αυτό που έκανες είναι πολύ καλό, αλλά ο ακροατής τελικά να μην το δεχτεί. Αυτό δεν το ξέρεις, πρέπει να εκτεθείς πρώτα για να το μάθεις στη πορεία.

M.C.: Υπάρχουν στιγμές που φοβάσαι ότι τα πράγματα μπορεί να μην εξελιχθούν όπως τα περιμένεις;
Μ.Ε.: Ε, πάντα. Είσαι προετοιμασμένος και για την επιτυχία και για την αποτυχία γιατί λογικό είναι, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα αρέσει στο κόσμο το τραγούδι σου. Αν δεν πήγαινε καλά δεν ξέρω τι θα έκανα, πάντως δεν είναι ωραίο ούτε να ενθουσιάζεσαι πάρα πολύ εύκολα, ούτε να απογοητεύεσαι πολύ εύκολα. Εγώ ούτως ή άλλως αυτό το έκανα πρώτα απ' όλα γιατί ήταν κάτι που ήθελα να το κάνω. Από 'κει και πέρα το επόμενο βήμα είναι να αρέσει η πρότασή μου στο κοινό και μετά να μπορέσω να συνεχίσω μια πορεία... Να μην είναι δηλαδή σαν μια φωτοβολίδα με ένα ωραίο τραγουδάκι που ακούγεται αυτή τη στιγμή και μετά τίποτα. Είναι πιο δύσκολο βέβαια να κάνεις το δεύτερο βήμα, γιατί το πρώτο βήμα γίνεται αλλά το δεύτερο βήμα είναι αυτό που θα κρίνει αν κατά πάσα πιθανότητα θα μπορέσεις να συνεχίσεις στο χώρο.

M.C.: Δεν σε προβληματίζει όμως η αβέβαιη φύση αυτής της δουλειάς; Ότι σήμερα σε ξέρουν κάποια άτομα και ότι αύριο μπορεί να μην σε θυμάται κανένας;
Μ.Ε.: Ναι, με προβληματίζει καμιά φορά. Όμως είναι κάτι που το θέλω και πάντα στη ζυγαριά βάζεις τα θετικά και τα αρνητικά. Αν η ζυγαριά γέρνει προς τα θετικά, τότε αποφασίζεις ότι θέλεις να το κάνεις...

M.C.: Σχέδια για ζωντανές εμφανίσεις ή συναυλίες;
Μ.Ε.: Έχω κάνει ήδη κάποιες εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Αυτή την εποχή είμαι στην "Εξέδρα" στη Νέα Σμύρνη και πάμε πολύ καλά, έχει έρθει κόσμος και έχει μάθει και άλλα κομμάτια πλην το "Η πίπα της ειρήνης". Λέμε και γνωστά τραγούδια άλλων καλλιτεχνών, όπως το "Εκείνη" του Φοίβου Δεληβοριά, το "Φτάσε στο πάτο" του Ζακ Στεφάνου, το 'Έλσα σε φοβάμαι" του Διονύση Σαββόπουλου... Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε κάνει ένα πρόγραμμα πολύ ωραίο...

* Ποια νέα πρόσωπα θέλετε να φιλοξενήσουμε στη στήλη μας; Περιμένω τις δικές σας προτάσεις στο k.mathioudaki@musiccorner.gr

** Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας στην Βασ. Σοφίας, στο Μέγαρο Μουσικής (Bar-Restaurant-Cafe, τηλ. 210.7223784).

*** Oι φωτογραφίες έχουν τραβηχθεί με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, Olympus.

**** Απαγορεύεται η αναδημοσίευση υλικού (κειμένων ή φωτογραφιών) χωρίς την άδεια του Music Corner.