Θυμάμαι ακόμα ένα email που έλαβα πριν αρκετούς μήνες από στέλεχος γνωστής εταιρείας παραγωγής που έλεγε: "Ο Γιώργος Περρής είναι ένα εξαιρετικό παιδί. Αλλά κι ένας σημαντικός τραγουδιστής που είμαστε βέβαιοι ότι του χρειάζεται ελάχιστος χρόνος για να το αποδείξει". Συμπτωματικά, την ίδια περίοδο περνάω ένα απόγευμα χαλάρωσης στο σπίτι και εκεί που κάνω zapping στη τηλεόραση και δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον, σταματώ στη φωνή που ακούγεται στους τίτλους καινούργιας τηλεοπτικής σειράς "Έρωτας"... Τελικά είναι ο Γιώργος Περρής! Εκείνος ο πρωτοεμφανιζόμενος ερμηνευτής που "γνώρισα" μέσω ενός ηλεκτρονικού μυνήματος αλλά έμεινα ν' ακούω τη φωνή του χωρίς να χρειαστεί τίποτα παραπάνω...

Τα τραγούδια "Παίζει ο έρωτας" και "Με μια μηχανή" λειτούργησαν ως προάγγελος της πρώτης δισκογραφικής του δουλειάς που έφτασε στα ράφια των δισκοπωλείων το Νοέμβριο της περασμένης χρονιάς. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να βρεθούμε από κοντά και να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη - φυσικά στο στέκι μας στο Πάρκο Ελευθερίας - αλλά ένιωσα ότι αυτή η αναμονή άξιζε το κόπο γιατί ξεπέρασε κάθε δυνατή μου προσδοκία! Ο Γιώργος Περρής είναι ένας άνθρωπος με απίστευτο χιούμορ, αμεσότητα και αυθορμητισμό, είναι σοβαρός αλλά όχι σοβαροφανής και τον διακρίνει μια έμφυτη ευγένεια, ακόμα και απ' τον τρόπο που μιλάει, εμφανές στοιχείο που το "κληρονόμησε" αναμφίβολα από τη γαλλική του κουλτούρα...

Του λέω πως το ξεκίνημά του μου θυμίζει εκείνο του Μιχάλη Χατζηγιάννη πριν αρκετά χρόνια. Γνωρίσαμε τις φωνές τους μέσα από soundtracks τηλεοπτικών σειρών, οι πρώτες τους συνεργασίες συνδέονται με ονόματα καταξιωμένων συνθετών (Γιώργος Χατζηνάσιος από τη μία πλευρά, Μίμης Πλέσσας από την άλλη) και όσον αφορά τη φυσιογνωμία τους, έκαναν εντύπωση γιατί τα πρόσωπά τους και το νεαρό της ηλικίας τους έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τις μεστές φωνές τους. Αυτό όμως που δεν είπα στο Γιώργο από φόβο μήπως και πιστέψει ότι το κάνω μόνο και μόνο για να τον κολακέψω (αλλά θέλησα να το καταθέσω αναμφίβολα μέσα από τούτες τις γραμμές) είναι ότι διέκρινα έναν πραγματικό καλλιτέχνη με όλη τη σημασία της λέξης και θεωρώ - χωρίς να μπορώ να προβλέψω τη μετέπειτα πορεία του Μιχάλη Χατζηγιάννη ή ο,ποιουδήποτε άλλου συναδέλφου του - ότι θα έρθει κάποια μέρα που θα μιλούν όλοι γι' αυτόν και θα καταθέσει τόσο σημαντικά πράγματα στο χώρο του που, χωρίς υπερβολή, όλοι θα καυχιόμαστε που ένα δικό μας παιδί, έστω και μισός Έλληνας, μας κάνει περήφανους εντός και εκτός συνόρων!

Είναι ένας κλασσικός Παρθένος στο ζώδιο, δηλαδή πεισματάρης, τελειομανής, πειθαρχημένος, ένας σωστός "στρατιώτης" αλλά να προσθέσω επίσης, και ένας σωστός "πολεμιστής" γιατί διεκδικεί αυτά που του ανήκουν... Όλα αυτά μαζί με μια απίστευτη τρέλα! Για να μου το επιβεβαιώσει, μου διηγείται τη μέρα που ξεκίνησε για να πάει βόλτα στο αεροδρόμιο αλλά τελικά πήρε ένα αεροπλάνο και ταξίδεψε στο εξωτερικό (!) ενώ δεν παρέλειψε να μου μιλήσει για τη γαλλική μουσική στην οποία έχει μεγάλη αδυναμία καθώς και στο τρόπο που τον μεγάλωσε η μητέρα του Ζοέλ Λοπινό, σαφώς πιο "ελεύθερο" και με ανοιχτούς ορίζοντες, με άλλα λόγια εντελώς αντίθετο από τον "ασφυχτικό" κλοιό που περικλείουν οι Έλληνες γονείς τα παιδιά τους. Μου μιλάει για το νέο του video- clip το "Καραβάνι", για τη MINOS - EMI που σέβεται τις επιλογές του και του συμπεριφέρεται άψογα, για τη νέα γενιά Ελλήνων τραγουδιστών που εκτιμά όπως ο Ζακ Στεφάνου, η Τάνια Νασσιμπιάν, η Ευσταθία, η Ανδριάνα Μπάμπαλη και συγχρόνως με εντυπωσιάζει όταν μου λέει πως στα Μουσικά Βραβεία Κύπρου έκανε τη καλύτερη παρέα με τη Κέλλυ Κελεκίδου και τη Χρύσπα και μιλάει για εκείνες με τα καλύτερα λόγια, παρόλο που μου διευκρινίζει ότι διαφωνεί πλήρως με τις επιλογές τους και τα τραγούδια τους!

Με φωνητικές αρετές που τιμά τα τραγούδια που ερμηνεύει, με καλλιτεχνικές ανατροπές που δεν οδηγούν τη πορεία του στο τέλμα αλλά της δίνουν χώρο να "ανασάνει" ελεύθερα και την πάνε λίγα βήματα πιο πέρα, ο Γιώργος Περρής μυείται στην πιο ειλικρινή του αλήθεια και μας προϊδεάζει πιο θετικά από ποτέ για τις πιο σημαντικές προκλήσεις της μουσικής του διαδρομής, εννιά μήνες μετά τη γέννηση της "Καινούργιας μέρας", της πρώτης δισκογραφικής του δουλειάς που κρύβει κάτω από τα φτερά της ένα μεγάλο και λαμπερό ήλιο, έτοιμο να ανατείλλει!

Music Corner: Τι ήταν αυτό που σε προσέλκυσε στο χώρο του τραγουδιού;
Γιώργος Περρής: Αυτό είναι λίγο δύσκολο να στο απαντήσω... Όταν ήμουν πάρα πολύ μικρός - επειδή τα παιδικά μου χρόνια ήταν λίγο περίεργα γιατί χώρισαν οι γονείς μου και γενικά υπήρχε ένας σαματάς μες στο σπίτι - η πρώτη μου αντίδραση ήταν πάντα το τραγούδι, η μουσική, μια μελωδία στο στόμα... Όταν ήμουν τεσσάρων χρονών, είπα στη μαμά μου: "Εγώ θα γίνω τραγουδιστής μια μέρα". Ήταν απόφαση! Επειδή η ίδια η μητέρα μου είναι καλλιτέχνης, συγγραφέας δηλαδή, δεν με πίεζε ούτε με απέτρεψε ποτέ από το να ασχοληθώ με τη μουσική και έτσι ξεκίνησα πιάνο σε ηλικία τεσσάρων ετών. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω πάντως τι είναι αυτό που με τράβηξε στη μουσική, ίσως να έγινε το αντίθετο... Ίσως η μουσική να τράβηξε εμένα! (γέλια) Δεν ξέρω... Πάντως είναι κάτι το οποίο υπήρχε μέσα μου από βρέφος. Ξέρεις, ήταν πάντα μια μελωδία μες στο κεφάλι. Ένιωθα το σώμα μου ζωντανό μέσα από τη μελωδία. Πάντα δηλαδή, ακόμα και τώρα, όταν υπάρχει μια μελωδία - είτε τη γράψω εγώ είτε μου τη δώσει κάποιος να τη τραγουδήσω, νιώθω να 'μαι ζωντανός. Έτσι νιώθω ζωντανός...

M.C.: Είσαι τελειόφοιτος στο Φιλολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής. Σε ποια ηλικία ωρίμασε μέσα σου η απόφαση να ασχοληθείς επαγγελματικά με το τραγούδι;
Γ.Π.: Η απόφαση είχε έρθει πολύ πιο πριν. Τεσσάρων χρονών είπα ότι θα γίνω τραγουδιστής, έντεκα χρονών άρχισα να παίρνω μέρος σε διάφορους διαγωνισμούς και δώδεκα χρονών είχα τη τύχη να πάω σε ένα σχολείο που ενθάρρυναν τα παιδιά να ασχοληθούν με τη τέχνη και έτσι ασχολήθηκα με τις σχολικές εορτές αλλά και με διάφορες μουσικές παραστάσεις - τις κανόνιζα, τις διοργάνωνα και πάντα τραγουδούσα σ' αυτές - και όταν τελείωσα το σχολείο, πέρασα στη Φιλοσοφική αλλά αμέσως άρχισα να ασχολούμαι με το τραγούδι.

M.C.: Οι σπουδές σου δηλαδή συνδυάστηκαν με τη μουσική;
Γ.Π.: Οι σπουδές ήταν ταυτόχρονα με τη μουσική. H μητέρα μου είχε πει: "Θα κάνεις ό,τι θες στη ζωή σου, αλλά σε ένα πανεπιστήμιο θα μπεις". H πρώτη μου επιλογή ήταν η Φιλοσοφική και πέρασα εκεί. Ήμουν καλός μαθητής, μη με βλέπεις έτσι! Είμαι σοβαρό παιδί, όταν πρέπει είμαι σοβαρός! (γέλια) Οι σπουδές στη Φιλοσοφική είναι καθαρά προσωπικό μου θέμα, για να αισθάνομαι καλύτερα σαν άνθρωπος και πιο ολοκληρωμένος. Θεωρώ ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να είναι ένας άνθρωπος ο οποίος ψάχνεται, ένας άνθρωπος ο οποίος θέλει μονίμως να ανακαλύπτει νέα πράγματα και αυτό, κακά τα ψέμματα, σε πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται στη καλλιέργεια. Και η αλήθεια είναι ότι ένα πανεπιστήμιο βοηθάει που και που...

M.C.: Θα ήθελα να μου μιλήσεις λίγο για το ξεκίνημά σου. Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που σε ανακάλυψε;
Γ.Π.: Ξεκίνησα όταν ήμουν 18 χρονών. Η είσοδός μου επαγγελματικά στο χώρο της μουσικής έγινε με ένα πολύ αστείο τρόπο, όταν ο εκδότης της μητέρας μου Γιώργος Κανελλόπουλος, επειδή του έκανα μια εξυπηρέτηση για τον εκδοτικό του οίκο, μου είπε: "Eπειδή είσαι καλό παιδί, θα σε πάω στο Πλέσσα"! Όταν του τηλεφώνησε μπροστά μου και του είπε: "Μίμη, θέλω να ακούσεις ένα παιδί. Nομίζω ότι είναι καλός..." ο Πλέσσας του απάντησε: "Να πεις σ' αυτό το παιδί ότι είναι πάρα πολύ τυχερό γιατί σήμερα είναι η τελευταία φορά στη ζωή μου που κάνω οντισιόν για τραγουδιστές! Να 'ρθει τώρα σπίτι μου". Ήταν μια απίστευτη συγκυρία! Πήγα σπίτι του όπως ήμουν, με άκουσε και μου είπε "Από αύριο ό,τι κάνω θα σε έχω μαζί μου"! Και έτσι δούλεψα τα δύο πρώτα χρόνια στο πλάι του μαζί με πολύ σπουδαίους τραγουδιστές όπως η Ζωή Κουρούκλη, η Ελένη Δήμου και η Πένυ Ξενάκη και μετά, μέσω του παραγωγού μου, γνώρισα το Στέφανο Κορκολή.

M.C.: Είναι φοβερό. Είναι αυτό που λένε ότι μπορεί ξαφνικά να αλλάξει η ζωή σου σε μια μέρα...
Γ.Π.: Ήταν μια συγκυρία που ξέρεις, ακόμα καμιά φορά το σκέφτομαι και ανατριχιάζω... Γιατί άμα το σκεφτείς, έγινε εντελώς τυχαία!

M.C.: Και η συνάντηση με το Στέφανο Κορκολή πως προέκυψε;
Γ.Π.: Η συνάντηση με το Στέφανο έγινε μέσω του παραγωγού μου, του Σωκράτη Σουμέλα, ο οποίος ήταν και παραγωγός του Στέφανου και μας έφερε σε επαφή. Και μάλιστα είχε πολύ πλάκα γιατί εκεί έγινε μια άλλη αστεία ιστορία! Μια μέρα ο Σωκράτης του έβαλε να ακούσει ένα demo όταν ήμουν δεκαεφτά χρονών και τότε ο Στέφανος του λέει: "Σωκράτη, αυτός ο τύπος έχει εξαιρετική φωνή αλλά παραείναι μεγάλος σε ηλικία για να κάνει καριέρα. Πώς θα κάνει καριέρα στα σαράντα του χρόνια;" "Περίμενε" του λέει ο Σωκράτης και μπαίνω εγώ μέσα στο δωμάτιο και τότε ο Στέφανος βλέπει μια ..."μισή μερίδα" ανθρώπου γιατί όπως όλοι βλέπουμε, έχω και ένα τρίμετρο μπόι! (γέλια) Ο Στέφανος "έμεινε" και του λέει "Αυτός που ακούσαμε εδώ, είναι αυτός;" Ήταν πολύ αστείο! Στο Στέφανο χρωστώ τεράστια ευγνωμοσύνη γιατί τη στιγμή που κάναμε το δίσκο, το τηλέφωνό του χτυπούσε ειλικρινά κάθε 3 λεπτά και ήταν οι μαγαλύτεροι τραγουδιστές της χώρας μας και από εδώ και από το εξωτερικό που του ζητούσαν τραγούδια και ο Στέφανος τους έλεγε "Παιδιά, τώρα κάνω το Γιώργο. Έχω βρει ένα νέο παιδί το οποίο πιστεύω και τώρα ασχολούμαι με το Γιώργο". Και τους έκανε στην άκρη... Και αυτό είναι κάτι για το οποίο θα του χρωστώ ευγνωμοσύνη μέχρι τη τελευταία μου ημέρα. Επίσης, θα του χρωστώ ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι έγραψε τραγούδια πάνω στη φωνή μου, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να μου δώσει πέντε τραγούδια που είχε στο συρτάρι και να μου πει: "Πάρ' τα, πέστα και άμα σου κάνουν". Ο Στέφανος δεν το έκανε αυτό... Έγραψε για μένα όλα τα τραγούδια του δίσκου, με εξαίρεση ένα πιο παλιό τραγούδι που το είχα ερωτευθεί και ήθελα να το πω, το "Ποια νύχτα σ' έκλεψε". Όλα τα υπόλοιπα τα έχει γράψει για μένα. Σκεφτόταν εμένα και είχε τη δική μου φωνή στο μυαλό του. Νιώθω ότι είμαι πολύ τυχερός που βρέθηκε ο Στέφανος στο δρόμο μου με αυτό το τρόπο...

M.C.: Η πρώτη δισκογραφική δουλειά πώς πραγματοποιήθηκε; Ήρθε αβίαστα ή ήταν κάτι που το κυνήγησες λίγο και εσύ;
Γ.Π.: Τίποτα δεν ήρθε αβίαστα στη καριέρα μου μέχρι τώρα... Σ' αυτή τη ...τεράστια καριέρα μη ξεχνάμε, γιατί φέτος κλείνω τέσσερις δεκαετίες στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού! (γέλια) Όχι, τραγουδάω πέντε χρόνια επαγγελματικά και η αλήθεια είναι ότι δεν ήρθαν εύκολα τα πράγματα. Χρειάστηκε να παλέψω και να επιμείνω πάρα πολύ επειδή, όπως σου είπα και πριν, ακολούθησα ένα δρόμο λίγο διαφορετικό και δεν θέλησα να πάω σε realities shows. Ο δίσκος αυτός ήταν μια διαδικασία πολύ δημιουργική και πολύ ζωντανή. Ψαχτήκαμε γι' αυτό το δίσκο, αναρωτηθήκαμε, είπαμε τι θα κάνουμε και τι δεν θα κάνουμε, τι μας αρέσει και τι δεν μας αρέσει και καταλήξαμε σ' αυτά τα έντεκα τραγούδια, τα οποία με εκφράζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό.

M.C.: Προσωπικά θα χαρακτήριζα τη "Καινούργια μέρα" ως ένα δίσκο με σύγχρονα ακούσματα και με πολύ νεανική διάθεση, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένας δίσκος που τον διακρίνει μια ποιότητα και μια ωριμότητα. Αν θες, δεν είναι τραγούδια που σε διασκεδάζουν απλά, είναι τραγούδια που σε ψυχαγωγούν. Σου προσφέρουν κάτι παραπάνω...
Γ.Π.: Αυτός ήταν και ο σκοπός, δηλαδή πέρα από το γεγονός ότι είμαι νέος σε ηλικία και άρα αναγκαστικά δεν μπορώ να τραγουδήσω για παράδειγμα τον "Επιτάφιο" του Θεοδωράκη, θέλω η μουσική που θα κάνω - ακριβώς επειδή είμαι πάρα πολύ επηρρεασμένος από τη γαλλική μουσική - να μην είναι μόνο χαζά pop τραγούδια. Η pop μουσική δεν είναι αστεία μουσική, δεν είναι κάτι το πολύ ευτελές. Η pop μουσική έχει πολύ καλά πράγματα να δώσει και μπορεί να περάσει πολλά μυνήματα. Ξέρεις, δεν λέω ότι στο δίσκο μου κάθε τραγούδι είναι και από ένα διαμάντι που θα μείνει στην ιστορία του πολιτισμού, αλλά αν μη τι άλλο υπάρχουν κάποια τραγούδια που κάτι έχουν να πουν, κάτι έχουν να δώσουν...

M.C.: Η "Καινούργια μέρα" σε εκφράζει απόλυτα ως καλλιτέχνη ή θεωρείς πως κάποια πράγματα θα μπορούσαν να είχαν γίνει διαφορετικά;
Γ.Π.: Λογικά αυτό δεν θα γίνει ποτέ στη ζωή μου. Κανένα cd μου δεν θα με εκφράζει απόλυτα, με την έννοια ότι έχω τόσα πολλά πράγματα στο κεφάλι μου και τόσα διαφορετικά είδη μουσικής που θέλω να κάνω, που σίγουρα πάντα κάτι θα λείπει. Αλλά σίγουρα όλα τα τραγούδια αυτού του δίσκου υπάρχουν μέσα μου. Όλα είναι ένα μέρος του εαυτού μου, για τον απλούστατο λόγο ότι κανένα απ' αυτά τα τραγούδια δεν μου επιβλήθηκε. Όλα ήταν και δική μου επιλογή και αυτό το χρωστώ στην εταιρεία μου, που ποτέ δεν μου είπε "Θα κάνεις αυτό και αν σ' αρέσει". Πάντα υπήρχε ένας διάλογος και μια ανταλλαγή απόψεων για να καταλήξουμε σ' αυτά τα τραγούδια, που σημαίνει ότι και τα έντεκα τραγούδια είναι και επιλογή μου, άρα σίγουρα με εκφράζουν. Απλά θέλω να πιστεύω ότι και στο μέλλον θα κάνω και άλλα πράγματα.

M.C.: Έχω την εντύπωση ότι το "Και να που μπορώ" είναι μια μικρή αυτοβιογραφία σου... Να υποθέσω ότι τα τραγούδια σου αντικατοπτρίζουν την προσωπικότητά σου;
Γ.Π.: Υπάρχουν κάποια τραγούδια μέσα στο δίσκο τα οποία σίγουρα με εκφράζουν. Όταν πρωτοδιάβασα το στίχο της Ρεβέκκας - δεν θα το ξεχάσω γιατί ήμουν στο studio και μου έδωσε τους στίχους από το "Και να που μπορώ" και το "Μη φοβάσαι" - έβαλα τα κλάμματα! Συγκινήθηκα πάρα πολύ γιατί η αλήθεια είναι ότι ακριβώς, επειδή όπως σου 'πα και πριν, τα παιδικά μου χρόνια ήταν λίγο δύσκολα και είχα πολλά απομεινάρια περίεργα, χρειάστηκε να παλέψω πάρα πολύ με τον εαυτό μου για να φτάσω να πω το σ' αγαπώ, αλλά όμως να το πω πραγματικά το σ' αγαπώ... Έτσι λοιπόν όταν μου έδωσε αυτό το στίχο που λέει "Και να που μπορώ να λέω σ' αγαπάω" ήταν σαν να έβγαλε κάτι απ' το κεφάλι μου, να το έκανε τραγούδι και να μου το χάρισε... Με τη Ρεβέκκα έχουμε μια πολύ ιδιαίτερη καλλιτεχνική χημεία. Ξεκινάει αφενός από το γεγονός ότι είμαστε πολύ αγαπημένοι φίλοι αλλά σχεδόν κάθε φορά που μου δίνει ένα στίχο της - και στίχους που δεν έχω τραγουδήσει - πάντα συγκινούμαι αφάνταστα. Έχουν κάτι το οποίο είναι τόσο δικό μου, δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά... Είναι σαν να διαβάζω τον εαυτό μου μέσα απ' τους στίχους της. Και αυτό είναι πολύ μεγάλη τύχη για έναν τραγουδιστή, να έρχονται στο δρόμο του δημιουργοί με τους οποίους μπορεί να ταυτιστεί τόσο πολύ.

M.C.: Εσύ γράφεις τραγούδια;
Γ.Π.: Γράφω, αλλά ήταν συνειδητή επιλογή να μην υπάρχουν σ' αυτό το δίσκο δικά μου τραγούδια. Θεώρησα ότι θα ήταν το λιγότερο ιεροσυλία να έχω δικά μου τραγούδια σ' ένα δίσκο που τον έχει γράψει ο Στέφανος Κορκολής και ο Μίμης Πλέσσας. Θα το θεωρούσα πολύ μεγάλο λάθος. Στον επόμενο δίσκο όμως θα υπάρχουν και δικά μου πράγματα... Λίγα όμως, για αρχή! Γράφω κυρίως στίχο, αλλά και μουσική.

M.C.: Δίνεις περισσότερο σημασία στον στίχο ή στη μελωδία ενός τραγουδιού;
Γ.Π.: Και στα δύο. Σίγουρα για μένα παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο ο στίχος. Δεν είμαι απ' τους τραγουδιστές που απλά ακούω τη μουσική και αν μ' αρέσει, ερμηνεύω κάτι ό,τι και να λέει. Γενικά θεωρώ ότι ο στίχος πρέπει να έχει να πει κάτι...

M.C.: Πάντως είσαι απ' τις εξαιρέσεις γιατί έχω παρατηρήσει ότι όσοι έχουν σπουδάσει μουσική δίνουν περισσότερη βαρύτητα εκεί. Εμένα όμως, ως απλή ακροάτρια, θα με τραβήξει σχεδόν πάντα ο στίχος σ' ένα τραγούδι.
Γ.Π.: Εγώ επειδή έχω σπουδάσει και τα δύο κατά κάποιο τρόπο - έχω σπουδάσει μουσική τόσα χρόνια αλλά από την άλλη πλευρά, λόγω της μαμάς μου που είναι συγγραφέας συν τη φιλοσοφική - έχω μια πάρα πολύ "σφιχτή" σχέση με το στίχο, οπότε μ' ενδιαφέρουν εξίσου και τα δύο. Γι' αυτό και ένα τραγούδι δεν μπορώ να το πω τόσο εύκολα. Δηλαδή όταν δεχθώ ένα τραγούδι που μ' αρέσει, δεν είμαι απ' τους τραγουδιστές που θα μπω στο studio, θα το πω και θα φύγω. Θα μπω, θα το πω, θα το πάρω σπίτι μου, θα κάτσω στο πιάνο, θα το μελετήσω αναλυτικά, γι' αυτό και η ηχογράφηση του δίσκου πήρε κάποιο διάστημα μέχρι να ολοκληρωθεί. Γενικά ούτως ή άλλως, σαν καλλιτέχνης αλλά και σαν άνθρωπος, είμαι πάρα πολύ πειθαρχημένος. Είμαι άνθρωπος που προσέχω πολύ τι τρώω, δεν πίνω, δεν καπνίζω, κάθε μέρα φροντίζω τη φωνή μου, όταν έχω παράσταση δεν μιλάω όλη μέρα... Είμαι στρατιώτης! Οπότε αυτό έχει επεκτάσεις και επιπτώσεις στο σύνολο της ζωής μου και στο τρόπο που αντιμετωπίζω τη καριέρα μου.

M.C.: Τι περιμένεις από αυτή τη δουλειά; Ποιες είναι οι προσδοκίες σου;
Γ.Π.: Το μοναδικό πράγμα που ενδεχομένως θα περιμένω είναι απλά ο κόσμος να αγαπήσει το δίσκο μου όπως τον αγάπησα και 'γω. Πραγματικά τον αγάπησα και τον πόνεσα πάρα πολύ. Περιμένω ο κόσμος να αγαπήσει εμένα ουσιαστικά και να με βάλει στο σπίτι του γιατί όταν το κοινό αγοράζει το δίσκο σου, σημαίνει ότι σε βάζει στο σπίτι του. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν καλλιτέχνη.

M.C.: Είσαι στο χώρο περίπου πέντε χρόνια. Καθώς εξελίσσεσαι σ' αυτή τη δουλειά, μπορείς να προσδιορίσεις τη μεγαλύτερη δυσκολία της;
Γ.Π.: Νομίζω τελικά - και αυτό το βλέπω και από άλλους καλλιτέχνες πολύ πιο μεγάλους και σπουδαίους από μένα - ότι η μεγαλύτερη δυσκολία αυτής της δουλειάς είναι ο ανταγωνισμός αλλά όχι ο ανταγωνισμός με τους άλλους, ο ανταγωνισμός με τον ίδιο σου τον εαυτό. Πρέπει κάθε φορά να πας ένα βήμα πιο πάνω, ένα σκαλί πιο πάνω, να ξεπεράσεις αυτό που είχες κάνει πριν. Πρέπει μονίμως να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να τον ανταγωνίζεσαι.

M.C.: Πώς ένιωσες όταν άκουσες για πρώτη φορά τον εαυτό σου στο ραδιόφωνο;
Γ.Π.: (γελάει δυνατά...) Ήταν πολύ αστεία στιγμή γιατί εγώ καταρχάς δεν ακούω ραδιόφωνο στο σπίτι, ακούω μόνο στο αυτοκίνητο. Ήμουν στο δρόμο και με πήραν τηλέφωνο και μου λένε "Έι, σε παίζουνε"! Και ξέρεις, ανοίγω το ραδιόφωνο...

M.C.: Και το κλείνεις επιτόπου! (γέλια) (...Ήταν μια παρέμβαση από την Αρετή, τη φωτογράφο μας!)
Γ.Π.: Όχι, δεν το 'κλεισα! (γέλια) Εκεί συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι ουσιαστικά ολοκλήρωσα το πρώτο - πρώτο σκαλοπάτι του παιδικού μου ονείρου! Το παιδικό μου όνειρο ήταν να τραγουδώ και να το κάνω ως επάγγελμα και όταν ξέρεις, άνοιξα το ραδιόφωνο και είδα ότι με παίζουνε, λέω "Αυτό είναι"! Έκανα δηλαδή το πρώτο σκαλοπάτι. Τώρα μένουν τα υπόλοιπα ...7.422 να κάνουμε, αλλά το πρώτο το έχω κάνει! (γέλια) Και ξέρεις, ήταν μια αίσθηση ολοκλήρωσης και ανακούφισης, ακόμα και με την έννοια ότι όταν πρωτοάκουσα το τραγούδι, το μόνο που σκέφτηκα είναι ότι ακόμα και αν δεν τα καταφέρω τελικά στο χώρο του τραγουδιού, και μόνο το γεγονός ότι δεν εγκατέλειψα τα όνειρά μου και πάλεψα ώστε να φτάσω έστω σ' αυτό το σημείο, έστω στη πρώτη δισκογραφική δουλειά, είναι μια ολοκλήρωση. Και είναι κάτι για το οποίο θα αισθάνομαι πάντα γεμάτος γι' αυτό γιατί δεν εγκατέλειψα το παιδικό μου όνειρο, κάτι που θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε κανείς να το κάνει. Όσο τρελλός και αν είναι - και αστροναύτης αν θέλει να γίνει κάποιος από παιδί! - δεν θα 'πρεπε να εγκαταλείπει. Θα πρέπει να παλεύει γι' αυτό...

M.C.: Σε μια ενδεχόμενη αποτυχία, πως θα αντιδρούσες; Αν τα όνειρά σου δεν ευοδωθούν, τι μπορεί να σημαίνει για σένα;
Γ.Π.: Κοίταξε, θα σημαίνει πολλά πράγματα. Θα σημαίνει καταρχάς ότι θα φταίω εγώ σε πολύ μεγάλο βαθμό και δεν θα φταίνε οι άλλοι. Το πιο πιθανό είναι ότι εγώ κάτι δεν θα έχω κάνει καλά. Από την άλλη πλευρά, το ότι θα υπάρξει μια αποτυχία δεν σημαίνει ότι αργότερα δεν μπορεί να υπάρξει μια τεράστια επιτυχία. Δηλαδή είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα ανθρώπων και πολύ σπουδαίων καλλιτεχνών όπως η Νάνα Μούσχουρη που αυτή τη στιγμή είναι η σπουδαιότερη τραγουδίστρια του πλανήτη εμπορικά, αλλά ο πρώτος της δίσκος ήταν μια παταγώδης αποτυχία. Δεν πούλησε τίποτα, δεν ασχολήθηκε κανείς και δεν τον άκουσε κανείς αυτό το δίσκο... Δεν την απέτρεψε όμως να κάνει αυτή τη τεράστια καριέρα που έκανε σε όλο το πλανήτη! Οπότε δεν με τρομάζει κάτι τέτοιο... Νομίζω και μια αποτυχία είναι και ευπρόσδεκτη, ξέρεις τι εννοώ: Ότι έχεις να μάθεις πράγματα, να δεις τα λάθη σου, να δεις τι δεν έκανες καλά γιατί συνήθως δεν φταίνε οι άλλοι. Μπορεί σε κάποιο βαθμό να φταίνε και κάποιοι άλλοι, αλλά κυρίως από σένα ξεκινάει...

M.C.: Ποια είναι η καλύτερη στιγμή του album; Λόγω της ξεχωριστής ιστορίας που μπορεί να κρύβει ένα τραγούδι επειδή γράφτηκε για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ή απλά επειδή αγγίζει εσένα ως δημιουργία...
Γ.Π.: Είναι πολλά τραγούδια. Αν θες, δύο είναι τα πιο αγαπημένα μου γιατί μου θύμισαν κάτι πολύ δικό μου. Το ένα είναι το "Θα φύγω τώρα" και το άλλο είναι το "Μη φοβάσαι", το δεύτερο ίσως ακόμη περισσότερο. Είναι ένα τραγούδι το οποίο τη πρώτη φορά που το άκουσα δεν μπορούσα να το τραγουδήσω γιατί είχα συγκινηθεί τόσο πολύ, που δεν έβγαινε η φωνή από μέσα μου. Είναι ένα τραγούδι το οποίο ειλικρινά είναι λες και κάποιος πήρε τη προσωπική μου ζωή και την έκανε τραγούδι! Αλλά και το "Θα φύγω τώρα" είναι ένα εξίσου κομμάτι πολύ δυνατό και πολύ αγαπημένο και η μουσική του Στέφανου είναι εξαιρετική εδώ.

M.C.: Ποια θεωρείς τη σημαντικότερη αρετή στους ανθρώπους; Και αντίθετα, σε ποιους ανθρώπους δεν θα μπορούσες να επενδύσεις ποτέ;
Γ.Π.: Η σημαντικότερη αρετή στους ανθρώπους για μένα είναι κάτι το οποίο έμαθα λίγο πρόσφατα και είναι να ξέρουν να αγαπούν πραγματικά. Και αγαπώ πραγματικά σημαίνει να αγαπώ τον άλλον όπως εκείνος θέλει να τον αγαπούν και όχι όπως εμένα μου αρέσει να αγαπώ τους άλλους. Όταν λοιπόν φτάσει κάποιος να το κάνει αυτό, σημαίνει ότι έχει υπερβεί κάποια όρια και έχει πάει σε ένα ανώτερο σημείο. Αυτή είναι η πιο αγνή και η πιο αληθινή μορφή αγάπης και νομίζω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη αρετή σε έναν άνθρωπο. Από την άλλη πλευρά, δεν θα μπορούσα να επενδύσω ποτέ απλά σε ανθρώπους που δεν μου εμπνέουν εμπιστοσύνη. Γενικά για μένα η εμπιστοσύνη είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, γι' αυτό και δεν θα μπορούσα να συνεργαστώ, ούτε να επικοινωνήσω αλλά ούτε και να προχωρήσω σε ο,ποιαδήποτε είδους σχέση με ανθρώπους που δεν εμπιστεύομαι.

M.C.: Τώρα που έγινες αναγνωρίσιμος... (με διακόπτει!)
Γ.Π.: Α, πολύ όμως! Περπατάω στο δρόμο και μου σκίζουν τα ρούχα! Δηλαδή είναι ένα πρόβλημα, για παράδειγμα τώρα που ερχόμουν... (γέλια)

M.C.: ...προκάλεσες πανικό στο πέρασμά σου; (γέλια) Ήθελα απλά να σε ρωτήσω πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητά σου! Σου αρέσει καταρχάς;
Γ.Π.: Μου αρέσει πάρα πολύ, δεν ντρέπομαι να το πω. Ποτέ δεν ντράπηκα να πω και δεν το κρύβω ότι θέλω να γίνω διάσημος. Ο σκοπός μου δεν είναι η δόξα και τα χρήματα, ούτε είναι και ο λόγος που κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά είναι ένα αποτέλεσμα ωστόσο το οποίο το θέλω και δεν ντρέπομαι να το πω. Όταν λοιπόν με σταματάει ο κόσμος στο δρόμο και μου λέει "Ξέρεις, ακούσαμε το δίσκο σου ή σε είδαμε στη τηλεόραση" νιώθω πάρα πολύ όμορφα γιατί είναι η απόδειξη ότι ο κόσμος αρχίζει και νοιάζεται για σένα. Υπάρχουν τρεις πολύ καλές θαυμάστριες από τη Πάτρα που έχουν φτιάξει ένα site στο internet για μένα και όταν ήρθαν και με βρήκαν σε μια συναυλία και μου το είπαν συγκινήθηκα πάρα πολύ, γιατί το βρήκα τόσο όμορφο και τόσο αληθινό! Όταν κάποιος από μόνος του το κάνει γιατί απλά του αρέσει αυτό που βλέπει και αυτό που κάνεις και θέλει να σε υποστηρίξει, είναι ό,τι πιο όμορφο... Γι' αυτό ξέρεις, όταν με σταματάνε στο δρόμο είναι κάτι πάρα πολύ ευχάριστο. Υπάρχουν άλλοι που τους ενοχλεί, εμένα καθόλου. Η καθημερινότητά μου δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, το μόνο πρόβλημα είναι ότι απλά δεν έχω το χρόνο που είχα πιο πριν για να τον αφιερώσω στους δικούς μου ανθρώπους. Γι' αυτό και αναγκαστικά έχουν μείνει κοντά μου μόνο οι πραγματικά πολύ δικοί μου άνθρωποι γιατί όταν έχω λίγο χρόνο διαθέσιμο, θα τρέξω στην οικογένειά μου ή στους τρεις πολύ στενούς μου φίλους που μου έχουν λείψει. Αλλά ειδάλλως δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Ακόμα βγαίνω έξω, ακόμα πάω στη θάλασσα σχεδόν κάθε μέρα...

M.C.: Ποιο είναι το όνειρο του δικού σου χάρτη; Έχεις έναν μακρινό στόχο ζωής;
Γ.Π.: Πολλούς... Ο πρώτος και βασικός στόχος μου είναι εγώ σαν Γιώργος και σαν προσωπικότητα να εξελιχθώ και να τα βρω με τον εαυτό μου. Δηλαδή να βρω μια γαλήνη, μια ηρεμία και μια ισσοροπία, κάτι που θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο και μια πολύ χρονοβόρα διαδικασία. Και φυσικά έχω πάρα πολλούς στόχους στον επαγγελματικό τομέα... Ξέρεις, δεν έχουν πια τη μορφή ονείρων. Προτιμώ να τα αποκαλώ στόχους, να λέω πως ξέρω ότι είναι αυτό το πράγμα που θέλω και θα το κυνηγήσω μέχρι να το αποκτήσω.

M.C.: Επιμονή...
Γ.Π.: Πάρα πολύ επιμονή. Και πάρα πολύ μεγάλη θέληση! Νομίζω ότι το είχε πει η μαμά μου μια φορά: "Εσύ μπορείς να πάθεις τέσσερις καρκίνους αλλά με τη θέληση που έχεις θα γιατρευτείς μόνος σου"! Η αλήθεια είναι ότι έχω πάρα πολύ μεγάλη και έντονη θέληση και αν κάτι μπει στο κεφάλι μου δεν μπορεί να με σταματήσει κανείς... Κανείς όμως! Η θέληση μου είναι ακλόνητη και καμιά φορά αυτό είναι και ελάττωμα γιατί άμα μου καρφωθεί καμιά ιδέα στο κεφάλι, δεν φεύγει... Ούτε για αστείο!

M.C.: Πώς θα περάσεις το φετινό καλοκαίρι;
Γ.Π.: Σύντομα θα ξεκινήσω τη ...διεθνή μου περιοδεία και θα κάνω επιλεκτικά συναυλίες σε σαράντα πόλεις ανά τον κόσμο, ενώ θα τελειώσω με ένα πριβέ ρεσιτάλ στο Ηρώδειο! (γέλια) Λοιπόν, φέτος είμαι πάρα πολύ τυχερός γιατί θα συνεργαστώ με έναν πολύ σπουδαίο καλλιτέχνη, το Μάριο Φραγκούλη. Ο Μάριος είναι απίστευτα καλλιεργημένος άνθρωπος, με πολύ μεγάλη μόρφωση και ως καλλιτέχνης δεν αφήνει τα πράγματα στη μοίρα τους. Ψάχνεται πάρα πολύ και αυτό που κάνει έχει πάντα μια ποιότητα και ένα πολύ συγκεκριμένο στίγμα, γι' αυτό και θεωρώ ότι είναι κάτι απ' το οποίο έχω να μάθω πάρα πολλά πράγματα. Κάναμε τη πρώτη μας συναυλία πριν από μια εβδομάδα στο Βεάκειο και θα συνεχίσουμε μαζί με συναυλίες όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι. Παράλληλα θα κάνω μια πολύ μικρή περιοδεία με τον Μίμη Πλέσσα, με αμιγώς jazz συναυλίες. Ακόμα δεν έχω πάρει καν τις ημερομηνίες μου, αλλά κάπου θα με πετύχετε στην Ελλάδα. Είναι κάτι το διαφορετικό, είναι μια άλλη πλευρά του εαυτού μου...!

* Ποια νέα πρόσωπα θέλετε να φιλοξενήσουμε στη στήλη μας; Περιμένω τις δικές σας προτάσεις στο k.mathioudaki@musiccorner.gr

* Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Πάρκο Ελευθερίας στην Βασ. Σοφίας, στο Μέγαρο Μουσικής (Bar-Restaurant-Cafe, τηλ. 210.7223784).