Ο Κώστας Ξηρογιάννης είναι 26 ετών, ασχολείται συνειδητά με το στίχο τα τελευταία εννιά χρόνια και ονειρεύεται να διαγράψει τη δική του ξεχωριστή πορεία στο ελληνικό τραγούδι...

Music Corner: Μίλησέ μας για σένα, ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα. Πού γεννήθηκες, με τι ασχολείσαι...
Kώστας Ξηρογιάννης: Γεννήθηκα στις 13 Ιουλίου 1980 στο Αχίλλειο Βόλου, ένα πανέμορφο χωριό της Μαγνησίας. Τον λατρεύω αυτό το τόπο... Εκεί ζούσα μόνιμα μέχρι πριν μερικά χρόνια που ήρθα στην Ιταλία για σπουδές. Το παλεύω με όλη μου τη δύναμη να τελειώσω με τη σχολή πολύ σύντομα: Βιολόγος - γενετιστής είναι η ειδικότητά μου, αν και ξεκίνησα με ιατρική και στη πορεία άλλαξα.

M.C.: Σε ποια ηλικία έγραψες το πρώτο σου στίχο και σε τι αναφερόταν;
K.Ξ.: Έγραψα το πρώτο μου στίχο σε ηλικία περίπου 12 ετών, αν θυμάμαι καλά και αναφερόταν στον έρωτα σαν γενική έννοια... Βέβαια το πρώτο μου στίχο με πλήρη επίγνωση της κατάστασης τον έγραψα περίπου στα 17 μου χρόνια, εκεί που αρχίζουν για τους περισσότερους ανθρώπους τα δυνατά χτυποκάρδια. Τώρα το θυμάμαι και γελάω... Ωραία χρόνια!

M.C.: Τι σε παρακίνησε να ασχοληθείς με το στίχο;
K.Ξ.: Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που σε παρακινεί να ασχοληθείς με το στίχο... Η έκφραση του ψυχικού κόσμου μέσω του στίχου, μέσω της συγγραφής ή μέσω του τραγουδιού είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων των ανθρώπων. Το θέμα είναι αν έχεις ή δεν έχεις το ταλέντο να εκφράσεις άρτια και απλά αυτό που νιώθεις σε μια δεδομένη στιγμή πάνω σε μια κόλλα χαρτί. Πολλοί δοκιμάζουν να συνθέσουν και να αναπτύξουν τις ιδέες τους πάνω σε ένα άψυχο χαρτί και δεν ξέρουν πώς να αρχίσουν και πώς να τελειώσουν και αν ακόμη το κάνουν, είναι μια μπερδεμένη ιστορία... Έτσι λοιπόν, εδώ μπαίνει στη μέση το φυσικό χάρισμα, το ταλέντο. Αυτή η κατάσταση είναι κάτι που δεν ελέγχεται και όσοι γράφουν γενικά ή τραγουδάνε και έχουν τη φωνή, μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ. Είναι ο οίστρος που μπορεί να σου χτυπήσει τη πόρτα ο,ποιαδήποτε ώρα και σε ο,ποιοδήποτε τόπο.

M.C.: Οι στίχοι που γράφεις αντικατοπτρίζουν την προσωπικότητά σου;
K.Ξ.: Οι στίχοι που γράφω με εκφράζουν απόλυτα και αντικατοπτρίζουν τη προσωπικότητά μου στο ακέραιο. Γράφω στίχους που όταν τους διαβάσεις, καταλαβαίνεις πώς νιώθω εκείνη τη στιγμή ή πώς θα ήθελα να νιώθω... Μερικές φορές μπαίνουμε σε ένα κόσμο που είναι φανταστικός και άλλες φορές μου έχει τύχει να ακούσω μια ιστορία από έναν καθημερινό άνθρωπο και να την κάνω στίχο! Έχει τύχει επίσης να κάνω στίχο το πιο ωμό αλλά και το μόνο βέβαιο "πράγμα" πάνω στη γη: το θάνατο. Πρόσφατα έχασα έναν φίλο 24 ετών, χτυπημένο από την επάρατη νόσο και είμαι συγκλονισμένος, όσο και αν προσπαθώ να μη μιλάω γι' αυτό.

M.C.: Η χαρά ή η λύπη σε ωθεί πιο εύκολα να εκφράσεις τα συναισθήματά σου σε ένα κομμάτι χαρτί;
K.Ξ.: Χωρίς δεύτερη σκέψη η λύπη με ωθεί να εκφραστώ πιο έντονα πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί. Είναι φυσιολογικό πιστεύω... Είναι τρόπος διαφυγής το γράψιμο. Ωστόσο εδώ μερικές φορές συμβαίνει το εξής παράδοξο και θα χρησιμοποιήσω ένα στίχο του μεγάλου στιχουργού Κώστα Βίρβου για να σας το εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται: "Τι να πω και τι να γράψω στ' άψυχο χαρτί"! Αυτό συμβαίνει όντως κάποιες στιγμές! Ούτε και το χαρτί δεν σου φτάνει για να ξεδιπλώσεις πάνω του τη ψυχική σου κατάσταση... Ευτυχώς όμως που εννιά στις δέκα φορές το χαρτί φτάνει να σου δώσει τη διέξοδο που ψάχνεις.

M.C.: Θεωρείς πως σήμερα υπάρχει ο απαιτούμενος χώρος για δισκογραφικές δουλειές που εκφράζουν τη προσωπική αισθητική νέων ανθρώπων;
K.Ξ.: Δεν θα απαντήσω στην ερώτηση, γιατί είναι ένα θέμα που πονάει στη κυριολεξία. Είναι διαχρονικό, βαθύ και πάντα επίκαιρο... Το μόνο που μπορώ να πω είναι μια φράση του Στέλιου Καζαντζίδη: "Κάποιοι κύριοι μου κρατάνε τη φωνή κλειδωμένη"! Σας λέει κάτι;;;

M.C.: Παρακολουθείς τη πορεία Ελλήνων στιχουργών; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου;
K.Ξ.: Παρακολουθώ όσο μπορώ τη πορεία Ελλήνων στιχουργών και θα σας πω ποιους λάτρεψα και ποιους λατρεύω: Κώστας Βίρβος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Δημήτρης Χριστοδούλου (για το κομμάτι "Με το βοριά"), Άκης Πάνου, Πυθαγόρας (καταπληκτική έκφραση) και Σώτια Τσώτου για μερικά της κομμάτια... Από σχετικά νεότερους εκτιμώ πολύ τη δουλειά των: Τασούλα Θωμαΐδου, Σπύρου Γιατρά, Ηλία Φιλίππου, Ελεάννας Βραχάλη και μερικών άλλων ακόμη.

M.C.: Πες μου ένα τραγούδι που ζήλεψες τελευταία και θα ήθελες πολύ να έχεις γράψει εσύ...
K.Ξ.: Δεν υπάρχει μόνο ένα τραγούδι που ζήλεψα για τους στίχους του, υπάρχουν αρκετά... "Το θολωμένο μου μυαλό" (Άκης Πάνου 1973), "Γυάλινος κόσμος" (Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου 1972), "Τώρα που φεύγω απ' τη ζωή" (Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου 1959), "Με το βοριά" (Δημήτρης Χριστοδούλου 1965), "Οι αισθηματίες" και το "Υπάρχω" (Πυθαγόρας 1975), "Της γυναίκας η καρδιά" (Σπύρος Γιατράς 1983), "Κρυφτό" (Ελεάννα Βραχάλη 2004)...

M.C.: Ποιούς ερμηνευτές και ερμηνεύτριες εκτιμάς από το χώρο του ελληνικού τραγουδιού;
K.Ξ.: Στέλιος Καζαντζίδης, Στράτος Διονυσίου, Πάνος Γαβαλάς, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Πόλυ Πάνου, Ρίτα Σακελαρίου, Θεοδοσία Στίγκα, Δημήτρης Μητροπάνος, Πασχάλης Τερζής, Ελένη Βιτάλη, Γλυκερία, Χαρούλα Αλεξίου, Πίτσα Παπαδοπούλου, Μάκης Χριστοδουλόπουλος (για τις φωνητικές του ικανότητες), Βασίλης Καρράς (για την αυθεντικότητά του), Γεράσιμος Ανδρεάτος, Δημήτρης Μπάσης, Στέλιος Ρόκκος, Παντελής Θαλασσινός, Αμαλία Αυγουστάκη (αξιόλογη λαϊκή φωνή), Γιάννης Κότσιρας (εξαιρετικός), Βασίλης Παπακωνσταντίνου...

M.C.: Ποιο είναι για σένα το καλό τραγούδι; Θα μπορούσες να μου δώσεις έναν ορισμό του;
K.Ξ.: Στην ερώτηση ποιο ονομάζουμε καλό τραγούδι δεν μπορώ να απαντήσω ακριβώς... Είναι υποκειμενικό το θέμα. Ωστόσο θα ρισκάρω και θα πω πως το καλό τραγούδι για μένα είναι αυτό που όταν το ακούσεις και μετά από δεκαπέντε χρόνια, θα μπορέσει να σου μεταδώσει το ίδιο αίσθημα με τη πρώτη φορά. Η ιστορία μας έχει δείξει πως το καθαρόαιμο λαϊκό τραγούδι που εκφράζει τη χαρά, τη λύπη, το θάνατο είναι αυτό που αντέχει στο χρόνο. Άρα για την ώρα αυτό είναι που θεωρώ καλό τραγούδι και επίσης, ό,τι έχει σχέση με τη παράδοση της χώρας μας. Μετά από 15 - 20 χρόνια ξαναρωτήστε με να σας πω για τα σημερινά! Ωστόσο πέρα από όλα αυτά παίζει ρόλο και η χημεία μεταξύ του τρίπτυχου στιχουργού - συνθέτη - τραγουδιστή.

M.C.: Ποια συμβουλή σου έχουν δώσει και δεν την έχεις ξεχάσει ποτέ;
K.Ξ.: Μια συμβουλή που μου έχουν δώσει και δεν θα την ξεχάσω είναι να μην παρατήσω ποτέ το "κυνήγι" της προώθησης της στιχουργικής μου δουλειάς, γιατί - όπως μου είπαν - γράφω με συναίσθημα. Ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω πριν λίγο καιρό γιατί το ψάχνω επί σειρά ετών και, είτε δικαιολογημένα είτε αδικαιολόγητα, με έβαζαν στην άκρη χωρίς πολλές εξηγήσεις. Τώρα κοιτάω μόνο μπροστά στο συγκεκριμένο τομέα. Ωστόσο τελικά, με τη βοήθεια της τύχης θα έλεγα, κατάφερα να ξεκινήσω μια πολύ καλή συνεργασία με ένα καταξιωμένο μουσικό και συνθέτη και με μια ανερχόμενη και, με πολύ καλές προοπτικές, λαϊκή τραγουδίστρια. Αυτούς τους δύο ανθρώπους τους θεωρώ πλέον σταθμό και αφετηρία για το μεγάλο και μαγικό ταξίδι μου στο κόσμο της ελληνικής δισκογραφίας, που όπως φαίνεται ξεκινάει... Για ευνόητους λόγους ακόμη δεν θα αναφέρω τα ονόματά τους, πάντως δεσμεύομαι να τους κατονομάσω και να τους ευχαριστήσω δημοσίως μέσα από τη σελίδα σας, σε ανύποπτο χρόνο στο άμεσο μέλλον. Έχω σαν αρχή μου να μην ξεχνάω ποτέ από πού ξεκίνησα και αυτή μπορεί να είναι η δική μου συμβουλή σε όσους κάνουν το δικό τους ξεκίνημα. Η "καλημέρα" και το "ευχαριστώ" είναι του Θεού!

M.C.: Κοιτάζοντας το παρόν και αγναντεύοντας το μέλλον, τι εύχεσαι στον εαυτό σου;
K.Ξ.: Εύχομαι να πάρω πρώτα απ' όλα σύντομα το πτυχίο μου και μετά να μου δοθεί η ευκαιρία να βάλω και το προσωπικό μου λιθαράκι πάνω σε αυτό που λέγεται ελληνικό τραγούδι. Πιστεύω ότι όλοι έχουμε αυτό το δικαίωμα. Ο μόνος κριτής για τη δουλειά του καθενός είναι η ιστορία...

Δείγματα στίχων του Κώστα Ξηρογιάννη

* Έχετε ταλέντο στο τραγούδι, στη μουσική, στο στίχο και θέλετε να κάνετε ένα πρώτο βήμα στο χώρο; Το MC είναι εδώ για να σας βοηθήσει! Στείλτε e-mail τώρα στο artists@musiccorner.gr με τίτλο "νέος καλλιτέχνης". Θα σας πούμε τη γνώμη μας για τη δουλειά σας, ενώ οι καλύτεροι θα παρουσιαστούν (μέσω συνέντευξης) στη στήλη "Κάθε όνειρο στο χάρτη", της Κατερίνας Μαθιουδάκη!