 |
|
|
Νίκος Μωραΐτης
|
|||
|
Πόσο
συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι... Πόσες φορές μας
αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία, μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες
ή δυσάρεστες σκέψεις...
Η Δέσποινα Ολυμπίου για πρώτη φορά συνεργάζεται αποκλειστικά με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και κυκλοφορεί το δίσκο "Μαζί χωριστά"! Ξεχώρισα το τραγούδι "Φιλικά" σε στίχους Νίκου Μωραΐτη: Τώρα
σαν φίλοι, σαν γνωστοί Πώς
είναι οι φίλοι δηλαδή Φιλικά
πώς να χωριστούμε Τώρα
ζητάς να σε κοιτώ Όταν τελειώνει μια ερωτική σχέση, αυτός που φεύγει συνήθως για να χρυσώσει το χάπι στον άλλον, του ζητά να μείνουν φίλοι... Κακά τα ψέματα όμως, όταν υπάρχουν αισθήματα ερωτικά είναι δύσκολο να τα απαλείψεις και να τα κάνεις φιλικά. Η φλόγα στην ψυχή αυτού που μένει πίσω πάντα σιγοκαίει... Η στήλη αυτή όπως βλέπετε είναι για ακόμη μία φορά αφιερωμένη στο Νίκο Μωραΐτη, όχι τυχαία! Τον θαυμάζω γιατί είναι από τους ελάχιστους στιχουργούς που δε διστάζει να κρύψει την ευαισθησία του, και μάλιστα δε μένει εκεί! Προχωρά παρακάτω, βάζοντας στα λόγια του τόλμη και γενναιότητα, συναισθήματα που λείπουν από τους περισσότερους σύγχρονους δημιουργούς... Το στοιχείο που θαυμάζω περισσότερο στη στιχουργική του Μωραΐτη είναι η χρήση ρομαντικών φυσικών παραστάσεων οι οποίες υποδεικνύουν διαθέσεις που θα συναντούσε κανείς σε εφηβικά ποιήματα. Τι εννοώ: εικόνες όπως ο ουρανός, τα αστέρια, τα σύννεφα, το φεγγάρι, ο ήλιος, η θάλασσα, τα κύματα, τα νησιά, τα βουνά διανθίζουν το λόγο του, ο οποίος αναφέρεται απροκάλυπτα και με ένταση στο θέμα της αγάπης και του έρωτα, πάντα από τη σκοπιά της πρωτοβουλίας. Απλές ρομαντικές αισθήσεις που μοιάζουν να ξεπηδούν από παιδική ζωγραφιά, τις κάνει τραγούδια επιτυχημένα. Και η επιτυχία δεν έγκειται φυσικά στο στείρο και άχρηστο αριθμό των πωλήσεων, αλλά στο αισθητικό αποτέλεσμα του Λόγου...
Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης είναι ο συνθέτης του "Φιλικά", όπως και ολόκληρου του νέου δίσκου της Ολυμπίου! Βέβαια θα μου πείτε, αν δεν έγραφε ο Χατζηγιάννης για την Ολυμπίου τόσα τραγούδια μαζεμένα, για ποιον θα έγραφε, για μένα; Ενώ η μελωδία του "Φιλικά" είναι ένα μουσικό κράμα των "Αυτά που θα 'λεγα σε σένα" και "Πήγε τρεις" που ερμηνεύει ο ίδιος, το αποτέλεσμα είναι ξεχωριστό... Αυτό βέβαια οφείλεται και στην ενορχήστρωση του Δημήτρη Μπέλλου η οποία εκτός των άλλων περιλαμβάνει κανονάκι (Πάνος Δημητρόπουλος), νέι και φλογέρα (Θανάσης Βασιλόπουλος). Γενικά μου αρέσει ο Μπέλλος γιατί χρησιμοποιεί αρκετά φυσικά όργανα στις ενορχηστρώσεις του, σε αντίθεση με το Soumka (το έτερον ήμισυ στην ενορχήστρωση του δίσκου) ο οποίος φτιάχνει ως επί του πλείστον μουσική στον υπολογιστή. Πάντως θα προτιμούσα να ακούσω το κομμάτι ερμηνευμένο από το Χατζηγιάννη και αυτή τη διάθεση μου την προκαλεί η ίδια η Ολυμπίου που μοιάζει να θέλει να προσεγγίσει τα γνωστά γυρίσματα της φωνής του τραγουδιστή... Με την ευκαιρία, θα ήθελα να παραθέσω ορισμένα σχόλια για το τραγούδι "Θα περιμένω εδώ" του διδύμου Χατζηγιάννης - Μωραΐτης, που πρόσφατα κυκλοφόρησε ο Γιώργος Νταλάρας... Η μελωδία του είναι καλή και "πιασάρικη" (απέχει ευτυχώς από τις κλασσικές, κουραστικές κάποιες φορές, ποπ φόρμες του Χατζηγιάννη), οι στίχοι είναι σε καλό, "μοντέρνο" επίπεδο (επιβεβαιώνουν τα παραπάνω σχόλια για το Μωραΐτη) αλλά η ερμηνεία "μπάζει" από παντού... Η φωνή του Νταλάρα στα κουπλέ ακούγεται κουρασμένη, ίσα που βγαίνει. Στα ρεφραίν φαίνεται λίγο να ανακάμπτει, αλλά και πάλι φαίνεται σαν να ζορίζεται για να βγει! Θα μου πείτε, ποιος είμαι εγώ για να κρίνω τον Νταλάρα; Όπως και να 'χει, δεν πιστεύω ότι το τραγούδι αυτό προσθέτει κάτι στην καριέρα του... Δεν μπορώ να καταλάβω τι τους έχει πιάσει όλους τους "μεγάλους" έντεχνους και λαϊκούς να συνεργάζονται με το Χατζηγιάννη! Έλειψαν ξαφνικά οι συνθέτες και απευθύνονται όλοι σ' αυτόν; Βλέπω σε λίγο καιρό τον τραγουδοποιό, έχοντας συνεργαστεί με όλα τα πρώτα, δεύτερα και τρίτα ονόματα της ελληνικής δισκογραφίας, να στρέφεται προς τη Madonna και τη Celine Dion... Κλείνοντας τη μικρή παρένθεση που ανοίξαμε, προχωράμε στην ερμηνεύτρια του τραγουδιού που σχολιάζουμε στη στήλη αυτήν την εβδομάδα, Δέσποινα Ολυμπίου. Η απόδοσή της στο "Φιλικά" είναι αρκετά καλή, ευαίσθητη και μετρημένη αλλά κάτι δε μου "κάθεται" στο σύνολο του "Μαζί χωριστά"... Οι στίχοι του Μωραΐτη σε γενικές γραμμές είναι προσεγμένοι (έχουν χαρακτήρα - πολύ σημαντικό!), οι μελωδίες του Χατζηγιάννη είναι κι αυτές προσεγμένες κι ας πατούν στα γνωστά βήματα και παράλληλα οι ερμηνευτικές απόπειρες της Ολυμπίου είναι μάλλον ικανοποιητικές. Ο συνδυασμός όμως των παραπάνω με ξενίζει... Κάπου "κολλάω", δεν έχω βρει ακριβώς πού. Προτιμώ την Ολυμπίου στις συνεργασίες της με τα Κίτρινα Ποδήλατα, εξάλλου πιστεύω ότι το "Θυμάμαι όσα είχες πει" είναι μέχρι στιγμής το πιο χαρακτηριστικό της τραγούδι...! --- |
|||
 |
|