 |
|
|
Εύα Μπάιλα...
|
|||
|
Πόσο
συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι... Πόσες φορές μας
αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία, μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες
ή δυσάρεστες σκέψεις...
Αυτή την εβδομάδα, συντροφιά μας βρίσκεται η Εύα Μπάιλα με τη διασκευή του γνωστού "Να παίζει το τρανζίστορ" σε μουσική Γιώργου Χατζηνάσιου και στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη: Άμμος
η αγάπη δίχως όαση Να
παίζει το τρανζίστορ τα αμερικάνικα Άμμος
είν' η αγάπη μέσα στα χέρια μου Τα λόγια και η μελωδία του τραγουδιού είναι οικεία στους περισσότερους από εμάς! Το κομμάτι ερμήνευσε πρώτη η Μαρινέλλα το 1978 στο δίσκο "Η Μαρινέλλα του σήμερα σε τραγούδια του Γιώργου Χατζηνάσιου". Δεν πιστεύω πως οι στίχοι έχουν κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα να μεταφέρουν, έχω την εντύπωση ότι απλώς δίνουν μια ανέμελη καλοκαιρινή εικόνα... Η Εύα Μπάιλα ερμηνεύει όμορφα το τραγούδι. Αναπόφευκτα σε κάποια σημεία μιμείται τη Μαρινέλλα αλλά δεν ακούγεται άσχημα! Εξάλλου, όταν ένας καλλιτέχνης αποπειράται να διασκευάσει το έργο κάποιου άλλου που έχει αφήσει σε μεγάλο βαθμό το προσωπικό του στίγμα πάνω σε αυτό, τότε είναι πολύ δύσκολο να δώσει έναν εντελώς ξεχωριστό χαρακτήρα... Το πρόβλημα έγκειται αλλού, όχι στη μίμηση ή στην αντιγραφή. Ουκ ολίγοι επίδοξοι τραγουδιστές προτιμούν την εύκολη λύση της διασκευής για να κάνουν το ντεμπούτο τους στη δισκογραφία... Κακά τα ψέματα, όταν τους ακούσει ο κόσμος σε ένα γνωστό και αγαπημένο τραγούδι, δίνει ευκολότερα προσοχή, αν και μεταξύ μας δε νομίζω πως συγκρατά ονόματα. Αυτή όμως είναι η εύκολη λύση: εκτελούμε μία δοκιμασμένη συνταγή κι έχουμε την επιτυχία στο τσεπάκι μας! Υπάρχει και μία άλλη σημαντική παράμετρος στο θέμα αυτό: το γεγονός ότι το κοινό θυμάται ή μαθαίνει το τραγούδι που διασκευάζεται! Έτσι, στην πρώτη περίπτωση "ανεβαίνουν" οι μετοχές και του πρώτου ερμηνευτή και των δημιουργών και παράλληλα οι ακροατές νοσταλγούν εποχές που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, ενώ στη δεύτερη οι ακροατές έχουν "κέρδος" συνήθως καλά τραγούδια για συντροφιά και γνωρίζουν σπουδαίους καλλιτέχνες και δημιουργούς που ίσως αγνοούσαν! Από την άλλη πλευρά, η ύπαρξη των διασκευών υποδηλώνει την αδυναμία της σύγχρονης δισκογραφίας να παράγει αξιοπρεπή τραγούδια που να έχουν νόημα και ουσία! Γι' αυτό λοιπόν στρέφεται προς τη σιγουριά του δοκιμασμένου παρελθόντος... Όμως, κατά πόσο η σύγχρονη δισκογραφία δίνει ευκαιρίες σε νέα παιδιά να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους; Είναι το μεγάλο μου παράπονο. Υπάρχουν σίγουρα πολλοί αξιόλογοι δημιουργοί με δυνατό λόγο και συναίσθημα, αλλά βρίσκουν μόνο πόρτες κλειστές... --- |
|||
 |
|