Τραγούδι : "Εισιτήριο στην τσέπη σου"
Στίχοι : Ηλίας Κατσούλης
Σύνθεση : Παντελής Θαλασσινός
Ερμηνευτής : Παντελής Θαλασσινός

Ο Παντελής Θαλασσινός γεννήθηκε στον Πειραιά από γονείς νησιώτες. To 1996 με τον Γιάννη Νικολάου δημιουργούν τους Λαθρεπιβάτες ένα φωνητικό ντουέτο και μπαίνουν στη δισκογραφία με το "Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε" με παραγωγό τον Ηλία Μπενέτο. Ο καιρός περνά με αρκετές επιτυχίες αλλά το γκρουπ διαλύεται και ο καθένας τραβάει το δρόμο του. Ο Παντελής απέχει απ' τη δισκογραφία για τρία χρόνια, αφήνει την Αθήνα και γυρίζει στη Χίο όπου δημιουργεί ένα χώρο μουσικής έκφρασης τη Μυροβόλο με σήμα τη Φαίδρα. Εκεί ετοιμάζει την πρώτη του δισκογραφική δουλειά και παράλληλα γράφει τραγούδια για άλλους ερμηνευτές. Συνεργάζεται με στιχουργούς σαν τους Μάνο Ελευθερίου, Ηλία Κατσούλη που - όπως λέει κι ο ίδιος - του διαμορφώνουν το στυλ.

To καλοκαίρι του 1999, βγήκε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα έχοντας μαζί την Δέσποινα Ολυμπίου, και η επιτυχία αυτών των συναυλιών αποτυπώθηκε σε ένα διπλό δίσκο πού ήταν ο τέταρτος προσωπικός του Παντελή Θαλασσινού. Ο τίτλος του είναι παρμένος από δύο οριακά σημεία της Ελλάδος που έδωσε δυο απ' τις συναυλίες του. "Απ' τη Τήλο ως τη Θράκη" ΔΙΑ ΖΩΣΗΣ, σε ενορχήστρωση Πάρι Περυσινάκη.
Ο Ηλίας Κατσούλης όπως προαναφέρθηκε είναι ένας από τους στιχουργούς που διαμόρφωσαν το στυλ του Θαλασσινού. Η δημιουργική τους χημεία είχε μελωδικότατα αποτελέσματα. Ο Κατσούλης έχει επίσης συνεργαστεί με το Γεράσιμο Ανδρεάτο, το Γιάννη Σπανό, τον Πλούταρχο Ρεμπούτσικα, το Γιάννη Πλούταρχο, το Γιώργο Αρσενίδη κ.α.

Στο τραγούδι "Εισιτήριο στην τσέπη σου" μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο οι δυο τους αναμιγνύουν τον ερωτισμό των στίχων με την μουσική παραδοσιακή απλή μελωδία.

Το θέμα : ...Ήθελα να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου, για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου...

Στο έργο του Σαίξπηρ "Όνειρο θερινής νυκτός" ένα άτακτο ξωτικό αλείφει με το νέκταρ μαγικών λουλουδιών τα μάτια των ανθρώπων που κοιμούνται στο δάσος. Όταν οι άνθρωποι ξυπνούν, ερωτεύονται απελπισμένα. Ακολουθούν παθιασμένες ερωτικές παραδοχές και ανόητες εξομολογήσεις.
Η πραγματική ζωή δε διαφέρει πολύ από τα συμβάντα σε αυτό το φανταστικό δάσος. Η γοητεία του σκιρτήματος του έρωτα μπορεί να αποδειχτεί μεθυστική. Τα μάτια μας να τυφλωθούν λες και πασπαλίστηκαν από μαγικό νέκταρ και βλέπουν μονάχα τη θετική όψη του αγαπημένου μας.
Είναι δε τόσο ψηλό το βάθρο που τοποθετούμε το αντικείμενο του πόθου μας που αυτό που ζητάμε είναι να γίνουμε ένα μαζί του, σε κάθε μορφή ένωσης, σε κάθε μορφή κατάστασης, σε κάθε πιθανή εκδοχή.

Η συγκλονιστικότερη φράση που έχω ακούσει από γνωστό μου άτομο ερωτευμένο, είναι η εξής:
"Θα' θελα να είμασταν και οι δυο, υγρά στοιχεία τα οποία θα έμπαιναν σε ένα αναδευτικό δοχείο και από το ανακάτεμα θα γινόμασταν ένα, ένα αδιάσπαστο υγρό"!
Ο έρωτας μας εξυψώνει σε μια κατάσταση έξαψης και έκστασης μέσα από την οποία όλα εξαγνίζονται. ..Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου.. Δρα σαν ένα ναρκωτικό που δημιουργεί και υπερμεγενθύνει μια παραποιημένη αντίληψη των καταστάσεων, των γεγονότων, των συμπεριφορών. ..Ήθελα να 'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου, η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου..

Ειδικότερα όταν είναι αμοιβαίος, η πιο βαθιά επιθυμία μας να αγαπηθούμε, να γίνουμε αντικείμενα εκτίμησης, πόθου και λατρείας πραγματοποιείται. Αυτό μας γεμίζει - τις περισσότερες φορές προσωρινά - κάποια από τα κενά της ψυχής μας. Το σημαντικότερο χάρισμα του έρωτα είναι πως καθαρίζει την ψυχή από τα αποτυπώματα της ζωής και μας ανανεώνει. Κάθε φορά πιο συγκλονιστικά από την προηγούμενη.
Αλλά και αμοιβαίος να μην είναι, δε μειώνεται η συγκλονιστικότητά του. Αντίθετα επειδή δεν έχει εξέλιξη, το αρχικό αίσθημα διογκώνεται και γίνεται φλογερότερο.
..Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου..

Θυμάμαι τις φορές που έχω ερωτευτεί. Αν κάποιος με ρώταγε πόσες φορές, θα απαντούσα από μηδέν έως μία. Διαφοροποιώ το "αγαπήσει" από το "ερωτευτεί" Αναφέρομαι στο "ερωτευθεί" και μάλιστα κεραυνοβόλα.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ τις προσωπικές μου αντιδράσεις με μεγάλο ενδιαφέρον. Η αλήθεια είναι πως πάντα απέναντι στον έρωτα ήμουν πιο συγκρατημένη από ότι έπρεπε. Πίστευα - και ακόμη πιστεύω- ως κορυφαίο συναίσθημα, την αγάπη. Αυτό που δεν πίστευα είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας.

Ως κλασσική αναλύτρια καταστάσεων και υπέρμετρος υποστηρικτής των λογικών εξηγήσεων και ξεκαθαρίσεων, δεν μπορούσα να κατανοήσω το γενονός της "κεραυνοβόλησης".
Ώσπου συνέβει στην ήρεμη και ελεγχόμενη πορεία της καθημερινότητάς μου να ερωτευθώ κεραυνοβόλα!
Προσπαθώντας να κατανοήσω και να εξηγήσω στον εαυτό μου το τι συμβαίνει, απέτυχα παταγωδώς να καταλήξω σε αυτό που θα λέγαμε λογικό συμπέρασμα.
Θα χρησιμοποιήσω την αργκό έκφραση "ζημιά" και θα αναφέρω μόνο τα σημεία στα οποία κατάφερα να φτάσω αναλύοντας το προσωπικό μου βίωμα.

Είχα πολλά ερωτηματικά και μου τα έθεσα:
Περιφερόμενη στην καθημερινότητά μου, ίσως κάπου τον είχα ξανασυναντήσει. Αδιάφορα. Προσπεράσιμα.
Όταν όμως βρεθήκαμε σε απόσταση μερικών μέτρων και συναντήθηκαν τα βλέμματά μας, τι είναι εκείνο που με τράβηξε κοντά του όπως ο μαγνήτης τα ρινίσματα σιδήρου στα σχολικά πειράματα και τι είναι εκείνο που με έκανε να νιώθω ότι τον ξέρω από τότε που γεννήθηκα και έχω επαφή και επικοινωνία σαν αυτή που έχω μόνο με άτομα του στενού περιβάλλοντός μου; ..Ήθελα να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου.. Τι είναι εκείνο που με έκανε να πάθω μπλάκ άουτ (γενικό και χειρότερο από όσα συμβαίνουν σε καταστάσεις υπερκατανάλωσης ρεύματος); Τι είναι εκείνο που με έκανε να μην μπορώ να φερθώ σαν ενήλικη γυναίκα με ελεγχόμενες αντιδράσεις και συμπεριφορές, παρά σαν πιτσιρίκι που δεν ξέρει να φερθεί και να μιλήσει;

Πολύ με είχαν κουράσει οι αναπάντητες ερωτήσεις που έθετα στον εαυτό μου και αποφάσισα να τις αφήσω έτσι. Αναπάντητες!
Εγώ θα ανέλυα τον έρωτα; Οι μεγαλύτεροι ψυχολόγοι του κόσμου επειδή δεν είχαν απαντήσεις αλλά επιστημονικά κατάφερναν να φτάσουν σε συγκεκριμένα επίπεδα, κατέφυγαν σε χαρακτηρισμούς μοιραίας έλξης ή σωστές επιλογές του ασυνείδητου. ("Οι αναρίθμητες ιδιαιτερότητες της ερωτικής ζωής του ανθρώπινου είδους, όπως και ο τυραννικός χαρακτήρας του έρωτα, είναι ακατανόητα....." Sigmund Freud, Τρία δοκίμια σχετικά με τη θεωρία της σεξουαλικότητας.)

Αφέθηκα, λοιπόν, στο αναζωογονητικό συναίσθημα του έρωτα και το χρησιμοποίησα ως πηγή δημιουργικότητας, έμπνευσης, ανανέωσης!

Σημεία που αξίζουν την προσοχή μας
1. Η ουσιαστικότητα του λόγου στο στίχο.
2. Το δέσιμο με τη μελωδία.
3. Τα τρία κουπλέ, που αν γινόταν θα ήταν ...σαράντα τρία για να εκφράσουν τη λαχτάρα του πόθου με διαφορετικές παρομοιώσεις και εικόνες.

Να περνάτε καλά και να τραγουδάτε όποτε βρίσκεται ευκαιρία!

Μάρθα Μανώλη
martha@musiccorner.gr

* Αφιερωμένο στο "Αστεράκι" που φοβήθηκε τον εαυτό του...