Τραγούδι : "Άνθρωποι μονάχοι"
Στίχοι : Γιάννης Καλαμίτσης
Σύνθεση : Γιάννης Σπανός
Ερμηνεύτρια : Βίκυ Μοσχολιού

Είχα κανονίσει να κάτσω μια Κυριακή πρωί να τακτοποιήσω τα cd μου. Ανάμεσα στα όσα ταξινομούσα, βρήκα και ένα που είχα να ακούσω χρόνια.
Ο τίτλος του "Αντιεκδόσεις - Βίκυ Μοσχολιού", έτος κυκλοφορίας το 1996 από τη μεγάλη δισκογραφική εταιρία LYRA.
Μέσα σε αυτό το cd περιλαμβάνονται πολλές μεγάλες επιτυχίες της κας Μοσχολιού. Ανάμεσά τους και το "Άνθρωποι μονάχοι". Σταμάτησα την τακτοποίηση και το έβαλα να παίζει. Με ταξίδεψε η φωνή της Μοσχολιού και η τακτοποίηση ...αναβλήθηκε!

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού μας τραγουδιού Βίκυ Μοσχολιού τραγούδησε σε πρώτη εκτέλεση το τραγούδι των Σπανού - Καλαμίτση "Άνθρωποι μονάχοι" στο δίσκο "Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό" το 1977.
Από τότε μέχρι σήμερα το ίδιο τραγούδι έχει τραγουδηθεί από τη Χαρούλα Αλεξίου (που η ίδια σε δηλώσεις της έχει αναφέρει πως ο λόγος που έγινε τραγουδίστρια ήταν η συγκίνηση,το δέος και ο θαυμασμός που ένιωθε βλέποντας και ακούγοντας τη Βίκυ Μοσχολιού) και τελευταία από τον Αντώνη Ρέμο.

Για τους δημιουργούς:
Γιάννης Σπανός
Η συνθετική πορεία του Γιάννη Σπανού ξεκινάει την δεκαετία του 1960, με δισκογραφήσεις τραγουδιών του από σημαντικά ονόματα της Γαλλικής σκηνής. Διάσημος ήδη στο Παρίσι, κάνει την πρώτη του δισκογραφική δουλειά στην Ελλάδα το 1965. Από τους βασικούς συντελεστές του επονομαζόμενου Νέου Κύματος.
Η πρώτη δεκαετία της πορείας του, χαρακτηρίζεται από τραγούδια πού φανερώνουν την εξαιρετικής μελωδικότητας γραφή του. Το τέλος της δεκαετίας του 1960, βρίσκει τον Γιάννη Σπανό να έχει στο ενεργητικό του συνεργασίες με όλους τους νεοκυματικούς τραγουδιστές, μουσικές για τον κινηματογράφο, προσωπικές δουλειές ("Ανθολογία" 1967, "Ανθολογία Β" 1968) και δεκάδες επιτυχίες.

Την επόμενη δεκαετία, του 1970, θα αποκαλύψει τη λαϊκή φλέβα του, με κλασσικά πια τραγούδια, και συνεργασίες με τις σημαντικότερες λαϊκές φωνές όπως οι Γ. Μπιθικώτσης, Σ. Κόκοτας, Β. Μοσχολιού, Γ. Νταλάρας, Χ. Αλεξίου, Μαρινέλλα, Τ. Βοσκόπουλος, Μ. Μητσιάς, Γ. Πάριος, Γ. Πουλόπουλος.
Μέχρι το τέλος του 1970, σημαδεύει το ελληνικό τραγούδι με προσωπικές δουλειές όπως: η "Οδός Αριστοτέλους" 1974 , η "Τρίτη Ανθολογία" 1975, "Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδάει Σπανό" 1977, μουσικές για το θέατρο, το σινεμά καθώς και με δεκάδες τραγούδια σε δουλειές τραγουδιστών που άφησαν ιστορία , όπως "Τα χέρια", "Πες πως μ' αντάμωσες", "Γειτονάκι μου", "Οι Κυριακές στην Κατερίνη", "Η Αλάνα", "Θα με θυμηθείς". Συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους στιχουργούς της εποχής (Λ. Παπαδόπουλο, Μ. Ελευθερίου, Πυθαγόρα κ. ά. ). Πάντα ανοιχτός σε νεωτερισμούς συναντιέται και με τους νεώτερους αλλά μελοποιεί και έλληνες ποιητές.

Την εικοσαετία 1980-90, την σηματοδοτεί συνεργαζόμενος με νέες φωνές, νέους στιχουργούς και σύγχρονο μουσικό ύφος. Βάζει τη σφραγίδα του σε δουλειές όπως της Τάνιας Τσανακλίδου "Φίλε" το 1982 , της Αλκηστις Πρωτοψάλτη "Εξοδος Κινδύνου" 1984 , της Ελένης Δήμου στο συγκλονιστικό "Προσωπικά" 1988, της Κατερίνας Κούκα "Νάχα δυό καρδιές να σ'αγαπώ" 1992 "Μας πήρανε τα αισθήματα" 1997 , "Ο Μητροπάνος τραγουδάει Σπανό" 1993 και το "Μια στροφή" 1996 με τη Λίτσα Διαμάντη.

Γιάννης Καλαμίτσης
Άνθρωπος με ιδιαίτερες ευαισθησίες. Με ιδιαίτερο και ιδιόρυθμο τρόπο έκφρασης. Στιχουργός με σπάνιες αλλά υπέροχες καταθέσεις γραφής. Θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός. Όλες οι ιδιότητες αναφέρονται στον Γιάννη Καλαμίτση.
Η γραφή είναι για κείνον άνοιγμα έκφρασης όσων θέλει να φωνάξει αλλά παρότι γράφει αυτό δεν τον σταματά από το να τα λέει κιόλας, μέσω των ραδιοφωνικών εκπομπών του.
Το τραγούδι "Άνθρωποι μονάχοι" είναι ένα από τα γνωστότερα δείγματα γραφής του. Αιτία της τεράστιας επιτυχίας και κλασσικής πορείας του τραγουδιού, η χημεία και το απόλυτο δέσιμο που δημιουργήθηκε ανάμεσα σε στιχουργό, συνθέτη και ερμηνεύτρια.

Θέμα: "Η μοναξιά"
Κανείς δεν την επιδιώκει αλλά είναι φορές που μας χτυπά την πόρτα. Το αίσθημά της δεν εχει να κάνει με τον αριθμό των ατόμων που υπάρχουν γύρω μας. Γιατί η μοναξιά είναι η δυσάρεστη συνέπεια της μη επικοινωνίας με τον ίδιο τον εαυτό μας και της μη έκφρασης των συναισθημάτων μας και των σκέψεών μας στους γύρω μας.
Μπορεί κάποιος να τη βιώσει ακόμη και όταν βρίσκεται μέσα σε πλήθος, ..ο κόσμος θάλασσα που απλώνει κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι.. στην παρέα του ή στην οικογένειά του, αν αισθάνεται ότι οι άλλοι τριγύρω δεν τον ακούνε, δεν τον κατανοούν, ή δεν τον αγαπούν.
Όταν τη βιώνουμε, αυτή μας κάνει να νιώθουμε ψυχικά κουρασμένοι, πικραμένοι και κάποιες φορές μας φέρνει σε απόγνωση. ...σαν το ξεχασμένο στάχυ...
Οι σχέσεις υγείας, όπου υπάρχει ειλικρίνεια, αγάπη και επικοινωνία - έχουν την ιδιότητα να "ζεσταίνουν" την ψυχή μας, να μας δίνουν δύναμη, χαρά και ελπίδα. Αυτές είναι το γιατρικό.
Αν όμως, είτε εμείς είτε το άλλο άτομο, είμαστε ψυχροί και αδιάφοροι, είμαστε ανόητα βιαστικοί και δεν προσέχουμε να ακούσουμε τι λέει ο άλλος ή ακόμη αν καλύπτουμε το αληθινό μας πρόσωπο πίσω από κάποιο προσωπείο, τότε δημιουργούμε προϋποθέσεις απομόνωσης και μοναξιάς.

Σχεδόν με όποιο τρόπο και αν βιώνουμε τη μοναξιά η λύση είναι μέσα μας. Χρειάζεται να δουλέψουμε πρώτα και πάνω απ' όλα στον εαυτό μας, να γίνουμε εμείς πιο ζεστοί, πιο προσεκτικοί, πιο ειλικρινείς άνθρωποι. Να γίνουμε πάνω απ' όλα άνθρωποι που κατανοούν, αγαπούν και ενεργούν καλοπροαίρετα. Αν αντίθετα συμβαίνει να καταλάβουμε πως δεν είμαστε εμείς οι υπαίτιοι της μοναξιάς μας, τότε πρέπει να προβληματιστούμε για την ποιότητα της συντροφιάς μας και των ανθρώπων που έχουμε επιλέξει να μας πλαισιώνουν. Ίσως η παρέα ή το ταίρι, που τώρα έχουμε να κινείται μόνο σε ένα επιφανειακό επίπεδο και αυτό να μην είναι πια αρκετό για μας. Αν το πρόβλημα παρουσιάζεται στον χώρο της οικογένειας, ίσως να έχουμε μεγαλώσει και ζήσει καταστάσεις που οι δικοί μας δεν είναι σε θέση να καταλάβουν. Είτε είναι οι συναναστροφές μας που μας απογοήτευσαν είτε η οικογένεια, αυτό που χρειάζεται είναι να αναζητήσουμε κάτι νέο, πιο βαθύ, πιο τίμιο προς τις προσδοκίες μας, πιο ικανό να καλύψει αυτά που αναζητάμε.

Σημεία που αξίζουν την προσοχή μας
Αφού έχω γνωστοποιήσει ότι καταπιάνομαι με θέματα που με αγγίζουν και με παθιάζουν, γι' αυτό το λόγο και αρέσκομαι στο να υπερβάλλω (τις περισσότερες φορές δίκαια) έχουμε και λέμε:
1. Η κιθάρα μόνο ας παίζει τη μελωδία του Σπανού, όπως αυτή είναι ηχογραφημένη στο cd της LYRA που προανέφερα.
2. Η φωνή της μεγάλης Βίκυς Μοσχολιού.
3. Ο συγκεκριμένος λόγος του Καλαμίτση με τις υπέροχες παρομοιώσεις.
4. Η κατάληξη του τραγουδιού... Δεν της έχει ξεφύγει κανείς την μοναξιάς... άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα .. Ούτε εσύ αλλά ούτε και εγώ.... σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...

Να περνάτε καλά και τραγουδάτε όποτε βρίσκεται ευκαιρία!

Μάρθα Μανώλη
martha@musiccorner.gr