 |
|
|
|
|||
|
Πόσο
συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι... Πόσες φορές μας
αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία, μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες
ή δυσάρεστες σκέψεις...
Είναι πλέον κοινό μυστικό πως τα περισσότερα σύγχρονα τραγούδια δεν έχουν νόημα ούτε ουσία, τουλάχιστον όχι τόσο όσο τα παλιότερα! Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε καλά κάποια προχειρογραμμένα τραγούδια που φτιάχτηκαν για να κάνουν εντύπωση... Όσο λοιπόν δεν μου δίνεται μια καλή αφορμή για να σχολιάσω κάποιο καινούριο τραγούδι που να έχει αξία, θα αναφέρομαι σε παλιά κομμάτια... Ένα από τα αγαπημένα μου είναι το ποίημα "Δρόμοι παλιοί" του Μανόλη Αναγνωστάκη που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Η εκτέλεση που ξεχωρίζω είναι εκείνη της Μαρινέλλας στη συλλογή "Φως". Δρόμοι
παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά Ξεχασμένος
κι ατίθασος να περπατώ Και
προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα Οι στίχοι του σπουδαίου Θεσσαλονικιού ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη (1925-2005) που απογοητευμένος "στο αλλοιωμένο τοπίο της εποχής μας δε θα ξαναέγραφε", μιλούν για μοναξιά, εγκατάλειψη και παρακμή, καταστάσεις που είναι δυνατό να πηγάζουν από την πραγματικότητα ή από μια νοσταλγία... Όμως, παρόλη την απαισιοδοξία που κυριαρχεί στο ποίημα, στο τέλος διαφαίνεται η ύπαρξη της ελπίδας η οποία δε χάνεται ποτέ: "κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες...".
Ο μεγάλος μας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης μελοποίησε το "Δρόμοι παλιοί", όπως και πολλά ακόμα ποιήματα σημαντικών Ελλήνων λογοτεχνών. Θεωρώ πως αν δεν υπήρχαν οι αριστοτέχνες της μουσικής Θεοδωράκης, Χατζιδάκις και Λοΐζος, σήμερα δε θα τολμούσαμε να μιλούμε για μουσικό πολιτισμό στην Ελλάδα...
Το τραγούδι ερμηνεύει η Μαρινέλλα, ενώ στο πιάνο τη συνοδεύει ο Στέφανος Κορκολής. Έχοντας ακούσει προσεκτικά το κομμάτι πολλές φορές, μου φαίνεται ότι η Μαρινέλλα το είπε "μια κι έξω", πράγμα που ελάχιστοι έχουν τη δυνατότητα να πράξουν... Τα σχόλια για την τεράστια αυτή τραγουδίστρια είναι περιττά.
Δε θα κουραστώ να ασκώ κριτική στα ως επί το πλείστον άθλια τραγούδια που καταναγκαζόμαστε να ακούμε σήμερα... Λένε πως η εποχή μας χαρακτηρίζεται από ελαφρότητα και ευκολία, και θα συμφωνήσω μέχρι έναν βαθμό. Όμως, αν η ζωή μας είναι όντως ελαφριά και εύκολη, τι κάνουμε εμείς για να τη βελτιώσουμε; Στο χώρο της μουσικής ειδικότερα, γιατί να είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε τις αθλιότητες που μας σερβίρουν; Γιατί να καταπιέζουμε τον εαυτό μας να διασκεδάζει δήθεν με ανούσια τραγούδια που ούτε οι δημιουργοί τους ξέρουν για ποιον λόγο τα έγραψαν; Όποιος και να φταίει, είτε οι δημιουργοί που "τα παίρνουν", είτε οι καλλιτέχνες που συμβιβάζονται, είτε οι δισκογραφικές εταιρίες που κυνηγούν το κέρδος, οι κύριοι υπαίτιοι είμαστε εμείς που στηρίζουμε τα κακά προϊόντα τους! Που κάνουμε "Θεούς" και "Θεές" όσους "τραγουδούν" τσιφτετελοκαημούς και μπουζουκονταλκάδες, όσους γεμίζουν τους δίσκους και τα μαγαζιά τους (γιατί εκεί παίζεται το παιχνίδι τελικά: δυστυχώς φτάσαμε σε σημείο τα μπουζούκια να καθορίζουν τη δισκογραφία) με προχειρότητες... Θυμηθείτε τα παλιά καλά τραγούδια (και δεν εννοώ φυσικά μόνο τα παλιά λαϊκά μακρινών δεκαετιών: ακούστε έναν παλιό Νταλάρα, μια παλιά Αλεξίου, μια παλιά Γλυκερία, μια παλιά Βιτάλη, έναν παλιό Πάριο, μια παλιά Γαλάνη... τσακίζουν κόκαλα!). Βέβαια θα πει κανείς, τι να κάνουμε, πλέον δε βγαίνουν φωνές σαν κι αυτές. Ναι, συμφωνώ. Αυτές που βγαίνουν όμως, καλύτερα να μη βγαίνουν και να κάθονται σπίτια τους γιατί η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και είναι σίγουρα εναντίον τους... --- |
|||
 |
|