 |
|
|
|
|||
|
Πόσο
συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι... Πόσες φορές μας
αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία, μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες
ή δυσάρεστες σκέψεις...
Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη διατείνεται πως βρίσκεται στο "Ωραιότερο σημείο" και εμείς βρίσκουμε την ευκαιρία να σχολιάσουμε τις "Ανάποδες στροφές" του Σταμάτη Μεσημέρη και του Σάκη Τσιλίκη: Στα
νέα ήθη και τα ζόρια του καιρού Στις
αποδράσεις με καπνό χωρίς φωτιά Στις
λεπτομέρειες την ύστατη στιγμή Σε
χύμα κάδους σκουπιδιών τις Κυριακές Στις
λαμαρίνες που η βροχή παίζει κουτσό Στα
κουρασμένα που μετρώ απ' τη δουλειά Στις
λεπτομέρειες την ύστατη στιγμή Σε
χύμα κάδους σκουπιδιών τις Κυριακές
Σε όλες τις εικόνες που περιγράφει ο στιχουργός, ψάχνει να βρει τον έρωτά του (!). Σε "αμπέλια ξέφραγα στην κόψη ξυραφιού", σε "κάποια τσίχλα που κολλάει στο χαλί διεστραμμένα", σε "μάτια γκρι πριν απ' τον πρόωρο τοκετό", μα το αποκορύφωμα είναι που τον γυρεύει "στου Ροναλντίνιο τις ανάποδες στροφές"!!! Πώς είναι δηλαδή οι κανονικές στροφές του Ροναλντίνιο για να ξέρουμε και τις ανάποδες και στο κάτω-κάτω τι δουλειά έχει ο Ροναλντίνιο και οι στροφές του (ό,τι κι αν σημαίνουν αυτές) σε τραγούδι της Πρωτοψάλτη; Ακόμα, πώς γίνεται να "κολλάει η τσίχλα στο χαλί διεστραμμένα"; Η τσίχλα ή κολλάει ή δεν κολλάει (άσε που αν κολλήσει δεν ξεκολλάει εύκολα!). Από την άλλη πλευρά, ενδιαφέρουσες βρήκα τις απόψεις περί ένοχων ροκ σπυριών, σωρών από σκουπίδια τις Κυριακές και φυσικά περί αφασίας του διπλανού (και της δική μας οπωσδήποτε), αλλά όχι και να ψάχνει εκεί κανείς τον έρωτά του... Ο Σταμάτης Μεσημέρης σε αυτό το τραγούδι λοιπόν κάνει φάουλ. Παρόλο που είναι ένας αξιόλογος στιχουργός (έχει συνεργαστεί πολλές φορές με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε αρκετά γνωστά και αγαπημένα κομμάτια), σε αυτήν την περίπτωση φαίνεται να θέλει να περάσει στο λόγο του ένα ιδιαίτερο προφίλ, ποιητικό, που δεν του "έκατσε" τελικά. Βέβαια, την ποίηση δεν μπορεί και δεν πρέπει κανένας ποτέ να την κρίνει, το έχουμε πει πολλές φορές αυτό, όταν όμως είναι φτιαχτή και επιτηδευμένη, τότε δεν είναι ποίηση. Είναι σκέτη παραπλάνηση. Παράλληλα, ο Σάκης Τσιλίκης (ο οποίος έχει μια αξιοπρεπή πορεία με συνεργασίες στο θέατρο κυρίως), υπογράφει μια αδύναμη μελωδία, επίπεδη σχεδόν, με ακόμα πιο επίπεδη ενορχήστρωση, με αποτέλεσμα το τραγούδι να ακούγεται "άδειο". Ούτε η ερμηνεία της Πρωτοψάλτη δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση στις "Ανάποδες στροφές"... Πρώτα απ' όλα δεν καταλαβαίνω γιατί δέχτηκε να πει αυτό το τραγούδι. Δε λέω, καλό είναι να ακούμε διαφορετικές μουσικές ή στιχουργικές προτάσεις, αλλά εδώ δεν πρόκειται απλώς για νέα πρόταση. Επίσης, επιθυμητό είναι (και πολύ μάλιστα) να γίνονται νέες συνεργασίες - είναι η πρώτη φορά που η Άλκηστις συνεργάζεται με τους δημιουργούς - αλλά κάτω από προϋποθέσεις ποιότητας. Δυστυχώς όμως ένα ποιοτικό παρελθόν δε συνεπάγεται και ένα εξίσου ποιοτικό παρόν και μέλλον. Ας κάνουμε λίγα σχόλια για το δίσκο στον οποίο υπάρχει το τραγούδι στο οποίο αναφερόμαστε και στην ερμηνεύτριά του. Ακούγοντας το CD, αισθάνθηκα αρκετές καλές μουσικές, πολλά αδιάφορα στιχάκια και ορισμένες αποτυχημένες απόπειρες της Πρωτοψάλτη να αποδείξει ότι είναι καλή τραγουδίστρια. Το ότι είναι εξαιρετική ερμηνεύτρια το ξέρουμε και το παραδεχόμαστε όλοι. Με τις φωνές και τα τσιριχτά όμως δεν αποδεικνύει κανείς τίποτα, το μόνο που καταφέρνει είναι να κάνει τον ακροατή να χαμηλώσει την ένταση του ήχου γιατί πονάνε τα αυτιά του. Ένα βασικό μειονέκτημα του δίσκου είναι ότι δεν υπάρχουν σε αυτόν στοιχεία (μελωδίες, λόγια, ερμηνείες) που μπορούν να αγγίξουν άμεσα κάποιον, που μπορούν να τον κάνουν να σβήσει τα φώτα και ν' αφήσει τους ήχους να τον ταξιδέψουν... Πιστεύω λοιπόν πως η Πρωτοψάλτη δε βρίσκεται στο "Ωραιότερο σημείο", παρόλο που θεωρητικά και πρακτικά είναι πιο ώριμη και έμπειρη από ποτέ. Μου φαίνεται αγχωμένη, σαν να προσπαθεί απελπισμένα να συγχρονιστεί με την εποχή και τις επιταγές της. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα πάντα γύρω μας είναι "ποπ", ελαφρά, χωρίς περιεχόμενο. Με αυτό το δεδομένο, μαγκιά για μένα είναι είτε να προσαρμόζεται κάποιος διατηρώντας την ποιότητά του (δύσκολο αλλά εφικτό - έχουμε πολλά παραδείγματα), είτε να απέχει παρακολουθώντας τις εξελίξεις από απόσταση και διατηρώντας ταυτόχρονα την ποιότητα της ιστορίας του. Ελάχιστοι όμως αντέχουν είτε το ένα είτε το άλλο... Σε κάθε περίπτωση καταλαβαίνω την ανησυχία των μεγάλων καλλιτεχνών να παραμείνουν πιστοί στις αξιώσεις του κοινού τους που συνήθως παρασύρεται από το κυρίως ρεύμα, όπως δέχομαι και την άποψη ότι δεν μπορούν να τραγουδούν για πάντα "έντεχνο" ρεπερτόριο με "ψαγμένη" μουσική και "βαρύ" στίχο, το οποίο τελικά μόνο χασμουρητά και υπνηλία προκαλεί όταν χορηγείται σε μεγάλες και αποκλειστικές δόσεις. Η λύση που βλέπω εγώ, είναι να κλείσουν όλοι οι σπουδαίοι τις αγχωμένες αισθήσεις τους και να αφεθούν σε ανθρώπους με φρέσκια αισθητική και μοντέρνα άποψη, αφήνοντας στην άκρη τα "έντεχνα" κριτήρια του παρελθόντος. Οι εποχές μπορεί να αλλάζουν, η ποιότητα όμως υπάρχει παντού και πάντα...! --- |
|||
 |
|