Τραγούδι : "Αυτά που θα 'λεγα σε σένα"
Στίχοι : Ελεάνα Βραχάλη
Σύνθεση : Μιχάλης Χατζηγιάννης
Ερμηνευτής : Μιχάλης Χατζηγιάννης

Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης απασχόλησε τη στήλη μας στο παρελθόν με το τραγούδι "Κρυφά" από την τελευταία του, διπλά πλατινένια, προσωπική δουλειά, "Ακατάλληλη σκηνή".

Έχει άστρο αυτός ο νεαρός (ναι, για το Χατζηγιάννη λέω). Μεγάλο μουσικό ταλέντο, έξυπνος και τυχερός.
Το ταλέντο του φαίνεται από τις μελωδίες που συνθέτει. Η εξυπνάδα του από τον τρόπο που χειρίζεται την καριέρα του και η τύχη του από το γεγονός πώς η επαγγελματική χημεία του με την στιχουργό Ελεάνα Βραχάλη είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να του συμβεί.
Όταν λοιπόν είσαι νέος, χαριτωμένος, με μελωδική φωνή, έξυπνος και γράφεις καλή μουσική, τι σου λείπει; Η μαγική συνεργασία. Ποια είναι αυτή; Μα το να προσθέσεις στα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά ευαίσθητο, ειλικρινή, ουσιαστικό στίχο, εκφραζόμενο με απλές λέξεις. Τι πιο έξυπνο από το να τραγουδάς στίχο που έχει γράψει μια γυναίκα!

Ο Χατζηγιάννης στη φετινή απονομή βραβείων "Αρίων" της αφιέρωσε το βραβείο καλύτερο δίσκου που πήρε, αναγνωρίζοντας όπως χαρακτηριστικά είπε πως χωρίς την Ελεάνα το άλμπουμ του δεν θα ήταν τόσο όμορφο και δημιουργικό.
Επιτυχίες της Ελεάνας είναι πολλά από τα τραγούδια που ακούμε στα ραδιόφωνα και όχι μόνο. Το Σ' Αγαπώ, Πού Είναι Η Αγάπη, Καπνός, Για Σένα, Δεν Έχω Λόγια (Δέσποινα Ολυμπίου), Δεν έφυγε κανείς (Ησαΐας Ματιάμπα), Αν μου τηλεφωνούσες, Ακατάλληλη σκηνή, Καλημέρα (Αλκηστις Πρωτοψάλτη), Νά 'σουν αλλιώς, Τι μου δίνεις να γυρίσω (Ελευθερία Αρβανιτάκη) και τόσα ακόμη. Η νεαρή Ελεάνα έχει μέλλον μπροστά της. Το αποδεικνύει με την επιτυχία όσων τραγουδιών έχει κυκλοφορήσει τον τελευταίο καιρό στη δισκογραφία.

Θέμα : "-θα- -έλεγα-"

Δυο λέξεις που κάνουν τη ζωή μας δύσκολη...
"Θα", "θα", "θα", "θα".. και το τώρα πάει περίπατο μαζί με τις χαμένες ευκαιρίες.
Κακώς "έλεγα". "Έκανα";; Και αν όχι, δε μου φταίει κανείς για το ότι είμαι τώρα μόνος. Αν όμως "έκανα", τότε ίσως αυτό που έκανα δεν ήταν αρκετό. Τουλάχιστον προσπάθησα με την ενέργεια, δεν έμεινα στα λόγια. Παλιότερα ντρεπόμουν να εκφράσω όσα ένιωθα. Τώρα έχω φτάσει στο ικανοποιητικό στάδιο του να λέω όσα νιώθω, όσα σκέφτομαι και το σημαντικότερο, να ζητάω όσα επιθυμώ.

Έχουν σημασία τα λόγια; Σχετικά όχι. Σημασία εχουν οι πράξεις. Τι είναι αυτό που ουσιαστικά κάνεις, πως φέρεσαι, πως κινείσαι, πως λειτουργείς απέναντι στον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει. Τα λόγια είναι εύκολα και τόσο χρησιμοποιημένα. Ένα άλλο τραγούδι λέει "Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις, πως να σου πω το σ' αγαπώ να το πιστέψεις". Η παρούσα περίπτωση όμως δεν είναι ο κανόνας. Είναι η εξαίρεση.

Ο παθών είναι μόνος του. Δις επαναλαμβανόμενη η λέξη μοναξιά στο δεύτερο couplet. Τι μεγάλο θέμα και αυτό! Το θέμα της μοναξιάς. ....η μοναξιά με τρώει και με αφήνει ζωντανό... Η μοναξιά όμως είναι η κατάληξη. Η ουσία είναι πως έχω πράγματα να πω και δεν τα μαρτυρώ ούτε στον εαυτό μου.

Γιατί βρε παιδιά; Κάθε φορά τα ίδια θα λέμε; Γιατί τόση σιωπή; ..σωπαίνω εδώ.. Κάντε αποδοχή - επιτέλους - όσων νιώθετε. Άμεσα και χωρίς καθυστερήσεις. Αποδεχτείτε τα, εκφράστε τα. Μια μικρούλα παλιοζωή ζούμε, οι κακομοίρηδες! Να τη ζούμε αυτοπεριοριζόμενοι; Ξέρεις τι είναι να έχεις αγαπήσει ή έστω ερωτευθεί και να μην τολμάς να το πεις ούτε στον εαυτό σου; Τέτοιες χαζομαρίτσες κάνουμε και στερούμε από τον εαυτό μας στιγμές ευτυχίας. Μετά καθόμαστε μόνοι και κλαίμε τη μοίρα μας ή προσπαθούμε να βρούμε υποκατάστατα να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε. Γνωρίζω πως είναι ρίσκο. Αλλά τι έχεις να χάσεις;

Σ' άλλη αγκαλιά.. Μπα! Δεν παίζει αυτό το σενάριο! Να νιώθεις για κάποιον απεριόριστα και ανεξέλεγκτα αισθήματα και επειδή δεν τον έχεις να βρίσκεις έναν αντικαταστάτη. Να προσπαθείς με τον αντικαταστάτη ...σε χέρια ξένα... να κάνεις remake του έρωτα και να εξωτερικεύεις σε εκείνον ή σε εκείνη όσα νιώθεις για άλλον. Σε ποιον καλέ να τα πεις;

Είναι και το κρίμα του θέματος που δεν τον έχεις ...σ 'αγαπώ μα δε σε είχα... Αυτό πάλι; Θα μπορούσα να πω ότι είναι και λιγουλάκι εγωιστικό. Δε βαριέσαι, εγωιστικό ή μη μάλλον παράπονο μου κάνει.

Γενικώς στα τραγούδια υπάρχει πολύ παράπονο. Έχω καιρό να ακούσω τραγούδι που να μιλά για την ικανοποίηση που νιώθει αυτός που αισθάνεται και εκφράζει. Έχουμε γίνει όλοι καθώς πρέπει και "μη μου άπτου". Μην εκτεθούμε! Αλλά τι είναι χειρότερο να πάρεις το ρίσκο να μιλήσεις ή να σε τρώει μετά η μοναξιά και τα ερωτηματικά; Η απάντηση δική σας.

Να περνάτε καλά και να τραγουδάτε όποτε βρίσκεται ευκαιρία!

Μάρθα Μανώλη
martha@musiccorner.gr