Με ένα τραγούδι συντροφιά...!

Πόσο συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι... Πόσες φορές μας αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία, μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες ή δυσάρεστες σκέψεις...
Στη στήλη αυτή, κάθε Πέμπτη, παρουσιάζουμε τραγούδια μιλώντας για το στίχο, τη μουσική και την ερμηνεία σε καθένα απο αυτά. Δεν είναι απαραίτητο να τα έχουμε λατρέψει, ίσως και να τα έχουμε μισήσει! Εξάλλου απ' το καλό κι απ' το κακό έρχεται η τέχνη...!

ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΝΑ Μ' ΑΓΑΠΑΣ
(LP: Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ : 1979)

Πριν από ακριβώς δεκαεφτά χρόνια, σαν σήμερα Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου έφυγε από κοντά μας ο μεγάλος Παύλος Σιδηρόπουλος. Αφιερώνουμε τη στήλη στη μνήμη του και παρουσιάζουμε το πιο γνωστό ίσως τραγούδι του, "Να μ' αγαπάς":

Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ

Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα, νεκρά

Να μ' αγαπάς
όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασκήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ

Βρομάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ' τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά

Να μ' αγαπάς
όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά

Θέλω να 'ρθεις και να μ' ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναμπείς

Τους στίχους και τη μουσική έγραψε ο Ανδρέας Θωμόπουλος για τις ανάγκες της ταινίας "Ο ασυμβίβαστος", την οποία σκηνοθέτησε.

Αν και σε πρώτο επίπεδο το τραγούδι φαίνεται να έχει ερωτικό περιεχόμενο, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι... Στους στίχους βλέπει κανείς την ανάγκη κάποιου ανθρώπου για αγάπη, αλλά από πού πηγάζει αυτό το συναίσθημα; Εμφανής είναι η κούραση και η αγανάκτηση του ατόμου αυτού από το περιβάλλον και τις καταστάσεις που βιώνει. Όπως αναφέρεται, το "μόνο πράγμα που 'χει μείνει όρθιο στον κόσμο" είναι κάποιο άλλο πρόσωπο. Γι' αυτό, του απευθύνει σπαρακτική έκκληση να τον αγαπά όσο αντέχει. Έχοντας αγγίξει τα όρια της παρακμής, θεωρεί πως μόνο ο άλλος θα τον βγάλει από αυτήν την κατάσταση...

Οι στίχοι του τραγουδιού λαμβάνουν και πολιτικές προεκτάσεις. Όχι πολιτικές αναφορικά με την "αριστερά" και τη "δεξιά", αλλά μελετώντας τους στίχους αντιλαμβανόμαστε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσε η κοινωνία εκείνα τα χρόνια (δεκαετίες '60, '70, '80) και ακόμα διακρίνουμε κάποια από τα συναισθήματα και τις φοβίες της. Στο τραγούδι λοιπόν φαίνεται το ασφυκτικό κλίμα της εποχής και ο τρόπος με τον οποίο αυτό επιδρούσε στην ψυχή των ανήσυχων και ασυμβίβαστων ανθρώπων. Έτσι, η μόνη διέξοδος ήταν η παραγωγή τέχνης (βέβαια κάποιοι επιχείρησαν να περιορίσουν και αυτό το μέσο έκφρασης αλλά δεν τα κατάφεραν).

Είμαι πολύ μικρός σε ηλικία, σε γνώσεις και σε πείρα για να μιλήσω για τον Παύλο Σιδηρόπουλο και για ό,τι ήθελε να πει μέσα από το έργο του. Τον αναγνωρίζω ως μία σπουδαία προσωπικότητα, εξαιτίας του οποίου συν τοις άλλοις απενοχοποιήθηκε η ροκ μουσική στην Ελλάδα και εδραιώθηκε ως ένα είδος με πολλούς και σπουδαίους εκφραστές. "Σαν το πουλί πάνω στο σύρμα, σαν τον αλήτη που γυρνά", μοναχικός επαναστάτης, αντισυμβατικός καλλιτέχνης, σύμβολο της εποχής του, βρίσκω τόσα κοινά που θα τολμούσα να πω πως τον θεωρώ ως τον "Έλληνα" Jim Morrison! Βαρύγδουπη η σύγκριση ίσως... Να πούμε βέβαια πως και οι δύο πέθαναν από ναρκωτικά, αφήνοντας δυστυχώς λειψή προίκα στις επόμενες γενιές, οπότε το γεγονός αυτό ας γίνει παράδειγμα προς αποφυγή για τα νέα παιδιά που ξεγελιούνται πως μέσα από τα ναρκωτικά θα βρουν το νόημα της ζωής...

Μιας και είναι ακόμα έφηβος ο θάνατός του, έχω να πω ότι προσωπικότητες σαν τον Παύλο Σιδηρόπουλο πρέπει να αποτελούν παράδειγμα (άλλοτε προς μίμηση και άλλοτε προς αποφυγή) για όσους βιώνουν οργισμένη νεότητα και δε θέλουν ούτε να υποχωρήσουν ούτε να προσαρμοστούν σε τίποτα και σε κανέναν...

* Διαβάστε το βιογραφικό του Παύλου Σιδηρόπουλου εδώ...

---
Περιμένω με χαρά τα δικά σας σχόλια στο loumproukos@musiccorner.gr
---