Πρόσωπα
Βαγγέλης
Γερμανός
Πρωτοβγήκε
στη δισκογραφία στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα μ'
έναν ιστορικό δίσκο, σε παραγωγή του Διονύση Σαββόπουλου.
Μιλάμε για "Τα μπαράκια"! Κυκλοφόρησαν
από τη "Λύρα" το 1981 και, εκτός από το Βαγγέλη
Γερμανό, τραγουδούσαν η Ελευθερία (στο δίσκο δε γράφεται
το επώνυμό της, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι πρόκειται για
την Ελευθερία Αρβανιτάκη), ο Γιάννης Εμμανουηλίδης, η
Αλίκη του Γερμανού και ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Να
θυμηθούμε με την ευκαιρία και τα δώδεκα τραγούδια στα
"Μπαράκια": "Σε θέλω", "Το γράμμα",
"Τροχιά", "Ανοιξιάτικη βροχούλα" (διασκευή
μελωδίας του G. Lightfoot), "Μικρό", "Ο
απόκληρος", "Η σημαδούρα", "Είσ' ένας
διάβολος", "Μάσκες", "Ο κηπουρός",
"Η μπανιέρα", "Μουρμουρίσματα".
Στο
εξώφυλλο του δίσκου υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο
του Διονύση Σαββόπουλου, που εστιάζει στην "ανακάλυψή"
του, αλλά εκτείνεται και αλλού... Για να δούμε τι έγραφε:
"Ο Βαγγέλης Γερμανός είναι ένας ενδιαφέρων Αθηναίος
της περιφέρειας, που γνώρισα πίσω στα 1970 σ' εκείνο το
υπόγειο της Χέυδεν. Οι παλιότεροι θα τον θυμούνται. Έπαιζε
μ' ένα φίλο του ερασιτεχνικά - σαν φοιτητής τότε στη Σαλονίκη
απ' όπου πηγαινοερχόταν - ένα είδος αμερικάνικης μπαλάντας
δωματίου, αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Χαμηλόφωνος. Μετά
χάθηκε. Το πτυχίο, ο στρατός, οικογενειακά προβλήματα,
η βιοτική μέριμνα... Δεν τελειώνουν οι απογοητεύσεις για
έναν μουσικό απόμακρο, πλην αγκαλιασμένο με την καθημερινότητα.
Άλλοι, συνομήλικοί του και νεότεροι, αεράτοι αυτοί, σε
στυλ ποπ να πούμε, φάνηκαν πιο καπάτσοι: τι φεστιβάλ,
τι γήπεδα, τι δίσκοι... Ώσπου βγάλαν ταξί κι ησύχασαν,
μολονότι ακόμη τους υφιστάμεθα μερικούς, να τραγουδούν
τ' απορρυπαντικά στην τηλεόραση. Μ' επισκέφτηκε πρόσφατα.
Σε μιαν άλλη ηλικία τώρα, καλούτσικα τακτοποιημένος: καθηγητής
μαθηματικών στο Γαλάτσι. Μου έφερε να δω είκοσι τραγούδια.
Φαίνεται πως η τέχνη μας στάθηκε πάντα ο καημός του όλα
αυτά τα χρόνια. Μουσική, στίχοι, ερμηνεία, όλα μόνος του.
Δεν το κρύβω, αισθάνομαι ανέκαθεν ενδιαφέρον γι' αυτό
το στυλ, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Κάτι σ' αυτά τα τραγούδια
σε συνδέει με την εύφορη πλευρά του '65 κι από κει ακόμη
πιο πίσω, με τις απαρχές αυτής της διάχυτης ελαφράς μουσικής
που μέρος της αποτελούμε όλοι μας και που τόσο μας βασάνισε
στην πρώιμη εφηβεία μας, όταν σε πάρτυ και συναθροίσεις
απογευματινές ηχούσε ξενόγλωσσα, ακατανόητα και γι' αυτό
συμβολικά, σαν μουσική από ένα άγνωστο άστρο, μετατρέποντάς
μας σε πλάσματα άλλου κόσμου, έγχρωμου, ιλιγγιώδους.
Κι αυτό προκάλεσε τεράστιες παρεξηγήσεις στο μέλλον: φλώροι,
σουσούδες, άσχετοι. Δοκιμασία για έναν μουσικό που χρόνια
μετά θα γυρνούσε στη μυστήρια καταγωγή της ψυχολογίας
μας, όπως βλάστησε τότε, στην αγάπη για τα αίτια αυτής
της μουσικής, σώζοντάς την ακέραια κάτω από τις στιβάδες
της σύγχυσης, του αποπροσανατολισμού και της κερδοσκοπίας,
παίζοντας και τραγουδώντας με το αθώο συντακτικό του:
...τι
νάν' αυτό που με κουρδίζει
για πιο παιχνίδι τη ζωή μου προσδιορίζει.
Εύχομαι για το πιο σπάταλο".
Δεν
ξέρω αν "το πιο σπάταλο" της ευχής του Διονύση
Σαββόπουλου ήταν το ζητούμενο του Βαγγέλη Γερμανού...
Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι ο καθηγητής
των μαθηματικών κατάφερε ν' αφήσει ένα διακριτικό μεν,
αλλά καθόλου αδιάφορο στίγμα στα δισκογραφικά μας πράγματα
και να είναι συνεχώς παρών. Το πιο πρόσφατο άλμπουμ του,
με έντονο το λαϊκό ύφος στη γραφή του, κυκλοφόρησε πριν
από ένα χρόνο, με τον τίτλο "Καμικάζι".
Το δελτίο τύπου του δίσκου συνοδεύεται κι από ένα κείμενο
του Βαγγέλη Γερμανού σε πρώτο πρόσωπο:
"Γεννήθηκα
μουσικά την εποχή της μεγάλης νεανικής εξέγερσης. Άρνηση
του πολέμου, χίπις, Μάης του '68, Beatles, Stones, Easy
Rider, Woodstock, Μαύροι Πάνθηρες, Φράουλες και αίμα,
Νομική, Πολυτεχνείο... Ταξιδεύοντας, ήρθα σ' επαφή με
τις ρίζες μας, ιδίως το ρεμπέτικο, που είναι το δικό μας
blues. Οι πόθοι και οι καημοί των ανθρώπων είναι παντού
και πάντα ίδιοι. Απλά, εκφράζονται διαφορετικά. Περπάτησα
σε ρυθμούς ανατολίτικους και δρόμους ηδονικούς. Μελέτησα
τους πρωτομάστορες του σιναφιού μας, Βαμβακάρη, Τσιτσάνη,
Παπαϊωάννου. Ενσωμάτωσα το μπουζούκι στα τραγούδια μου.
Όλα τούτα προϋπήρχαν μέσα μου από τότε που, τρίχρονος,
τραγουδούσα στην αυλή του σπιτιού μας, στην Καστέλα του
Πειραιά, όπως μου έλεγε η μάνα μου...".
Μπορεί
ο Βαγγέλης Γερμανός όλα αυτά τα χρόνια να ακολούθησε ένα
δρόμο μοναχικό και απόμακρο, αυτό όμως δε σημαίνει ότι
τα τραγούδια του πέρασαν απαρατήρητα. Το αντίθετο. Κατάφερε
να γράψει με ένα στυλ δικό του, λίγο ερωτικό, λίγο περιπαικτικό,
λίγο ροκ, λίγο ρεμπέτικο που αποδείχτηκε ότι βρήκε απήχηση
και άντεξε στο χρόνο. Γιατί ήταν αληθινό. Γιατί ήταν άμεσο.
Γιατί δε βασίστηκε σε κλισέ. Γιατί ήταν παρεΐστικο και
μαζί προσωπικό. Γιατί είχε τη "μυρωδιά" της
καθημερινότητάς μας. Να θυμηθούμε μερικούς, μόνο, τίτλους
τραγουδιών; "Κρουαζιέρα", "Γόησσα",
"Στα μέρη του Μπαλί" "Σκλάβος σου για πάντα",
"Αλεπούδες", "Ο τροβαδούρος σου",
"Το μπαρμπουνάκι", "Η Γυαλούσα", "Ελεύθερος
χρόνος"...
Τώρα
που το σκέφτομαι, ο Γερμανός ήταν και παραμένει ο ροκάς
της διπλανής πόρτας. Ένας ευαίσθητος τροβαδούρος κι ένας
αυθεντικός δημιουργός, που μεγαλώνοντας δε δίστασε να
δοκιμαστεί και ως ηθοποιός σε σειρές ή σε ταινίες. Ήταν
και παραμένει ροκ με τον "τρόπο" του... Ένας
"τρόπος" οικείος, που δεν αποκλείει και μια
πρόσκληση στην Αλέκα Κανελλίδου να τραγουδήσει κάτι δικό
του (τη "Ντίβα" στο δίσκο "Ασκήσεις")...
Αυτή
την περίοδο, από τις 26 Ιανουαρίου, ο Βαγγέλης Γερμανός
εμφανίζεται στο "Πόλις Stage", μαζί με την Ευσταθία
της νεότερης γενιάς των ελλήνων τραγουδοποιών. Εκείνος
"κουβαλάει" στις αποσκευές του αγαπημένα διαχρονικά
τραγούδια, αλλά και η Ευσταθία απέδειξε μέχρι τώρα ότι
και λόγο έχει και τσαγανό και ταλέντο και φρέσκια ματιά.
Από το πρώτο της "Φιλανθρωπικό γκαλά" μέχρι
το πρόσφατο "Δεν μπορεί, έχει meeting", με ενδιάμεσο
σταθμό το "Χωρίς εσένα, η ζωή θα είναι...",
η Ευσταθία έκανε αίσθηση στην εγχώρια δισκογραφική πραγματικότητα.
Αίσθηση επί της ουσίας!
"Δυο
τραγουδοποιοί, δυο γενιές. Δυο - δυο είναι πάντα καλύτερα...",
αναφέρεται στο σχετικό δελτίο τύπου. "Η μπανιέρα
τους πέφτει μικρή, η σκηνή του Πόλις Stage πάλι, μια χαρά.
Δεν ήθελε μαγκιά για να τα βρουν - και ας διαθέτουν άφθονη
και οι δύο. Αρκούσε το πηγαίο χιούμορ και η αμοιβαία,
βαθιά εκτίμηση. Ο Βαγγέλης Γερμανός και η Ευσταθία λένε
τραγούδια δικά τους και άλλων που αγαπούν. Μαζί τους το
group των Calu Cacu με τους χαρακτηριστικούς Latin jazz
ήχους τους...".
Χορηγός
επικοινωνίας των εμφανίσεών τους είναι το "MusicCorner.gr".
---
