Τραγούδι : "Μη με ρωτάς γιατί"
Στιχουργός : Πάνος Ξένος
Συνθέτης : Βασίλης Μαβίλης
Ερμηνεύτρια : Γιούλη Μπεβεράτου

Ως έφηβη ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα τον πρωταθλητισμό στο άλμα εις ύψος! Γεγονός που καταλαβαίνεις με το που θα παρουσιαστεί μπροστά σου η Γιούλη. Εντυπωσιακή γυναίκα (με την κλασσική έννοια του όρου "γυναίκα") με ιδιαίτερο στυλ.

Μπήκε στο χώρο των media όταν μετά το σχολείο ξεκίνησε να σπουδάζει δημοσιογραφία και παράλληλα για να βγάζει τα προς το ζην ασχολήθηκε με το modeling στο οποίο έκανε μια πολύ καλή πορεία. Τελειώνοντας τις σπουδές της η Γιούλη Μπεβεράτου ακολουθεί αυτό που γουστάρει να κάνει περισσότερο από όλα μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο. Δοκιμάζει τις δυνάμεις της στο χώρο του τραγουδιού. Το πρώτο της cd single με τίτλο "Τώρα είμαι αλλού" κυκλοφόρησε από την Victory Music την άνοιξη του προηγούμενου χρόνου και περιέχει δύο pop dance κομμάτια κι ένα ελαφρολαϊκό.

Τα τελευταία πέντε χρόνια που η Γιούλη τραγουδάει επαγγελματικά έχει συνεργαστεί με αξιόλογα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού όπως τον Γιάννη Πουλόπουλο, την Μαντώ, τον Γιώργο Τσαλίκη, τον Βασίλη Καρρά, τον Θέμη Αδαμαντίδη, την Έλλη Κόκκινου, τον Ζαφείρη Μελά, τον Ανδρέα Στάμο, τον Χρήστο Πάζη, την Ειρήνη Μερκούρη και πολλούς άλλους καλλιτέχνες.

Η φωνή της είναι χαρακτηριστική, με ιδιόρρυθμη χροιά που την κάνει αναγνωρίσιμη (φυσικό αν λάβω υπόψη ότι φρόντισαν για την ανάδειξη αυτής κορυφαίες καθηγήτριες φωνητικής όπως η Τζούλι Μασίνο, η Έλενα Πατρόκλου και άλλες). Οι "ψεύτικες" της είναι εξαιρετικές, παρότι τα τραγούδια που ερμηνεύει στο πρώτο της δισκογραφικό βήμα δεν την βοηθούν να το δείξει. Συμμερίζομαι την άποψη που ακούω από αρκετό κόσμο πως η φωνή της είναι αρκετά πιο πάνω από αυτή άλλων τραγουδιστριών με μεγαλύτερο δισκογραφικό ιστορικό. Επίσης, θα συμπληρώσω (επειδή την είδα πρόσφατα στο Haramis στον Πειραιά, μέρος στο οποίο ξεκίνησε εμφανίσεις πριν μερικές μέρες) πως ο "αέρας" που έχει στην πίστα, ξεπερνά σε επαγγελματισμό αρκετών τραγουδιστριών με μεγαλύτερη εμπειρία από εκείνη.

Για του δημιουργούς.
Σήμερα θα μουρμουρίσω. Κατευθύνω τη σύντομη μουρμούρα μου προς όλους εκείνους που "καταδικάζουν ως αμόλυντοι" τα νεαρά κορίτσια και αγόρια που προσπαθούν να εκπληρώσουν τα μουσικά τους όνειρα.
Για τους δημιουργούς δεν θα κάνω καμία ιδιαίτερη αναφορά σεβόμενη το γεγονός πως και οι δύο υπογράφουν με ψευδώνυμο στο ένθετο του cd (παρότι είναι γνωστοί και καταξιωμένοι).
Ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσει κάποιος ή κάποια που θέλει να σταδιοδρομήσει στο χώρο του τραγουδιού; Να χρησιμοποιήσει κάποιο τηλεοπτικό ριάλιτι; Πέφτουμε να τον φάμε που απέκτησε αναγνωρισιμότητα που "δεν αξίζει". Να προσπαθήσει με το δύσκολο δρόμο; Τρέχα φιλαράκο για χρόνια στις Χ δισκογραφικές, λιώσε τις σόλες των παπουτσιών σου μέχρι να καταφέρεις να χωθεί το δοκιμαστικό demo σου στο τελευταίο συρτάρι και μετά ξεκίνα τους κοιλιακούς για να αποκτήσεις την απαραίτητη γράμμωση που θα κάνει κάποιους να προσέξουν το πόσο καλός τραγουδιστής είσαι. Αυτά και όποιος καταλάβει, κατάλαβε...

Το θέμα: Μια πόρτα που "την τρως" στα μούτρα.
Μάλλον πολλά άκουσε η ερμηνεύτρια. Βαρέθηκε τα παιχνίδια ..κοιτάς στα μάτια...ρωτάς ξανά.. και κουράστηκε. Οι περιστασιακοί γόηδες του γλυκού νερού την αγαπούσαν όσο έδειχνε κατανόηση στα προβλήματά τους ..Αν μπορώ να νιώσω ότι σε πονά.. και την χρησιμοποίησαν ως δεκανίκι για να έχουν κάπου να κλαίγονται ..Με ρωτάς τι νιώθω... Τέρμα, αγόρι, ο εγωκεντρισμός. Μπαμ! Η πόρτα έκλεισε. ...Να πονάς για μένα θέλω να σε δω... Το τραγούδι κλείνει με το θόρυβο μιας πόρτα που κλείνει με δύναμη. Αξιοπρόσεκτο ενορχηστρωτικό κόλπο του Χρήστου Ταμπουραντζή το οποίο κορυφώνει το ουσιαστικό νόημα του τραγουδιού.

Να είστε καλά και να τραγουδάτε όποτε βρίσκεται ευκαιρία...

Μάρθα Μανώλη
martha@musiccorner.gr