 |
|
|
|
|||
|
Πόσο
συχνά ονειρευόμαστε συντροφιά με ένα τραγούδι... Πόσες φορές μας
αγγίζει ένας στίχος, μια μελωδία, μια φωνή και δημιουργεί ευχάριστες
ή δυσάρεστες σκέψεις...
Η Ανδριάνα Μπάμπαλη με το τραγούδι "Δεν είν' αργά" κρατά συντροφιά στη στήλη μας αυτή την εβδομάδα: Μες
στη φωτιά θα πέσω Χίλιες
μέρες, χίλια χρόνια Κι
αν είν' αργά Πώς
πέρασε η ώρα Χίλιες
μέρες, χίλια χρόνια Κι
αν είν' αργά Το τραγούδι, του οποίου τους στίχους και τη μουσική έχει γράψει ο Νίκος Πορτοκάλογλου, περιλαμβάνεται στο soundtrack της ταινίας "Μπραζιλέρο" (2001). Είχα αρκετό καιρό να ακούσω το συγκεκριμένο κομμάτι. Το ερμήνευσε η Ανδριάνα Μπάμπαλη στη συναυλία που πραγματοποίησε την πρώτη Ιουλίου στην Ξάνθη παρέα με τη Χαρούλα Αλεξίου και τον Μπάμπη Στόκα (υποθέτω πως το ίδιο έπραξε και θα πράξει σε όλες τις φετινές συναυλίες), θυμήθηκα πόσο ωραίο είναι και πόσο σοφά μηνύματα μεταφέρει, οπότε βρήκα μια καλή αφορμή για να το παρουσιάσω εδώ.
Οι στίχοι με λίγα λόγια λένε πως δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας όσες αντιξοότητες και να συναντάμε και πως ακόμα κι αν περνούν τα χρόνια με τους ανθρώπους να φεύγουν από δίπλα μας, ακόμα κι αν δε βλέπουμε σημάδια αισιοδοξίας, δεν είναι ανάγκη να απογοητευόμαστε. Δεν πρέπει να νομίζουμε πως είναι αργά, αφού ποτέ "δεν είν' αργά για θαύματα". Αρκεί βέβαια να πιστεύουμε σ' αυτά! Θα μου πείτε, έμεινε κάτι το οποίο να εμπιστευόμαστε; Ένας "από μηχανής Θεός" θα μας σώσει... Η Ανδριάνα Μπάμπαλη, μια ιδιαίτερα "αθόρυβη", σεμνή αλλά αξιοπρεπέστατη παρουσία, ερμηνεύει το τραγούδι με όμορφο τρόπο! Μου άρεσε στη συναυλία, φωνητικά ήταν πάρα πολύ καλή ενώ η σκηνική της παρουσία ήταν ενδιαφέρουσα. Θα έλεγα πως με ταπεινότητα και με πλήρη συναίσθηση της θέσης της στέκονταν δίπλα στο "μεγαθήριο" Αλεξίου, η οποία ομολογώ πως με απογοήτευσε. Ενώ ερμηνευτικά ήταν σε πάρα πολύ καλή φόρμα, είπε ελάχιστα από τα αναμενόμενα ίσως τραγούδια, να φανταστείτε πως δυσαρέστησε σε τέτοιο βαθμό το κοινό, που αρκετοί άνθρωποι (κυρίως της γενιάς της) σηκώθηκαν κι έφυγαν εκνευρισμένοι προς το τέλος της συναυλίας! Έκαναν παράπονα του τύπου "δεν ήρθαμε να ακούσουμε την Αλεξίου να λέει το "Έλα κύμα πάρε με", ούτε το "Άσ' τη να λέει"! Περιμέναμε το "Η αγάπη είναι ζάλη", το "Φεύγω", την "Οδό Αριστοτέλους", τη "Ζήλεια" και πολλά άλλα αγαπημένα λαϊκά τραγούδια... Ενημερώθηκα πως τρεις μέρες πιο πριν, στη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, η Αλεξίου επέλεξε να παρουσιάσει άλλο ρεπερτόριο ("Η μπαλάντα της Ιφιγένειας", "Δι' ευχών" κ.ά.). Δεν κατάλαβα, δηλαδή το κοινό της επαρχίας έχει διαφορετική κουλτούρα και του αποκλείεται να απολαύσει "δύσκολα" ή "απαιτητικά" ακούσματα; Αναφορικά με το δημιουργό του "Δεν είν' αργά για θαύματα", τον Νίκο Πορτοκάλογλου, η στήλη του οφείλει ένα εκτενές αφιέρωμα αφού έχει δώσει πολλά και καλά τραγούδια, αρκεί να της δοθεί μια καλή ευκαιρία! Προσεχώς... --- |
|||
 |
|