Πρόσωπα

Λένα Πλάτωνος

Πέρυσι με τα "Ημερολόγιά" της τάραξε τα νερά μιας δισκογραφίας βαλτωμένης... Φέτος με τις live εμφανίσεις της στο "Κύτταρο" προκαλεί σ' όσους την παρακολουθούν πολλαπλά ηλεκτροσόκ αλήθειας!

Να πως ο στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος (τον βρίσκουμε στις "Εκατό μικρές ανάσες", στο "Μέχρι το τέλος" και στα "Τρία μυστικά") "είδε" τη Λένα Πλάτωνος:
"Από τις μαγικές στιγμές που είσαι σε απόσταση αναπνοής από ένα μύθο. Γιατί η Λένα Πλάτωνος αυτό ακριβώς είναι. Θες για την προσωπική μου μυθολογία, την αιρετική και αρκούντως παραβατική; Το δέχομαι. (Αν κι ευτυχώς στην περίπτωση Πλάτωνος νομίζω το μύθο τον ασπάζονται πολλοί).
Κύτταρο, Βράδυ Πέμπτης, μετά από δύσκολη μέρα, για να τιμήσω μια από τις γυναίκες που με έκαναν να συγκινηθώ με την ελληνική μουσική σε (αφελείς) εποχές που καταδίκαζα μουσικά αδιακρίτως κάθε τι ελληνικό ως άσχετο με τα βιώματα μου.
Η Πλάτωνος εκεί, να φιλτράρει από το πιάνο της, σαν από μέσα της, κάθε ήχο και αίσθημα που ερχόταν στην πλατεία… Κι από μέσα της να ξεχύνονται όλοι οι ήχοι, οι λέξεις, οι φράσεις, τα αισθήματα εκατοντάδων προσωπικών μου ακροάσεων" (jirashimosu.blogspot.com).

Η Λένα Πλάτωνος συνεχίζει τις εμφανίσεις της στη σκηνή του "Κύτταρου" (Ηπείρου 48 & Αχαρνών) για τέσσερα ακόμα διήμερα, για οχτώ ακόμα αποκλειστικές παραστάσεις, κάθε Τετάρτη & Πέμπτη. Μαζί της ο ..."αρχαίος" συνεργάτης της Γιάννης Παλαμίδας, η Μάρθα Φριντζήλα, η Etten (τη γνωρίσαμε ως τραγουδίστρια του αγγλόφωνου συγκροτήματος "Film"), η Βικτώρια των "Ημερολογίων" και ως guest ο Κωνσταντίνος Βήτα, ένας από τους λίγους που θα μπορούσε να θεωρηθεί "μαθητής" της.

Όλα άρχισαν δισκογραφικά για τη Λένα Πλάτωνος με το "Σαμποτάζ" στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Για να συνεχιστούν με τον "Καρυωτάκη" (ήταν ήδη έτοιμος, αλλά ο Αλέκος Πατσιφάς της "Lyra" ήθελε κάτι άλλο για πρώτο της δίσκο), τις "Μάσκες ηλίου", το "Γκάλοπ", τα "Λεπιδόπτερα", "Το σπάσιμο των πάγων", το "Μη μου τους κύκλους τάρατε", τις "Αναπνοές", τα "Ημερολόγια"...

Το καθένα μόνο του κι όλα μαζί να φτιάχνουν έναν "ηλεκτρονικό" μύθο, που παρόμοιό του δε γνώρισε η ελληνική μουσική έκφραση μετέπειτα. Μέσα από τα φίλτρα του μυαλού της και της ψυχής της, η Λένα Πλάτωνος κάθε φορά γεννούσε κάτι τόσο προσωπικό, τόσο αυθεντικό, τόσο καινοτόμο, τόσο μυστηριώδες, τόσο αληθινό, τόσο σιωπηλά εκκωφαντικό, τόσο εξομολογητικό... Κι αυτό φάνηκε - για άλλη μια φορά - την περσινή άνοιξη, όταν μετά από μακρά περίοδο σιωπής κυκλοφόρησαν από την "Οδό Πανός" τα "Ημερολόγια", με την εξομολογητική γραφή και τη "ραγισμένη" ερμηνεία της Λένας Πλάτωνος (υπάρχει σχετική αναφορά στο αφιέρωμα της "Κιβωτού" "Η επιστροφή της Λένας Πλάτωνος" τον περασμένο Σεπτέμβρη)...

Τον κόσμο της η Λένα Πλάτωνος τον δημιούργησε μόνη της. Όχι γιατί δε "χωρούσαν" οι "άλλοι" εντός του, αλλά επειδή ήταν - και παραμένει - συγκλονιστικά αυτόφωτη, που τους "άλλους" δεν τους χρειαζόταν. Δίπλα της όλ' αυτά τα χρόνια στάθηκαν μόνο η Μαριανίνα Κριεζή στο ξεκίνημα ("Εδώ Λιλιπούπολη", "Σαμποτάζ"), η Σαβίνα Γιαννάτου (μέχρι τις "Αναπνοές" του '97) και ο Γιάννης Παλαμίδας, που την ακολουθεί πιστά και αφοσιωμένα από το '81 μέχρι πέρυσι στο Ηρώδειο και μέχρι τώρα στο "Κύτταρο"...

Θα κλείσω με μερικά αποσπάσματα από μια συλλεκτική, πια, συνέντευξη της Λένας Πλάτωνος στο Χρήστο Καρυώτη και στο περιοδικό "Δίφωνο" (τεύχος 23) τον Αύγουστο του 1997:
"Μ' αρέσει να προκαλώ το μέλλον, να διεισδύω σ' αυτό παρακολουθώντας τη δυναμική των πραγμάτων... Το γεγονός της ζωής είναι το παν. Βεβαίως μερικές καταστάσεις σε βοηθούν να γλιστρήσεις πιο εύκολα στη σύλληψη μιας ιδέας, όπως το νερό στη νεροτσουλήθρα. Μια καλή προσωπική σχέση με βοηθά περισσότερο από τον πόνο, που είναι όμως και αυτός ώθηση για δημιουργία... Μ' αρέσει να ταξιδεύω. Μέσα στα πλαίσια του ταξιδιού μ' αρέσει να φεύγω στην - και όχι από την - πραγματικότητα... Η μεγάλη δικαίωση είναι τα γράμματα που παίρνω από παιδιά 16 - 17 χρόνων με τα καλύτερα λόγια. Δεν τον φοβάμαι τον κόσμο".

---