Η
διαχρονικότητα του κλασσικού μότο "τι
αξίζει σε αυτή τη ρημάδα ζωή"...
Δε
νομίζω. Έχω σιγουρευτεί.
Η ζωή έχει τα "πάνω" της και τα "κάτω"
της.
Η ζωή κάνει κύκλο, σε δεσμεύει, σε ελευθερώνει.
Η ζωή είναι άσχημη είναι και ωραία.
Η ζωή είναι μέρα είναι και νύχτα.
Με έχει κάνει να κλάψω αλλά και να γελάσω.
Με έχει προσβάλει και με έχει τιμήσει.
Η ζωή μου πήρε τα πάντα και μου τα έδωσε όλα.
...αν πετάς μες τα
σύννεφα τη μια, την άλλη θα βρεθείς στη γη...
Η
ζωή με κάνει να ξεχνάω να ζήσω, με κάνει και
να ζω τη συσσωρευμένη ένταση χρόνων σε μερικά
δεύτερα.
Η ζωή είναι έρωτας. Η ζωή είναι στιγμές. Η ευτυχία
είναι στιγμές. Αυτές που μένουν και όταν τις
αναπολούμε παίρνουμε βαθιά ανάσα.
Η ανάσα μας υπενθυμίζει ότι ζούμε.
(Παρεμπιπτόντως, φίλε αναγνώστη, κάνε ένα τεστ
τώρα αμέσως. Κλείσε τα μάτια αργά, εισέπνευσε
αργά, κράτα την ανάσα σου για δύο δεύτερα και
εξέπνευσε αργά. Βλέπεις πόση ικανοποίηση μπορεί
να σου δώσει μια στιγμούλα ζωής; Ζεις!)
Τι
σημασία έχει που κάποτε έβλεπες τη γκρίζα πλευρά
του ουρανού; μείνε στη φωτεινή που σου αποκαλύφθηκε.
Ξέχνα τι σε πόνεσε, μείνε σε όσα σε δυνάμωσαν.
...Ας τρέχει ο χρόνος
να μας πάρει... Γεύσου τις στιγμές.
Κόντρα
στα αρνητικά ..θα ονειρεύομαι
ακόμα..
Αυτό
το στίχο κρατώ ..θα
ονειρεύομαι ακόμα..
Κρατώ
και τις φράσεις στης
θάλασσας το χρώμα... στον
ήλιο... τα
σύννεφα... που πλαισιώνουν απαλά
το γάργαρο ρυάκι του φρέσκου "τα ρα ρα
ρα ρα ρα" που χρησιμοποιεί η ερμηνεύτρια.
