Από τους καλύτερους δίσκους στην καριέρα της Αλέκας Κανελλίδου, μιας φωνής με σπάνια ομορφιά και ιδιαίτερο ηχόχρωμα που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια επέλεξε ν' απομακρυνθεί από τα μουσικά δρώμενα. Ίσως να μην είχε άδικο, αφού τα σημερινά χάλια που έχει το ελληνικό τραγούδι σε καμία περίπτωση δεν της ταιριάζουν...

Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1981, σε μιαν εποχή που η ερμηνεύτρια είχε πλέον καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου και ήταν ιδιαίτερα αγαπητή. Θυμάμαι ότι τα τραγούδια της ακούγονταν πολύ στα ραδιόφωνα και προσωπικά μου έχει μείνει το «Δεν είναι έτσι η αγάπη» από το δίσκο «Εμπιστευτικά», το οποίο παιζόταν επί καθημερινής βάσης...

Το «Αν ξαναγεννιόμουνα» περιλαμβάνει κομμάτια «κομμένα και ραμμένα» στα μέτρα της Κανελλίδου. Μιλούν για τον έρωτα, τις σχέσεις και τη μοναξιά, στοιχεία που υπάρχουν σε κάθε δίσκο της τραγουδίστριας. Ξεχώρισαν κι ακούστηκαν πολύ το ομότιτλο, η ελληνική εκδοχή του "Killing me softly" που έγινε «Πόσο γλυκά με σκοτώνεις», το επίσης μεταγλωττισμένο «Που πάμε που» και η «Κίτρινη ομπρέλα». Άλλες καλές στιγμές είναι τα «Αιχμάλωτοι» (διασκευάστηκε και ξαναηχογραφήθηκε το 2002 στην τελευταία δισκογραφική δουλειά της τραγουδίστριας με τίτλο «Άργησες») και «Για φαντάσου».

Την ενορχήστρωση και τη διεύθυνση της ορχήστρας επιμελήθηκε ο Χάρης Ανδρεάδης, ενώ η ηχογράφηση του δίσκου διήρκεσε εννέα μήνες όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο: Από τις 28 Ιανουαρίου μέχρι 25 Οκτωβρίου 1981. Χρησιμοποιήθηκαν δύο στούντιο, το ERA με ηχολήπτη τον Γιάννη Κιουρκτσόγλου και της Columbia με ηχολήπτες τον Γιώργο Κωνσταντόπουλο και τον Στέλιο Γιαννακόπουλο. Βοηθοί ήταν οι Γιώργος Τζάννες, Πάνος Σιακαβέλας και Κώστας Ράινινγκ.

Τα τραγούδια του δίσκου
1. Αν ξαναγεννιόμουνα (Α. Βασιλάκη)
2. Αιχμάλωτοι (Ν. Ζαχά)
3. Πόσο γλυκά με σκοτώνεις (Fox-Gamble-Δ. Ιατρόπουλου)
4. Αδυναμία (Ν. Ζαχά)
5. Αν πεις όχι (Ν. Ζαχά)
6. Που πάμε που (R. Siegel-B. Meinunger-Ν. Ζαχά)
7. Για φαντάσου (Ν. Ζαχά)
8. Τι να μου δώσεις (Ε. Μπενάκη)
9. Τύψεις (Α. Βασιλάκη)
10. Κάτι δεν πάει καλά (Α. Βασιλάκη)
11. Μη ρωτάς γιατί (Ε. Μπενάκη)
12. Κίτρινη ομπρέλα (Α. Βασιλάκη)

Προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτός ο δίσκος μαζί με το «Ρε» είναι ότι καλύτερο έκανε δισκογραφικά η Άννα Βίσση από το 1985 και μέχρι σήμερα. Σε αυτά τα δύο άλμπουμ υπάρχουν στιγμές που θυμίζουν τα πρώτα χρόνια της τραγουδίστριας από την Κύπρο, τότε που έδινε ελπίδες ότι θα μπορούσε να συνεχίσει την παράδοση των μεγάλων γυναικείων φωνών του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού. Μεγάλη φωνή υπήρξε κι εξακολουθεί να είναι, δυστυχώς όμως δε συμβαίνει το ίδιο και με το ρεπερτόριο που η ίδια διάλεξε από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και μετά. Επαναλαμβάνω, όλα αυτά αποτελούν καθαρά προσωπική γνώμη και τίποτε περισσότερο...

Το «Κάτι συμβαίνει» κυκλοφόρησε στα μέσα του 1985 και είναι ο τελευταίος δίσκος μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα που η Βίσση εμπιστεύθηκε άλλο δημιουργό εκτός του Νίκου Καρβέλα. Ο «τυχερός» που «μοιράστηκε» τα τραγούδια με τον τότε σύζυγο της τραγουδίστριας ήταν ο Αντώνης Βαρδής, ο οποίος είχε συνεργαστεί μαζί της σχεδόν από την πρώτη στιγμή που εκείνη ήλθε στην Ελλάδα. Δούλεψαν μαζί στις μπουάτ της Πλάκας στα μισά των 70's και της είχε δώσει τις εξαιρετικές «Κυκλάδες» στο πρώτο προσωπικό της άλμπουμ με τίτλο «Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή» το 1977.

Ο δίσκος που εξετάζουμε ήταν η αρχή μιας σειράς χρυσών και πλατινένιων για την ίδια, καθώς ξεπέρασε σε πωλήσεις τις 50.000 αντίτυπα. Περιλαμβάνει πολύ καλά τραγούδια, με κορυφαίο από πλευράς απήχησης και αντοχής στα χρόνια που ακολούθησαν το «Δώδεκα», που το θεωρώ ένα από τα δέκα καλύτερα που ερμήνευσε η Βίσση στην καριέρα της. Η ερμηνεία της είναι κάτι περισσότερο από εξαιρετική και είναι πραγματικά κρίμα που από εκεί και κάτω - πάντα κατά τη γνώμη μου - σπατάλησε τη φωνή της σε ανούσια και «φτηνά» πράγματα (με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως το «Δεν θέλω να ξέρεις», το «Παραλύω», το «Ερωτευμενάκι» και δυο-τρία άλλα). Κάθε φορά που την ακούω στο εν λόγω κομμάτι, ενισχύεται η άποψή μου ότι αδίκησε τον εαυτό της...

Επίσης, ακούστηκε (και χορεύτηκε...) πολύ το «Σαν κι εμένα καμιά» και «περπάτησαν» το ομότιτλο και το «Τι έχω να χάσω». Αυτό το τελευταίο μου φέρνει στη μνήμη μια τηλεοπτική εκπομπή που είχε μεταδοθεί εκείνη την εποχή στην κρατική τηλεόραση όπου το τραγουδούσε έχοντας δίπλα της τον «Τιμολέοντα» και τη «Ροζαλία», δύο κούκλες της οικογένειας Σοφιανού που ήταν οι πρωταγωνίστριες στην παιδική εκπομπή «Χιλιοποδαρούσα» του Νίκου Πιλάβιου!

Στο οπισθόφυλλο του δίσκου υπάρχει φωτογραφία της Βίσση κι ευχαριστήριο σημείωμά της, στο οποίο αναφέρονται και όλοι οι μουσικοί που παίζουν στα τραγούδια. Η παραγωγή ήταν του Στέλιου Λαζάρου και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Sierra με ηχολήπτη τον Άκη Γκολφίδη. Την ενορχήστρωση επιμελήθηκε ο Αντώνης Βαρδής, με εξαίρεση το «Δώδεκα» που την έκανε ο Νίκος Καρβέλας ο οποίος έπαιξε και όλα τα όργανα του κομματιού.

Τα τραγούδια του δίσκου
1. Κάτι συμβαίνει (Α. Βαρδή - Σ. Αλιβιζάτου)
2. Τι έχω να χάσω (Ν. Καρβέλα)
3. Κι όμως έχεις φύγει (Α. Βαρδή)
4. Αγάπα με (Α. Βαρδή - Σ. Αλιβιζάτου)
5. Όταν θάρθεις (Ν. Καρβέλα - Μ. Κουφιανάκη)
6. Δώδεκα (Ν. Καρβέλα - Φ. Νικολάου)
7. Σαν κι εμένα καμιά (Ν. Καρβέλα)
8. Ότι κι αν πεις (Α. Βαρδή - Σ. Αλιβιζάτου)
9. Και σε γυρεύω (Α. Βαρδή - Σ. Αλιβιζάτου)
10. Πάλι χωρίζουμε (Ν. Καρβέλα)

Θυμάμαι πολύ καλά εκείνο το καλοκαίρι του 1986 που είχε κυκλοφορήσει αυτός ο δίσκος με τη φωνή της Ελένης Δήμου. Δε θα ξεχάσω τι γέλια κάναμε στις διακοπές μαζί με τους υπόλοιπους φίλους μου της ίδιας ηλικίας (9-10 ετών) όταν ακούσαμε για πρώτη φορά το «Πάρε πασά μου», το οποίο τελικώς έγινε μεγάλη επιτυχία κι όχι μόνο τη συγκεκριμένη εποχή, αλλά διατηρήθηκε μέχρι τις μέρες μας. Απόδειξη το ότι πριν λίγο καιρό η μελωδία του χρησιμοποιήθηκε σε μια διαφήμιση, φυσικά με αλλαγμένους τους στίχους για την περίσταση...

Πέρα όμως από το ...ιλαρό του πράγματος, ο δίσκος περιλαμβάνει ορισμένα πολύ ωραία κομμάτια που ακούστηκαν πολύ εκείνη την περίοδο και αραιά και πού εξακολουθούν να «υπάρχουν» ακόμη και σήμερα στον ελάχιστο χώρο που τους αφήνει το «σκουπιδαριό» που έχει συσσωρευτεί στο ελληνικό τραγούδι...

Πρώτα-πρώτα, το «Ποια είμαι εγώ» που μου άρεσε και το αγάπησα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Έπειτα το «Χόρεψε αγόρι μου», «Οι σταγόνες της αγάπης», φυσικά το ομότιτλο και το επίσης υπέροχο κι αγαπημένο «Νύχτα στην Πανεπιστημίου».

Ο δίσκος πραγματοποίησε μεγάλες πωλήσεις, αφού ξεπέρασε τις 80.000 αντίτυπα και ήταν ο πρώτος χρυσός για την Ελένη Δήμου, μιας πραγματικής κυρίας του χώρου που όταν είδε ότι τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν την κατηφόρα, αποφάσισε να περάσει σε δεύτερο πλάνο κάνοντας δουλειές που η ίδια επέλεγε, χωρίς να προχωρά με βάση την εμπορικότητα που αυτές θα είχαν. Προσωπικά, της βγάζω το καπέλο...

Η μουσική είναι του Λάκη Παπαδόπουλου (γνωστού και ως «Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ») που είχε κάνει αίσθηση λίγα χρόνια πριν (1982) με τον «Κουρσάρο» που ερμήνευσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και στα μέσα της δεκαετίας του '80 με τα εξαιρετικά «Ήσυχα βράδια» που ακούσαμε και αγαπήσαμε από την Αρλέτα. Το μοναδικό κι ανεπανάληπτο «Για να σ' εκδικηθώ» ήλθε δυο χρόνια μετά, το 1988...

Η παραγωγή ήταν του Γιώργου Μακράκη και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Sound με ηχολήπτη τον Νίκο Δεσποτίδη.

Τα τραγούδια του δίσκου
1. Χόρεψε αγόρι μου (Β. Σανιάνου)
2. Ποια είμαι εγώ (Γ. Χρονά)
3. Η λιμνοθάλασσα (Κ. Ντούμου)
4. Πάρε πασά μου (Μ. Κριεζή) Ε. Δήμου - Λ. Παπαδόπουλος
5. Νύχτα και κάτι (Λ. Παπαδόπουλου)
6. Τατουάζ (Γ. Χρονά)
7. Οι σταγόνες της αγάπης (Μ. Τσιλιμίδη)
8. Σιγά-σιγά (Α. Πέτρου)
9. Κατά βάθος ...αλεπού (Μ. Κριεζή)
10. Νύχτα στην Πανεπιστημίου (Αλκίνοου)
11. Στις αργές στροφές (Λ. Παπαδόπουλου)
12. Μαστίχα χιώτικη (Λ. Παπαδόπουλου)