Ο τελευταίος ολοκληρωμένος δίσκος της συνεργασίας Γρηγόρη Μπιθικώτση και Κώστα Βίρβου που έγραψε τη δική της ιστορία στο λαϊκό τραγούδι, αλλά και ο τελευταίος που υπογράφει ως συνθέτης αποκλειστικά για τον εαυτό του ο αξέχαστος «Σερ». Κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1980, χωρίς ωστόσο να προσθέσει κάτι στο πλουσιότατο ρεπερτόριο του τραγουδιστή και χωρίς ν' αφήσει κάποια πράγματα πίσω του.

Αυτό βεβαίως δε σημαίνει ότι δεν περιέχει καλές στιγμές, όμως τα πράγματα στο ελληνικό τραγούδι με την είσοδο της δεκαετίας του '80 είχαν πια αλλάξει. Η «παλιά φρουρά» σιγά-σιγά αποχωρούσε και μοιραία ο Μπιθικώτσης δε θα μπορούσε ν' αποτελέσει εξαίρεση. Αν και ηλικιακά δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλος την εποχή της «Μεγαλοπρέπειας» (58 ετών), η φωνή του είχε χάσει πλέον την έκταση και το μέταλλό της και τα σημάδια της (κάπως πρόωρης) φθοράς της είναι ευδιάκριτα στις ερμηνείες του. Έπειτα, οι συνθέσεις του φανερώνουν σημάδια κόπωσης κι έλλειψη έμπνευσης για κάτι καινούργιο. Και πώς να γίνει διαφορετικά όταν επί δέκα και πλέον χρόνια συνεργαζόταν σχεδόν σε μόνιμη βάση με τον Κώστα Βίρβο...

Το τραγούδι που ακούστηκε περισσότερο από αυτό το άλμπουμ είναι το «Κουτούκι του Αράπη» και κατά δεύτερο λόγο «Η τραγουδίστρια». Πάντως, το ομότιτλο θυμίζει ως ένα βαθμό τον παλιό καλό Μπιθικώτση ο οποίος χωρίς ν' αντιγράφει τον εαυτό του, δημιουργεί ένα κράμα από το «Ουράνιο τόξο» και το «Μια βαθιά υπόκλιση».

Παραγωγός ήταν ο Δημήτρης Ράνιος και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο της Columbia τον Οκτώβριο του 1980 με ηχολήπτη τον Γιώργο Κωνσταντόπουλο και βοηθούς τους Γιώργο Τζάννες και Κώστα Ράινινγκ. Στο εσώφυλλο υπάρχει ένα ασπρόμαυρο πορτραίτο του συνθέτη κι ερμηνευτή.

Τα τραγούδια του δίσκου
1) Στο κουτούκι του Αράπη
2) Απόκληρος της μοίρας
3) Για φιλενάδα είσαι τέλεια
4) Άστα φίλε μου Μιχάλη
5) Στο μετρό
6) Σ' ένα τρένο
7) Μεγαλοπρέπεια
8) Βασίλεψαν τα μάτια μου
9) Ο ύπνος πάλι δε με πιάνει
10) Η τραγουδίστρια
11) Κορίτσι της φτωχολογιάς
12) Μεγαλοπρέπεια (Ορχηστρικό)

Η δεκαετία του '80 όσον αφορά το «καθαρόαιμο» λαϊκό τραγούδι ανήκει σχεδόν αποκλειστικά στον Στράτο Διονυσίου, ο οποίος είναι ο αναμφισβήτητος «ηγέτης» του με τη μία επιτυχία να διαδέχεται την άλλη. Έτσι λοιπόν, δεν παραξένεψε κανέναν το γεγονός ότι και αυτός ο δίσκος του που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1984 ξεπέρασε τις 50.000 αντίτυπα σε πωλήσεις. Ο κόσμος σε κάθε ευκαιρία έδειχνε την εμπιστοσύνη του στον αξέχαστο ερμηνευτή κι εκείνος με τη σειρά του ανταπέδιδε διαλέγοντας όσο μπορούσε καλύτερα τραγούδια για τις εκάστοτε δισκογραφικές δουλειές του.

Θεωρώ ότι ετούτο το άλμπουμ είναι ίσως το πιο «αδικημένο» του Διονυσίου στη δεκαετία του '80. Ναι μεν πήγε πολύ καλά εμπορικά, αλλά κανένα από τα κομμάτια που περιλαμβάνει δεν έμειναν «κλασικά» στο ρεπερτόριό του. Βεβαίως, στην εποχή του ακούστηκαν κι έκαναν επιτυχία τουλάχιστον τρία, όμως η κυκλοφορία του «Σαλονικιού» την επόμενη χρονιά (που σάρωσε σε πωλήσεις) τα έβαλε στην άκρη και σε συνδυασμό με τις μεγάλες επιτυχίες που ακολούθησαν με τον Τάκη Μουσαφίρη («Εγώ ο ξένος» και «Ποιος άλλος»), τον Τάκη Σούκα («Ο λαός τραγούδι θέλει») και το δίδυμο Αλέκου Χρυσοβέργη-Σπύρου Γιατρά («Νομίζεις») τα «έθαψαν» εντελώς.

Κι όμως, από πλευράς ποιότητας και συνόλου θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος περιέχει ορισμένα από τα καλύτερα τραγούδια του Στράτου, ασχέτως αν δεν ακούστηκαν. Μάλιστα, είναι και ο τελευταίος «πολυσυλλεκτικός» του τραγουδιστή αφού στη συνέχεια και μέχρι το τέλος της ζωής του (1990) την ετήσια δισκογραφική του δουλειά υπέγραφε μόνον ένας συνθέτης κάθε φορά.

Τα σουξέ της εποχής εκείνης ήταν το ομότιτλο και το «Μια καρδιά αλήτη», ενώ μεγάλο θέμα δημιουργήθηκε με το πασίγνωστο «Μετακομίζω γιατί χωρίζω». Ο γνωστός τραγουδιστής και συνθέτης του εν λόγω κομματιού Αντύπας, υποστήριξε ότι δεν είχε ζητηθεί η άδειά του για να περιληφθεί το κομμάτι στο δίσκο του Διονυσίου και αν θυμάμαι καλά, προσέφυγε στη Δικαιοσύνη όπου και δικαιώθηκε. Έτσι, μόλις ξεκίνησε η επανέκδοση του βινυλίου σε ψηφιακή μορφή, το τραγούδι έπαψε να υπάρχει στο συγκεκριμένο άλμπουμ κι αυτό ισχύει μέχρι σήμερα. Μόνον όποιος έχει το δίσκο βινυλίου (ή την κασέτα, για να θυμηθούμε και λίγο τα παλιά...) έχει κι ετούτη την εκτέλεση του Στράτου...

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν τα «αδικημένα» «Αυτός ο τύπος», «Συγνώμη καρδιά μου», «Ένας δίσκος η ζωή μου», «Αν είναι η αγάπη φονικό» και «Είσαι δεν είσαι δεκαεννέα», που τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει ν' ακούγεται. Γενικότερα, είναι ένας πολύ καλός λαϊκός δίσκος με έναν Διονυσίου στις καλύτερες στιγμές του.

Παραγωγός ήταν ο Γιώργος Μακράκης και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Polysound με ηχολήπτες τον Γιάννη Σμυρναίο και τον Γαβριήλ Παντζή. Στις δεύτερες φωνές η Μαρίνα Βλαχάκη, ενώ την ενορχήστρωση και τη διεύθυνση ορχήστρας επιμελήθηκε ο Θανάσης Πολυκανδριώτης με εξαίρεση τα τραγούδια των Σπύρου Παπαβασιλείου και Αλέκου Χρυσοβέργη που ανήκει στους ίδιους.

Τα τραγούδια του δίσκου
1) Μόνο οι ερωτευμένοι (Θ. Πολυκανδριώτη-Γ. Κλεφτογιώργου)
2) Μετακομίζω γιατί χωρίζω (Αντύπα-Θ. Κολοκοτρώνη)
3) Μια καρδιά αλήτη (Αλ. Χρυσοβέργη-Σπ. Γιατρά)
4) Αυτός ο τύπος (Θ. Πολυκανδριώτη-Β. Παπαδόπουλου)
5) Συγνώμη καρδιά μου (Σπ. Παπαβασιλείου-Μ. Μπιζάνη)
6) Προδομένη αγάπη (Αλ. Χρυσοβέργη-Σπ. Γιατρά)
7) Μη ψάξεις να με βρεις (Γ. Πάριου)
8) Ένας δίσκος η ζωή μου (Θ. Πολυκανδριώτη-Β. Παπαδόπουλου)
9) Είσαι δεν είσαι δεκαεννέα (Θ. Πολυκανδριώτη-Β. Παπαδόπουλου)
10) Τρελοκόριτσο (Χρ. Νικολόπουλου-Γ. Βασιλόπουλου-Λ. Χαψιάδη)
11) Ύστερα φταίει ο φονιάς (Σπ. Παπαβασιλείου-Μ. Μπιζάνη)
12) Αν είναι η αγάπη φονικό (Σπ. Παπαβασιλείου-Μ. Μπιζάνη)
13) Τι να κάνω σ' αγαπώ (Θ. Πολυκανδριώτη-Γ. Πάριου)
14) Είμαστε ένοχοι κι οι δυο (Β. Περπινιάδη)